Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0603: OST – Xanadu
7 juli 1980. Ik logeer bij mijn neef Sjoerd in Nijmegen. We fietsen de stad rond en komen uiteindelijk in het centrum bij een platenwinkel. Deze elpee is net uit. Ik ben bezig om alle elpees van Electric Light Orchestra te kopen en de gehele tweede plaatkant is volgespeeld door Jeff Lynne en zijn (nog weinige) bandmaatjes. Dat Olivia Newton-John de eerste plaatkant vult, neem ik voor lief. Op die eerste plaatkant zijn alle liedjes geschreven door ene John Farrar, nogal een begrip in die tijd. Twee liedjes zingt Olijfje in haar eentje; de andere drie zijn duetten. Met Cliff Richard, Gene Kelly en The Tubes (!). Maar het ging om die tweede plaatkant. Van de vijf liedjes zijn er drie singles: I’m Alive, All Over The World en het titelnummer. In dat titelnummer neemt Olijfje de zang voor haar rekening. Onlangs nog zei Jeff Lynne dat Xanadu zijn eigen favoriete lied aller tijden is, vanwege de akkoorden en het arrangement. De plaat die ik heb, is een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen: 1980. Neef Sjoerd heeft nu een hoge functie in de hofhouding bij Koning Willem-Alexander. En de film heb ik nooit gezien.

–

bazbo 0602: OST – Saturday Night Fever
Dit was de tweede elpee die ik ooit kocht. Op 9 juli 1979 was dat. Heb ik de film ooit gezien? Volgens mij wel, ergens halverwege de jaren tachtig op televisie. Veel is me er niet van bijgebleven. Op deze dubbelelpee zes stukken van the Bee Gees, waar ik in 1979 nogal gek van was. Grote klappers Stayin’ Alive en How Deep Is Your Love staan erop, maar ook de wat oudere nummers Jive Talkin’ en You Should Be Dancing. Daarnaast nummers van allerlei andere artiesten, die ik toen helemaal niet kende. Het lange Disco Inferno van The Trammps is een klassieker. Ik vond destijds de bewerkingen van de klassieke stukken het mooist: A Fifth Of Beethoven (Walter Murphy) en Night On Disco Mountain (David Shire); Beethoven en Moussorgski draaien zich om in hun graf nu ik het zo terughoor. De typisch Amerikaanse bigbandstukken Manhattan Skyline, Calypso Breakdown, Salsation en K-Jee blijven verrassend sterk overeind. Ook is er ruimte voor Tavares, Kool & The Gang en K.C. & The Sunshine Band. De Vrouw heeft ook een exemplaar van deze soundtrack. Het is dezelfde versie, een Nederlandsche uit 1977, zij het dat haar exemplaar wél het dikkartonnen inlegvel met informatie heeft en die van mij niet. Meer dan dertig jaar niet gehoord, dit. Leuk!

–

bazbo 0601: Jethro Tull – North Sea Oil (10″ EP)
Deze vond ik ook vandaag. Wist niet eens dat het een RSD-uitgave was. Nu wel. Bij nader inzien is het een voorproefje van de doos met heruitgave van het album Stormwatch uit 1979, hergemixt door meneer Steven Wilson, die deze zomer eraan komt. (Ben benieuwd!) Op deze EP zes liedjes uit 1979, een tweetal in de nieuwe hermix, twee in de oude, een van de EP Home en een nog nooit uitgebracht. Folky prog, dit. Heel fijn.

–

bazbo 0600: Captain Beefheart & His Magic Band – Trout Mask Replica
Deze kocht ik vandaag. Ik was op zoek naar de speciale uitgaven van Zappa en Peter Gabriel, maar die had mijn kleine Plato hier in het zo majestueuze Apeldoorn niet. Wel vond ik deze. Het is een legendarische plaat, geproduceerd door Frank Zappa. Het verhaal gaat dat Beefheart het materiaal voor deze dubbelelpee in een halve dag had geschreven. Zappa wilde de band op de elpee laten klinken zoals hij tijdens het ontstaan van liedjes was en dus zette hij allerlei opnamespullen in het huis waar Beefheart en zijn band toen bivakkeerden. Beefheart hoorde het resultaat, vond dat Zappa er zich te gemakkelijk vanaf maakte en eiste een echte studio. Beefheart zong daar zijn partijen in zonder hoofdtelefoon; hij hoorde slechts de begeleidende muziek door het glas van de opnamecabine heen en brulde daaroverheen in de microfoon. The Blimp is bijzonder: bandlid The Mascara Snake draagt een gedicht van Beefheart (door de telefoon) en op de achtergrond hoor je het stuk Charles Ives van Zappa en The Mothers uit 1968. Heerlijke rammelherrie, die hoog op de lijst van ‘weirdest’ album aller tijden staat. Ik heb dit album natuurlijk al op cd (gotspe), maar deze vinyluitgave voor Record Store Day 2019 is een mooi hebbeding. 180g vinyl, de hoes komt goed uit en hij klinkt zoals Beefheart moet klinken: gruizig, rammelend, rauw, heerlijk. Klassieker.

–

bazbo 0599: OST – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band
Ook deze film nooit gezien! Ik kreeg deze dubbelelpee op mijn vijftiende verjaardag 17 mei 1980. Van MoCo staat met dik potlood in de binnenhoes. Geen idee wie dat was of waren. Ik was in de nadagen van mijn Bee Gees-verzamelwoede. Twee maanden later hoorde ik voor het eerst Emerson Lake & Palmer en betrad ik een geheel nieuwe wereld. Op deze soundtrack staan Beatlesnummers, voornamelijk afkomstig van Sgt. Pepper (goh) en Abbey Road, voornamelijk vertolkt door de gebroeders Gibb, Paul Nicholas en Peter Frampton (jaja). Daanaast gastoptredens van Earth Wind & Fire, Alice Cooper (Because!), Aerosmith, Billy Preston, Steve Martin, Donald Pleasence, George Burns en anderen. Bij het album zit een poster die nog een tijd op mijn zolderkamer aan het plafond heeft gehangen. Wat ik aan de filmstills op de hoes zie, is dat het een kleurrijke muziekfilm moet zijn; de makers/acteurs hebben in ieder geval lol gehad bij het opnemen van de film. Ik geloof dat de film zelf een enorme flop was. Ik heb een Amerikaanse persing uit het jaar van verschijnen 1978. Het haalt het natuurlijk allemaal helemaal niet bij de originelen, maar veel van deze vertolkingen vind ik geinig om weer eens terug te horen na meer dan dertig jaar.

–

bazbo 0598: OST – Bilitis
De Vrouw herkent deze filmmuziek bij de eerste tonen. Niet raar, want het is haar plaat, gekocht ver voordat ik ooit in beeld was. Francis Lai kon er wat van, van herkenbare rolprentklanken maken. Hij is vorig jaar overleden, zo blijkt. Dit is de muziek die hij maakte bij de kraker van beslagenfilmlensregisseur David Hamilton uit 1975. Edelkitsch van het zuiverste bronwater. Niet erg. De plaat is kort. De Vrouw heeft de Nederlandsche uitgave uit 1977. Film nooit gezien. Heb ik iets gemist? Overigens, ik heb jarenlang gedacht dat de titel van de film was: Billetjes.

