–
Vrijdag 2 augustus:
Half zeven op. Drie kwartier later ben ik aan het werk voor de Kap. Niet veel later heb ik de werklaptop aan, maar die doe ik snel weer uit. Geen verbinding. Geen zin in gedoe. Op de pc ga ik verder, daar lukt het wel. Voor twaalf uur heb ik heel veel gedaan, zo’n beetje alles wat ik vandaag in ieder geval af wilde hebben. Koffie met De Vrouw. Ook vinyl. Rond een uur of een lunchen we. Daarna neemt De Vrouw even bezit van de computer. Ik was af. Buiten regent het stort. Halverwege de middag gaat De Vrouw naar buiten om wat boodschapjes en regeldingen te doen. Ik log weer in en maak mijn werk voor vandaag af. Half vijf sluit ik de boel af. Dan eten maken. Eerst maar eens een galiameloen snijden. Dan een salade maken van bosui, radijs, komkommer en kerstomaat. Vervolgens spek bakken, rode ui erbij, gele courgette en fijn gesneden groene snijbiet, met knoflookroomkaas, zodat er een saus ontstaat. Ten slotte bak ik kogelbiefstukken. We eten de boel op. De afwas is snel klaar. Het afval wegbrengen naar de containers ook. Ik werk de webstek bij, luister en lees tot het donker wordt. Dan zit ik nog wat op het balkon en ik ga nog voor elf uur naar bed. Ik merk dat het nog niet oké is met de stemming, maar het is oké.
Muziek vandaag: Apollo: Atmospheres & Soundtracks (Brian Eno with Daniel Lanois & Roger Eno), Continuum – Construct III (Bass Communion), Beroemde Ouvertures (Detroit Sympony Orchestra), Jubileum Concert 90 jaar Philips (various), Bolero – Espana (various), Danse Infernale – Estancia (various), The Road Back Home (The Flower Kings)
–
Donderdag 1 augustus:
Wederom kalm op de werkplek. Ik doe er veel en ook niets. Tussen de middag wandel ik door bos en veld en zon. In de middag doe ik veel en ook niets. Kwart over vijf thuis. De Vrouw is vanmiddag en vanavond uit. Eerst even uitblazen, dan maak ik eten voor mijzelf. Kastanjechampignons bakken, bosui erbij, peper en courgette, plus de overgebleven noedels van eergisteren. Wat kaas eroverheen: klaar. Fikse hap. Daarna een miniafwasje. Ik werk de webstek bij en ga dan op het balkon lezen. Half elf slapen.
Muziek vandaag: The Late Show – Live 1978 (Andrew Gold), Scintilla (Nosound)
–
Woensdag 31 juli:
De zus is jarig. Van harte gefeliciteerd. Half zeven op. Twee uur later heb ik al veel werk voor de Kap gedaan; ik ben weer aardig bij. Toch loop ik er naartoe, drink er koffie en herschrijf een artikel dat een ander had aangeleverd. Nu nog kijken of het bevalt; dan kan het vrijdag weg en ben ik de deadline ruim voor. Iets na tienen wandel ik via de biowinkel terug. Is het koud? Nee, maar lang niet meer zo warm als de afgelopen week. Lekker fris. Koffie met De Vrouw op het balkon. De Vrouw is naar de dokter geweest wegens problemen met haar voet, waardoor lopen nog krampachtiger en moeilijker gaat. Hielspoor. Nou dat weer. Na een eenvoudige lunch gaat ze om half een werken. Ik was af en ga dan bij een supermarkt in het centrum nog een boodschapje doen en koop in de boekenwinkel (van de boekenbon die ik van Onze Vader voor mijn verjaardag kreeg) het werk Grand Hotel Europa (Ilja Leonard Pfeiffer). Ik lees goede dingen over dit werk en ben benieuwd of ik zijn stijl kan waarderen. De rest van de middag doe ik rustig aan. Eind van de middag – na een fikse regenbui – ga ik een ronde hardlopen. Aanvankelijk lijkt het lekker koel, ik neem de regenroute en na een moeizame start gaat het redelijk. Halverwege blijkt het toch erg benauwd, moet ik een wandelpauze nemen en uiteindelijk ben ik doodop. Toch fijn. Ik maak avondeten. Drie gangen. Eerst het restant van de tomatensoep van gisteren. Dan bak ik bosui, een hele klop rode eikenbladsla en drie eieren tot een ferme omelet. Ten slotte is er een fruitsalade van pruim, braam en rode bes. Klein afwasje. Dan werk ik de webstek verder bij, lees en luister ik. Half negen is De Vrouw thuis. We praten bij, ik lees nog wat en om tien uur ga ik weer naar bed.
Muziek vandaag: het vierde en vijfde plaatje uit de set The Virgin Years 1977-1983 (Tangerine Dream), Retrospektïw I-II (Magma), Attahk (Magma), Live at WOMAD 1985 (Nusrat Fateh Ali Khan and Party), Retrospektïw III (Magma)
–
Dinsdag 30 juli:
Vanmorgen in de bus, gebeurt het me weer eens. Ik ben in een nostalgische gedachtenstroom, krijg even een rilling en daar is-ie: een paniekbui en angstaanval van jewelste. Ik haal diep adem, weet wat ik moet doen en even later kan ik voort. Op de werkplek kom ik ’s morgens niet tot heel veel, maar het is rustig en stil en niet erg. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. In de middag ben ik wel in staat van allerlei werk te verzetten en dat doe ik dan ook. Vijf uur thuis. Een uur later is De Zoon er ook. De Vrouw serveert een verse tomatensoep en een schotel van runderreepjes, bonen, uien en andere groente en noedels. Ernaast een komkommersalade. De afwas lijkt groot, maar blijkt in de praktijk mee te vallen. Erna werk ik de webstek bij, stuur ik Ali Askin mijn Zappanalefoto’s zodat hij ze kan gebruiken op zijn website en Facebookpagina, doe nog heel iets voor de Kap en ga vervolgens lezen en luisteren. Half elf blijk ik wel doodmoe en ga ik slapen.
Muziek vandaag: The Late Show – Live 1978 (Andrew Gold)
–
Maandag 29 juli:
Zo. De wekker gaat om kwart over vijf. Alles verloopt voorspoedig en ik ben ruim op tijd op de werkplek. Het is er heel stil, dus ik kan in alle rust bijpraten, inlezen, opruimen en de boel klaar maken voor het echte werk (morgen). Tussen de middag wandel ik door veld en bos en zon. Om vijf uur thuis. Het lijkt niet zo heel warm, dus ga ik gelijk hardlopen. Ik heb me vergist. Na vijf minuten blijkt het zeer benauwd. Ik kies de schaduwroute die iets korter is en moet een paar korte wandelpauzes nemen. Niet erg. Thuis maak ik avondeten voor mijzelf: Ik bak kastanjechampignons met bosui en courgette en doe daar een restje kikkererwten en een ander restje spliterwtenpasta bij. Boel parmesan eroverheen. Er is ook nog restant nagerecht van gisteren. Ook fijn. Dan werk ik de webstek bij en vervolgens ga ik lezen en luisteren. De Vrouw is thuis om negen uur. Bijpraten en om tien uur ga ik weer naar bed.
Muziek vandaag: Live at WOMAD 1985 (Nusrat Fateh Ali Khan and Party), Apollo: Atmospheres & Soundtracks (Extended reissue) (Brian Eno with Daniel Lanois & Roger Eno)
–
Zondag 28 juli:
Vraag me niet waarom, maar ik ben om half zes wakker en op. Nog geen uur later ben ik aan het hardlopen. Het lukt me heel goed. Het is fris in het begin en ik ben weer op mijn ‘oude’ niveau. Geen korte schaduwroute of extra wandelpauzes nodig. Aan het eind is het wel weer erg warm, maar ik houd het goed vol. Thuis plaats ik een uitgebreide selectie van de vakantiefoto’s op de webstek. Koffie met De Vrouw op het balkon. Ze verzorgt mijn twee gehavende teennagels. Nog meer koffie met De Vrouw op het balkon. De Zoon is er om kwart over een voor lunch. Ik was af, stofzuig en stap dan op de fiets. Gedurende anderhalf uur ben ik bij Onze Vader. Het gaat goed met hem, hij zit fijn op zijn praatstoel en ik hoef maar een paar voorzetjes te geven en hij vertelt. Mooi. Thuis maak ik avondeten. Eerst een fruitsalade van watermeloen en aardbei, die we aan tafel aanvullen met druif en rode bes. Dan een salade van bosui, komkommer, radijs, kerstomaat, pompoen- en pijnboompitten. Vervolgens bak ik ui, rode ui, puntpaprika, courgette en geblancheerde groene asperges. Ten slotte bak ik twee lamsfiletlappen. We eten de boel op. Dan was ik af en breng ik afval naar containers. Wat lezen op het balkon. Webstek, meer lezen en luisteren en om tien uur ga ik slapen.
