bazbo 0451: … To The Power Of Three 18 april 1988. Ik was in de platenwinkel en schrok me een hoedje. Wat was dit voor album? Twee namen op de hoes van de plaat die net uit was kwamen me superbekend voor en dus nam ik hem gelijk mee zonder er iets van te beluisteren. Dit moest ik hebben! In 1987 maakten Keith Emerson en Carl Palmer deze plaat samen met Robert Berry. Even geheugen opfrissen. In 1978 doekten Emerson Lake & Palmer mijn meest favoriete band ooit op. Acht jaar later wilden de drie weer iets samen proberen, maar Palmer zat vast zijn toenmalige band Asia, dus brachten Emerson en Lake een album uit samen met Cozy Powell onder de naam Emerson Lake & Powell. Nog weer een jaar later was Palmer vrij, maar ondertussen had Lake de samenwerking met Emerson weer gezien. Toen schoof de firma Geffen ene Robert Berry naar voren. Het resultaat was dit album van Emerson Berry & Palmer, dat verscheen onder de bandnaam 3. Ik verwachtte min of meer een verlengde van het ELP-geluid, maar toen ik thuis de plaat op de draaitafel legde, viel dat wat tegen. Niet dat het slecht is wat ik hoorde, maar mijn verwachtingen waren te hoog. Wat ik hoorde waren acht oerdegelijke recht-toe-recht-aansongs in de beste AOR-traditie, met een hoofdrol voor Berry’s zang en teksten. Slechts het stuk Desde La Vida heeft een ELP-sausje en het afsluitende On My Way Home kent een echte Emerson-melodie. Ik heb de Europese versie. Er volgde een (Zuid-)Amerikaanse tour, maar die bleek weinig succesvol. We moesten nog weer vijf jaar wachten tot een echte ELP-reünie. En van een tweede 3-album kwam het niet. Dertig jaar later (vorig jaar, dus) maakte Robert Berry de opvolger: Op The Rules Have Changed staan wederom acht stukken, dit keer geheel door Berry ingespeeld, maar: grotendeels geschreven samen met Emerson in het jaar voordat hij een einde aan zijn leven maakte (2016). Hierdoor is het een perfect eerbetoon aan de Grootmeester Emerson geworden. Aanrader! Maar dit album van dertig jaar ervoor heeft zeker zijn charme.
–
bazbo 450: Tangerine Dream – In The Beginning … In deze doos zitten zes platen, te weten de eerste vier studioalbums van Tangerine Dream Electronic Meditation, Alpha Centauri, (dubbelaar) Zeit en Atem, plus als bonus de toen nog niet eerder uitgebrachte elpee Green Desert. Er is maar een uitgave op het Jive Records label en die heb ik. Nogal bijzondere box, merk ik; als ik wil kan ik er tientallen euro’s voor vragen. In totaal staat op de platen dik vier uur geweldige kosmische ambient en vooral de eerste plaatkant van Zeit is nog altijd indrukwekkend met die strijkers die zo’n gruwelijk donkerdreigende sfeer neerleggen. Ik kocht deze doos op 29 januari 1987 en heb hem volgens mij dertig jaar niet gehoord. Gaaf.
bazbo 0449: Talking Heads – Blind (12″ single) Ik kocht deze maxisingle op 7 september 1988, omdat er een nummer op stond dat niet op het album Naked stond. Het titelnummer is op deze Britse versie in twee versies te horen en die twee versies slaan nergens op, want overbodige Extended en Deaf, Dumb & Blind mixen. Het bonuslied Bill verscheen wel op de cd. Die cd had ik een paar jaar later ook.
–
bazbo 0448: Talking Heads – Naked Deze kocht ik op 25 juli 1988, volgens mij ergens op de bovenverdieping van tweedehandsmeubelzaak MikMak hier in het zo majestueuze Apeldoorn. Daar stonden zowel nieuwe als gebruikte platen en ik sleepte er heel wat vinyl goedkoop weg. Zoals deze. Hij was nieuw, want net uit. Mijn Europese versie was goedkoop, maar is wel compleet met bedrukte binnenhoes en een inlegvel met informatie. Op dit album gaan Talking Heads weer een stap verder. Allerlei Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse ritmes voeren de boventoon. Boel blazers ook. Blind was de single, maar (Nothing But) Flowers, The Democratic Circus en Cool Water zijn wat mij betreft de krakers van de plaat.
–
bazbo 0447: Talking Heads – Little Creatures Deze plaat is over de gehele wereld verschenen op het EMI-label, behalve in Canada. Daar bracht het Sire-label hem uit. Ik heb een Canadese versie van de plaat uit 1985. Little Creatures was de opvolger van Stop Making Sense. Ik kocht ‘m op 22 juli 1988. Niet zo’n klapper als z’n voorganger, maar de elf nummers zijn stuk voor stuk wel retegoed. Na een keer draaien zing je ze zo mee. Grote hit: Road To Nowhere. De overige video’s mogen er ook zijn.