–

bazbo 0597: OST – Jesus Christ Superstar
Over legendarisch gesproken. Deze plaat kreeg ik van mijn ouders op 17 mei 1981, de dag dat ik zestien jaar jong werd. Waarom weet ik niet meer. Kan me herinneren dat ik ergens had gelezen dat het goede muziek was en dat aan mijn ouders had verteld toen zij vroegen: ‘Wat wil je voor je verjaardag?’ Ik heb een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen 1973. Heb ik de film eigenlijk ooit gezien? Geen idee. Misschien wel. Hij is me in ieder geval niet bij gebleven. Het materiaal van Loyd-Webber blijft nog steeds goed hangen. Goede muziek, jammer dat het niet heel goed uit de verf komt op deze plaat. Fantastische stemmen op deze plaat ook, maar ik moet zeggen dat de veelheid eraan me af en toe de keel uit komt. Vandaag de dag zie ik dagelijks in de krant advertenties dat Ted Neeley (Jesus) nog steeds rondtourt met de musical. Hoef ik niet te zien. Ik ben niet zo van de musicals. Niettemin, het stuk Gethsemane vind ik het sterkste van de hele dubbelelpee. Ook deze heel lang niet gehoord, dus leuk om het weer eens te draaien. En het is nog niet eens Pasen.

–

bazbo 0596: OST – Easy Rider
Filmmuziek. Nou ja, dit is gewoon een verzameling rocksongs van eind jaren zestig. Geen slecht spul erop. Born To Be Wild van Steppenwolf is wel het bekendste. Daarnaast staat er werk op van Jimi Hendrix, Roger McGuinn, The Electric Prunes, The Byrds en meer. Ik kocht deze op 11 juli 1987 bij Free Record Shop in de bak met goedkopies. Legendarische film uit 1969; mijn elpee is een heruitgave uit 1984. Mooi tijdsbeeld, dit album.

–

bazbo 0595: Frank Zappa – Lumpy Gravy Primordial (12″ burgundy 180g vinyl single)
Deze kocht ik op 21 april 2018. Precies: Record Store Day 2018. Ook deze draai ik voor de tweede keer. Op dit minialbum staat de monomix van de instrumentale suite zoals Zappa die in eerste instantie in elkaar had gepuzzeld. Voornamelijk orkest met af en toe begeleiding van elektrische band, zonder de stemfragmenten, de musique concrète en de malle bandinstrumentaaltjes. Wat opvalt, is hoe goed en gedegen het al in elkaar zit, zeker als je bedenkt dat Zappa in 1968 nog pas aan het begin stond van zijn orkestrale carrière. En dan die melodieën… zo zitten er al wat voorbodes in van wat Zappa op latere platen nog verder uitwerkt. ergens horen we het 7/8 loopje van Pound For A Brown, bijvoorbeeld. Werkelijk een prachtwerk, dit. De stereoversie verscheen een paar jaar eerder in de 3cdset Lumpy Money, waarop veel opnames ten tijde van Lumpy Gravy/We’re Only In It For The Money staan. Van deze Primordial verschenen twee varianten: ik heb de bordeaurode 180grams vinylversie uit de Verenigde Staten. Op Discogs zijn er al gasten die deze voor tien- en tientallen euro’s te koop aanbieden.

–

bazbo 0594: Frank Zappa – Rollo (10″ clear vinyl single)
Record Store Day 2017 uitgave. Rollo hier gespeeld door The Petit Wazoo band in 1972. Hoop blazers en tetterdetet. Het nummer is eind jaren zeventig onderdeel geworden van The Yellow Snow Suite, compleet met teksten. Hier dus de ‘originele’ instrumentale versie. Op de B-kant de uitgerekte Portland Improvisation door hetzelfde ensemble. Ook leuk. Blijft jammer dat Zappa zelf zo weinig van de Petit Wazoo uitbracht. Postuum zijn de albums Imaginary Diseases en Little Dots door het familiebedrijf op de markt gemikt en blijkt dat het materiaal echt fenomenaal goed was. Ik kocht deze single op 24 april 2017, Record Store Day, dus. Er is maar één Europese versie van en ik heb nummer 007069. Dit is de tweede keer dat ik ‘m draai.

–

bazbo 0593: Frank Zappa – How’s Your Bird? (10″ clear vinyl)
Dit is een redelijk bijzondere. Niet alleen 10″, maar ook nog eens doorkijkbaar vinyl. Blijkt dat die versie nogal een verzamelaarsdingetje is: ik schijn er tientallen euro’s voor te kunnen vangen. Ik kocht dit minialbum van Italiaanse makelijk uit 1998 op 8 november 2003 in mijn plaatselijke Plato, toen die nog bestond. Wat erop staat, is niet nieuw. Veel ervan staat op het eerder gedraaide Rare Meat of op de eerder genoemde 5cd met alle opnamen van Studio Z, die Zappa begin jaren zestig maakte samen met Paul Buff. Het gebodene op dit minialbumpje wordt dan ook formeel vertolkt door meerdere bandjes. Het is echter voornamelijk Zappa die erachter zit. Vermakelijk is het wel. Het titelnummer is al absurd; Dear Jeepers is van die bizarre meligheid die Zappa later op zijn eigen platen zeer uitbouwde. Leuk werk.

–

bazbo 0592: Frank Zappa – Strictly Commercial – The Best Of Frank Zappa
Verzamelelpee uit 1995, bijna drie jaar na het overlijden van Zappa. Er is een cd-versie, maar op deze dubbelelpee staat wat extra materiaal: de 12″ Dance Mix in plaats van de studioversie van Dancin’ Fool, bijvoorbeeld. Compleet overbodig, maar leuk voor de verzamelaar. Die verzamelaar had/heeft alles al lang ergens in de kast staan, maar de hoesfoto(‘s) en de ‘liner notes’ maken ook dit album interessant. En het is natuurlijk heel mooi om zo’n prachtige elpee in je klauwen te houwen in plaats van een plastic pokkedoosje. Ik kocht mijn elpee pas op 3 december 1997 en ik heb een ‘limited’ versie, genummerd en al. Ik heb nummer 13735. Dat u het weet.

