Bas Langereis leest u voor!

Ja, ik draai al mijn vinylplaten. Iemand op het FOK!forum was op 4 juni 2018 een project begonnen: hij draaide alle grammofoonplaten uit zijn kast van voor naar achter. Dat wilde ik ook! Maar ik had veel bezwaren. Op vrijdag 17 augustus gooide ik alle bezwaren aan de kant. Hieronder zie je welke platen ik draaide en bij iedere plaat vertel ik iets.
Je leest de omgekeerde volgorde van draaien. Dus de laatste lees je eerst.
(Op 19 maart 2020 begin ik met het draaien van alle cd’s, eerst de pop/rock/jazz. Ik maak daar geen berichten van, maar houd hier wel bij als ik de Z heb afgerond. Kan even duren.)

Yep, I’m playing all my vinyl records. Someone on the forum of the website FOK! started a project on June 4, 2018: he was playing all the records from his shelves in chronological order. I wanted to do that too! But I could only think of many, many objections. On Friday, August 17 2018, I threw all these objections aside. Below, you can see which records I played and I’m telling something with every record (in Dutch).
You’ll read in backwards running order. So you’ll read the last one I’ve played first.
(March 19, 2020: I start playing all my cd’s, first the pop/rock/jazz section. I won’t make any posts on them here, but I’ll let you know when I’ve finished Z. Might take a while.)

–

0891: Steven Wilson – King Ghost – Eminent Sleaze
Op dinsdag 2 februari lag het tijdschrift Electronic Sound Magazine op de deurmat. Daarin een groot interview met Steven Wilson over zijn nieuwe album The Future Bites en erbij een extraatje: deze 7″ single met daarop extended remixen van King Ghost en Eminent Sleaze, beide in ‘normale’ versies te vinden op het album. Ik draai de single nu voor het eerst en bespeur in King Ghost zo op het eerste gehoor nauwelijks iets van toegevoegde waarde: een extra drumdramdreun en een langer outro. Eminent Sleeze is dan afwijkender dan op het album: extra handklapjes, een langer funky intro met samples uit het lied en verder is het grotendeels instrumentaal op de refreinen na. Leuk hebbeding vanwege het rode vinyl en vanwege het feit dat deze remixen niet op de dikke Limited Edition Deluxe Boxset staan.

–

bazbo 0890: Miles Davis – Double Image – Rare Miles from the complete Bitches Brew sessions
Beetje weinig interessants bij de RSD2020-worp van vandaag. En het enige dat wel interessant was, bleek niet aanwezig in mijn plaatselijke platenwinkel. Dus nam ik deze mee. Volgens mij zat hij niet bij deze worp, maar bij een vorige. Het zijn overblijfsels van de sessies die Miles in 1969 hield waaruit zijn legendarische album Bitches Brew is voortgekomen. Deze overblijfsels doen niets onder voor de officiële plaat. En allerlei groten zijn van de partij: Dave Holland, Jack DeJohnette, Billy Cobham, John McLaughlin, Wayne Shorter, Keith Jarrett, Chick Corea, Herbie Hancock, Joe Zawinul. Wat een sterrenbezetting. Daartussendoor piept Miles zijn trompetpartijen als geen ander. Meeslepend spul, vind ik het. Toch maar eens meer verdiepen in Miles.

bazbo 0889: The Spencer Davis Group – Their First LP
Deze zocht ik al een tijdje. Het is de eerste elpee van The Spencer Davis Group (goh) en hij verscheen in 1965. Een goed jaar, overigens. We horen een piepjonge Steve Winwood de hoofdrol al spelen in deze band. Zijn koorknapenstem en kwaliteiten op gitaar, piano en toetsen drukken een enorme stempel op het geluid. We horen nog voornamelijk covers en daar is de groep dan ook heel goed in. We horen voornamelijk stukken met wortels in de blues en R&B. Ik ken al veel materiaal, maar vind het fijn dat ik nu de eerste elpee in bezit heb. Het blijkt overigens een heruitgave te zijn (Duitschers!), maar dat dondert me niet zo veel. Nu de tweede en derde plaat van de band nog. Daarna vertrok Winwood om zijn prachtband Traffic te formeren.