–
bazbo 0446: Talking Heads – Stop Making Sense Deze is van De Vrouw. Zij kocht hem in het jaar van verschijnen, 1984. Ze had de film nooit gezien. Tot ik in haar leven verscheen en ‘m op video kocht. Een paar jaar later verscheen de uitgebreide cd-versie en niet veel later de dvd. Legendarische plaat, die slechts een fractie van de film laat horen. De film kent een briljante opbouw, die op plaat helemaal niet overkomt. Maar wat er op de plaat staat, is fenomenaal. Stampers stuk voor stuk. Van Psycho Killer via Slippery People, Burning Down The House en Once In A Lifetime naar Take Me To The River. Eén springvloed van meezingers. Heerlijk. De Vrouw heeft een Europese versie, compleet met de met foto’s bedrukte binnenhoes en het dikke boekwerk erin.
–
bazbo 0445: Talk Talk – Give It Up (12″ single) Deze trok ik op 15 september 1986 ergens uit de uitverkoopbakken. Goede deun. Op de tweede kant staan twee versies van Pictures Of Bernadette. Geloof me, die foto’s vallen vies tegen, halen het niet bij Give It Up. Het titelnummer komt van het album The Colour Of Spring, de opvolger van It’s My Life. Ik heb hier een Europese versie. Leuk hebbedingetje, want sinds ik het album waarvanaf het komt op cd heb, is het wat overbodig.
–
bazbo 0444: Talk Talk – It’s My Life Deze is van De Vrouw. Toen deze elpee uitkwam in 1984, vond ik het nog weinigzeggende jarentachtigflutpop. Dat veranderde met de erop volgende elpee. Niet dat ik die op vinyl heb, wel op cd. Net als de twee daarop volgende. Daarop is er meer ruimte, meer open, meer atmosfeer. Maar over die volgende platen gaat het nu niet. Nu moeten we het doen met de nogal gedateerd klinkende muziek van dit album. Slecht is het zeker niet, maar wat mij betreft niet voor regelmatige herbeluistering vatbaar. De Vrouw heeft overigens een Europese versie, vervaardigd in Uden. Met hitjes.
–
bazbo 0443: David Sylvian & Holger Czukay – Plight & Premonition In 1987 was Sylvian in de studio bij Holger Czukay (u weet wel, van Can). Terwijl Czukay met iets bezig was, improviseerde Sylvian van alles op allerlei instrumenten. Czukay was onder de indruk, voegde er nog wat aan toe en hopla: album. Verscheen in 1988 en ik kocht mijn Europese versie op 25 maart van dat jaar. Volgens Discogs kan ik ook voor deze plaat tientallen neuro’s vragen. Wat we horen, is een ambient-achtige geluidscollage. Niet wereldschokkend, maar zeker ook niet verkeerd. Vorig jaar heel mooi geremastered heruitgegeven, in één pakket met opvolger Flux + Mutability. Beetje vreemd, maar wel lekker.
–
bazbo 0442: David Sylvian – Let The Happiness In (12″ single) Deze single afkomstig van het album Secrets Of The Beehive is zeer de moeite waard. Naast het titelnummer twee interessante extraatjes: een remix van Buoy, het nummer dat eerder verscheen op het album Dreams Of Reason Produce Monsters van Mick Karn (en waarop Sylvian gastzong), en Blue Of Noon, een wat jazzy instrumentaaltje, dat een voorbode was van de geïmproviseerde muziekrichting die Sylvian in latere jaren zou opgaan. Ik heb hier een Britse versie van deze maxisingle, die ik kocht op 13 november 1987 (bij Free Record Shop, ja) en waarvoor ik volgens Discogs nogal wat geld kan vragen. Ook al meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord, dit. Mooi!
–
bazbo 0441: David Sylvian – Secrets Of The Beehive Over klankschilderijen gesproken. Op dit album staan er negen. In het najaar van 1987 bracht Sylvian de opvolger van Gone To Earth uit. Ik kocht ‘m op 4 november van dat jaar en heb de ‘glossy’ Europese versie. Het is een herfstig album geworden. De stem zit zeer voor in de mix en de instrumentatie is nog opener en ruimtelijker, met de nadruk op akoestische instrumenten. Het maakt het allemaal zeer indringend en indrukwekkend. Ik heb dit album wel drie keer op cd. Een eerste versie (met bonuslied Forbidden Colours), hij zit in de Weatherbox en een latere remaster met een ander bonuslied. Gone To Earth is mijn absolute favoriet, maar deze zit er niet ver naast. Wat een schitterende plaat. Alleen veel te kort.
bazbo 0440: David Sylvian – A Little Girl Dreams Of Taking The Veil (12″ single) Dit is de single van de Gone To Earth-elpee. Op kant A twee versies van Taking The Veil: een wat langere mix en een 7″ singleversie. Op kant B twee instrumentaaltjes van de tweede elpee van het album. Ik kocht deze Europese versie op 23 september 1989, volgens mij in de uitverkoopbakken.
