Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0897: Steven Wilson – Last Day Of June
Dit is de soundtrack van het gelijknamige computerspel, dat in 2017 uitkwam. Die soundtrack verscheen in dat jaar als download en in fysieke vorm pas op 19 november 2021, alleen op vinyl en ik kocht ‘m op 22 november. Voor deze soundtrack hergebruikt Steven Wilson ouder solomateriaal en spul van zijn project Bass Communion. Hij edit, remixt, maakt er instrumentale versies van en zo ontstaat er een mooi atmosferisch album. Zo komt er spul van zijn eerste drie soloplaten (Insurgentes, The Raven That Refused To Sing And Other Stories, Hand.Cannot.Erase.) voorbij. Ik heb het spel niet, maar las ergens dat het ongeveer het verhaal volgt de tekst van Drive Home en de personages zijn gebaseerd op de video bij de song (gemaakt door Jess Cope). Misschien toch maar eens ergens opzoeken, al ben ik sinds Commander Keen (1993) geen gamer (meer). De elpee is zo’n dikke vinylplaat en de hoes is waarlijk wonderschoon. Nu nog op cd en dan ben ik helemaal tevreden.

Benodigdheden:
1 groene kool
bouillonpoeder
olijfolie
50g tomatenpuree
peper
zout
2 tl karwijzaad
100g parmesan of andere kaas

Werkwijze:
1 Verwarm de oven voor op 180C.
2 Haal de buitenste lelijke bladen van de kool en snijd de kool door het hart in vier parten. Nu blijven de bladeren aan het hart vastzitten.
3 Kook de parten zeven minuten in ruim water met het bouillonpoeder. Giet dan af.
4 Meng ondertussen de tomatenpuree met een flinke scheut olijfolie tot een soort saus. Breng op smaak met peper en zout.
5 Leg de parten met de snijvlakken naar boven in een ovenschaal en smeer de snijvlakken in met het tomatenoliemengsel.
6 Strooi het karwijzaad eroverheen.
7 Rasp de parmesan boven de koolparten.
8 Zet de schotel 20 minuten in de oven.

Het lukt ook met Chinese kool en witte kool!
(Bij witte kool de parten dunner snijden en een paar minuten langer blancheren …)

–

Vrijdag 3 december:
Koud weer, vanmorgen vroeg. Maar lopen gaat supersoepel en ik ben terug voor ik het weet. Zeven uur aan het werk. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. En gevuld speculaas. Ondertussen werk ik van alles uit, orden ik hele boelen en begin ik met een overdracht van de klus die ik per 1 januari niet meer doe. Lunch. Afwas. Dan wandel ik naar buiten de waterkou in en haal het groentepakket op. Later ben ik weer aan de slag en heb ik contact met de nieuwe leidinggevende en we zetten wat lijnen uit voor de komende tijd. Half vijf is alles klaar. Krant. Ik maak avondeten door de restanten van de schotels van gisteren en dinsdag op te warmen. Ernaast maak ik een salade en voor De Vrouw bak ik een runderschnitzel. Afwas. Webstek. Onze buren komen op visite. Fijn bijpraten. Is nog leuk ook. Half twaalf gaan zij de barre tocht naar hun eigen woning aan. Ik ga dan naar bed.
Muziek vandaag: het zesde en zevende plaatje uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp), The Dropper (Medeski Martin & Wood), Uninvisible (Medeski Martin & Wood), End Of The World Party (Just In Case) (Medeski Martin & Wood), Out Louder (Medeski Scofield Martin & Wood), Memories Are New (M.A.N.) (Supersister)

–

Donderdag 2 december:
Sneeuwstorm vanmorgen vroeg. Als ik in Arnhem ben, is het voorbij. Vandaag een volle dag op de werkplek. Ik heb online een uitgebreide kennismaking met mijn nieuwe manager. Leuk persoon, dat gaat wel klikken. Verder is er veel uitwerkwerk, planwerk en nog heel veel meer overleg. Tussen de middag wandel ik door bos. Eind van de middag ben ik erg moe vanwege online overleggen. Iets voor zes uur thuis. Bijpraten. De Vrouw serveert een ovenschotel van ui, pompoen, spruit en ei uit de oven met ernaast een salade van komkommer, kerstomaat en blauwe bes. Afwas. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Balancê (Sara Tavares), het vijfde plaatje uit de doos In A Word (Yes)

–

Woensdag 1 december:
5:55 zie ik op de wekker als ik wakker word. Ik sta op, ook al heb ik niet zo heel goed geslapen. Een spier boven in mijn rug is wat pijnlijk en daardoor blijf ik draaien. Het regent licht als ik ga hardlopen. Dat is niet erg; de stevige wind is vervelender, zeker als ik hem vanaf halverwege tegen heb. Gelukkig is de regen dan gestopt. Kwart over acht loop ik (door nieuwe regen) naar de super. Koffie met De Vrouw. Dan naar de theaterles van Wirwar. Aad is in een echte dramalesbui: de groep speelt enkele scènes door en hij regisseert en instrueert en stelt vragen en zo worden die scènes sterker en sterker. Mooi om te zien. Na afloop loop ik naar de schoenmaker. Mijn schoenen zijn klaar: nieuwe zool eronder en ze zien er weer als nieuw uit. Meer koffie met De Vrouw. Iets later lunch. Afwasje. Krant. Lezen. Eind van de middag maak ik avondeten. Eerst maak ik een salade van bosui, komkommer, tomaat, blauwe bes, zonnebloem- en pijnboompit. Dan bak ik ui en pompoenblokjes en daar voeg ik later kaneel en linzen aan toe. Ten slotte bak ik een runderschnitzel voor De Vrouw. We eten alles op. Afwas. Ik bel Onze Vader. Hij weet al wat langer van het verdrietige nieuws over zijn zus; sterker nog: hij heeft haar vandaag nog gebeld. Hij is er rustig onder, maar ik merk dat hij het moeilijk vindt dat nu de eerste van zijn broer en zusters op het punt staat te overlijden. Gelukkig gaat het met hemzelf zeer goed. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Combustication (Medeski Martin & Wood), het vierde plaatje uit de doos In A Word (Yes), A Night At The Opera (Queen)

