bazbo – de wereld van Bas Langereis

Bas Langereis leest u voor!

31-12-2018

Draai hier al je vinyl uit je platenkast – maandag 31 december 2018

Filed under: Muziek - Draai al je vinyl — bazbo @ 20:30



bazbo 0347: Osmonds – Our Best To You
Oudejaarsfeest! Met deze plaat uit 1974 krijgen we de boel wel aan het swingen. Hij is van De Vrouw, dat u het weet. Ze heeft de enige Nederlandse versie van dit verzamelalbum. Er staat allerlei solomateriaal op van Donny, Jimmy en Mary, maar natuurlijk ook van de gehele familie tezamen. Die stukken vind ik het leukst. Mocht u geïnteresseerd zijn: in 1974 was de Official Osmonds fan club te bereiken via London WIA 4YE.

0347



bazbo 0346: Mike Oldfield – Mike Oldfield’s Wonderland
Van radio en tv. Zowaar, De Vrouw heeft een Oldfieldplaat. Een verzamelaar uit 1981. Naast delen van de ‘grote vier’ (Tubular Bells, Hergest Ridge, Ommadawn en Incantations) staan er wat singles en wat korte stukjes op. Leuk overzicht van de ‘klassieke’ periode van Oldfield. Hierna werd het allemaal toegankelijker en poppy en iets minder interessant.

0346



bazbo 0345: Mike Oldfield – Airborn
Op 23 december 1982 koop ik deze dubbelelpee uit 1980 tweedehands. Ik heb dan geen idee dat het een bijzonder geval is. Het is de alternatieve versie van het album Platinum en is alleen in Noord-Amerika uitgebracht. Van dat album staan op de eerste plaat zeven van de acht stukken. Als achtste stuk staat discostamper Guilty erop. De derde kant is het eerste deel van Tubular Bells live (uit de Exposed doos) en kant vier is een deel van Incantations in een mengsel van studio en live (ook weer van Exposed). Mijn versie is een van de zes verschillende die er zijn. Platinum was het begin van het wat meer poppy/toegankelijk en korter werk van Oldfield. De gelijknamige vierdelige suite beslaat plaatkant 1 en eindigt met North Star (van Philip Glass). Zelf vond ik het malle Punkadiddle altijd het leukst. Fijne eindejaarsmuziek. Ik zeg maar wat.

0345
• • •
 

30-12-2018

Draai hier al je vinyl uit je platenkast – zondag 30 december 2018

Filed under: Muziek - Draai al je vinyl — bazbo @ 16:31



bazbo 0344: Mike Oldfield – Incantations
Deze koop ik op 11 augustus 1984. Tweedehands ergens. Een Duitsche versie uit het jaar van verschijnen: 1978. Mooie plaat. Vier lange delen van het titelnummer, verspreid over vier plaatkanten. Misschien niet (meer) zo avontuurlijk als Tubular Bells, Hergest Ridge of Ommadawn, maar wel degelijk de moeite waard. Ik dacht altijd dat mijn plaat oversloeg ergens op driekwart van mijn kant 1, maar toen ik een jaar of wat geleden over deze plaat las op wikipedia, ontdekte ik dat het een fout in de master is. Een tijdje later kocht ik deze plaat op cd en inderdaad: op precies hetzelfde moment ‘slaat hij over’. Mooi hoe het Diana-thema her en der in verschillende vormen terugkomt. Veel wonderschone melodieën op dit album, veel lekker gitaarwerk en gave arrangementen. Met dank aan Maddy Prior (Hiawatha!), Sally Oldfield, Pierre Moerlen en de legendarische David Bedford. Ik heb veel te weinig Oldfield op vinyl.

0344



bazbo 0343: Billy Ocean – European Queen (12″ single)
Maxisingle met een extended mix van deze hit. Op de tweede plaatkant een instrumentale en een albumversie. Niet mijn kop thee. Gladde, overgepolijste discopoppulp. Gelukkig is het een maxisingle. Zo afgelopen.

0343



bazbo 0342: The Nylons – The Nylons
Plaat ook uit 1982. Acapellagroepje dat grote hit scoorde. Staat op deze plaat. De Vrouw kocht dit ooit. Niet onaardig, plaat is lekker kort.

0342



bazbo 0341: The Nylons – One Size Fits All
Plaat uit 1982. Acapellagroepje dat grote hit scoorde. Staat niet op deze plaat. De Vrouw kocht dit ooit. Niet onaardig, plaat is lekker kort.

0341



bazbo 0340: Rob de Nijs – Met Je Ogen Dicht
Weet je hoe deze plaat, die De Vrouw ooit kocht, het leukst is? Met je oren dicht.

0340



bazbo 0339: Rob de Nijs – De Regen Voorbij
Kwaliteitspop. Kan niet anders zeggen. Maar ik vind het verschrikkelijk. Staan ook vernaggelingen op van klassiekers als How Can We Hang On To A Dream (Tim Hardin), The Hungry Years (Neil Sedaka) en Always A Woman To Me (Billy Joel). Gelukkig hebben we veel om door deze plaat van De Vrouw heen te praten.

