Bas Langereis leest u voor!

Ja, ik draai al mijn vinylplaten. Iemand op het FOK!forum was op 4 juni 2018 een project begonnen: hij draaide alle grammofoonplaten uit zijn kast van voor naar achter. Dat wilde ik ook! Maar ik had veel bezwaren. Op vrijdag 17 augustus gooide ik alle bezwaren aan de kant. Hieronder zie je welke platen ik draaide en bij iedere plaat vertel ik iets.
Je leest de omgekeerde volgorde van draaien. Dus de laatste lees je eerst.
(Op 19 maart 2020 begin ik met het draaien van alle cd’s, eerst de pop/rock/jazz. Ik maak daar geen berichten van, maar houd hier wel bij als ik de Z heb afgerond. Kan even duren.)

Yep, I’m playing all my vinyl records. Someone on the forum of the website FOK! started a project on June 4, 2018: he was playing all the records from his shelves in chronological order. I wanted to do that too! But I could only think of many, many objections. On Friday, August 17 2018, I threw all these objections aside. Below, you can see which records I played and I’m telling something with every record (in Dutch).
You’ll read in backwards running order. So you’ll read the last one I’ve played first.
(March 19, 2020: I start playing all my cd’s, first the pop/rock/jazz section. I won’t make any posts on them here, but I’ll let you know when I’ve finished Z. Might take a while.)

–

bazbo 0886: The Spencer Davis Group – Somebody Help Me
Deze is van een jaar later, 1966 dus. Geen enorme hit geweest, wel een pakkend lied. Eveneens van de Flohmarkt een week geleden.

–

bazbo 0885: The Spencer Davis Group – Keep On Running
Plaatje uit mijn geboortejaar! En wat een tijdloze en krachtige song is en blijft het! Ook een week geleden op de Flohmarkt gekauft.

–

bazbo 0884: Bee Gees – Too Much Heaven
1978. Ik ben dertien jaar en heb mijn eerste twee vinylsingles gekocht. Paradise By The Dashboard Light en deze. Een jaar later, eind mei 1979, koop ik – met het geld van mijn verjaardag – de elpee Spirits Having Flown. Daar staat Too Much Heaven ook op. Mooi liedje. Rond die tijd ben ik nogal verliefd op een meisje van school. Ik ken haar: onze ouders zijn bevriend, we zien elkaar zondag in de kerk en we zijn zelfs een keer gezamenlijk met de gezinnen op vakantie geweest. We zitten soms op haar slaapkamer en luisteren naar muziek. Op een dag heb ik de eerste twee singles meegenomen. Ze vindt ze mooi. ‘Je mag ze wel hebben,’ zeg ik met mijn stomme kop. ‘Die van de Bee Gees staat ook al op de elpee die ik heb en van Meat Loaf koop ik ooit de hele elpee wel.’ Nou, Meat Loaf heb ik nooit gekocht en ik heb nog altijd spijt dat ik mijn eerste zelfgekochte vinyl heb weggegeven. Met het meisje werd het natuurlijk niets. Jaren later zag ik haar weer eens. Een week geleden (18 juli 2020) ben ik ergens in Noordoost-Duitschland en in een vlaag van ‘watzullenwevandaageensrustigaandoen’ belanden we op een heuse Flohmarkt. Te midden van alle zolderrommel en zelfgemaakte rotzooi staat een tafel met bakken vinyl. Geen Alle Dreizehn Lecker, maar heuse pop- en rockplaten. Ik kan niet te veel kopen, want de koffer is maar klein en zit al goed vol. En dus peuter ik er drie singles uit. Deze dus ook. Meer dan veertig jaar later heb ik mijn singletje weer terug. Het is absoluut geen zeldzaamheid en het hoesje is wat beschadigd, maar dat dondert me niet.

–

bazbo 0883: Steven Wilson – Insurgentes
En wat kocht ik dan vandaag op deze Record Store Day? Nou, dit. Het eerste soloalbum van Steven Wilson uit 2008. Dit is de remaster uit 2016. Op zijdes 1, 2 en 3 staat het album zoals we dat kennen. Op kant 4 staan de vier bonusstukken die eerder alleen te horen waren op de Deluxe Edition vierschijvendoos (die ik niet heb, potverdomme). Mooie aanwinst, dus. Wilson heeft in 2008 nog zijn band Porcupine Tree, maar zint op een solocarrière. Voor zijn eerste soloalbum kiest hij ervoor om iets heel anders te doen. Hij maakt een plaat in de stijl van shoegaze en garagerock, genres die hij zelf erg graag hoort. Het resultaat is een album dat ik bij eerste beluisteringen helemaal niet zo mooi vond, maar ik in de loop van de jaren steeds meer ben gaan waarderen. Veel van de muziek is opgenomen in Mexico (Insurgentes is een grote snelweg dwars door Mexico City) en veel foto’s uit de hoezen ook. De muziek is bij vlagen zeer duister en naargeestig. Hoogst prettig, wel.

