Een malloot op FOK! begint in juni 2018 met het draaien van al zijn vinyl (van A tot Z) uit zijn platenkast. Het duurt twee maanden, maar dan haak ik aan. Vrijdag 17 augustus 2018 begin ik met het draaien van alle elpees en daarna de singles. Op zaterdag 28 december 2019 draai ik het laatste singletje. Daarna houd ik het bij met nieuw vinyl dat ik koop. Bij alle platen schrijf ik weetjes, mijn beleving, herinnering en datum van aankoop. Die vind je hieronder.
(Begin maart 2020 start dezelfde malloot ook met het draaien van al zijn cd’s. Eerst denk ik: Dat ga ik niet doen, dat wordt veel te veel. Maar op donderdag 19 maart 2020 ben ik om. Dat project loopt nog steeds.)
–
Some crazy guy on the online forum of FOK! starts playing all his vinyl records (from A to Z) in June 2018. It takes two months before I join him. On Friday August 17, 2018 I start (re)listening to all albums and on Saturday December 28, 2019 I play the last single from my collection. From that moment on I keep up with the new vinyl I buy. With all records I write some information, my ideas and memories, plus the date of purchase. You’ll find those stories below.
(Early March 2020 that same crazy guy starts playing all of his cd’s. At first I think: No, I’m not going to do that, it’ll be way too much. But on Thursday March 19, 2020 I’m convinced. The project is still running.)
bazbo 0921: Emerson Lake & Palmer – Emerson Lake & Palmer Deze vreemde verzamelaar vind ik op een rommelmarkt, op zaterdag 9 september 2023 aan de oever van de Elbe in Dresden. Temidden van alle stalletjes en kleedjes vol zutzooi staat één ferme kraam met grammofoonplaten. Ik blader wat door de bakken en mijn oog valt op deze elpee, die ik niet ken. Als ik dan op de achterzijde de nummers bekijk, moet ik onbedaarlijk lachen. De verkoper komt erbij staan en kijkt me vragend aan. Ik zeg hem dat ik deze elpee nog nooit heb gezien. Hij legt uit dat de plaat in 1980 is uitgebracht op een bekend Oost-Duitsch label, waarop destijds veel grammofoonplaten verschenen, want voor die Wende was het allemaal ingewikkeld, hè. Ik vertel hem maar niet dat de tracklisting nogal bizar is. De eerste plaatkant is dezelfde als op de elpee Love Beach, waarschijnlijk de allerslechtste plaat van Emerson Lake & Palmer (samen met In The Hot Seat). Het zal zijn omdat die elpee in 1980 net uit was, dat er spul van op staat. Op de tweede plaatkant vinden we Fanfare For The Common Man (van Works Volume 1 uit 1977) en dan Maple Leaf Rag (het Keith Emerson solostukje van Works Volume 2 ook uit 1977) en L.A. Nights (het solostuk van Carl Palmer, een Amerikaans klinkend instrumentaal rockstuck met gitaar van Joe Walsh, ook van Works Volume 1). De afsluiter is The Barbarian dat dan weer afkomstig is van de debuutplaat Emerson Lake & Palmer uit 1970. Kortom: ik moet dit hebben. Als ik de acht euro wil afrekenen, komt De Vrouw met iets anders aanzetten (dat een cadeautje voor een nichtje moet gaan worden) en de aardige verkoper wijst op mijn ELP-elpee en zegt: ‘Die kannst du kostenlos haben.’ Wauw. Thuisgekomen ontdek ik dat het geen heel bijzondere uitgave is. Er zwerven er honderden te koop over het internet. Maar daar gaat het mij niet om. Ik draai hem één keer en daarna verdwijnt hij in de kast. Waarschijnlijk voorgoed. Maar ik heb er een verhaal bij.