0339



bazbo 0338: Nigel Olsson – Nigel
Geen idee wie dit is. Blijkt een drummer te zijn. Speelde een enkel nummer mee op de eerste plaat van Uriah Heep in 1970, deed toen iets met de Spencer Davis Group (of wat daarvan over was) en ging vervolgens deel uitmaken van de begeleidingsband van Elton John. Dat doet hij tot de dag van vandaag. Deze soloplaat uit 1979 staat vol funksoulpopliedjes, rijkelijk gearrangeerd zoals dat in de jaren zeventig gebruikelijk was. De Vrouw kreeg deze plaat van ene Toos, staat groot op de achterkant van de hoes. O.

0338
• • •
 

29-12-2018

Draai hier al je vinyl uit je platenkast – zaterdag 29 december 2018

Filed under: Muziek - Draai al je vinyl — bazbo @ 14:44



bazbo 0337: The Nice – The Nice
Dit was mijn eerste Nice-elpee. Ik kocht hem op 22 juli 1982. Het is een verzamelniemendalletje uit Duitsland op het Charly Records label. Er staan twee stukken van de eerste Niceplaat op (Rondo!), eentje van de derde en twee van de tweede (te weten een deel van het Intermezzo van Kareliasuite en de gehele tweede plaatkant beslaande suite Ars Longa Vita Brevis. Het was mijn eerste kennismaking met The Nice en er kwam al snel meer in huis.

0337



bazbo 0336: The Nice – Elegy
Deze elpee kwam in 1971 uit. The Nice bestond toen al niet meer. Emerson had het idee dat hij met de band niet zo veel verder kon ontwikkelen en startte met ene Greg Lake en Carl Palmer een nieuwe band die uiterst succesvol zou worden. Op deze plaat vier overblijfsels. Twee live, twee studio. Hang On To A Dream is live en Emerson bouwt zijn pianosolo uit tot een waar huzarenstukje. My Back Pages is weer eens een Dylannummer waarin geen spaan heel blijft van het origineel: na een pianointro volgt een lang en dramatisch elektrisch deel. Kant twee opent met een studioversie van Tsjaikovski’s Pathetique Symphony 6, dat live ook al te horen was op Five Bridges. Maar de absolute klapper van de plaat is America, live opgenomen. Emerson haalt ongelofelijke fratsen uit op het Hammond, hij laat ‘m gieren en schreeuwen. Ik weet nog zo goed dat ik dit voor het eerst hoorde op 4 december 1982, toen ik de plaat kocht en van Sinterklaas kreeg. Ik wist niet wat me overkwam. Dood, verderf, het einde van de wereld. Dit is wat mij betreft de definitieve versie van dit lieve liedje van Bernstein. Kippenvel van onder tot boven en vice versa. Nog altijd. Ook nu. Gloeiende! Ik liet het destijds aan vriendjes horen, maar die snapten geen bal van wat me zo raakte. De tieten van Blondie waren toch veel lekkerder? Mijn elpee is een Britse heruitgave uit 1982. Ik koester hem.

0336



bazbo 0335: The Nice – Keith Emerson with The Nice
Opnieuw een dubbelelpee met twee platen van The Nice erop. Five Bridges is misschien wel de beste Niceplaat. In 1969 mocht Emerson een stuk schrijven voor zijn band en een orkest. De Five Bridges Suite, live opgenomen in de Fairfield Halls in Croydon, beslaat de hele eerste plaatkant. In vijf delen komen allerlei stijlen voorbij: neoklassiek, romantisch, rock, prog, jazz, fuga, noem maar op. Voorwaar, geen minne kost. Op de tweede plaatkant vier stukken: twee met orkest van hetzelfde concert, waaronder een debiel mooie versie van Sibelius’ Intermezzo from Karelia Suite. Verder een ander livenummer (van de Fillmore East), waarin Emerson Dylan’s Country Pie vermengt met Bach’s zesde Brandenburger concert, en een niemendalletje dat One Of Those People heet. De tweede elpee is Elegy en daarover vertel ik later meer, want die heb ik ook los. De dubbelaar met de twee elpees verscheen in 1972 en ik heb een Nederlandse versie uit dat jaar op het Philips label. Ik kocht/kreeg hem tweedehands op 17 mei 1983 (ik herinner me dat ik op mijn achttiende verjaardag mijn cadeaus mocht uitzoeken in Concerto, Amsterdam).

