B-log: 22-28 februari 2014
Vrijdag 28 februari
Het lukt me om fris op te staan, na een nacht van diepe slaap en een enkele keer wakker. Koffie en dan op de fiets. Verwijsbriefjes voor DV halen bij de huisarts en de eerste weekendboodschappen. Dan thuis. Maar weer wat Cage. Die box met zijn complete pianomuziek heeft achttien plaatjes en ik ben al bij nummer vijf. Later hoor ik ook eindelijk Ayreon’s The Theory Of Everything en ook dat blijkt een prachtig werkstuk te zijn.
In de middag maak ik een wandeling, een stukje door Apeldoorn-Zuid. In mijn hoofd voortdurend het lied X-ray van Blackfield. Thuis: DV kookt, we eten walnoten, Heidi en Auke zijn er even, de boeuf bourgignon en rode kool smaken goed, een carousselkast valt uit elkaar, ik maak een linzensalade voor DV voor morgen, ik hoor sinds tijden King Crimson, ik lees verder en ik val om half twaalf om van vermoeidheid.
–
Donderdag 27 februari
Diep geslapen en met moeite opstaan. Tijdens de koffie praat DV over verschillende dingen. Ik volg de helft. De andere helft niet.
Op de fiets is het lekker. Zonnig. Ik leut kort koffie bij collega’s en ga dan naar mijn kantoor. Mail afhandelen en nog wat bijlezen, dan een start maken met dossiers wegwerken, een klus die er al een half jaar ligt. Met die dossiers kan ik nog even vooruit.
Thuis nog weer koffie, wat pianomuziek van Cage (waarom ook niet?) en eindelijk ook You must be this tall van Mike Keneally. De laatste is een wáánzinnige plaat. Die knallen we vaker op. Nóg later wil ik weer naar buiten, maar het regent en binnen is het warm. Wat gaan we doen? Muziekje draaien? Ja, we gaan muziekjes draaien. Zappa’s Road Tapes deel 2, bijvoorbeeld. Die had ik nog niet gehoord.
Ik maak een stamppotje van knolselderij, wortelpeterselie en postelein, dat ik bind met de kerriesaus van gisteren. Erbij komen de koolraap van gisteren (gegratineerd), worsten en salade.
Daarna kan ik weer lezen in Who I am. Intrigerend hoe (who?) Townshend terugkijkt op zijn leven als jonge muzikant en kunstenaar.
–
Woensdag 26 februari
Huh? Ik ben om 01.00 uur alweer wakker. Dan weer slapen. Niet al te laat op.
DV wil wat assistentie bij het aanbrengen van tape op haar arm. Ze legt het uit; ik begrijp niet wat zij bedoelt. Nogmaals. Ik begrijp het weer niet. DV reageert kribbig en herhaalt de uitleg. Ik begrijp het nog steeds niet. Ze doet het zelf en loopt weg. Plots moet ik huilen. Omdat ik het niet begrijp en omdat ik met de aanvaring niet kan omgaan. Mijn verstand zegt me dat dit niets is om me aan te trekken; dergelijke botsinkjes betekenen niets. Toch grijpt het me aan. Gelukkig ziet DV dat ik wankel, vraagt ze ernaar en kunnen we het erover hebben.
De rest van de ochtend is het rustig. Tijdens het voorbereiden en nuttigen van de lunch opnieuw een situatie: onderwerpen van gesprek en handelingen lopen door elkaar; ik ben overzicht kwijt, volg het niet meer, het is me te veel. Wederom prikt het achter mijn ogen.
Dan ben ik alleen. Hoe vreemd het ook klinkt: Sonatas and interludes for prepared piano van John Cage kalmeren me. Ook de zon buiten doet me goed; ik loop een klein rondje. Later zet ik de nieuwe versie van Close To The Edge op. De mix van Steven Wilson klinkt anders, maar ik kan nog niet precies zeggen wat ik er anders en beter aan vind; dat wordt binnenkort nogmaals beluisteren.
Ik kook koolraap in kerriesaus, met kipvleugels uit de oven en veldsla. Net goed.
Dan lees ik in Who am I. Om half elf ben ik zeer moe.
–
Dinsdag 25 februari
Weer bij de huisarts. ‘Het gaat goed!’ noteert ze in haar computer. Ik vertel dat ik steeds meer prikkels aankan, dat ik voorzichtig ben begonnen met werken en daarin nog wel moet doseren, dat ik af en toe muziek luister, dat ik een dagje en nachtje in Amsterdam ben geweest, dat ik oxazepam heb afgebouwd en dat ik bij vlagen een lastig soort hoofdpijn heb. Aha, die kopzeerte blijkt te kunnen ontstaan doordat oxazepam ook spieren lamlegt, in dit geval die in mijn nek en achterhoofd. Met pijnstillers kom je er dan niet; ontspannen is de enige mogelijkheid. Ach zo. Als ik twee weken zonder oxazepam ben, dan kan ik ook de slaapmedicatie afbouwen; wel heel voorzichtig en langzaam. Volgende afspraak op 14 maart, nadat ik bij de loopbaancoach ben geweest.
Het fietst heerlijk naar het werk. Ik ben er halverwege de ochtend. Stik, de afspraak met de leidinggevende en de loopbaancoach is verplaatst naar 20 maart. Lekker. Nou ja, het geeft nog wel wat rust. Op het werk handel ik wat mail af. Het is gelukkig steeds minder wat er binnenkomt.
