bazbo – de wereld van Bas Langereis

Bas Langereis leest u voor!

28-02-2014

Marokkaanse linzensalade

Filed under: Gastronomie - Gastronomy — bazbo @ 21:38

DSCN3863

Ingrediënten:
2 kleine rode uien of 1 grote
2 grote tomaten
olie
2 tl kurkuma
2 tl komijn
blik linzen (uitlekgewicht ca. 260 g)
1 of 2 bosuitjes
2 tenen knoflook, schoongemaakt
zout en versgemalen peper

Snipper de uien. Ontvel de tomaten en verwijder zaadlijsten en pitjes.
Verhit olie in een pan en fruit de uien.
Doe dan de tomaten, kurkuma en komijn erbij en laat meebakken.
Laat linzen uitlekken, doe deze ook in de pan en verwarm ze mee.
Schep alles in een schaal.
Snijd bosui in smalle ringetjes en schep ze door de salade.
Verhit opnieuw olie in de pan. Pers het knoflook erboven uit en fruit deze kort tot ze zacht is.
Schep het knoflook uit de pan en voeg ze bij de salade.
Schep de salade goed om en breng op smaak met peper en zout.

• • •
 

26-02-2014

Wat lazen zij? – 2014

Filed under: Wat lazen zij? — bazbo @ 14:01

In volgorde van lezen:
(h) = herlezen
(e) = e-boek

Michael Palin – Sahara (h)
Redmond O’Hanlon – Storm (h)
Michael Palin – Himalaya (h)
Paul Theroux – De grote spoorwegcarrousel (h)
Erik Bindervoet & Robert-Jan Henkes – Hans Vandenburg en het geheim van het succes
Neil Young – Heavy waging peace
Tom Wright – Roadwork – Rock & roll turned inside out
Michael Palin – Nieuw Europa (h)
Paul Theroux – De oude Patagonië-Express (h)
Michael Palin – Brazil
Paul Theroux – China per trein (h)
Dolf de Vries – India in een rugzak (h)
Paul Theroux – De gelukkige eilanden (h)
Dolf de Vries – Australië in een rugzak (h)
Paul Theroux – Dark Star Safari (h)
Dolf de Vries – Nieuw-Zeeland in een rugzak (h)
Peter Buwalda – Bonita Avenue
Herman Brusselmans – Poppy en Eddie
Paul Theroux – Laatste trein naar Zona Verde
Pete Townshend – Who I am
Paul Theroux – De zuilen van Hercules
Julian Barnes – Alsof het voorbij is
Paul Theroux – De Benedenrivier
Tommy Wieringa – Een mooie jonge vrouw (boekenweekgeschenk)
Paul Theroux – Fong en de Indiërs
Jelle Brandt Corstius – Arctisch dagboek (boekenweekessay)
Paul Theroux – Spelende meisjes
Hans Hafkamp – Ik haat Amsterdam – Amsterdam is een verdoemde stad
Paul Theroux – Soerabaja
Herman Brusselmans – Kwantum
Bob den Uyl – Het reizen vereist sterke zenuwen
Paul Theroux – Een dode hand – Een moord in Calcutta
Ronald Giphart – IJsland
Gerard Reve – De avonden (h)
Frank Zappa with Peter Occhiogrosso – The real Frank Zappa book
Ronald Giphart – Ik ook van jou (h)
Gerard Reve – Tien vrolijk verhalen (h)Michael Gray – Mother! The Frank Zappa story (h)
Ronald Giphart – Giph (h)
Gerard Reve – Oud en eenzaam (h)
Rolf-Ulrich Kaiser – Frank Zappa (h)
Ronald Giphart – Het feest der liefde (h)
Gerard Reve – Bezorgde ouders (h)
Barry Miles – Zappa (h)
Ronald Giphart – Phileine zegt sorry (h)
Gerard Reve – Het boek van Violet en Dood (h)
Greg Russo – Cosmik Debris: The collected history and improvisations of Frank Zappa – The son of revised (h)
A.F.Th. van der Heijden – De slag om Blauwbrug – De tandeloze tijd proloog
Ronald Giphart – De voorzitter (h)
A.F.Th. van der Heijden – Vallende ouders – De tandeloze tijd 1
Gerard Reve – Het hijgend hert (h)
A.F.Th. van der Heijden – De gevarendriehoek – De tandeloze tijd 2
Ronald Giphart – Ik omhels je met duizend armen (h)
A.F.Th. van der Heijden – Weerborstels – De tandeloze tijd – een intermezzo
A.F.Th. van der Heijden – Het Hof van Barmhartigheid – De tandeloze tijd 3, boek 1
A.F.Th. van der Heijden – Onder het plaveisel het moeras – De tandeloze tijd 3, boek 2
Ronald Giphart – Ten liefde! (h)
A.F.Th. van der Heijden – Advocaat van de hanenDe tandeloze tijd 4
Jan Brands en Anthony Mertens – Groepsportret – Wie is wie in De tandeloze tijd van A.F. Th. van der Heijden (bijlage bij de cassette met de gehele cyclus t/m deel 4)
Ronald Giphart – Het leukste jaar uit de geschiedenis van de mensheid – Persoonlijke kroniek 2001 (h)
A.F.Th. van der Heijden – De helleveegDe tandeloze tijd 5
Ronald Giphart – Gala (boekenweekgeschenk 2003) (h)
Marc Argeloo, Emile Brugman en Alexander Reeuwijk – In het spoor van de grote ontdekkers – O’Hanlon’s helden
Rudi Rotthier & Redmond O’Hanlon – Over God, Darwin en natuur
James Mylet – Lex
A.F.Th. van der Heijden – Het leven uit een dag
Julian Barnes – Hoogteverschilllen
A.F.Th. van der Heijden – Het schervengericht
Ian McEwan – Boetekleed
A.F.Th. van der Heijden – Doodverf
Tess Gerritsen – Incendio
Charles Darwin – Autobiography (e)
Jonas Jonasson – De 100-jarige die uit het raam klom en verdween (e)
Marion Pauw – Drift (e)
Herman Koch – Zomerhuis met zwembad
Paul Rees – Robert Plant – A life
Javier Yanes – De zwarte legende van de familie Mencía
Charles Darwin – De reis van de Beagle
Charles Darwin – The voyage of The Beagle (e)
Leo Blokhuis – Grijsgedraaid/Het plaatjesboek
Hildebrand (Nicolaas Beets) – Camera Obscura (e)
Maarten Biesheuvel – Reis door mijn kamer (e)
Erasmus – Lof der Zotheid (e)
Scott Fitzgerald – The great Gatsby (e)
Dieter Jakob, Burkhardt Schlempp & Robert Riedt – We are the other people – 25 years Zappanale
Jules Verne – Reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren (e)
Jules Verne – Reis om de wereld in 80 dagen (e)
J. Slauerhoff – Het verboden rijk (e)
Simon Vestdijk – De kellner en de levenden (e)
Don French – Beefheart: Through the eyes of magic
Jürgen Brater – Alles wordt anders (e)
Ronald Giphart – Planeet Literatuur (h)
Jerry Hopkins & Daniel Sugerman – Jim Morrison (h)
Yusef el Halal – Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken (h)
Lev Tolstoj – Anna Karenina (e)
Arnon Grunberg – Aangifte (e)
Joost Zwagerman – Vallei vliegt hoog of: satori in Sheffield (e)
Chris Welch – Close To The Edge – The Story Of Yes (h)
Stefan Nieuwenhuis – Ik ben omringd door debielen en ik voel me goed (e)
Marcel Möring – Dis (h)
Ad van Itersom – Zuiderlingen (e)
Keith Emerson – Pictures Of An Exhibitionist (h)
Herman Brusselmans – Zeik
Paul d’Ivoi & Henri Chabrillat – Met een kwartje de wereld rond (e)
Tahir Shah – Magiër (h)
Hans Rottier – Niet naar Santiago en weer terug (e)
Arnold Zweers – Popsporen – Het babyboomboek
Claude Anet – Per auto door de Kaukasus naar Perzië (e)
Frederik van Eeden – Van de koele meren des doods (e)
Oek de Jong – Pier en oceaan
Ben Watson – Frank Zappa – The complete guide to his music (h)
Multatuli – Max Havelaar (e)
Boudewijn Büch – Rond de wereld in 160 eilanden
Louis Couperus – Eline Vere (e)
John Steinbeck – Reizen met Charley
Geert Mak – Reizen zonder John
Jules Verne – Het geheimzinnige eiland: 1. De schipbreukelingen (e)
Jules Verne – Het geheimzinnige eiland: 2. De verlatene (e)
Menno ter Braak – Hampton Court (e)
Karl Ove Knausgård – Vader – Mijn strijd 1
Michael Lang met Holly George-Warren – Woodstock – Het verhaal achter het legendarische festival (e)
William Burroughs & Jack Karouac – En de nijlpaarden werden gekookt in hun bassins (e)
Karl Ove Knausgård – Liefde – Mijn strijd 2
William Burroughs – Naked Lunch (e)
Mark Adams – De ontdekking van Machu Picchu – In de sporen van Hiram Bingham III (e)
Martin Bossenbroek – De Boerenoorlog
Karl Ove Knausgård – Zoon – Mijn strijd 3
Karl Ove Knausgård – Nacht – Mijn strijd 4
Herman Brusselmans – Watervrees tijdens een verdrinking (h)
Richard Russo – Empire Falls (h)
Breyten Breytenbach – De ware bekentenissen van een witte terrorist (h)
Paramhansa Yogananda – Autobiography of a yogi (e) (h)