–

bazbo 0888: Frank Zappa – I Don’t Wanna Get Drafted
Deze heb ik ook al een paar keer. Op vinyl, cd en cd-single. Blijft een leuk hebbeding. Schijnt dat in 1979 Zappa in een repetitie plots een lickje speelde, dat hij interessant vond en maar bleef herhalen. ‘Hier ga ik misschien nog iets mee doen,’ zei hij. De volgende dag kwam hij terug met dit lied. Toetsenist Tommy Mars mocht het lickje tot in den treure oefenen, het is nogal een lastige. De single deed niet zo veel; jarenlang kon je bij een bestelling bij het Zappa postorderbedrijf de single erbij bestellen voor een dollar. Dit is een Duitse persing uit het jaar van verschijnen 1980. Het nummer kwam in een totaal andere versie ook terecht op de elpee You Are What You Is. Op de b-kant staat Ancient Armaments, een instrumentale gitaarsolo, opgenomen tijdens een van de Halloweenshows in New York in 1978 en is ideaal tijdens een sessie in uw SM-kelder.

–

bazbo 0887: Emerson Lake & Palmer – Peter Gunn
Er is vandaag een platenbeursje hier in Apeldoorn. Zes kramen. Niet heel veel soeps. Eén kraam heeft wel soeps. Ik pik er een paar dingentsjens uit. Dit is de single die mijn leven veranderde. Ik schreef er al eerder over. Het was 11 juli 1980 en ik hoorde dit ’s morgens vroeg op de radio. Die dag kocht ik de single, een maand later kocht ik de elpee en een jaar later had ik alles van dit trio. Tot op de dag van vandaag is Keith Emerson mijn grote muzikale held. Het hoesje van het singletje heb ik ooit kapot geknipt omdat ik het zo nodig aan de muur van mijn jongenskamer wilde plakken. Ik geloof dat ik het plaatje zelf ook niet meer heb (dat moet ik nakijken). Nu heb ik hem dan weer wel. In 1980 was het overigens de tweede keer dat de single werd uitgebracht. Blijft een gaaf stuk (gecomponeerd door Henry Mancini). Mijn plaatje jengelt. De snelheid is niet constant; ik zie de arm van de draaitafel heen en weer bewegen. Duitse persing (grapje). Ik hoef er niet mee terug; het gaat me om het nostalgische idee. Na jaren heb ik het plaatje weer terug.

–

bazbo 0887: Roxy Music – Roxy Music
Gisteren was het Record Store Day! Een kleintje weer. Toch even gaan kijken. Ik had mijn zinnen gezet op Gong’s Live in Sheffield 1974 (waarop de band live te horen is, zij het niet in 1974 en ook niet in Sheffield), maar in de paar kratjes in mijn plaatselijke platenwinkel zat-ie niet. Dan maar deze Steven Wilson mix van het legendarische debuutalbum van Roxy Music meegenomen. Die mix zat in de peperdure box die begin 2018 uitkwam en ik dus niet heb gekocht, vandaar dat ik blij was dat ik deze nu vond. Mogelijk verschijnt hij nog wel een keer ‘los’ op cd en dan schaf ik hem zeker (weer) aan. Het geluid op het origineel was al goed (ik heb het origineel geeneens, wel staat een heel groot deel van het album op de 4cdbox Thrill Of It All en die heb ik wel), maar nu springen bepaalde partijen er echt lekker vet uit (Eno!). De plaat is uitgevoerd op doorzichtig vinyl. Leuk, maar ik weet niet of dat wat toevoegt.