–

bazbo 0591: Frank Zappa – You Can’t Do That On Stage Anymore – Sampler
In 1988 kondigt Zappa een alleraardigst projectje aan. De cd-serie You Can’t Do That On Stage Anymore bevat meer dan dertien uur livemateriaal, opgenomen tussen 1967 en 1988. Om zijn publiek alvast een beetje lekker te maken, brengt hij deze sampler uit. Op deze dubbelelpee horen we inderdaad een mengelmoes van materiaal. Kennelijk had Zappa op dat moment slechts de inhoud van de eerste vier dubbelcd’s voor ogen, want op deze verzamelaar staat niets van wat later op YCDTOSA nummers 5 en 6 te horen is. Maar wat er wel op staat, is natuurlijk geweldig: van de vroege Mothers tot de Veaudevilleband en van de Roxy-band tot en met het grandioze ensemble uit 1979 en de luchtige 1984-tour. Het leuke is dat deze sampler interessant is, ook als je alle zes dubbelcd’s al hebt. Afwijkende mixen en inkortingen, bijzondere overgangen van het ene naar het andere nummer. Vermeldenswaardig zijn de monsterversie van The Torture Never Stops (uit 1977 met Adrian Belew), de ietwat ingekorte Dickie’s Such An Asshole (uit de Roxyconcerten 1974, met een hoofdrol voor de piano van George Duke) en de 1984-versie van The Evil Prince (oorspronkelijk van Thing Fish). YCDTOSA volume 1 was overigens de eerste cd van Zappa die ik ooit kocht (in 1992); deze sampler (een allereerste Amerikaanse versie uit 1988) kocht ik op 7 november 2002 en ik zou niet meer weten waar.

–

bazbo 0590: Frank Zappa – Broadway The Hard Way
Zappa’s meest politieke plaat (samen met We’re Only In It For The Money uit 1967). Tussen 1985 en 1988 was het wat stil op muziekgebied. Er kwam wel wat uit (de bizarre Broadwaycomedy Thing-Fish en de synclavierplaten Francesco Zappa en Jazz From Hell, bijvoorbeeld), maar de meeste tijd was Zappa bezig met politieke acties. Zo zette hij zich tot aan de Senaat in tegen extra belasting op lege cassettebandjes en tegen stickers op grammofoonplaten dat de muziek smerige teksten zou bevatten (met dank aan Prince zijn Darling Nikki). In 1988 stapte hij toch weer het podium op, dit keer met een enorme band (Wackerman, Thunes, Mann, Martin, Willis, Keneally) met een vijfkoppige blazerssectie (waaronder Walt en Bruce Fowler). Naast nieuwe arrangementen van oude bekenden en enkele covers (Bolero, Stairway To Heaven), kreeg het publiek vooral veel geheel nieuwe nummers te horen waarin Zappa zijn kritiek op de Amerikaanse kerk, politiek en recente presidenten niet schuwde. Veel van de tour verscheen op allerlei cd’s. Broadway The Hard Way laat vooral het nieuwe werk horen. De elpeeversie is heel anders dan de cd-versie. Ik kocht de elpee voor vijftien euro op de platenbeurs in Utrecht, al zou ik niet meer weten wanneer precies. Heel veel leuk spul op de plaat, vooral de eerste zijde: van opener Elvis Has Just Left The Building tot aan Planet Of The Baritone Women, van Any Kind Of Pain (met waanzinnig mooie gitaarsolo) tot aan Jesus Thinks You’re A Jerk (over de Amerikaanse TV-evangelisten). Op plaatkant twee horen we Dickie’s Such An Asshole, dat Zappa in 1974 al speelde ten tijde van het Watergateschandaal. Meer van dat fraais: When The Lie’s So Big, Rhymin’ Man (over Jesse Jackson) en Promiscuous (een rapnummer?). Afsluiter The Untouchables is een monoloog van Ike Willis waarin hij allerlei politieke kopstukken een kop kleiner maakt. De vinylversie is kort in vergelijking met de cd-uitgave. Daarop staat bijna een half uur meer aan materiaal, inclusief een gastoptreden van Sting tijdens de cover van zijn Policenummer Murder By Numbers. De vinylversie die ik heb is een allereerste Amerikaanse versie, uitgebracht op 25 oktober 1988. Mooi werk, dit.

–

bazbo 0589: Frank Zappa – Frankie Goes To Rotterdam
Dit zit ook in de Ankcollectie. Een bootleg! Er is een bedrijf (geweest) dat heeft verdiend aan het uitbrengen van een publieksopname, zonder dat de artiest er profijt van heeft (behalve naamsbekendheid). Ik ben erg tegen bootlegs, al moet ik eerlijk bekennen dat ook ik er in het verleden een paar heb gekocht. Niets tegen het maken van publieksopnames en die delen, maar de eventuele opbrengsten moeten naar de artiest en niet naar een of andere profiteur. Ik heb enkele jaren zeer fanatiek allerlei publieksopnames gedownload (van allerlei webstekken en waaraan uploaders en webstekeigenaren niets verdienen) en die brandde ik dan op cdr. Uiteindelijk ontdekte ik dat ze nooit terugluister en dus verdwenen er drie jaar geleden stapels gebrande cdr’s, compleet met doosjes en afgedrukte hoesjes, in de container. Het gedrocht dat ik nu draai is een staaltje verlakkerij: slecht klinkende concertopnames van 16 september 1984 in Ahoy, waar Ank waarschijnlijk tientallen guldens voor heeft moeten neertellen. Ik ken een webstek waar je een veel beter klinkende opname kunt vinden: het complete concert en nog eens gratis ook. Op deze illegale plaat, uitgebracht in 1985, horen we slechts een deel van het concert. Wat Zappa brengt is overigens prima. Geen aanrader deze plaat, dus. Bagger.

–

bazbo 0588: Frank Zappa – Them Or Us
Het is begin juli 1985. Ergens spreek ik een jongeman die zegt dat hij helemaal gek is van Frank Zappa. Ik heb natuurlijk al veel over die man gelezen en vraag de jongeman: ‘Als ik wil beginnen met Zappa, waar begin ik dan? Er is zo verschrikkelijk veel!’ Zijn antwoord: ‘Koop zijn laatste plaat Them Or Us. Daar staat alles op.’ Nog geen week later, 9 juli 1985, volg ik zijn advies op. Als ik thuis kom van de platenwinkel, draai ik hem gelijk. Gelijk moet ik toegeven: de jongeman heeft gelijk. Er staat veel op dit dubbelalbum: melige liedjes, rocksongs, complexe stukken, bizarre teksten en wagon- en wagonladingen gitaargeweld. De plaat opent met The Closer You Are, een doowopnummer, oorspronkelijk van The Channels (uit 1956) en het is vooral de uitermate lage stem van Ike Willis die deze versie zo speciaal maakt. Ya Hozna is Zappa’s reactie op berichten in het nieuws dat in veel rocksongs allerlei verborgen duivelse boodschappen zaten als je de plaat maar achterstevoren draaide. Als je Ya Hozna achterstevoren draait, hoor je teksten en zangmelodieën van eerdere Zappastukken, vooral Sofa. Sharleena is een herhaling van hetzelfde lied (van het album Chunga’s Revenge uit 1970), maar dit keer met een gierende gitaar van de toen veertienjarige zoon Dweezil Zappa. Plaatkant twee kent slechts twee stukken: het complexe Sinister Footwear II en het debiele liedje Truck Driver Divorce. In beide stukken zit een gigantische gitaarsolo van Zappa zelf, die je hele maagdarmkanaal op z’n kop zet. Deze twee stukken zijn zo te horen live opgenomen en in de studio voorzien van containers met overdubs. Op kant drie Stevie’s Spanking, het vieze verhaal over een groupie en Steve Vai met een gitaarsolo van de laatstgenoemde. Daarna het liedje met de suggestieve titel Baby Take Your Teeth Out, het prachtige prognummer Marqueson’s Chicken en het niemendalletje The Planet Of My Dreams (zo te horen al ergens in 1974 opgenomen). Plaatkant vier kent Be In My Video (een parodie op de recente hits van David Bowie), het titelnummer Them Or Us (een gitaarsolo, geknipt uit een liveopname van The Black Page uit 1982) en Frogs With Dirty Little Lips (weer een melig liedje met een tekst gebaseerd op de kinderverzinsels van zoon Ahmet). De plaat eindigt met een almachtige versie van Whippin’ Post. Precies, het stuk van de Allman Brothers. Tijdens de tour van 1974 vroeg een fan in het publiek om dit nummer. Zappa zei dat ze het niet kenden, maar als de fan het even voorzong, zouden ze het voor hem spelen. Er volgde doodse stilte, waarop Zappa zei dat het dan waarschijnlijk een compositie van John Cage was. (De dialoog is te horen op You Can’t Do That On Stage Anymore volume 2.) Zappa baalde zo van dat het publiek iets riep waarop hij niet adequaat kon reageren, dat hij besloot de fans vóór te zijn: als ze het weer eens zouden vragen, gingen ze het spelen tijdens de tour van 1984. Echter, niemand vroeg erom, vandaar dat het stuk gewoon op de setlijst verscheen. De plaat die ik kocht is een Europese versie uit 1984, die uit de Ankcollectie een variant erop.