Overig (kookboeken e.d.):
Ghillie Basan – De Marokkaanse keuken
Ghillie Basan – Tajine
Jolanda Dorenbos & Richard de Leth – OERsterk koken!
Julia Kang – 100% gifvrij
Abdelkader Benali & Said Benali – Casa Benali – Het Marokkaanse huis-tuin-en-keukenkookboek

• • •
 

Wat lazen zij? – 2013

Filed under: Wat lazen zij? — bazbo @ 12:04

Niet in volgorde van lezen:
(h) = herlezen

Özcan Akyol – EUS
Herman Brusselmans – Mogelijke memoires
Herman Brusselmans – Alles oké? Nee.
Herman Brusselmans – De qualastofont
Nick Cave – The death of Bunny Munro
Alice Cooper – Golf monster – A rock ‘n’ roller’s life and 12 steps to becoming a golf addict
John Irving – De beren los (h)
John Irving – De watermethodeman (h)
John Irving – Het huwelijk van 158 pond (h)
John Irving – De wereld volgens Garp (h)
John Irving – Hotel New Hampshire (h)
John Irving – De regels van het ciderhuis (h)
John Irving – Bidden wij voor Owen Meany (h)
John Irving – De redding van Piggy Sneed (h)
John Irving – Een zoon van het circus (h)
John Irving – Weduwe voor een jaar (h)
John Irving – De vierde hand (h)
John Irving – Tot ik jou vind (h)
John Irving – Laatste nacht in Twisted River (h)
John Irving – In een mens
Tom Lanoye – Sprakeloos
Redmond O’Hanlon – Naar het hart van Borneo (h)
Redmond O’Hanlon – Tussen Orinoco en Amazone (h)
Redmond O’Hanlon – Congo (h)
Michael Palin – Reis om de wereld in 80 dagen (h)
Michael Palin – Van pool tot pool (h)
Michael Palin – De cirkel rond (h)
Michael Palin – In het spoor van Hemingway (h)

• • •
 

24-02-2014

2014 highlights

Filed under: MuziekTIPS - Recommended music — bazbo @ 10:11

Frank Zappa - Joe's Camouflage Ry Cooder - 1970-1987 - 11 cd box

Transatlantic - Kaleidoscope Crimson ProjeKCt - Live in Tokyo

Peter Hamill & Gary Lucas - Other World Amsterdam Klezmer Band - Blitzmash

Alcest-Shelter Asia - Gravitas - Deluxe Editon CD/DVD

littlefeatholland Frank Zappa - Roxy by proxy

Dewolff - grand-southern-electric Mor Karbasi - tsadika-cd

Tuomas-Holopainen-The-Life-And-Times-Of-Scrooge-Cover Pat_Metheny_Unity_Group_-_KIN

Bells Of Youth - BOY 23 Bells Of Youth - BOY cd cover

Steve Hogarth & Richard Barbieri - Arc Light Steve Howe - Homebrew 5

Archive - Axiom Anathema - Distant Satellites

ELP - Brain Salad Surgery - 2014 Deluxe Edition Steven Wilson - Cover Version

Peter Gabriel - Back To Front - 2Blueray+2cd box set Peter Gabriel - Back To Front - 2Blueray+2cd box set.png 2

Bigelf - Into the maelstrom Yes - Heaven And Earth

Rare Episodes - Frank Zappa's Unmined Nuggets Keith Emerson GregLake - Live From Manticore Hall

Steve Hackett - Genesis Revisited Live at the Royal Albert Hall Opeth - Pale Communion

Jethro Tull - A Passion Play - 2014 2cd+2dvd box Gentle Giant - The Power And The Glory

Bass Communion - Bass Communion (4cd box set) Glass Hammer - Ode To Echo

King Crimson - The Elements - 2014 Tour Box Sun Ra and his Arkestra - In The Orbit Of Ra

MSMW iamthemorning - belighted

Flying colors - Second Nature

EDGCD536 YES Tsongas_OCard_Layout 1 Lunatic Soul - Walking On A Flashlight Beam

Tim Bowness - Abandoned Dancehall Dreams Travis & Fripp - Discretion

Neil Young - Storytone Ry Cooder - Soundtracks (7cd box)

Pink Floyd - The Endless River Stefano Bollani - Sheik Yer Zappa

Robert Wyatt - Different Every Time - Ex Machina Jethro Tull - War Child (2cd+2dvd box)

david_sylvian_theres_a_light_that_enters_houses_with_no_other_house_in_sight Brian Eno - Neroli (2014 remaster)

Brian Eno - The Shutov Assembly (2014 remaster) Yes - Like It Is - Live at Bristol Hippodrome

• • •
 

23-02-2014

B-log: 22-28 februari 2014

Filed under: B-log 2014 — bazbo @ 09:30

Vrijdag 28 februari
Het lukt me om fris op te staan, na een nacht van diepe slaap en een enkele keer wakker. Koffie en dan op de fiets. Verwijsbriefjes voor DV halen bij de huisarts en de eerste weekendboodschappen. Dan thuis. Maar weer wat Cage. Die box met zijn complete pianomuziek heeft achttien plaatjes en ik ben al bij nummer vijf. Later hoor ik ook eindelijk Ayreon’s The Theory Of Everything en ook dat blijkt een prachtig werkstuk te zijn.
In de middag maak ik een wandeling, een stukje door Apeldoorn-Zuid. In mijn hoofd voortdurend het lied X-ray van Blackfield. Thuis: DV kookt, we eten walnoten, Heidi en Auke zijn er even, de boeuf bourgignon en rode kool smaken goed, een carousselkast valt uit elkaar, ik maak een linzensalade voor DV voor morgen, ik hoor sinds tijden King Crimson, ik lees verder en ik val om half twaalf om van vermoeidheid.

DSCN3863

Donderdag 27 februari
Diep geslapen en met moeite opstaan. Tijdens de koffie praat DV over verschillende dingen. Ik volg de helft. De andere helft niet.
Op de fiets is het lekker. Zonnig. Ik leut kort koffie bij collega’s en ga dan naar mijn kantoor. Mail afhandelen en nog wat bijlezen, dan een start maken met dossiers wegwerken, een klus die er al een half jaar ligt. Met die dossiers kan ik nog even vooruit.
Thuis nog weer koffie, wat pianomuziek van Cage (waarom ook niet?) en eindelijk ook You must be this tall van Mike Keneally. De laatste is een wáánzinnige plaat. Die knallen we vaker op. Nóg later wil ik weer naar buiten, maar het regent en binnen is het warm. Wat gaan we doen? Muziekje draaien? Ja, we gaan muziekjes draaien. Zappa’s Road Tapes deel 2, bijvoorbeeld. Die had ik nog niet gehoord.
Ik maak een stamppotje van knolselderij, wortelpeterselie en postelein, dat ik bind met de kerriesaus van gisteren. Erbij komen de koolraap van gisteren (gegratineerd), worsten en salade.
Daarna kan ik weer lezen in Who I am. Intrigerend hoe (who?) Townshend terugkijkt op zijn leven als jonge muzikant en kunstenaar.

