Bas Langereis leest u voor!

Lotgenoten,

Een goedaardig gezwel in het hoofd, weet u nog? Nee? Nou, ik wel. Hoe zat het ook weer?
De Vrouw zag plots dubbel, was duizelig en had hoofdpijn. Haar huisarts verwees met spoed naar een neuroloog en die liet met hoge urgentie een mri-scan van het hoofd maken. Er was niets wat de klachten verklaarde. Toch was er iets te zien op de scan: een goedaardig gezwel in het hoofd. ‘Maar dat kan geen kwaad, hoe groot het ook lijkt. Het zit er rustig, er is ruimte voor in het hoofd en we houden het in de gaten: halfjaarlijks een scan om te kijken of het niet groter wordt.’ In ieder gesprek noemt ze het een ‘knobbeltje’, maar op de foto die we van haar te zien kregen had het knobbeltje de grootte van een pingpongbal.

Verder onderzoek naar de oorzaak van de klachten ging voort. Hersenvliesvochtonderzoek door middel van een lumbaalpunctie lukte niet, bloedonderzoek door een internist-oncoloog wees niets uit en op een ct-scan van de borst en romp was niets te zien (behalve een dubbele scoliose, hetgeen het mislukken van die punctie verklaarde). Inmiddels waren we dik drie maanden verder.

De neuroloog werd nog net niet wanhopig. ‘Ik ben niet te beroerd om het op academisch niveau te laten onderzoeken,’ zei ze.
Zelf kwamen we ontlasting te kort, zo angstig waren we ondertussen geworden. Als het geen kanker is, aan welke andere afgrijselijke aandoening gaat De Vrouw dan wél dood?
‘Zou je het prettig vinden als we voor de zekerheid toch eens een oogarts en optometrist mee laten kijken?’
Graag. Heel graag. Als we maar duidelijk krijgen wat er aan de hand is.

Het is de dag voordat we op vakantie gaan. De koffers zijn bijna gepakt en we fietsen door het zonnetje naar het ziekenhuis. We houden ons hart vast. Als er niets neurologisch te ontdekken valt, is het dan gewoon somatisch en heeft De Vrouw een nare oogaandoening? Ze is al behept met slecht zicht; van kinds af aan draagt ze een bril met daarin glazen zo zwaar dat die met twee man gezet moeten. De ruiten van het ijsberenbassin in Artis zijn er niets bij.
De optometrist is een jonge vrouw die qua leeftijd onze dochter had kunnen zijn. Hoe oud ze is doet niet ter zake, overigens. Waarom schrijf ik het dan op? Omdat het alles zegt over mij en mijn angst en ongeloof. De jongedame doet onderzoek, verricht metingen en voert dingen in een computerprogramma. Dan kijkt ze ons aan.
‘Ik zie dat uw linkeroog trager meebeweegt met het rechter.’
Ik denk: Dat had de neuroloog ook gezien, maar dan zonder onderzoek, metingen en computerprogramma.
‘Dit komt vaker voor, vooral bij wat oudere mensen. De oogcoördinatie kan op latere leeftijd veranderen.’
Ze blijft ons aankijken. Wij kijken vol verwachting terug.

‘Maar daar heb ik wel wat voor. Mag ik uw bril even?’
Ze opent een lade van haar bureau en trekt er een vel doorzichtig folie uit. Vervolgens neemt ze een schaar, knipt er een vorm uit ter grootte van een brillenglas en plakt die aan de binnenkant op het linker glas.
‘Zet u hem eens op?’
Wat is dit? Wat gebeurt hier?
‘Er zit een prisma in het folie,’ legt ze uit. ‘Dat corrigeert uw linkeroog en zorgt ervoor dat u scherp en met één beeld ziet.’
De Vrouw kijkt onderzoekend rond.
‘Het is in het begin even wennen,’ zegt de optometrist.
‘Het werkt,’ zegt De Vrouw.
‘Tegen de tijd dat u aan een nieuwe bril toe bent, kan de opticien het prisma in het glas laten slijpen. Dat zit bij de standaard opties als u een nieuwe bril aanschaft.’
We zijn met stomheid geslagen.
‘Probeert u het zo een tijdje. Dan maken we een nieuw afspraak over drie maanden om te kijken hoe het gaat.’