–

bazbo 0886: The Spencer Davis Group – Somebody Help Me
Deze is van een jaar later, 1966 dus. Geen enorme hit geweest, wel een pakkend lied. Eveneens van de Flohmarkt een week geleden.

–

bazbo 0885: The Spencer Davis Group – Keep On Running
Plaatje uit mijn geboortejaar! En wat een tijdloze en krachtige song is en blijft het! Ook een week geleden op de Flohmarkt gekauft.

–

bazbo 0884: Bee Gees – Too Much Heaven
1978. Ik ben dertien jaar en heb mijn eerste twee vinylsingles gekocht. Paradise By The Dashboard Light en deze. Een jaar later, eind mei 1979, koop ik – met het geld van mijn verjaardag – de elpee Spirits Having Flown. Daar staat Too Much Heaven ook op. Mooi liedje. Rond die tijd ben ik nogal verliefd op een meisje van school. Ik ken haar: onze ouders zijn bevriend, we zien elkaar zondag in de kerk en we zijn zelfs een keer gezamenlijk met de gezinnen op vakantie geweest. We zitten soms op haar slaapkamer en luisteren naar muziek. Op een dag heb ik de eerste twee singles meegenomen. Ze vindt ze mooi. ‘Je mag ze wel hebben,’ zeg ik met mijn stomme kop. ‘Die van de Bee Gees staat ook al op de elpee die ik heb en van Meat Loaf koop ik ooit de hele elpee wel.’ Nou, Meat Loaf heb ik nooit gekocht en ik heb nog altijd spijt dat ik mijn eerste zelfgekochte vinyl heb weggegeven. Met het meisje werd het natuurlijk niets. Jaren later zag ik haar weer eens. Een week geleden (18 juli 2020) ben ik ergens in Noordoost-Duitschland en in een vlaag van ‘watzullenwevandaageensrustigaandoen’ belanden we op een heuse Flohmarkt. Te midden van alle zolderrommel en zelfgemaakte rotzooi staat een tafel met bakken vinyl. Geen Alle Dreizehn Lecker, maar heuse pop- en rockplaten. Ik kan niet te veel kopen, want de koffer is maar klein en zit al goed vol. En dus peuter ik er drie singles uit. Deze dus ook. Meer dan veertig jaar later heb ik mijn singletje weer terug. Het is absoluut geen zeldzaamheid en het hoesje is wat beschadigd, maar dat dondert me niet.

–

bazbo 0883: Steven Wilson – Insurgentes
En wat kocht ik dan vandaag op deze Record Store Day? Nou, dit. Het eerste soloalbum van Steven Wilson uit 2008. Dit is de remaster uit 2016. Op zijdes 1, 2 en 3 staat het album zoals we dat kennen. Op kant 4 staan de vier bonusstukken die eerder alleen te horen waren op de Deluxe Edition vierschijvendoos (die ik niet heb, potverdomme). Mooie aanwinst, dus. Wilson heeft in 2008 nog zijn band Porcupine Tree, maar zint op een solocarrière. Voor zijn eerste soloalbum kiest hij ervoor om iets heel anders te doen. Hij maakt een plaat in de stijl van shoegaze en garagerock, genres die hij zelf erg graag hoort. Het resultaat is een album dat ik bij eerste beluisteringen helemaal niet zo mooi vond, maar ik in de loop van de jaren steeds meer ben gaan waarderen. Veel van de muziek is opgenomen in Mexico (Insurgentes is een grote snelweg dwars door Mexico City) en veel foto’s uit de hoezen ook. De muziek is bij vlagen zeer duister en naargeestig. Hoogst prettig, wel.