–
bazbo 0439: David Sylvian – Gone To Earth Ik zou toch zweren dat ik ook een vinylversie had van de EP Words Of The Shaman. Hij staat niet in de kast. Miste ik niet ook de eerste elpee van Japan? Vreemd. Op 10 oktober 1986 ging ik naar de platenwinkel. Ik had net een recensie van Gone To Earth gelezen in de Music Maker. Zonder er iets van te luisteren kocht ik het album. Ik kende slechts de Japanplaat Quiet Life en wat ik thuis hoorde, overtrof alle verwachtingen. De eerste plaat van deze dubbelaar telt zeven schitterende vocale nummers met een hoofdrol voor de stem, de ruimtelijke drums, de gitaar van Fripp en de flugelhorn van Kenny Wheeler. Op de tweede plaat zijn tien instrumentale klankschilderijen te horen; net iets minder ambient dan Eno, maar wel atmosferisch genoeg om bij weg te wezen. Dit album behoort tot mijn meest favoriete platen. Laughter And Forgetting / Before The Bullfight en vooral Wave zijn wat mij betreft de hoogtepunten van deze prachtplaat. Ik heb de allereerste Europese versie van het album 1986 en hij klinkt nog altijd geweldig. Ik schreef al eerder over dit album; je leest het hier op FOK!.
–
bazbo 0438: David Sylvian – The Ink In The Well (12″ single) Kijk. Een single van het album Brilliant Trees. Ik wist geeneens meer dat ik ‘m heb. Op de B-kant een instrumentale versie van Weathered Wall. Ook fijn. Ik kocht een Duitse versie van deze maxisingle op 25 september 1987. De video van het titelnummer is weer door Corbijn.
–
bazbo 0437: David Sylvian – Brilliant Trees Eerste soloalbum van Sylvian uit 1984 en wat voor een. Vele groten doen mee: Sakamoto, broer Steve Jansen, Richard Barbieri, Holger Czukay, Danny Thompson, Jon Hassell, Mark Isham, Kenny Wheeler, noem ze maar op (dat heb ik net gedaan). Stuk voor stuk schitterende atmosferische songs, waarin weliswaar de stem centraal staat, maar de instrumentatie diepe indruk maakt. Zeven klankschilderijen. Ik kocht deze plaat op 26 juni 1987 en ik heb een eerste Britse versie. De twee ‘hitjes’ kregen een video mee, gemaakt door ene Anton Corbijn.
–
bazbo 0436: David Sylvian & Ryuichi Sakamoto – Bamboo Houses / Bamboo Music (12″ single) 16 september 1987, staat er in de binnenhoes. Dat was de dag dat ik deze maxisingle kocht. Een mooie samenwerking tussen de oud-leadzanger van Japan en de oud-bandleider van Yellow Magic Orchestra. Sylvian en Sakamoto hadden al vaker met elkaar samengewerkt en zouden dat nog vele malen doen. Deze maxisingle verscheen in 1982; ik heb een Britse versie, die het in de verkoop leuk zou doen.
–
bazbo 0435: Steve Swallow – Carla Deze is leuk! En gaaf om weer eens te horen. Ik kocht dit album op 10 mei 1990. In mijn herinnering waren we toen al lang overgeschakeld op cd, maar kennelijk hadden we een soort overgangsperiode. Op dit album van deze bassist uit 1987 allerlei fijne lightjazzpareltjes. Swallow heeft alle acht stukken geschreven. Ze hadden ook zo van Carla Bley kunnen zijn. Mevrouw bespeelt het orgel op deze plaat en de titel van het album … nou ja, u begrijpt het wel. Er zijn niet veel versies van deze elpee en ik heb een Duitse. Swingt u mee?
–
bazbo 0434: Supertramp – …Famous Last Words… Ik kocht deze op 4 december 1982, zo ongeveer in de week dat hij verscheen. Ik heb dan ook een eerste Europese versie. Ook deze binnenhoes heb ik uit elkaar geknipt om aan de muur van de zolderkamer te hangen. Volgens mij is het een beetje vergeten Supertrampplaat. Dat is jammer, want er staat heel mooi spul op. Niveau is van voor naar achter hoog. Geen enkel overbodig lied. De balans tussen de luchtige Hodgson en de wat zwaarmoedige Davies is zoals altijd prima. Grote hit is natuurlijk It’s Raining Again, maar voor mij zijn opener Crazy en Waiting So Long de sterkste stukken van dit uitstekende album. Tijdens de tour in 1982/1983 kondigde Hodgson aan dat hij de band zou verlaten en een solocarrière ging starten. Sindsdien heb ik Supertramp niet meer gevolgd. Laatste plaat van de band dus in onze vinylverzameling.
–
bazbo 0433: Supertramp – Paris Sinterklaas, 5 december 1980. Ik krijg deze elpee. Al snel heb ik de binnenhoezen uit elkaar geknipt en aan de muur van mijn zolderkamer gehangen. Ik draai hem volkomen grijs. Gelukkig kom ik acht jaar later De Vrouw tegen en zij blijkt hem ook te hebben. De Vrouw en ik hebben een verschillende Europese versie uit 1980. Jaar of twee/drie terug kocht ik ‘m op cd. Mooie liveregistratie. Laat horen hoe goed de band live was. Her en der klinkt het dicht bij de originele studioversies, maar vaker is het spontaner, opener, beter. Asylum is een favoriet, het afsluitende Crime Of The Century ook. Eigenlijk zijn alle stukken die komen van Crime geweldig.
bazbo 0432: Supertramp – Breakfast In America Deze plaat hebben we twee keer! In beide gevallen is het de originele Nederlandse versie. Ik kreeg mijn exemplaar voor mijn verjaardag, van het meisje uit de klas op wie ik verliefd was en van haar broer. Ze kwamen op mijn feestje. Dat was leuk. Later heb ik over het meisje nog geschreven, niet zo zeer over vroeger, maar over het moment dat ik haar nog eens ontmoette, nu een jaar of elf geleden. Je leest mijn verhaal hier op FOK!. Op deze plaat is Supertramp tot volle wasdom gekomen. Van begin tot eind deugt dit album op en top. Niets dan prachtstukken. Hits waren natuurlijk The Logical Song, het titelnummer, Goodbye Stranger en Take The Long Way Home. Ik heb altijd het afsluitende Child Of Vision het allerbeste gevonden. Leuke pianosolo.