Muziek vandaag: de eerste twee plaatjes uit de set The Virgin Years 1977-1983 (Tangerine Dream), No Har De Laget Skandale Igjen! (Det Skandaløse Orkester), het derde plaatje uit de set The Virgin Years 1977-1983 (Tangerine Dream)
–
Zaterdag 27 juli:
Half zeven op. Koffie. Verder met fotobestanden een naam geven. Kwart voor negen wandel ik naar de markt voor fruit en brood. Aansluitend ga ik naar de biowinkel en bioslager. Kwart over tien ben ik klaar met boodschappen. Koffie op het balkon met De Vrouw. Ook maak ik de fotoklus af. De Zoon is er na een uur voor een lunch. Na de afwas doen De Vrouw en De Zoon een boodschap; ik lees op het balkon. Half vier wandel ik langs het kanaal naar het nieuwe huis van Richard en Ellen; De Vrouw en De Zoon gaan op de fiets. We zitten buiten op het terras; het is er heel warm en er zijn heel veel mensen. Leuk. Half zes vertrek ik. De Vrouw blijft er eten. Ik haal nog een kleinigheid bij een supermarkt en ga dan naar huis. Ik maak een eenvoudig maal voor mijzelve: ik bak kastanjechampignons, bosui, een puntpaprika en courgette en bestrooi die met parmesan. Zeer goed. Ik heb nog een nagerecht ook: een fruitsalade van watermeloen, aardbei en rode bes. Ondertussen heeft de computer een update en die duurt bijna twee uur. Niet erg. Ik lees op het balkon en begin in The Big Note (Charles Ulrich). Half elf ga ik weer slapen.
Muziek vandaag: At Lincoln Cathedral (Rick Wakeman), Preludes To A Century (Rick Wakeman), The Adventures Of Zodd Zundgren (The Ed Palermo Big Band), Attahk (Magma)
De stem is niet specifiek mannelijk of vrouwelijk, ook niet hard of zacht. Ze klinkt wel wat fluisterend en dat maakt haar minstens zo indringend. Hij ontkomt er niet aan, wat hij ook doet. Hij kan zijn hoofd schudden om alle prikkels van buitenaf kwijt te raken, zich in immense menigten begeven of de modernste hoofdtelefoons opzetten: niets helpt.
Hij staat in een kledingwinkel. Om hem heen zijn jongelui bezig hippe kleding uit te zoeken, al dan niet geadviseerd door een gladde verkoper. De opdringerige muziek beukt in zijn kop. Zijn wereld draait. Hij gaat naar buiten. Daar lijkt het stil. Maar ze is er nog steeds. ‘Ik wil dat je luistert, Ronald.’
– is maar wat je wilt. Jij wilt het toch ook? Het beste? Het allerbeste is nooit goed genoeg. Je weet nog van het licht, hoe ze helpt, hoe ze haar heeft geholpen. Haar en haar hond, allebei geholpen door de kracht, de kracht van het licht. Onderschat jouw rol niet, dit is jouw taak. Jij helpt mee aan de opl – erug in de sneeuw. Koud, d – k dat. Maak je geen zorgen, het komt goed. Met haar kwam het toch ook goed? Ze is niet alleen, heus niet. Haar hond is bij haar. Je deed het goed. Je weet de noodzaak van – een moment, maar. De geschiedenis herhaalt zich en waarom ook niet? Vroeg of laat leren ze ervan en zo lang ze er nog niet van leren, moeten wij, moet jij, moet –
Ronald Haamschaar kijkt om naar de winkel. Voor hem was er niets te halen. Op straat de drukte van belang. Hij begeeft zich naar de rand, al weet hij niet goed waarvan. Het stormt, maar niet buiten op straat. Hier, een steeg. Geen mens. Wel donkere gevels. Daar een parkje. En een bank. Hij gaat zitten, doodmoe. Hijgend laat hij zijn hoofd hangen. Dit is zwaar, weet hij. Heel zwaar. De deadline vreet hem op. Hij krijgt het benauwd, knoopt zijn regenjas open en trekt zijn stropdas losser. Er komt iemand langs. Een man staat stil en kijkt naar hem.
‘Gaat het goed met u?’ vraagt de man.
Ronald knikt. Hij weet dat het gaat, maar of het goed of slecht is, dat weet hij niet. ‘Het gaat,’ zegt hij.
‘Mooi,’ zegt de man. ‘Ik maakte me zorgen. Nou, ik wens u nog een fijne dag.’
Ronald zegt niets. De man loopt weg. Ronald kijkt hem niet na. Haalt diep adem. Wat had hij moeten doen? Ook niets. Nog eens zuchten. Dan even de ogen sluiten en wachten op wat gaat komen.
– het niet de eerste keer en zeker niet de laatste zou zijn. De man bij het raam, weet je het weer? – lgens de afspraak. Een pose en iets donkers op haar af. Pijn, veel pijn doemde op uit de mist – nt. Want van wie was de hit My Sharona ook weer? Ik za – komen. Zeg me dat je de deadline haalt, zeg het. Laat me niet in de steek, je zult niet slapen voordat, alleen dan krijg je rust, je moet het halen, slechts jij kan het en dat wee – e neus voor ophaalt. Spijt krijg je niet, nooit. Ook al is het onomkeerbaar en past het niet in de gewoontes en gebruiken van jouw huidige wereld, uiteindelijk gaat het om het goede en zul je een en al voldoeni – – aarachtig –
– geruis. Hij kijkt op. Van links. Of nee, de andere kant. Achteren? Langs het parkje loopt een pad. Zwetend staat hij op en volgt het. Langs de kant van de klinkers is gras. Te groen. Wat verderop lijkt nevel, maar als hij dichterbij komt is het weg. Komt het pad weer op een grote weg? Kan hij nog afslaan? Hier, rechts. Een achterom. Het is klaarlichte dag en toch lijkt het al donker. Waar komt het geluid vandaan? Wat hoort hij? Wat zegt het? Het zegt iets. Woorden, een en al woorden, zinnen en klanken. Ze manen, ze overstemmen, ze overweldigen. Ronald Haamschaar loopt te rillen. Hij wil de lederen tas in zijn hand tegen de lantarnpalen slaan. Hij wil van zich afschreeuwen dat het moet stoppen, hij wil het de nek omdraaien en hij wil zich er volkomen aan overgeven. Even lijkt hij door de knieën te zakken, maar hij blijft overeind. Licht zwalkend zet hij zijn weg voort. Het smalle paadje komt uit op een drukke weg. Voorbijrazend verkeer van links en rechts. Geen oversteekplaats en toch –
– erg genoeg. Haha, wen er maar aan. Je weet nooit hoe – eraan, allemaal. Vroeg of laat. Ze ontkomen niet. Hoor je me? Het eind is nog niet in zicht. Nog h – og verstrekkende g – ft. Zeg niet dat het niet kan. Je begrijpt de noodzaak, toch? Laat het dan ook; leg het n – van binnen. Sla geen acht op de onrust, weet dat het uiteindelijk w – zoals die man, die zich liet verleiden tot het kwaad, hij viel ten p – oor hem de eeuwige onrust, de tergende onzekerhe – et deinende waterbed, de steek in een borst, het strottenhoofd dat verbrijzelt, de verlossing – , het bedrag is altijd te laag, de prijs immer te hoog – en de woorden die klinken, de woorden –
– is het gelukt om aan de overkant te komen. Kent hij het hier? Ja, hier is hij geweest. Buiten adem kijkt hij naar de verte. Daar, achter die paar bomen, daar is de vaart. Nu nog er zien te komen. Het is vooruit, maar daar kan hij niet heen. Prikkeldraad. Zo onschendbaar is hij niet. Ben ik verward? vraagt hij zich af. Het lijkt erop, maar ik weet wat ik moet doen. ik weet waar mijn toekomst ligt. Langzaam maakt een nieuw soort zelfverzekerdheid zich van hem meester. Het voelt goed. Een warme gloed drenkt door zijn lijf. Ronald Haamschaar zucht en weet het. Hem rest niets anders dan te luisteren naar de stem.