Woensdag 26 februari
Huh? Ik ben om 01.00 uur alweer wakker. Dan weer slapen. Niet al te laat op.
DV wil wat assistentie bij het aanbrengen van tape op haar arm. Ze legt het uit; ik begrijp niet wat zij bedoelt. Nogmaals. Ik begrijp het weer niet. DV reageert kribbig en herhaalt de uitleg. Ik begrijp het nog steeds niet. Ze doet het zelf en loopt weg. Plots moet ik huilen. Omdat ik het niet begrijp en omdat ik met de aanvaring niet kan omgaan. Mijn verstand zegt me dat dit niets is om me aan te trekken; dergelijke botsinkjes betekenen niets. Toch grijpt het me aan. Gelukkig ziet DV dat ik wankel, vraagt ze ernaar en kunnen we het erover hebben.
De rest van de ochtend is het rustig. Tijdens het voorbereiden en nuttigen van de lunch opnieuw een situatie: onderwerpen van gesprek en handelingen lopen door elkaar; ik ben overzicht kwijt, volg het niet meer, het is me te veel. Wederom prikt het achter mijn ogen.
Dan ben ik alleen. Hoe vreemd het ook klinkt: Sonatas and interludes for prepared piano van John Cage kalmeren me. Ook de zon buiten doet me goed; ik loop een klein rondje. Later zet ik de nieuwe versie van Close To The Edge op. De mix van Steven Wilson klinkt anders, maar ik kan nog niet precies zeggen wat ik er anders en beter aan vind; dat wordt binnenkort nogmaals beluisteren.
Ik kook koolraap in kerriesaus, met kipvleugels uit de oven en veldsla. Net goed.
Dan lees ik in Who am I. Om half elf ben ik zeer moe.

DSCN3861

Dinsdag 25 februari
Weer bij de huisarts. ‘Het gaat goed!’ noteert ze in haar computer. Ik vertel dat ik steeds meer prikkels aankan, dat ik voorzichtig ben begonnen met werken en daarin nog wel moet doseren, dat ik af en toe muziek luister, dat ik een dagje en nachtje in Amsterdam ben geweest, dat ik oxazepam heb afgebouwd en dat ik bij vlagen een lastig soort hoofdpijn heb. Aha, die kopzeerte blijkt te kunnen ontstaan doordat oxazepam ook spieren lamlegt, in dit geval die in mijn nek en achterhoofd. Met pijnstillers kom je er dan niet; ontspannen is de enige mogelijkheid. Ach zo. Als ik twee weken zonder oxazepam ben, dan kan ik ook de slaapmedicatie afbouwen; wel heel voorzichtig en langzaam. Volgende afspraak op 14 maart, nadat ik bij de loopbaancoach ben geweest.
Het fietst heerlijk naar het werk. Ik ben er halverwege de ochtend. Stik, de afspraak met de leidinggevende en de loopbaancoach is verplaatst naar 20 maart. Lekker. Nou ja, het geeft nog wel wat rust. Op het werk handel ik wat mail af. Het is gelukkig steeds minder wat er binnenkomt.
Op de terugweg rijd ik langs het centrum. Bij die ene boekhandel haal ik – voordat hij definitief dicht gaat (?) – Monty Python’s Flying Circus complete and annotated – All the bits, het slechts 880 pagina’s tellende boek over de Pythonseries, samengesteld en van uitleg voorzien door Luke Dempsey, en Ik haat Amsterdam… Amsterdam is een gedoemde stad – Een literaire wandeling door het Amsterdam van Gerard Reve door Hans Hafkamp. Onderweg schiet me de bijzondere pianomuziek van John Cage door mijn hoofd. Waarom?
Thuis ben ik alleen. Dan kan ik dus mooi die bijzondere pianomuziek van John Cage draaien. Later, als het droog is, weer even naar buiten. Na wat lezen ga ik eten maken. Bijzonder recept. Uien fruiten in olie en kurkuma, dan in een ovenschaal plakken knolselderij en rode appel in laagjes leggen, afgewisseld met de uien. Mengsel van eieren en slagroom, plus verkruimelde zachte geitenkaas en gehakte hazelnoten eroverheen, en dan veertig minuten in de oven. Erbij komen gehaktballen en een lel van een sla. Het is alles bij elkaar een arbeidsintensief recept en het vraagt veel energie van me vandaag. Ik merk het aan de pijn in mijn hoofd, schouders en nek. Moedeloos word ik ervan als na veertig minuten de knol nog hard is. De smaak van de ovenschotel is uiteindelijk goed, zeer prima zelfs. Volgende keer de knol eerst voorkoken.
Ik lees Laatste trein naar Zona Verde uit. Het is half elf en ik ben toch echt helemaal kapot.

Maandag 24 februari
Het voelt goed, vanmorgen. De ergste druk op en pijn in mijn hoofd is weg. Nog wel wat ‘afwezig’, maar de rust is terug. Als DV is werken, draai ik Manassas. Dan stap ik op de fiets en rijd ik door de zon naar de markt. Ook bezoek ik die ene boekhandel die op het punt staat failliet te gaan; daar vind ik drie werken van Paul Theroux in tweedehands vorm: De zuilen van Hercules, Spelende meisjes en Fong en de Indiërs. En Who I am, de autobiografie van Pete Townshend. Alles voor iets meer dan twintig ballen. Ben benieuwd! Via wat supermarkten ga ik terug.
In huis is het rustig en ik kan Kaleidoscope van Transatlantic draaien. Dat wil zeggen, het eerste plaatje. Mooi werk weer, afwisselend en degelijk. Ik zal het nog een paar keer moeten horen voordat ik er een echt oordeel over kan vellen.
Dan de zon weer in. Langs het kanaal is het heerlijk. Weer thuis beluister ik de volgende twee albums van Ry Cooder uit de box. En dan is het tijd voor Zappa. Joe’s Camouflage is zeker aardig. Het eten is klaar en het moet weer stil zijn. Bamisoep alom.
Na het journaal lees ik verder. Het werk van Theroux grijpt me wel bij de strot. Aan het eind van de avond zie ik minder scherp. Dat had ik gisteren ook al. Het belemmert bij het lezen. Bovendien ben ik doodop.

Vanmorgen in de krant een kort eerbetoon aan Leo Vroman, die zaterdag op achtennegentigjarige leeftijd overleed. Hij dichtte tot op zijn laatste dag.

Ook doof

Kan ik je ochtenden vullen
met griesmeel en havermout
en weer mijn geheim onthullen
door in je oor te brullen
dat ik zoveel van je houd

Pareltje.

Zondag 23 februari
Het is nog steeds zwaar. Ik kan niet lang in bed blijven liggen. De zon schijnt, dus snel naar buiten. Wederom voelt m’n kop niet goed. Toch is het buiten goed vertoeven.
Na de lunch samen met DV nog een keer naar buiten. Kort rondje langs het kanaal.
Weer thuis de eerste twee platen uit de Ry Cooder box opgezet en daarna Sluggo! door Mike Keneally. Dan moet het weer even stil zijn.
Het diner bestaat uit karbonades, witlof met ham en kaas, de curry van gisterenavond en een joekelsalade.
Dan moet ik weer alleen aan de keukentafel zitten lezen. Laatste trein naar Zona Verde door Paul Theroux is aan de beurt.

Zaterdag 22 februari
Het voelt nog goed als ik na koffie, mail en een krant op de fiets naar de supermarkt rijdt. Daar wordt net de glascontainer geleegd. Wat een herrie. Gelijk koppijn. Bij binnenkomst in de winkel grijpt alles me onmiddellijk enorm aan. Gelukkig hoef ik niet veel te hebben. De druk op mijn hoofd wordt groter en groter. Dat beklemmende weer en of mijn schedel te klein is voor mijn brein.
Na de lunch rijdt DZ ons naar Voorthuizen. We gaan even op bezoek bij oma. Aan het eind van de middag zijn we weer thuis.
Ik douw een hele kip in de oven en maak een groentecurry. Recept ergens van het net afgehaald. Op mijn aantekeningenbriefje staat: olie, ui fruiten, teen knoflook, peperreepjes, pompoenblokjes, 2 tomaten in blokjes, laurierblad, 2 tl kerrie, 1 tl kaneel, blik kokosmelk, 20 minuten met deksel stoven, eieren koken, bosuiringetjes erover strooien. Het smaakt zowaar.
Ik kan even meekijken met het journaal. Leo Vroman is overleden.
De druk op de kop is weer heftig. Alles is ‘vol’. Lezen in Poppy en Eddie ontspant. Tot het boek uit is.
Veertien weken.

