Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 5 december:
Wederom niet echt een goede nacht. In het begin slaap ik een uur of twee en aan het eind ook weer. Eenmaal op is er geen probleem en voel ik me goed. Buiten lijkt het minder koud dan de afgelopen dagen. Misschien lijkt het alleen maar zo.
Op het werk doe ik allemaal dingen die ik moet doen. Niet alles komt af, maar dat is niet erg; dat komt maandag weer. Ik zoek de momenten van rust en pauze en tussen de middag loop ik een rondje buiten, in de buurt van landgoed Warnsborn.

Ik ben wel erg vermoeid in de middag, maar ik houd het vol. En om zes uur ben ik weer thuis.
De Vrouw heeft eten gemaakt. Een goede pot van pastinaak, spitskool en chorizo. Zeer smaakvol. Na het eten gaan De Zoon en De Vrouw een film kijken; ik blijf aan de keukentafel zitten lezen. Even geen muziek; ik ben zeer vermoeid en het geluid uit de woonkamer is voldoende. Het is sinterklaasavond, maar dit jaar geen bijzonder gedoe. Om half elf ben ik toch echt zo moe dat ik niet eens meer iets kan lezen.

–

Donderdag 4 december:
Halverwege de nacht ben ik wakker, maar slaap toch weer in. Met moeite sta ik op; eenmaal eruit gaat het wel. Lichamelijk heb ik geen problemen; mijn hoofd voelt vreemd. Het is alsof iemand een grote hand op mijn schedel heeft gelegd en alsof ik de wereld van een afstand bekijk, alsof ik in een pretparkpak zit. De oorsuizing lijkt steeds heviger te zijn; althans, ik ben me hem voortdurend bewust.
Op het werk kan ik bezig zijn en dat ben ik ook. Ik merk wel dat ik me wat lastig kan concentreren; ik moet echt moeite doen mijn aandacht erbij te houden. Tussen de middag loop ik een rondje buiten.

Op de gebruikelijke tijd (zes uur) ben ik weer thuis. De Vrouw heeft zuurkoolschotel gemaakt, met gehakt, spek, peer, rozijnen en kaas, uit de oven. Best goed. Na het eten zit ik aan de keukentafel te lezen in Knausgard en hoor ik There’s Light That Enters Houses With No Other House In Sight (David Sylvian) en Juice (MSM&W) tot het half elf is.

–

Woensdag 3 december:
Vanaf een uur of vier ben ik wakker en slapen lukt dan niet meer. Opstaan gaat me goed af en ik merk dat ik opgewekt ben.
De ochtend op het werk is redelijk rustig en alles verloopt voorspoedig. Af en toe lijkt het of ik van dieper uit mezelf naar de wereld kijk, of alles iets verder weg is. Zou het met medicatie te maken kunnen hebben? Van de overige genoemde mogelijke bijwerkingen merk ik gelukkig niets.
Korte werkochtend. Veel te doen en dat doe ik dan ook. Op de terugweg stap ik ter hoogte van de dokterspraktijk uit. Ik haal de verwijsbrief naar de specialistische zorg op, doe een boodschapje en wandel door het Matenpark naar huis. Spullen droppen en op de fiets naar de Turkse winkel voor de laatste dingen.
Thuis zet ik Spectrum (Steve Howe) op en ik begin aan het avondeten: runderstoof met rode ui, peper, paprika, wortel, pompoen en ras el hanout. Erbij een salade van veldsla, kaki, komkommer en tomaat. Tijdens het koken komt Second Nature (Flying Colors) en Akokan (Roberto Fonseca). Ook lees ik De Boerenoorlog (Martin Bossenbroek) uit.
Half zeven is het als we aan tafel zitten en een kwartier later is alles op. Ik blijf aan de keukentafel, draai de twee plaatjes uit de War Child box (Jethro Tull), Falling Deeper (Anathema) en begin in Zoon (Karl Ove Knausgard).

–

Dinsdag 2 december:
Niet zo heel goed geslapen. Af en toe wel, vaak ook niet. Ik ben nogal eens wakker. Toch lukt opstaan me goed en als ik dat eenmaal heb gedaan, is het wel oké. Het is erg koud buiten, dus het elektronisch lezen beperk ik tot ín de bus. Op het werk is het zeer rustig voor een dinsdag; het gros van de hoge piefen zit op de hei, vandaar. Geeft me mooi de gelegenheid om allerlei klussen af te handelen. Ook heb ik een gesprek met de manager van personeelszaken: ik kom op de mobiliteitslijst en als ik nou mijn CV stuur, dan kunnen zij kijken of er nog wat matcht voor die twaalf boventallige uren van mij. ‘Er zijn altijd wel tijdelijke projectklussen te doen,’ hoor ik. Nou mooi. Ben benieuwd. Tussendoor loop ik weer een rondje.

Zes uur ben ik thuis. Ik zet de spullen voor het eten klaar en Endless (Fjieri) op. De Vrouw is vroeg thuis. Ik warm de soep op, stoom wortelen en pastinaak, maak een kaassaus en braad de varkenshazen. De Vrouw maakt de fruitsalade. Als we aan tafel gaan, klinkt de superdeluxe editie van Sluggo! (Mike Keneally). Na het eten lees ik en hoor ik tot het bijna half elf is.

–

Maandag 1 december:
De wekker van De Vrouw gaat om zeven uur. Ik word wakker. Een uur later zit ik aan de telefoon en bel ik naar de huisarts. Het duurt even voordat ik contact heb. Nee, de huisarts kan niet zomaar een verwijsbrief afgeven, dan wil ze toch echt goed weten waarom en ze kan vanmiddag terugbellen. Dat is te laat, want om twee uur moet ik bij de psychiater zitten. Dan maar even zonder brief.
Ik zet Venice (Fennesz) maar op, lees de krant en een paar hoofdstukjes in het boek over de Boerenoorlog (gezellig). De Vrouw gaat werken en ik ben alleen. Eerst het tweede plaatje van Secret Story (Pat Metheny) en dan Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness); ondertussen werk ik aan de webstek.
Zo halverwege de ochtend fiets ik naar de markt. Ik koop kaas, peren, mandarijnen en bij de boekhandel Casa Benali – Het Marokkaanse huis-tuin-en-keukenkookboek (Saïda en Abdelkader Benali). Thuis drink ik koffie, eet ik een boterham en hoor ik De-Loused In The Comatorium (The Mars Volta).
Om half twee fiets ik naar de praktijk van de psycholoog en nu dus ook van de psychiater.
Die psychiater onderzoekt nogmaals wat er precies aan de hand kan zijn. Na drie kwartier intensief vragen hoor ik haar het woord ‘depressief’ zeggen. Het is goed te behandelen en het medicijn dat ik ga krijgen hoef ik waarschijnlijk maar een half jaar te slikken. Als ik nu begin, gaat het na twee tot vier weken echt werken. Tot die tijd kan het zijn dat klachten toenemen; daarna is het voorbij. De eerste twee dagen kunnen er maag-darmklachten optreden. Over twee weken ziet ze me weer voor een controle.
Ik fiets gelijk door naar de apotheek. Of het een nieuw medicijn voor me is? Dat is het. Dan moet ik goed weten dat het lang duurt voordat het gaat werken: vier tot negen maanden. Ik kijk de apothekersassistente aan en zeg maar niet wat voor lelijks ik denk. Later thuis lees ik de bijsluiter en daarop staat ‘gewoon’ dat het medicijn na twee tot vier weken werkzaam is en dat ik het zeker vier tot negen maanden moet slikken tot de depressieve klachten voorbij zijn.
Thuis draai ik dan ook het tweede plaatje van Abandoned Dancehall Dreams en als De Vrouw weg is komt The Bridge Between (The Robert Fripp String Quintet). Of het allemaal niet genoeg is, begin ik aan het eten: de beruchte erwten-pompoensoep. Op de momenten dat ik even ga zitten, slaat de vermoeidheid toe. En nog wat anders. Vooral bezig blijven, dus. Gelukkig kost het snijden van pompoen veel tijd. Laten we Tresspass (Genesis) nog eens draaien.
De Vrouw is om zeven uur thuis. De soep is klaar en The Living Tree – Live in concert – part one (Anderson/Wakeman) begint. Erbij komt Turkse pide. Het is ook allemaal weg en op voordat we het weten. Hoewel, van de soep blijft nog een pannetje over.
Zo tegen acht uur neem ik voor het eerst mijn medicijn, lees ik verder en hoor ik het plaatje dat met de PROG meekwam. Eind van de avond maak ik een vervolgbericht aan de genodigden voor mei. Dan is het wel laat genoeg geworden. Kwart over tien. Oké?