bazbo 920: Joop van der Linden – Joop van der Linden Ergens begin jaren 00 raak ik verzeild op een forum voor fanatieke Zappa-verzamelaars. Voor ik het weet ben ik veel in het chatkanaal en daar ontmoet ik tussen de vele internationale bezoekers een Nederlander die zich verschuilt onder de naam joeydepoey. Al snel ontdek ik dat hij zelf ook muzikant is, hij speelt trombone en een beetje gitaar, maar het zal nog een tijdje duren dat ik hem durf te vragen hoe zijn bandje heet. Dat blijkt de Amsterdam Klezmer Band te zijn. Hé, daar heb ik wat muziek van in de kast staan. En o ja, hij speelt ook in een bandje dat De Jongens Driest heet en in een bandje dat Zappa speelt. Ik heb Uncle Meat een keer gezien tijdens een Zappa-avond in december in Harderwijk. Daar was hij toen niet bij. In de jaren die volgen zie en hoor ik de AKB meerdere keren en ik ontmoet de trombonist dan na afloop. In 2007 organiseer ik samen met een paar anderen een Zappafestival in Nederland en Uncle Meat is de afsluiter. Helaas kan joeydepoey er (weer) niet bij zijn. Tot aan de dag van vandaag heb ik af en toe contact met de trombonist. Zo vertelt hij over de studio die hij bouwt, over dat hij zich verdiept in mastering, over productionele dingen die hij doet (om financieel het hoofd boven water te houden) en begin 2023 krijg ik een mailtje van hem: ‘Ik heb dus een plaat gemaakt.’ Hij heeft er een hele financieringscampagne voor opgezet. Ik bestel het album, doneer het een en ander extra en wacht. Op 31 mei 2023 is hij er en leg ik hem op de draaitafel. Ik zie geen titel op de hoes, dus neem aan dat het album de naam draagt van de maker. Wat ik hoor is ronduit een verrassing. Geen klezmer, wereldmuziek, Zappa of rock. In plaats daarvan acht sfeervolle instrumentale klankschilderijen, gebaseerd op de gitaar en met spaarzaam gebruik van (elektronische) percussie. Ook zet hij af en toe de trombone in. Denk aan de filmmuziek van Ry Cooder, maar dan weer anders. Niet uit te leggen. De plaat geeft na meerdere draaibeurten meer en meer van zijn schoonheid prijs en ik moet nu, een paar maanden na aankoop, zeggen dat ik het een prachtig werk vind. De maker heeft grotendeels alles zelf gedaan aan de plaat. De enige andere muzikant is Gijs Levelt (van de AKB) die trompet komt spelen in een nummer, dat misschien wel het lekkerste wegluistert. Het album was nog niet te vinden op Discogs, dus heb ik ‘m ingevoerd en voor de grap kijk ik op de site wat Joop van der Linden allemaal nog meer heeft uitgevoerd en vooral bij zijn activiteiten als producer schiet ik nogal eens in de lach. U ook?
bazbo 0919: Yes – America De laatste aankoop tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023 is dit singletje. Zes euro’s moet ik afrekenen en ik weet dat exemplaren op Discogs voor grote bedragen van de hand gaan. Als ik thuis kom, blijkt het een Duitsche persing te zijn en kan ik ‘m zo verkopen voor het vijfvoudige. Maar ik verkoop ‘m niet. Het is een alleraardigst hebbedingetje. De single kwam uit in 1972 en bevat een ingekorte versie van America, dat Paul Simon schreef. Het is wel helemaal verYest en de reguliere versie duurt dik tien minuten en bevat een complex instrumentaal intro en een debiel goede gitaarsolo aan het eind. Dat intro en de solo moeten we hier missen. Op de B-kant vinden we Total Mass Retain, het tweede deel van de monstercompositie Close To The Edge, dat op de gelijknamige elpee uit hetzelfde jaar staat. De dik drie minuten zijn helemaal uit z’n context gerukt, waardoor het eigenlijk nergens op slaat. Maar goed. Hebbedingetje.
–
bazbo 0918: The Spencer Davis Group – Gimme Some Lovin We blijven nog heel even op die grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023. Ik vind ook nog dit singletje. Nu mag je weten dat ik lijd aan een kleine verzamelwoede als het gaat om The Spencer Davis Group. Niet dat mijn verzameling groot is, maar als ik iets leuks tegenkom, koop ik het. Dit is de Nederlandse versie van de single uit 1967, vlak voordat Stevie Winwood de groep zal verlaten en zijn eigen band Traffic opricht. Gimme Some Lovin is een kraker van jewelste en Winwood speelt het tot op de dag van vandaag tijdens concerten. (Wanneer komt die man nog eens naar Europa? Want dan moet en zal ik hem zien en horen.) De B-zijde is een stuk geschreven door Paul Bishop (Blues In F); niet gek, Spencer Davis en zijn Group speelden veel covers van anderen, net zo veel bandjes in de jaren zestig.
–
bazbo 0917: various artists – Zapped Ik bevind mij nog steeds op die grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023 als ik deze elpee vind voor een luttel bedrag. Kijk, inpakken maar. Zapped verscheen in 1970 als een ‘promotional sampler’ waarop allerlei acts staan die Frank Zappa produceerde in 1968 en 1969 en/of die uitkwamen op zijn labels Bizarre of Straight, maar dit is een Amerikaanse herpersing uit 1975. Te horen zijn Alice Cooper (Frank Zappa ontdekte de band en produceerde de eerste twee elpees), Captain Beefheart & The Magic Band, Judy Henske & Jerry Yester, Tim Buckley, Wild Man Fischer, Tim Dawe, Lord Buckley, Jeff Simmons en de GTO’s (Girls Together Outrageously). Ja, Zappa zat niet stil in die jaren. In alle andere jaren ook niet, trouwens. Van zijn eigen band horen we Holiday In Berlin, Full Blown (van het album Burnt Weeny Sandwich van The Mothers Of Invention) en Willie The Pimp (gezongen door Beefheart en afkomstig van het legendarische Hot Rats album). Alles bij elkaar een uiterst vermakelijke verzameling.