–

bazbo 0882: DeWolff – Blizzard-Pruf (10″ single)
Toch een beetje Record Store Day vandaag! Ik kocht vanmorgen iets moois en dit was het RSD2020-cadeautje. DeWolff: altijd gaaf. De twee stukken op deze 10″ single zijn live opgenomen en direct op vinyl geperst (de zogenaamde ‘Direct To Disc’-techniek). Spannende zaak, dus. Er zitten een paar ‘foutjes’ in, maar daardoor is het wel zo spontaan. B-zijde Nothing’s Changing stond ook al op hun album The Tascam Tapes van eerder dit jaar, maar dit keer wel een echt drumstel (in plaats van een Casiootje) en Piso’s heuse Hammond, plus nu duurt het meer dan zeven minuten in plaats van nog geen twee. De A-kant is Made It To 27, ook van The Tascam Tapes en eveneens in een nieuwe jas. DeWolff: altijd gaaf. Lekkâh!

–

bazbo 0881: Jon Anderson and The Warriors – The Lost Demos EP
Yep. Vandaag verschenen: opnames van ruim 52 jaar geleden. Jon Anderson had zich aangesloten bij het bandje van zijn grote broer Tony: The Warriors. Hij mocht er tweede stem zingen. De band maakte een paar demo’s, maar van opnemen in de studio kwam het niet. De band had eerder wel twee singles uitgebracht, maar die waren geflopt. Ook in de band: David Foster (met wie Anderson eind 1969 in Mabel Greer’s Toy Shop zou samen spelen en met wie Anderson twee stukken van de latere Yes-elpee Time And A Word zou schrijven) en ene meneer Ian Wallace (die in 1971 toetrad tot King Crimson). De zeven demo’s op deze EP klinken zoals de meerstemmige pop van toen klonk. We horen covers van The Everly Brothers en The Hollies en één eigen nummer (mede geschreven door Jonnetje Anderson) in zowel de vocale als de instrumentale versie. Nergens is de karakteristieke stem van Anderson vooraan in de mix te horen, dus in die zin valt deze EP wat tegen, maar als tijdsbeeld is hij natuurlijk onbetaalbaar. Dik vinyl op formaat 7″, maar wel op 33 toeren draaien, hoor!

–

Hiermee heb ik al ons vinyl uit onze platenkast gedraaid. Ik ben op vrijdag 17 augustus 2018 begonnen en nu, zaterdag 28 december 2019, heb ik 880 stuks gehad. Hierboven blijf ik eventuele nieuwe aankopen melden. We gaan dóór!

I hereby have played all our vinyls from our shelves. I started on Friday, August 17, 2018 and now, Saturday, December 28, 2019, we heard all 880 ones. Above, I will show you the new purchases. We’ll carry on!

–

0880: (Scalextric) – Roar! Authentic Sound Thrills Of Grand Prix & T.T. Racing
Nou, dit is ‘m. Helemaal achteraan in het rijtje plaatjes vond ik deze. Hij komt uit mijn ouderlijk huis, dus eigenlijk staat hij op de verkeerde plek in de verzameling. Mijn vader kwam hiermee begin jaren zeventig aan. Ik weet niet of hij hem nieuw had gekocht of van iemand had gekregen. Mijn oudste broer en ik hadden van onze oom Charles zijn oude Scalextric racebaan gekregen. Die was zo uitgebreid, daar kon je de hele oppervlakte van onze zolder mee vol leggen. Er waren auto’s, tribunes, huisjes, heuvels, kuipbochten, bruggen, poppetjes, enzovoorts. Echt twee of drie enorme dozen vol. Mijn vader stortte zich in de schulden om alle nieuwe sleepcontacten die hij voor ons moest aanschaffen, want we raceten wat af. Dit plaatje hebben we een of twee keer gedraaid. Het staat vol racegeluiden. Op kant A een lange en een korte race van de Grand Prix, op kant twee een lange en korte voor de TT motorraces. Het plaatje komt uit 1963 en volgens Discogs zou ik er zo twintig pond voor kunnen vragen. Ik zit me nu te bedenken dat het plaatje ook wel eens van oom Charles geweest zou kunnen zijn. Toch eens in de familie navragen. Overigens heeft mijn jongste broertje – toen mijn oudste broer en ik het huis uit waren – de Scalextric racebaan verkocht om van het geld een heleboel technisch Lego voor zichzelf te kopen. We kunnen het tegenwoordig weer wat beter met elkaar vinden.