0335
• • •
 

B-log: 29 t/m 31 december 2018

Filed under: B-log 2018 — bazbo @ 10:58



Maandag 31 december: Oudjaar
Kwart voor acht pas wakker. Niet goed geslapen, maar het laatste stukje weer wel. Koffie. De Vrouw is al even wakker en zij gaat om half negen naar het werk. Ik heb de werklaptop al opengeslagen en doe ook het een en ander. Heel veel komt er niet uit mijn vingers. Halverwege de ochtend wandel ik naar de biowinkel. Dan weer even iets doen. Plus een lunch. De Vrouw komt rond twee uur thuis. Barst, ik heb het brood voor morgen vergeten. We gaan samen op zoek en vinden het bij een klein Turks winkeltje. Thuis maak ik een nagerecht voor vanavond en daarna de basis voor de pot eten voor morgen. Tegen vier uur wandelen we naar een café in het centrum. We zouden er iemand ontmoeten, maar die is er niet. Na een kop thee gaan we weer naar huis. Ik maak het avondeten. Niet moeilijk: de witlofbootjes met paprika en blauwe kaas, gebakken aardappelen en lamsshoarma erbij. En een knoflookyoghurtmayo. Alles gaat mooi op. Na de afwas ga ik hardlopen. Ik neem de ouderwetse route langs een beek en door parken, in de hoop geen last te hebben van vuurwerkbaldadigheid. Het lukt maar half. Acht uur terug. De Zoon is er om half negen. Ik serveer een nagerecht: pannacotta met meloen. Goed gelukt. De Zoon en De Vrouw gaan wat televisie zitten kijken; ik werk de webstek bij en zie een muziekfilm. Er komt veel politie en brandweer voorbij door de straat. Als de muziekfilm is afgelopen, ontdek ik online wat er is gebeurd: vlakbij is een houten pand helemaal afgebrand. Half twaalf trekken we onze jassen aan en lopen we naar het Marktplein. We moeten omlopen, want de brandweer is nog volop bezig. Op de markt is een aftelfeest aan de gang. Hoop mensen en veel lawaai. Na vijf minuten is het twaalf uur. Iedereen een heel goed, gelukkig en gezond nieuw jaar! We zien het professionele vuurwerk. In de nieuwsberichten was ons twintig minuten beloofd, maar volgens mij duurt het krap acht. Niet erg. Leuk om even gezien te hebben. We wandelen weer terug naar huis. Daar praten we wat na. Televisie kijken trek ik niet; op het grote scherm doen al die snelle beelden en lichtflitsen pijn in mijn hoofd. Ik ga om iets na een uur naar bed.
Muziek vandaag: Monochrome (Daniel Cavanagh), Airborn (Mike Oldfield), Mike Oldfield’s Wonderland (Mike Oldfield), Liquid Glass (Yoshihiro Hanno meets Mick Karn), What Heat (Bokanté & Metropole Orkest), Our Best To You (Osmonds), Darskapens Monotoni (Kaipa Da Capo), de bluray die mee kwam met de set Wembley Or Bust (Jeff Lynne’s ELO)

lamsshoarma met gebakken aardappelen en paprikawitlofsalade
pannacotta met meloen
aftelfeest op het Marktplein
aftelfeest op het Marktplein



Zondag 30 december:
Half negen pas echt wakker en op. Nog goed geslapen ook. Nou ja. Koffie. Meer koffie met De Vrouw. En vinyl. De Zoon is er om een uur voor een lunch. We eten bacon and eggs en kerstbrood. Na de afwas stofzuig ik het huis. Weg is de naaldentsunami weer. Dan wandel ik door miezerregen langs het kanaal naar een supermarkt voor wat dingen, zodat ik dat morgen niet hoef te doen. Op de terugweg regent het niet meer miezer, maar plens. Even wat lezen en vinyl, dan maak ik avondeten. Ik kook parelcouscous en wortel, grill kebabs op de plaat en bak uien, knoflook, peper, paprika en courgette. Ik meng de pasta met de groenten en leg de kebabs erbovenop. Mooie dis. Smaakt nog goed ook! Weinig afwas. Dan nog ruim gelegenheid om een fikse muziekset te draaien en te luisteren en te lezen. Half elf slapen.
Muziek vandaag: Hudson (Hudson), Nigel (Nigel Olsson), De Regen Voorbij (Rob de Nijs), Met Je Ogen Dicht (Rob de Nijs), One Size Fits All (The Nylons), The Nylons (The Nylons), European Queen (12″ single) (Billy Ocean), Incantations (Mike Oldfield), Strange Circles (Bokanté), Live In Vienna (King Crimson)

bacon and eggs
langs het kanaal
lamskebab
lamskebab met gebakken groente en parelcouscous


Zaterdag 29 december:
Kwart over acht op. Niet zo goed geslapen. Bij vlagen wat. Hoofd nog vol. Niet erg. Koffie en foto’s van gisteren bewerken. De Vrouw is ook vroeg op. Tien uur stapt ze op de bus naar het ziekenhuis in Ede. Haar Zus is daar opgenomen om bij te sterken voor de chemokuur die ze gaat krijgen. Ik wandel naar de biowinkel en daarna de bioslager. De Zoon komt om kwart over een lunchen. Dat doen we. Met broodjes, tosti’s, sap, enzovoorts. Als hij net een kwartiertje weg is en ik de afwas heb gedaan, is De Vrouw weer terug. We praten bij; het gaat redelijk met Zus, gelukkig. Dan gaan we even het centrum in en bij een lokale kaasboer verzilveren we een cadeaubon aan veel biologische kaas. Dat wordt oudejaar smullen. Ondertussen regent het niet meer miezer, maar stort. Thuis nog de krant lezen en dan maak ik avondeten: witlof uit de oven, een salade van bosui, kerstomaat, komkommer, peer en rode kool, plus nog een keer hertenbiefstuk. Die is goed mals en smaakt voortreffelijk. Als de afwas weer is gedaan, ga ik hardlopen. Het is net droog. Lopen gaat fijn, op sommige stukken heb ik fiks de wind tegen, maar dat is niet erg. Thuis de webstek bijwerken en een muziekdocumentaire zien en lezen en luisteren dan rond half elf slapen. Wie weet lukt het.
Muziek vandaag: Corridor (Steve Jansen), American Utopia (David Byrne), Keith Emerson with The Nice (Five Bridges & Elegy) (The Nice), Elegy (The Nice), Oyoyoy (Amsterdam Klezmer Band), Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness), de documentaire die mee kwam met de doos Clutching At Straws (Deluxe Edition) (Marillion), The Ghosts Of Pripyat (Steve Rothery)