–
bazbo 0916: Andy Summers & Robert Fripp – I Advance Masked Het tweede album van dit duo (Bewitched) heb ik sinds halverwege de jaren tachtig in de kast staan. Zeer veel gedraaid. Hun eersteling heb ik echter nooit gehoord of gevonden. Tot 29 mei 2023, toen ik een vinylversie vond op de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Weet je wat? Ik kocht hem. Op I Advance Masked verkennen Andy Summers en Robert Fripp hun beider kunnen. De plaat komt uit 1982 en er staan dertien instrumentale avontuurtjes op. Beide muzikanten spelen gitaar, bas, synthesizer en percussie. Het merendeel van de stukken en stukjes heeft een ruimtelijk, bijna ambient karakter. Maar soms is het verrassend en zelfs swingend. De opener is het titelnummer en misschien wel het ruigste wat het album te bieden heeft. Her en der horen we die typische Fripploopjes en vreemde King Crimsonachtige akkoorden. Het gebodene zal niet iedereen bekoren, maar voor hem of haar of hen die er eens goed voor wil gaan zitten opent zich wereld na wereld en is het smullen geblazen.
–
bazbo 0915: Carla Bley – Heavy Heart Carla Bley maakt in 1984 opnieuw een plaat met die typische en eigenzinnige jazzmuziek. En hoewel het allemaal weer lichtvoetig klinkt, is het qua arrangementen topzwaar en er gebeurt van alles. Bley maakt ook op dit album gebruik van een soort halve bigband. In het tienkoppige monster zitten vier blazers, twee percussionisten, een extra pianist (Kenny Kirkland), een gitarist (Hiram Bullock) en bassist Steve Swallow. De bandleidster zelf neemt het orgel en de synthesizer voor haar rekening. Misschien geen uitschieter in het imposante Bleyoeuvre, maar toch een mooie aanvulling. Eerlijk gezegd krijg ik er geen genoeg an. En ja, ook dit album kocht ik op 29 mei 2023.
–
bazbo 0914: The Carla Bley Band – Live! Een jaar later (1982) komt Live!. Carla Bley kiest er kennelijk voor om studioalbums onder haar eigen naam uit te brengen en de liveplaten onder The Carla Bley Band. Op deze fijne liveregistratie staan weer een paar puike stukken met dat typische karakter van la Bley. Bij vlagen serieuze big band, bij andere vlagen bizar. Heel fijn. In The Carla Bley band zitten weer niet de minsten, de bezetting is zelfs wat uitgebreider met een zwaardere blazerssectie en een extra pianist, zodat Bley zich kan concentreren op het orgel of dirigeren. Ook deze kocht ik op 29 mei 2023 tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Leuke songtitels, schitterende uitvoeringen (let op de rare sprongen in Song Sung Long van haar album Dinner Music).
–
bazbo 0913: Carla Bley – Social Studies Carla Bley gaat in de jaren zeventig en tachtig onverdroten door met het uitbrengen van haar opmerkelijke jazzmuziek. In 1981 komt ze met Social Studies, dat weer vol staat met haar eigenzinnige composities. Ook op deze plaat zet ze een groot ensemble in met een uitgebreide ritmesectie en meerdere blazers. Zelf bedient ze het orgel en de piano. Michael Mantler is er bijvoorbeeld op trompet en Steve Swallow bespeelt de bas. Wat mij opvalt, is dat het werk wat minder uitbundig en buitenissig klinkt dan de eerdere liveplaat. Niet dat het saai is, integendeel. Steeds weer openbaren zich prachtige melodieën en improvisaties. Ik mag dit graag beluisteren of als behang door de kamer heen jakkeren. Ook deze elpee koop ik op 29 mei 2023 tijdens de grote platenbeurs in de straten van ons zo majestueuze Apeldoorn. Zalig album, weer.