–

Dinsdag 30 november:
Vroeg en door de regen naar de werkplek. Daar is het zeer rustig, al heb ik wel wat aanspraak. Er is ook van alles te doen. De laatste dingen ter voorbereiding op de komst van de nieuwe manager, morgen, bijvoorbeeld. Tussen de middag blijf ik binnen. Het regent en ik ben mijn baggerbakken vergeten mee terug te nemen naar de werkplek. Donderdag nieuwe kans. In de middag ook weer van alles. Half zes ben ik thuis. Krant. Ik ontvang bericht van mijn nicht en neef dat het met mijn tante Lia niet goed gaat; ze kampte met longkanker, heeft nu het vermaledijde virus en kiest ervoor om niet te lijden en een eind te laten maken aan haar leven. Verdrietig nieuws. De Zoon is er om zes uur. De Vrouw serveert een schotel van spaghetti met groenten en roomkaas, zeer smakelijk. Ernaast een fikse salade. Afwas. De Zoon blijft wat hangen; zijn telefoon is gisteren tijdens werk kapot gegaan en hij kan zolang even een oud model van De Vrouw gebruiken. Half acht is hij met een werkend apparaat vertrokken. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: A Handful Of Memories (Adam Wakeman), Queen II (Queen)

–

Maandag 29 november:
Het vriest als ik vanmorgen vroeg mijn ronde ga hardlopen. En het regent licht. Op sommige plekken is het dus glad, maar lopen gaat soepel. Iets na zevenen ben ik aan het werk. Vanmorgen is er wat overleg. Tussendoor allerlei koffie. Eind van de morgen komt het bericht dat mijn nieuwe manager – die woensdag gaat starten – positief getest is op het virus en tot en met komend weekend thuis opgesloten moet. Fijn. Lunch met De Vrouw. Afwasje. Ik wandel een rondje en tegelijkertijd breng ik plastic afval weg. Omdat de container achter ons appartementencomplex volledig vol (niet ledig) zit, pas ik de route aan naar een ander afvalpunt en wandel ik langs het kanaal weer terug. Verder met werken. Eind van de middag is er kort overleg van de werkgroep Wirwar. En weer verder met werk. Kwart voor vijf is het klaar. Krant. Ik maak avondeten. Niet heel erg ingewikkeld. Eerst kikkererwtenpasta koken. Ondertussen maak ik een salade van bosui, komkommer en kaki en daar doe ik het kleine restant van gisteren bij in, aangevuld met nog wat walnoten. Dan bak ik shiitake, ui, paprika, courgette en Chinese kool. Daar roer ik de pasta doorheen en ten slotte ook nog fiks wat groene pesto. Ik ben dan ook al begonnen met het bakken van een lamsfilet voor De Vrouw. We eten alles op. Afwas. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het derde en vierde plaatje uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp), McDonald & Giles (Ian McDonald & Michael Giles), Drivers Eyes (Ian McDonald), het derde plaatje uit de doos In A Word (Yes), A Different Time (John Medeski), het vijfde plaatje uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp)

–

Zondag 28 november:
Half zeven op. Koffie. Meer koffie met De Vrouw. Lezen. Was. Nog meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje. Ik wandel een kort rondje langs het kanaal en een super. Thuis lezen en om vier uur is er de gebruikelijke zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden. Dan maak ik avondeten. Eerst aardappelen voor vijftig minuten in de oven. Dan bloemkoolroosjes, kastanjechampignons, tomaat en ui vijfentwintig minuten in de oven met olie, peper, zout, rozemarijn en paprikapoeder. Onder tussen maak ik een salade van bosui, koolrabi, komkommer, peer en walnoot. Ten slotte gaat er (voor De Vrouw) een kabeljauwfilet in folie ook nog tien minuten in de oven. Koken zonder gas. We eten er goed van. Natafelen. Afwas. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: de eerste twee plaatjes uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp), Last Day Of June (Steven Wilson), Inferno, The Church en Murderrock, oftewel het tweede plaatje (Italian Movies) uit de set Keith Emerson At The Movies (Keith Emerson), de eerste twee plaatjes uit de box In A Word (Yes), Mi Ma Bo (Sara Tavares)

–

Zaterdag 27 november:
Exact om half zeven wakker. Ik ga een ronde hardlopen. Het regent wat en halverwege voelt die regen heel anders aan. Niet raar, want het is overgegaan in sneeuw. Lopen gaat vrij soepel en ik ben snel terug. Ik maak mijn gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. Dan weer naar buiten. Ik breng mijn mooie schoenen naar de schoenmaker, want na dik een jaar zitten er barsten in de zool waardoor ik natte voeten krijg. Vervolgens naar een Syrische winkel voor brood. Meer koffie. Lezen. De Zoon is er even na half een voor lunch. Afwasje. Het is inmiddels droog en ik wandel een rondje langs het kanaal en om het centrum. Lezen. Eind van de middag maak ik avondeten. Ik neem een groene kool en die snijd ik vier parten. Die parten kook ik kort in bouillon. Ondertussen maak ik een mengsel van olijfolie, tomatenpuree en peper en zout. Dan leg ik de parten kool in een ovenschaal en besmeer deze met het oliemengsel. Vervolgens rasp ik er parmesan over en dan gaat de schotel twintig minuten in de oven. In maak een salade van bosui, koolrabi, komkommer, rozijn en walnoot. Vervolgens bak shiitake, ui en paprika. Ten slotte bak ik voor De Vrouw lamsfilet. De koolschotel is een bijzonder aangename verrassing. De Vrouw – die normaal gesproken niet houdt van groene kool – vindt deze bijzonder smakelijk. Ikzelf ook. Lekkâh! Onthoudûh! We eten alles op. Natafelen. Afwas en afval. Webstek. Krant. Slapen.
Muziek vandaag: Keystudio (Yes), Best Revenge (Keith Emerson), Music Is Our Friend – Live in Washington and Albany 2021 (King Crimson)

Het was weer een dolle boel in café Lamlul. Er hing allerlei volk op krukken bij de toog. Dat heb ik nooit begrepen: waarom ga je dusdanig in de weg staan dat andere bezoekers niet bij de bar kunnen om iets te bestellen en dat de uitbater dus geld mis loopt? Gelukkig was hier bediening en nog leuke ook. Ik zat aan een tafel in mijn eentje en wachtte. Kijk, daar had je haar.
‘Dag Bas, wat mag het voor jou zijn, vandaag? Een water?’
‘Graag.’
‘Liefst uit de kraan, zoals altijd?’
‘Nee, doe maar eens uit een fles. Chaudfontaine, graag.’
‘Hebben we dat?’
‘Hoe moet ik dat weten? Jij bent hier van de bediening.’
‘Ik moet het even voor je navragen. Als we geen Chaudfontaine hebben, is een ander water dan ook goed?’
‘Doe voor de zekerheid toch maar uit de kraan,’ zei ik.
‘Staat genoteerd.’
‘En help me even. Ik ben je naam weer eens kwijt.’
‘Manuela,’ zei ze. ‘En het is niet zo vreemd dat je mijn naam kwijt bent, want ik heb hem je nog nooit verteld.’
‘Is dat zo? Het kan kloppen, want ik heb jou hier nog nooit eerder in de bediening of als gast gezien. Maar leg mij dan eens uit: hoe komt het dat jij die van mij wel weet?’
‘Jij bent toch de schrijver?’
‘De schrijver. Ja, dat ben ik. Leuk kennis met je te maken, Manuela.’
‘Insgelijks.’
‘Ik krijg nu langzaam wel dorst.’
Ze draaide zich om en liep naar de bar.