• • •
 

15-02-2014

B-log: 15-21 februari 2014

Filed under: B-log 2014 — bazbo @ 10:00

Vrijdag 21 februari – Amsterdam
DV heeft de wekker op iets na achten gezet. We douchen en gaan naar het ontbijt. Ik kom de ruimte binnen en schrik van de luide muziek. Helemaal achterin is het lawaai wat minder. Het ontbijt is eenvoudig, maar prima.
We wandelen via de Warmoesstraat naar het Rokin en dan over het Rembrandtplein naar de Amstel. De eerste stop is in café Langereis. Dan pakken we Concerto aan de Utrechtsestraat. Ik koop Joe’s Camouflage (FZ), Kaleidoscope (Transatlantic) en de doos met daarin de elf eerste elpees van Ry Cooder. ‘Ik moet niet te lang in deze winkel zijn,’ zeg ik tegen DV als we in de winkel aan de koffie zitten. Ze schrikt. ‘Te veel lawaai?’ ‘Nee, te veel dingen die ik wil hebben en kopen.’
We gaan verder. Op de boekenmarkt van het Spui vind ik een tweede druk van Brusselmans’ Heden ben ik nuchter. In De Brabantse Aap eten we een broodje en in boekhandel Atheneum ontdek ik dat Brusselmans een nieuw boek uit heeft: Poppy en Eddie. Het is half drie. Nog een drankje in een café en dan pakken we een tram naar het station. Om half zes zijn we thuis. Pfff.
Ik warm soep op. Daarnaast zijn er crackers en loempia’s. Moe, dat is wat ik ben. Ik lees de eerste twee hoofdstukken uit Poppy en Eddie. Dan is het elf uur en kan ik niet meer. Het waren twee leuke dagen, dat wel.

DSC_0786 DSC_0800

Donderdag 20 februari – Ensemble musikFabrik in Amsterdam
Na de koffie ben ik even alleen. Kan ik mooi symfonie 6 en 7 van Sibelius als behangetje opzetten. Lekker.
Aan het eind van de morgen fiets ik naar het station. Daar tref ik DV en we nemen de trein naar Amsterdam.
Het Prins Hendrik-hotel is tegenover het station. Mooi. Als we door de gangen naar onze kamer gaan, komen we langs de Chet Baker room. Over roem niet te klagen. We krijgen ‘appartement 1′: een woonkamer met keuken en zithoek op de derde verdieping en een trap hoger een slaapkamer met badkamer.
We wandelen via de rosse buurt naar De Dam; daar eten we een broodje (kaaskroketten). Vervolgens zoeken we de Kolksteeg. In taverne In de Wildeman vinden we notpedro, later ook Hoops en Laura en ten slotte is daar TPS. Danny, Rob, Laura en Clint, dus. Het is vol in het café, maar toch kan ik alles goed volgen. Hoe komt dat? Wacht, ik weet het: er staat hier helemaal geen muziek aan! Zo kan het dus ook. Laura zeurt om donuts, dus na een paar drankjes verhuizen we naar een Spaans restaurant aan de Warmoesstraat. Donuts hebben ze er niet, maar wel afschuwelijke entrecotes, weinig frieten en kale slablaadjes tegen schandalige prijzen. In Amsterdam moet je zijn, dat zie je dan maar weer.
We lopen door de stromende regen en zijn nog op tijd in het Muziekgebouw aan ’t IJ. Daar treffen we Eric en even later ook Jos. We moeten de zaal al in. We zitten op rij 5 in stoelen 3 en 5.
Het Ensemble musikFabrik geeft ons voor de pauze het betere piep- en knorwerk te verstouwen. Ionisation van Edgar Varèse is indrukwekkend, scherp en nauwkeurig. Zeer indrukwekkend vind ik het materiaal van John Cage: het vierdelige Amores, voor prepared piano en percussie, en Credo in Us voor prepared piano, percussie en elpee. Wat zal ik ervan zeggen? Subtiel, dynamisch, gevoelig, verrassend, hilarisch, precies, adembenemend, kippenvel. Het geluid in de zaal is fantastisch, zeer goed uitgebalanceerd. Na veertig minuten is het pauze en ik heb al genoten voor tien.
Na de pauze staat het volledige ensemble op het podium voor datgene waar velen op wachten: Zappa! Als de ploeg vol inzet, schrik ik. De balans is weg, het geluid is voor mij veel te hard, het doet zelfs zeer. Mij komt het niet over. Waarom vijf strijkers en drie houtblazers als je ze toch niet hoort? Een vloedgolf van noten en geluid, dat is het. Na The Black Page (alle versies) en RDNZL wordt de balans gelukkig wat beter; Echidna’s Arf (Of You) en Don’t You Ever Wash That Thing? laten vooral het spelplezier van de muzikanten zien. En dan is het afgelopen. Er is nog een toegift in de vorm van Peaches En Regalia.
We verzamelen weer in de foyer. De Schotten zijn helemaal onder de indruk van het ensemble en roemen de uitvoering van het Zappa-materiaal. Ik begrijp wat ze bedoelen, maar bewaar mijn beste herinneringen aan de bijzondere muziek van de eerste helft.
Op de Prins Hendrikkade vinden we een redelijk rustig café en daar drinken we nog wat. Ondanks de achtergrondmuziek is het er aangenaam. Dat komt vooral door het gezelschap. Rob en Laura kibbelen over donuts en een washer-dryer die binnenkort aangeschaft moet. Het is een uur na middernacht als we naar het hotel gaan.

Woensdag 19 februari
Eerste dag helemaal zonder oxazepam kalmeringstabletten. Eerst maar eens het huis in de fik en de buurman overhoop steken. Dan op zoek naar een trechter voor op mijn kop. Wacht, ik was gestopt met schrijven, zeker met het schrijven van fictie.
Op het werk kan ik in alle rust de rest van de honderden ongelezen mails opruimen. Ook bericht ik allerlei mensen dat ik hun aangeboden klussen voorlopig niet kan doen. Gas terugnemen, anders komt het niet goed. Zo. Dat lucht op. En dan? Dan naar huis.
Koffie, mail, dit hier. DV komt thuis lunchen; ik eet boterhammen met kaas en sla. Plots is De Zoon (DZ) er ook. Ik volg gesprekken maar half, heb moeite met schakelen, het gaat voor mij van de hak op de tak. En dan is er weer rust. Tijd voor muziek? Tijd voor muziek. De symfonieën 2, 5, 1, 3 en 4 van Jean Sibelius, waarom ook niet? Het is warm behang. Ondertussen pruttelt de runderstoofpot. Aan het eind garen de wortelpeterselie en groene kool een halfuurtje mee. Erbij komen gebakken champignons, want die moeten op.
Na het eten lees ik in één ruk Bonita Avenue verder uit. Wat een waanzinnig boek! Ik word volkomen meegesleept in de draaikolk van het verhaal, de personen, de vertelstijl en de broeierige humor. Echt een van de beste en meest meeslepende werken van de laatste jaren die ik de afgelopen tijd heb mogen lezen. Aanrader!