–
bazbo 0912: The Carla Bley Band – European Tour 1977 Carla Bley maakt na Escalator Over The Hill gedurende de jaren zeventig een fikse rij platen. Vaak doet ze dat met haar eigen big band en de muziek ontwikkelt zich tot een geheel eigen stijl. In 1977 toert ze met een grootse band met daarin Elton Dean en Hugh Hopper en met Michael Mantler, haar partner op dat moment. Van die tournee verschijnt in 1978 deze elpee en die vind ik op die platenbeurs in ons zo majestueuze Apeldoorn op 29 mei 2023. Het is een originele Duitsche uitgave die bijzonder goed klinkt. Deze zeer ongewone, maar altijd inventieve en uiterst vermakelijke jazz blijft het goed doen in mijn woonkamer.
–
bazbo 0911: David Bedford – Instructions For Angels Op tweede pinksterdag 2023 (29 mei) vindt hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een grote platenbeurs plaats in de straten van het centrum van datzelfde zo majestueuze Apeldoorn. ’s Morgens loop ik een rondje en neus ik rond; daarna maak ik nog een ronde en doe ik mijn inkopen. Een van de eerste vondsten is dit obscure album uit 1977 en het is nog de quad-versie ook. Componist David Bedford heeft al eerder vreemde avant-gardeplaten gemaakt; bekend is hij van zijn werk voor Mike Oldfield. Die komt hier een gastgitaarpartij spelen. Bedford werd in 1976 gevraagd om een stuk te componeren voor het King’s Lynn Festival en hij baseert zijn muziek op de poëzie van ene Kenneth Patchen. Daarnaast maakt hij gebruik van melodieën uit Alleluya Psallat van een onbekende componist uit de middeleeuwen. Voor het festival mag Bedford rekenen op het Leicestershire Schools Symphony Orchestra. Uiteindelijk valt het werkstuk in zes delen uiteen die variëren van melodieus, sereen en bombastisch tot abstract, raar en atonaal. Behalve genoemde Oldfield komt ook Mike Ratledge (bekend van Soft Machine) een synthesizersolo spelen, maar verder horen we voornamelijk orkest en koor en Bedford zelf op piano, orgel, synthesizer en allerlei percussie. Intrigerend werk, wel.
bazbo 0910: Froukje – Als Ik God Was Omdat ik twee items koop op Record Store Day op 22 april 2023, krijg ik deze single. Ik draai hem nu pas voor het eerst. En waarschijnlijk ook voor het laatst. Ik ken die hele Froukje niet en haar liedje klinkt leuk en intiem, met wat elektronica en fragiele zang. Wereldschokkend is het niet in mijn oren. De B-zijde trouwens ook niet. Het plaatje staat inmiddels hoog boven in een platenkast waar de singles staan die ik er waarschijnlijk nooit meer uit haal.
–
bazbo 0909: Emerson Lake & Palmer – Brain Salad Surgery Ook op die Record Store Day op 22 april 2023 vind ik deze picture disc. De prijs is belachelijk hoog en de plaat heb ik al ikweetniethoeveel keer in de kast staan (twee maal vinyl, vier maal cd), maar toch neem ik hem mee. Het is in mijn oren het meest consistente album dat de heren Emerson Lake & Palmer samen hebben gemaakt. In 1973 zijn ze op het toppunt van hun creativiteit en roem. De vorige plaat Trilogy hadden ze laag voor laag in de studio in elkaar geknutseld en het aantal overdubs was niet te tellen. De stukken bleken op het podium niet uit te voeren. Dat moest met dit nieuwe album anders. In een soort concertsetting in hun studio (een oude bioscoop in hartje Londen) construeerde het trio dit fenomenale album dat bekend staat als een van de meesterwerken in de prog. De hoes is overigens van H.R.Giger. Eigenlijk is ieder stuk op de plaat raak, of het moet het korte niemendalletje Benny The Bouncer zijn, een humoristisch countryrockjazzliedje. Opener Jerusalem, de beroemde Britse hymne, zet de toon voor het album: majestueus en magistraal. Emersons Moog giert rond de prachtige zang van Lake. En dan ramt Toccata erin: Emersons bewerking van het vierde deel uit het pianoconcert van Alberto Ginastera. Onnavolgbaar technisch complex met in het midden een door Palmer gecomponeerde drumsolo waarin hij gebruik maakt van zijn nieuwste snufje: de Moogdrum, een systeem waarin zijn drumvellen zijn gekoppeld aan Emersons synthesizer. Still… You Turn Me On is het rustpunt van de plaat: een lieflijk liefdesliedje van Greg Lake. De laatste dertig minuten zijn ingeruimd voor Karn Evil 9, een monstercompositie van Emerson die in drie delen uiteenvalt. Het thema ervan is me tot op de dag van vandaag niet duidelijk (en ik beluister dit stuk toch al zo’n dikke tweeënveertig jaar), maar het heeft iets van doen met toekomst en technologie. Het eerste deel is complexe progrock, het tweede deel is meer pianojazzy en in het derde deel wordt de nachtmerrie dat computers de wereld gaan beheersen uitgebeeld door Emersons grandioze synthesizerpartijen. Voorwaar, geen kattenpis, deze plaat. Het trio trekt er in 1973 en 1974 dan ook de hele wereld mee over met allerlei toeters en bellen: quadrofonisch geluid, enorme decorstukken, een vleugel die opstijgt en al ronddraaiende meermalen over de kop gaat en een ongekende lichtshow. Niet gek dat de groep erna een pauze neemt. Van die tour verschijnt nog wel een driedubbelelpee Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends, waarop zo’n beetje de gehele Brain Salad Surgery is te beluisteren. Zelf ben ik er nog altijd niet uit of Brain Salad Surgery het allerbeste album van de groep is. Voor deze picture disc is gebruik gemaakt van de remaster uit 2014 en o ja, ik laat hem in de verpakking zitten en ik heb hem dus (nog) nooit gedraaid.