Lang was ik niet alleen.
‘Bas!’ brulde iemand.
Ik keek niet op. Er kwam iemand bij de tafel staan. Ik vermoedde dat het dezelfde persoon was als die net mijn naam had gebruld.
‘Bas!’ klonk het weer. ‘Jij bent toch Bas?’
‘Je bedoelt de schrijver?’ Manuela was erbij komen staan.
Naar haar wilde ik wel opkijken. Ze droeg een dienblad met daarop een glas, dat gevuld was met water. ‘Dé schrijver. Dat is hij.’ Ze zette het glas op tafel voor me.
‘Dank je, Manuela.’
‘Maar wie bent u?’ vroeg ze aan de pief.
‘Dylan.’
‘Zoiets vermoedde ik al,’ zei Manuela. ‘Je ziet er inderdaad uit als een Dylan of Roy of Frenkie.’
‘En wat is daar mis mee!?’
‘Zei ik dat er iets mis was? Ik veroordeel iemand niet op dingen waar hij helemaal niets aan kan doen.’
‘Wat bedoel je?’
‘Ik?’ Manuele begon giftig uit haar ogen te kijken. ‘Je durft wel, hè?’
Ik lachte.
‘Wat lach je?’ Manuela keek me aan. Ze lachte nu ook.
‘Ik vind het heerlijk hoe je tekeer gaat,’ legde ik uit. ‘Je ziet er zo leuk en vriendelijk uit en dan brand je plots deze pief zo lekker af. Daar houd ik wel van.’
‘Haha, dank je.’ Manuela draaide zich weer naar de pief. ‘En jij?’ snerpte ze. ‘Waar houd jij van?’
‘Ik?’
‘Ja jij, piefmans. Waar houd jij van?’
‘Rukfilms.’
‘Huh?’ Manuela leek ietwat uit het veld geslagen. Ze herstelde zich: ‘Rukfilms? Bedoel je pornofilms met masturbatiescènes?’
‘Nee, nee.’ De pief klonk bijna verontschuldigend. ‘Gewoon: rukfilms. Heel slechte films die echt volkomen ruk zijn.’
‘Ach zo,’ zei ik. ‘Maar waar hadden we het over, Manuela? Als deze pief nu verder wil gaan met zijn volledig overbodige leven, dan praten wij gerust verder. Ga zitten.’
Manuela ging zitten. Ze pakte mijn hand. ‘Wat heb je gedaan?’ vroeg ze, terwijl over mijn duim wreef. ‘Je hebt hier een snee.’
‘Tja, het leven van een hobbykok gaat niet over rozen,’ moest ik toegeven. ‘Paar dagen geleden heb ik mijn duim verminkt tijdens het snijden van een au-bergine.’
‘Hehe,’ klonk het achter ons. Het was de pief die Dylan heet en die nog altijd naar ons stond te koekeloeren.
‘Wat valt er te lachen, pief?’ vroeg Manuela.
‘Ja, wat valt er te lachen?’ vroeg ik. En tegen Manuela: ‘Zo leuk was mijn grapje van au-bergine nou ook weer niet.’
‘Nou,’ grinnikte de pief. ‘Ze zei: je hebt een snee. Terwijl ze er zelf ook een heeft.’
Manuela stond op en gaf de pief een enorme hengst tegen zijn kanis. De pief wankelde en sloeg tegen de tafel. Hierdoor viel mijn glas water om. Manuela bleef Dylan slaan. Ze had haar dienblad met twee handen beet en roste het keer op keer in het gezicht van de pief, die al lang buiten westen tegen de vloer was gesmakt. Bloed stroomde uit de kop van de kerel. Eindelijk hield ze op.

Hijgend kwam ze weer naast me zitten. ‘Dat luchtte op,’ zei ze.
‘Volgens mij had je dit even nodig, is het niet?’ vroeg ik.
‘Wat je zegt,’ zei ze.
‘Ik zei het dan ook.’
‘Dat kan ik niet ontkennen.’
‘Doe het daarom ook maar niet.’
‘Hoe zou ik het kunnen doen als ik het niet kan?’
‘Een waarheid als een koe,’ zei ik. ‘Waarom werd je nou zo plots zo van de mepperige? Was je beledigd omdat hij zei dat je een snee hebt?’
‘Nee.’
‘O, gelukkig. Want ik neem aan dat je er inderdaad eentje hebt. Is het niet van voren – je zou immers verbouwd kunnen zijn, zo goed ken ik je niet – dan in ieder geval toch wel van achteren.’
‘De poepgleuf, bedoel je?’
‘Wis en waarachtig,’ knikte ik. ‘De canyon tussen uw linker- en rechterbil.’
‘Nee, ik was niet beledigd om zijn stomme opmerking over de snee.’
‘Fijn te horen dat je niet zo snel geraakt bent door stomme opmerkingen, althans niet door deze. Maar wat was het dan wel dat je ertoe aanzette om hem tegen de grond te raggen?’
‘Z’n wansmaak.’
‘Wansmaak?’
‘Hij houdt van rukfilms. Zei hij zelf.’
‘O ja, nu je het zegt…’
‘Dat zeg ik niet, dat zei hij, zei ik toch?’
‘Ik zeg het niet graag, maar je hebt gelijk.’
Ze grinnikte.
Ik grinnikte ook.
‘Zit jij nou te lachen om je eigen opmerking, Bas?’
‘Nee.’
‘O, waarom zit je dan nú wel te lachen?’
‘Heerlijke dialoog dit, Manuela.’
‘Vind je?’
‘Toch wel. Toch wel.’
‘Dan is het hoog tijd, Bas.’
‘Waarvoor?’
‘Volgens mij moet jij naar huis.’
‘Naar huis?’
‘Ja.’
‘Waarom?’
‘Om te schrijven.’
Ik deed het godverdomme ook nog.