–

bazbo 0882: DeWolff – Blizzard-Pruf (10″ single)
Toch een beetje Record Store Day vandaag! Ik kocht vanmorgen iets moois en dit was het RSD2020-cadeautje. DeWolff: altijd gaaf. De twee stukken op deze 10″ single zijn live opgenomen en direct op vinyl geperst (de zogenaamde ‘Direct To Disc’-techniek). Spannende zaak, dus. Er zitten een paar ‘foutjes’ in, maar daardoor is het wel zo spontaan. B-zijde Nothing’s Changing stond ook al op hun album The Tascam Tapes van eerder dit jaar, maar dit keer wel een echt drumstel (in plaats van een Casiootje) en Piso’s heuse Hammond, plus nu duurt het meer dan zeven minuten in plaats van nog geen twee. De A-kant is Made It To 27, ook van The Tascam Tapes en eveneens in een nieuwe jas. DeWolff: altijd gaaf. Lekkâh!

–

bazbo 0881: Jon Anderson and The Warriors – The Lost Demos EP
Yep. Vandaag verschenen: opnames van ruim 52 jaar geleden. Jon Anderson had zich aangesloten bij het bandje van zijn grote broer Tony: The Warriors. Hij mocht er tweede stem zingen. De band maakte een paar demo’s, maar van opnemen in de studio kwam het niet. De band had eerder wel twee singles uitgebracht, maar die waren geflopt. Ook in de band: David Foster (met wie Anderson eind 1969 in Mabel Greer’s Toy Shop zou samen spelen en met wie Anderson twee stukken van de latere Yes-elpee Time And A Word zou schrijven) en ene meneer Ian Wallace (die in 1971 toetrad tot King Crimson). De zeven demo’s op deze EP klinken zoals de meerstemmige pop van toen klonk. We horen covers van The Everly Brothers en The Hollies en één eigen nummer (mede geschreven door Jonnetje Anderson) in zowel de vocale als de instrumentale versie. Nergens is de karakteristieke stem van Anderson vooraan in de mix te horen, dus in die zin valt deze EP wat tegen, maar als tijdsbeeld is hij natuurlijk onbetaalbaar. Dik vinyl op formaat 7″, maar wel op 33 toeren draaien, hoor!

–

Hiermee heb ik al ons vinyl uit onze platenkast gedraaid. Ik ben op vrijdag 17 augustus 2018 begonnen en nu, zaterdag 28 december 2019, heb ik 880 stuks gehad. Hierboven blijf ik eventuele nieuwe aankopen melden. We gaan dóór!

I hereby have played all our vinyls from our shelves. I started on Friday, August 17, 2018 and now, Saturday, December 28, 2019, we heard all 880 ones. Above, I will show you the new purchases. We’ll carry on!

–

0880: (Scalextric) – Roar! Authentic Sound Thrills Of Grand Prix & T.T. Racing
Nou, dit is ‘m. Helemaal achteraan in het rijtje plaatjes vond ik deze. Hij komt uit mijn ouderlijk huis, dus eigenlijk staat hij op de verkeerde plek in de verzameling. Mijn vader kwam hiermee begin jaren zeventig aan. Ik weet niet of hij hem nieuw had gekocht of van iemand had gekregen. Mijn oudste broer en ik hadden van onze oom Charles zijn oude Scalextric racebaan gekregen. Die was zo uitgebreid, daar kon je de hele oppervlakte van onze zolder mee vol leggen. Er waren auto’s, tribunes, huisjes, heuvels, kuipbochten, bruggen, poppetjes, enzovoorts. Echt twee of drie enorme dozen vol. Mijn vader stortte zich in de schulden om alle nieuwe sleepcontacten die hij voor ons moest aanschaffen, want we raceten wat af. Dit plaatje hebben we een of twee keer gedraaid. Het staat vol racegeluiden. Op kant A een lange en een korte race van de Grand Prix, op kant twee een lange en korte voor de TT motorraces. Het plaatje komt uit 1963 en volgens Discogs zou ik er zo twintig pond voor kunnen vragen. Ik zit me nu te bedenken dat het plaatje ook wel eens van oom Charles geweest zou kunnen zijn. Toch eens in de familie navragen. Overigens heeft mijn jongste broertje – toen mijn oudste broer en ik het huis uit waren – de Scalextric racebaan verkocht om van het geld een heleboel technisch Lego voor zichzelf te kopen. We kunnen het tegenwoordig weer wat beter met elkaar vinden.