–
Apeldoorn, juni 2019
–
bazbo 0717: Tschaikowsky – Sinfonie Nr. 6 ‘Pathétique’
Opvallend toch op hoe veel verschillende manieren je de achternaam van Peter kunt schrijven. Zijn zesde vind ik zijn absolute meesterwerk. Van het begin tot het einde meeslepend en boeiend. Van het beroemde ‘love-theme’ in het eerste deel, het gracieuze tweede, het majestueus spetterende derde tot het tranentrekkende afsluitende deel. Waarlijk fenomenaal. Ik kan het niet genoeg horen. Vreemd genoeg heb ik het niet op cd en heb ik het de afgelopen vijfentwintig jaar niet gehoord. Ik leerde het stuk kennen door – daar heb je hem weer – Keith Emerson. Hij bewerkte het complexe derde deel voor rockband (drums, bas, Hammond) en speelde het met The Nice en een orkest tijdens een concert dat later op de plaat Five Bridges terechtkwam. Ik was zó onder de indruk dat ik het origineel ook moest horen. Op 26 januari 1984 was het zover: ik kocht deze elpee, een Duitsche (her)uitgave uit een onbekend jaar. De opname is van 1962, je hoort het Wiener Philharmoniker onder leiding van Rafael Kubelik. Die is ondertussen – net als Peter en Emerson – ook dood. De dood is overigens zeer nadrukkelijk aanwezig in dit stuk, met name in het laatste deel, dat in plaats van een knetterend slot, een soort trieste nachtkaars is dat de luisteraar in verbijstering achterlaat. Tranen.
–
bazbo 0716: Tchaikovsky – Suites
Twee suites, welteverstaan. De Notenkraker en Het Zwanenmeer. De twee bekendste, dus. Blijft gaaf. Van De Notenkraker hadden mijn ouders een singeltje met daarop de meeste delen en dat draaide ik als kind veel, dus dat kende ik van jongs af aan heel goed. (Daarover later meer.) Ik kocht deze elpee op 24 januari 1984, een Nederlansche uitgave op His Master’s Voice uit een onbekend jaar. De opname is copyright 1959, maar de plaat zal wel een heruitgave ergens van zijn. Maakt niet uit.
–
bazbo 0715: Tchaikovsky – Pianoconcert no. 1
Ik ben een hele tijd lang gek geweest met Peter Iljitsj. Niet omdat hij schielijk homo was, maar omdat hij stukken maakte die tot mijn verbeelding spraken. En spreken. Nu ik dit weer terug hoor, vind ik het goed. Ik kocht deze plaat op 9 februari 1984, het is een Duitse uitgave uit een onbekend jaar, maar wel printed in Uden. Een ieder zal de openingsmaten van dit pianoconcert wel kennen. Ik krijg altijd de neiging om op zoek te gaan naar een dirigeerstokkie en mee te zwaaien.
–
bazbo 0714: Stravinsky – Rite Of Spring
Igor’s meesterwerk. Deze elpee kreeg ik ook op mijn vijftigste verjaardagsfeest 10 mei 2015 van Dave & Nicola. Deze heb ik ook nog nooit gedraaid. Nu wel. Mooie, dynamische uitvoering op deze Britse heruitgave (uit een onbekend jaar) van een elpee uit 1960 (!), in stereo nog wel. Hij heeft veel gave stukken gecomponeerd (Petrouchka, L’Oiseau de Feu), maar in mijn ogen (of nee:) oren blijft dit Igor’s meesterwerk.
–
bazbo 0713: Schubert – Symphonie nr. 9 in C-Dur
Deze kreeg ik ooit eens toen ik een jaar of veertien/vijftien was. Ik zou niet meer weten van wie. Hij is dus tweedehands. Schubert maakte mooie dingen. Af en toe nogal zwaar en deze symfonie is een mix van licht en heavy stuff. Deze elpee is een Duitsche uitgave en het is in mono, ontdek ik nu! Een Amerikaanse uitgave met een andere hoes is van 1974, dus ik vermoed dat hij van ongeveer die tijd is.
–
Vrijdag 26 juli
Half zeven ben ik op en drie kwartier later ga ik hardlopen. Niet dat het lukt. Het is al heel warm en ik moet veel pauzes houden en een schaduwrijke en korte route kiezen. Thuis koffie met De Vrouw op het balkon. Ik lees. Aan het begin van de middag maak ik een eenvoudige lunch. Na de afwas wandel ik door de bloedhitte om ons groentepakket op te halen. Op het balkon lees ik de PROG uit. Eind van de middag maak ik avondeten. Niet moeilijk. Een knoflookyoghurtmayosaus en een salade van bosui, komkommer, augurk, alfalfa, kerstomaat, rode bes, bindsla, pompoen- en pijnboompitten. Ook bak ik Italiaanse runderreepjes. Dat moet het zijn en is het ook. Kwart voor zes gaan we naar de bioscoop. We zien een film: The Biggest Little Farm. Mooi gefilmd en gemonteerd, het verhaal wat Amerikaans sentimenteel, maar de boodschap is goed. Half negen zijn we weer terug. We zetten alles tegenover elkaar open, zodat het goed kan doorwaaien. Het koelt wat af. Ik werk de webstek bij, maak het bewerken van de foto’s af en begin met de bestandsnamen. Het laatste uurtje lees ik op het balkon en om half elf ga ik weer slapen.
Muziek vandaag: The Heritage Suite (Rick Wakeman)
–
Donderdag 25 juli:
Zeven uur op. Koffie. Foto’s bewerken. Koffie met De Vrouw op het balkon. Half elf wandel ik naar een supermarkt voor wat kleinigheden vandaag. Daarna doe ik een poging: zou de biomarkt er zijn? Die is er en de kaasboer ook nog eens. Fijn. Meer koffie op het balkon. Dan maak ik bacon and eggs ter lunch. Kleine afwas. Op het balkon lees ik het tijdschrift Onze Taal en vervolgens begin ik in de PROG die in de vakantie binnen kwam. Voor vier uur start ik met het avondeten. Eerst een salade van bosui, komkommer, bladsla, olijven en rode bes. Dan kook ik spliterwtenpasta en was ik spinazie. Vervolgens bak ik spek, rode ui en peper, doe er de spinazie bij, roomkaas en amandelmelk. Ten slotte gaat er de pasta doorheen. De Zoon is er iets na vijf uur en we eten de gehele boel op. Ik was af en De Vrouw en De Zoon gaan naar de bioscoop. Ik luister, werk de webstek bij, ga verder met foto’s. De Vrouw is terug om negen uur. Ik lees nog wat op het balkon en ga om half elf slapen.
Muziek vandaag: Continuum – Construct III (Bass Communion), Siwan – Nahnou Houm (Jon Balke), Retrospectïw I-II (Magma), Retrospectïw III (Magma), Tenk Om Noen Ser Deg (Det Skandalose Orkester)
–
Woensdag 24 juli:
Half zeven op. Uur later een rondje hardlopen. Het lijkt lekker koel, maar na tien minuten is het al heel warm. Paar wandelpauzes nodig. Thuis nog even in bed. Koffie met De Vrouw. Dan wandel ik naar de biowinkel en – slager, aansluitend naar een supermarkt in het centrum. Koffie op het balkon. Lunch. Kranten lezen. Start eerste selectie foto’s. Begin van de avond maak ik eten: eerst een salade van bosui, komkommer, kerstomaat en rode bes, dan bak ik aardappelschijfjes en -partjes. Ondertussen staan kipvleugels in de oven te garen. We eten het op. De afwas is snel klaar. Even met Onze Vader bellen. Hij redt het goed, ook in de warmte van vandaag. (38 graden!) Verder met foto’s selecteren. Eerste selectie is klaar. Dan webstek en nog iets lezen en luisteren. Half elf slapen, of althans een poging daartoe.
Muziek vandaag: The Adventures Of Zodd Zundgren (The Ed Palermo Big Band), Attahk (Magma), No Har De Laget Skandale Igjen! (Det Skandalose Orkester)
–
Dinsdag 23 juli: van Bad Doberan naar Apeldoorn
Ik sta om half acht op. Koffie, ontbijt, vervolgens ga ik lege flessen inleveren in de supermarkt. De koffer heb ik snel ingepakt en even na half elf lopen we naar het station. Andere jaren brengt de familie Zühr ons naar het station, maar opnieuw zijn ze naar het ziekenhuis in Rostock. Niet erg. We wandelen, ook al is het al warm. Op de hoek van de straat al verlies ik een wiel van de koffer. Oeps. Het is niet ver naar het station en we halen ruim de trein van half twaalf. In Rostock hebben we bijna een uur overstaptijd. We kopen broodjes voor en wachten in de schaduw. In de trein hebben we eersteklasplaatsen, heel ruim, rustig en koel. In Osnabrück hebben we zelfs meer dan een uur overstaptijd. Op het stationsplein eten we broodjes kaas/sla en döner bij de grilltent. Om zes uur stappen we in de (iets vertraagde) trein naar Nederland. In de trein is het nog warmer, ondanks dat er een beetje airco is. Acht uur zijn we in Apeldoorn. Ik sleep de koffer naar huis. Daar pakken we de koffer uit en gaat de eerste was aan. De buren hebben de stapel kranten klaarliggen en ik maak een beginnetje met lezen. Reizen maakt moe en om half elf ga ik slapen.