–
Apeldoorn, november 2021

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Vrijdag 26 november:
Redelijk goed geslapen weer. Ik ben op om zeven uur. Koffie met De Vrouw. Ik doe wat administratieve zaken voor Wirwar. Halverwege de ochtend is het klaar. Meer koffie met De Vrouw. Ik bereid vast het avondeten voor door een fikse tomatengroentesaus te maken. Nog meer koffie, maar dan niet met De Vrouw. Later lunch. Afwasje. Kwart voor drie wandel ik naar een gesloten terras, alwaar ik Willem, Aad, Reinier en Ernst ontmoet om verder te werken aan de voorbereidingen van De verjaardag van Anja. Eerst maken we publiciteitsfoto’s; vervolgens warmen we op in een nabijgelegen café. Het programma voor 16 januari is zo goed als definitief en we zijn al bezig met de verjaardag op 20 maart. Om vijf uur nemen we afscheid. Thuis maak ik het avondeten af. Ik doe de saus met lasagnebladen in een ovenschaal en die zet ik in … de oven. Dan maak ik een salade van bosui, koolrabi en komkommer en daar doe ik het kleine restje van de salade van gisteren bij in. Voor De Vrouw bak ik een runderschnitzel. We eten alles op. Natafelen. Afwas. Ik zie een heel klein stukje van de spoedpersconferentie waarin de minister-president met zijn knecht nieuwe strenge maatregelen aankondigen. Weer meer afstand houden, horeca en winkels eerder dicht en zo hopen we dan maar dat het een keertje gaat lukken om de besmettingen van het verdomde virus onder controle te krijgen. Ondertussen is ook al het bericht dat er een nieuwe variant uit het zuiden van een zuidelijk continent in opmars is en fijn ja. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het zevende en achtste plaatje uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp), Fragments (Trifecta), Last Day Of June (Steven Wilson), Autumn ’66 (Spencer Davis Group), Frank Zappa Meets The Mothers Of Prevention (US version) (Frank Zappa), Dume, het achtste plaatje uit de doos Archives Vol. II (1972-1976) (Neil Young), Nighthawks (Keith Emerson)

–

Donderdag 25 november:
Lichte regen als ik mijn ronde ga hardlopen. Droog als ik halverwege ben. Lopen gaat prima. Zeven uur ben ik aan het werk. De Vrouw gaat om half negen naar het werk. Vanmorgen weet ik echt bijzonder veel te verzetten. De Vrouw is na een uur terug; ik heb dan al lunch op. Een half uur later vertrekt ze weer. Ik werk gestaag verder en om half vier is het klaar voor vandaag. Ik loop naar Gigant. Daar is een formeel moment waar Theater Wirwar bij is betrokken. Verschillende partijen tekenen een convenant voor een mooi project aangaande cultuur en participatie door mensen met een beperking. Theater Wirwar laat een scène en een lied uit de nieuwe voorstelling zien en horen. Ik maak foto’s. Na afloop is netwerken en dan ben ik met de spelers weg. Thuis maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer, kaki en blauwe bes. Dan bak ik kastanjechampignons, ui, courgette, bleekselderij, lupineseitan en Chinese kool in sojasaus. Voor De Vrouw zet ik een pakketje kabeljauwfilet in de oven. Uiteindelijk eten we alles op. Afwas. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: de rest van het vijfde en het hele zesde plaatje uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp), Matching Mole’s Little Red Record (Matching Mole), Street Dreams (Lyle Mays), Fictionary (Lyle Mays with Marc Johnson and Jack DeJohnette), The Ludwigsburg Concert (Lyle Mays Quartet), het derde en vierde plaatje uit de set Benefit – The 50th Anniversary Enhanced Edition (Jethro Tull)

–

Woensdag 24 november:
Om zeven uur ben ik pas wakker. Koffie. Kwart over acht wandel ik naar de super. Koffie met De Vrouw. Dan naar Gigant voor de theaterles van Wirwar. Het wordt mooi! Koffie met De Vrouw. Lunch ook met De Vrouw. Afwas. De Vrouw gaat naar het werk. Ik doe allerlei, zie een concertdvd en aan het eind van de middag maak ik avondeten (warm). De chili van gisteren is nu op. En het heel kleine restant van de salade ook. Afwasje. Webstek. Krant. Lezen. De Vrouw is er om half negen weer. Bijpraten. Onze oude buurvrouw, die nog altijd in het verpleeghuis is, blijkt gisteren te zijn overleden. We wisten dat het eraan zat te komen, maar toch is het verdrietig nieuws. Blij dat we de afgelopen jaren en zeker de laatste paar weken wat voor haar en haar familie hebben kunnen betekenen.
Muziek vandaag: het derde plaatje uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp), het eerste plaatje van Matching Mole (Matching Mole), Last Day Of June (Steven Wilson), de dvd die mee kwam met Rock Goes To College (Bruford), het tweede plaatje van Matching Mole (Matching Mole), Magnification (Yes), het vierde en een groot deel van het vijfde plaatje uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp)

–

Dinsdag 23 november:
Waarop ik de volgende dag weer naar de werkplek ga. Onderweg meen ik al iets raars aan mijn schoenen te merken en eenmaal op de werkplek valt spontaan een hak eronder uit. Na zevenenhalf jaar trouwe dienst is het moment aangebroken dat ik afscheid moet nemen. Gelukkig heb ik nog een paar bosbaggerbakken op de werkplek, dus die draag ik dan maar. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag doe ik overigens – net als in de ochtend – zeer veel diverse werkzaamheden, dat u niet denkt dat ik uit mijn neus zit te maaltijden. Wel ga ik iets eerder naar huis, zodat ik tijd heb om aldaar voor de maaltijd te zorgen. De Zoon is er om zes uur. Ik zet een chili van champignons, ui, knoflook, paprika, peper, courgette, tomaten en allerlei bonen op tafel. Ernaast staat een salade van bosui, koolrabi, bleekselderij, komkommer, kaki, blauwe bes en vijg. We eten er goed van. Afwas. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Rock Goes To College (Bruford), de rest van het eerste en het hele tweede plaatje uit de doos Music For Quiet Moments (Robert Fripp)

–

Maandag 22 november:
Half acht op de werkplek. Daar is het een volle dag. Tussen de middag wandel ik door bos, veld en zon. Eind van de middag, op de terugweg, duik ik de muziekwinkel in om wat bestellingen af te halen. Er zijn belangrijke zaken in het leven. Kwart over vijf thuis. Ik maak avondeten. Dat wil zeggen: ik warm de mulligatawnysoep op (vul hem aan met bouillon) en schuif pita met kaas in de oven. We eten het op. Er is nog een fikse portie soep over en die gaat de diepvries in voor andere tijden. Afwas. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Music Is Our Friend – Live In Washington And Albany 2021 (King Crimson), een deel van het eerste plaatje uit de boxset Music For Quiet Moments (Robert Fripp)