–
bazbo 0908: Porcupine Tree – IA/DW/XT 22 april 2023 was het Record Store Day. Er stond niet heel veel op mijn lijstje voor dit jaar. (Ik haak een beetje af, omdat de prijzen van de platen de pan uit swingen.) In de paar kratten die de plaatselijke platenwinkel alhier in ons zo majestueuze Apeldoorn had staan, viste ik er toch iets uit. Op deze EP staan vier stukken, die Porcupine Tree opnam tijdens de sessies voor de albums In Absentia (2002) en Deadwing (2005) en ze staan ook op de debiel dure Deluxe dozen van die platen en die heb ik niet. Drown With Me en Chloroform kende ik al wel; die stonden ook op een cd-single die ik in de kast heb staan. Revenant is een kort instrumentaaltje van Richard Barbieri en Mother And Child Divided is ook instrumentaal, maar heeft zo’n stampende heavy riff waar Steven Wilson en de zijnen een patent op hebben. Leuk hebbeding, draai hem nu voor de tweede keer en op Discogs zie ik dat hij al voor schandalig hoge prijzen in de verkoop staat en is geweest.
0906: Terje Rypdal – What Comes After Deze Noorse gitarist timmert al 12.354 jaar aan de bak. Dat doet hij in samenwerking met allerlei andere muzikanten, ensembles en orkesten; daarnaast maakte hij ook 12.354 soloplaten. Ik kende hem van naam, maar hoorde begin jaren negentig voor het eerst iets van zijn muziek. Jazzy, ijl, orkestraal en bij vlagen vaag en atonaal. Volgens mij was het Whenever I Seem To Be Far Away, maar ik weet het niet zeker meer; het cassettebandje waarop ik die elpee had opgenomen is met een verhuizing zesenhalf jaar geleden uit mijn collectie geraakt. Die plaat kwam uit 1974 en onlangs – op 4 maart 2023 – vond ik op een platenbeursje in het ACEC-gebouw hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een andere plaat van Rypdal uit dat jaar. Ook op What Comes After staat vage, atmosferische en af en toe onsamenhangende atonale jazzmuziek. Bijzonder gaaf wel. Rypdal speelt hier samen met drummer Jon Christensen, hoboïst/hoornist Erik Niord Larsen en bassisten Barre Phillips en Sveinung Hovensjø, met wie hij de compositiekredieten deelt. Het resultaat is een grotendeels geïmproviseerde prachtplaat die me doet verlangen naar meer, maar ik heb niet meer. Nog niet.
–
0905: Carla Bley & Paul Haines – Escalator Over The Hill Deze van origine driedubbelelpee uit 1971 heb ik sinds 1991 als dubbelcd in de kast staan en ik ruk ‘m er regelmatig uit. Deze bizarre monsterproductie – die de ondertitel A Chronotransduction heeft – is een lijvig werkstuk van componiste en toetseniste Carla Bley en tekstmaker Paul Haines. Voor deze bevreemdende jazzopera maakten zij gebruik van de inzet van vele gastmuzikanten uit de wereld van jazz en rock: Jack Bruce, Don Preston, Michael Mantler, Don Cherry, Dewey Redman, John McLaughlin, Linda Ronstadt en vele, vele anderen. De muziek springt heen en weer tussen avantgarde, big band jazz, rock en ambient en is bij vlagen warm en lieflijk, dan weer agressief en hard, soms magistraal bombastisch, atonaal en melodieus. Een waar luisteravontuur. Vraag me niet waar het allemaal over gaat, want er gebeurt zo veel, dat je eigenlijk aan twee oren niet genoeg hebt. Op 8 maart 2023 vond er een platenbeursje plaats in het ACEC-gebouw in ons zo majestueuze Apeldoorn en aldaar vond ik deze heruitgave uit 1974. Ik had altijd al eens een vinylversie van dit meesterwerk willen hebben, dus greep ik mijn kans.