hertenbiefstuk met witlof


• • •
 

28-12-2018

Draai hier al je vinyl uit je platenkast – vrijdag 28 december 2018

Filed under: Muziek - Draai al je vinyl — bazbo @ 11:52



bazbo 0334: The Nice – Nice
Geweldige plaat uit 1969. Vier stukken uit de studio en de tweede plaatkant is live. Allerlei stijlen en toch een mooi geheel. Inmiddels was de band een heel sterk trio geworden. Dit album klinkt zelfverzekerd. Opener Azrael Rivisited is een jazzy pianobewerking van het b-kantje van hun eerste single, Hang On To A Dream is een net zo jazzy pianobewerking van de Tim Hardin-klassieker, Diary Of An Empty Day is het eerste stuk van de plaat met een Hammond erin en is een bewerking van een klassiek stuk van Lalo en For Example is een progstuk met zowaar zelfs blazers erin. En dan kant twee. Rondo ’69 ragt erin en Emerson mag zijn Hammond volop laten gieren. Voor mij is het laatste stuk echter het absolute hoogtepunt van de plaat. She Belongs To Me is een bewerking van een liedje van Dylan, maar de band laat geen spaan heel van het origineel. Emerson speelt hier meesterlijk. Hij fiedelt allerlei thema’s van Bach erin, brengt het het volume terug en weer omhoog, laat horen waarom hij ‘de Hendrix van de Hammond’ werd genoemd en ondertussen zit ik hier met kippenvel. Ik kocht deze prachtplaat op 5 november 1982 en heb een Duitse heruitgave uit 1982. Ik draai She Belongs To Me nog een keer. Mag dat?

0334
• • •
 

27-12-2018

Draai hier al je vinyl uit je platenkast – donderdag 27 december 2018

Filed under: Muziek - Draai al je vinyl — bazbo @ 16:24



bazbo 0333: The Nice – The Immediate Story
Deze dubbelelpee verscheen in 1975, toen The Nice al meer dan vijf jaar niet meer bestond. Maar het zijn gewoon de eerste twee platen van de band in een dubbelelpee, dus staat deze bij mij vooraan in de rij van The Nice. Als bonus staan er de A- en B-kant van de single America op. Er zijn maar vier versies van deze dubbelplaat, allen gemaakt in de VS. Ik kocht ‘m op 23 december 1982. Tweedehands. In de hoes zit een stempel van een platenhandel Frederiks uit Apeldoorn. Nooit van gehoord, dus dat is echt al heel lang geleden. De eerste elpee, The Thoughts Of Emerlist Davjack uit 1967, staat vol met psychedelische songs met veel gierende gitaar en rammelende Hammond. The Nice was misschien wel de allereerste progband. Een jonge Keith Emerson gaat heerlijk tekeer in het absolute hoogtepunt Rondo, maar dat nummer is niet representatief voor de plaat. Wel voor het geluid van de latere platen van de band. Op Ars Longa Vita Brevis van het jaar erop klinkt de band vooral gegroeid. De gitaar van David O’List ontbreekt nagenoeg, waardoor alle aandacht naar Emerson gaat. Het rauwe is er wat vanaf, maar Sibelius’ Intermezzo from Karelia Suite krijgt een indrukwekkende bewerking. Titelnummer Ars Longa … beslaat de gehele tweede kant van dit album en het is een samenhangende suite, waarin vooral het derde deel, Bachs Brandenburger, opvalt. Ik heb natuurlijk alle werk van The Nice op cd en draai het regelmatig. Grutjes, wat is dit toch mooi!

0333



bazbo 0332: Olivia Newton-John – Physical
Hatsekidee. Hoor, zo moet ze klinken. Dit is Olijfje lekker fysiek bezig. De hele plaat uit 1981 (de Europese versie is van De Vrouw, natuurlijk) staat gewoon vol puike poprock met hier en daar een ballad. Maar goed, het gaat natuurlijk om de hoesfotografie en het clipje. Een natte droom zal er wel niet in zitten, maar ik klaag niet. The Nice is in zicht.

0332



bazbo 0331: Olivia Newton-John – Greatest Hits
Daar is ze! Eindelijk. Hier doe ik het allemaal voor. Nou, niet voor deze plaat, want deze verzamelaar uit 1977 is wel heel zoetsappig. Hij is van De Vrouw en de versie die zij heeft is een Nederlandse herpersing uit 1978. Let wel: dit is Olijfje van voordat ze in Nederland doorbrak met de hits uit de filmmusical Grease en de natte droom van iedere jongen werd. Kwaliteitspop uit de jaren zeventig.