–

bazbo 0587: Frank Zappa – Rare Meat (12″ mini album)
Beetje vreemde eend in de bijt, dit. Het betreft een minialbum met zes liedjes, ooit opgenomen door Zappa in zijn Studio Z in Cucamonga, begin jaren zestig. De jonge Zappa produceerde er (vaak samen met Paul Buff) tientallen singles. Hij schreef ook het merendeel van het materiaal en bracht het uit onder allerlei verschillende bandnamen. Op deze onofficiële uitgave staan een paar vroege pareltjes: How’s Your Bird?, Everytime I See You, Cradle Rock en de titelsong van de film The World’s Greatest Sinner. Daarnaast de melige nummers Dear Jeepers en Letters From Jeepers. Het Cucamongamateriaal verscheen op verschillende manieren; de meest indrukwekkende is de 5cdbox Paul Buff presents Highlights from the PAL and Original Sound Studio Archives. Mijn versie van dit monominialbum uit 1983 is een ‘orginele’ Amerikaanse persing.

–

bazbo 0586: Frank Zappa – London Symphony Orchestra vol. I
London Symphony Orchestra bevat wat de titel doet vermoeden: muziek uitgevoerd door het London Symphony Orchestra. In januari 1983 was het Zappa gelukt om een paar sessies met dit orkest te boeken in The Barbican in Londen. Helaas had de band nauwelijks tijd om te repeteren. Bovendien lag de opnameruimte vlakbij een pub. En dus horen we nogal wat missers. Op de tweede plaat die er verscheen met opnames van deze sessies (en die ik niet op vinyl heb), is in Strictly Genteel te horen hoe Zappa heeft geprobeerd de valse trompetpartijen te maskeren met allerlei edits en hoe hem dat niet is gelukt. Op deze plaat valt het allemaal mee en het materiaal op deze plaat is adembenemend. Op plaatkant 1 opent met het schitterende meeslepende Sad Jane. Daarna horen we Pedro’s Dowry (dat we al kennen van Orchestral Favorites) en Envelopes (dat in een rockversie te horen was op Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch). Plaatkant twee is helemaal gereserveerd voor Mo ’n Herb’s Vacation, een driedelig werkstuk dat wat meer een beroep doet op het abstracte vermogen van de luisteraar. Bij vlagen is dit orkestwerk wat lastig om doorheen te zagen, bij andere vlagen vind het briljant. Ik heb twee identieke exemplaren van deze elpee: de Amerikaanse en enige versie uit 1983. Eentje zat er in de Ankcollectie, maar ik had er al eentje die ik ooit kreeg van Zappaloog Ben Watson tijdens een Zappaquiz op de tweede dag van het Zappateersfestival in Bradford-on-Avon in Groot-Brittannië op zondag 19 februari 2007.

–

bazbo 0585: Frank Zappa – The Man From Utopia
In 1983 verscheen dit album. Eerst even over de hoes. Die verwijst naar een openluchtconcert uit 1982 waarbij de band zo’n beetje het podium werd afgeplaagd door een zwerm muskieten uit het naastgelegen moeras. Op de achterzijde van de hoes zien we de figuur van de achterzijde en werpen we ene blik in het publiek, waarin rookbommen, oproerpolitie en meer van dat: dit slaat op het beruchte concert in Palermo, waarin de politie en het leger tijdens het concert tussen het publiek met elkaar in conflict kwam. Zappa brak het concert na een half uur af, omdat zijn bandleden het podium af moesten vanwege het traangas dat hen teisterde. En dan het gebodene op dit album: het is een mix van studio en live. Korte songs over allerlei onderwerpen, van politiek tot bandanekdotes. Op dit album horen we ook de ‘spreekstem’zang die Zappa nogal eens gebruikte: The Dangerous Kitchen en The Jazz Discharge Party Hats zijn hier voorbeelden van: naderhand overdubde Steve Vai in de studio exact de zangmelodie en het resultaat is verbijsterend. Ook een setje covers: het titelnummer en Mary Lou (samengevoegd tot één stuk The Man From Utopia Meets Mary Lou) zijn oude doowopnummers, de stijl waar Zappa zo enorm van hield. Ten slotte enkele indrukwekkende instrumentaaltjes: Tink Walks Amok, Moggio en We Are Not Alone. Kortom: een enorm afwisselende plaat. Heel geinig, maar geen hoogtepunt in de catalogus. Toen de plaat op cd uitkwam, gooide Zappa de speelvolgorde helemaal door elkaar en voegde hij er een extra nummertje aan toe. Ik heb een exemplaar van deze elpee in de Ankcollectie: een bijzondere Amerikaanse ‘Pitman’-pressing, die op Discogs enkele tientallen neuro’s oplevert.

–

bazbo 0584: Frank Zappa – Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch
In 1982 komt dit album uit. Ik heb ‘m in de Ankcollectie, een Europese versie die verscheen op 21 april 1982. Het is een korte, maar bonte verzameling muziek. Op kant 1 de wat ’toegankelijkere’ stukken: meebruller No Not Now met de hoge stemmetjes, de ‘hit’ Valley Girl waarin dochter Moon haar parodie op het accent van de Encino-meisjes mag laten horen, plus I Come From Nowhere met de stem van Roy Estrada (die op vrije voeten was). Op dat laatste stuk valt vooral het gruizige en smerige gitaargeluid op, het geluid dat Zappa veel tijdens de 1982-tour gebruikte. Het doet je onderbuik schudden. Kant twee is heel andere koek. Het opent met Drowning Witch, het nummer waarvan Zappa zelf zei dat het heel moeilijk te spelen is en dat de 1982- en 1984-band het nooit gelukt is zonder fouten. Het is live opgenomen, zij het dat er vijftien edits in zitten, sommige zelfs in een enkele maat. Het is inderdaad een zeer complex stuk, met malle maatwisselingen en verbluffende gitaarsolo’s. Het loopt over in Envelopes, een orkeststuk dat al dateert uit 1978, maar in deze rockversie nooit op plaat was verschenen. Het komt later terug op het LSO-album. De plaat eindigt met Teen-Age Prostitute, een heel kort stuk met hoofdrollen voor de stemmen van Robert Martin en operazangeres Lisa Popeil. En hoor ik daar een variant op de lick van Peter Gunn? Geinige plaat, dit weer.