–

bazbo 0879: various artists from Zappanale – Willie The Pimp / Sofa
Dit plaatje is gemaakt in 2013. Het is een ‘promotional copy’ voor het festival Zappanale van dat jaar en ik heb nummer 132 van 300 geperste exemplaren. Het kostte me geloof ik twee euro. Er zit namelijk een enorme productiefout in alle driehonderd plaatjes: het vinyl zit vol butsen en deuken en is dus niet te draaien. Om toch uit de kosten te komen, heeft de organisatie van het festival de plaatjes tegen kostprijs aangeboden. Stel, het zou toch te draaien zijn, dan hoorden we Willie The Pimp, uitgevoerd door Jimmy Carl Black en Eugene Chadborn tijdens Zappanale #14 in 2003 en op de B-kant Sofa door Fried Dähn en zijn Yellow String Quartet tijdens Zappanale #23 in 2012. Wat wel bijzonder is, is dat ik twéé exemplaren heb. Eentje in gewoon zwart vinyl en eentje in roze. Het hoesje is gemaakt door huiskunstenaar Helmut King.

–

bazbo 0878: Frank Zappa – Letter From Jeepers / John Trubee – The Rain Keeps On Falling
Een rariteitje dat ik kocht op 29 mei 2002. Het verscheen op 15 augustus 1999 en is een Duitsch product. Ik heb de rode vinylversie, maar er bestaat er ook een op blauw vinyl. Echter, van de blauwe zijn er vijfhonderd gemaakt en van deze rode slechts tweehonderd. Nu zou het mooi zijn als we daar dus veel geld voor zouden kunnen vangen, maar niets is minder waar. Er zijn gasten op Discogs die er vijftig ballen voor durven te vragen, maar het Zappafamiliebedrijf heeft nooit goedkeuring gegeven voor deze uitgave, dus dit is een i-l-l-e-g-a-l-e ! De combinatie van een Zappanummer uit 1961 en een liedje van een of andere countryrockzanger slaat ook algeheel nergens op. Enige leuke is het zaagtandvinyl en daarmee is dan ook alles gezegd. Ik heb er op 29 mei 2002 nog €9,99 voor betaald ook.

–

bazbo 0877: Frank Zappa – Don’t Eat The Yellow Snow
Deze komt van Record Store Day 2014. Ik kocht hem – omdat we in ons zo majestueuze Apeldoorn – geen platenwinkel van enige betekenis hebben – twee dagen later in een andere plaats in een platenwinkel van enige betekenis. Het is de Europese versie van het plaatje. Het liedje komt van de elpee Apostrophe (‘) uit 1974. Op de B-kant staat Down In The Dew’, een instrumentaaltje dat eerder te vinden was op Läther en de cassette The Guitar World Of Frank Zappa (die dit jaar op vinyl verscheen tijdens RSD2019). Ooit heeft iemand een leuk animatiefilmpje gemaakt voor het titelnummer. Dat deel ik graag.

–

bazbo 0876: Frank Zappa – Joe’s Garage
Verscheen op 16 april 2016. Juist, Record Store Day. Toch kocht ik hem later. Dat kwam zo. In die tijd was er in ons zo majestueuze Apeldoorn geen platenwinkel meer. Twee dagen later ging ik naar een platenwinkel in een andere plaats (daar waar ik werk) en daar hadden ze ‘m natuurlijk niet meer. Pech gehad. Echter, op woensdag 7 september 2016 vond ik hem bij toeval in een klein muziekzaakje in Oxford. Nooit gedraaid, nu wel. Er zijn op Discogs gasten die er vijfenveertig pleuro voor vragen. Volgens de sticker op het hoesje heb ik er elf pond en negenennegentig pence voor betaald. Op de B-kant staat Central Scrutinizer, dat net als het titelnummer van de elpee Joe’s Garage Act I uit 1979 komt. Over leuke hebbedingetjes gesproken.