–
bazbo 0431: Supertramp – Even In The Quietest Moments Met deze plaat uit 1977 brak Supertramp definitief door, al was het maar vanwege het hitje, de opener Give A Little Bit. De stukken zitten hier compositorisch nog beter in elkaar. Veel hoogtepunten weer. Het titelnummer behoort tot mijn favorieten, net als het monumentale Fool’s Overture. Deze plaat is van De Vrouw! Zij heeft een Britse uitgave uit 1977.
–
bazbo 0430: Supertramp – Crisis? What Crisis? We moeten chronologisch twee platen overslaan, omdat ik die twee platen niet heb. Onder die twee platen valt Crime Of The Century, het absolute meesterwerk van de band. Ik heb hem jaren op een cassettebandje gehad. Pas een jaar of wat geleden kocht ik ‘m op cd. Crisis? What Crisis? was de opvolger en is bijna net zo goed en mooi. De songs lijken wat lichter op de voorganger, maar schijn bedriegt. Zeer veel hoogtepunten op dit album uit 1975: Ain’t Nobody But Me, A Soapbox Opera, Another Man’s Woman, Lady, … stuk voor stuk stukken die lang op de livesetlijst stonden. Ik kocht mijn plaat op 28 december 1981. Heb hem veel gedraaid, maar hij ziet er nog als nieuw uit en zo klinkt hij ook nog, merk ik. Het is een Canadese versie uit 1975.
–
bazbo 0429: Supertramp – Supertramp Dit is de allereerste Supertrampelpee. Hij komt uit 1970. Met Roger Hodgson en Rick Davies. En ene Rick Palmer-James, die niet heel veel later de tekstschrijver van King Crimson zou worden/zijn (1972-1974). We horen hier een prettig rauwe versie van de band. Leuke muziek, waarop de piano en het orgel de boventoon voert. Her en der een springerige gitaar. Hodgson zingt nog niet zo hoog, eerder wat ijl. Het is allemaal nog niet zo pakkend als vanaf het derde album. Ik kocht mijn Britse heruitgave uit 1982 op 19 mei 1982. Hoogtepunt van de plaat: Try Again.
bazbo 0428: Andy Summers & Robert Fripp – Bewitched JAAAAAAAAAA, DEZE HAD IK OOK! En had ik vergeten dat ik hem heb. Allemensen, wat een leuke plaat om weer eens terug te horen. De beide gitaristen kenden elkaar uit hun jeugd, bleven elkaar volgen en maakten in 1982 al eens een duoplaat onder de titel I Advance Masked. Deze plaat uit 1984 gaat een stapje verder: op de eerste plaatkant wat ‘poppy’ songs met drums en ritme; op de tweede kant staat meer atmosferisch werk. Beide vind ik geweldig. Hoewel de heren allerlei gitaren en gitaarsynthesizers gebruiken, wordt het nergens oeverloos gepiel. Integendeel! Alles klinkt fris en gedegen. Aan het eind wordt het wat zwaarder, melancholieker, maar ook lekker. Mijn versie is een Duitsche uit 1984 op het E’G Editions label. Voor een mint versie kan ik tientallen euro’s vragen, zie ik op Discogs. Doe ik niet, want de plaat is volgens mij nergens op cd te krijgen en ik wil hem nog heel vaak draaien. Topper! JAAAAAAAA!
–
bazbo 0427: Barbra Streisand – One Voice Dan kan deze niet ontbreken. Ook van mij. Een jaar na The Broadway Album trad mevrouw weer eens op. Voor het eerst sinds 12.354 jaar of zo. Kaartjes kostten $5.000, maar dan had je ook wat. Opbrengst ging naar een goed doel, weet ik veel, voor mijn part een actiegroep tegen aardappelmoeheid. Het is allemaal niet belangrijk. Belangrijker is dat dit een mooi concert is. Volgens mij ook uitgezonden op televisie in Nederland. Op de elpee slechts twaalf liedjes van het concert. Opvallend is niet alleen de gastzanger met wie mevrouw twee duetten zingt, maar vooral ook de drummer. Meneer Chad Wackerman. Waar kennen we hem ook weer van? Van zijn werk met Allan Holdsworth, Zappa en vele anderen in het vrije genre. Opnieuw heb ik hier een Canadese golfplaatversie. Uit 1987.