–

Zondag 30 november:
Nogal vroeg, even na acht uur, sta ik op. Als ik beneden ben, maak ik koffie en draai ik Amazing Grace (Rick Wakeman). Ik heb rust en tijd voor mijzelf. Altijd fijn. Halverwege de ochtend ga ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Buiten is het grauw en koud. Ondanks dat ik mijn handen diep in mijn jaszakken houd, krijg ik dode vingers. Weer thuis is er De Vrouw die me opwarmt. Arrebol (Aline de Lima) gaat aan en wat later Stationary Traveller (Camel). We drinken koffie en ik prepareer de brunch.
Nog wat klusjes, nog een keer The Endless River (Pink Floyd) en dan rijdt De Zoon ons allen naar Voorthuizen. Oma is vandaag jarig. Eerst zijn we even bij haar in huis; na een half uurtje wandelen we naar een eethuisje in het dorp. Het wordt een wilde boel: we eten wild zwijn en wilde eend, sucade en hertenbiefstuk. En het smaakt zeer goed. Zeer zeer goed. Het eethuisje is niet onaangenaam; ik word er niet ramgek van omgevingsgeluiden en we houden het allemaal vol tot een uur of half acht. Dan rijdt De Zoon ons allen weer terug.

Thuis ga ik nog zitten aan de keukentafel. Ik lees PROG uit en draai het eerste plaatje van Secret Story (Pat Metheny). Om tien uur is het wel weer mooi geweest voor vandaag.

–

Zaterdag 29 november:
Zo. Dus ik ga aan de anti-depressiva. Pas in de loop van vandaag realiseer ik mij dat ik een psychiatrisch patiënt ben geworden.
Ik ben om half negen beneden en doe de zaterdagmorgenklusjes: de was, de vaatwasser, enzovoorts. Voorts rijd ik naar de biowinkel voor biobrood en biokaas en langs de Turkse winkel voor Turks brood en andere meuk.
Tijdens de lunch zet ik Arrebol (Alina de Lima) en rond twaalf uur fietsen De Vrouw en ik naar het station. In de bus naar Arnhem is het druk en het lawaai van mensen die schreeuwen en telefoons die herriefilmpjes afspelen doet me geen goed. In Arnhem wil De Vrouw naar een Engelse winkel en ook daar is drukte en lawaai. Komt er alweer een nieuwe dip? Ik ben bang.
We pakken een stadsbus en tegen twee uur zijn we bij Dick. Dick is ooit cliënt van De Vrouw geweest; nadat ze ander werk vond in Apeldoorn, is ze hem af en toe blijven opzoeken en soms logeerde hij een weekendje bij ons. De afgelopen jaren was het contact wat verwaterd, maar vandaag wordt hij 64 en we zijn in de gelegenheid hem op te zoeken. De man is geen spat veranderd en zijn leefomgeving ook niet. We drinken er thee en blijven de rest van de middag.
Het is alweer donker als we teruggaan naar het centrum van Arnhem. Bij het oude vertrouwde Indiaas restaurant eten we garnalen in kikkererwtenbeslag en curry’s.

We zijn thuis om kwart voor negen. Ik ga nog even aan de keukentafel zitten, lees in PROG en hoor de rest van Different Every Time (Robert Wyatt) en het eerste plaatje van Storytone (Neil Young). Dan is het tien uur.

Graag een beetje meer begrip.

(more…)

Vrijdag 28 november:
Ja, echt. Ik voel me goed, opgewekt en opgeruimd. Bij vlagen is er nog wat hoofdpijn en druk op het hoofd, maar er zit weer muziek in mijn denken. Vreemd toch hoe het blijft gaan.
Rustige ochtend op het werk. Van alles wel te doen, maar er is ook ruimte voor pauze en ontspanning. Gelukkig mag ik na vier uren ook weer weg.
Om half drie fietsen De Vrouw en ik naar het centrum van Apeldoorn. Voor het eerst dit seizoen heb ik mijn winterjas aan en die is hard nodig ook!
Het is drie uur als we bij de psycholoog zitten. Hij heeft mijn mail ontvangen en wil iets vertellen, maar ik begin. Sinds gisterenmiddag en avond gaat het stukken beter en vanmorgen toen ik naar de bus liep, dacht ik: het is allemaal weer voorbij. Er is niets wezenlijks veranderd en toch kom ik in zo’n sombere bui en het gaat ook vanzelf weer voorbij. (Zij het wel dat de bui van de afgelopen week een zeer heftige was.) Ik snap er niets meer van; zit ik in de overgang of zo? Welnu, de psycholoog vertelt dat hij net op het punt staat een andere aanpak te gaan hanteren: ik houd me keurig aan alle opdrachten, neem de tips en aanwijzingen ter harte, en toch schuif ik zo diep onderuit; het is hem te onvoorspelbaar, dus wil hij de psychiater inschakelen om te kijken of medicatie een mogelijke (tijdelijke) oplossing kan zijn. Aha! En het kan snel geregeld ook. Maandagmorgen naar de huisarts voor een verwijsbrief specialistische zorg; ’s middags een afspraak met de psychiater. Wat wel lastig kan worden is de opstart van de medicatie: de eerste twee tot vier weken kunnen de klachten juist ernstiger zijn. Daar moet ik dan maar even doorheen. Jongens, dit voelt goed. Ik ben blij dat er verder onderzoek gedaan wordt en dat de kans groot is dat het straks echt beter gaat; aan de andere kant zie ik het ook als een erkenning: ik heb gedaan wat ik kon en wat echt nodig was, dat het niet lukte ligt niet aan mijzelf, er is meer aan de hand.
Op de terugweg doen we een paar supermarkten. Weer thuis kan ik even zitten. De PROG is er. Vanavond zou ik met Reinier en Willem een mogelijke voorleesvoorstelling bespreken in het café, maar ik schuif de afspraak een tijdje naar voren. Ik zet Nude (Camel) op (niet googlen) en begin aan het eten. Ik bak aardappelen en shoarma, monteer een sla van komkommer, rode paprika, veldsla en geblancheerde groene asperges. Voor mijzelf warm ik de mie met de groentelasagne op. Ik kan weer eten.
Na het eten zien we het journaal; daarna stop ik Works volume 2 (Emerson Lake & Palmer) in de speler en ga ik wat lezen in de PROG. Ook hoor ik nog wat van Different Every Time – Ex Machina (Robert Wyatt) tot het kwart voor elf is.