–

bazbo 0875: Frank Zappa – I Don’t Wanna Get Drafted!
‘Hitje’ uit 1980. Kwam in dat jaar uit op single, maar verkocht natuurlijk voor geen millimeter. Jarenlang kon je bij Zappa’s postorderbedrijf het plaatje als extra bestelling voor één dollar krijgen. Ik heb mijn versie pas halverwege de jaren negentig besteld via mijn lokale platenwinkel en heb er een paar gulden voor mogen neerleggen. Het stuk zelf is later terechtgekomen op You Are What You Is uit datzelfde jaar, zij het in een geheel opnieuw opgenomen en geheel andere versie. Deze singleversie is te horen op The Lost Episodes (dat verscheen in 1995). Op de B-kant van het singletje staat Ancient Armaments, een gitaarsolo uit 1978 die nergens anders te vinden was, totdat het in 2003 verscheen op de dvd-a Halloween. Leuk hebbedingetje.

–

bazbo 0874: Frank Zappa – Bobby Brown
Ik heb slechts vijf exemplaren van dit singletje, dat voor het eerst verscheen in 1979. Het titelnummer komt van de elpee Sheik Yerbouti. De eerste, die ik kocht op 23 juli 2004 (tijdens het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland), is een Europese versie gemaakt in Nederland en heeft Baby Snakes van dezelfde elpee op de achterkant. De tweede is een Duitsche versie met Stick It Out (van Joe’s Garage Act II) op de B-zijde. De derde is exact dezelfde als de tweede, maar dan in mint conditie, waardoor ik er een paar tientjes voor zou kunnen vragen, terwijl ik er volgens de sticker op de hoes 2,- voor betaald heb (maar ik weet niet of dit euro’s, ponden of Turkse lira zijn geweest). De vierde kocht ik op 24 juli 2004 (ook tijdens het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland) en is een Duitsche heruitgave uit 1991 met I Have Been In You (ook van Sheik Yerbouti) op de achterkant. Op de heruitgaves van de single (en elpee) heet het titelstuk overigens Bobby Brown Goes Down. De vijfde ten slotte is een Scandinavische versie op het Reel-label en omdat de mijne in volstrekt ongeschonden staat is, kan ik er een paar tientjes voor vangen. Doen we niet. Ik was niet voor niets allerlei versies van het singletje aan het sparen. Overigens: ik draai ze vandaag voor het eerst. Niet alle A-kantjes, want die zijn allemaal hetzelfde, maar wel de verschillende B-zijdes. Leuk liedje over wat mensen doen om beroemd te worden in de showbiz en geld binnen te harken.

–

bazbo 0873: Frank Zappa – Trouble Comin’ Every Day
‘Waarde collega, weet je heel zeker dat je dit singletje kwijt wilt? Je weet wat je weg geeft?’ Hij wist het heel zeker en ja, hij wist het. Het is een bijzondere Nederlandse versie van de single. Het bijzondere is enerzijds dat wat ik dacht dat de A-kant is (Trouble Comin’ Every Day) de B-kant blijkt te zijn. Op de A-zijde staat wat op de Amerikaanse en Britse versies de B-zijde is: Who Are The Brain Police?. Anderzijds is de titel van Trouble Comin’ Every Day op de elpee Freak Out!, waarvan beide stukken komen, anders, namelijk Trouble Every Day. Ook leuk: op Discogs levert dit plaatje tientallen euro’s op. Er is een gast die er vierhonderd ballen voor vraagt. Zo mooi ziet mijn versie er niet uit. Hoesje ontbreekt ook. Mijn collega wist dus ergens in de jaren negentig (1994? 1995?) dat hij iets bijzonders weg gaf. Ik blijf hem dankbaar.

–

bazbo 0872: Phil Spector & various artists – Phil Spector’s Christmas Album
Jazeker. Eergisteren bladerde ik in een platenwinkel voor de grap de bak met kerstplaten door en voor nog geen vijftien pleuro vond ik deze klassieker. Het is niet het originele album uit 1963, maar een picture disc uit 2017. De oorspronkelijke plaat uit 1963 droeg de titel A Christmas Gift For You From Phil Spector; heruitgaven vanaf 1972 hadden de ‘nieuwe’ titel. Er zijn overigens slechts negentig versies van deze plaat. Had ‘m altijd al eens willen hebben en nu was het dan zover. Op de plaat vertolken ‘kinderen’ van Phil Spector als The Ronettes, The Crystals, Darlene Love en Bob M. Soxx And The Blue Jeans allerlei kerstklassiekers. Heerlijk faut, heerlijk over de top geproduceerd (voor die tijd!) en heerlijk om in de stemming te komen/blijven (doorhalen wat voor u niet van toepassing is). Wat is jullie kerstplaat van dit jaar/moment?