0331



bazbo 0330: The New Seekers – New Colours
De Vrouw heeft een Amerikaanse versie uit 1971. Fijne volkspopliedjes, waarin de samenzang centraal staat. Mooie plaat. Echt, ik meen het. Waarom gelooft niemand me nou?

0330



bazbo 0329: Nena – Nena
Toch jammer dat 99 Luftballons op deze plaat staat. De rest is namelijk geweldig. Pakkende rocksongs in een stevig jasje. Lekker. Het grote hitje is natuurlijk ook niet slecht, maar dat kennen we nu wel. Iets te vaak gehoord. De Vrouw kocht deze plaat toen hij in 1983 toen hij uit kwam.

0329



bazbo 328: Bill Nelson – Getting The Holy Ghost Across
Bill Nelson (van Bebop Deluxe) maakte in 1986 deze soloplaat. Ik kocht ‘m op 18 oktober 1989. De allereerste Britse versie heb ik. Schitterende elektropop is het. Nauwelijks gitaar, da’s dan wel jammer, maar de spookachtige stem maakt veel goed. Lijkt wel wat op Bowie, nu ik het zo weer eens hoor na meer dan vijfentwintig jaar. Mooie plaat.

0328



bazbo 0327: Nathalie – My Love Won’t Let You Down (12″ single)
Jeumig. Hebben we dit? Ja. Van De Vrouw. De allereerste versie (uit Nederland!) uit 1983. Heerlijk afschuwelijke jaren tachtig meuk! Hahaha. Leuke hoes, wel.

0327



We zijn toe aan vak DRIE!

We zijn toe aan vak DRIE!



bazbo 0326: Johnny Nash – My Merry-Go-Round
Soul. Soulpop. Beetje reggae. Beetje funk. Niet onaardig, deze plaat die De Vrouw ooit kocht. Ze heeft de originele Nederlandse versie uit 1973. Fijne jaren zeventig muziekskes. De weemoed.

0326



bazbo 0325: Graham Nash – Innocent Eyes
En toen werd het 1986 en meende meneer Nash zijn plaat te moeten onderdompelen in zo’n afgrijselijk jarentachtigtechnoteringgeluid. Als je ze uitkleedt, blijven er wederom tien prachtige liedjes over. Maar dan moet je dus wel door al die synthesizers en drumapparaten heen luisteren. Ik kocht deze originele Europese versie op 11 november 1988. Ach, keihard meezingen!

0325



bazbo 0324: Graham Nash – Wild Tales
Plaat uit 1973. Tien korte liedjes. Tien pareltjes. Met medewerking van David Lindley, Tim Drummond, Johnny Barbata en meer van die lui. Ik heb een tweedehands die ik kocht op 9 oktober 1989. Het is dan wel weer een eerste Duitsche versie uit 1973. En met eenendertig minuten is deze plaat natuurlijk veel te kort.

0324
• • •
 

24-12-2018

Draai hier al je vinyl uit je platenkast – maandag 24 december 2018

Filed under: Muziek - Draai al je vinyl — bazbo @ 13:40



bazbo 0323: Graham Nash – Songs For Beginners Klassieke soloplaat van mijn favoriete hippie. Wat zal ik erover zeggen? Dat er stuk voor stuk juweeltjes op staan? Laat ik het niet doen, want iedereen weet het toch al wel. Op 12 september 1985 kocht ik een Duitsche herdruk van de plaat. Veel van de plaat heb ik ondertussen op verzamelboxen/cd’s van CSN(&Y) en Nash, maar het kriebelt wel om deze plaat nog een keer apart aan te schaffen op cd.

0323



bazbo 0322: The Move – Greatest Hits
Dit verzamelplaatje kocht ik op 27 augustus 1990. Ik was toen toch al over de cd, dus waarom ik dit kocht? Zal wel ergens voor een prikkie zijn geweest. Zit ook geen plastic beschermhoes omheen. Het blijkt een Nederlands product te zijn uit een onbekend jaar. Veel prachtwerk erop, dat wel. The Move was het kindje van Roy Wood. Bij de derde elpee in 1971 kwam een jonge Jeff Lynne erbij en niet lang daarna doopten Wood en Lynne de band om tot Electric Light Orchestra en na de eerste elpee van die band hield Wood het voor gezien. Deze verzamelaar geeft een mooi overzicht van de kaleidoscopische muziek van de band en laat goed horen hoe goed het materiaal is. Beetje vergeten parel. De plaat blijft nogal veel hangen, zeker halverwege kant 1. Balen. Gelukkig zijn alle Move-platen twee jaar geleden allemaal geremastered op cd heruitgegeven met een heleboel extra materiaal en dat heb ik allemaal gekocht, dus ik klaag niet.