De volgende dag gaan we op vakantie. Weg dubbelzien, hoofdpijn en wankel op de benen.
Vier weken later spreken we de neuroloog. Een extra scan van het hoofd laat zien: het goedaardige gezwel is niet groter geworden en ook niet kleiner. We vertellen over de optometrist.
‘Fijn dat dit het dan blijkt te zijn,’ zegt de neuroloog. ‘Het zat me echt niet lekker. Maar wonderlijk dat de klachten een lichamelijke oorzaak blijken te hebben.’
‘Toch zijn we blij dat we de route zo hebben gelopen,’ zeggen we. ‘Ondanks de onzekerheid en de angsten die we hebben uitgestaan. Zonder de route waren we nu niet op de hoogte van het knobbeltje in het hoofd.’ Of nee, die pingpongbal.

Wat een avonturen weer.

–
Apeldoorn, november 2024

Hier lees je ‘m op FOK!.

Lees hier mijn avonturen, fouten, misstappen, paniekbuien, angstaanvallen en ander engs.

Bas
maart 2024

–

Dinsdag 19 november:
Redelijk goed geslapen, zelfs. Weer zeer op tijd op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos, regen en natte sneeuw. In de middag veel. Donkere wolken in het hoofd wat weg; zicht op mogelijkheden om invloed te hebben op de toekomst in het werk. Kwart over vijf. De Vrouw serveert het restant erwtenpompoensoep van gisteren en daarnaast bakken we tosti’s. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Peixes Passaros Pessoas (Mariana Aydar), Bustle (Gijs Levelt Spoken Quartet), Flat Tire – Music For A Non-Existent Movie (Allan Holdsworth)

–

Maandag 18 november:
Op tijd op de werkplek. Hoofd werkt niet mee. Och jee. Veel werk zorgt voor afleiding. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag veel afleiding. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert de beroemde erwten-pompoensoep. Lang niet gehad. Zeer smakelijk. Natafelen. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Yessonata (Rick Wakeman), Sheltering Skies (King Crimson), Guitarscape (Steve Howe)

–

Zondag 17 november: De verjaardag van Anja
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard langs kanaal. Het gaat nog redelijk ook. Thuis nog terug in bed. Om negen uur staan we op. Koffie met De Vrouw. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half twaalf voor lunch. Afwasje. Half een fiets ik naar Gigant. De zaal is snel ingericht; verlichting kunnen we nu (analoog) goed zelf instellen en het programma is ruim op tijd afgestemd. Dit keer zit de zaal echt mooi vol. Oud-collega Renée is er plots! Wat een mooie verrassing. Wederom een heel mooie en afwisselende middag. Podiumgasten zijn Loes Huis in ’t Veld, Margit Peters en Anneke van der Weg en Frans Scholten maakt muziek. Het is de laatste keer dat Reinier meedoet, dus er zit ook een beetje verdrietige kant aan. Na afloop zit ik kort in de foyer bij de afterparty. Het is er vol en rumoerig en ik merk dat de energie op is. Zes uur thuis. Ik maak avondeten: een risotto met wortelpeterselie, veldsla en kastanjechampignon. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Sixteen Men Of Tain (Allan Holdsworth), Guitarscape (Steve Howe)

–

Zaterdag 16 november:
Elf jaar. 5:55 op. Koffie. Allerlei, waaronder voorbereidingen voor de voorstelling van morgenmiddag. Begin van de ochtend de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. Nog even het centrum in naar de Syrische winkel. Meer koffie met De Vrouw. Dan lunch. Afwasje en huishoudelijks. Halverwege de middag fietsen we naar het revalidatiecentrum. We treffen Onze Vader aan in de eetzaal; daar drinken we koffie en thee en praten we weer bij. Aanvankelijk is hij wat mopperig, maar al snel raakt hij opgewekt. Wel is hij regelmatig wat verward of dingen vergeten en haalt hij zaken door elkaar. Na drie kwartier rijden we weer terug. Thuis maak ik avondeten: zoete aardappelfrieten met champignons uit de oven en daarnaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Harmogram Suite (Marvin Ayres), Luck And Strange (David Gilmour), Songs For Beating Hearts (Beardfish), Terry Riley: Sun Rings (Kronos Quartet)