Muziek vandaag: geen
–
Maandag 22 juli: Bad Doberan
Ik ben om half zeven wakker en ga een rondje hardlopen door bos en veld. Als ik weer terug ben, komt het bericht dat Aad eraan komt. De Zoon en ik staan buiten, maar er komt nieuw bericht: Aad heeft wat problemen met de verlichting van de auto, dus het wordt wat later. Tien uur dus. Ik zwaai hem uit. Nog weer een uurtje later fietsen De Vrouw en ik door de weilanden naar Nienhagen. Het is nog zonnig, maar we weten dat er in de namiddag kans is op regen. In Nienhagen vallen de eerste drupjes al. In een restaurant houden we een koffie-taart-pauze. Ondanks de lichte drupjes – we trekken de jas aan – rijden we door het Nienhäger Gespenster Wald naar Börgerende. Bij de Italiaan aan de kustweg eten we salade als lunch. Na een uurtje rijden we verder. Als we bij Heiligendamm komen, regent het harder. Niet lang, dus we komen we nog redelijk droog aan in Bad Doberan. Even uitblazen. Ik haal wat boodschappen voor morgen, reserveer een tafel voor vanavond in het Kamp Theater en breng lege flessen naar de biowinkel. Terug wachten we tot het verhuurbedrijf de fietsen om vijf uur ophaalt. Dat gebeurt niet. Gelukkig zijn de heer en mevrouw Zühr weer thuis en zij houden het in de gaten. Zeven uur zijn we bij het Kamp Theater voor het laatste etentje met Sascha, Nona en Gerhard. We blikken terug op het festival, bespreken allerlei verdere zaken en hebben het gezellig. We nemen afscheid. Als we om elf uur thuis komen, staan de fietsen er nog…
–
Zondag 21 juli: Zappanale dag 3
Half negen weer op. Even iets eten en dan naar de Ausstellung. Elf uur spelen daar Ali Askin en Fried Dähn. Wat ze brengen is geïmproviseerd, subtiel, swingend en zeer sterk. Ik ben waarlijk onder de indruk. Het is er niet zo enorm druk en ook qua warmte valt het er mee. De Vrouw en De Zoon hebben ontbeten en om twaalf uur fietsen we door bos en veld naar Heiligendamm. Traditiegetrouw wandelen we over de boulevard en de pier. Op de boulevard eten we ijs. Daarna gaan we naar het festival. The Headshakers mogen op het kleine podium een uur lang hun afgebroken concert van gisteren inhalen, maar ik wil vast naar het grote podium voor een mooie plek. Drie uur start daar het Ensemble Musikfabrik! Wat mooi is het weer. (We hebben ze verscheidene keren met een Zappaprogramma gezien in het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam.) Ook het publiek is snel onder de indruk en stroomt toe om het van dichtbij te kunnen aanschouwen. De gitaarsolo in Inca Roads, die de gehele strijkerssectie speelt, is fenomenaal. Ik vind Revised Music For Guitar And Orchestra zeer indrukwekkend. Napoleon Murphy Brock komt weer wat stukken zingen en dat doet hij heel goed. Ook speelt hij fluit en saxofoon en dat hoeft van mij niet. Niet dat het slecht is, maar het trekt de aandacht weg van het orkest. Echidna’s Arf (Of You) en Don’t You Ever Wash That Thing? zijn ronduit schitterend (tranen?), maar Brock zit er doorheen te toeteren. Toch een heel mooi concert; opnieuw een hoogtepunt. Na afloop zoeken we iets te eten; voor mij een pannenkoek. Op het kleine podium spelen vier muzikanten van het Percussion Under Construction een intiemer programma op stokken, tonnen, zelfgemaakte instrumenten en allerlei kleins. Zeer onderhoudend. Tijdens het concert ga ik snel nog even boodschappen doen. Ik had mijn zinnen gezet op een elpee van Skandalose, maar kom terug met twee cd’s plus eentje van The Ed Palermo Big Band. Ook niet erg. We maken ons klaar voor The Grandmothers Of Invention, de hoofdact van vandaag. Welnu, het is een herhaling van vorig jaar: bij grote vlagen vind ik het heel erg rommelig en ondergerepeteerd, bij andere vlagen klinkt het weer strak en briljant. Toch blijft het bijzonder om de twee mannen van eind tachtig bezig te zien. Ali Askin leidt de afsluitende jamsessie en dat doet hij heel goed: hij heeft wat handsignalen afgesproken en dat maakt dat het geen rommeltje is, maar klinkt als echte muziek waarin veel muzikanten een mooie solospot krijgen. Jim Cohen wuift ons allen vaarwel. Bij het kleine podium pakken we nog een klein stukje van de Shorband mee en hoe aardig die ook is, we fietsen dan terug. Elf uur thuis.
–
Zaterdag 20 juli: Zappanale dag 2
Zeven uur ben ik op en drie kwartier later ga ik hardlopen door bos en veld. Daarna hebben we tijd om rustig op orde te komen. Elf uur lopen we gedrieën naar de Stadtbäckerei voor ontbijt/bruch. Daarna pakken we de tas in en fietsen we naar het festival. Het is warm en benauwd. We zijn ruim op tijd voor de lezing van Jim Cohen. Die is altijd interessant; deze keer gaat hij over de elpee Bongo Fury en de nostalgie naar het woestijngebied waar FZ heeft gewoond. Ik hoor weer wat leuke nieuwe dingen. Na afloop bezoek ik de tent van de organisatie en zowaar daar ligt hij: het lijvige boek The Big Note van Charles Ulrich. Ik koop hem en dat betekent dat ik de hele dag met een dik twee kilo zwaardere tas moet sjouwen. Op het grote podium speelt 30 for 30, een dertigkoppig orkest, bestaande uit dertig muzikanten uit allerlei orkesten, ensembles en bands die dit weekend optreden. Ter gelegenheid van de dertigste Zappanale brengt dit gelegenheidsorkest het stuk In C van Terry Riley. In het begin vind ik het vol en gejaagd, maar na tien minuten slaat het hypnotiserende van het stuk toe. Geweldig. De vele loopjes en melodietjes zijn goed te horen, al is het geluid wat vol en had er van mij wat meer ‘ruimte’ en dynamiek in de vertolking gemogen. Als na vijftig minuten het stuk voorbij is, krijgt het ensemble een luide ovatie. Intussen heb ik Charles ergens gezien en mijn boek laten signeren. We gaan snel naar de camping. Bij de Zappateerstent ontmoeten we de gehele aanwezige community en ander rondhangend volk en we maken nog een groepsfoto ook. Zelf vergeet ik een plaat te schieten. Lang blijven we niet hangen, want ik wil niets missen van wat er op het kleine podium gaat gebeuren. In de AMM Allstars zitten Ben Watson, Graham Davis, Helen Tate en nog wat lui. Het instrumentarium doen wat kinderspeelgoed aan en als het ensemble begint met een improvisatie, stapt een deel van het publiek op. Vervolgens horen we een fijne uitvoering van The Handsome Cabin Boy en dan drie – geheel niet voor de hand liggende – Zappastukken en weer is een deel van het publiek weg. Dat is jammer, want de band speelt het heel precies en de drie stukken uiteindelijk over in een volledige vertolking van het album Lumpy Gravy. Het klinkt wat eenvoudig – omdat er een orkest ontbreekt en de elektronische geluidjes wat iel zijn -, maar alles klopt: de tekst en gesproken woorden, de melodieën, de klikjes en bliepjes, alles staat op de goede plek. Heel vermakelijk. Toegift is een vrolijke vertolking van Bamboozled By Love en na een uur is het optreden klaar. Weer een hoogtepunt. Tijdens het concert staat er plots iemand naast mij, die me aanraakt en ‘just wanna say hi’. Ik kijk: het is Katrin. Jaren niet gezien hier op het festival. Nu is ze er weer. Alles gaat goed, met haar, met mij en dan is ze weg. The Headshakers spelen op het grote podium. Ze spelen rockzappa met wat blazers: zeer strak, maar nogal schreeuwerig. De zanger zou het goed doen bij een hardrockband. Halverwege het concert staat de festivalorganisatie op het podium: er komt noodweer aan, dus als je op de camping staat, ga dan je tent vastzetten. Ik kijk omhoog en schat in dat het allemaal wel gaat overwaaien. De band zet Black Napkins in, maar na drie minuten barst het los: plots is het pikkedonker, stormt het en komt de regen met bakken naar beneden. De festivalorganisatie sommeert iedereen om het terrein te verlaten. Ik haal de wegwerpregenjassen uit de tas (scheelt weer) en we schuilen kort onder een tent. De Zoon vlucht het terrein af. We trekken de jassen aan en gaan dan door de plensregen naar buiten. Vlak buiten de poort is een geïmproviseerd hokje voor de bewaking van het parkeerterrein en samen met een stuk of acht anderen (waaronder kunstenaar Helmut King) schuilen we voor de ergste regen. Na een half uur lijkt het wat minder en ik ga op zoek naar De Zoon. Ha, die zit vast in de Zappateerstent. Ik bagger erheen. Inderdaad, daar zit hij, samen met veel andere bekenden. Ik haal De Vrouw ook op. In de tent zitten we een uurtje en het is er ouderwets gezellig: veel samen zingen. Na dat uur is het wat droger en ga ik kijken of het terrein weer open is of gaat. Berichten gaan dat alles afgelast is, anderen zeggen dat we over tien minuten weer naar binnen kunnen. Ik neem dat laatste dan maar aan. Rasoptimist. Maar het klopt. De Vrouw en De Zoon zijn echter nogal nat, moe en koud; ze besluiten terug te gaan naar het appartement. Ik begrijp het, maar zelf ben ik redelijk droog gebleven, plus ik wil de hoofdact van het festival niet missen. Ik blijf. Voor het grote podium wacht ik tot het gaat beginnen, maar ik hoor muziek bij het kleine podium, dus ga ik daar heen. The Loomings spelen er, aardige en melodieuze liedjes met drums, bas, vibes en twee zangeressen. Na een paar nummers ga ik weer terug naar het grote podium, want ik wil wel vooraan staan. Dat lukt. Om elf uur, een uur later dan oorspronkelijk gepland, begint The Ed Palermo Big Band. En jongens, wat zijn ze goed. Retestrak, indrukwekkend, gaaf. Er zijn gastrollen voor Napoleon Murphy Brock en Candy Zappa. De gitarist is goed, Katie Jacoby op viool is goed, maar de meeste indruk maakt de voltallige blazerssectie. Pas tijdens de toegift pakt Ed Palermo zelf de sax en laat hij horen dat hij ook een aardige solo kan spelen. Het is kwart over één als de vele toegiften klaar zijn. Snel nog naar het kleine podium om een paar stukjes van Det Skandalose Orkester te kunnen horen. Allemensen, wat een feest. Pretprog met veel hoempapa en malle wendingen. Lokkeman! Ik vind het waanzinnig, wil er veel meer van horen, maar ik ben ook doodmoe. Ik ga naar de fiets en rijd terug naar het appartement. Daar is iedereen nog wakker. Heel even napraten en om half drie lig ik in bed. Wat een dag.