–

Zondag 21 november 2021:
Ik loop een ronde hard iets na zeven uur. Die ronde hardlopen gaat fijn. Leuk, toch? Thuis nog terug in bed. Koffie met De Vrouw. Ze zegt iets van mijn lange baard. Ik zeg: ‘Maar goed dat ik je niet kan horen.’ Ze antwoordt: ‘Wat zeg je?’ Zo gaan die dingen. Was ophangen. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwas en stofzuig. Ik wandel een rondje langs het kanaal door de zon en af en toe een paar drupkes regen. Thuis is er de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche Vrienden. Erna maak ik avondeten: een Indiase mulligatawnysoep. Waarom ook niet? Ik bak heel veel groente (ui, knoflook, peper, bleekselderij, paprika, wortel, bloemkool) en doe daar bouillon, tomatenblokjes en rijst bij. Dat kookt een tijdje tot de soep gebonden is. Het is een hele (hete) hap, maar zeer goed. Morgen verder. Afwas. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Family Album (Rick Wakeman), Protection (Massive Attack), Mezzanine (Massive Attack), Once More ‘Round The Sun (Mastodon), Common Ground (Big Big Train)

–

Zaterdag 20 november:
Pas om zeven uur wakker. Begin van de morgen maak ik het gebruikelijke zaterdagmorgenrondje langs markt, slager en super. Koffie met De Vrouw. Ik wandel nog het centrum in. Op de markt voor de deur koop ik een nieuwe broekriem; de oude is twee weken geleden na vijfentwintig jaar trouwe dienst kapot gegaan, vandaar. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwas. Ik wandel een rondje om het centrum. De Vrouw gaat naar het werk. Als het goed is, komt er een pakketbezorger, maar het is niet goed. Als ik controleer wanneer die pakketbezorger precies moet komen, is het bericht: ‘Bezorglocatie onbereikbaar.’ Aha, het zal zijn omdat op de hoek van de straat de hekken staan; de straat is afgezet vanwege de markt hier op zaterdag. Fijn is dat. Ik zie een concertdvd en maak begin van de avond avondeten. Dat je niet denkt dat ik aan het begin van de avond middageten maak of aan het begin van de middag avondeten of wat dan ook. Zo moeilijk is het allemaal niet, net zoals het avondeten. Ik bak champignons en hazelnoottofu, doe daar bosui en courgette doorheen en bak dat door. Ten slotte gaat er een restant kikkererwtenpasta dat al enige dagen staat doorheen en uiteindelijk bestrooi ik de boel ook nog met parmesan. Toe maar, het kan niet op. Afwas en afval. Webstek. Lezen. De Vrouw is er weer om negen uur. Bijpraten. Slapen.
Muziek vandaag: Country Airs (rerecorded version) (Rick Wakeman), Zodiaque (Rick Wakeman & Tony Fernandez), Blue Lines (Massive Attack), House Of Yes: Live From House Of Blues (Yes), de concert-dvd die mee kwam met de boxset Benefit (Jethro Tull), Abracadabra In Osaka (Soft Works), Between A Breath And A Breath (Dyble Longdon)

–

Vrijdag 19 november:
Vandaag ben ik (pas) wakker om kwart voor zeven. Eerst maar eens een ronde hardlopen. Ik kies een langere route en die gaat heel aardig. Koud is het niet. De Vrouw gaat de deur uit om boodschappen te doen bij supers ver weg. Ik drink koffie, ontdooi de vriezer, maak het apparaat schoon en ruim hem weer in. Koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje. Ik loop een rondje naar buiten en haal het groentepakket op. Dan lezen en allerlei. Krant. Eind van de middag maak ik avondeten. Eerst schuif ik een braadslee met regenboogwortel en pastinaak de oven in. Ondertussen kook ik venkel. Ik maak een salade van bosui, koolrabi, komkommer, kaki, blauwe bes en vijg. De venkel gaat ook in een ovenschaal de oven in. Ik doe kabeljauwfilet voor De Vrouw in een foliepakketje en dat gaat óók de oven in. Ten slotte bak ik kastanjechampignons met hazelnoottofu. We eten alles op. Natafelen. Afwas. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: de drie plaatjes uit het doosje Unattended Luggage (Nick Mason), Thing-Fish (Frank Zappa), Nayda! (Bab L’Bluz), Live At The Roundhouse (Nick Mason’s Saucerful Of Secrets), het plaatje met demo’s uit de deluxe edition van To The Bone (Steven Wilson)

–

Donderdag 18 november:
Ik slaap tot half zeven. Dan ben ik wakker en sta ik op. Iets na zeven uur ben ik aan het werk. Er is van alles en dat alles doe ik in alle rust. Even voor negen wandel ik naar de super en via de biomarkt terug. Koffie met De Vrouw. Verder werken. Meer koffie met De Vrouw. Nog wat verder. We lunchen. Afwasje. En verder. Half vijf is het klaar. Krant. Dan maak ik avondeten. Ik zet de schaal met het restant van de stoemp van gisteren in de oven. Vervolgens kook ik spruiten en ondertussen maak ik een salade van bosui, koolrabi, komkommer, ananas, blauwe bes en vijg. De spruiten doe ik in een schaal met gehakte walnoten en kaas en zet ik ook in de oven. Ten slotte bak ik kipfilet voor De Vrouw. We eten alles op. Afwas. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het bonusplaatje dat mee kwam met Afraid Of Sunlight (Marillion), Marbles (Marillion), Sounds That Can’t Be Made (Marillion), F.E.A.R. (F*** Everyone And Run) (Marillion), De-Loused In The Comatorium (The Mars Volta), Frances The Mute (The Mars Volta), Yulduz (Yulduz), Spiral Staircase (Sweet OK Supersister), Under A Spell (Richard Barbieri)

–

Woensdag 17 november:
Vandaag ook op tijd op de werkplek. Er is wat overleg waar ik bij wil en moet zijn, vandaar. Er is ook verder nogal wat werk, dat ik doe. Bovendien zie en spreek ik mijn naaste collega en dat is zeer goed. Tussen de middag wandel ik door bos en om kwart voor zes ben ik weer thuis. Krant. De Vrouw serveert een schotel van ui, champignon, wortel, aardappel, pastinaak en venkel uit de oven met een boel kaas eroverheen. Ernaast een salade van bosui, komkommer, paprika en tomaat. Afwas. Krantrest. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Ladder (Yes), Afraid Of Sunlight (Marillion), Planets + Persona (Richard Barbieri)

–

Dinsdag 16 november:
‘Vermijd drukke tijden,’ zegt de stem door de intercom. Er zit niemand in de bus op dit uur. Behalve ik, ja. Acht jaar. Op de werkplek lekker van alles te doen. En meer. Tussen de middag wandel ik door bos. Ook in de middag van alles en veel en om kwart over vier ga ik naar huis, alwaar ik om kwart voor zes arriveer. Krant. De Zoon is er om zes uur. De Vrouw serveert een plaattaart van ui, pompoen, boerenkool en ei met rauwkost ernaast. We eten alles op. Afwas. Webstek. Lezen. Een dag.
Muziek vandaag: het derde en vierde plaatje uit de boxset Brave (Marillion), Departure Tapes (Giancarlo Erra)