–

bazbo 0583: Frank Zappa – Goblin Girl (12″ picture disc single)
Dit is een redelijk unieke picture disc. Hij is maar één keer uitgegeven, in 1981 welteverstaan, vlak na het verschijnen van You Are What You Is. Ik kocht hem ooit op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, maar ik ben vergeten een datum erin te zetten. Het titelnummer staat op YAWYI en is een mal lied over een dwergmeisje. Je hoort er allerlei stemmen doorheen en de tekst van het refrein van Doreen, het nummer dat op YAWYI ervoor komt. Op kant twee Pink Napkins, dat eerder op Shut Up ‘N Play Yer Guitar Some More stond. Op Discogs zie ik dat ik redelijk wat poen voor deze plaat kan vragen. Leuk om te weten.

–

bazbo 0582: Frank Zappa – You Are What You Is
Dit is wat mij betreft de vrolijkste Zappaplaat ooit. Hij heeft in ieder geval het hoogste meebrulgehalte. Schijn bedriegt echter; de boel zit zo complex in elkaar, dat het me soms duizelt qua laagjes, loopjes, koortjes, gitaarsolootjes, overloopjes en tekstflardjes. Alle stukjes en liedjes lopen naadloos in elkaar over; rond deze tijd waren concerten van Zappa ook één langgerekte suite van stukken geworden. De plaat kwam uit in 1981 en vele bekenden spelen en zingen mee: Willis, White, Harris, Mars, Barrow, Mann, Walley. De ‘stuntgitaar’partijen zijn ingespeeld door de toen piepjonge Steve Vai. De teksten gaan over allerlei zaken, waarbij vooral Zappa’s woede tegen kerk en politiek op plaatkant drie opvallen. Er gebeurt zo veel op deze plaat. Kant twee gaat over politiek en over buitenissige figuren. Op plaatkant vier horen we een parodie op the Doors, op zelfmoordenaars en op een lastige groupie die ooit eens een bandlid volgde. Laatste stuk is I Don’t Wanna Get Drafted, dat in een heel andere versie op single verscheen. Andere bijzonderheid: aan het einde van plaatkant een horen we Theme from the third movement of Sinister Footware, een gitaarsolo die het hele maagdarmkanaal doet beven. Er zit een exemplaar in de Ankcollectie, een Europese uit 1981. Zelf kocht ik mijn vinylversie op 30 juni 1987, een Europese geremasterde heruitgave uit 1986 en die klinkt nog fantastisch. Wat een heerlijk album is dit toch!

–

bazbo 0581: Frank Zappa – Shut Up ‘N Play Yer Guitar (3LP box)
Van de pot gerukt, dat zei ik toch al? In 1981 bracht Zappa drie elpees uit vol met gitaarsolo’s. Aanvankelijk waren Shut Up ‘N Play Yer Guitar, Shut Up ‘N Play Yer Guitar Some More en The Return Of The Son Of Shut Up ‘N Play Yer Guitar alleen via zijn posterorderbedrijf te krijgen, maar in de loop van 1981 verscheen deze vette driedubbelelpeedoos. Zappa had van allerlei nummers uit shows in Londen february 1979 en oktober-december 1980 de gitaarsolo geknipt. Wat we horen lijkt saai (de solo uit het stuk Inca Roads komt een keer of vier voorbij), maar niets is minder waar. Zappa stond er toch al niet bekend om dat ieder concert hetzelfde was; zijn gitaarsoli noemde hij steevast ‘instant composing’. Het vliegt werkelijk alle kanten uit, van lyrisch tot melodieus, van venijnig tot abstract. En nogmaals: wat een debiel goed gitaargeluid had hij toch. Ik heb deze doos in de Ankcollectie en het is een originele Europese uitgave uit 1981. Hoogtepunten eruit noemen is ondoenlijk, maar heel heel heel bijzonder zijn Treacherous Cretins, Ship Ahoy, The Deathless Horsie, Pink Napkins en Canard Du Jour. Dat laatste stuk is de enige studio-opname: een duet tussen Zappa op bouzoukigitaar en Jean-Luc Ponty op viool. Bijna twee uur gitaarvertier. Later zou Zappa het nog eens overdoen met de dubbelcd Guitar en Trance-Fusion. Alsof er nog niet genoeg gitaarwerk op zijn ‘reguliere’ platen stond. Van de pot gerukt. Maar lekker.

Ja, ik draai al mijn vinylplaten. Iemand op het FOK!forum was op 4 juni 2018 een project begonnen: hij draaide alle grammofoonplaten uit zijn kast van voor naar achter. Dat wilde ik ook! Maar ik had veel bezwaren. Op vrijdag 17 augustus gooide ik alle bezwaren aan de kant. Hieronder zie je welke platen ik draaide en bij iedere plaat vertel ik iets.

Yep, I’m playing all my vinyl records. Someone on the forum of the website FOK! started a project on June 4, 2018: he was playing all the records from his shelves in chronological order. I wanted to do that too! But I could only think of many, many objections. On Friday, August 17 2018, I threw all these objections aside. Below, you can see which records I played and I’m telling something with every record (in Dutch).

–

bazbo 0580: Frank Zappa – Tinsel Town Rebellion
In 1980 kwam er geen Zappaplaat uit. Meneer lag weer eens overhoop met de zoveelste platenmaatschappij. Van 1981 tot en met 1984 maakte hij dat goed door met een ongelofelijke hoeveelheid materiaal te komen, het meeste uitgebracht door zijn eigen bedrijf. Tinsel Town Rebellion is (grotendeels) een liveplaat, met materiaal van de bands uit 1980. In die bands spelen dan onder andere zangers Ike Willis en Ray White, drummer Vinnie Colaiuta, bassisten Arhur Barrow en Patrick O’Hearn, toetsenisten Tommy Mars, Bob Harris en Peter Wolf, én gitaristen Denny Walley, Warren Cuccurullo en Steve Vai. Inderdaad, men wisselde nogal van samenstelling. De plaat start in de studio met een lekker seksistisch lied Fine Girl, dat overloopt van de vocale overdubs. Daarna komt Easy Meat, een mix van studio en live, waarin vooral de ‘orkestsectie’ en de randdebiele studiogitaarsolo opvalt. Daarna volgt een hele serie korte livestukken, waaronder klassiekers als Love Of My Life, I Ain’t Got No Heart en Tell Me You Love Me, in sneltreinvaart gebracht. Er is een gitaarsolo, een danswedstrijd en een uitgebreide oproep aan de dames in het publiek om hun onderbroek het podium op te gooien. Het titelnummer is een aanklacht tegen de muziekindustrie en de maakbaarheid van bandjes. Bamboozled By Love handelt over een man die zijn hem bedriegende vrouw om het leven brengt. Ook leuk. Helemaal aan het eind horen we een knappe en moderne versie van Brown Shoes Don’t Make It en een hippe Peaches En Regalia. Dit is een leuke plaat met een hoog meebrulgehalte. Slechts één exemplaar op vinyl hier: een Europese uit jaar van verschijnen 1981.