–
Vrijdag 19 juli: Zappanale dag 1
Ik ben weer om zeven uur wakker, maar probeer nog even te slapen. Negen uur ben ik opnieuw wakker en op. Om kwart over tien loop ik naar de Ausstellung. Als ik binnen kom, loopt er al allerlei volk, maar ik weet een goede plaats te bemachtigen. Elf uur gaan Don Preston en Bunk Gardner spelen. Tijdens het grote festival vind ik ze vaak wat slordig, maar wat ze nu brengen is verrassend mooi! Veel eigen werk van Don, maar ook een stuk van Schönberg. Slechts één stuk van FZ. Veel indruk maakt Eye of Agamoto; onthouden, dus. Na een uurtje is de stampvolle en bloedhete ruimte bijna leeg. Charles geeft een lezing over muzikale citaten in het werk van FZ. Ik hoor niet heel veel nieuws, maar het is leuk om Charles aan het werk te horen. Zijn boeken zijn helaas nog niet gearriveerd; die liggen nog bij de douane op het vliegveld van Hamburg, iets met douanepapieren. Zoals afgesproken ontmoeten we elkaar voor een brunch in de Stadtbäckerei. Thuis tas pakken we de tas in en iets voor drieën stappen we op de fiets en rijden we door het bos en het veld naar het festival. We halen de polsbandjes en gaan het terrein op. Daar maken we nog een klein stukje van Jazzproject Hundehagen mee. Ik vind hun jazzgitaargepiel nogal jazzgitaargepiel, leuk om bij binnen te lopen, maar niet iets waar ik nu uren naar zou kunnen luisteren. Nee, dan Zement op het kleine podium. Een drummer en een gitarist maken een soort krautrockachtige improvrock. Bij vlagen zijn er hypnotiserende loops, bij andere vlagen is het wat weinig avontuurlijk. Toch heel gaaf. Treacherous Cretins op het grote podium valt me een beetje tegen. Instrumental is het heel goed (vooral de gitaar en de bas), maar de zang is slordig en saai. Halverwege het optreden ga ik maar even boodschappen doen (Magma!) en wat eten. Op de achtergrond hoor ik de band nog spelen. Ali N. Askin en zijn band daarentegen geven een heel mooi optreden op het kleine podium. Deze zeer goede band speelt fijne jazzfusionfunkrock. Na Don en Bunk vanmorgen het eerste echte hoigtepunt. Het is wat beginnen te schemeren en als het concert is afgelopen, is het al bijna donker. Percussion Under Construction mag op het grote podium bijna twee uur trommelen. Het programma is leuk afwisselend; de ene keer iets solo, dan iets met het kwartet of trio of met het voltallige achtkoppige ensembe. De videobeelden doen ook iets. We horen wat Zappa, wat eigen stukken, maar ook een interessante bewerking van Ionisations van Varese. Na afloop wil ik nog een paar liedjes van Long Distance Calling meepikken. Veel gehoord over deze progband. Het is luid, maar wel goed. Volledig instrumentaal en toch boeiend. Over het stikdonkere fietspad rijden we terug naar Bad Doberan en om kwart over één zijn we terug thuis.
–
Donderdag 18 juli: Zappanale welcome party
Kwart over zeven wakker, vanmorgen. Toch weer een rondje hardlopen, dit keer het echte rondje door het bos en veld. Heel aardig gaat het al, maar ik wil ook steeds stoppen om foto’s te maken. Echt opschieten doet het dus niet. Het is mooi zonnig vandaag, net als gisteren. We ontbijten in de Stadtbäckerei op de markt. Vervolgens bezoeken we de Ausstellung bij de Arf Society. Hij is weer mooi, dit keer over de vele tours die FZ heeft gedaan. Erna lopen we het dorp in. In de Mollistrasse nemen we koffie met Torte. Bij het standbeeld van FZ ontmoeten we Peter, Inge, Stephen, MaryJane en Dave (NZ), even later ook Dave en Nicola. We praten er uitgebreid bij en na bijna een uur wandelen we verder naar het Kloster, de Klostergarten en Münstergarten. In ons appartement blazen we kort uit en drinken we iets, dan gaan we naar het park Am Kamp. De Zappanale Welcome Party kan beginnen. Dat doet het. Met MagniFZnt, de twee akoestische gitaristen. We zien en spreken veel, heel veel bekenden. Rond vijf uur ga ik even terug naar het appartement; De Zoon is gearriveerd. Samen lopen we naar het park. Als NTS Trio begint (mooi, interessant), gaan we de Kino in. We zien de film Kosmische Brocken. De maker heeft vanaf 2002 het festival gefilmd en probeert de magie van Zappanale te vatten. Dat lukt hem goed, met veel leuke beelden, knappe montage en geinige interviews met bezoekers en muzikanten. Na afloop gaan we naar de markt en in de grilltent eten we de traditionele Dönerteller mit Pommes und Salat. Erna gaan we in het park nog even kijken en luisteren, maar de muziek is saai en de vele bekenden zijn vertrokken. Bovendien ben ik moe. Rond elf uur gaan we terug.
–
Woensdag 17 juli: Bad Doberan
Ik ben om acht uur wakker en een uurtje later ga ik mijn eerste rondje hardlopen door bos en veld. Het gaat nog niet zo soepel, maar het lukt. Erna ontbijten we in huis. Eind van de morgen stappen we op de fiets. Het is mooi zonnig. Via Heiligendamm rijden we langs de kust de mooie weg naar Kühlungsborn. Daar bezoeken we de jachthaven en de pier en in de hoofdstraat gaan we op zoek naar geld. Dat vinden we. Ook eten we er ijs. Rond een uur of vier rijden we weer terug. Als we bij het huis terug komen, zien we Jessica en JP. Zij bivakkeren in een appartement in de straat. We laten hun ons huis zien en ontdekken dan dat Tim en Chantal ook zijn gearriveerd. We zien elkaar later weer en gaan een boodschapje doen bij de drogist. Bij het Kamp theater zit al veel volk: Jan, Erik en later ook Martin, Harry en Marieke. En veel anderen. Ook Tim, Chantal, Jessica en JP zijn er. Dan zie ik aan de overkant iemand aan komen lopen. Is het hem? Jazeker! Tim en ik hebben Charles ontmoet toen we hier in 2002 waren. Sindsdien is hij niet meer geweest. Hij is geen steek veranderd en herkent ons ook nog. Mooi om hem weer te zien en te spreken. Hij woont nog altijd in Canada en heeft sinds 2002 gewerkt aan zijn boek dat vorig jaar is verschenen. Later wordt het wat fris buiten; we halen onze jas en op de terugweg gaan we snel iets eten, traditioneel in restaurant Shanghai de geröstete Ente. Die is – ook traditioneel – heel goed. De jongedame die ons bedient herkent ons – ook traditioneel – en zegt: ‘Wie immer.’ Dat kunnen we van haar ook wel zeggen. We gaan nog even naar het Kamp Theater. Nóg meer bekenden, waaronder Ute en Olaf. Om kwart over tien lopen we terug naar het appartement.