–

bazbo 0871: Yes – It Can Happen
Ah, de jaren tachtig versie van Yes. Ook zeer aangenaam, al klonk het nooit meer zo ‘klassiek’ als die van 1971-1977. Dit nummer komt van het album 90125, (u weet wel, waar ook Owner Of A Lonely Heart op staat) en is een zoveelste single van die elpee. Op dit plaatje, dat ik ook kocht op 26 juli 1990, horen we op kant A de single-edit en op kant B een live versie ten tijde van de 9012Live-tour. Ik heb hier een heuse Italiaanse versie van het plaatje, dat op Discogs toch zo maar eens €6,00 kan opleveren! Lekker stuk, blijft het.

–

bazbo 0870: Yes – Don’t Kill The Whale
Deze single vind ik op 26 juli 1990 en vraag me niet waar. Het is een Britse versie uit 1978, het jaar dat Tormato uitkwam, het album waarvan het nummer afkomstig is. Het lied is geschreven door bassist Chris Squire (God hebbe zijn ziel). Het B-kantje heet Abilene, op de achterzijde van het hoesje abusievelijk Abelene gespeld. Dit B-kantje staat niet op de elpee en was lange tijd niet verkrijgbaar. In 1991 verscheen de enorme cd-verzameldbox Yesyears en daar staat hij dan wel weer op, net als op de heruitgave van het album Tormato, waar we het tussen de vele interessante bonusliedjes kunnen aantreffen. Het is overigens een afgrijselijk nummer. De A-zijde daarentegen is zeer fraai. Let u op de Polymoogsolo van meneer Wakeman.

–

bazbo 0869: Yes – America
Gekocht op dezelfde dag, dezelfde curiosamarkt en bij dezelfde platenkraam. Deze kost vier pleuro. America (ja, het nummer van Paul Simon) nam de band op eind 1971, toen ene Rick Wakeman net in de band was gekomen, men de opnames van het album Fragile had afgerond en bezig was met de volgende plaat, het meesterwerk Close To The Edge. De volledige versie van het stuk duurt tien minuten, maar dit is de singleversie, die slechts vier minuten klokt en helemaal nergens op slaat. Alle samenhang ontbreekt, vandaar. De B-kant is nog stommer: een drietal minuutjes uit het grote epos dat het titelstuk van het meesterwerk is. Toch een zeer leuk hebbeding. Op Discogs verkoopt iemand mijn Nederlandse versie uit 1972 voor zestig euro’s. Nu is mijn versie verre vrij van beschadigingen, maar hij speelt uitstekend. Ik bedoel maar.

–

bazbo 0868: Yes – I’ve Seen All Good People
Ik was op een curiosamarkt in Zwolle. Op 11 juli 2018, om precies te zijn. Niet zo heel lang geleden, dus. Bij een of andere platenkraam vond ik dit singletje en omdat hij slechts vijf pleuro kostte, wist ik: meenemen. De titel van de single klopt niet. Het is slechts het eerste deel Your Move van het nummer I’ve Seen All Good People, dat afkomstig is van The Yes Album uit 1971, het jaar dat Steve Howe aantrad als gitarist. Van zijn hand is ook Clap (zonder The), dat eveneens op de elpee staat en hier de B-kant van de single siert. Lekker akoestisch gitaarpriegelwerk in de beste Chet Atkinstraditie, maar Howe doet meer. Ik heb de Nederlandse versie uit 1971 van de single en deze doet het op Discogs erg leuk: meerdere tientjes leggen fans er voor neer.

–

bazbo 0867: Yarbrough & Peoples – Don’t Stop The Music
29 april 1981. Ongetwijfeld zeer onder invloed van de luikes uit mijn klas koop ik deze single. Het was een nogal hippe onder de luikes in mijn klas. Het plaatje is al een tijd een hit, het is al van 1980. Ik moet zeggen dat nu ik hem weer terug hoor, ik hem ook nog best geinig vind. Maar de hele elpee The Two Of Us, daar ben ik niet nieuwsgierig naar. Komt ook doordat ik achterzijde You’re My Song lang niet zo pakkend vind als het titellied. Ik blijk een nogal bijzondere Amerikaanse ’19 – Bestway Pressing’ te hebben. Niet dat ik er schatrijk van word. Als ik ‘m verkoop, levert het me tien euro’s of zo op. En deze versie had niet een mooi hoesje met een foto of dergelijke erop. Nee, het plaatje zit in een wit papieren niemendalletje met een gat erin.