Sibelius - Complete Symphonies

Dinsdag 18 februari
‘Doffe nacht.’ Mooie uitdrukking. Wat betekent het? Ik sta op, heb zeker acht uren geslapen (niet aaneengesloten), maar ben niet wakker. Het voelt vol. Alles drukt. Ik doe te veel, ik wil te veel. Volop planning in de kop. Vandaag: ’s morgens kleren kopen, op de terugweg boodschappen doen, op tijd aan de maaltijden beginnen zodat E om 15.30 uur kan eten, dan koken voor Luuk en mij (ander gerecht). Woensdagmorgen werken (ik wil er wat klussen doen en er ligt nog zo veel), donderdag naar Amsterdam en Muziekgebouw aan ’t IJ (en ik wil naar café Langereis en naar Concerto), daarna overnachten in hotel. Vrijdag: als we nog niet naar café Langereis en Concerto zijn geweest, wil ik naar café Langereis en Concerto, dan weer terug naar huis, eten koken. Zaterdag: Luuk nog vragen of hij ons naar oma wil rijden. En dan wil ik nog altijd heel graag muziek gaan luisteren; ik wil dat plannen.
Aan de keukentafel kijk ik voor mij uit. Zo was het in de eerste weken ook. Dit is niet goed. Het is te veel. Het is te veel. Ik wil te snel. Ik moet gas terugnemen.
Na de koffie stap ik op de fiets. Ik ben al wat rustiger en ga naar het centrum. In een groot warenhuis zijn (nog) niet veel mensen; ik kan er op mijn gemak rondkijken. Ik pas een broek (tegenwoordig heb ik maatje 30, blijkt), neem er twee van mee en vind een schandalig jasje voor een geweldige prijs.
Terug naar huis. Koffie. Even zitten. Boterham eten. En dan: muziekje aan. Het wordt Alina door Arvo Pärt. Het is niet storend, aanvullend juist. Precies goed. Ik braad een rollade. De Vrouw (DV) komt thuis en vraagt wat er aan de hand is. Ha, ze liet me vanmorgen achter toen ik de tranen in de ogen had. Nu is het anders. Mijn jasje valt in de smaak. Ik kook het eten af voor DV. Rollade, bieten in room en de overblijfselen van gisterenavond. Als het op is, loop ik naar de muziekkast en kies ik Lovely Difficult van Mayra Andrade; we kochten het op 20 december in Amsterdam en pas nu hoor ik het. Mooie plaat.
DV gaat naar het werk. Ik geef me over aan mijn jeugdzonde (niet dat mijn jeugd zonde was) en beluister The Beegees 1st en iets van Oldfield. Dan moet het ook weer even stil zijn.
Voor Luuk en mijzelf warm ik de rollade, de overgebleven pot van gisteren en de stamppot van zaterdag op. Daarna is het tijd voor een bietenrisotto. Waarom ook niet?
Na de muziek is de pieptoon genadelozer dan ooit. Kan ik lezen? Ik kan lezen en beleef wederom een paar genoeglijke uurtjes met het meeslepende boek.

DSCN3853
alinaMayra Andrade - Lovely Difficult

Maandag 17 februari
Naar het werk vanochtend. Onderweg op de fiets is het als vanouds: er schieten mij schitterende ideeën te binnen voor toekomstige verhalen of zelfs een boek. Als ik in het kantoor kom, moet ik die snel even vastleggen. Dan buig ik me over mijn taken. Nog altijd bezig met mail lezen en opschonen. Ik krijg van verschillende mensen verschillende vragen of ik verschillende klussen voor ze wil doen. Uitkijken. Doseren. Het tolt. Aan het eind van de morgen een overleg met een teamleider om praktische afspraken te maken. Nog meer klussen? Nee. Uitkijken. Doseren.
Op de fiets naar huis tolt het nog wel. Ook bedenk ik me met hoeveel plezier ik de boeken van Paul Theroux heb gelezen. Meer van dat. Hoognodig.
’s Middags naar buiten. Ook dat is hoognodig. Wederom druk op mijn kop. Het is mooi weer, zonnetje erbij: eerder vond ik het altijd dom gezwets als dergelijke woorden voorbijkwamen, nu lijkt het van belang. Tijdens het lopen verzin ik nieuwe personages en omgevingen: het is ontspannend, het is leuk, het vrolijkt me op.
Thuis weer wat lezen. Ik maak een gerecht dat ik vond in een tijdschrift dat we gisteren aan Ingrid gaven. Snel had ik in steekwoorden het recept genoteerd: chorizo bakken, ui en knoflook, rode paprika, 2x kikkererwten, 300g spinazie, p+z, zachte geitenkaas. Resultaat: zeer gemakkelijk gerecht, bovendien zeer smaakvol. Ook al vervang ik de spinazie door postelein.
In de avond, onder het lezen, zit ik allerlei aantekeningen te maken en werk ik ideeën van de wandeltocht ’s middags uit. Is dit goed? Om te doen? Ik doe het graag, dat is het niet. Maar levert me het niet te veel druk op? In mijn hoofd is het een chaos. Er gebeurt zo veel. Ik moet zo veel. Druk. Pressure. Het doet zeer. Alsof mijn brein weer te groot is voor mijn hoofd. Dat.
Het boek dat ik lees, is zeer vermakelijk. Ik zal het woord meesterwerk niet gebruiken, maar het begint erop te lijken. En ik ben nog niet eens halverwege. Het leesplezier maakt de rotzooi in mijn hoofd draaglijk. Toch vroeger naar bed dan anders; ik trek het niet.

DSCN3852

Zondag 16 februari
De zon schijnt. Ik wil naar buiten en doe het gewoon.
Het lijkt goed, maar eigenlijk is het dat niet. Ik voel niet druk in mijn hoofd, maar erop. Alsof een plank schuin van rechts mijn hersens perst. Mijn zicht is alsof er een waas voor mijn ogen is, alsof ik in een verkleedpak zit, alsof ik niet mijzelf ben, maar van binnenuit een robot aanstuur. Drie maanden.
We lunchen uitgebreid en maken ons klaar voor vertrek. Ik neem mijn medicatie, zit op één kwart tablet oxazepam per dag. Luuk rijdt ons naar Radio Kootwijk. Ingrid is jarig. Er komt nog meer volk, er zijn honden in huis en de tv staat aan ter gelegenheid van schaatswedstrijden op de Olympische Spelen. Zowaar, ik red het. Er zijn momenten dat het gespreksvolume naar ‘geschreeuw’ gaat, maar ertussendoor is het zelfs kalm. Om acht uur brengt Luuk eerst een oma naar huis in Zuidbroek en dan onszelf naar de rust. Wat rijdt die jongen toch goed en beheerst, óók in het donker.
Ik ben wel bekaf. Lees met enige moeite, maar toch ook met veel plezier, twee hoofdstukken in Bonita Avenue.

Zaterdag 15 februari
Buiten giert de wind rond het huis. Onzin, want we vertoeven in een geschakelde rijtjeswoning. De zon schijnt, dat wel.
Ik ben redelijk op tijd op. Koffie, mail, dit blog, krant. Dan op de fiets wat boodschapjes doen.
Na de lunch een huis-tuin-en-keukenklus die al een tijdje lag. We pakken een van de carrouselkasten in de keuken uit, want die loopt al een tijdje niet meer zo vloeiend. Hij staat dan ook vol met kruiden, specerijen, oliën, meel, broodbeleg en dergelijke. Alles eruit, schoonmaken, sorteren, veel wegdoen, dan kijken hoe het mechaniek werkt en zowaar, hij draait weer lekker. Ten slotte alles weer inruimen en zie: trots op het resultaat. Nu die tweede carrousel nog…
Ik loop even naar buiten, de zon in. Langs kanaal en stukje door Kanaalpark.
Vanavond kookt De Vrouw. Het wordt een stamppot van rode biet en shoarma, dat is altijd een succes. Een succes om van je bieten af te komen. We hadden gele en rode liggen. Nu is zeker de helft weg. Erbij: ananassap.
Na het eten lees ik de PROG uit en begin ik Bonita Avenue. Eerste hoofdstuk is veelbelovend: ik herken Lanoye en Irving in verhaalverrassingen, verteltrant en onderliggende humor.

DSCN3841

 

• • •
 

11-02-2014

(baz)boek 4 – ‘Bas, Willem en ik’ – 6 februari 2014

140207 02 Boekomslag

Bas Willem en ik
Door: Willem Bierman, Reinier Groenendijk en Bas Langereis
Verschenen op: 6 februari 2014
Uitgeverij: Prado
ISBN 978 90 74301 09 1

Bas, Willem en ik. Onder die naam durven de Apeldoornse schrijvers Willem Bierman, Reinier Groenendijk en Bas Langereis wel eens op te treden. Zij lezen dan voor uit eigen werk. Bas, Willem en ik is ook de titel van dit boek. In dit boek staat een selectie van stukjes die zij tijdens die voorstellingen voorlazen. Het staat, zoals zij zelf zeggen, ‘vol verhalen en gedichten, humor en ernst, vaststaande feiten en onverwachte zaken.’

