Lotgenoten (0023)
‘Dag,’ begon ik. ‘Vorige week kocht ik hier bij jullie in de winkel deze cd.’
Terzijde:
Ja, lieve lotgenoten, ik ben er nog zo een die cd’s koop. Ik zal het je nog sterker vertellen. Soms koop ik ook grammofoonplaten. Vinyl. Google maar eens, als je niet weet wat een grammofoonplaat is. Ik ben er dus zo eentje, die een vinylliefhebber is. Maar het merendeel van de muziek die ik koop is op cd. Geen gestream of bestanden downloaden voor mij. Ik wil het fysieke album in mijn handen hebben. Hebben, ja. Iets bezitterigs is mij niet vreemd. Doorgaans ben ik niet meer zo van de heb. Zeker sinds we zijn verhuisd en heel veel kleiner zijn gaan wonen, verzamelen we een stuk minder spullen. Dat was in ons vorige huis anders. Toen hadden we ruimte zat. Vier slaapkamers, bijvoorbeeld, terwijl we maar met z’n drietjes waren. Al die lege ruimte hadden we in een mum van tijd volgestouwd met spullen. Spullen die we niet (meer) nodig hadden, maar altijd handig waren, ‘voor het geval dat’. ‘Je weet maar nooit.’ Drie jaar geleden verhuisden we en gingen we écht kleiner wonen. Heel veel spullen hebben we toen verkocht, naar de kringloop gebracht of weggegeven. Nergens spijt van, ook niet van de verzameling muziekinstrumenten. Het ging me aan het hart toen ik mijn Philicorda, mijn Yamaha CS-15 en mijn Roland Juno-1 verkocht, maar ik heb ze sindsdien geen seconde echt gemist. Het enige waar ik moeilijk afstand van kon doen waren boeken en platen. Zeker tachtig procent van onze verzameling boeken is meeverhuisd. Van de platen (vinyl, cd, dvd, bluray en videoband (ik heb geen videorecorder (meer (excuses voor al deze haakjes (dank je voor het grapje, Jeff))))) honderd procent. Ik zie geen televisie en luister geen radio. Belangrijkste reden daarvan is dat ik nooit zie of hoor wat ik op dat moment wíl zien en horen. Liever draai ik die platen of speel ik de films in de speler. Ondertussen bestudeer ik de hoes of het doosje. Wat dat aangaat is een elpee ideaal: je hebt echt wat moois in handen en de informatie is goed leesbaar. Bij een cd, dvd of bluray is dat anders. De plastic doosjes hebben de neiging tot barsten en de pukkeltjes waarin het plaatje zit geklemd breken snel af als je ze laat vallen, de digipacks zitten vol beschadigingen en om alle kleine letterjes te kunnen lezen moet ik toch echt mijn microscoop tevoorschijn halen. (Laat ik die nou net niet hebben meeverhuisd.) Niettemin, een album of muziekregistratie, of dat nu op elpee, cd, dvd of bluray is, dat is toch een totaalproduct: muziek, beeld en verpakking vullen elkaar mooi aan. Ja, daar betaal ik dan graag voor, ook al ben ik een van de weinigen op deze planeet die nog betaalt voor het kunstwerk. Ik steun de artiest, zodat die weer nieuwe mooie dingen kan maken. Inmiddels koop ik ruim veertig jaar muziek en ik vind dat ik mag zeggen dat ik een alleraardigste verzameling in de kast heb staan. En al kan ik niet alles bijhouden van wat er uitkomt en wat ik graag zou willen hebben, toch ben ik geregeld te vinden in de winkel. Nu is de platenwinkel in ons zo majestueuze Apeldoorn gevestigd in een herenmodezaak. Je verzint het niet. Er is ook een kappershoek en koffiecorner. Leuke toko en toffe toko-eigenaar, maar doordat er van alles wat is, is het assortiment qua muziek mij net iets te klein: voornamelijk bestsellers en een enkele aanbieding. Gelukkig werk ik drie dagen in de week in een andere provinciestad en daar is nog zo’n heerlijk ouderwetse platenzaak. De bakken met vinyl winnen er steeds meer terrein terug ten koste van de bakken met cd’s. Het nieuwste van het nieuwste in allerlei genres is er te vinden en daarnaast staan die vele bakken vol met klassieke of standaard-werken en ook veel bijzonder ander materiaal. En wat ze er niet hebben, dat bestel ik graag aan de balie. Ik krijg een berichtje in mijn mailbox als het er is en ik het in de winkel kan ophalen. Nu, na een paar jaar trouwe (bijna wekelijkse) klant, roept de bediening bij mijn binnenkomst: ‘Er is weer wat voor je binnen!’ (Dat wist ik zelf ook al wel, want ik had een mailtje gehad en waarom denk je dat ik de winkel binnen kwam?) En niet zelden vraagt men mij bij het afrekenen of ik – omdat ik de platen van Die en Die veel koop – de platen van Dat en Dat niet ook interessant zou vinden. Zó’n zaak, dus. In die winkel bevond ik mij thans, heden en nu. Maar dit terzijde.
Einde van dit terzijde.
‘Dag,’ begon ik dus. ‘Vorige week kocht ik hier bij jullie in de winkel deze cd. Toen ik ermee thuis kwam, drukte ik hem gelijk in de speler. Bij het eerste liedje dacht ik: Wat een teringherrie, waarom wilde ik dit kopen? Bij het tweede liedje had ik die gedachte niet meer, maar wel een andere: Dit komt me bekend voor. Het derde liedje kon ik headbangend meebrullen: Soulsucker! Tegelijkertijd liep ik naar de platenkast en wat ik al vermoedde, bleek waarheid: bij de O van Ozzy Osbourne stond Scream. Om een lang verhaal niet nog langer te maken: ik heb deze plaat al. Nog geen half jaar geleden gekocht, hier, bij jullie, in de winkel. Toen eenmaal gedraaid en in de kast gezet. Hij is er niet meer uitgekomen. Hier is het exemplaar dat ik vorige week hier bij jullie in de winkel kocht en hier is het bonnetje. Kan ik ‘m ruilen?’
‘Dat kan.’ Ik kreeg mijn geld terug.
‘Dat is fijn,’ zei ik. ‘Kunnen jullie ook een database aanleggen in jullie kassasysteem van de platen die ik hier bij jullie in de winkel koop? Dat als je de cd – die ik uit de bakken ruk en aan jullie overhandig – scant, dat er dan een melding bij jullie in het scherm opplopt dat ik die plaat al een keer eerder bij jullie heb gekocht? Dat moet technisch toch niet al te ingewikkeld zijn; bovendien scheelt het jullie een boel overbodig werk als ik het kom ruilen en voorkomt het bij mij zeer veel overbodige stress.’
‘Dat kan helaas niet.’
‘Wat een klerewinkel is dit toch ook.’ Woedend verliet ik de zaak.
Wat een avonturen weer.
–
Apeldoorn, januari 2020
(Met dank aan de lieve jongens van Kroese Arnhem.)