–

bazbo 0879: various artists from Zappanale – Willie The Pimp / Sofa
Dit plaatje is gemaakt in 2013. Het is een ‘promotional copy’ voor het festival Zappanale van dat jaar en ik heb nummer 132 van 300 geperste exemplaren. Het kostte me geloof ik twee euro. Er zit namelijk een enorme productiefout in alle driehonderd plaatjes: het vinyl zit vol butsen en deuken en is dus niet te draaien. Om toch uit de kosten te komen, heeft de organisatie van het festival de plaatjes tegen kostprijs aangeboden. Stel, het zou toch te draaien zijn, dan hoorden we Willie The Pimp, uitgevoerd door Jimmy Carl Black en Eugene Chadborn tijdens Zappanale #14 in 2003 en op de B-kant Sofa door Fried Dähn en zijn Yellow String Quartet tijdens Zappanale #23 in 2012. Wat wel bijzonder is, is dat ik twéé exemplaren heb. Eentje in gewoon zwart vinyl en eentje in roze. Het hoesje is gemaakt door huiskunstenaar Helmut King.

–

bazbo 0878: Frank Zappa – Letter From Jeepers / John Trubee – The Rain Keeps On Falling
Een rariteitje dat ik kocht op 29 mei 2002. Het verscheen op 15 augustus 1999 en is een Duitsch product. Ik heb de rode vinylversie, maar er bestaat er ook een op blauw vinyl. Echter, van de blauwe zijn er vijfhonderd gemaakt en van deze rode slechts tweehonderd. Nu zou het mooi zijn als we daar dus veel geld voor zouden kunnen vangen, maar niets is minder waar. Er zijn gasten op Discogs die er vijftig ballen voor durven te vragen, maar het Zappafamiliebedrijf heeft nooit goedkeuring gegeven voor deze uitgave, dus dit is een i-l-l-e-g-a-l-e ! De combinatie van een Zappanummer uit 1961 en een liedje van een of andere countryrockzanger slaat ook algeheel nergens op. Enige leuke is het zaagtandvinyl en daarmee is dan ook alles gezegd. Ik heb er op 29 mei 2002 nog €9,99 voor betaald ook.

–

bazbo 0877: Frank Zappa – Don’t Eat The Yellow Snow
Deze komt van Record Store Day 2014. Ik kocht hem – omdat we in ons zo majestueuze Apeldoorn – geen platenwinkel van enige betekenis hebben – twee dagen later in een andere plaats in een platenwinkel van enige betekenis. Het is de Europese versie van het plaatje. Het liedje komt van de elpee Apostrophe (‘) uit 1974. Op de B-kant staat Down In The Dew’, een instrumentaaltje dat eerder te vinden was op Läther en de cassette The Guitar World Of Frank Zappa (die dit jaar op vinyl verscheen tijdens RSD2019). Ooit heeft iemand een leuk animatiefilmpje gemaakt voor het titelnummer. Dat deel ik graag.

–

bazbo 0876: Frank Zappa – Joe’s Garage
Verscheen op 16 april 2016. Juist, Record Store Day. Toch kocht ik hem later. Dat kwam zo. In die tijd was er in ons zo majestueuze Apeldoorn geen platenwinkel meer. Twee dagen later ging ik naar een platenwinkel in een andere plaats (daar waar ik werk) en daar hadden ze ‘m natuurlijk niet meer. Pech gehad. Echter, op woensdag 7 september 2016 vond ik hem bij toeval in een klein muziekzaakje in Oxford. Nooit gedraaid, nu wel. Er zijn op Discogs gasten die er vijfenveertig pleuro voor vragen. Volgens de sticker op het hoesje heb ik er elf pond en negenennegentig pence voor betaald. Op de B-kant staat Central Scrutinizer, dat net als het titelnummer van de elpee Joe’s Garage Act I uit 1979 komt. Over leuke hebbedingetjes gesproken.