–
bazbo 0426: Barbra Streisand – The Broadway Album Deze is wel van mij. Ergens in de zomer van 1987 zag ik een documentaire op televisie over dit nieuwe album van mevrouw Streisand. Hoe ze de liedjes bij elkaar zocht en over haar bewondering voor de musicalcomponisten Rogers-Hammerstein, Gershwin en Bernstein-Sondheim. Ik vond het een mooie docu en mevrouw kon ook nog eens geweldig zingen. Daarnaast: ze vertolkte stukken uit de West Side Story en hadden Yes, Emerson en Waits dat niet ook gedaan? En dus kocht ik op 20 oktober 1987 dit album, dat al in 1985 uit kwam. Ik heb een Canadese versie en herinner me dat ik hem ergens goedkoop op de kop tikte. Het is dan ook nogal een golfplaat, maar dat hoor je nergens terug. Veel ‘klassieke’ musicalhits op deze elpee. Lang niet terug gehoord en nu dan weer wel en ik vind het best mooi ook al zou ik het nu nooit meer kopen.
–
bazbo 0425: Barbra Streisand – Guilty Deze is van De Vrouw! Deze is van De Vrouw! Had ik al gezegd dat deze van De Vrouw is? En dat terwijl mijn guilty jeugdpleasure (de gebroeders Gibb) er zo’n grote rol op spelen. Alle liedjes zijn door hen geschreven en broer Barry heeft de gehele plaat geproduceerd. Ook zingt hij twee duetten met mevrouw Barbeha. Die liedjes zijn prachtig melodieus, waar vakmanschap. Verder moet je er van houden. Paar grote hits op dit album uit 1980. Voor mij is het lied Life Story nogal in het oor springend. Mooi werk!
–
bazbo 0424: Sting – We’ll Be Together (12″ single) Deze maxisingle kocht ik op 30 oktober 1987, toen hij net uit was. Bij Free Record Shop, ja. Vier versies van het titelnummer, afkomstig van … Nothing Like The Sun. Beetje veel van het goede. Daarnaast een niet-albumliedje Conversation With A Dog, een niemendalletje. Geen flauw idee waarom ik dit ooit kocht. Het is een Duitsche versie, die op Discogs een tientje of wat kan opbrengen. Iemand geïnteresseerd? (Grapje.)
–
bazbo 0423: Sting – … Nothing Like The Sun Het is 16 oktober 1987. Het nieuwe album van Sting Nothing Like The Sun is uit en ik koop hem gelijk. Het is een Duitse versie, met de inlay (4 pagina’s) en de Duitse teksten op een binnenhoes, maar zonder de Franse teksten op de binnenhoes en zonder de poster. Nou ja. De muziek op deze plaat vind ik prachtig. Ook al heel lang niet meer gedraaid. Twaalf songs verdeeld over vier plaatkanten, samen nog geen uurtje. De cd had zijn intrede gedaan. Het klinkt allemaal net nog wat gelikter dan op de voorganger. Dat maakt het warm, maar ook wat vluchtiger. Enorme voorraad topmuzikanten spelen mee: Hiram Bullock, Branford Marsalis, Kenny Kirkland, Andy Summers, Eric Clapton, Mark Knopfler, Andy Newmark, Manu Katché en meer van die grootte. Niet dat er veel virtuositeit te horen is. Gladjes. Nogal wat hits op deze plaat, zoals Fragile en Englishman In New York. Voor mij is zowaar de cover van Little Wing een onverwacht hoogtepunt.
–
bazbo 0422: Sting – Bring On The Night Na één soloplaat brengt de heer Sting een livealbum uit. Opvallend: geen grote hit van die ene soloplaat erop, maar wel veel andere albumnummers en bewerkingen van Policemateriaal. Magistrale band op het podium: Kenny Kirkland, Darryl Jones, Branford Marsalis en Omar Hakim. Op 29 september 1986 kocht ik de Nederlandsche versie. Opzwepende concertweergave. Geen zwak moment. Heb hem later nog eens op cd gekocht. Ik draai hem te weinig.
bazbo 0421: Sting – The Dream Of The Blue Turtles Feestje, deze debuutsoloplaat van Sting uit 1985. Ik kocht ‘m een jaar later, op 28 november 1986. Het is een versie uit Joegoslavië, zie ik. Herinner me wel dat het een goedkope was. Ik kocht hem dan ook bij Free Record Shop. Maar klinken doet hij nog altijd prima. Darryl Jones op bas en Kenny Kirkland op toetsen. Veel hits en mooi werk hierop. Van If You Love Somebody (Set Them Free) tot Love Is The Seventh Wave en van Russians tot Fortress Around Your Heart: allemaal hoogtepunten. Ik heb deze nooit op cd gekocht en vind het fijn hem nu weer eens terug te horen. Leuk!
–
bazbo 0420: Rod Stewart – Foot Loose & Fancy Free Ver voordat Prince de naam kreeg, was Rod Stewart al de grote geilneef van de popmuziek. De Vrouw kocht dit album uit 1977 om redenen die wat mij betreft onduidelijk mogen blijven. Het is een Duitsche versie uit het jaar van verschijnen, compleet met een heel inlegtijdschrift. Op de plaat pittige recht-toe-recht-aan-rocksongs met een hoog geld-drank-en-lekkere-wijvenquotiënt en een bak met ballads. Inclusief hits. Opvallende muzikanten: Carmine Appice op drums en John Mayall op mondharp. Niks mis mee met deze muziek, maar wat vluchtig en nietszeggend. Wegwerpmuziek om mee te zingen!