–
Dinsdag 16 juli: van Schwerin naar Bad Doberan
We zijn om half acht op. Tegen tien uur hebben we alles ingepakt en verlaten we het hotel. We lopen voor de laatste keer langs de Pfaffenteich naar het station. Daar bestellen we koffie en een broodje. We hebben de tijd, want onze trein vertrekt om kwart voor twaalf. Een uur later zijn we in Rostock, daar hebben we ruim overstaptijd. De kleine Regionalbahn komt om half twee in Bad Doberan aan. Herr Zühr haalt ons op en brengt ons naar het appartement. Hij gaat snel weer weg, want mevrouw heeft deze week allerlei onderzoeken in verband met een operatie die eraan zit te komen. We laten de koffers even staan en maken eerst een rondje door het dorp. We drinken koffie en eten Torte in de Mollistrasse, kopen abrikozen en Stachelbeere bij de groenteboer en doen boodschapjes in een supermarkt. Half vijf zijn we terug. We pakken de koffers uit en niet veel later levert een bedrijf de fietsen die we gaan huren af. Dan wandelen we naar het Kamp Theater. Sascha, Nona en Gerhard zitten daar en we schuiven aan. Ook eten we iets: voor mij Bandnudeln mit Oliven und Feta und Tomatensausse. Heel goed. Iets na tienen gaan we terug naar de Ferienwohnung.
–
Maandag 15 juli: Schwerin
Opnieuw zijn we vanmorgen om half elf buiten. We lopen via de Pfaffenteich naar het centrum en gaan daar op zoek naar ontbijt. In een Fleischerei is een mogelijkheid en nemen we koffie met broodjes. Vanmorgen hebben we geen plannen en op het Marienplatz lopen we een groot winkelcentrum in en kijken daar rond. Begin van de middag gaan we via de Schlossstrasse naar café Prag en daar bestellen we koffie met Torte. Dan is het niet ver naar de aanlegplaats. Half twee vertrekt onze boot. Het is grijs, bewolkt en het waait nogal, maar toch is het aangenaam genoeg om op het bovendek te zitten. We varen een uur of twee over de Schweriner See en de binnensee Heidensee. Ook komen we langs het eiland Kaninchenwerder en de aanlegplaats Zippendorf. Het is altijd bijzonder om een streek en stad vanaf het water te zien. Aan het eind van de toch krijgen we een mooi uitzicht op het Schloss. Als we weer voet aan wal hebben, wandelen we nog wat rond in de Burggarten van het Schloss Schwerin, vervolgens gaan we het centrum weer in. We drinken iets in een Gasthaus in de Enge Strasse, vervolgens lopen we verder naar het Brauhaus waar we vrijdag ook waren. Daar eten we. De notenburger graag weer, want die was heel prima. Aansluitend gaan we naar de ijszaak in de Mecklenburgstrasse voor een nagerecht. Vandaag vroeg, acht uur, terug naar hotel. Daar uitrusten, lezen en slapen.
–
Zondag 14 juli: Schwerin
Net als gisteren zijn we redelijk op tijd op. Half elf lopen we op straat. In een konditorei op de Markt nuttigen we ontbijt. Buiten is het grijs en bewolkt, maar niet heel koud. We gaan vandaag naar het Staatliches Museum. Eerst zien we de modernen (waarom?), waaronder een paar werken van Marcel Duchamps. Ook is er op de verdieping een tijdelijke en mooie tentoonstelling over Carl Malchin en zijn werk over het landleven in Mecklenburg. We onderbreken ons bezoek met koffie met Kuchen. Op de benedenverdieping zien we een fikse verzameling Oude Meesters. Veel Nederlanders weer: Van Ruisdael, Potter, Steen en Dou, maar ook PP Rubens. Half vier hebben we het gezien. Op de steiger aan de Schweriner See drinken we iets. Dan lopen we het centrum weer in. Ergens op de hoek van de Schlosstrasse met de Puschkinstrasse gaan we weer zitten. Dan lopen we de Schlossstrasse verder in en op de hoek met de Mecklenburgstrasse gaan we bij de Griek eten. De pot schaft met feta gevulde paprika uit de oven, lamskoteletten en -steak. Goed. We gaan op tijd weer terug naar het hotel. Daar wat lezen en rond half elf slapen.
–
Zaterdag 13 juli: Schwerin
We zijn op tijd op en lopen om tien uur buiten. We lopen de Apothekerstrasse een stuk naar het centrum en pakken dan de Puschkinstrasse. Daar zien we een bank. We halen geld halen en iets verderop vinden we een biowinkel. Ontbijt nemen we op het zonnige terras van een biozaak: Broodjes, kazen, smeersels, koffie en sap. Zeer goed. Op het marktplein is levendigheid: er zijn polsstokhoogspringwedstrijden gaande. We kijken even en lopen dan door naar Schloss Schwerin. Vandaag bezoeken we het museum erin. Slechts een deel is voor publiek toegankelijk, voor een ander deel zit er het provinciebestuur cq. de Landestag. Na een uurtje of twee door het museum gaan we buiten op zoek naar het restaurant voor een kop koffie. Het zit vol en verder is er nergens iets dicht in de buurt, dus kijken we rond in de oranjerie. Daarna terug het museum in voor de wapenkamer en de keramiekverzameling. Begin van de middag gaan we naar buiten en struinen we door de Schlossgarten. Iets verderop is een Proeverij, maar na een rondje erover slaan we die over: je kunt er alleen hele maaltijden bestellen. Dus gaan we terug naar het centrum. In de Schusterstrasse, vlakbij de markt drinken we iets. Vervolgens zien we op de markt nog iets van het staartje van de polsstokhoogspringwedstrijden. We lopen de Enge Strasse in (een steegje) en daar gaan we weer zitten om iets te drinken. Iets verderop aan de Buschstrasse zit een Duits Brauhaus en daar eten we rumpsteak met aardappel uit de oven. Aanvankelijk is het er wat rumoerig, maar wat later valt het allemaal mee. Nagerecht is een chocoladesoufflé met ijs en kersen. We lopen de Mecklenburgstrasse af en een hippe tent in. Daar wil De Vrouw nog wat drinken. Het is er ook heel druk en er loopt meer volk in de bediening dan dat er gasten zijn, lijkt het. Lang blijven we niet. Half tien zijn we terug in het hotel. Net voor de onweersbui. Nog wat lezen en dan slapen.
‘Ik wil het eens hebben over zaad.’
‘Je doelt op het feit dat de landbouw tegenwoordig alleen nog maar veredelde zaden gebruikt, door Europese wetgeving afgedwongen, waardoor de biodiversiteit ook op plantkundig terrein nog verder inkrimpt?’
‘Nee, Floris. Ik wil het hebben over zaad. Zaad! ZAAD!’
‘Weet je wat het is, Leo,’ zei Floris. ‘Die homo’s leggen het er altijd zo dik bovenop.’
‘Racisme!’ riep de homo.
‘Dat zou een vieze bende worden,’ mengde George zich erin.
‘Hoezo?’ zei Leo. ‘Het is niet altijd vies wat wij doen, hoor.’
‘Nou, als je je zaad er dik bovenop legt wel!’ George grijnsde breeduit.
‘Goedemiddag.’ Er waren twee mensen aan de tafel komen staan. ‘Mogen wij erbij komen zitten?’
‘Doe wat je niet laten kunt,’ zei Floris.
‘Ja ziet u, overal is geen plek meer en mijn vrouw moet echt even zitten, ze kan niet te lang staan. Maar ik zal me even voorstellen: mijn naam is Van der Goot en dit is mijn vrouw.’
‘Ik snap waarom ze niet te lang kan staan.’ Leo keek niet bepaald verlekkerd naar haar. ‘Vraag me wel of hoe lang het duurt voor het meubilair bezwijkt onder die dikke olifant.’