–

bazbo 0875: Frank Zappa – I Don’t Wanna Get Drafted!
‘Hitje’ uit 1980. Kwam in dat jaar uit op single, maar verkocht natuurlijk voor geen millimeter. Jarenlang kon je bij Zappa’s postorderbedrijf het plaatje als extra bestelling voor één dollar krijgen. Ik heb mijn versie pas halverwege de jaren negentig besteld via mijn lokale platenwinkel en heb er een paar gulden voor mogen neerleggen. Het stuk zelf is later terechtgekomen op You Are What You Is uit datzelfde jaar, zij het in een geheel opnieuw opgenomen en geheel andere versie. Deze singleversie is te horen op The Lost Episodes (dat verscheen in 1995). Op de B-kant van het singletje staat Ancient Armaments, een gitaarsolo uit 1978 die nergens anders te vinden was, totdat het in 2003 verscheen op de dvd-a Halloween. Leuk hebbedingetje.

–

bazbo 0874: Frank Zappa – Bobby Brown
Ik heb slechts vijf exemplaren van dit singletje, dat voor het eerst verscheen in 1979. Het titelnummer komt van de elpee Sheik Yerbouti. De eerste, die ik kocht op 23 juli 2004 (tijdens het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland), is een Europese versie gemaakt in Nederland en heeft Baby Snakes van dezelfde elpee op de achterkant. De tweede is een Duitsche versie met Stick It Out (van Joe’s Garage Act II) op de B-zijde. De derde is exact dezelfde als de tweede, maar dan in mint conditie, waardoor ik er een paar tientjes voor zou kunnen vragen, terwijl ik er volgens de sticker op de hoes 2,- voor betaald heb (maar ik weet niet of dit euro’s, ponden of Turkse lira zijn geweest). De vierde kocht ik op 24 juli 2004 (ook tijdens het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland) en is een Duitsche heruitgave uit 1991 met I Have Been In You (ook van Sheik Yerbouti) op de achterkant. Op de heruitgaves van de single (en elpee) heet het titelstuk overigens Bobby Brown Goes Down. De vijfde ten slotte is een Scandinavische versie op het Reel-label en omdat de mijne in volstrekt ongeschonden staat is, kan ik er een paar tientjes voor vangen. Doen we niet. Ik was niet voor niets allerlei versies van het singletje aan het sparen. Overigens: ik draai ze vandaag voor het eerst. Niet alle A-kantjes, want die zijn allemaal hetzelfde, maar wel de verschillende B-zijdes. Leuk liedje over wat mensen doen om beroemd te worden in de showbiz en geld binnen te harken.

–

bazbo 0873: Frank Zappa – Trouble Comin’ Every Day
‘Waarde collega, weet je heel zeker dat je dit singletje kwijt wilt? Je weet wat je weg geeft?’ Hij wist het heel zeker en ja, hij wist het. Het is een bijzondere Nederlandse versie van de single. Het bijzondere is enerzijds dat wat ik dacht dat de A-kant is (Trouble Comin’ Every Day) de B-kant blijkt te zijn. Op de A-zijde staat wat op de Amerikaanse en Britse versies de B-zijde is: Who Are The Brain Police?. Anderzijds is de titel van Trouble Comin’ Every Day op de elpee Freak Out!, waarvan beide stukken komen, anders, namelijk Trouble Every Day. Ook leuk: op Discogs levert dit plaatje tientallen euro’s op. Er is een gast die er vierhonderd ballen voor vraagt. Zo mooi ziet mijn versie er niet uit. Hoesje ontbreekt ook. Mijn collega wist dus ergens in de jaren negentig (1994? 1995?) dat hij iets bijzonders weg gaf. Ik blijf hem dankbaar.