–

bazbo 0866: Steve Winwood – There’s A River
Ah, onze Stevie! Dit plaatje kocht ik dan weer op 20 augustus 1987. Vast ergens in de uitverkoopbakken. Deze Nederlansche versie is in 1981 vervaardigd door de firma Ariola Benelux BV in Haarlem. Dit om misverstanden te voorkomen. Het nummer is tevens het afsluitende lied van Winwoods elpee Talking Back To The Night van dat jaar. B-kantje Two Way Stretch staat dan weer niet op die elpee. De fan moet het dus allemaal kopen, hè. Nu is dat B-kantje ook in dit geval niet voor niets een B-kantje, maar in het geval van Winwood is ieder B-kantje ook zeer de moeite waard. Leuke plaat ook. There’s A River staat ook op de soundtrack van de serie Miami Vice (derde seizoen). Niet gezien, niet belangrijk. Belangrijk is die stem.

–

bazbo 0865: Steven Wilson – Happiness III
Dit plaatje kocht ik op 19 oktober 2016, kort nadat Steven Wilsons EP 4 1/2 uit was. Het is een zoveelste geinig tussendoortje van onze held. Slechts één uitgave is er van deze single, die in de UK vijf dagen eerder verscheen. Er zijn gasten die er twintig dollar voor vragen. Ik weet niet meer wat ik ervoor heb betaald. Een paar pleuro, denk ik. Op de achterkant staat een liveversie van Bowie’s Space Oddity, opgenomen in de Hammersmith Apollo in London op 27 januari 2016 en mevrouw Ninet Tajeb zingt mede. Heel fijn ding, dit plaatje!

–

bazbo 0864: Wild Cherry – Play That Funky Music
Rommelmarkt, beurs of weggevertje geweest. Ik weet het niet meer. Blijft wel een lekker nummer. B-zijde The Lady Wants Your Money ook, maar de A-zijde is niet voor niets de A-zijde. We hebben de Nederlandsche versie van deze hit uit 1976. Ik brul nog even mee.

–

bazbo 0863: Frank Zappa – Peaches En Regalia (RSDBF19 EP)
Avonturen. Ik was gisteren in de platenwinkel. Mijn bestelde 6cddoos The Hot Rats Sessions was binnen! ‘En wat zie ik daar!?’ Die was in Europa niet te krijgen op 29 november, slechts in de VS. Ik had de hoop al opgegeven. ‘Doe die er maar bij! Mag ik pinnen?’ Het mocht. Aardige jongen van de platenwinkel. Minder aardig vond ik de boodschap die zijn pinautomaat gaf: ‘Onvoldoende saldo’. Vááááát? Ik mocht nog naar een pinautomaat aan een nog niet ontplofte muur verderop in de straat om het daar te proberen, maar ook daar onvoldoende saldo. Terug naar de winkel. Uit mijn broekzak griste ik drie tientjes contant. ‘De box komt maandag, oké?’ Het was oké. Op deze EP staan vier stukken die ook op de box staan. Dure picturedisc dus voor iets wat ik vanaf maandag dubbel heb. Op deze EP de monoversies van het titelnummer en Little Umbrellas van het Hot Rats album. Op de B-zijde de ‘rhythm track mix’ van beide stukken. Interessant. De hele box is er eentje voor de ware Zappaverzamelaar en ik ben benieuwd. Tot maandag doe ik het even met dit dure leuke hebbedingetje. Overigens: ik heb #0129 van de 4000. Wat een avonturen.

–

bazbo 0862: Rick Wakeman & Cori Josias – Julia
Deze is wél een beetje bijzonder. Het is een Oostenrijkse uitgave van een single die niet wereldwijd is verspreid. Ik kocht hem op 16 april 2009 tijdens de grote platenbeurs in Utrecht. Het plaatje zelf komt uit 1981. Het nummer Julia komt van de elpee 1984, een conceptplaat over het boek van Orwell. Echter, op de elpee neemt ene mevrouw Chaka Khan de vocalen voor haar rekening en op deze single horen we ene Cori Josias. Die klinkt wat lieflijker dan mevrouw Khan. Achterkantje Sorry doet qua geluid herinneren Wakemans hoogtijdagen uit de eerste helft van de jaren zeventig, zij het dat het een wat melancholiek stuk is.