bazbo 0907: George Duke – Feel In 1974 speelt George Duke in het ensemble van Frank Zappa en Zappa helpt met Dukes soloplaat Feel, maar doet dat vanwege ingewikkelde rechtenregels onder de schuilnaam Obdewl’l X. Zappa speelt gitaar op de stukken Love en Old Slippers en net als de rest van het album zijn het fijne fusionjazzprogrockstukken. Hoogst aangenaam. Het is pas later dat Duke meer de funkjazzpopkant opgaat. Hier horen we zijn heerlijke pianootjes, lekkere Moogloopjes en die zoetgevooisde stem. Met dank aan Zappa die Duke een jaar ervoor overhaalde om te gaan zingen. ‘No. I don’t sing,’ was Dukes antwoord en niet veel later deed hij wat zijn werkgever hem vroeg. Zo ging het ook met de synth. ‘No. I’m a pianist. I don’t wanna use any modern crap.’ Zappa plaatste een synthesizer op Dukes piano en zei: ‘Hier. Speel er maar op als je zin hebt.’ Schoorvoetend probeerde Duke het en toen was hij om. Een jaar later, in 1975, maakt Duke nog The Aura Will Prevail, waarop hij nog een stapje verder gaat en waarop Zappa ook betrokken is als componist. Hier niet. Feel hoorde ik voor het eerst begin jaren negentig, samen met The Aura Will Prevail, toen ik ze te leen kreeg van een oudere collega en ik ze opnam op een cassettebandje. Het cassettebandje is verloren gegaan bij de verhuizing zeven jaar geleden, dus ik was blij toen ik Feel vond op 8 januari 2023 tijdens een platenbeursje in het ACEC-gebouw hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is overigens een Duitsche heruitgave uit 1978.
bazbo 0904: Potenzial – 7×3 Een van de leuke dingen van het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland is dat er nogal eens wat experimentele muziek te beluisteren valt. Zo ook op vrijdagavond 15 juli 2022. Potenzial is een project van Friedemann Dähn en Thomas Maos. Dähn is cellist geweest bij het Ensemble Modern (en te horen op Zappa’s The Yellow Shark uit 1993); de laatste jaren zoekt hij voortdurend naar nieuwe geluiden en vormen en samenwerkingsverbanden waarin hij zijn (elektronische) cello kan inzetten. Thomas Maos is een gitarist met een even avontuurlijke inslag. Tijdens het concert dat ik mag meemaken zien we het tweetal op het podium met tussen hen in een drummer. De stukken die het trio speelt, zijn veelal gebaseerd op (ter plekke gecreëerde) loops, waaroverheen dan laag op laag volgt en dan weer allerlei improvisatie. Bizarre projecties en in enkele stukken spectaculaire bewegingen door een dansduo maken het ook visueel aantrekkelijk. Sommige stukken zijn in de basis gecomponeerd; andere geheel intuïtief op het moment bedacht. Zo krijgen we in ieder geval twee stukken van de net uitgebrachte elpee 7×3 te horen (Fallen en het plaatkantlange titelstuk). Bij vlagen is het swingend, dan weer melancholiek, bij andere vlagen atmosferische en soms ook chaotisch. Ik vind het zo boeiend, dat ik anderhalve dag later, op zondag 17 juli die elpee aanschaf. Thuis blijkt het album bijna net zo lekker als live, zij het dat ik de beelden en dans mis.