–

bazbo 0872: Phil Spector & various artists – Phil Spector’s Christmas Album
Jazeker. Eergisteren bladerde ik in een platenwinkel voor de grap de bak met kerstplaten door en voor nog geen vijftien pleuro vond ik deze klassieker. Het is niet het originele album uit 1963, maar een picture disc uit 2017. De oorspronkelijke plaat uit 1963 droeg de titel A Christmas Gift For You From Phil Spector; heruitgaven vanaf 1972 hadden de ‘nieuwe’ titel. Er zijn overigens slechts negentig versies van deze plaat. Had ‘m altijd al eens willen hebben en nu was het dan zover. Op de plaat vertolken ‘kinderen’ van Phil Spector als The Ronettes, The Crystals, Darlene Love en Bob M. Soxx And The Blue Jeans allerlei kerstklassiekers. Heerlijk faut, heerlijk over de top geproduceerd (voor die tijd!) en heerlijk om in de stemming te komen/blijven (doorhalen wat voor u niet van toepassing is). Wat is jullie kerstplaat van dit jaar/moment?

–

bazbo 0871: Yes – It Can Happen
Ah, de jaren tachtig versie van Yes. Ook zeer aangenaam, al klonk het nooit meer zo ‘klassiek’ als die van 1971-1977. Dit nummer komt van het album 90125, (u weet wel, waar ook Owner Of A Lonely Heart op staat) en is een zoveelste single van die elpee. Op dit plaatje, dat ik ook kocht op 26 juli 1990, horen we op kant A de single-edit en op kant B een live versie ten tijde van de 9012Live-tour. Ik heb hier een heuse Italiaanse versie van het plaatje, dat op Discogs toch zo maar eens €6,00 kan opleveren! Lekker stuk, blijft het.

–

bazbo 0870: Yes – Don’t Kill The Whale
Deze single vind ik op 26 juli 1990 en vraag me niet waar. Het is een Britse versie uit 1978, het jaar dat Tormato uitkwam, het album waarvan het nummer afkomstig is. Het lied is geschreven door bassist Chris Squire (God hebbe zijn ziel). Het B-kantje heet Abilene, op de achterzijde van het hoesje abusievelijk Abelene gespeld. Dit B-kantje staat niet op de elpee en was lange tijd niet verkrijgbaar. In 1991 verscheen de enorme cd-verzameldbox Yesyears en daar staat hij dan wel weer op, net als op de heruitgave van het album Tormato, waar we het tussen de vele interessante bonusliedjes kunnen aantreffen. Het is overigens een afgrijselijk nummer. De A-zijde daarentegen is zeer fraai. Let u op de Polymoogsolo van meneer Wakeman.

–

bazbo 0869: Yes – America
Gekocht op dezelfde dag, dezelfde curiosamarkt en bij dezelfde platenkraam. Deze kost vier pleuro. America (ja, het nummer van Paul Simon) nam de band op eind 1971, toen ene Rick Wakeman net in de band was gekomen, men de opnames van het album Fragile had afgerond en bezig was met de volgende plaat, het meesterwerk Close To The Edge. De volledige versie van het stuk duurt tien minuten, maar dit is de singleversie, die slechts vier minuten klokt en helemaal nergens op slaat. Alle samenhang ontbreekt, vandaar. De B-kant is nog stommer: een drietal minuutjes uit het grote epos dat het titelstuk van het meesterwerk is. Toch een zeer leuk hebbeding. Op Discogs verkoopt iemand mijn Nederlandse versie uit 1972 voor zestig euro’s. Nu is mijn versie verre vrij van beschadigingen, maar hij speelt uitstekend. Ik bedoel maar.