‘Excuseer,’ zei de heer Van der Goot. ‘Ik kan u slecht verstaan. Er is nogal veel rumoer hier.’
U begrijpt, het was een drukke boel geworden in café De Fakkel. Toen ik een half uur geleden was binnengekomen, was de hele stamtafel nog leeg. Nu zaten er al die figuren die er altijd zaten. Over meubilair gesproken. Leo zat naast me, Floris was er, George en Lina en nu schoven de heer en mevrouw Van der Goot dus ook aan. Kijk, daar had je het barmeisje Suus ook. Ze stond achter me. ‘Iemand nog wat drinken?’ gilde ze boven het tumult uit.
‘BIER!’ brulde George.
De anderen zeiden ook iets. Suus knikte bij iedere bestelling. Toen boog ze over mijn schouder en zei in mijn oor: ‘Bas, jij ook nog wat? Oh, je hebt nog water, zie ik.’
Ik glimlachte en gaf haar een knipoog.
‘Dat is dus twee bier, een whisky, een zoete witte wijn en twee droge sherry.’
‘Is het er al?’ riep Leo. ‘Ik heb dorst!’
‘En een grote waffel,’ zei de wat verlopen vrouw die ook aan tafel zat. Dat was Lina.
‘Komt eraan,’ zei Suus. Ze draaide zich om en liep naar de bar.
‘Jammer dat die bar zo dichtbij is,’ zei Floris.
‘Hoezo dat?’ vroeg Lina.
‘Nu kan ik maar zo kort naar haar kont kijken.’
‘Mannen!’
‘Ja?’ klonk het bijna eensgezind uit de monden van Floris en George. Leo zei niets.
‘Waarom zeg jij niets?’ vroeg Lina aan hem.
‘Hij is homo,’ zei George.
‘Toch houden we van hem,’ zei Floris.
‘Maar niet op die manier,’ zei George.
‘Niet zo denigrerend.’ Leo was duidelijk op zijn teentjes getrapt.
‘O, zijn we op onze teentjes getrapt?’
‘Nou, ik wel. Van jou weet ik het niet. Ben jij ook homo?’
‘Moet je een stomp in je smoel?’
‘Niet zo agressief gelijk,’ zei Leo. ‘Wat moeten de gasten wel niet van je denken?’
‘Gasten? Welke gasten?’
‘Die meneer en mevrouw Van de Poot.’
‘Excuseer,’ wilde de mannelijke helft van de gasten beginnen.
‘Geen moeilijke woorden voor die lui,’ onderbrak Lina hem. ‘Daar snappen ze niks van.’
‘Moeilijke woorden? Wat zei ik? Ik wilde alleen maar zeggen dat ik niet Van der Poo…’
‘Dat van die ekslukeers. Ga niet zeggen dat je het niet gezegd heb. Je moet hier op je woorden letten, hoor!’
‘Lina, val die mensen niet zo lastig,’ schreeuwde George. ‘Ze zijn te gast. Dan weet je toch wel hoe je je moet gedragen?’
‘Waar blijft dat zuipen!’ Floris kwam er met moeite overheen.
‘Niet zo ongeduldig, kinders.’ Suus liet zich niet opjagen. Ze stond weer bij de tafel met een goed gevuld dienblad.
‘Ik had bier!’
‘Netjes op je beurt wachten, George. Anders krijg je niets.’
‘Als je bier had,’ zei Leo, ‘dan heb je het gehad. Wij hebben nog niks. Geef mij eerst mijn pina coladaatje, meid.’
‘Een pina colada? Volgens mij heb je whisky besteld!’ riep George.
‘Niet alleen homo, maar ook nog eens je geheugen kaduuk!’
‘Ha ha, Floris,’ zei Leo met een zuur lachje. ‘Erg leuk.’
‘Een whisky voor Leo,’ zei Suus en ze zette een tumbler voor zijn neus.’
‘Zie je nou wel!’ galmde George.
‘Biertje voor Floris, zoete witte wijn voor Lina en hier: twee droge sherry. Alstublieft. Zal ik het op een bon zetten?’
‘Nou, niet op de mijne!’ krijste Lina. ‘Die whisky of pino caladi of hoe heet dat spul, dat is veuls te duur.’
‘En niet te zuipen ook,’ zei Floris. ‘Alleen al hoe het eruit ziet. Net of je …’
‘Zaad!’ riep George, terwijl hij Leo met heel grote ogen aankeek. ‘Zaad! ZAAD!’
‘Dames en heren, mag ik even de aandacht?’
‘Wat wou je zeggen, Floris?’
‘Ik moet pissen.’ Hij schoof zijn stoel naar achteren, stond op en liep naar de donkere hoek van het café.
‘Bij wie mag het op de rekening?’ maakte Suus gebruik van de stilte. ‘Jongens, graag even antwoord, dan kunnen jullie weer verder met je gesprek.’
‘Mevrouw,’ zei meneer Van der Goot, ‘in een noodgeval mag u …’
‘Dit ís een noodgeval!’ zei George snel. ‘Zet maar op de rekening van die Poten. En doe er snel nog een borreltje naast mijn biertje, schat.’
‘Nee George, zo doen we dat niet.’ Suus keek hem streng aan. Haar donkere ogen schoten vuur. Mooie donkere ogen wel, vond ik. Mij schoot plots het refrein van een liedje door mijn hoofd. Wat was dit ook weer voor liedje? O ja, nu herkende ik het. Het was een liedje van de band The Move en het heette Hello Susie. Mooi liedje. ‘Voor straf zet ik alles op jouw rekening.’
‘Ik word hier genaaid!’ brieste George.
‘Zaad! Zaad! ZAAD!’ gilde Leo, terwijl hij George met heel grote ogen aankeek. Hij barstte uit in een hinnikbui.
‘Goffer, vuile nicht.’ George stond op, reikte over de tafel en gaf Leo een slag in zijn gezicht.
Leo was even uit het veld geslagen, maar kwam snel weer bij zijn positieven. Ook hij stond op.
‘Heren!’ riep Suus. Het was te laat.
‘Homohater!’ krijste Leo en hij zette zijn lange nagels in het gezicht van George.
Suus gaf beide kerels een felle mep met haar dienblad.
‘Ja, maar hij …’ begon George.
‘Niet waar! Hij …’ zei Leo.
‘Stelletje kinderen,’ zei Suus streng. ‘Geen drinken voor jullie. Ga buiten maar even afkoelen en nadenken over wat je hebt gedaan. Pas als je je excuses kunt maken, mag je weer binnenkomen.’
‘Ja Suus.’ Beide mannen lieten hun hoofd hangen, draaiden zich om en liepen naar de deur. Even later viel die met een klap dicht.
‘Nou, dat heb je mooi opgelost!’ gilde Lina. ‘Nou ben je twee klanten kwijt!’
‘Die komen wel terug,’ zei Suus rustig. ‘Leer mij de stamgasten kennen.’
‘Doe mij nog een zoete witte wijn! Ik krijg weer dorst.’ Lina stak haar tong uit haar mondhoek.
‘Wat een stilte hier zo opeens.’ Daar had je Floris weer. ‘Een mens kan niet even gaan pissen of de wereld verandert.’
‘Jouw eigen gezeik is altijd hetzelfde!’ Lina moest erg lachen om haar eigen grapje.
‘Waar komen die gebroken glazen vandaan?’
‘Leo en Sjors hebben hun eigen glazen ingegooid!’ Lina kreeg nu de slappe lach.
Suus had de scherven opgeveegd. ‘Nu allemaal weer je een beetje netjes gedragen.’
‘Die twee nieuwelingen hier vooral!’ gierde Lina. ‘Jullie horen het, Van der Goten: doe normaal, anders moet je naar buiten.’
‘Excuseer,’ zei meneer Van der Goot, ‘maar wij …’
‘Rhaaaaahahahahaha! Heb je hem weer met z’n geëskaluïkeer! Dat zijn toch de leukste grappen, die steeds terugkomen. Kostelijk!’
De deur ging weer open. Leo en George kwamen voorzichtig binnen.
‘Heren!’ zei Suus vanachter de bar met een vragende blik.
‘Sorry, Suus,’ zei Leo. ‘We doen het niet meer.’
‘Het spijt ons,’ vulde George aan. ‘Mag ik een nieuw bier? Ik betaal het vorige rondje ook wel.’
‘En ik trakteer de volgende,’ zei Leo er snel achteraan.
‘Zo mag ik het horen,’ zei Suus. ‘Ik kom het zo brengen.’
‘Doe er voor mij een drambwie bij!’
‘Een wat, Lina?’ vroeg George.
‘Een drambwie.’
‘Een drambwie tussen je tieten.’ Hij boog en begroef ruw zijn hoofd in haar gerimpelde décolleté.