–
bazbo 0419: Steps Ahead – Magnetic Verroest, wat is het nummer Beirut goed. Ik heb deze plaat meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord en dat stuk springt er gelijk echt uit. Ik kocht deze plaat op 30 juni 1986 en heb een Duitsche versie uit dat jaar. Steps Ahead was het kindje van Mike Manieri en Michael Brecker. Oorspronkelijk een akoestisch kwintet; hier een elektronische boel. Brecker speelt hier vooral zijn Steiner EWI, een soort elektronische saxofoon. Verder Hiram Bullock en Peter Erskine op drums, Kenny Kirkland en Robbie Kilgore op synths en Victor Bailey op bas. Niet de minsten. Bij vlagen mooi opzwepend jazzy, bij andere vlagen wat zweverig, dan weer disco-achtig zoals het titelnummer Magnetic Love. Altijd leuk, dat wel. En Beirut springt er helemaal uit.
–
bazbo 0418: Starship – Nothing’s Gonna Stop Us Now (12″ single) Van De Vrouw! Van De Vrouw! Het is een Duitsche maxisingle uit maart 1987. Ooit was Jefferson Airplane een goede en hippe psychadelische band. Gedurende de jaren zeventig veranderde de bezetting nogal en werd het Jefferson Starship; in de jaren tachtig slechts Starship. Poppy meuk, dat was ook wat het was geworden. Dit is een hit uit een film die ik nooit heb gezien. De Vrouw volgens mij ook niet. Naast het titelnummer nog drie stukken op deze maxisingle, waaronder een versie van die andere pophit We Built This City. Het leuke aan deze plaat is dat hij snel afgelopen is.
–
bazbo 0417: Chris Squire – Fish Out Of Water Hier keek ik naar uit! Natuurlijk heb ik deze plaat ook op cd, twee keer zelfs. In 1975 brachten de leden van Yes ieder een soloalbum uit en samen met de plaat van Anderson is dit mijn favoriete. Ik denk dat deze plaat zelfs in mijn top tien van meest geliefde platen aller tijden staat. Hoe prachtig is dit album! Ik heb hier een Canadese versie uit 1975, die ik kocht op 17 mei 1986, de dag dat ik eenentwintig jaar oud werd. Erop doen Yesvrienden Bruford en Moraz mee en ene meneer Mel Collins. De hele plaat luistert als een grote suite, onderverdeeld in vijf stukken die niet voor elkaar onderdoen. Mooi georkestreerd, de hoofdrol voor de bas en stem van Squire zonder dat het een pielplaat is. Prachtmelodieën. Vooral het laatste lange stuk Safe (Canon) in 11/8 vind ik heel indrukwekkend. Meesterwerk…
–
bazbo 0416: Bruce Springsteen – Born In The USA Nog meer van hetzelfde, zij het dat dit een directer en moderner geluid heeft, gericht op de stadionoptredens van deze rocker. De Vrouw kocht deze Hollandsche versie in het jaar van verschijnen: 1984. Met hits. Jammer dat hij zo gewoon is gebleven, die Boss.
–
bazbo 0415: Bruce Springsteen – The River Deze is dan weer niet van De Vrouw. Zegt ze. Het kan kloppen. Volgens mij heb ik hem ooit eens meegepakt uit de verzameling van iemand die alles wilde wegdoen. Er zitten allerlei rare stickertjes op de hoes. Wat we hier in onze klauwen hebben, is een complete set van deze dubbelelpee uit 1980. Inclusief de zware binnenhoezen en de inlay met alle teksten. Volgens mij hebben we een eerste Europese persing. Veel werk op dit album. Beetje veel van hetzelfde, ook. Maar goed is het wel. En op Hungry Heart zijn het ene Mark Volman en Howard Kaylan, Flo & Eddie oftewel The Turtles, die de achtergrondzang verzorgen. Leuk.
bazbo 0414: Bruce Springsteen – Greetings from Asbury Park N.J. De Vrouw had iets met Springsteen. Ik niet zo. Vind het niet slecht, maar ook niet zo wereldschokkend dat ik er wat van wil hebben. Kan me wel voorstellen dat een concert van de man een hele belevenis is. Dit is een alleraardigst album uit 1973. De Vrouw heeft een Europese herpersing uit 1975, gekocht bij FOX in Apeldoorn, destijds gevestigd aan de Hoofdstraat. Fijn. Zijn er hoogtepunten op dit album? Ik hoor ze niet. Maar slecht of wereldschokkend is het niet. Blinded By The Light is in 1980 nog gecoverd door Manfred Mann’s Earth Band op het album Chance. Of was dat For You? Kan iemand het ook maar iets schelen?
–
bazbo 0413: Lori Spee – Behind Those Eyes Deze is van De Vrouw, laat dat duidelijk zijn. Toch valt het gebodene me zeker niet tegen. Mooi in elkander stekende liederen met fraaie arrangementen. Beetje soetzappig, dat dan wel weer. Dit is de allereerste Nederlandse persing uit 1980. Met hitje.
bazbo 0412: Orgel Vreten – Komrad Ja, ik weet het. Ik ben al lang bij de S, maar hier is er nog eentje van de O. Van Onlangs Gekocht. Er zit een cd bij en die heb ik al vaak door de kamer geknald. Nu dan de elpee. Slechts één versie van dit album uit 2015; tenminste de vinylversie waarbij ook de cd komt. Doorzichtig vinyl, welteverstaan. Fijne en swingende instrumentaaltjes met een hoog meebeweeggehalte. Live is het allemaal nog aanstekelijker, neemt u dat van mij aan. En langer. Hier is het allemaal veel te snel afgelopen. Nou ja, dan draai ik hem toch gewoon nóg een keer? Op cd, dan. Dan blijft deze verder maagdelijk in de kast. Of wacht, hij is nu niet meer maagdelijk. Net-ontmaagdelijk, dan. Oké?