Lees hier een aankondiging van het boek op de website eigenapeldoorn.nl

• • •
 

10-02-2014

De schrijver (8)

Filed under: Publicaties voor FOK! - 2014 — bazbo @ 11:01

De schrijver bleef staren naar het nog altijd lege beeldscherm.
Eindelijk. Daar waren eindelijk de letters, de woorden en de zin die hij zo lang had gezocht.

(more…)

• • •
 

Bas, Willem en ik: boekpresentatie – Art café Sam Sam, Apeldoorn – zondag 9 februari 2014

Deze foto is gemaakt door Peter Vroon:

140209 01

Peter maakte meer foto’s. Die zie je onderin dit bericht. Het filmpje, dat je ziet als je hier klikt, heeft hij ook gemaakt.
Constance Zwerus heeft ook foto’s gemaakt en die staan eveneens onderin dit bericht.

Programma:
1 Reinier Groenendijk: Overpeinzing (1) + Godsdienstles
2 boekpresentatie – uitreiking eerste exemplaar van het boek Bas, Willem en ik aan vormgever Klaas Hofland
3 Bas Langereis: Het grote geheim van meneer Van Veen
4 Willem Bierman: Schrijvers op straat + Vrouwenbrommer + Fotobijschriften + Splinter (1) & (2)
5 Reinier Groenendijk: Twee korte sintgedichtjes + Armand viert Sinterklaas
6 Bas Langereis: De schrijver (8)
7 Willem Bierman: De papegaai + Winterspelen + Apeldoorns Kanaal + Dit is het kanaal + Brief van de VVV

Publiciteit:

Hieronder foto’s, gemaakt door Peter Vroon:

Hieronder foto’s, gemaakt door Constance Zwerus:

• • •
 

08-02-2014

B-log: 8-14 februari 2014

Filed under: B-log 2014 — bazbo @ 09:25

Vrijdag 14 februari – Valentijnsdag
Na de koffie loop ik in het zonnetje naar onze huisarts. Met mij is niets aan de hand; ik heb een handtekening nodig voor een document van De Zoon. Buiten is het heerlijk. Ik heb het nodig.
Als ik weer thuis kom, is E aan de telefoon. Ze spreekt de bank en de mogelijkheden voor extra aflossen van de hypotheek. Er kan van alles en ze legt het me uit. Helaas. Ik kan het niet volgen en begrijp er geen fluit van. Dat grijpt me aan. Eerder was ik degene die dit soort zaken uitzocht en regelde; nu kan ik het niet. Pijn, verdriet. Ik snap het niet. Heb moeite met schakelen, de overgang van het een naar het ander intensieve in mijn hoofd. Paar keer diep adem halen. Dan gaat het weer.
Na de lunch fietsen we naar het centrum. We hebben een cadeau nodig voor een jarige. Bij de grote boekhandel koop ik Bonita Avenue door Peter Buwalda. Hem mocht ik ontmoeten anderhalf jaar gelezen, maar ik heb zijn (schijnbaar verpletterende) debuut nooit gelezen. Foei. Nu gaat het ervan komen.
Dan even wat tijd kapot maken. Een drankje in De Graaf? Eentje maar. Niet omdat we weinig tijd hebben, maar omdat de akoestiek vreemd is: alles galmt, waardoor stemmen van normaal volume mijn hoofd binnenkomen als luid geschreeuw.
We fietsen naar herberg Het Oude Loo. Daar heeft De Vrouw een tafeltje gereserveerd. Het is er kalm. Er komt volk binnen, maar door de huiselijke aankleding en de warme uitstraling voelt het vertrouwd. We eten biefstuk met gebakken uien en champignons. Goed voer.
Gaan we daarna nog ergens heen? Ik moet het niet doen; het is niet verstandig. Toch al veel voor vandaag. Buiten regent het stort. Nou ja. We nemen de kortste weg naar huis en zijn redelijk op tijd weer binnen.
Ik heb ‘dode vingers’. Het bloed is eruit weggetrokken en ze zien spierwit. Vroeger had ik er vaak last van in de herfst en winter; de afgelopen tien of vijftien jaar heb ik het niet meer gehad. Het zal te maken hebben met het feit dat ik nogal ben afgevallen. Tot halverwege de dertig woog ik altijd onder de zestig kilo; daarna kwam er nogal wat gewicht bij. Met dank aan de alcohol en vooral bier. In de afgelopen dertien weken ging ik van tweeëntachtig naar zevenenzestig kilo. Tel uit. Ik hoef mijn broeken niet meer open te knopen om ze uit te kunnen trekken. Aan mijn riem kun je zien dat ik steeds andere gaatjes moest gaan gebruiken en eigenlijk moet ik nu gaatjes bijmaken.
Als we opgedroogd zijn, lees ik het boek van Dolf de Vries uit en begin ik in de PROG, die vandaag arriveerde.

P1040031
‘Zit jij een foto van mij te maken? Je zet hem toch niet op Twitter, hè?’
(Peter Buwalda tegen mij – CODA, Apeldoorn – 23 maart 2012)

Donderdag 13 februari
Mijn vader is vandaag tachtig jaar geworden. Van harte gefeliciteerd, pa! Op naar de volgende tachtig.
Zelf fiets ik naar de wijk Zevenhuizen. Op winkelcentrum Anklaar is er markt. Bij de kaasboer haal ik kaas (goh) en bij de groenteboer koop ik mandarijnen (goh). Ik ben ook nog op tijd in het kantoor. Ik spreek met drie mensen en werk nog wat mail af.
Mijn oud-leidinggevende stelt voor dat ik allerlei plannen voor hem ga uitschrijven. Ik vind het geweldig dat hij aan mij denkt. Het is ook dé klus voor mij, maar ik vraag me af of ik het nu al moet doen. Het is allemaal nog zo kwetsbaar en het is juist fijn dat ik mijn twee uren per dag zonder druk kan werken. Maandag zal ik er verder over spreken met mijn nieuwe leidinggevende.
Dan is het alweer elf uur. Op de terugweg koop ik een boek voor mijn vader. Thuis merk ik dat ik goed moe ben. Even rustig aan, dus.
Op FOK! staat vanochtend geen verhaal van mij, maar wel over mij. Van mijn FOK!collega’s moet ik het hebben. Dank jullie wel!
Door de regen fiets ik naar mijn oude vertrouwde wijk Orden. Er is (nog) niemand bij opa. We kunnen een uur lang samen kletsen. Vader heeft altijd goede verhalen die hij graag vertelt en waar ik graag naar luister. Hij is blij met mijn cadeautje. Ook mijn zus is er, met haar zoon, maar ik wil niet al te laat weg.
Inmiddels is het droog. Mijn route gaat langs de grote Turkse supermarkt in Orden. Ik bekijk het assortiment. Dat is goed en uitgebreid, men heeft er bijzondere dingen, maar ik kan ook prima terecht bij de Turkse winkel bij ons in de buurt.
Thuis maak ik eten. Ik kook knolselderij en wortelen en maak daar een soort stamppot van. Die doe ik in de ovenschaal bij de overgebleven gevulde spitskool. Daarnaast bak ik verse worst en prepareer ik een enorme sla.
Na het eten ben ik echt moe. Ik lees weer een flink stuk en ga op de gebruikelijke tijd naar bed.

Woensdag 12 februari
Flink slaap ingehaald, denk ik. Het was kennelijk nodig.
Krant, mail, rust. Lezen. Hoofdpijn en snotneus. Vannacht wakker van geworden.
Mijn poging tot salade voor E tussen de middag mislukt. Er moet dijonmosterd in en die heb ik niet. Dan maar wat Engelse, maar die blijkt heel veel te scherp. Resultaat: vies. Heel vies.
’s Middags even naar buiten, de zon in. Paar boodschapjes. Dijonmosterd, bijvoorbeeld.
Ik maak avondeten: de Turkse gehaktschotel, maar die rol ik in spitskoolbladeren. Dan tomatensaus maken, die eroverheen gieten en hopla in de oven. Forse knoflookyoghurt erbij en klaar. Het is weer eens te veel, dus morgen de restanten opwarmen (behalve die knoflookyoghurt, die serveer ik koud, goed?).
Dark Star Safari is uit en daarmee ook mijn collectie Paul Theroux. Toch maar eens gaan kijken in de boekwinkel naar het vervolg op dit intrigerende Afrikaboek. Vanavond begin ik in Nieuw-Zeeland in een rugzak van Dolf de Vries (wie?) en rag hem tot halverwege.