–

Donderdag 27 november:
Weer lang en diep geslapen, maar af en toe ook wakker geweest. Ik kan iets ontbijten.
Op het werk is het eerste dat ik doe, een etentje van vanavond afzeggen. Ik ga het niet redden, ben te prikkelgevoelig, wil niet in een groep en in een openbare ruimte, denk dat ik nauwelijks iets kan eten. Vervelend, maar het is zo. De Vrouw mailt: of ik mijn gedachten weer in een mail wil typen. Lief. Ik weet nog niet of ik er tijd en gelegenheid voor heb. Later op de ochtend spreek ik Margo, die mij gaat coachen. Ik vertel van mijn neerslachtige stemming van de laatste dagen. Ook hebben we het over mijn ‘keien’, de waarden die voor mij belangrijk zijn in het werk. Ik kies voor betrouwbaar, flexibiliteit en positiviteit. Het zijn de waarden die ik hanteer naar anderen toe; vraag is of ik die waarden ook hanteer naar mezelf. Als ik loyaal kan zijn naar mezelf, zal ik al een grote stap gezet hebben. Ik ervaar het als een prettig gesprek; soms is het moeilijk en zit ik met tranen in mijn ogen, maar het geeft me op het moment wel energie om weer verder te willen. Rond het middaguur ga ik een rondje lopen.

Weer zo’n malle dag waarop van alles gebeurt en ik van het een in het andere val; uiteindelijk komt alles goed en kan ik ook veel doen.
Om zes uur ben ik thuis. Ik kan even zitten, de krant lezen, om vervolgens aan de slag te gaan met het eten. Knolselderij en aardperen snijden en in een pan opzetten, zoete aardappelen schillen en snijden en erbij doen, spekjes bakken, salade van komkommer bosui kaki en tomaten monteren, groenlof snijden en bij de knollen in de pan doen, worst braden, grote pan na twintig minuten afgieten, de rommel stampen, spekjes erdoor, peper zout kurkuma toevoegen, nog even op het vuur en alles is klaar. Het smaakt nog niet slecht ook.
Na het eten zit ik heel even achter de pc. Verhip, er is gisteren een stukje van mij op FOK! geplaatst en de meeste reacties gaan over de vorm, terwijl de vorm de inhoud volgt. Ik stuur een mail waarin ik de heren Willem en Reinier vraag of we elkaar morgenavond bij iemand thuis mogen treffen en daarnaast een bericht aan de psycholoog met het verslag van afgelopen week. Wat wel zeer opvallend is: er is weer rust en ruimte in mijn hoofd. Toch is er in de omstandigheden niets wezenlijks veranderd. Is er iets met mijn hormoonhuishouding aan de hand of zo?
Ik zit nog een uurtje aan de keukentafel. Muziek hoef ik niet te horen (ik heb heel veel last van de Duitse televisieprogramma’s in de woonkamer), maar het lukt me om een hoofdstuk of wat te lezen. Maar iets na half tien ben ik wel heel moe.

–

Woensdag 26 november:
Met een doffe kop word ik wakker. Word ik wakker? Niet echt. Pas als ik onder de douche sta, gaat het beter. De druk op mijn hoofd blijft.
In de bus komen de geluiden gierend binnen. Er zit een vrouw met een lastig hoestje; de hoge tonen ervan doen zeer. Het moet allemaal maar vandaag, maar echt lekker gaat het niet. Tussendoor, ter onderbreking van het werk, typ ik in een mail wat me de afgelopen dagen bezighoudt; het is een poging om gedachten te ordenen. Ik stuur die mail naar huis; mogelijk kan ik ‘m vrijdag meenemen naar de psycholoog. De Vrouw stuurt iets liefs terug en ik zit bijna te huilen aan de computer. Aan werkzaamheden doe ik wat ik moet doen. Echt productief ben ik niet. De slepende hoofdpijn blijft. Rond het middaguur wandel ik naar buiten.

In de middag belt De Vrouw. Ze is benieuwd hoe het met mij gaat. Het gaat wel oké. Eind van de dag ben ik niettemin goed gaar.
Als ik thuiskom, is De Vrouw bezig met eten maken. We praten over de inhoud van mijn mail; het lukt me niet om mijn gedachten goed weer te geven. Alles grijpt me aan. Ik kan maar een paar happen eten. Voortdurend moet ik mezelf dwingen niet in te gaan op alle sombere gedachten; dat gebeurt meerdere keren tijdens het eten. Ook bij het natafelen.
Om kwart over acht zit ik alleen aan de keukentafel. Dat is link, weet ik: dikke kans dat ik wegzak in gepeins. Dus schuif ik mijn boek onder mijn neus en zowaar, ik lees een stukje. De muziek is en blijft uit. Om kwart over negen is de pijp echt leeg.

–

Dinsdag 25 november:
De eerste uren vannacht heb ik diep en goed geslapen; rond een uur of half vier ben ik wakker of slaap ik licht en als om half zes de wekker gaat, kom ik van zeer ver. Bij het opstaan merk ik dat het veel beter en kalmer in het hoofd is. De hevige gevoelens zijn verdwenen; wel heb ik nog stekende hoofdpijn en zijn de oorsuizingen ernstig.
Op het werk ben ik lekker bezig. Veel te doen en te regelen en tussendoor loop ik buiten een rondje.

Op de gebruikelijke tijd, zes uur dus, ben ik thuis. Even zitten met de krant en Laughing Stock (Talk Talk). Ik merk dat lezen niet zo lukt en als de cd is afgelopen zet ik geen nieuwe op. De Vrouw heeft het meeste gedaan aan de bamisoep; ik maak het af: omeletjes bakken, pepertje snijden, bouillon opwarmen en mie koken. Als De Vrouw iets na zevenen thuis komt, vraagt ze hoe het gaat. Het gaat, maar ik ben moe. Het grijpt me aan en ik word emotioneel.
Eten wil ik niet meer. Ik kan me er toe zetten toch een bord te nemen. Na het eten zit ik een half uur lang aan de keukentafel. Het wordt weer hevig in mijn hoofd, ik moet moeite doen om me niet mee te laten slepen in de neerslachtige gedachtestroom en het liefst ga ik slapen. Het is negen uur. Ik draai een stukje van Deus Ex Maxima – Different Every Time – Ex Machina (Robert Wyatt) en weet het vol te houden tot iets over half tien. Dan val ik echt bijna om van de slaap en ga ik naar bed.