0322



bazbo 0320: Moraz & Bruford – Flags
Deze kocht ik op 24 augustus 1985. Een week voor de voorganger, dus. Moraz en Bruford moeten de smaak van samenwerken te pakken hebben gehad. Deze plaat ligt in het verlengde van die voorganger, al klinkt hij compleet anders. Moraz gebruikt hier naast zijn akoestische piano vooral de toen revolutionaire Kurzweil 250. Het maakt voor het soort compositie niet zo heel veel uit; het geïmproviseerde karakter van de muziek is gebleven. Toch zijn de wat akoestischer stukken op deze plaat voor mij de hoogtepunten. Mijn plaat is de Duitsche versie op het E’G label.

0320



bazbo 0319: Moraz & Bruford – Music For Piano And Drums
Jaaa! Dit is ook een grote favoriet. Nog niet op cd te pakken kunnen krijgen, dus heel gaaf dat ik hem weer hoor. Patrick Moraz en Bill Bruford maakten deze plaat in 1983 en ik kocht ‘m pas op 30 augustus 1985. De allereerste versie op het E’G Editions label! Wat schaft de pot? Voornamelijk geïmproviseerde muziek op piano en drums. Alles akoestisch. Bepaalde thema’s zullen heus wel gecomponeerd en gerepeteerd zijn, zoals in bijgaand stuk dat de plaat opent. Is dat erg? Totaal niet! Het is een prachtige, organische en intieme plaat geworden met slechts uitschieters. Mooi!

0319



bazbo 0318: Patrick Moraz & Syrinx – Coexistence
Nee, deze dan. In 1980 gaat Moraz de studio in met ene Simion Stanciu. Wie? Simion Stanciu. Hij is een Griekse panfluitbespeler. Wat een rare samenwerking, zou je denken. Je zou ook verwachten dat het resultaat een soort edelkitsch is, maar het is anders: een soort edelkitsch met een proggy randje. Op plaatkant een allerlei melodieus spul, plaatkant twee is een suite van vier stukken onder de titel Coexistence. Syrinx voegt nog iets extra’s toe aan toch al niet kinderachtige klankenpalet van de Zwitserse toetsentovenaar. Zoals gezegd soms kitscherig, maar vaker avontuurlijk, altijd melodieus en bovenal hoogst vermakelijk. Ook deze plaat kocht ik tweedehands op 16 april 1987 en het blijkt een allereerste Franse uitgave te zijn op het Carrere label. Ha, op Youtube staan de twee playbackend op de Zwitserse televisie. Deun is heul niet representatief voor het album en het ziet er belachelijk uit, maar als je vier minuten wilt grinniken …

0318



bazbo 0317: Patrick Moraz – Future Memories – Live on TV
November 1979. Een studio in Genève. Patrick Moraz heeft zijn complete arsenaal aan instrumenten opgesteld en improviseert drie kwartier lang. Camera’s nemen het allemaal op en alles wordt live op de Zwitserse televisie uitgezonden. Het resultaat is dit adembenemende album. Ik weet nog dat ik het ergens eind jaren tachtig hoorde en helemaal perplex was. Dat dit kon! De elpee had ik zelf niet. Pas op 31 augustus 1991 kocht ik ‘m en ik zou niet meer weten van wie of waar. Het is een tweedehands en blijkt de allereerste versie uit Frankrijk op het Carrere-label te zijn. Wat hoor ik eigenlijk? Sequencers, gierende Moog, malle synthesizers, mellotron, akoestische piano, clavinet. Bij vlagen zoals synthesizerwizards als Jarre en Vangelis deden. Bij andere vlagen heel anders. Soms verstild. Altijd gaaf. Jongejonge, ik zit hier weer met jongetjeskippenvel te luisteren, hoor!

0317

• • •
 

Het bedrag

Filed under: Publicaties voor FOK! - 2018 — bazbo @ 01:00

Het bedrag stond hem wat tegen. Hij was heus niet te beroerd om flink in de buidel te tasten, maar dan moest hij wel zeker weten dat hij waar voor zijn geld zou krijgen. De ellende is natuurlijk dat je vooraf moet betalen en vooraf heb je nu eenmaal geen idee of je waar voor je geld krijgt. Althans, niet hier. De ervaring moest het leren.
Martijn keek het kamertje rond. Alle clichés die je kon bedenken, waren hier te vinden.

Vanaf het bed waarop hij zat, kon hij maar net goed zien. Het weinige rode licht hielp niet mee en die paar kerstlampjes rond het raam ook niet. Van de straatlantaarn kreeg hij niets mee. Ze had de zware bordeauxrode gordijnen gesloten toen hij goed en wel binnen was. Het tapijt was zwart. Aan de muur hingen erotische prenten en op het nachtkastje lag al klaar wat hij later geacht werd in gebruik te nemen. Toen ging zijn blik omhoog en keek hij in de grote spiegel die aan het plafond hing.
Plotseling diende zich iets aan. Hij wilde een bil optillen, maar op het waterbed lukte het niet. De zachte lakens smoorden zijn ferme scheet, maar het bed deinde hevig. Dat was een goedkoop instabiel bed, concludeerde hij. Martijn was net wat ontnuchterd, maar dit hielp niet mee. Toen het matras eindelijk weer stil lag en zijn golf van misselijkheid was weggeëbd, haalde hij diep adem. Het zou nu niet lang meer duren tot ze terug was.