Dinsdag 11 februari
Weinig slaap gehad, vannacht. Toch op tijd op. Op naar het werk, weer. Deze keer krijg ik meer gelegenheid om mail te bekijken dan afgelopen donderdag. Het is rustig, het is goed, het voelt ook in orde. Een collega, die zelf al vanaf april ziek is, komt iets voor elven het kantoor binnen stuiven en daarom lukt het me niet om me aan de afgesproken tijd te houden. Het is wel fijn om even bij te praten. Als mijn hoofd écht zeer gaat doen, schop ik hem het kantoor uit en ga ik naar huis, twintig minuten ‘over tijd’.
Thuis: koffie, mail, boterhammen met kaas, lezen.
Luuk bakt shoarma, kookt bonen en maakt sla. Best oké. Ik kijk het journaal een stukje mee en lees verder. Ik word steeds snotteriger.

Maandag 10 februari
Goed geslapen, lang ook. Daarom sta ik laat op. De gebeurtenissen en indrukken van gisterenmiddag zitten nog volop in mijn hoofd. Mijn keel voelt rauw. Verkoudheid op komst, misschien zelfs een griepje?
Uiteindelijk is het niet zo’n goede dag. Vreemd, ik zit voortdurend tegen huilen aan.
Peter heeft mij foto’s gestuurd van gisterenmiddag. Zelf heb ik er geen gemaakt. Ik zet ze op de webstek. Dank je, Peter! Dit waardeer ik zeer.
In de middag moet ik echt naar buiten. Ik doe wat boodschapjes. Eerst op de fiets, later ook nog lopend.
Het eten wordt gemakkelijk: ik kook venkel en wortelen en aardappelen. Die doe ik in een ovenschaal en overgiet ik met een mengsel van room, geraspte oude kaas, peper en zout. Na een kwartier gratineren kunnen we aan tafel. Ook heb ik lamsbiefstuk gebakken en een ferme salade ernaast geserveerd. Prima voeding, al zeg ik het zelf.
Om acht uur kijk ik met E mee naar het journaal. Ik maak echt vorderingen. Eerder wilde ik niets van de tv weten. Nog niet echt, eigenlijk. Toch is het goed om het nieuws te zien.
Pas later op de avond kom ik tot rust. Ik lees en voel me prettiger.

Zondag 9 februari – Boekpresentatie en voorleesvoorstelling Bas, Willem en ik in Art café Sam Sam
Ik ben om negen uur op. Klaar voor Bas, Willem en ik. De ochtend breng ik in alle rust door. Wat lezen, veel koffie. Ik ben gespannen, merk ik. Voor een optreden heb ik altijd de welbekende spanning, maar deze keer is het meer. Het liefst sluit ik me op in mijn gedachten, maar dat kan niet als je met z’n drieën in een huis woont. Ik doe mijn best ‘normaal’ onderdeel te zijn van dit gezin, maar vraag me af of het lukt.
Om drie uur fietsen we naar Art café Sam Sam. Even later zijn Willem en ook Reinier er, naast allerlei andere mensen die naar ons komen luisteren. Het is redelijk volle bak. Mooi!
Iets na vier uur trapt Reinier af met wat korte stukken en dan presenteert hij ons boek. Het eerste exemplaar overhandigt hij aan Klaas Hofland, die de vormgeving heeft gedaan. ‘Ik ben nog nooit zo mooi opgemaakt,’ zeg ik. Willem blijft voor mij de sterkste in het gezelschap, zowel qua materiaal als qua voordracht. Ik moet voortdurend grinniken, maar word ook geraakt door zijn woorden. Zelf lees ik Het grote geheim van meneer Van Veen en het laatste deel van De Schrijver (8). Het gaat me goed af; volgens mij maak ik indruk op het luisterende publiek. Onze voorstelling duurt een uur. Precies goed. Ik blijf erbij: we vullen elkaar mooi aan in stijl en vorm van materiaal, maar ook in manier van voordracht. Eerdere voorstellingen hadden een pauze halverwege; toen ging het publiek lopen en werd het later, waardoor we aandacht verloren. Nu houden we iedereen in de greep. Krachtig.
Als we klaar zijn, blijven we nog geruime tijd op het podium zitten. Luisteraars komen ons boek kopen en we krijgen veel complimenten. Daar ben ik erg blij mee. Na afloop spelen Lex, Bruno en Hans hun aanstekelijke songs. Normaal gesproken ben ik gek op de muziek en als ze ergens spelen, wil ik erbij zijn. Ik merk nu dat ik het lawaai vind, storend zelfs. Het zegt niets over de muziek en de muzikanten; het zegt alles over dat ik er nog lang niet ben. We ‘vluchten’ naar een rustige plek in het café, voorin bijvoorbeeld. Maar daar praat iedereen luid door elkaar en kan ik een gesprek ook niet volgen. Als de muzikanten zich ook verplaatsen naar voor in het café, gaan we weer naar achteren. Inmiddels ben ik moe, erg moe. Het is half acht en we gaan.
We eten in een grilltent bij het station en zijn om negen uur thuis. Daar praten we aan de keukentafel na. De voorstelling was een succes. Ik ben er trots op dat het zo goed gelukt is en dat het met mij ook goed ging.
Het is half elf als ik naar boven ga om te slapen.

Peter Vroon maakte een filmpje. Je ziet het hier.
Een foto, ook genomen door Peter Vroon:

140209 01
Dank je, Peter!

Hieronder de tekst van De schrijver (8):

De schrijver bleef staren naar het nog altijd lege beeldscherm. Al meer dan drie kwartier zat hij nu al zo. Het was voor het eerst sinds weken dat hij het apparaat had aangezet. Zeven jaar lang had hij geschreven als een bezetene. Zeven jaar lang iedere week een nieuw verhaal en nog veel meer. Hij was waanzinnig productief geweest. Waar haalde hij het allemaal vandaan? vroeg hij zich wel eens af. Maar de laatste tijd: niets. Helemaal niets. Zijn hoofd voelde zwaar van leegheid.
Er klopte wel meer niet. Vier weken lang kon hij de energie en de aandacht niet opbrengen om ook maar één letter te lezen. Tot op de dag van vandaag had hij geen muziek aan zijn hoofd kunnen verdragen. Geen muziek? Hij? Ondenkbaar. De Vrouw had in de eerste week een lief cadeautje voor hem gekocht: een cd waarvan ze wist dat hij die graag wilde hebben. De schrijver nam het geschenk aan, zei: ‘Snap je dat ik hem even niet kan draaien?’ en barstte toen in snikken uit. De cd ligt nog altijd onbeluisterd naast de speler.

Die huilbuien, daar begon het mee. Zomaar. Op een zaterdagochtend had ik ze opeens en ze hielden niet meer op. Meevaller: tijdens het koken hoefde ik de gerechten niet op smaak te brengen en bij het wegwerken van een stapel strijkgoed bleek onze oude bout plots te fungeren als stoomstrijkijzer.
De huilbuien bleven. Net als de totale desinteresse, de beklemmende angst, het gevoel waardeloos en overbodig te zijn, de gedachten aan mijn moeder en de paniek dat ik net als zij kapot zou gaan aan iets als een beroerte: er was iets helemaal niet goed in mijn hoofd. Ik stond op uit bed en stapte een wereld in die de mijne niet was. Huisartsenpost, eigen dokter, ziekenhuis, neuroloog, met mijn kop in een ct-scanapparaat: lichamelijk bleek er uiteindelijk niets aan de hand.
‘O,’ dacht ik, ‘dus ik ben gewóón gek geworden.’

‘Minimaal drie weken volkomen rust,’ was het dringende advies van de huisarts. ‘Ga leuke dingen doen. Doe net of het vakantie is.’
‘Weet je wat dat kost?’ wilde ik vragen.
‘En ga vooral naar buiten. Ik wil dat je gaat lopen. Maak iedere dag een of meerdere wandelingen.’
‘Leuke dingen doen?’ vroeg ik me hardop af. ‘Dan heb ik een probleem. Want alle dingen die ik leuk vind, vind ik op dit moment helemaal niet leuk.’
‘Je zult er over een tijdje vast mooi over kunnen schrijven,’ wist De Vrouw.
Ik wist wel beter.
‘En ik wil je iedere week even zien,’ zei de dokter.
Ik trok mijn jas weer aan, stond op en liep naar de deur.
‘Maar wat heeft hij nu eigenlijk?’ vroeg De Vrouw.
‘Zwaar overspannen. Totale burn-out.’
Ik draaide me om en zei: ‘Dat kan niet.’