0904
–
bazbo 0903: Emerson Lake & Powell – ???????, ???? ? ?????? De gewone Europese versie van dit album staat natuurlijk al sinds 1986 in de kast. (Zie bijna vier jaar geleden.) Keith Emerson en Greg Lake vinden na bijna acht jaar weer de moed en de inspiratie om samen te gaan werken. Het liefst hebben ze Carl Palmer er ook bij, maar die zit contractueel vast aan zijn Asia. En dus gaat het duo op zoek naar een andere drummer. Tijdens de audities is er eentje die eruit springt en dat is krachtpatser Cozy Powell. Pas later ontdekt het trio dat de nieuweling ook een achternaam heeft die met een P begint en ja, dat komt wel heel goed uit. De plaat van de drie heren is een krachtige en ijzersterke. In opener The Score horen we niet alleen de zo typisch jarentachtigtoetsengeluiden en de stadiondrums, maar ook flarden van een oude ELP-tekst. Touch And Go was de single en ik vind het leuk om de clip van toen nog eens te bekijken. Hoogtepunt echter is de afsluiter: de bewerking van Gustav Holsts Mars The Bringer Of War, een stuk dat Lake in 1969 al bij King Crimson op het podium speelde. De ELPo-tour die volgt blijkt minder succesvol, omdat er nauwelijks publiciteit voor is en de kaartverkoop dus achterblijft. Financieel blijkt de reünie van Emerson en Lake een flop; creatief is het uitstekend. Na de tour gaan de drie heren ieder hun weg. Ik draai de plaat nog geregeld en koop in 2010 een remaster op cd ervan (uit 1991). In de zomer van 2021 wandel ik met wat Duitsche vrienden door Warnemünde en in een kleine Schallplattenladen zie ik een Russische persing van de plaat staan. Even twijfel ik of ik ‘m moet aanschaffen en ik besluit het niet te doen. Nachtenlang lig ik ervan wakker. (Nee hoor, maar het zou wel leuk zijn voor de heb.) En dan is het donderdag 7 juli 2022. Dit keer wandelen we door Hamburg door het Karolinenvirtel en aan het einde van de Marktstrasse stuiten we op een Schallplattenladen. Later, als we weer thuis zijn en ik google, blijkt dat Zardoz Records een bijna legendarische winkel is. Inderdaad, als ik er rondloop, weet ik van gekkigheid niet waar ik moet kijken. In dat soort gevallen vind ik het altijd het leukst om te zien wat ze van mijn jeugdhelden in huis hebben en … verhip, hier ook een Russische persing van het album (uit 2017). Nu hoef ik niet meer te twijfelen, want alleen voor de prijs al kan ik ‘m niet laten liggen, al gaat-ie op Discogs voor vier pleuro’s minder weg. Maar goed, het ging voor de heb en het verhaal. Dertig jaar na het verschijnen zijn alle drie de muzikanten overleden en nog eens zes jaar later knal ik mijn Russische persing ervan nog maar eens door de kamer.
bazbo 0902: Khan – Space Shanty Ook van ‘de langste platenbeurs van Nederland’ (ze zetten de kramen gewoon ver uit elkaar zodat je van de ene straat naar het ene plein en van het andere plein naar de andere straat moet lopen). Dit is een legendarisch album van de band die maar een album mocht maken, voordat gitarist Steve Hillage zich bij Gong aansloot. Nick Greenwood speelt de baspartijen en Eric Peachy de drums. Echter, zeer in het oor springend zijn de toetsenpartijen van Dave Stewart, die we kennen van Egg en later National Health en Bruford. De vier heren hebben een heerlijke Canterburyplaat opgenomen. Hillage is verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de composities en hij was al snel bezig om meer materiaal voor de groep te schrijven, totdat deze uiteenviel. Dat nieuwe materiaal gebruikte Hillage later op zijn eerste soloplaat Fish Rising. Ik had dit album nog nooit gehoord en was blij dat ik een exemplaar ervan tegen kwam op de beurs. Thuis blijkt het een heruitgave uit 2006 te zijn (zoiets had ik wel verwacht). Discogs noemt hem ‘unofficial’, maar wonderlijk genoeg zijn er via de site wel verschillende exemplaren van te koop en verkocht. Hoe dan ook: het klinkt als een tierelier en ook al draai ik nauwelijks vinyl (toch maar eens een goede platenspeler kopen), deze wil ik nog een heleboel keer horen.
0902
–
bazbo 0901: Emerson Lake & Palmer – Peter Gunn Het verhaal over 11 juli 1980 heb ik al vaak verteld. Die ochtend hoorde ik die ene klap op die snaredrum, die de aanzet is voor de lick van Peter Gunn, die opende een geheel nieuwe wereld voor mij. Het vijftienjarige jochie ging op zoek naar méér. Ik kocht de single op diezelfde dag en ik wist op dat moment niet dat de single voor de tweede keer was uitgebracht. Een jaar eerder verscheen hij al, maar toen deed hij niet zo veel. Een jaar later heb ik het hoesje van de single in tweeën geknipt en hing het aan de muur en ik weet niet meer of ik het originele plaatje nog heb. Op 3 oktober 2020 was er een platenbeursje hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en daar vond ik de single in redelijk ongeschonden staat en die staat hier nu in de kast. Op maandag 6 juni 2022 was er opnieuw een platenbeurs hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en een van de eerste interessante dingen die ik tegenkwam, was deze 12″-versie van de single. Ik wist niet eens dat er een maxisingle van was verschenen. Dat moest ik nakijken. Gelukkig was de platenbeurs buiten hier in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn en woon ik op de hoek van de straat, dus ik kon rustig even thuis op Discogs zoeken. En ja, het is een legale uitgave, slechts één maxisingleversie. En voor zeven pleuro doe ik geen miskoop. Heerlijk hebbeding.
