bazbo – de wereld van Bas Langereis

Bas Langereis leest u voor!

03-03-2022

Frits – Lotgenoten (0041)

Filed under: Publicaties voor FOK! - 2022 — bazbo @ 01:00

Lotgenoten,

Er denderde weer eens een storm over het land. De storm had een naam, maar die ben ik vergeten. Ik kan niet alles bijhouden. Ben het overigens met Kamagurka eens dat we mooi weer ook een naam moeten geven. Ondertussen is het trouwens vaker takkeweer dan aangenaam, maar dat geheel terzijde. Laten we voor het gemak de storm even Frits noemen. Dat praat gemakkelijker. Frits denderde over het land.

Nu woon ik in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn, in een appartementencomplex op twee hoog, bijna op de hoek van een straat die bekendstaat als ‘het tochtgat van Apeldoorn’. Bij de minste wind waai je er al weg. Als ik van twee hoog uit het raam kijk, zie ik menig fietser van de fiets, bromfietser van de bromfiets, motorrijder van de motor en bejaarde van achter de rollator gewaaid worden. Ook leuk was die keer dat de postbode vergeten had om zijn grote fietstassen dicht te doen. De brieven en kaarten woeien zo uit zijn tas en werden door de wind omhoog geblazen tot bijna boven de vier verdiepingen van ons appartementencomplex en de van het gebouw tegenover ons. Door onze straat stroomt ook de stadsbeek door een betonnen soort bak en het was een vrolijk gezicht alle poststukken door die beek te zien kabbelen.

Maar goed, die storm dus. Frits ging een lekker potje tekeer. Die vrijdagavond zag ik op Twitter (jaja) een vermakelijk filmpje van ons mooie Oranjepark, op een steenworp afstand van mijn woning vandaan. (Hoewel, je moet dan echt wel érg ver kunnen gooien of het moet met van die kleine keitjes zijn, dan red je het misschien.) In het filmpje rijdt een jonge vent op de fiets over een pad door het park en plots hoor je een stem: ‘Doorfietsen!’ Van links komt er dan een werkelijk enorme boom het beeld in vallen, die vlak achter de fiets op het pad terechtkomt. De fietser verdwijnt in de kleine takken. Dat zal schrikken zijn geweest, voor die jongeman. De maandag erop stond er een groot interview met hem in de lokale sufferd, waarin hij vertelde dat hij – op een kleine snede in zijn hoofd na – met de schrik was vrijgekomen. Ik ben dan wel benieuwd hoe hij moet hebben gekeken toen hij zijn bekeuring onder ogen kreeg, want in het Oranjepark mag je helemaal niet fietsen.

Die nacht van vrijdag op zaterdag hield Frits huis in het land. Mijn eigen woning kwam er goed vanaf: geen schade. Toen ik zaterdagmorgen opstond en uit het raam keek hoe verwoest of mijn omgeving was, viel me in eerste instantie niet zo veel op. Of wacht, moest je daar kijken. Bij ons schuin tegenover, op de hoek van de straat, staat een groot en hoog kantoorgebouw. Om dit bijzonder lelijke prutwerk van architectuur nog enigszins toonbaar te maken, is het voorzien van een artistiek bedoelde luifel boven de centrale ingang. Die luifel is vervaardigd van meerdere glazen platen en al meerdere keren zijn een of meerdere van die platen spontaan losgekomen (zonder dat er sprake was van enige wind) en op de daaronder gelegen stoeptegels aan splinters gesodemieterd. In dat geval was het trottoir onder de luifel afgezet met rood-witte hekken, teneinde de voorbijgangers te wijzen op het gevaar en te behoeden voor glassplinters in de voeten.
Welnu, ik wierp de blik uit het raam en zag aan de overzijde van de straat het voetpad onder de luifel van het kantoorpand afgezet met rood-witte hekken. Ik verwachtte dus dat er iets aan de hand zou zijn met die luifel. Maar dat was vreemd: alle glazen platen zaten nog netjes op z’n plek. Dan was er meer aan de hand. Ik keek verder naar boven en ja hoor: ruim vier verdiepingen boven de luifel hingen dakplaten te bungelen. Het zag eruit dat ze ieder moment naar beneden konden vallen, zo boven op de glazen luifel. Lekker dan. Fijn dat de hekken er stonden, want als je net onder de luifel zou lopen op het moment dat zo’n plaat erbovenop terecht komt, nou dan zijn de rapen gaar.

Nu is het op zaterdag een drukte van belang bij ons in de straat. De grote warenmarkt is tijdelijk verplaatst en bevindt zich zo ongeveer hier voor de deur. De doorgaande weg is afgezet en slechts voetgangers hebben toegang.
Wacht. Wat gebeurt daar nou aan de overkant? Moet je zien: die rood-witte hekken staan niet strak tegen de pui van het kantoorgebouw; er is nog veertig of vijftig centimeter ruimte tussen. En wat doet die mevrouw daar met haar zware boodschappentassen? Precies: ze wurmt zich tussen het hek en de pui en loopt onder de luifel door. Kijk uit, mens! O zie, ze is niet de enige. Die gast met die fiets aan de hand doet exact hetzelfde! Aan de andere kant van de luifel staat het hek trouwens wél redelijk strak tegen de pui aan, dus daar kan die fiets helemaal niet voorbij.
Een slecht voorbeeld doet goed volgen, zeg. De een na de ander neemt nu de korte weg onder de glazen luifel door en ver boven hun hoofd beginnen de dakplaten steeds vervaarlijker te bewegen.

Ik durf niet meer te kijken. Straks gaat het fout. Straks raakt er echt zo’n dakplaat los en dan valt die naar beneden bovenop de glazen luifel en dan … En daar wil ik geen getuige van zijn. Ik heb kippenvel over mijn hele lijf. Of moet ik de ramen open doen en gillen: ‘Kijk uit, randkameel! Levensgevaarlijk wat je doet! Maak dat je wegkomt daar, voordat er een dakplaat op je hersenloze kop sodemietert! Die hekken staan daar niet voor niets! Denk jij soms dat je slim bezig bent door je eigen onderzoek te doen en niet achter de schaapjes aan te lopen? Jij laat je niet weerhouden door een hek en je laat je niet vertellen wat je moet doen? Jij denkt zelf na? Als er al tribunalen komen, dan is het om domme debielen zoals jij te berechten!’ Moet ik dat doen?

O, gelukkig! Er is beweging op de bovenste verdieping. Er gaat een groot kantoorraam uit de sponning. Ik zie een paar mannen in geel fluorescerende hesjes van binnenuit een touw om de bungelende dakplaat binden. En daar! Boven op het dak staan ook meerdere mannen. Zij trekken nu langzaam, heel langzaam, de dakplaat naar zich toe. Ademloos kijk ik toe. Daarna hijsen de mannen op het dak ook de andere wiebelende dakplaten naar boven.
Beneden op straat loopt nog jan-en-alleman onder de luifel door, zich van geen gevaar bewust. Ik zucht van opluchting. Dat gevaar is geweken.

Wat een avonturen weer.


Apeldoorn, februari 2022

Lees ‘m hier op FOK!.

• • •
 

Geen reacties »

No comments yet.

RSS feed for comments on this post.

Leave a comment