Lina gilde luid en veegde met haar beide armen alle glazen van tafel.
‘Goffer!’ Leo werd hysterisch.
‘Excuseer,’ zei meneer Van der Goot.
Suus noteerde de schade op de bon van George en kwam vervolgens naar onze tafel met haar stoffer en blik. Toen ze mij zag zitten, keek ze me wat wanhopig aan. Ik glimlachte haar weemoedig toe en knikte geruststellend, waarmee ik wilde zeggen dat het haar schuld allemaal niet was. ‘Ik weet het, Bas,’ zei ze. ‘Maar ik word er soms zo moe van. Gelukkig ben jij erbij. Dat maakt me dan weer vrolijker.’ Ze legde een hand op mijn schouder. Toen zuchtte ze diep en begon de kapotte glazen van de vloer te vegen.
‘Hé Bas!’ brulde Floris luid. Iedereen keek nu naar mij. ‘Wat vind jij hier nu allemaal van?’
Plotseling was het doodstil in het café De Fakkel.
‘Ik?’ zei ik eindelijk. ‘Ik kan het allemaal niet volgen. Maar nu ik je toch spreek: weet jij hoe laat of het is?’
‘Nee.’
‘Ik wel.’
–
Apeldoorn, juni 2019
–
bazbo 0712: Erik Satie – Piano Works vol II
Nóg meer pianosatie. Deze dubbelaar verscheen eveneens in 1982, is eveneens van Nederlandsche origine, kent eveneens het gepingel van France Clidat, kocht ik eveneens op 27 november 1987 en bevat eveneens Gnossiènnes en Nocturnes. Daarnaast ook Sarabandes, Préludes en nog veel meer pianogepiel. Fijn blijft het. Stil ook.
–
bazbo 0711: Erik Satie – Piano Works vol I
Meer piano, alstublieft. De koning van het stemmige klavier is Erik Satie. Op deze dubbelaar van Neerlandsch fabrikaat uit 1982 staan Gymnopédies, Nocturnes, Gnossiennes, Pièces Froides en heul veul meer. En dan is dit nog maar deel 1. Ik kocht ‘m op 27 november 1987 en heb hem nog veel gedraaid. Later het volledige piano-oeuvre nog eens op cd gekocht, want ik blijf het mooi vinden. Ene France Clidat speelt piano en doet dat met verve. De betere NCRV-documentairemuziek. Word er stil van. Vandaar.
–
bazbo 0710: Vladimir Ashkenazy / Zubin Mehta – Mussorgsky: Pictures At An Exhibition
Mussorgsky componeerde zijn prachtwerk voor piano in 1874; Maurice Ravel orkestreerde het in 1922 (in totaal hebben zo’n dertig verschillende musici het stuk georkestreerd) en hij liet de vijfde Promenade eruit. Ik wist dat het deze orkestratie was die Emerson gebruikt had voor zijn bewerking van ELP. Dus die moest ik nog een keer hebben. Ik kocht deze plaat op 22 september 1983. Op kant 1 staat een pianoversie van Vladimir Ashkenay uit de jaren zestig; op kant twee de georkestreerde versie (door Ravel), door het Los Angeles Philharmonic en gedirigeerd door Zubin Mehta. De plaat verscheen oorspronkelijk in 1970 in Groot-Brittannië; ik heb een Nederlandsche heruitgave uit een onbekend jaar. Later zou Ashkenazy het werk zelf ook nog maar weer een keer orkestreren. Wat een gedoe, allemaal.
–
bazbo 0709: Sviatoslav Richter – Mussorgsky: Pictures At An Exhibition
Ook deze kocht ik op 13 september 1982 in Praag. Voor drieëndertig kronen, toen drie gulden en dertig cent, zeg nog geen anderhalve euro. Het is een Russische uitgave uit 1980, maar de opname stamt uit 1958 en is ‘gerestaureerd’ in 1974. Ik kende de suite De Schilderijententoonstelling wel, maar voornamelijk van de uitvoering door Emerson Lake & Palmer (uit 1971), die ik anderhalf jaar eerder (januari 1981) kocht. Ik vond het interessant om te weten waar Emerson zijn mosterd vandaan haalde. Nu ik de plaat (na meer dan dertig jaar) weer terug hoor, valt me op dat Richter de Promenade erg snel speelt, waardoor het statige er een beetje af gaat, wat mij betreft. De nog geen half uur durende suite is verdeeld over twee plaatkanten. Lekker kort, dus. Het blijft een machtig mooi werk.
–
bazbo 0708: Mozart – Piano Concerto no. 13 – Piano Sonata in F
Meer Mozart. Meer pianowerk. Ik was altijd vooral in voor pianowerk. Met dank aan Keith Emerson. In de hoes staat de datum van aanschaf/verkrijgen. Juni/juli 1984. Ik weet niet meer hoe ik er precies aan kom. Hij is duidelijk tweedehands. Ik vermoed dat ik hem van iemand kreeg, een oom of tante of buurman of buurvrouw. De plaat is van Duitsche makelij, terwijl de hoestekst in het Frans is. Vreemd. De pianeuse is ene Clara Haskil. Naast het pianoconcert en de pianosonate staat er ook de beroemde Variationen Über »Ah, Vous Dirai-je, Maman« KV 265 op. Precies: Altijd is Kortjakje ziek. Nog leuk ook.
–
bazbo 0707: Mozart – Eine Kleine Nachtmusik – Pianoconcert nr. 21
Ah, Mozart. Ik heb een beetje haat-liefdeverhouding met ‘m. Soms geniaal, vaak te gemakkelijk. Weet niet precies wat het is. De serenade Eine Kleine Nachtmusik was een van de eerste stukken die ik van hem hoorde, hij zit in de singlesverzameling van mijn ouders (waarover later meer). Deze elpee kocht ik op 12 januari 1984. Het is een Nederlandsch fabrikaat uit 1972 en ik herinner me dat hij nogal goedkoop was (bij V&D of zo). Op de eerste plaatkant een van de vele pianoconcerten, ook leuk. We horen ene Moura Lympany aan het klavier en het orkest Virtuosi Of England, gedirigeerd door Arthur Davison. Lang niet gehoord, dit.
–
bazbo 0706: Handel – Water Music
Deze kocht ik op 15 september 1982. In Praag! Ik was er met een schoolreis. Praag lag destijds nog achter het IJzeren Gordijn en het was lastig om er te komen. Gedurende ons zevendaagse verblijf in de hele stad ben ik er één platenwinkel tegengekomen. Er stonden slechts een stuk of honderd platen in de bakken. Ik pikte er twee uit en ging ermee naar de balie. Dat was niet de bedoeling, bleek. Je moest naar de balie gaan, de naam van de componist noemen en vervolgens haalde de meneer achter de balie de plaat uit een magazijn tevoorschijn. Op deze plaat de beroemde Water Music van Handel, de drie volledige suites, welteverstaan. Uitgevoerd door het Praags Kamerorkest en uitgebracht op het Tsjechische Supraphon label. De opname is van 1978 en de hoes vermeldt dat het een uitgave is uit 1979. Volgens Discogs is hij van 1981. Zeg het maar. Op het label staat ook de prijs: 44 toenmalige Tsjechische kronen. Dat was voor mij ongeveer vier gulden en veertig cent, nog geen twee euro vandaag de dag. Een echte Tsjechische productie, dus. Plaat klinkt nog steeds goed, al heb ik hem de afgelopen dertig jaar niet gedraaid. Leuk!
–
bazbo 0705: Beethoven – Wind Music
Deze kreeg ik van Dave & Nicola, ter gelegenheid mijn vijftigste verjaardag, die ik vierde op 10 mei 2015, samen met goede vriend Giles in zijn achtertuin in Gatley, bij Stockport, bij Manchester. Mooi feest. Dave & Nicola kwamen met een stapeltje platen en er zijn er al een paar gepasseerd. Deze plaat heb ik nog nooit gedraaid! Het is blaasmuziek van meneer Beethoven, uitgevoerd door het London Baroque Ensemble en meneer Karl Haas is de dirigent. Op kant 1 het Octet in E flat major en het korte Rondino in E flat major. Kant twee opent met drie lichtere werken: drie marsen. Het eindigt met het sextet in E flat major. Vooral klarinetten, hoorns, hobo’s en fagotten zijn te horen op deze plaat. Hoogst amusant, moet ik zeggen. De plaat is verschenen op het Britse Pye label. Het is echter niet te achterhalen van welk jaar dit album is, maar het label vermeldt wel jaartallen dat de opnames ‘first published’ zijn: 1954, 1958 en 1959. Ik vermoed dan ook dat dit een plaat uit de jaren zestig is. Geen opnames van deze plaat te vinden op YouTube, wel verschillende hedendaagsere uitvoeringen…