0900: Pete Townshend’s Deep End – Face The Face Wat kocht je dan op Record Store Day 2022, op 23 april, welteverstaan? Nou, ik kocht Face The Face, de concertregistratie die Pete Townshend met zijn Deep End gaf op 29 januari 1986 in Cannes. Dit concert werd rond die tijd vertoond op Duitsche televisie in het programma Rockpalast en verscheen in 2009 op dvd met een deel ervan op cd. Deze speciale Record Store Day Edition is een dubbelelpee (op geel vinyl, gatver) en bevat slechts een uittreksel van veertien songs. Pete Townshend’s Deep End was een grote band, met een fikse blazerssectie, vier achtergrondzangeressen en Simon Philips op drums. Voor de gelegenheid is er een gastgitarist: ene meneer David Gilmour. Die mag een van zijn eigen stukken spelen (Blue Light, afkomstig van zijn soloplaat About Face). De rest van de setlijst bestaat uit solostukken van Townshend, vooral te vinden op het dan net verschenen album White City, én natuurlijk wat Whosongs, al dan niet in vrij uitgeklede versie. Zo start de plaat met een weinig bevredigende Won’t Get Fooled Again, maar maakt een (bijna) akoestische Pinball Wizard veel goed. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Face The Face, A Little Is Enough en Rough Boys, waarin Townshend laat horen dat hij ook buiten The Who een van de groten en meest relevante muzikanten van zijn tijdperk is.
0900
–
0899: Floor Jansen – Fire En toen was het Record Store Day 2022. Op 23 april, welteverstaan. Ik deed een aankoop in de plaatselijke platenwinkel en kreeg daar deze single bij cadeau. Floor Jansen kennen we van After Forever en meer recentelijk van Nightwish, alwaar zij haar operastem en gebrul inzet. Op Fire laat ze horen dat ze ook wat anders kan dan dat. Het is een alleraardigste song, die ze mooi zingt. De B-kant bevat een versie van de titelsong van The Phantom Of The Opera, dat ze ten gehore bracht samen met Henk Poort op 3 september 2021 in de AFAS in Amsterdam. Ook aardig, doch niet meer dan dat. Ook leuk van deze single: hij is geperst op goudkleurig vinyl.
0899
–
0898: Frank Zappa – Fillmore East, June 1971 Deze elpee heb ik al een keer of drie, geloof ik. Plus nog twee keer op cd. Waarom koop ik hem dan nog een keer? Welnu, dat zit zo. Vorige maand verscheen de dikke doos The Mothers 1971 met daarin acht cd’s waarop de vier concerten die Zappa gaf op 5 en 6 juni 1971, plus veel extra (live) spul uit dat jaar, waaronder het complete concert van 10 december 1971 in The Rainbow Theatre in Londen, tijdens welke Zappa door een iets te teleurgestelde ‘fan’ van het podium werd geduwd, in de orkestbak viel, been en nekwervel brak en voor een jaar gekluisterd werd aan een rolstoel. Bij deze 50th Anniversary Edition van de elpee zitten nog eens twee vinylplaten met weer extra spul, waaronder een dik half uur durende versie van Billy The Mountain (in een andere mix en met extra overdubs) die niet op die dikke doos staat. En ja, dan moet ik hem wel kopen. Dat deed ik op 11 april 2022. Nu pas heb ik de gelegenheid om de drie (180g) dikke vinylplaten te beluisteren en allemensen, dat valt niet tegen. De plaat zelf blijft een van de vele hoogtepunten in het oeuvre van Zappa. Met ex-Turtles Mark Volman en Howard Kaylan (Flo & Eddie) in de band ligt meligheid op de loer en de nadruk ligt nogal dik op de vele groupieverhalen (van The Mud Shark tot en met de verleidingsscène die uiteindelijk uitmondt in het spelen van de Turtles-hit Happy Together); de dikke doos brengt de boel helemaal in balans. De ‘Vaudeville Band’ moet je liggen; veel Zappafans vinden het niet zo, maar mijn goedkeuring heeft het. Instrumentaal staat het als een huis. Met Aynsley Dunbar, Ian Underwood en ook Don Preston in de band kan er weinig mis gaan. En natuurlijk: er zitten een paar bijzonder gave gitaarsolo’s van meneer Zappa tussen. De toegiften van de originele elpee blijken in werkelijkheid juist de beginstukken van de concerten te zijn: de synthsolo van Don Preston was het intro tijdens welke het geluid en de balans goed afgesteld werd, zodat het tijdens Peaches En Regalia en meebruller Tears Began To Fall helemaal snor zat. Mooie en terechte heruitgave van dit legendarische album.