–

Maandag 24 november:
Tsjonge. Niet echt goed geslapen. Toch moet het maar weer. Het gaat redelijk tot ik door Schaarsbergen loop; dan heb ik weer hoofdpijn en voel ik me emotioneel. Op het werk zelf is afleiding genoeg. Tussen de middag loop ik een rondje door het bos. Frappant dat ik dan toch weer bibberig en triest ben. Als ik weer op de werkplek ben, gaat het weer.

Om zes uur ben ik thuis. Eerst lees ik even de krant en dan maak ik het eten (af). Ik zet The Living Tree (Anderson/Wakeman) en The Single Factor (Camel) op. De bechamelsaus is snel klaar en die giet ik over de ovenschotel. Die schotel gaat de oven in en vervolgens monteer ik een salade van wortel, komkommer, paprika en bosuien. We kunnen aan tafel. Ik had misschien beter tomatenpuree kunnen gebruiken in plaats van gezeefde tomaten, want de lasagne is erg dun. De smaak echter is zeer goed.
Aan tafel hebben we het onder andere over de verjaardagsreis naar Manchester en of De Zoon ook meegaat. Van het een komen we op het ander en op de opmerking dat hij ons nog wel eens zal missen, zegt hij: ‘Op een bepaalde manier echt wel, maar op een andere manier echt helemaal niet.’ Tjonge, dit is een van de eerste en weinige keren dat hij iets dergelijks vanuit oprechte emotie zegt. Ook leuk: hij gaat de volle week met ons mee.
Als het eten op en de vaat opgeruimd is, blijf ik in de keuken achter. Allerlei hevige gevoelens en gedachten overvallen me. Lezen lukt niet en ik wil geen muziek horen. Ik kan mezelf niet herpakken. Af en toe val ik zelfs in slaap. Maar dan schrik ik weer wakker en ben ik triest. Als ik op het werk ben, wil ik naar huis en als ik thuis ben, wil ik er niet meer zijn. Ik merk dat ik de aandrang voel om te gooien met het glas dat voor me staat, om te zeggen wat er in me opkomt, om alles af te zeggen wat we in de komende tijd hebben gepland, om alles op te geven. Ik weet zeker dat ik daar spijt van krijg. Wat me ook niet lukt, is De Vrouw uitleggen wat er allemaal in mijn hoofd omgaat.
Ik heb stekende hoofdpijn, voel druk op mijn kop, heb last van snijdende pieptonen door mijn hersenen, ga naar bed en het is kwart over negen.

–

Zondag 23 november:
Pas om negen uur ben ik beneden. Ik heb bij vlagen goed en diep en bij andere vlagen licht en niet geslapen. Op zich gaat het wel; toch voel ik nog druk op mijn hoofd. Ik doe de huishoudelijke dingen, zet het altijd prachtige The Wine Of Silence (Metropole Orkest speelt de soundscapes van Robert Fripp) op en drink een kop koffie. Eind van de morgen loop ik mijn gebruikelijke zondagochtendrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ik merk dat het tijdens het lopen niet goed met me gaat. Allerlei ideeën, gedachten en gevoelens knallen door elkaar heen en het lukt me niet om ze te ordenen. Niets doet er toe, alles is nep, weinig kan me schelen, ik voel me volkomen overbodig, het is het beste als ik er niet meer ben, ik wil geen gedoe, ik wil helemaal niets meer, ik lijk mijn moeder wel. Er is een moment dat ik word ingehaald door een auto en als die voorbij is denk ik: ik had opzij moeten stappen, ervóór. Het is op een woonerf, dus meer dan een deuk in een bumper had het niet opgeleverd, maar toch.
Weer thuis probeer ik me goed te houden, maar het lukt niet. Ik wil geen geluid om me heen. Als de lunch op tafel staat en De Vrouw me vasthoudt, barst ik in tranen uit. Iets uitleggen kan ik niet.
Zowaar, ik kan iets eten en drinken: een broodje, een ei en drie glazen sap. De Vrouw wil vanmiddag met een vriendin naar het café waar The Bottles spelen. Ik moet mezelf ertoe dwingen, maar ik zeg dat ik meega. Eerst nog begin ik aan het avondeten, een stoofpot in de tajine, én aan het avondeten van morgen, een lasagne met koolbladeren. Ik ben lekker bezig en het gaat stukken beter met me.
Zo om half vier loop ik langs het kanaal naar het centrum van Apeldoorn.

De mannen zijn al aan het spelen. Hun muziek blijf ik leuk vinden. Wat me opvalt is dat er nóg meer Beatlesnummers in het repertoire zitten. Wat ik niet leuk vind, is de drukte in het café en het lawaai dat alle mensen maken. Ik hoor de muziek nauwelijks en verder is het één brij; wat mensen zeggen versta ik niet. Na een uur vind ik het genoeg geweest. Het is even over half zes als ik door het pikkedonker terug naar huis loop en iets voor half zeven kom ik er aan.
Ik zet de stoofpot weer aan, zodat die nog een uurtje kan pruttelen. Ook maak ik de lasagneovenschotel af. De Vrouw komt precies op tijd binnen: om acht uur zet ik de tajine op tafel. Het is een runderstoof met pompoen en groene asperges in een saus met ras-el-hanout. Erbij een salade van komkommer, tomaatjes, kaki en ei. Alles smaakt heel goed!

Als het allemaal op en schoon is, lees ik nog wat en draai ik Works Volume 1 (Emerson Lake & Palmer). Ik heb koppijn en de oorsuizingen zijn oorverdovend, maar het is rustig…

–

Zaterdag 22 november:
Ik slaap dus zo ongeveer negeneneenhalf uren achtereen. Om kwart over negen ben ik beneden en doe ik de was, de vaatwasser, de kranten, de koffie en The Essential Fripp and Eno (Fripp & Eno). Als dat laatste klaar is, stap ik op de fiets voor wat boodschappen.
Op de markt is het verschrikkelijk. Niet alleen veel mensen, maar vooral luide sinterklaasmuziek. Gauw weg, daar. In de supermarkt is het nog veel erger; daar staat een meezingkoor Hollandse deunen te vertolken, versterkt en loeihard. In de Turkse winkel is het gelukkig rustig. Buiten is het zonnig, maar goed koud, terwijl me een zachte dag was beloofd.
Weer thuis is er koffie en Navega (Mayra Andrade). We lunchen met haring, Turks brood, biologische kaas en I Can See Your House From Here (Camel). Aansluitend loop ik een rondje naar buiten, door het Kanaalpark, langs het kanaal naar de Turkse winkel en weer terug. In het Kanaalpark heeft een ware kaalslag plaatsgevonden: veel bomen langs de paden zijn weg en omdat het herfst is en de bomen en struiken nauwelijks bladeren hebben, lijkt het nu bijzonder kaal en leeg. De temperatuur is heel wat aangenamer dan vanmorgen op de fiets, maar zacht zou ik het nog niet willen noemen.