–
bazbo 0411: The Sound – From The Lions Mouth Dit is de plaat waar De Vrouw zich erg op verheugde om terug te horen. Toch jammer dat ze net moet werken. (We hebben deze ook op cd, hoor.) Adrian Borland! Veel te vroeg van ons heengegaan. De Vrouw heeft een Europese versie uit het jaar van verschijnen 1981. Op Discogs is er één iemand die hem aanbiedt. Voor vijftig ballen. Mooie songs, maar na een nummer of wat vind het wat eenvormig, beetje meer van hetzelfde klinken. Is dat erg? The Cure is nooit ver weg, overigens. Gut, wat heb ik eigenlijk weinig met die jaren tachtig new wave bandjes. Maar deze is leuk om weer eens te horen.
bazbo 0410: Solution – Solution Een jaar of wat geleden (ik denk in 2012) gaf mijn oud-collega me deze plaat. Hij was bezig zijn vinylcollectie op te ruimen en had wat spul voor mij. Ik herinner me Tarkus (Emerson Lake & Palmer), Studio Tan (Frank Zappa) en deze. Ik kende de Nederlandse band van naam en reputatie, maar had nog nooit iets van ze gehoord. Ik heb deze elpee uit 1971 ook nog nooit gedraaid. Nu wel. Wat een allemachtig leuke plaat! Ik hoor er veel Supersister in, maar ook allerlei andere jaren-zeventig-prog. Hoogst vermakelijk. Hé, het laatste nummer, Circus Circumstances citeert For Example (van The Nice) en dat heeft Ekseption (op het album 5) ook al eens gedaan. Gelukkig krijgt Keith Emerson een credit. Wat ik hier in mijn klauwen heb, is de allereerste versie, de enige Nederlandse (er zijn maar drie vinylversies). Een mint versie gaat er op Discogs voor honderden pleuro’s uit. Nu is mijn versie zeker niet mint (oud-collega was niet zo heul zuinig op zijn platen, merk ik) en daarbij wil ik hem niet verkopen. Heerlijke muziek!
–
bazbo 0409: Snowy White – Bird Of Paradise (12″ single) Op 1 juni 1987 was ik weer eens in de Free Record Shop in het zo majestueuze Apeldoorn. In de goedkoperommelbak vond ik deze maxisingle. Hé, dat stuk vond ik mooi en wilde ik altijd nog eens hebben. Dus: afrekenen. Het is een Britse versie uit 1984. Thuis heel veel gedraaid. De andere twee stukken die op de B-kant stonden vond ik aardig, maar nou niet dusdanig dat ik nog meer van meneer mevrouw Sneeuwigwitje wilde hebben. Het is er altijd bij gebleven. Sterke song, mooi gitaarwerk. Geen wonder dat deze gitarist het ooit tot assistent-gitarist bij Pink Floyd heeft geschopt.
–
bazbo 0408: Simply Red – The Right Thing (12″ single) Weer een uit de uitverkoopbak op 24 oktober 1989. Naast het titelnummer nog twee songs: There’s A Light en de klassieker Ev’ry Time We Say Goodbye. Aardig, allemaal. Ik vrees dat ik er een heleboel voor een klein bedrag kreeg en dat ik deze heb uitgekozen om aan die heleboel te komen. Dit is een Britse versie van de maxisingle. Ook niets bijzonders.
–
bazbo 0407: Simple Minds – Sparkle In The Rain Weer een plaat van De Vrouw. Zij was er helemaal wild van; ik kan er niet warm of koud van worden. Ik vond de hitjes wel aardig om een keer te horen, verder vind ik er niet zo veel aan. Deze plaat ook weer. Het zal heus wel goed zijn, maar dat jaren tachtig geluid trekt me niet. Hier hebben we een Europese versie uit het jaar van verschijnen: 1984. Dat u het weet.
–
bazbo 0406: Simon & Garfunkel – Greatest Hits Deze heeft De Vrouw ook. Zelf is ze het nu al zat met de twee heren, vanmorgen. Ik vind het hoogst aangenaam. Deze verzamelaar is alweer uit 1972 en hier hebben we een Europese versie van dat jaar. Alle ‘grote’ liedjes staan erop.
–
bazbo 0405: Simon & Garfunkel – Sounds Of Silence ‘Klassieke’ plaat van het duo Simon & Garfunkel uit 1966, vol pakkende liedjes. ‘Including Homeward Bound‘. Het jaren zestiggeluid druipt ervan af. De psychagitaar is wel lekker, vind ik. Ook leuk om weer eens te horen. Met dank aan De Vrouw, die de Nederlandse heruitgave uit 1968 van deze plaat ooit kocht.
