Draai hier al je vinyl uit je platenkast – woensdag 27 februari 2019
–
bazbo 0499: Rick Wakeman – Live at Hammersmith
Liveplaat uit 1985, die ik kocht op 1 maart in het jaar erop. Wakeman speelt hier met zijn English Rock Ensemble en helaas is de zang van Roger Newell zeer zwak. Gelukkig is het merendeel van de stukken instrumentaal. Wat we horen zijn uittreksels van de drie ‘grote’ platen Six Wives, Journey en Arthur. Bij tijd en wijle zijn de toetsengeluidjes ook nogal cheesy en plastic en goedkoop. De geweldige synthesizersolo’s in Merlin komen bijvoorbeeld helemaal niet uit de verf. Muziektechnisch staat het allemaal als een huis, alleen klinkt het gewoon niet goed. Eigenlijk is alleen het stuk Three Wives echt helemaal dikke prima. Nou ja.
–
bazbo 0498: Rick Wakeman – Silent Nights
Hoppa, de volgende Wakeman. Deze verscheen in 1985 en ik kocht een originele eerste Britse versie op 14 mei 1985. Deze vind ik iets minder sterk dan de voorganger. Een zwik aardige rocksongs en twee instrumentaaltjes. Die instrumentaaltjes schieten er dan ook gelijk bovenuit. Van de rocksongs blijven vooral The Opera, Glory Boys (net geen hitje) en That’s Who I Am hangen. De zang door Roger Newell is niet zo krachtig, dat zal er ook mee te maken hebben. The Dancer is een cabaretesk lied, waarin Wakeman zelf ‘zingt’. Het instrumentale Elgin Mansions is een klein meesterwerkje.
–
bazbo 0497: Rick Wakeman – Cost Of Living
In 1983 komt Wakeman met een sterke plaat. Ik koop hem op 16 februari 1984, de Europese versie. Er staat divers spul op. Deels vocaal, voorzien van teksten door Tim Rice, deels instrumentaal. Opener twij is een geinig piano-introotje, Pandemonium, One For The Road en Happening Man zijn krachtige rocksongs, Monkey Nuts is een melige meebruller en Bedtime Stories is een slaapliedje. Hoogtepunten zijn het schitterende Gone But Not Forgotten (dat Wakeman tot aan de dag van vandaag tijdens pianoconcerten speelt), het complexe Shakespeare Run en het lange en indrukwekkende Elegy – Written In A Country Churchyard, het gedicht van Thomas Gray met orkestrale muziek van Wakeman. Ook al heel lang niet gehoord, deze. Fijne plaat.