Iets na half vijf ben ik weer terug. Ik zet Elements (Steve Howe’s Remedy) aan en lees iets in de keuken. Rond een uur of zes begin ik aan het eten. Inmiddels staat Uncle Meat (Frank Zappa) ook al op. Voelde het de hele dag al niet zo heel goed, nu word ik plots bevangen door vermoeidheid, hoofdpijn, druk op de kop, steken, angst en tranen. Zin in eten en drinken heb dan ook niet. Ik neem iets van de lamspastei die De Vrouw gisteren op de winterbeurs bij Het Loo heeft gekocht en van de salade van komkommer, kaki, tomaten en avocado, maar echt smaken doet het niet. De gebakken aardappelen laat ik helemaal aan me voorbijgaan.
Na het eten blijf ik aan de keukentafel zitten. Lezen lukt niet en muziek wil ik niet horen. Zo zit ik een uurtje half te slapen bij de wasdroger. Om acht uur gaat De Vrouw naar een verjaardag. Ik zou meegaan, maar ik heb de energie niet. Wel vouw ik wat was, typ een stukje van vandaag en dat was het dan. Ik ga kwart over negen naar bed met de gedachte: Hoe ziet het leven eruit? Ik sta ’s morgens vroeg op, ga naar het werk, daar ben ik bezig, ik kom om zes uur thuis, maak eten en als het op en opgeruimd is kan ik wat lezen of muziek luisteren; in het weekend doe ik de was, de boodschappen en loop ik mijn rondje. Ik wil wel van alles oppakken, maar ik heb de energie niet. Als dit alles is, dan vind ik er niets aan.

Vrijdag 21 november:
Mijn darmen hebben mij afgelopen nacht met rust gelaten. Wel word ik met moeite wakker, maar als ik eenmaal op ben, is dat voorbij. (Dat heb je zo, dat als je opstaat, dat je dan wakker bent. Het zou vreemd zijn als je opstaat terwijl je nog slaapt, al lees ik wel eens over slaapwandelen. Volgens mij heb ik nu twee ouderwetse regels geschreven die ik een of ander onzinverhaal zou kunnen gebruiken. Even onthouden, dus.)
Op het werk is er veel te doen, maar het is er ook niet echt rustig. Toch krijg ik veel voor elkaar, waaronder een rondje lopen tussen de middag.

Als ik om half vijf naar huis ga, ben ik goed moe. Waarvan, is me niet zo duidelijk. Het eerste dat ik doe als ik thuis kom, is Spirit Of Eden (Talk Talk) aanzetten. Mooie plaat blijft het. Ik ben even alleen thuis en rust een moment uit: krant lezen en zo. Dan gaat The Who at the BBC (De wie?) aan en maak ik eten. Het worden groentetorentjes van aubergine, courgette en tomaat, een salade van bladsla, wortel, komkommer en bosui, daarnaast bak ik tartaartjes en het voorgerecht is het restant boerenkoolsoep van gisteren. De Vrouw komt thuis en we kunnen aan tafel.
Na acht uur is alles op en opgeruimd, heb ik de biologische groenten in de schuur opgeslagen en kan ik lezen met The Elements (King Crimson) op de achtergrond. En ja, als die afgelopen is, dan heb ik het wel gezien voor vandaag.

–

Donderdag 20 november:
Half zeven gaat het licht uit. Ik loop op straat naar de bushalte en opeens is het stik- en stikdonker. Vreemd. En wéér geen lekkere aansluiting met de bus vanmorgen. Echt laat ben ik niet op het werk, maar toch vind ik het vervelend. De dag is hectisch met veel ad hoc werkzaamheden, afleiding, afwisseling, onderbreking en voortgang. Ik doe verschrikkelijk veel, maar heb niet het idee dat het opschiet. Nou ja. Tussendoor neem ik volop mijn rustmomenten en rond het middaguur loop ik naar buiten.

Als ik om zes uur thuis komt, heeft De Vrouw een boerenkoolsoep klaar. Zeer smakelijk. Na de afwas en de schoonmaak zit ik wat achter de pc (dit stukje, bijvoorbeeld) en daarna ga ik aan de keukentafel lezen en daarbij luister ik naar De-Loused In The Comatorium (The Mars Volta). Ondertussen gaat het ook helemaal mis met mijn darmen: ik dacht dat er nauwelijks nog iets in kon zitten, echter de hoeveelheid gebubbel, geborrel, rioollawaai, spetterigheid en drekderrie is niet alleen onaangenaam, maar vooral ook zeer pijnlijk. Nou ja. Nog even Aurora (Jean-Luc Ponty) draaien en dan kan ik naar bed.

–

Woensdag 19 november:
Lijkt het nu zo of is het echt? Volgens mij gaat het me allemaal makkelijker af, ben ik opgeruimder en onbezorgder dan anders. Het zal. Ik profiteer er maar van.
Het werk zit allemaal mee; de sfeer is er prima en ik krijg weer een boel voor elkaar. En dat in een paar uurtjes. Zo tegen twee uur ben ik thuis.
Eerst maar eens een rondje boodschappen langs de supermarkten en de Turkse winkel. Dan kan ik thuis even zitten en When The Eagle Flies (Traffic) draaien. De Vrouw komt ook binnen, we kletsen bij en ik lees de krant. Ik zet Breathless (Camel) op en buig me over het eten. De grill gaat aan voor de kipvleugels, ik maak een groenteschotel van courgette, aubergine, uien en kastanjechampignons, een salade van komkommer, tomaat, bosui en augurken is zo gemaakt en voor De Zoon warm ik het restant chili van gisterenavond op. We verorberen de hele boel ook nog. Ik draai Sheik Yer Zappa (Stefano Bollani) en Pale Communion (Opeth).
In de avond is er bezoek van Jaap. Ik ben echt verschrikkelijk moe en na Upon The Wings Of Music (Jean-Luc Ponty) ga ik om half elf naar bed.

–

Dinsdag 18 november:
Gekke dag op het werk. Veel hapsnap, veel plotseling, veel van alles, eigenlijk best geinig, maar het vraagt allemaal wel veel van me. En het lukt. Wat per se moet, dat doe ik; wat in de komende drie dagen kan, dat doe ik vandaag niet. Ook neem ik af en toe pauze. Ik laat me niet meer gek maken. Van collega’s hoor ik dat we het met het team prima doen (ook al is er een collega tijdelijk uitgevallen) en ik krijg complimenten voor mijn herstel.
Om zes uur ben ik thuis. Eerst de e-reader weer aan de gang zien te krijgen. Ik maak een levensgevaarlijke chili; De Vrouw maakt de salade af. Uit de stereo klinkt Belighted (iamthemorning).
De rest van de avond lees ik. Ook hoor ik The Endless River (Pink Floyd) en Small Craft On A Milk Sea (Brian Eno with Jon Hopkins & Leo Abrahams). Dan vind ik het wel weer welletjes.