–
bazbo 0404: Paul Simon – The Boy In The Bubble (12″ single) Op 24 oktober 1989 vond ik deze maxisingle uit 1986 in de uitverkoopbakken. Naast een lange versie van het titelnummer nog een remix ervan en het liedje Heart And Bones. De wereld zal er niet door veranderen, maar leuk om weer eens te horen.
–
bazbo 0403: Paul Simon – Greatest Hits, Etc De Vrouw kocht een Europese heruitgave (1978) van deze verzamelplaat uit 1977. Zijn grootste solostukken staan erop. Niets mis mee; ideaal voor zondagmorgenkoffie.
bazbo 0402: Horace Silver – Silver ’n Voices Ik had deze plaat van De Vrouw wel eens vaker in de kast zien staan, maar nooit gedraaid. Horace Silver, dat is toch die jazzpianist? Nu trek ik ‘m uit de hoes en zie ik dat hij in 1977 op het Blue Note label is uitgebracht. Nou, dat is een klassiek label en dus ben ik heel benieuwd. Het is een Amerikaanse versie (er zijn maar twee versies van deze elpee, de andere is een Italiaanse). Al snel nadat de naald in de groef is geland, weet ik: Wat een doodsaaie boel. Meneer Silver heeft gemeend de nadruk te moeten leggen op allerlei meerstemmige zang. Daartussen pingelt hij dan zijn solo’s en geeft af en toe ruimte aan een toeteraar of wat. En op de hoes probeert hij de luisteraar enthousiast te maken om mee te zingen. Nou, ik denk het niet. Het is allemaal heus niet slecht, maar meer dan dat is het ook niet. Het kabbelt allemaal te veel en te lang voort. Geen vuur, geen uitschieters, geen niks. Geeft niks.
–
bazbo 0401: Michelle Shocked – Anchorage (12″ single) Op 24 oktober 1989 pikte ik dit uit de uitverkoopbakken. Ik geloof dat ik er nog geen vijf gulden voor betaald heb. Op deze maxisingle uit 1988 staan naast het uitstekende titelnummer nog drie stukken: een live Strawberry Jam (van Glastonbury festival) en twee studioliedjes. Niet wereldschokkend, maar zeer prettig om te horen. Mijn maxisingle is een Britse versie op het Cooking Vinyl label. Ik probeer een YouTubefilmpje van het titelnummer te vinden, maar helaas: alleen maar covers en daarnaast allerlei andere rare videos met mevrouw Shocked erin. Dan niet.
–
bazbo 0400: Eberhard Schoener – Bon Voyage Oja, deze had ik ook! Ik kom echt platen tegen waarvan ik helemaal vergeten was dat ik ze heb. Ik heb heel veel na 1990 opnieuw op cd gekocht, maar veel ook niet. Zoals dit album uit 1986. Volgens Discogs valt het onder modern klassiek, experimenteel en ambient. Daar heb je dus niets aan. Schoener is een Duits componist. Op deze plaat werkt hij samen met verschillende rockmuzikanten. Kant 1 van de plaat wordt helemaal in beslag genomen door het titelnummer dat in mijn oren uit twee delen bestaat. Op de tweede plaatkant kortere composities, waaronder enkele duetten voor kerkorgel en elektrische gitaar en Poem, het stuk waarop Sting een tekst voordraagt. Op YouTube van alles te vinden van Schoener, maar net niet een representatief stuk van deze plaat die vol mooie muziek staat.
–
bazbo 0399: Peter Schilling – Major Tom (Völlig Losgelöst) (12″ single) De Vrouw kocht deze in het jaar dat hij uitkwam: 1982. Ze betaalde er maar liefst veertien gulden vijfennegentig voor bij V&D. Althans, dat zegt de prijssticker die erop zit. Wat we horen is een mooi voorbeeld uit de Duitse school van begin jaren tachtig. Heel leuk. Ook heel leuk is dat het snel afgelopen is. Op de B-kant staat … Dann Trügt Der Schein en gelooft u mij: ook daarvan is het heel leuk dat het snel afgelopen is. Verder: het zal wel.
–
bazbo 0398: Ton Scherpenzeel – Heart Of The Universe Nog zo’n plaat die ik al in geen vijfentwintig jaar heb gehoord. Alleraardigst soloalbum uit 1984 van deze Kayakleider, dat ik kocht op 27 februari 1985. Er zijn niet zo heel veel persingen van en ik heb de allereerste Nederlandse versie. Behalve de toetsen spelen (op de helft van de nummers) de vocalen van Chris Rainbow (moge de Here zijn ziel hebben) een prominente rol. Het titelnummer is een hoogtepunt, maar ook afsluiter Wheels, gecomponeerd samen met ene Andrew Latimer. Hij is de gitarist en leider van de band Camel, waarvan Scherpenzeel in die jaren onderdeel van was.
–
bazbo 0397: Boz Scaggs – Silk Degrees De Vrouw heeft een goedkope heruitgave van deze plaat uit 1976. Dat hij goedkoop is geweest, zie ik aan de ‘Nice price’ binnenhoes, waardoor er helemaal geen informatie behalve een jaartal en een catalogusnummer te vinden is. Wat staat er op deze plaat? Heul geen slechte seventiessoulfunkbluespop of wat dan ook. Enige liedje dat een beetje blijft hangen is hitje What Can I Say. Dat zingen we dan ook luidkeels mee.