–

bazbo 0868: Yes – I’ve Seen All Good People
Ik was op een curiosamarkt in Zwolle. Op 11 juli 2018, om precies te zijn. Niet zo heel lang geleden, dus. Bij een of andere platenkraam vond ik dit singletje en omdat hij slechts vijf pleuro kostte, wist ik: meenemen. De titel van de single klopt niet. Het is slechts het eerste deel Your Move van het nummer I’ve Seen All Good People, dat afkomstig is van The Yes Album uit 1971, het jaar dat Steve Howe aantrad als gitarist. Van zijn hand is ook Clap (zonder The), dat eveneens op de elpee staat en hier de B-kant van de single siert. Lekker akoestisch gitaarpriegelwerk in de beste Chet Atkinstraditie, maar Howe doet meer. Ik heb de Nederlandse versie uit 1971 van de single en deze doet het op Discogs erg leuk: meerdere tientjes leggen fans er voor neer.

–

bazbo 0867: Yarbrough & Peoples – Don’t Stop The Music
29 april 1981. Ongetwijfeld zeer onder invloed van de luikes uit mijn klas koop ik deze single. Het was een nogal hippe onder de luikes in mijn klas. Het plaatje is al een tijd een hit, het is al van 1980. Ik moet zeggen dat nu ik hem weer terug hoor, ik hem ook nog best geinig vind. Maar de hele elpee The Two Of Us, daar ben ik niet nieuwsgierig naar. Komt ook doordat ik achterzijde You’re My Song lang niet zo pakkend vind als het titellied. Ik blijk een nogal bijzondere Amerikaanse ’19 – Bestway Pressing’ te hebben. Niet dat ik er schatrijk van word. Als ik ‘m verkoop, levert het me tien euro’s of zo op. En deze versie had niet een mooi hoesje met een foto of dergelijke erop. Nee, het plaatje zit in een wit papieren niemendalletje met een gat erin.

–

bazbo 0866: Steve Winwood – There’s A River
Ah, onze Stevie! Dit plaatje kocht ik dan weer op 20 augustus 1987. Vast ergens in de uitverkoopbakken. Deze Nederlansche versie is in 1981 vervaardigd door de firma Ariola Benelux BV in Haarlem. Dit om misverstanden te voorkomen. Het nummer is tevens het afsluitende lied van Winwoods elpee Talking Back To The Night van dat jaar. B-kantje Two Way Stretch staat dan weer niet op die elpee. De fan moet het dus allemaal kopen, hè. Nu is dat B-kantje ook in dit geval niet voor niets een B-kantje, maar in het geval van Winwood is ieder B-kantje ook zeer de moeite waard. Leuke plaat ook. There’s A River staat ook op de soundtrack van de serie Miami Vice (derde seizoen). Niet gezien, niet belangrijk. Belangrijk is die stem.

–

bazbo 0865: Steven Wilson – Happiness III
Dit plaatje kocht ik op 19 oktober 2016, kort nadat Steven Wilsons EP 4 1/2 uit was. Het is een zoveelste geinig tussendoortje van onze held. Slechts één uitgave is er van deze single, die in de UK vijf dagen eerder verscheen. Er zijn gasten die er twintig dollar voor vragen. Ik weet niet meer wat ik ervoor heb betaald. Een paar pleuro, denk ik. Op de achterkant staat een liveversie van Bowie’s Space Oddity, opgenomen in de Hammersmith Apollo in London op 27 januari 2016 en mevrouw Ninet Tajeb zingt mede. Heel fijn ding, dit plaatje!

–

bazbo 0864: Wild Cherry – Play That Funky Music
Rommelmarkt, beurs of weggevertje geweest. Ik weet het niet meer. Blijft wel een lekker nummer. B-zijde The Lady Wants Your Money ook, maar de A-zijde is niet voor niets de A-zijde. We hebben de Nederlandsche versie van deze hit uit 1976. Ik brul nog even mee.