Vooraf betaald had hij dan maar. Halverwege de avond had hij het café De Postkoets verlaten en was hij de straat op gegaan. Hij had veel gedronken en stond wat onvast op de benen, maar hij was helder genoeg om te weten waar hij naartoe moest. Voetje voor voetje zwalkte hij over de zwarte klinkers. Eerst links, dan het smalle straatje rechts. Hier, aan je linkerhand, was een hele rij etalages. De derde was het, herinnerde hij zich. Gelukkig, het gordijn was nog open. Daar zat ze.

Martijn keek om zich heen. Dat niemand hem zag. Waarom toch eigenlijk, vroeg hij zich bijna hardop af. Iedereen weet dat deze business bestaat en deze business kan alleen maar bestaan omdat er een markt voor is. Klanten, dus. Ik ben een klant. Waarom zou ik me ervoor schamen dat ik hier naar binnen ga? Toch was er iets dat hem weerhield. Wacht.
Er kwam iemand het straatje in. Martijn deed zijn capuchon over zijn haren en dook met zijn hoofd zo diep mogelijk in zijn kraag. Zo herkende niemand hem. Schichtig keek hij naar de persoon die dichterbij kwam. Die hield zijn pas in. In het weinige licht van een straatlantaarn was te zien dat het een man was. Een man in een lange regenjas met een lederen tas of koffer in de hand. Martijn maakte een beweging dat hij wilde doorlopen en deed enkele passen van de ruit vandaan. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd om. Door de capuchon kon hij niet zo heel goed achter zich kijken. Toen hij geen geluid meer achter zich hoorde, keerde hij om. De man had zich omgedraaid, liep van hem vandaan en dook een steeg in. Martijn deed de stappen terug naar de etalage en klopte op het raam.

Haar gezicht verscheen. En de glimlach die hij vaker had gezien. Ze hield haar hoofd ietsje scheef en keek hem aan met grote ogen die glinsterden. Ja, ze was zwaar opgemaakt. In haar hals zag hij de barsten en rimpels. Hoe dan ook, ze mocht er zijn. Ze had een goed figuur en de lingerie paste bij haar lijf. Hij hield van het rode kant dat ze droeg. Die blonde pruik nam hij voor lief. Ze likte langs haar rode lippen en gebaarde met haar wijsvinger. Hij knikte. Ze deed twee stappen opzij en verdween achter het gordijn. Drie tellen later ging de deur open. Nog eenmaal keek hij naar links en rechts langs de gevel. Vanuit een ooghoek zag hij iemand uit de steeg komen. Toen deed hij de stap naar binnen en sloeg de deur achter hem dicht.

Gelukkig, hij rook niks. Voor de zekerheid wapperde hij met zijn hand de lucht boven het bed weg. Hij keek naar de deur van de badkamer. Er klonk wat geluid. Ze was met een flesje in de weer, hoorde hij.
Moest hij ook iets doen nu? vroeg hij zich af. Verwachtte ze dat hij al uitgekleed was? Hij hoopte maar van niet. En dat ze zelf ook nog wat aan had. Hij had zin, maar wist dat het hem niet zou lukken om gelijk toe te moeten slaan. Eerst in de stemming komen. Hij sloot zijn ogen en probeerde haar voor de geest te halen. Met een zachte beweging zou hij haar achterover op het smalle waterbed duwen. Zijn lippen in haar hals, zijn vingers langs de kanten bustehouder. Langzaam zou ze zijn rits openmaken en zijn inmiddels gezwollen orgaan tevoorschijn pakken. Met zijn tong trok hij rondjes rond haar tepel, zijn duim zocht de weg rond haar geschoren venusheuvel. Dat in de stemming komen lukte al aardig. Daar had hij de kitscherige kerstverlichting rond het bed niet voor nodig.

Geluid. Hij opende zijn ogen. Gestommel. En niet uit de badkamer. Maar waar dan wel vandaan? Hij stond op. Kwam het van rechts? Hij liep twee passen in de richting.
‘Dit was de afspraak niet,’ klonk een zachte stem.
Een stekende pijn in zijn borst. Hij keek. Het bloed spoot eruit. Toen zag hij in een flits de contouren van zijn belager. Die stond achter hem, legde een gehandschoende hand op zijn mond en trok zijn hoofd naar achter.
‘Dit vergeef ik je niet licht,’ siste de stem. ‘Maar goed dat ik je in het zicht had. Ik heb er een neus voor. Je snapt de noodzaak van de deadline wel, hè? Nee, verzet is zinloos. Je mist de kracht.’
Martijn voelde het scherp van het mes in een grote haal langs zijn hals glijden, dwars door het strottenhoofd heen. De hand liet los. Hij wilde iets zeggen, maar piepte slechts lucht. Uit zijn mond liep vocht, rood vocht. Door de knieën zakte hij.

‘Nou, ik ben er klaar voor,’ klonk de stem van de hoer. ‘Jij ook?’ De deur van de badkamer ging langzaam open. ‘Je krijgt heus wel waar voor je geld, hoor, schat. Ik zorg ervoor dat je deze kerstavond niet snel zult vergeten.’Met een zelfde flits als de indringer was binnengekomen, was hij ook weer verdwenen.
Martijn zei niets. Hij lag in een steeds groter wordende plas van zijn eigen bloed en had even iets anders aan zijn hoofd dan de hoogte van het bedrag.