–

bazbo 0861: Tom Waits – Lie To Me
Deze single kreeg ik bij het driedubbelcdalbum Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards, toen ik het kocht op 18 november 2006. Het blijkt een promosingle te zijn, niet heel bijzonder, op Discogs vraagt men er nog geen tientje voor. Ik heb de mijne een keer gedraaid en nu dus twee keer. Op de B-zijde staat Crazy About My Baby, dat niet op het driedubbelalbum te vinden is. Het is, net als het titelnummer van de single, een gave gruizelige dreundeun die net twee minuten duurt.

–

bazbo 0860: The Veterans – There Ain’t No Age For Rock ’n Roll
Ook meegejat uit het ouderlijk huis. Deze was van mijn oudste broer. Geen idee waarom hij het ooit gekocht heeft, want hij was meer van de rock à la The Who. Dit is een melige synthpopdeun. Niet heel erg, overigens. Uit 1980 komt deze Nederlandse versie van de single, uitgebracht op het Killroy-label. Op de B-kant staat Nigel Gold Grows Old en beter had de band een single uitgebracht zónder B-kant.

–

bazbo 0859: Vader Abraham – ’t Smurfenlied
Toen ik in 1989 definitief het ouderlijk huis verliet, nam ik alle singles die in dat huis waren mee. Dat betekende ook dit plaatje. Het is van mijn zus. Heel veel later was De Vrouw ergens op een rommelmarkt en nam dit mee. Vraag me niet waarom. Het betekende wel dat we er nu twee hebben. Dus als iemand belangstelling heeft? We hebben twee keer de eerste en Nederlandse versie uit 1977 en volgens Discogs kan ik er in ieder geval €0,33 voor vragen. Op de B-zijde staat So’n Alter Schunkelwalzer en dat is nog erger dan Het Kleine Café Aan De Haven, dat u het even weet. Mijn zus heeft overigens nooit gevraagd waar het plaatje is gebleven.

–

bazbo 0858: Toto – Stop Loving You
Ik weet niet meer waar ik deze vandaan heb. Ergens eind jaren negentig meegenomen uit een collectie die iemand bij het grof vuil wilde zetten of zo. Ik heb niets met Toto, behalve Africa, Rosanna en deze hit, simpel omdat mijn held Jon Anderson er één woordeloze regel in zingt: doodoob doob de doody-doob-doob. Op de achtergrond. En toegegeven: het is een pakkend lied. De Europese versie van de single hebben we, uit 1988. B-kantje The Seventh One is het titelnummer van de elpee waarvan de single is getrokken en bevestigt weer waarom ik niets met Toto heb, behalve Africa, Rosanna en de hit Stop Loving You.

–

bazbo 0857: Tee-Set – Tea Is Famous (In The Whole Wide World)
Gevalletje onverwacht leuk. Ik kocht dit singletje toen ik een jaar of dertien, veertien was op een rommelmarkt in de Opstandingskerk in Apeldoorn. Het waren er vier voor een gulden. Ik koos drie Beatlesingles en deze pakte ik mee. Geen idee wat ik in huis haalde, al zei de bandnaam me vaag wel iets. Paar keer gedraaid, daarna nogal in de vergetelheid geraakt. Nu zet ik ‘m op en De Vrouw herkent het gelijk. Samen liggen we in een deuk om het uiterlijk van Peter Tetteroo en de zijnen op het hoesje. Plaatje komt uit 1968. Er is maar een versie van en dus heb ik de Nederlandsche. Achterzijde Since I Lost Your Love ligt vaag in dezelfde stijl, maar wil ik gauw weer vergeten. De Opstandingskerk is alweer een jaar of twintig geleden gesloopt.

–

bazbo 0856: David Sylvian – Pulling Punches
Kijk. Ik bedoel: hoor. Deze single uit 1984 moet ik ergens op een beurs hebben gekocht, meer dan tien jaar gelden. Ik heb een bijzondere uitgave, die op Discogs zo achttien pleuro opbrengt, terwijl ik er nog geen acht voor betaald heb destijds. Ik weet ook niet wat dat zegt. Het hoesje is wit en ‘embossed’, plus er zitten drie postkaarten in. Heb je naast wat te horen toch ook wat te kijken. Hoor. Kijk. Het titelnummer komt van de elpee Brilliant Trees; B-kant Backwaters is een remix van de albumversie, maar veel meer komen we niet te weten. Maakt niet uit. Prachtig blijft het allemaal. Ik ga de hele elpee maar weer eens draaien. Tot later.

