Bas Langereis leest u voor!

Ik kijk van achter de zaal rond. Onze kinderen zitten netjes te luisteren. Het zal mij benieuwen hoe lang ze het volhouden. De meneer spreekt niet echt hun taal. Hij is keurig gekleed in een net pak en heeft een bril op. Zijn stem klinkt ernstig door de microfoon.
‘Jullie gaan nu kijken naar een film- en diapresentatie over de geschiedenis van het dorp,’ gaat de meneer verder. ‘Na afloop kunnen jullie vragen stellen en die zal ik dan beantwoorden.’
Het licht gaat uit. We houden ons hart vast.

(more…)

Om acht uur klinkt Peter Gunn door de hotelkamer. Ik zet de wekker op mijn telefoon uit. ‘Jij moet eerst,’ klinkt het naast mij. O? ‘Je hebt met je gesnurk mij aardig uit mijn slaap gehaald, vandaar.’ O. Had je me maar niet dronken moeten voeren met die witte wijn. Ik sta op. De douche doet het.

(more…)

Ik ben nog niet eens in Wenen en ik loop al te huilen. Sterker nog: het is pas kwart over zeven in de ochtend en we zijn net de deur van ons eigen huis uitgelopen. De ijzige wind snijdt door mijn jas en blaast me recht in mijn smoel. Daar zijn ze: tranen over mijn koude wangen. Waar is de troost?

(more…)

De prostaat van mijn opa kwam geregeld ter sprake tijdens familiefeesten. Zo ook onlangs, toen neef Theo zijn verjaardag vierde.

(more…)

Het is vroeg donker. Dat is onze eigen schuld. Hadden we de klok maar niet een uur terug moeten zetten. Dat we dat gedaan hebben, is inmiddels alweer een weekje of wat geleden. Als we de klok niet een uur terug hadden gezet, zou het op dit tijdstip ook al donker zijn. Dus maakt het allemaal geen bal uit.

(more…)

Ik kijk naar de setlijst die voor het grijpen op het podium ligt. Geweldig, ze gaan beginnen met de rockopera. ‘De rockopera?’ vraagt Peter. Jazeker, Peter. Op hun laatste album staat een heuse rockopera. Ik mocht de band van de zomer zien en horen tijdens een festival in Noordoost-Duitsland. Halverwege het optreden zeiden die jonge gastjes: ‘We hebben ook een rockopera geschreven en die gaan we nu spelen.’ En het was goehoed!

(more…)

Ik kijk hoe hij het ritme slaat op zijn gitaar en knik het tempo mee met mijn hoofd. We hebben het thuis samen maar twee keer geoefend en nu spelen we het voor publiek. Alleen voor dit lied is hij de gastgitarist. Hij heeft zijn gitaar verbonden met mijn synthesizer. Ik laat een oscillator op zijn riff los en gooi er zo’n steeds aanzwellende en afzwakkende golf van brilliance en resonance overheen, waardoor het lijkt of hij een wah-wah-effect heeft, maar toch ook weer niet. Ik werp een blik in het publiek en zowaar, ik zie meetikkende voeten en knikkende hoofden. Dan loop ik vanachter mijn instrumenten naar voren, pak de microfoon en begin te zingen.

(more…)

Het jaarlijkse Pastinakenschilfestival kon toch iedere keer weer rekenen op grote aantallen bezoekers.

(more…)