–

bazbo 0579: Frank Zappa – Joe’s Garage – Acts II & III
Ook in 1979 verscheen deze dubbelelpee. Ik zei toch dat het van de pot gerukt was? Op Acts II & III gaat de Joesaga verder en het wordt steeds absurder. Een van de absolute hoogtepunten is de moogsolo in Sy Borg, voorstellende een pijpbeurt door een stofzuiger. Die stofzuiger gaat uiteindelijk kapot doordat Joe het ding iets te hard afranselt tijdens een SM-sessie en hierdoor belandt Joe in de bak. U begrijpt het: Zappa op zijn best. Nog beter zijn de gitaarsolo’s. Op deze dubbelaar staan er nogal wat en ze zijn allemaal uitgevoerd volgens de ‘xenochrony’-techniek: het gitaarspoor van een nummer heeft Zappa geplakt over de basistracks van een heel ander nummer, liefst ook nog eens in een heel andere maatsoort. Het resultaat is verbazingwekkend. Enige uitzondering is de solo in Watermelon In Easter Hay, een van de allermooiste solo’s die Zappa ooit heeft gemaakt. Daarnaast andere prachtstukken: Keep It Greasey, Outside Now, Packard Goose; her en der strooit hij met bandfolklore en maatschappijkritiek en er zitten malle fratsen in: zo is Stick It Out een liedje dat Zappa al in 1971 op het podium speelde (tijdens de Sofa-routine). Ik heb ook van deze plaat exemplaren: Die uit de Ankcollectie is een Europese versie uit 1979; daarnaast heb ik zelf ooit ook eens een exemplaar gekocht (op een beurs vermoed ik, gezien het plasticfolie) en dat is exact eenzelfde.

–

bazbo 0578: Frank Zappa – Joe’s Garage – Act I
In 1979 was Zappa nogal van de pot gerukt. Niet alleen bracht hij een karrevracht aan muziek uit, ook verscheen dit album, een vertelling over muzikant en uitvreter Joe die een band begint in een land waar muziek bij wet is verboden. Allerlei bizarre figuren spelen weer een rol: een homoseksuele stofzuiger, een sekteleider, een groupie en The Central Scrutinizer, een soort Big Brother. Ultieme gekte met een boodschap, dus. Veel klassieke Zappanummers hier die veelvuldig live te horen waren: het titelnummer, Catholic Girls, Crew Slut, Wet T-Shirt Nite, Why Does It Hurt When I Pee en Lucille. Inmiddels was zanger Ike Willis aangesloten en hij is jarenlang dé stem voor Zappa’s muziek geweest. Ook rollen voor Warren Cuccurullo, Denny Walley, Tommy Mars, Vinnie Colaiuta, Ed Mann en anderen. Leuke plaat. Ik heb hem twee keer, twee Europese versies uit 1979. De ene zat in de Ankcollectie, de andere heb ik van een vriend gekregen die zijn exemplaar ging opruimen en hem mij voor mijn verjaardag gaf, enige jaren geleden.

–

bazbo 0577: Frank Zappa – Orchestral Favorites
Derde ‘Panter’-album. Deze komt uit 1979 en ik heb een orginele Duitsche versie uit dat jaar in de Ankcollectie, compleet met de spelfauten in de titels op de labels. Op deze plaat staan de orkestrale stukken (goh) die eigenlijk op Läther hadden moeten staan. Opener Strictly Genteel komt uit 200 Motels en is gelijk een binnenkomer van jewelste. Prachtige melodie, het lijkt of hij steeds herhaald wordt, maar het is echt iedere keer weer anders met een hoofdrol ook voor percussie. Pedro’s Dowry is wat abstracter en Naval Aviation In Art? is kort maar hemels. Kant twee begint met Duke Of Prunes, een melodie uit Absolutely Free (1967) en daarna klinkt het magistrale Bogus Pomp, dat een suite is van melodieën uit (alweer) 200 Motels. Naast het orkest horen we her en der wat andere instrumenten: Bozzio op drums, Bruce Fowler op trombone en een enkele gitaarsolo van Zappa zelf (Duke Of Prunes). Beetje vergeten pareltje uit de Zappacollectie, dit.

–

bazbo 0576: Frank Zappa – Bobby Brown (12″ single)
Deze is mal. De single (van Sheik Yerbouti) die het vooral in Duitschland goed deed en nog altijd goed doet. Ik heb twee versies van de maxisingle. De eerste is een originele Duitsche uit 1979, die ik ooit kocht op het jaarlijkse Zappafestival in Bad Doberan, Duitschland. Deze maxisingle moet op 33 toeren en de uitloopgroef is bijna langer dan het (titel)nummer zelf. Op kant 2 staat Baby Snakes en dat liedje is mogelijk nóg korter: slechts 1 minuut en 50 seconden. De tweede is een Duitsche heruitgave uit 1991 op Zappa Records. Deze mag op 45 toeren en op de B-kant staan twee andere albumnummers: I Have Been In You en Dancing Fool (verkeerd gespeld). Ik heb een tijdje gretig alle singleversies van dit nummer verzameld (ik heb er dus ook een paar op 7″). Waarom? In 1997 ontdekte ik dat we hier in ons zo majestueuze Apeldoorn een band hebben die het werk van Zappa spelen: The FoolZ. Een jaar later ontdekte ik ook dat ze hun leadzanger kwijt waren. Kijk. Niet lang daarna stond ik in de oefenruimte een auditie te doen. Voor de grap. Ik weet dat ik helemaal geen goede stem heb en daar kwam de band ook achter, maar ze waren onder de indruk van mijn Bobby Brown. Heel lang reisde ik met de band mee naar optredens, hielp mee met sjouwen en opbouwen en als hun en mijn hoofd ernaar stond, speelden ze Bobby Brown en zong ik het op het podium. Nu al ruim tien jaar niet meer, hoor. Ik ben me steeds meer bewust van mijn tekortkomingen.