–

Maandag 17 november:
Zo. Nieuwe week. Ik ben een paar keer wakker geweest vannacht, maar heb toch goed geslapen. Alles verloopt vlekkeloos vanmorgen vroeg, met uitzondering van de busaansluiting. Ik ben dus iets later op de werkplek en dat is om tien over acht. Na een uurtje afhandelen van urgente zaken kan ik eindelijk eens een paar uur werken aan een grotere klus, die er al geruime tijd lag. Het zorgt voor rust, niet alleen in de werkagenda, maar ook in mijn hoofd. Tussen de middag loop ik buiten een rondje.

In de middag heb ik een gesprek met de leidinggevende. Vanaf vandaag ben ik 100% hersteld! Zo ongeveer precies binnen een jaar. Het is hard gegaan, de afgelopen vijf maanden, is onze conclusie. En mijn ontwikkelplan ziet er goed uit. Daarnaast ziet het er niet naar uit dat de vacature in mijn team voor maart 2015 is ingevuld en dat betekent dat ik tot die tijd volledig op de huidige plek kan blijven werken. Dus het gaat allemaal de lekkere kant op. Weer een zorg minder. De rest van de middag verloopt rustig. Ik ben om zes uur thuis.
Daar ga ik een moment zitten en dan begin ik met het eten: een stoemp van knolselderij, zoete aardappel, spekjes, postelein en ijsbergsla en erbij braad ik rundersaucijzen en monteer ik een sla. We’re Here Because We’re Here (Anathema) klinkt uit de boxen.
Iets voor acht uur is alles op. Een tijdje tafelen we ouderwets na. Zo tegen een uur of negen begin ik te lezen in De Boerenoorlog (Martin Bossenbroek) en hoor ik Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul).

–

Zondag 16 november:
Vandaag is het een jaar geleden dat ik opstond en een wereld instapte die de mijne niet was.
Een jaar. Moet ik erbij stil blijven staan? Alles teruglezen? Ik doe het niet. ‘Het eerste wat ik doe, is flink naar de wc gaan.’ Is dat dan een goede zin om alles samen te vatten? Nee, dat is het niet. Toch is het eerste wat ik vandaag doe, flink naar de wc gaan. Het is dan negen uur. Ik was mijn handen, vouw de was, pak de vaatwasser uit, zet Discretion (Travis & Fripp) op, drink koffie en ga even iets aan de pc doen. Erna klinkt Le Voyage De Sahar (Anouar Brahem) en ik drink nog wat meer koffie. Zo tegen elf uur wandel ik naar buiten door de lichte regen voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal.

Ja, als ik terugkom, doen mijn handjes pijn van de kou. Binnen is het warm. Er is meer koffie en Pulling Strings (Steve Howe) en Katla (Amsterdam Klezmer Band). Ik maak de brunch.
In de middag maken we allerlei e-mail naar het buitenland. Door de kamer klinkt Live from La La Land (Jon Anderson) en A Live Record (Camel). Eind van de middag prepareer ik een curry van wortel en pompoen, braad ik een rollade en monteer ik een salade.

En dan kan ik wat tot rust komen, voor zover het nodig is. Ik draai de andere twee plaatjes uit de I.E.M. box en lees het boek van Knausgard uit. Verhip, op de laatste bladzijden vertelt hij over hoe hij teruggaat naar de buurt van zijn jeugd en dat het allemaal zo veel kleiner is dan hij het zich herinnert, dat alles wat toen belangrijk leek er nu allemaal niet meer is en dat er van alles nieuws voor in de plaats is gekomen. Plots denk ik aan het afgelopen jaar en hoe de wereld niet stil heeft gestaan, behalve misschien die van mij en … nou ja, even tranen. Mag dat? En dan slaat de vermoeidheid toe.

–

Zaterdag 15 november:
Ik slaap niet goed. Waar of het mee te maken heeft weet ik niet. Is het te koud? Het bed niet comfortabel? We zijn pas om half elf beneden en worden door Aar en Jolande ontvangen met goede koffie en een prima ontbijtje. Er is weer veel bij te kletsen en, omdat vandaag de intocht van Sinterklaar plaatsvindt in Gouda, ook een heel arsenaal aan slechte pietengrappen te maken.
Het regent nog steeds. Aar brengt ons naar het station en we hebben een trein iets voor half een. De Vrouw zwaait in Amersfoort af; zij gaat op bezoek bij haar zieke zus in Voorthuizen. Ik reis door naar Apeldoorn. Daar fiets ik naar het centrum. De biowinkel in de Hofstraat is gesloten (!), dus moet ik doorrijden naar de Asselsestraat. Even lijkt die ook dicht, maar dat is niet zo. Ik koop biobrood en biokaas en ga dan via de supermarkt en de Turkse winkel terug naar huis. Echter, onderweg maak ik een stop bij een retro-winkel in de Hoofdstraat.

Thuis zet ik de was aan, eet ik een bioboterham met biokaas. Ik ruim op, zet de foto’s van gisteren op de webstek, fiets nog een keer naar de Turkse winkel en ga daarna de krant lezen. Ondertussen hoor ik Tresspass, Nursery Cryme, A Trick Of The Tail en Wind And Wuthering. Een Genesis-blokje, dus. Ik ben zeer moe, merk ik. Gelukkig heb ik geen al te ingewikkeld avondmenu gepland. Zo rond zevenen begin ik eraan. Het wordt een salade van tomaat, avocado, komkommer en bosui, gebakken aardappels en gebraden pepersteaks. Ik zet The Endless River (Pink Floyd) op.
De Vrouw is er om acht uur. We eten de hele boel op en kletsen nog wat na. Vervolgens maak ik de keuken schoon en dan ga ik aan de keukentafel zitten. Uiteindelijk lees ik verder in het boek van Knausgard en hoor ik de eerste twee platen in de I.E.M. box.
Ik was de hele avond al goed moe, maar om half elf is het echt gebeurd voor vandaag.
Tweeënvijftig weken! Het jaar komt in zicht. Nog één nachtje slapen.

Support band: Zappatika with Jeff Hollie (sax)
The Grandmothers:
Don Preston: keyboards, vocals
Bunk Gardner: saxes, flute
Chris Garcia: drums, vocals
Max Kutner: guitar, vocals
Alex Klerks – bass, vocals

Pictures made with Sony Eriksson and Samsung Galaxy cell phones …

Friday, November 7, 2014:

–

Saturday, November 8, 2014 – Schaffelaartheater, Barneveld:

Videos:

–

Sunday, November 9, 2014 – Bluescafé, Apeldoorn

Special guests:
Musicians from percussion ensemble KNA Lunteren
Tim Op het Broek (vocals)

Videos:

Recensie in de Barnevelder Courant:

Vrijdag 14 november: The Grandmothers in De Boerderij, Zoetermeer
Opnieuw slaap ik diep als de wekker gaat. Verder gaat het goed.
Een vreemde ochtend op het werk. Eerst een uurtje allerlei spoeddingen regelen, dan een training over telefonie. Er komen vaste telefoons en ik krijg een vast nummer dat niet langer gekoppeld is aan een toestel, maar aan mijzelf en mijn mobiel. Ben benieuwd.
Ik pak de bus van 12.30 uur terug en in het kwartiertje overstaptijd koop ik bij de cd-winkel het nieuwe album The Endless River (Pink Floyd). Om 14.00 uur ben ik thuis en we maken ons klaar voor een verdere reis. Die gaat met de trein naar Gouda.
Aar pikt ons bij het station op. Het regent. Jolande heeft een smakelijk maaltje in elkaar gezet: wortelsoep met broodjes. We eten ons rijkelijk vol en om zeven uur rijdt Aar ons naar De Boerderij in Zoetermeer.
De zaal is nog zo goed als leeg als we binnenkomen. Als dat maar niets belooft. Wat staat er op het voorprogramma? Was er een voorprogramma dan? Ja, er is een voorprogramma en het voorprogramma heet Zappatika. Ach zo, vandaar. Maar zowaar, de band is weer interessant. Niet altijd even veel vuur, maar er zijn zeer goede momenten. Saxofonist Jeff Hollie blaast een flinke mop mee en dat doet het geluid veel goed.
Inmiddels hebben we youngpumpkin al gesproken en is Pedro er ook. Uiteindelijk zijn er tegen de tweehonderd man in de zaal voor The Grandmothers.
Wederom is bassist Dave Parlato er niet bij en wederom wordt zijn plaats ingenomen door Eric Klerkx, de gitarist van The Magic Band. Het duurt even voordat de oudjes op gang zijn (Prestons toetsen werken niet in het eerste nummer Call Any Vegetable). Maar dan krijgen we een zeer amusant concertje. Niet altijd even scherp en soms rommelig, maar bij vlagen hoogst vermakelijk en zelfs briljant. De Orange County medley met More Trouble Everyday en de iPhone-solo erin is een hoogtepunt, maar mijn favoriet is Eric Dolphy’s Memorial Barbecue. Ik ben benieuwd naar de opnames van youngpumpkin.
Iets voor twaalf uur zitten we in de auto en bij Aar thuis drinken we nog een glaasje fris en dan is het bijna elf uur als we naar bed gaan.

–

Donderdag 13 november:
Zo. Ik word zeer moeilijk wakker uit zeer diepe slaap. Maar als ik eenmaal uit bed ben, is er geen probleem meer. In Schaarsbergen is het mistig.

Op het werk zelf is het een beetje een gekkenhuis. Alles wat ik had gepland, daar kom ik niet aan toe. In plaats daarvan veel ingelaste klussen. Niet erg, maar aan het eind van de dag heb ik niet het idee dat ik veel ben opgeschoten. Bovendien: als ik naar huis wil gaan, bedenk ik me dat ik helemaal geen lunch tot me heb genomen. Wél heb ik een half uurtje buiten kunnen wandelen; dat dan weer wel.

Die lunch, die neem ik onderweg in de bus. En als ik thuiskom, ben ik echt goed moe. Het eten staat klaar. Tenminste, de ingrediënten. Dus dat wordt nog even puzzelen. Nou ja, eerst ga ik een moment zitten. Ik zet La Balata Dei Piedi Volanti (Fulvia) aan. Om half zeven ga ik eens wat kookkunsten uitproberen.
Als ik Rain Dances (Camel) aanzet, is De Vrouw ook thuis en kunnen we aan tafel. Ik had een schotel in elkaar gezet van tomatensaus met ansjovis en daarin kabeljauwfilet. Ernaast rijst en een salade van bosui, komkommer, paprika, pijnboompitten en gekookte eieren.
Ik ruim alles af, lees de krant aan de keukentafel en speel Tresspass (Ry Cooder) en de vierde en laatste plaat uit de Bass Communion box. De genadeloze pieptoon in mijn hoofd is verschrikkelijk, de wasdrogerdrone in mijn rug is niet rustgevend en donderdag 13 november is nog voor half elf voorbij.

–

Woensdag 12 november:
Een woensdag werken. Da’s ongebruikelijk. Vandaag de hele dag, zodat ik vrijdagmiddag vrij ben en naar Gouda kan.
Op het werk is het een volle bak. Veel te doen en ik doe ook veel. Tussendoor neem ik mijn momenten van ontspanning en tussen de middag wandel ik een half uurtje naar buiten.

Aan het eind van de dag merk ik dat ik zeer vermoeid ben. Onderweg in de bus moet ik dan ook even indutten. Als ik thuis kom, is De Vrouw nogal druk en gejaagd; het vliegt me aan. Het lukt me om me niet mee te laten slepen. Wel ben ik stil.
De Vrouw heeft eten gemaakt en na de maaltijd ruim ik op. Ik ga aan de keukentafel zitten, lees stilletjes en hoor Johnny Handsome (Ry Cooder) en de derde plaat uit de Bass Communion box.
Dit is een kwetsbaar moment. Ik zou emotioneel kunnen worden en paniekerig, maar ik laat het niet gebeuren. Wat wel gebeurt, is dat ik bijna omval van de slaap en ik ga op tijd naar bed.

–

Dinsdag 11 november:
Wederom klinkt het geluid van de wekker ver weg als ik wakker word, maar na vier minuten sta ik gemakkelijk op. Tegenwoordig is het weer nog bijna donker als ik op het werk aankom. Het is ongeveer net zo’n malle dag als gisteren. Veel pionieren, anderen ondersteunen en ondertussen een boel kleine ad hoc werkzaamheden verrichten. Vanaf morgen weer normaal, verwacht ik. Even is het ook wat rommelig en onoverzichtelijk, dus ik gebruik de telefoon en Spotify om mezelf af te sluiten. Het werkt.
Zes uur ben ik weer thuis en zet ik niet alleen de bamisoep, maar ook Shrine Of New Generation Slaves (Riverside) op. Tegen de tijd dat de soep klaar is en op tafel staat, horen we Moonmadness (Camel).
Na het eten lees ik eens verder in Karl Ove Knausgard en speel ik Blue City (Ry Cooder) en het tweede plaatje uit de Bass Communion box.

–

Maandag 10 november:
Al slaap ik nog zeer diep als de wekker gaat: zonder al te veel moeite sta ik op. Ik ben op tijd op het werk. Beetje rare dag, daar. Allerlei nieuwe werkplekapparatuur is gearriveerd en ik mag mijn persoonlijke spullen ophalen. Gelukkig ben ik een van de eersten en hoef ik maar een uurtje te wachten; achter mij staan nog dertig man. Het is wel leuk spul: een laptop en een smartphone.

Het grootste gedeelte van de dag ben ik bezig het allemaal werkend te krijgen. Tussendoor ontvang ik een inkijkexemplaar van het boek dat zaterdag is gepresenteerd tijdens de dag van de mantelzorg. Het is een prachtig boek geworden. Mijn titel is gebruikt en met vier van de tien verhalen heb ik de toon gezet. Fijn. Tussen de middag wandel ik een half uurtje buiten. Plaatjes gemaakt met mijn werkmobiel:

Ook heb ik een overleg met de leidinggevende. Ik leg uit hoe (goed) het nu met me gaat. We spreken af dat ik deze week de laatste vier uur arbeidstherapeutisch werk en als dat bevalt, dan kan ik per volgende week volledig hersteld worden. Dat is dan precies binnen het jaar.
Om zes uur ben ik thuis. De Vrouw heeft het eten gemaakt: stamppot van wortelpeterselie, zoete aardappelen en andijvie. Daarnaast een bioworst en ikzelf zet er mosterd naast.