Apeldoorn, december 2018

Hier lees je ‘m op FOK!

• • •
 

23-12-2018

Draai hier al je vinyl uit je platenkast – zondag 23 december 2018

Filed under: Muziek - Draai al je vinyl — bazbo @ 19:41



bazbo 0316: Patrick Moraz – Out In The Sun
Deze heb ik ergens tweedehands gekocht op 16 april 1987. Ik zou niet meer weten waar en het blijkt zowaar een Nederlandse versie van deze elpee uit 1977. Deze soloplaat van Moraz is zo mogelijk nog Zuid-Amerikaanser, maar evengoed erg proggy. Zonnige liedjes, swingende instrumentaaltjes, ingewikkelde melodieën en nauwelijks mee te tellen maten, alles hoogst luchtig gebracht in een Caraïbisch sausje. Lekkâh. Plaat is van voor naar achter zeer genietbaar. Lang niet gehoord, ook. Fijn!  

0316



bazbo 0315: Patrick Moraz – The Story Of I
Moraz! Mooi! In 1973 vertrok Rick Wakeman bij Yes en voor hem in de plek kwam Patrick Moraz, de Zwitserse toetsenbespeler. Na de geweldige Relayer-plaat uit 1974 gingen alle leden van Yes een soloplaat maken. Anderson en Howe hebben we al gehoord, nu is het de beurt aan die van Moraz. Het is een suite van stukken in allerlei stijlen, maar het geluid van Moraz is zo duidelijk uit duizenden herkenbaar. Lekkere plaat, dit. Ook al een hele tijd niet gehoord. Ik kocht ‘m op 13 februari 1987, de dag dat mijn Vader drieënvijftig jaar oud werd, en ik heb een heruitgave uit 1982. Geeft niks. Heerlijk hard gedraaid op deze zondagmorgen.  

0315
• • •
 

22-12-2018

Draai hier al je vinyl uit je platenkast – zaterdag 22 december

Filed under: Muziek - Draai al je vinyl — bazbo @ 15:13

bazbo 0314: Gary Moore – Rockin’ Every Night – Live In Japan
Geinige liveplaat van meneer Moore, toen hij gelukkig nog in zijn hardrockperiode zat. Oorspronkelijk verschenen in 1983 in Japan, maar vanaf 1986 ook verkrijgbaar in de rest van de wereld. Ik heb een Europese versie en kocht die op 4 november 1986. In het gezelschap van Moore niet de minsten: Don Airey, Ian Paice en Neil Murray, bijvoorbeeld. Ene John Sloman zingt (bij vlagen nogal vals) en godzijdank is Moore zelf lekker bij stem, al zit hij er af en toe ook naast. Het gitaarwerk daarentegen messcherp en gedegen. Mooie versies van White Knuckles en Wishing Well, maar ik vind het lange I Can’t Wait Until Tomorrow het hoogtepunt van de plaat. Lekker om weer terug te horen. We want Moore!

0314



bazbo 0313: Tony Monopoly – Tony Monopoly
Tony Monopoly (1944 – 21 March 1995) was an Australian-born cabaret singer and actor who enjoyed success in the United Kingdom. Born Antonio Rosario Monopoli in Adelaide, he was a regular on the national radio show, Kangaroos on Parade at the age of nine as a boy soprano. At the age of sixteen he became a Carmelite monk and remained in the order for five years. During the 1960s he regularly performed with Edwin Duff and Norm Erskine, as a trio of singers, on In Melbourne Tonight and Tonight with Don Lane. In 1975 he was appearing at Caesar’s Palace in Luton when he auditioned for Opportunity Knocks, a British television talent show, for a run of six appearances. In June 1976, his self-titled album peaked at No. 25 in the UK Albums Chart. In a national pre-selection to choose the song that would go to the Eurovision Song Contest, held on 9 March 1977 at the New London Theatre, Monopoly earned 66 points and placed ninth with the tune Leave a Little Love. By the early 1980s Monopoly performed aboard cruise liners, “I lived on one yacht for a year,” he said. “I went to 56 countries. I had champagne for breakfast. But I hated it”. When fulfilling his increasingly rare engagements on dry land, he divided his time between Australia and the UK. Monopoly was head-hunted for a musical while appearing in Cinderella at Hanley, near Stoke-on-Trent. He starred – in drag – in Moby Dick, the inaugural production at the newly refurbished Old Fire Station Theatre in Oxford. The show’s success prompted Cameron Mackintosh to mount a 1992 West End production, which opened to scathing reviews and promptly closed, after which Monopoly portrayed Old Deuteronomy in a UK tour of Cats. Monopoly died in Brighton, England on 21 March 1995. Aldus Wikipedia. De Vrouw kocht dit en ze vindt I Believe het mooiste lied. 

0313



bazbo 0312: George Michael – Careless Whisper (12″ single)
Godzijdank kocht De Vrouw (vér voor mijn tijd) de maxisingle en is het met tien minuten voorbij.
 

0312


• • •
 
Volgende pagina »