bazbo – de wereld van Bas Langereis, het middelpunt der aarde

Bas Langereis leest u voor!

01-07-2008

Boodschappenbelasting!

Filed under: Publicaties voor FOK! - 2008 — bazbo @ 22:09

“Dat is dan vijfhonderd vierentwintig euro en zeven en tachtig cent,” zei het leuke kassameisje.
“Waaat?” riep ik uit. Ik keek naar een van haar aangename tietjes. ‘Dominique’ stond er op het kaartje.
“Vijfhonderd vierentwintig euro en zeven en tachtig cent, alstublieft,” zei Dominique.
“Lieve Dominique,” begon ik. “Hoe kom je erbij? Ik haal hier al sinds jaren dezelfde weekendboodschappen en altijd betaal ik onder de vijfhonderd twintig euro. Met een dergelijke kassabon kan ik toch niet bij mijn vrouwlief aan komen? Hoe kan het ineens dat alles zoveel duurder is?”
“Verpakkingstaks, meneer,” zei het heerlijke meisje.

“Wat is dit godverdomme nou ineens voor onzin?” vroeg ik.
“Sinds 1 mei zijn we genoodzaakt om verpakkingstaks te berekenen in de prijzen,” zei Dominique.
“Verpakkingstaks, dat is een mooi scrabblewoord, maar wat IS het?”
“U betaalt op ieder product 1% extra belasting vanwege de verpakking.”
“Krijg nou de rottende ratelruft,” zei ik. “Ik ben al zo milieubewust als de pest en koop al geen rommel met veel verpakkingszooi.”
“Ik kan het niet helpen, meneer,” zei het meisje.
“Ik weet het, lieverd. Ik zoek alleen even hardop naar mogelijkheden.”
“Alles staat in de kranten van de laatste paar dagen.”
“Nu je het zegt: shit. Ik heb het gelezen. Twee kranten heb ik maar liefst. Maar ik dacht dat het een grap was.”
“Het spijt me, meneer.”
“Het hoeft jou niet te spijten,” zei ik. “Al zie je er bijzonder leuk en lief uit als je spijt.”
“Dank u, meneer.”
“Hoe zat het ook weer?”

Snel griste ik drie kranten uit het rek. Gretig las ik.
Van de 240 miljoen euro die binnenstroomt via deze manier van belasting, gaat maar 115 miljoen terug naar de gemeenten. Zij kunnen het geld gebruiken om systemen in te voeren om afval te scheiden en te verwerken. 125 miljoen pleuro gaat gewoon naar de staatskas.
Verzet vanuit de politiek is er ook. Er zijn partijen die het zien als een manier om de staatsruif te spekken.
Er is ook nog verschil tussen primaire en secundaire verpakking. Primaire verpakking is bijvoorbeeld het blikje waarin je bier zit; secundaire verpakking het plasticje waarmee die zes blikjes aan elkaar vast zitten. Voor beide soorten verpakking geldt een ander belastingtarief.
“Wat een gelul!” riep ik luid door de winkel. “Zijn ze nou helemaal gek geworden?”
“Wie, meneer?” vroeg het kassameisje.
“Die gasten van de overheid! Die bedenken dit soort dingen. Wat dacht je van verwijderingsbijdrage? En diezelfde overheid heeft eerst al die producenten oogluikend toegestaan om artikelen op de markt te brengen die totaal overbodig verpakt zijn in plastic. Weet jij hoeveel gemeentebelasting ik al betaal om mijn afval, dat grotendeels bestaat uit verpakkingen, af te laten voeren?”
“Geen idee, meneer.”
“En nu komen ze aan met verpakkingstaks! Boodschappenbelasting, dat is het!”

“Oké,” zei ik tegen Dominique. “Ik ga het anders aanpakken.”
“Wat bent u van plan, meneer?” zei ze. Ze kent me een beetje.
“Kijk hier.” Ik pakte de schouderkarbonades en scheurde de verpakking open. “Scan jij de verpakking en gooi hem dan weg. Ik leg ze zo wel in mijn boodschappentas.”
“Ik weet niet of dat zo wel zal gaan.”
“Tuurlijk wel. Voortaan neem ik allerlei bakjes en zakjes zelf mee.”
“Ik denk dat ik even mijn chef erbij moet halen.”
“Hier! Waspoeder! Ik giet het zo in mijn binnenzak! Dan hoef ik niet te betalen voor die kartonnen doos.”
“Meneer?”
“Met de sneeën brood maak ik een mooie zachte bodem onder in de tas voor de tomaatjes die ik wil hebben.”
“U heeft hier nog een grote twee liter can met melk.”
“Ik drink hem hier ter plekke op.”
“Wat is hier gaande?” vroeg ineens een meneer in een pak die achter Dominique was komen staan.
“Meneer wil liever geen verpakkingstaks betalen,” zei Dominique zachtjes.

“Klopt,” zei ik. “Ik koop hier voortaan alleen nog maar spullen zonder verpakkingsmateriaal.” Ik draaide me om en wendde me tot de andere klanten in de rij. “En ik zou jullie allemaal willen aanraden: neem voortaan je eigen tupperware bakjes, je eigen flessen, doosjes en zakjes mee. Ontdoe alles van de verpakkingsmaterialen uit deze winkel voordat je ze koopt. Een procent lijkt niets. Maar het scheelt je ik-weet-niet-hoeveel aan geld op jaarbasis.”
Iedereen knikte.
“Meneer,” zei de bedrijfsleider. “Ik ben bang dat u gewoon zult moeten betalen wat er op de verpakking staat.”
“Maar ik koop de verpakking niet, alleen nog maar de inhoud,” zei ik.
“Ik ben bang dat dit niet gaat werken.”
“O jawel, hoor,” ging ik ongestoord door. “Het systeem is simpel. Ik doe boodschappen, Dominique haalt alles onder de scanner door, en dan verwijder ik alle verpakking. Vervolgens berekent zij de eindprijs met een procent korting.”
“Ik word niet goed,” zei de bedrijfsleider.
“Kijkt u wel uit bij de aankoop van paracetamol?” raadde ik hem aan. “Er is zoiets als het verschil in primaire en secundaire verpakking!”

“Volgens mij was dit het dan zo, meneer.”
“Dag lieve Dominique, tot volgende week.”
Ik wilde haar op haar wang zoenen, maar ze zat net iets te veraf. Nou ja, pech gehad. Ik gaf haar een geile knipoog en deed mijn brood, waspoeder, schouderkarbonades, tomaten en rijst zonder verpakking in mijn tas en verliet druipend en lekkend de winkel.
“Dag, meneer!” riep Dominique mij na. “Doet u de groeten aan uw vrouw?”

Diezelfde avond was ik bij de hoeren.
“Doe mij Rolinda maar weer eens!” riep ik bij binnenkomst. Niet veel later lag de heerlijke roodharige in prettige positie op mij te wachten.
“Deze keer ben ik 1% goedkoper,” zei ik.
“Hoezo dat?” vroeg ze, onderwijl haar lippen aflikkend.
“Vandaag neuk ik zonder condoom,” gromde ik, terwijl ik haar besteeg. “Niks geen verpakkingstaks voor jou.”


Apeldoorn, mei 2008

Hier lees je ‘m op FOK!.

• • •
 

Geen reacties »

No comments yet.

RSS feed for comments on this post. | TrackBack URI

Leave a comment