–

Maandag 15 november:
Zeer op tijd weer op. De ronde hardlopen gaat uitermate soepel, waarschijnlijk ook doordat ik op de lastigste lange stukken de wind mee heb, terwijl dat doorgaans anders is. Om zeven uur ben ik aan het werk. Er is allerlei overleg en te doen en weet ik veel wat nog allemaal meer. Pas rond een uur lunch. Afwasje. Ik wandel een rondje buiten het centrum. En verder. Half vijf is het klaar. Krant. Ik maak avondeten. Eerst kok ik linzenpasta. Ondertussen maak ik een salade van bosui, komkommer, tomaat, mozarella en vijg. Dan bak ik bosuien, zoete aardappel, courgette en paprika. Daar roer ik spinazie en kerriekruiden doorheen. Vervolgens wat room. Ik laat het gaar koken en doe er dan de linzenpasta bij in. Ten slotte bak ik lamsfilet voor De Vrouw. We eten alles op. Afwas. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Seasons End (Marillion), Uninvited Guest (cd single) (Marillion), Easter (cd single) (Marillion), Holidays In Eden (Marillion), het eerste plaatje uit de boxset Brave (Marillion), het tweede (bonus)plaatje van de 2cd versie van Brave (Marillion), Iskander (Supersister), The Old Homestead, het zevende plaatje uit de box Archives Vol. 2 (1972-1976) (Neil Young)

–

Zondag 14 november:
Ik slaap tot zeven uur. Oeps. Koffie. Nog even terug in bed. Koffie met De Vrouw. Allerlei. Meer koffie met De Vrouw. De zoon is er half een voor lunch. Afwas en stofzuig. Ik wandel een rondje langs het kanaal. Om vier uur is er weer een online luistersessie met de Duitsche vrienden en de keuze van De Vrouw is aan de beurt. Die valt in de smaak. Ik maak avondeten. Niet heel moeilijk. Ik schuif een braadslede vol aardappelen de oven in en zet er een half uur later de tweede ovenschaal met lasagne van kastanjechampignons, spinazie, geitenkaas, linzenlasagne en walnoten die ik vrijdag heb gemaakt ernaast. Ondertussen maak ik een salade van bosui, komkommer, kerstomaat en ananas en ten slotte bak ik steak d’Avignon voor De Vrouw. We eten alles op. Afwas. Lezen. Webstek. Meer lezen.
Muziek vandaag: Night Airs (Rick Wakeman), The Gloaming (The Gloaming), The Quest (Yes), Narcotango 2 (Carlos Libedinsky), Pudding En Gisteren (Supersister), Virgin Maries Of The World (Savina Yannatou & Primavera En Salonien), The Underfall Yard (Big Big Train)

_

Zaterdag 13 november:
Half zeven sta ik op en ga ik een ronde hardlopen. Het regent fiks, maar op de hoek van de straat wordt het droog. Lopen gaat uitstekend. Begin van de ochtend loop ik mijn gebruikelijke zaterdagmorgenrondje naar de slager en super. Koffie met De Vrouw. De Vrouw gaat op ziekenbezoek in het verpleeghuis waar de oude buurvrouw (in quarantaine) bivakkeert. Ik loop naar de Syrische winkel en haal brood. Meer koffie. De Zoon is er om een uur voor lunch. Afwas. Ik stap op de fiets en rijd naar Onze Vader. Hij is opgewekt en zit ouderwets vol verhalen. Da’s mooi. Na half vijf vertrek ik weer. Thuis even zitten, dan maak ik avondeten. Nou ja, ik warm de schotel van donderdag op en vul de restanten salade van donderdag en vrijdag aan met komkommer. We eten alles op. Afwas en afval. Webstek. Krant. Lezen.
Muziek vandaag: het eerste en vierde plaatje uit de boxset Clutching At Straws (Marillion), Them Or Us (Frank Zappa), het tweede en derde plaatje uit de boxset Clutching At Straws (Marillion)

Benodigdheden voor twee personen:
1 el olijfolie
1 ui
2 tenen knoflook
8-10 champignons
300g spinazie
1 bakje ricotta
peper
zout
lasagnebladen
200g geitenkaas
walnoten
beetje rucola (garnering)

Werkwijze:
1 Verwarm de oven voor op 200 graden
2 Snipper de ui, snijd de champignons in plakjes
3 Verwarm de olijfolie in een ruime pan
4 Bak de uien 2 minuten, pers de knoflook erboven uit en laat een minuut meebakken
5 Voeg de champignons en laat vijf minuten meebakken
6 Doe de spinazie in de pan en laat al roerende slinken
7 Roer de ricotta erdoor heen, voeg peper en zout toe en roer alles tot een dikke saus
8 Doe een laag saus in een lasagneschaal en verkruimel er geitenkaas overheen
9 Leg een laag lasagnebladen eroverheen
10 Herhaal stap 8 en 9
11 Eindig met een laag saus
12 Strooi de walnoten eroverheen
13 Zet de schaal dertig minuten in de oven
14 Garneer met wat rucola

Ik heet Bas Langereis en werd geboren op 17 mei 1965 in het zo majestueuze Apeldoorn, als elfde zoon van de elfde zoon te midden van een grote familie geniale gekken. De vorige zin schreef ik exact elf jaar geleden in het eerste deel van deze vertelling, toen 11 november ook op donderdag viel. Zo zie je maar weer. Met die grote familie is in de tussentijd nogal veel gebeurd. Mijn vader is inmiddels zo dement als een deur, meer bepaald een toiletdeur, aangezien hij het grootste deel van de dag op het toilet zit, vanwege een chronische dwarskakkerij. Door die dwarsigheid kan de deur niet meer dicht, hetgeen weer de reden is dat iedereen uit het bejaardenhuis is weggevlucht en de belendende percelen onbewoonbaar zijn verklaard door de ongediertebestrijdingsdienst. Mijn vader is dus nog wel gek, maar geniaal al lang niet meer. Van mijn moeder daarentegen kun je niet zeggen dat ze ooit geniaal is geweest, maar dat geldt voor de meeste danseressen, zeker die van het Groot Beekbergs Ballet. Danseressen blinken niet uit in zelf iets bedenken; ze kunnen alleen maar uitvoeren wat een choreograaf of een ander soort homoseksueel heeft bedacht en de uitvoerenden beveelt te doen. Je zou zeggen dat moeder – nadat ze haar carrière moest staken omdat haar spagaat was vast blijven zitten – tijd genoeg had voor een studie of voor enige zelfontplooiing, maar dat was niet het geval. Het geval was dat ze alle tijd volpropte met het schoonmaken van regenboogpenen en daar dan weer haar lijf mee volpropte. Meer over de regenboogpeen in een volgende culicolumn, ook wel kookkolom geheten. Op zich hoeft het je volproppen met regenboogpeen niet schadelijk te zijn voor je gezondheid, ware het niet dat ze de peen op smaak bracht met enorme scheppen suiker. Op den duur gaven de bewoners van de belendende percelen – toen ze nog niet waren ontruimd – haar de bijnaam Tante Suikerfeest, hetgeen niet al te goed viel bij de lokale moslimgemeenschap, die dan ook hevig protesteerde onder leiding van de door deze zelfde lokale moslimgemeenschap bejubelde imam Lölrük.