Op de terugweg rijd ik langs het centrum. Bij die ene boekhandel haal ik – voordat hij definitief dicht gaat (?) – Monty Python’s Flying Circus complete and annotated – All the bits, het slechts 880 pagina’s tellende boek over de Pythonseries, samengesteld en van uitleg voorzien door Luke Dempsey, en Ik haat Amsterdam… Amsterdam is een gedoemde stad – Een literaire wandeling door het Amsterdam van Gerard Reve door Hans Hafkamp. Onderweg schiet me de bijzondere pianomuziek van John Cage door mijn hoofd. Waarom?
Thuis ben ik alleen. Dan kan ik dus mooi die bijzondere pianomuziek van John Cage draaien. Later, als het droog is, weer even naar buiten. Na wat lezen ga ik eten maken. Bijzonder recept. Uien fruiten in olie en kurkuma, dan in een ovenschaal plakken knolselderij en rode appel in laagjes leggen, afgewisseld met de uien. Mengsel van eieren en slagroom, plus verkruimelde zachte geitenkaas en gehakte hazelnoten eroverheen, en dan veertig minuten in de oven. Erbij komen gehaktballen en een lel van een sla. Het is alles bij elkaar een arbeidsintensief recept en het vraagt veel energie van me vandaag. Ik merk het aan de pijn in mijn hoofd, schouders en nek. Moedeloos word ik ervan als na veertig minuten de knol nog hard is. De smaak van de ovenschotel is uiteindelijk goed, zeer prima zelfs. Volgende keer de knol eerst voorkoken.
Ik lees Laatste trein naar Zona Verde uit. Het is half elf en ik ben toch echt helemaal kapot.
–
Maandag 24 februari
Het voelt goed, vanmorgen. De ergste druk op en pijn in mijn hoofd is weg. Nog wel wat ‘afwezig’, maar de rust is terug. Als DV is werken, draai ik Manassas. Dan stap ik op de fiets en rijd ik door de zon naar de markt. Ook bezoek ik die ene boekhandel die op het punt staat failliet te gaan; daar vind ik drie werken van Paul Theroux in tweedehands vorm: De zuilen van Hercules, Spelende meisjes en Fong en de Indiërs. En Who I am, de autobiografie van Pete Townshend. Alles voor iets meer dan twintig ballen. Ben benieuwd! Via wat supermarkten ga ik terug.
In huis is het rustig en ik kan Kaleidoscope van Transatlantic draaien. Dat wil zeggen, het eerste plaatje. Mooi werk weer, afwisselend en degelijk. Ik zal het nog een paar keer moeten horen voordat ik er een echt oordeel over kan vellen.
Dan de zon weer in. Langs het kanaal is het heerlijk. Weer thuis beluister ik de volgende twee albums van Ry Cooder uit de box. En dan is het tijd voor Zappa. Joe’s Camouflage is zeker aardig. Het eten is klaar en het moet weer stil zijn. Bamisoep alom.
Na het journaal lees ik verder. Het werk van Theroux grijpt me wel bij de strot. Aan het eind van de avond zie ik minder scherp. Dat had ik gisteren ook al. Het belemmert bij het lezen. Bovendien ben ik doodop.
Vanmorgen in de krant een kort eerbetoon aan Leo Vroman, die zaterdag op achtennegentigjarige leeftijd overleed. Hij dichtte tot op zijn laatste dag.
Ook doof
Kan ik je ochtenden vullen
met griesmeel en havermout
en weer mijn geheim onthullen
door in je oor te brullen
dat ik zoveel van je houd
Pareltje.
–
Zondag 23 februari
Het is nog steeds zwaar. Ik kan niet lang in bed blijven liggen. De zon schijnt, dus snel naar buiten. Wederom voelt m’n kop niet goed. Toch is het buiten goed vertoeven.
Na de lunch samen met DV nog een keer naar buiten. Kort rondje langs het kanaal.
Weer thuis de eerste twee platen uit de Ry Cooder box opgezet en daarna Sluggo! door Mike Keneally. Dan moet het weer even stil zijn.
Het diner bestaat uit karbonades, witlof met ham en kaas, de curry van gisterenavond en een joekelsalade.
Dan moet ik weer alleen aan de keukentafel zitten lezen. Laatste trein naar Zona Verde door Paul Theroux is aan de beurt.
–
Zaterdag 22 februari
Het voelt nog goed als ik na koffie, mail en een krant op de fiets naar de supermarkt rijdt. Daar wordt net de glascontainer geleegd. Wat een herrie. Gelijk koppijn. Bij binnenkomst in de winkel grijpt alles me onmiddellijk enorm aan. Gelukkig hoef ik niet veel te hebben. De druk op mijn hoofd wordt groter en groter. Dat beklemmende weer en of mijn schedel te klein is voor mijn brein.
Na de lunch rijdt DZ ons naar Voorthuizen. We gaan even op bezoek bij oma. Aan het eind van de middag zijn we weer thuis.
Ik douw een hele kip in de oven en maak een groentecurry. Recept ergens van het net afgehaald. Op mijn aantekeningenbriefje staat: olie, ui fruiten, teen knoflook, peperreepjes, pompoenblokjes, 2 tomaten in blokjes, laurierblad, 2 tl kerrie, 1 tl kaneel, blik kokosmelk, 20 minuten met deksel stoven, eieren koken, bosuiringetjes erover strooien. Het smaakt zowaar.
Ik kan even meekijken met het journaal. Leo Vroman is overleden.
De druk op de kop is weer heftig. Alles is ‘vol’. Lezen in Poppy en Eddie ontspant. Tot het boek uit is.
Veertien weken.