Draai hier al je vinyl uit je platenkast – maandag 10 juni 2019
–
bazbo 0678: Esquire – Esquire
Jaja! In 1987 bracht Nikki Squire, de vrouw van Chris Squire, deze plaat uit. Gemixt door Chris en een liedje geproduceerd door de monsterbassist. De plaat heb ik destijds niet gekocht, omdat de muziekpers hem de grond boorde. Haha, en dat begrijp ik wel. Vanuit een bepaald opzicht is het een draak van een plaat. Het klinkt als Yes (ten tijde van 90125 en Big Generator) en toch haalt het dat voor geen meter. Zangeres mevrouw Nikki klinkt als Jon Anderson en toch klinkt het nergens naar. En dan dat gelikte jaren tachtig geluid. Erg, erg, zo erg dat het wel weer geinig is. Hoe meer ik van de plaat hoor, hoe leuker ik het vind. Ach, voor een paar pleuro heb ik veertig minuten plezier van deze Europese versie uit 1987. Liedje Blossomtime heeft wel heel erg die jaren-tachtig-Yesstijl. En er was een hitje met clip. In 1994 was er zelfs een heuse opvolger van deze elpee en in 2016 zelfs nog een. Chris Squire had er niets meer mee van doen, want bij de opvolger in 1994 was hij al van Nikki gescheiden en toen de tweede opvolger verscheen was Squire nogal dood.
–
bazbo 0677: Kevin Ayers, John Cale, Eno & Nico – June 1, 1974
Kijk. Deze wil ik al tijden eens horen en nu vind ik hem voor een paar neuro. In 1974 nodigt Kevin Ayers een paar vrienden uit voor een feestje op een podium. Naast Cale, Eno en Nico zijn Robert Wyatt en Mike Oldfield van de partij, plus een aantal andere muzikanten. Het resultaat is een bijna kaleidoscopisch geheel van nummers. Plaatkant twee bestaat uit liederen van Ayers, op de eerste zijde horen we twee stukken van Eno, John Cale die Heartbreak Hotel zingt en Nico die op harmonium The End van The Doors vertolkt. Klassieker en terecht, zo blijkt. Ik heb een eerste Britse persing! Moohooie plaat! Vooral de Ayersliederen vind ik gaaf. Ga ik vaak draaien.
–
bazbo 0676: OST – Lisztomania
Vandaag gekocht! Tijdens de grote platenbeurs hier in het centrum van ons zo majestueuze #Apeldoorn. ‘De langste platenbeurs van Europa’ viel qua lengte wat tegen, maar er was zat te halen. De komende tijd draai ik dus mijn oogst. Dit was een van de eerste die ik vond. Lang gezocht, nooit in zijn geheel gevonden of gehoord. De soundtrack van de draak van Ken Russel. Althans, zo staat de film bekend; ik heb ‘m nog nooit gezien. Muzikale rollen voor Roger Daltrey, Ringo Starr en Paul Nicholas, maar mij gaat het om het werk van Rick Wakeman. Wakeman speelt zelf een rolletje in de film, namelijk de dronken god Thor. Tekst heeft hij geloof ik niet, wel mag hij bier drinken en luid boeren. Wakeman was zelf nauwelijks te spreken over het eindresultaat van deze soundtrack op plaat en nu ik hem zo voor het eerst beluister, begrijp ik dat maar al te goed. Fragmentarisch, halve composities, een mix die niet deugt, ga zo maar door. Toch is het weinige Wakemangepiel best aardig. Wakeman zelf heeft vorig jaar een nieuwe versie uitgebracht in een grote doos die ik niet ga kopen want nog veel te duur. Ik blijk een Amerikaanse persing te hebben uit het jaar dat de plaat verscheen: 1975. Leuk hebbedingetje voor zeven euro’s.