Na het eten bereid ik het avondmaal van morgen vast voor en draai ik Alamo Bay en Crossroads (Ry Cooder). Ook speel ik met de werkmobiel (lees: Spotify installeren). Aan de pc bewerk ik de foto’s van gisterenavond en ik plaats het een en ander op de webstek.

–

Zondag 9 november: The FoolZ in het Bluescafé
Als ik beneden kom, is het kwart over negen. Discretion nog maar eens. En nog eens.
Ik ben een uurtje alleen en kan wat opruimen, de vaatwasser uitpakken, de laatste was vouwen, koffie leuten en de foto’s van gisteren uitzoeken.
Helaas is Chantal vanmorgen heel vroeg al vertrokken; ze moest een personeelsuitje voor laten prioriteit geven. Als De Vrouw, De Zoon en Tim zo rond het middaguur aan tafel willen gaan voor een kleine brunch, gaat de deurbel en staan Jean-Paul en Jessica al op de stoep. We eten een broodje, horen Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek) en dan gaat iedereen naar het centrum van Apeldoorn.

Ik wandel langs het kanaal naar het station. Daar zijn dan De Vrouw en De Zoon al. De Vrouw haalt haar fiets uit de stalling en ik stap op die van mij. Even later zijn we aan het Caterplein, waar De Zwager zijn zestigste verjaardag viert. Een paar uur brengen we er door en het is alleraardigst. Heel even heb ik een moment dat alles om me heen me aanvliegt en ik emotioneel word, maar ik red het. Pas om zes uur, nadat we uitstekende hapjes hebben gegeten, lopen we een paar deuren terug.
In het Bluescafé beginnen The FoolZ net aan hun tweede set. En ze zijn niet alleen. Leden van het percussie ensemble KNA uit Lunteren spelen mee en Tim vervult een fikse en amusante rol op vocalen. We zijn er nog twee volle sets bij. Knallers zijn The Black Page, What’s New In Baltimore?, Sofa met de percussiejongens en Pygmy Twylyte, Bazboomled By Love en City Of Tiny Lites door de band (de laatste twee met Tim). Die band heeft veel plezier op het podium, je ziet dat ze lol hebben en zich op hun gemak voelen. (Ha, dat was gisterenavond wel wat anders; de zenuwen glibberden van de bühne.) Wat geweldig toch dat we dit in onze woonplaats zo dichtbij hebben. In het publiek zijn Emile en Cynthia, Jean-Paul en Jessica, Heidi en Auke, au3 en Eelco, en nog veel meer lui die we er vaak zien.
Om negen uur zijn we thuis. Ik zet mijn drie filmpjes op het internet en dat was het. Een uitstekend weekend, met veel goede mensen om ons heen. Ik heb momenten van rust kunnen hebben en toch ook veel ervaren.
Het is half elf als ik naar bed ga. Doodmoe, mag dat?

–

Zaterdag 8 november: The FoolZ & percussie ensemble KNA in het Schaffelaartheater, Barneveld
Om acht uur op. De Vrouw is al weg. Eenmaal beneden zorg ik ervoor dat Discretion (Travis & Fripp) om me heen is. Ik regel de was, de vaatwasser. Dan ga ik iets doen met foto’s van gisterenavond en met de webstek. Ook lees ik de krant en hoor ik Paris, Texas (Ry Cooder). Om half elf is de tweede was al klaar en ga ik naar buiten voor de laatste weekendboodschappen.

Weer thuis draait In The Orbit Of Ra (Sun Ra and his Arkestra). Tijdens Live (Sweet Smoke) eten De Zoon en ik een boterham met kaas en met sardines. Daarna loop ik nogmaals door het zonnetje naar de Turkse winkel. Tomaten vergeten.
Ik heb inmiddels ook de eerste keuze gemaakt om bepaalde invulling van leegte niet te doen. Vandaag is het de dag van de mantelzorg en het verhalenboek waaraan ik heb meegewerkt wordt vanmiddag gepresenteerd tijdens een grote bijeenkomst. Het eerste exemplaar van het boek wordt aangeboden aan de mensen die er een hoofdrol in spelen en vier van hen heb ik mogen interviewen. Ik ga er niet heen; ik kies ervoor om nu door het zonnetje te lopen. De rest van het weekend zal gekkenhuis genoeg worden. Na het korte boodschappenrondje draai ik nog Warm Winter (Memories Of Machines) en dan is het zover.
Om kwart voor vier stappen De Zoon en ik in de auto en we rijden naar station Barneveld-Noord. Daar stapt De Vrouw bij ons in. Nog geen tien minuten later parkeren we voor het Schaffelaartheater. We wandelen echter het centrum van Barneveld in en al snel vinden we op het terras van een café Tim, Chantal, JP en Jessica. Dat is mooi. Samen lopen we verder, op zoek naar een eetgelegenheid. Die vinden we ook gauw en daar op het verwarmde eetcaféterras zitten Heidi en Auke. We schuiven aan, bestellen eten en drinken en het is goed, het is als vanouds.
Precies om kwart voor zeven lopen we het Schaffelaartheater in. Co de Kloet geeft een introductie op het werk van FZ. Hij doet dat op een persoonlijke manier, hij doet dat door persoonlijke ervaringen en verhalen te vertellen, door fragmenten van zijn interviews te laten horen, door wat muziek en filmpjes te spelen. Kortom: hij doet dat goed.
Om kwart over acht begint het echte programma in de grote zaal. We hebben geweldige plaatsen, in het midden van de zaal op de zesde rij. Marco zet iets fantastisch neer: Het percussie ensemble KNA Lunteren en The FoolZ wisselen elkaar af, maar spelen ook enkele stukken samen. Het geeft een verpletterende indruk. Het percussie ensemble bestaat uit piepjonge muzikanten, maar ze spelen zo ongelofelijk strak, dat ik met open mond zit te luisteren. The FoolZ groeien en worden onder leiding van Marco ook steeds beter. Voor mij zijn de hoogtepunten Echidna’s Arf (Of You), The Black Page, Big Swifty en T’Mershi Duween, maar ook Watermelon In Easter Hay mag er zeker zijn. Ik maak wat foto’s met mijn telefoon en zelfs ook twee filmpjes.
Na afloop praten we na met alle lui die we er ontmoeten. Aad is er, Reinier en Gea, Emile en Cynthia, Peter en zijn vrouw, Daggie en Petter, au3 en Eelco, mijn neef Edwin (!) en nog zo wat mensen die we vaak tegenkomen bij dit soort gelegenheden.
Om twaalf uur rijdt De Zoon ons weer naar huis. Daar komen ook Heidi en Auke, Tim en Chantal en JP en Jessica. Het wordt laat, maar het wordt ook gezellig en goed. Pas om drie uur ga ik naar bed. Echt, het is goed.
Eenenvijftig weken.