–

bazbo 0855: Status Quo – Whatever You Want
Het is 18 oktober 1979 en deze single móét en zal ik hebben. Eén keer op de radio gehoord en ik ben om. Nu ik hem weer terughoor, snap ik wel waarom. Ik vind hem nog altijd geweldig, misschien wel het beste nummer dat de groep ooit heeft gemaakt. Mijn single, een Nederlandsche versie uit dat jaar, heb ik grijs gedraaid en dat hoor ik. Op de B-kant staat het nummer Hard Ride. Ook leuk, maar lang niet zo gaaf als de klapper van de A-zijde. Ik ga nog even met mijn benen wijd staan headbangen.

–

bazbo 0854: Status Quo – Rockers Rollin’ / Hold You Back
Een single met een dubbele A-kant, meen ik. Plaatje komt uit 1977 en we hebben een Nederlandsche versie. Ik kocht hem op 24 november 1989 en ik kan me niet meer herinneren waar en in welke omstandigheden. Wat ik wel weet, is dat het me ging om Hold You Back. Dat had ik ergens gehoord en ik vond het een enorm gave denderdeun. Nog. Nu ik Rockers Rollin’ zo hoor, vind ik dat eigenlijk ook niet verkeerd.

–

bazbo 0853: Status Quo – Down, Down
Ooit schreef ik dat dit nummer een ode aan de Mongool is. Dat vind ik nog steeds. Want laten we eerlijk wezen: het is debiel eenvoudig, maar daardoor juist zo krachtig. Ik kan me niet herinneren hoe we aan deze single komen, maar het zal wel weer rommelmarkt of beurs zijn. We hebben hier een Nederlansche versie van de single uit 1974, zij het dat het originele hoesje ontbreekt. Alle labelinformatie staat op kant A, op het label van kant B staat een of ander kunstwerk en als je de B-kant draait en je kijkt naar het label, dan word je helemaal tureluurs. Ik drink al ruim zes jaar niet meer, maar er komen mij zeer nare herinneringen boven. Gelukkig is de B-kant snel afgelopen. Zo goed is het nummer Nightride niet.

–

bazbo 0852: De Staat – Kitty Kitty
13 april 2019. Precies. Record Store Day 2019. Deze kreeg ik gratis. Wie niet? Toch is er iemand die op Discogs er vijftien ballen voor vraagt. Ik heb de blauwe vinylversie. Geinig liedje wel. Niet spectaculair. De Vrouw vraagt of hij zachter mag. ‘Hij is zo afgelopen,’ zeg ik nog. Ik draai het plaatje om. Op de B-kant staat de instrumentale versie van het nummer. Ik zet ‘m zachter.

–

bazbo 0851: Peter Gabriel – Rated PG (RSD2019)
Record Store Day 2019. Ik ben als eerste mijn lokale platenwinkel binnen. ‘Ja, hij is er,’ riep de jongeman van de lokale platenwinkel uit de verte tegen me. ‘We hebben er volgens mij eentje binnen gehad.’ Ik blader snel alle bakken door, maar helaas is iemand anders me voor. Twee dagen later probeer ik het in een andere plaats bij een andere lokale platenwinkel: helaas. Dit weekend van 29 november t/m 1 december ben ik in Heerlen (vraag me niet waarom, gaat je geen bal aan, waarom vraag je het tóch?) en ik bezoek de lokale platenwinkel aldaar. Ik heb mijn handen al vol en sta bij de kassa. Er is iemand voor mij, ik draai mij nog een keer om en dan pas valt mijn ook op een kratje met daarop de tekst: ‘Record Store Day’. Voor de grap blader ik per twee of drie platen de bak door en tamelijk snel valt mijn oog op…: verroest. Inpakken en wegwezen. Vooruit, tussendoor heb ik nog afgerekend. Op deze plaat staan tien stukken die Gabriel allemaal ooit heeft ingeleverd voor filmsoundtracks. Ik heb geen enkele film gezien en van de tien stukken ken ik er drie. The Book Of Love stond op Scratch My Back, Walk Through The Fire weet ik terug te vinden op de 12″ maxisingle van Red Rain en In Your Eyes kennen we natuurlijk van het album So en alle daarop volgende concerten. Ha, op Discogs zijn er gasten die er al meer dan vijftig ballen voor durven te vragen. Mooie plaat, eigenlijk wel. De meegeleverde downloadcode zal ik zo ’s verzilveren en een cd’tje branden, zodat ik niet na een twintigtal minuten op hoef te staan om de plaat om te draaien en het vinyl veilig in de hoes in de kast kan blijven staan. Nerd.