Dat lopen ben ik gaan doen en het leverde wel degelijk wat op. Niet alleen bracht het rust in mijn hoofd; ook deed ik kennis op die ik normaal nooit zou hebben opgedaan. Dingen die ik anders nooit te weten zou zijn gekomen. Bijvoorbeeld:
* In de karretjes die straten schoonvegen zit de bestuurder aan de rechterkant. Echt: nooit gezien, nooit geweten.
* Bij ASV Apeldoornse Boys voetballen meisjes.
* Op 22 november zijn er mensen in de wijk Apeldoorn-Zuid die in de woonkamer de kerstboom hebben opgetuigd. En op 22 januari staat hij er nog steeds.
* Om half tien op zondagmorgen in het Matenpark barst het van de mensen die hardlopen. En ik dacht dat ík gek was.
* Hockeymeisjes hebben de naam, maar willen helemaal niet met iedere kerel neuken. Althans, niet met mij. Ze zagen mij niet eens staan. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik hun spel stond te bekijken van tweehonderd meter afstand.
* Dames en heren hondenbezitters, u weet toch wat helemaal hip is als u het huisdier ‘s avonds in het donker gaat uitlaten? Uw hond moet een lampje om de halsband. Het liefst een fel flikkerend fluorescerend groene of roze!
* De wereld ziet er totaal anders uit als je je oude vertrouwde wandelroute eens loopt aan de andere kant van de straat.
* Als je tijdens het lopen wordt ingehaald door twee dames van eind tachtig met ieder een rollator, dan zul je waarschijnlijk de eerstvolgende trein niet halen.

‘Ga leuke dingen doen.’ Tijdens een van de vele wandelingen kwam ik door een park. Er stond een grote witte gans te grazen bij de oever van een vijver. Ik liep er vlak langs. Ze stond met haar achterkant naar me toe en moest bukken om bij het gras te komen. Dat ik dichterbij kwam, had ze niet in de gaten.
‘Zou dit leuk zijn?’ vroeg ik me af. Ik nam een klein aanloopje en gaf de domme gans een enorme schop onder haar kont. Het beest vloog met een boogje door de lucht en kwam met een doffe plons in de vijver terecht. Kuh-loenk! Even was ze helemaal onder; toen kwam ze wild fladderend en luid gakkend weer boven water.
Was dit leuk? Nee, het was niet leuk. Het was wel leuk verzonnen. Dat wel. Ik liep verder. Een grote zwerm meeuwen schrok en vloog op. ‘Toe maar,’ fluisterde ik naar de kudde vogels. ‘Ga maar. Ik begrijp het wel. Vlucht voor mij.’
Was dit nu wat je noemt met je ziel onder je arm lopen? Was het maar waar, dan flikkerde ik ‘m nu met beide handen de vijver in.

Wie had dit nou ooit gedacht of verwacht? Zwaar overspannen, totale burn-out. Van mij, de eeuwige nuchterheid zelve? Alles kan kapot, dat zie je dan maar weer. Het was een tijdje écht slecht gegaan. Zo slecht zelfs, dat ik op zeker moment tegen De Vrouw had gehuild: ‘Schat, ik ben zo moe. Ik ben alles zo moe. Mag ik slapen? Mag ik slapen en hoef ik dan niet meer wakker te worden?’ Ja, Zelfmoord is een optie. Maar gelukkig voor deze serie was het zo ver niet gekomen. Dagen gingen voorbij. Lege dagen, waarin niets gebeurde. De ene dag ging het goed; de andere dag was het heel donker, inclusief boze buien, smijten met spullen en zelfverwonding. Afzonderlijke geluiden kwamen mijn hoofd niet binnen als afzonderlijke geluiden, maar als één brij, één soep, één bagger van lawaai die zeer deed tot in het diepst van mijn ziel. Ik wilde zó graag muziek luisteren, maar ik kon het niet. Frustratie, boosheid, verdriet en pijn. Mijn muziek, mijn troost, mijn toevluchtsoord, mijn thuis. Angst dat het niet goed zou komen. Maar we leven nog. Het is vandaag de dag vallen en opstaan; ik val steeds minder diep en sta steeds sneller op. Er is licht aan de horizon, maar ik ben er nog lang niet. Die horizon is vaak oneindig ver weg. Dat heb je zo met de horizon.

Inderdaad, wie had dit nou ooit verwacht? Als u het weet, mag u het zeggen. Of nee, u moet uw bek dichthouden. Want de hoeveelheid goedbedoelde thuisdokterij, gezelfhulpklazien, kwakgezalf, zweefgeteef, mindfoolish en vooral mallotige reacties die ik heb moeten aanhoren: ik zou er gek van worden. Wacht. Nee, gek wás ik al.

‘Ha Bas, hoe gaat-ie?’
‘Ja, kut. Met jou dan?’
‘Ook goed.’

‘Ha Bas, hoe gaat-ie?’
‘Niet zo goed. Geluid komt mijn hoofd binnen als één smurrie van herrie die heel zeer doet.’
‘Trek het je niet zo aan. En zet gewoon een lekker muziekje op.’
‘Ik ga nú de grijze container naar binnenrijden. Die zet ik in de woonkamer voor de platenkast en met één beweging veeg ik al die lp’s, cd’s en dvd’s erin. Oké?’

‘Ha Bas, hoe gaat-ie?’
‘Niet zo goed.’
‘Nou, dan zullen we daar binnenkort wel een grappig verhaal over te lezen krijgen.’

‘Ha Bas, hoe gaat-ie?’
‘Niet zo goed. Ik ben al drie weken niet aan het werk.’
‘Zwaar overspannen? Totale burn-out? Heb ik ook gehad. Maar dan veel erger. Ik zat vier maanden thuis. Toen ging ik weer werken en was het meteen over.’

Maar we leven nog.

De schrijver keek op van zijn nog altijd lege beeldscherm. Iets verderop in de woonkamer zaten De Zoon en De Vrouw, ietwat zorgelijk naar hem te kijken. Hij glimlachte naar hen en plots gebeurde er iets. Nu zag hij ze wérkelijk. Hij wist het weer: zij zijn de reden dat ik besta. Toen legde hij langzaam zijn vingers weer op het toetsenbord. En zie, daar waren ze. Eindelijk. Daar waren eindelijk de letters, de woorden en de zin die hij zo lang had gezocht. Achttien letters, vier woorden en één zin.
De schrijver zuchtte en jawel, hij huilde. Deze keer niet van diep verdriet, beklemmende angst, paniek of totale ontreddering. Nee, deze keer was het een zucht van opluchting en huilde hij vanuit een intens gevoel van allesoverweldigende bevrijding. Het waren dan ook de meest essentiële letters, woorden en zin die ik ooit heb ingetikt: Ik stop met schrijven.

EINDE

(voor Aar, Auke, Heidi, Jolande, Peter, Plonia, Reinier, Tim, Willem en natuurlijk Luuk en Evelien)

Zaterdag 8 februari
Niet echt heel goed geslapen. Halverwege de nacht een paar keer wakker geweest. Ik ben om half negen beneden. Mijn hoofd voelt ‘zwaar’. Niet vreemd, na een drukke vrijdagmiddag. Toch ben ik niet diep in de put; ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat.
Wasgoed, koffie, dit B-log, krant. Dan een boodschappenrondje op de fiets door de regen. Uitgebreide lunch en daarna werk ik voor het eerst sinds 16 november mijn baard eens bij. Vervolgens rustig aan doen door veel te lezen.
In de woonkamer kijkt E naar de televisie. Ik merk dat het geluid me stoort: het is een Duits gesproken serie. Moet je zien, de tranen springen me in de ogen. Ik ben er nog niet, nog lang niet. Het geluid doet me pijn. Toch wil ik doorzetten. Na een kwartier staat de televisie op een andere zender en is de rust in mijn hoofd terug.
Ik maak het avondeten: rundvlees met uien en wortel en knolselderij en bleekselderij en knoflook en gember uit de tajine. Na het avondeten weer rust en veel lezen.

• • •
 
Volgende pagina »