–

bazbo 0575: Frank Zappa – Sheik Yerbouti
Het is begin 1979. Ik ben dertien jaar en zie op televisie bij Toppop een mal clipje waarin (in mijn herinnering; ik weet helemaal niet of het echt zo was) een vent met een duidelijk neppe kaalkop en een bijzondere snor een gek lied zingt over disco. Veel begrijp ik niet, maar ik hoor duidelijk dat hij de draak steekt met het genre en met de mensen die er helemaal in mee gaan. Ik vind het uitermate grappig en denk: ‘Onthouden.’ Het liedje dat ik hoor is Dancin’ Fool van Frank Zappa en het staat op deze dubbelelpee uit 1979. Enkele liedjes hiervan stonden ook op Läther, zij het in een andere versie of mix. Bijzonder is hoe de plaat is opgenomen: de basisopnames zijn van liveoptredens uit 1978 in Hammersmith in Londen. Zappa heeft er later wagonladingen overdubs aan toegevoegd. Rubber Shirt is weer helemáál uitzonderlijk tot stand gekomen: een bassolopartij in 11/4 heeft hij geplakt over de drumpartij in 4/4 van een gitaarsolo uit een heel ander concert: een knap staaltje ‘xenochrony’, zoals Zappa de techniek zelf noemde. Zo staan er meer bijzondere uitkomsten op deze plaat. Wat is gebleven is de losse ‘feel’ en de live-energie. En wat een materiaal, zeg. De band is dan ook een van de besten die hij ooit heeft gehad (en hij heeft zeer veel zeer goede bands gehad): Terry Bozzio (drums), Patrick O’Hearn (bas), Adrian Belew (gitaar), Tommy Mars (toetsen), Peter Wolf (toetsen) en Ed Mann (percussie). I Have Been In You is een parodie op Peter Frampton’s elpee I’m In You, Flakes bezingt de middelmatige kwaliteit van de middenstand (‘The toilet went crazy yesterday afternoon, the plummer he said: ‘never flush a tampoon’, this great information cost me half a week’s pay, and the toilet blew up later on the next day’), er zijn volop liedjes over de belachelijkheid van de homo- en punkbeweging, drugsgebruik en meer van dat soort spul. En ja, Dancin’ Fool staat er ook op; het maakt de discoganger belachelijk. De titel van de elpee is een verbastering van ‘Shake your body’, een hitje van KC & The Sunshine Band. Daarnaast enkele geniale instrumentaaltjes. Hoogtepunt is Yo Mama met daarin een lange gitaarsolo, die weer van een heel ander nummer in een heel andere maatsoort uit een heel ander concert komt en het resultaat is debiel goed. Kortom: meesterwerk. Ik kocht de plaat uiteindelijk pas op 23 juni 1987, een Europese digitaal geremasterde heruitgave uit 1985, made in Holland. Daarnaast heb ik een exemplaar uit de Ankcollectie: een Britse versie uit 1979.

–

bazbo 0574: Frank Zappa – Sleep Dirt
Tweede ‘Panter’-album, deze komt uit 1979 en is volledig instrumentale (jazz-)rock. Hoewel, toen in de jaren negentig zijn platen op cd verschenen, meende Zappa van deze elpee een compleet andere versie te moeten uitbrengen. Drie instrumentale stukken hadden ineens zangmelodiën, verzorgd door Thana Harris. Heel mooi, overigens. Maar de fans vonden het geschiedvervalsing. In 2012 kwam de gehele catalogus opnieuw uit op cd en toen heeft het familiebedrijf wel de originele mix zonder zang uitgebracht. Ik heb hier een originele Duitsche versie uit de Ankcollectie. Mooi werk, vooral Filthy Habits blijf ik geweldig vinden. De drie stukken die later door Thana Harris zijn ingezongen, blijken onderdeel te zijn van het sprookje Hunchentoot, dat Zappa schreef toen hij heel 1972 in een rolstoel zat. Het is nooit in zijn geheel uitgebracht (heel jammer), maar deze drie werkjes geven een mooi beeld van hoe het compositorisch had kunnen zijn. Het titelnummer is een duet tussen Zappa en James ‘Bird Legs’ Youman op akoestische gitaren. Ook bijzonder is The Ocean Is The Ultimate Solution, waarin Zappa een lange rhythmguitarsolo speelt. Fijne plaat.

–

bazbo 0573: Frank Zappa – Studio Tan
Warner Brothers bracht (tegen Zappa’s zin) al het studiomateriaal van Läther uit op drie losse elpees, die bekend zijn geworden onder de ‘Panter’-albums, vernoemd naar hoesontwerper Gary Panter. Studio Tan uit 1978 was de eerste. Op kant 1 vinden we The Adventures Of Greggary Peccary, een plaatkantvullend onzinverhaal over Greggary Peccary, een groot knaagdier dat de kalender uitvindt. Zeer veel ‘conceptual continuity’ in dit stuk (waaronder allerlei verwijzingen naar Billy The Mountain) en muzikaal is het erg gelinkt aan het werk van The Grand Wazoo-band. Kant 2 begint met het melige Lemme Take You To The Beach en vervolgens horen we een stuk dat op deze plaat is getiteld REDUNZL, maar verder in de FZ-catalogus RDNZL heet. Het begint met een duizelingwekkende openingslick en ontpopt zich als een prachtig vehikel voor een uitgebreide gitaar- en pianosolo (George Duke!). Het loopt over in Revised Music For Guitar And Low Budget Orchestra. Dit is een voorbode van orkestraal werk dat verderop in Zappa’s carrière ruim aan bod komt. Ook bijzonder: in 1971 was de opening van dit stuk gebruikelijk ook de opening van Billy The Mountain (het is in die vorm ook te horen op Playground Psychotics). Wat we op Studio Tan voorgeschoteld krijgen, is een avontuurlijke en bonte mix van klassiek, jazz, complexe rock en malle stemmen. Ik heb twee exemplaren op vinyl. Die uit de Ankcollectie is een originele Duitsche uit 1978; de andere kreeg ik van een oud-collega die zijn vinyl opruimde en dat is ook een Duitsche uit 1978 en werkelijk exact dezelfde. De oud-collega kocht hem bij de keten Elpee en hij betaalde er destijds F17.90 voor.

–

bazbo 0572: Frank Zappa – Zappa In New York
Ook weer een van mijn favoriete Zappaplaten. Ik heb hier een eerste Duitsche uitgave uit 1978; de plaat verscheen origineel een jaar eerder. Rond Kerst 1976 gaf Zappa een serie concerten in de Felt Forum in New York met zijn band (Bozzio, O’Hearn, Jobson), plus Ray White (de stem!), Ruth Underwood en een hele blazerssectie, waaronder de Brecker Brothers en een deel van de Saturday Night Live band. Zappa wilde opnames van deze concertserie aanvankelijk mengen met allerlei studio-opnames als één grote vierdubbelelpee (getiteld Läther), maar daar wilde zijn platenmaatschappij niet aan. Zappa was furieus, draaide in een halfdronken bui alle acht plaatkanten op een regionale radiozender en nodigde alle fans uit om het op te nemen. Warner Brothers bracht het vele studiomateriaal van Läther op een andere manier uit: het studiowerk kwam terecht op de drie ‘Panther’albums (genoemd naar de hoesontwerper) Studio Tan, Sleep Dirt en Orchestral Favourites; voor het livewerk maakte men Zappa In New York. Vooruit, aan de laatste wilde Zappa dan nog wel meewerken. Probleem was het stuk Punky’s Whips, waarin hij drummer Terry Bozzio nogal expliciet zijn liefde voor Punky Meadows, de gitarist van de groep Angel, liet uiten. Vermeende seksueel getinte teksten konden natuurlijk niet en Warner Brothers censureerden de plaat door het nummer van de elpee af te halen. Er bestaan enkele persingen met het nummer er wel op en dat zijn ware verzamelobjecten. Mijn versie heeft het nummer niet. Het maakt de eerste twee plaatkanten extreem kort. Niettemin is het materiaal van grote hoogte. The Illinois Enema Bandit gaat over [vul zelf in] en heeft de wonderschone stem van Ray White in de hoofdrol. The Black Page is een onspeelbare drumsolo, die Zappa speciaal schreef voor Bozzio; later bedacht hij een melodie erbij en de twee versies (ook in disco-variant, haha) zijn hier te horen. Ook prachtig; een felle versie van het bloedmooie Sofa. Volop verder instrumentaal vertier ook: I Promise Not To Come In Your Mouth heeft een hoofdrol voor de Moogsolo van Eddie Jobson en The Purple Lagoon is het vehikel voor veel (al dan niet overdubde) solo’s. Toen de eerste cd-versie verscheen, stond Punky’s Whips er gelukkig wel op, samen met wat (zeer goed) extra materiaal. Eind deze week verschijnt (als het goed is) een box met vijf cd’s vol met al het materiaal van alle avonden. Ben benieuwd!
Wacht! Ik ontdek nu dat ik van Zappa In New York TWEE exemplaren heb. Ze stonden op verschillende plekken in vak 4. De ‘extra’ versie heb ik gekocht van de Oostenrijkse fiel uit zijn verzameling. Het is dan ook een Oostenrijkse uitgave uit 1978 (de enige die er bestaat) en daarmee best bijzonder.