Imam Lölrük was ergens eind jaren zestig ons land binnen gekomen. Hij kreeg daarbij hulp van een douanier die de slagboom voor hem omhoog deed. Niet lang daarna vond hij zijn plek in de lokale moslimgemeenschap en moedigde hij vanaf een minaret alle plaatselijke vrouwen aan om met de lokale moslim gemeenschap te hebben. Die lokale moslim, dat was hij zelf, de viezerd. Gelukkig werd zijn doortrapte praktijk doorzien door niemand minder dan Buurman Barman.
Buurman Barman was doorgaans de gehele dag dronken, behalve op het moment dat hij de doortrapte praktijken van imam Lölrük doorzag. Met gezwinde pas spoedde hij zich naar het politiebureau, maar ondanks dat hij niet gedronken had, wist hij zich de weg erheen niet te herinneren. Korsakoff maakt vele vrienden. Totaal in verwarring keerde hij terug op zijn schreden. Toen hij die eenmaal had gevonden – we spreken van een dag of wat – deed hij nog een poging om genoemde schreden te verkopen aan de eerste de beste voorbijganger: geheel toevallig was dat mevrouw Op het Stuur, die dusdanig schrok van de plotse benadering door een verwarde man, dat ze met fiets en al in de diepe greppel naast de weg belandde. Buurman Barman vroeg zich af waar de dame op de fiets toch zo plots gebleven was en vervolgde zijn weg naar huis, alwaar hij verder wilde gaan met hetgeen hij aan het doen was voordat hij ontnuchterde. Helaas kon hij zich ook niet herinneren wat hij aan het doen was voordat hij ontnuchterde, waardoor hij ietwat in paniek raakte en om alle sores aan zijn kop te vergeten het op een zwaar zuipen zette. Met z’n dronken harses werd hij seksueel opgewonden en herinnerde hij zich waarmee hij doende was voordat hij ontnuchterde: de gebruikelijke brute aanranding van achternichtje Nora.

Achternichtje Nora was natuurlijk niet helemaal debiel en had inmiddels de benen genomen. Ze had er twee en vluchtte ermee naar het enige adres waar ze zeker veilig zou zijn: het huis aan de Govert Flinckstraat 37 hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het was het adres waar ik werd geboren op 17 mei 1965 als elfde zoon van de elfde zoon in een grote familie van geniale gekken. Ik liet haar binnen en vroeg hoe ze dit adres zo gevonden had. Op de hoek van de straat hing een bordje met de straatnaam, zei ze, dus heel moeilijk was het niet geweest. Ik kreeg een rood hoofd. Achternichtje Nora had met mij te doen en wilde me helpen met mijn taalachterstand. Ze pakte me bij de hand en nam me mee naar juffrouw Karreman.

Juffrouw Karreman was de juf van de eerste klas van de Prot. Chr. basisschool De Bron en ging ijverig met mij aan het werk. Ik was een trage leerling, maar toch gelukte het haar. Ik leerde lezen en schrijven en in dat schrijven kreeg ik nog plezier ook. Lezen vond ik dan weer verschrikkelijk, vandaar dat ik nooit teruglees wat ik schrijf. Maar het schrijven, dát vond ik leuk. Zó leuk, dat ik al snel schreef als een bezetene. Mijn boek Alles kan kapot verscheen in oktober 2008, in juni 2010 volgde Zelfmoord is een optie en maart 2012 werd opgeschrikt door de publicatie van Maar we leven nog. In deze werken beschrijf ik veel gedetailleerder mijn dramatische jeugd en hoe ik heb moeten leven in die grote familie vol geniale gekken. Wat ik daarin niet beschrijf, is hoe het daarna met die familie van mij is afgelopen. Maar dat zijn zorgen voor morgen. Morgen is het vrijdag. Vandaag is het donderdag 11 november, ook nog eens de dag dat het carnavalsseizoen is geopend. Vanaf heden kunnen we ons na anderhalf jaar – al dan niet met coronapas of negatieve testuitslag of mondmasker of andere uitdossing en als het allemaal door mag gaan – eindelijk weer te buiten gaan aan de grootste onzin die maar mogelijk is. Over grote onzin gesproken: met bovenstaande hoop ik maar weer eens het goede voorbeeld te hebben gegeven.

–
Apeldoorn, 11 november 2021

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Vrijdag 12 november:
Wakker word ik pas om zeven uur als de wekker van De Vrouw gaat. Op. Koffie en wat werkzaamheden voor de VvE en Wirwar. De Vrouw is even de deur uit. Meer koffie met De Vrouw. Lezen. Meer koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje. Ik wandel een rondje langs het kanaal en buiten het centrum. Krant. Eind van de middag maak ik avondeten. Erbij maak ik een salade van bosui, komkommer, tomaat, ananas en blauwe bes. Het smaakt echt uitstekend en er blijft een tweede schaal over voor zondag. Afwas. Ik zie een flard van de ingelaste persconferentie waarin de minister-president en zijn knecht nieuwe maatregelen aankondigen, omdat het virus weer oplaait. We gaan weer anderhalve meter afstand houden en de horeca en winkels gaan weer om acht uur dicht. Daarnaast zullen we steeds meer het bewijs van vaccinatie moeten laten zien. Nou ja. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: de eerste twee plaatjes uit de boxset Misplaced Childhood (Marillion), Pudding En Gisteren (Supersister), het derde en vierde plaatje uit de boxset Misplaced Childhood (Marillion), Something’s Coming – The BBC Recordings 1969-1970 (Yes), Crossover (David Cross & Peter Banks)

–

Donderdag 11 november:
Mijn ronde hardlopen gaat zeer aangenaam. Het is niet heel koud en er staat nauwelijks wind. Even na zeven uur ben ik aan het werk. Vanmorgen wat regeldingen en overleg. Koffie met De Vrouw. Begin van de middag lunch (goh). Afwasje. Ik wandel een klein rondje buiten het centrum. En weer verder. Half vijf is het klaar. Krant. De Vrouw serveert een dhal met sperziebonen en ei, plus een kikkererwtensalade. Zeer smakelijk. Afwasje. Ik bel even naar Onze Vader en we spreken af dat ik hem zaterdagmiddag opzoek. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het derde en vierde plaatje uit de boxset Script For A Jester’s Tear (Marillion), de drie plaatjes uit de boxset Fugazi (Marillion), het vierde plaatje uit de boxset Benefit – The 50th Anniversary Enhanced Edition (Jethro Tull), het plaatje dat mee kwam met de PROG

–

Woensdag 10 november:
Pardon? Ik ben pas om zeven uur wakker. Dan had ik de slaap dus even nodig. Koffie. Kwart over acht wandel ik naar de super. Koffie met De Vrouw. Dan naar Gigant voor de repetitie van Theater Wirwar. We bedenken nieuwe scènes en gaan die de komende tijd uitwerken. Thuis nog koffie met De Vrouw. Diezelfde Vrouw gaat naar het werk. Ik lunch en was af. Dan loop ik naar een super in het centrum voor een paar kleinigheidjes. Thuis ontspan ik. Krant. Webstek. Tegen zessen maak ik avondeten. Nou ja: maken. Het is opwarmen. Ik zet de pompoen-groentesoep op het vuur en laat die zachtjes warm worden. Dan eet ik het op, hetgeen de bedoeling van deze soep is. Het leven zit vol verrassingen. Afwasje. Webstek verder. Lezen. De Vrouw is half tien thuis. Bijpraten. Slapen.
Muziek vandaag: Sea Airs (Rick Wakeman), het tweede plaatje uit de set Benefit – The 50th Anniversary Enhanced Edition (Jethro Tull), de eerste twee plaatjes uit de boxset Script For A Jester’s Tear (Marillion), Yes, Friends And Relatives (Yes), het derde plaatje uit de set Benefit – The 50th Anniversary Enhanced Edition (Jethro Tull), BTTB (Ryuichi Sakamoto)

–

Dinsdag 9 november:
Niet zo heel goed geslapen, maar het gaat. Even na half acht ben ik weer op de werkplek. Daar is werk. Tussen de middag wandel ik door veld, bos en zon. Kwart voor zes thuis. Krant. De Zoon is er even na zessen. De Vrouw serveert een soep, gemaakt van de schotel van gisteren, aangevuld met pompoen en gepureerd. Erachteraan een plaattaart met ui, room en champignons. Smakelijk! Afwas. Lezen. Webstek. Lezen. Slapen.
Muziek vandaag: The Illusion’s Reckoning (Mantra Vega), To The Highest Bidder (Supersister), het eerste plaatje van Benefit – The 50th Anniversary Enhanced Edition (Jethro Tull)

–

Maandag 8 november:
Ja, weer op tijd naar de werkplek. Daar doe ik werk. Tussen de middag wandel ik door bos en om half zes ben ik thuis. Krant. De Vrouw serveert een schotel van ui, knolselderij, tomaat en romanesco met rauwkost ernaast. We praten wat bij. Afwas. Kwart over zeven zijn we in een gelegenheid op de hoek van de straat voor de ledenvergadering van de vereniging van eigenaren van ons appartementencomplex. Geen spektakel. Half tien thuis. Even zitten en dan slapen.
Muziek vandaag: geen

–

Zondag 7 november:
Pas na half zeven wakker. Ik ga een ronde hardlopen. Dat gaat nog redelijk ook. Thuis nog terug in bed en uiteindelijk pas om half tien op. Koffie met De Vrouw. Krant. Meer koffie met De Vrouw. Dan loop ik naar een supermarkt in het centrum voor wat vergeten zaken. De Zoon is er om een uur voor lunch. Afwas. Stofzuig. Was. De Vrouw gaat naar het werk. Ik wandel een rondje langs het kanaal. Dan is het alweer tijd voor de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden. Erna maak ik avondeten. Ik kook spelt-quinoa, bak kastanjechampignons, bosui, paprika en courgette, meng dat alles en doe er mozarella overheen. Het is nog te eten ook. Afwasje. Webstek en dergelijke. Lezen. Slapen.
Muziek vandaag: Road To The Sun (Pat Metheny), Solar Fire (Manfred Mann’s Earth Band), King Of The Bongo (Mano Negra), Open Your Eyes (Yes), The Deform Variations (Adam Holzman)

–

Zaterdag 6 november: Amsterdam
Wakker en op om kwart voor zeven. Koffie. Dan maak ik het gebruikelijke zaterdagmorgenrondje langs slager en super. Kwart over tien hebben we een trein. In Duivendrecht stappen we over op een metro naar het Centraal Station. Althans dat is de bedoeling. Honderden andere mensen hebben hetzelfde plan. We moeten een metro die al propvol zit voorbij laten gaan. Uiteindelijk lukt het en zeer opeen geperst bereiken we het Centraal Station. Aan de IJzijde vinden we een mooie biologische zaak waar we lunchen en koffie drinken. Dan lopen we het Damrak af naar De Dam. We ontdekken dat het al vol loopt met mensen die hetzelfde doel hebben als wij. Op De Dam zelf is het nog niet druk om kwart voor een, maar dat wordt al snel anders. Even na enen gaat de Klimaatmars via de Raadhuisstraat, de Rozengracht en de Nassaukade naar het Westerpark. Het duurt lang voordat we De Dam af zijn, maar daarna kunnen we redelijk door lopen. Om ons heen jong en oud en echt allerlei slag volk. Leuk. De stemming is bijzonder vriendelijk. Bij het Westerpark is het wachten en als we er uiteindelijk in zijn, houden we eerst even pauze. Op het grote veld lijkt het helemaal niet zo druk en we vragen ons af hoe veel mensen er zijn gekomen. Het programma op het podium is niet spectaculair; er zijn een paar jonge enthousiaste sprekers en na een half uurtje hebben we het wel gezien en besluiten we terug naar het station te gaan. Er zijn honderden andere mensen die hetzelfde idee hebben en als we het park verlaten, zien we nog duizenden mensen het park juist weer in gaan. Ook in de Haarlemmerdijk is het bijzonder druk met mensen die naar het station gaan. Het plan is om aan de IJzijde achter het station iets te gaan eten, maar de beoogde tent is donker en dus dicht. We besluiten om de metro te pakken. Honderden andere mensen hebben datzelfde plan. Na een tijdje komt er inderdaad een metro die we moeten hebben en opnieuw zeer opeen geperst bereiken we station Duivendrecht. Daar staat net een trein naar Amersfoort en die nemen we. In Amersfoort moeten we helaas een half uur wachten en even na zeven uur zijn we weer in Apeldoorn. We lopen naar een klein tentje op het Raadhuisplein en zowaar, daar is een tafel voor twee vrij. We eten er fijn en zijn om half tien weer thuis. Nog heel even zitten en dan ga ik slapen.
Muziek vandaag: Juno To Jupiter (Vangelis)