–

bazbo 0571: Frank Zappa – Zoot Allures
Vanaf Zoot Allures gebruikt Zappa de naam The Mothers Of Invention niet meer. Een teken dat het vanaf nu volledig om hem draait. Niet erg. Bijzondere plaat dit. De diepdonkere stem zit helemaal vooraan in de mix. Er staan wat luchtige songs op, maar ook wat interessant gitaarwerk. Opvallend is Friendly Little Finger, waarin de gitaarsolopartij van een concert is gemixt met de bas/drumpartij van een heel ander nummer uit een heel ander concert. Dit is voor het eerst dat Zappa deze techniek, die hij zelf ‘xenochrony’ noemde, gebruikte; op latere platen zullen we het vaker terughoren. The Torture Never Stops is een slome, lange nachtmerrie en het verhaal gaat dat Gail, Zappa’s vrouw, de erotische geluiden maakte. Black Napkins is een van die solo’s die tot het beste gitaarwerk van Zappa horen. MsPinky gaat over een seksspeeltje voor mannen, Disco Boy beschrijft het bestaan van een sneue versierder en het titelnummer is ook weer een van de mooiste melodieën uit het Zappaoeuvre. De plaat verscheen in 1976, net toen Zappa de samenstelling van zijn band had verwisseld. Bozzio bleef; bassist Patrick O’Hearn en toetsenist/violist Eddie Jobson. Dit kwartet staat op de hoes en dat terwijl O’Hearn en Jobson niet op de plaat spelen. Op de hoes ook aandacht voor de erectie van Frank Zappa. Ik heb maar drie versies van dit album. Een originele Nederlandse persing uit 1976 uit de Ankcollectie, een Japanse (compleet met een inlegvel met Japanse teksten) (geen idee meer hoe ik hieraan kwam) en een allereerste Britse versie die ik ooit van de Oostenrijkse fiel kocht.

–

bazbo 0570: Frank Zappa & The Mothers Of Invention & Captain Beefheart – Bongo Fury
Gloeiende, wat een gitaargeluid had Zappa toch. Op deze plaat hoor je hem heerlijk tekeergaan. In 1975 durfde Zappa het eindelijk aan om met Beefheart op tournee te gaan. Daarvóór bleek de Captain te onbetrouwbaar. Heel veel goede herinneringen heeft Zappa niet aan deze tour (ook weer vanwege de onvoorspelbaarheid van Van Vliet), vandaar dat dit album het enige is dat hij ooit met werk ervan uitbracht. De band is geweldig: Terry Bozzio, George Duke, Denny Walley, Napoleon Murphy Brock en dan ook nog eens de waanzinnige stem en teksten van Don van Vliet. Twee nummers komen uit de studio en die vind ik niet zo heel interessant; de rest is live opgenomen. De plaat begint bijna provocerend met een schreeuwstuk: Debra Kadebra. Je zou verwachten dat het van Beefheart is, omdat hij de abstracte tekst brult, maar het is geschreven door Zappa. Erna komt Carolina Hard-Core Ecstacy, een lied over een vrouw die (letterlijk) graag over zich heen laat lopen, een hoogtepunt van de plaat. Iets verderop het lange Advance Romance, waarin alles zit wat een goed Zappastuk in zich moet hebben. Wat een gitaargeluid. Ook de slide van Denny Walley giert hier heerlijk. Afsluiter Muffin Man is een soort ‘klassieker’, het intro komt uit de studio en zo gauw de reuzenriff start, zitten we weer live. Gave plaat. Ik heb in de Ankcollectie een Duitsche heruitgave uit een onbekend jaar. Klinkt als een tiet.

–

bazbo 0569: Frank Zappa & The Mothers Of Invention – One Size Fits All
Een soort sleutelalbum in het oeuvre van Zappa, dit album uit 1975. Alleen al in de hoes zitten ik weet niet hoe veel verwijzingen (conceptual continuity) en de plaat zelf bevat enkele van de allersterkste stukken die Zappa ooit heeft gemaakt. Veel van dit materiaal had hij live uitgetest. Meesterstuk Inca Roads is opgenomen in de studio, behalve dan de gitaarsolo, die komt van een concert uit 1974 in Helsinki (de complete versie van dat concert is te vinden op You Can’t Do That On Stage Anymore Volume 2). De hoofdmelodie van de solo zelf is weer een melodie die al in 200 Motels te horen was. En ga zo maar door. Alleen maar sterke nummers op dit album. Voor mij zijn naast Inca Roads ook Po-Jama People en Florentine Pogen twee hoogtepunten. Wat me daarin vooral opvalt, is hoe fenomenaal zijn gitaargeluid was in die tijd (1974-1976, maar eigenlijk was zijn gitaargeluid altijd goed), uit duizenden herkenbaar. Sofa kent een van de mooiste Zappamelodieën die er zijn; vooral in de instrumentale versie Sofa No. 2 is te horen hoe zeer Zappa beïnvloed is door Stravinsky: een prachtige melodielijn krijgt aan het eind een bizarre en uitermate geestige wending. Ik vind het schitterend en raak er nooit op uitgeluisterd. Op de plaat spelen George Duke, Napoleon Murphy Brock, Chester Thompson, Ruth Underwood, Beefheart en Johnny ‘Guitar’ Watson mee. Dit album heb ik twee keer: een orginele Italiaanse uit 1975 en een Argentijnse (!) versie (getiteld Una Medida Adecuada A Todo en ook de andere songtitels zijn in het Spaans) die ik ooit eens kocht van een Oostenrijkse fiel met een megacollectie. Beide platen zijn tientallen euro’s waard, zie ik.