–

Vrijdag 15 november:
De wekker gaat op de gebruikelijke tijd. Ik loop een ronde hard langs Grift en kanaal. Het lukt heel redelijk. Zeven uur ben ik aan het werk. Volgens het rooster vandaag geen werkdag, maar er liggen wat spoedklussen, dus ruil ik met volgende week vrijdag. Ik handel spoedklussen af. De Vrouw gaat de deur uit. Koffie. Meer klussen. Koffie. Nóg meer klussen. Lunch. Afwasje. Dan stap ik op de fiets en rijd naar het revalidatiecentrum. Onze Vader zit alleen in zijn kamer, maar hij is opgewekt. Hij heeft vanmorgen fysiotherapie gehad en geoefend met lopen, fietsen en traplopen; het ging zeer naar tevredenheid. Ook is er volop bezoek geweest. Ik merk dat hij vermoeid is. We praten verder bij en na drie kwartier ga ik terug. Thuis nog aan het werk tot half vijf. De Vrouw komt terug. Weer bijpraten. De Vrouw gaat de deur uit. Ik maak avondeten: spaghetti met prei en champignons en knoflookkruidenkaassaus en bataatfalafel. Ernaast een salade van bosui, paprika, kerstomaat en kaki. De Zoon is er om half zes. We eten niet alles op, maar de restanten neemt De Zoon mee. Afwasje en afval. Webstek. Krant. Lezen.
Muziek vandaag: Harmogram Suite (Marvin Ayres), Songs For Beating Hearts (Beardfish), Live In Europe 2023 (The Flower Kings), Kavita 1 (Mariana Aydar), The Perfect Stranger (Frank Zappa), Space For The Earth (Ozric Tentacles), reEncanto – Live At Union Chapel (Mayra Andrade)

–

Donderdag 14 november:
Op tijd op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. In de middag ook veel. Waaronder een klein afscheid van iemand dat plaatsvindt in een andere locatie. Laat thuis. Half zeven. De Vrouw serveert de restanten schotels en salade van gisteren en eergisteren. We eten alles op. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen. Op tijd slapen.
Muziek vandaag: The Universe Also Collapses (Gong), Romeo Bleeding – Live From Austin (Tom Waits)

–

Woensdag 13 november:
Kwart voor zes. Ik loop een ronde hard. Die lukt zeer aardig. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie. Dan naar Gigant voor de generale repetitie van Wirwar. Het gaat niet honderd procent goed, maar we hebben er vertrouwen in dat het tijdens de voorstelling volgende week gaat lukken. Thuis koffie, daarna lunch met De Vrouw. Afwasje en huishoudelijks. We stappen op de fiets en rijden naar het revalidatiecentrum, vlak naast het ziekenhuis. Onze Vader is er vanmorgen opgenomen. We treffen hem aan in zijn kamer op een stoel. Hij heeft pijn van het rechtop zitten. We stellen voor om naar de kantine te gaan en voor we het weten loopt hij voor ons uit. In de zaal is echter geen stoel meer te vinden; het is er vol met cliënten en bezoek, dus weer terug naar de kamer. De arts komt langs. Hij legt uit dat de therapie vrijdag begint en hij in ieder geval tot maandag 25 november moet blijven. Als hij dan zelfstandig kan lopen en traplopen kan hij die week naar huis. Er zijn nog wat aandachtpunten (drinken, bijvoorbeeld). De arts is rustig en respectvol. Als we na een uurtje weggaan spreken we nog een verpleegkundige; die vraagt of hij verward is. Ja, hij is soms in de war en vergeet dingen, maar dat komt ook doordat hij slecht hoort en ziet. Thuis even uitrusten, maar al snel ga ik avondeten maken. Sweet dumpling met ui, champignon en bruine bonen uit de oven. Ernaast een salade van bosui, paprika, komkommer en kaki. We eten er fiks van. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: None Too Soon (Allan Holdsworth), Bad As Me (Tom Waits), het tweede plaatje van Glitter And Doom Live (Tom Waits)

–

Dinsdag 12 november:
Redelijk geslapen. Weer op tijd op de werkplek. Veel. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag veel. Iets eerder weg. Kwart voor vijf thuis. Krant van gisteren. De Vrouw serveert het restant van de ovenschotel van gisteren met een salade ernaast. Afwasje. Krant van vandaag. Dan fiets ik naar het ziekenhuis. Onze Vader ligt er redelijk opgewekt bij. Morgen gaat hij naar een revalidatieafdeling. Hij ziet wat op tegen alle verandering en alle mogelijke dingen die hij moet gaan doen: ‘Laat mij maar rustig.’ Ook heeft hij weer een infuusnaald in en weet hij niet waarom. Er is even geen verpleegkundige te bekennen om het na te vragen. Vader vertelt verhalen en dit keer zijn het verhalen over werk van vroeger (die ik nog nooit had gehoord). Iets voor acht uur thuis. Even bijpraten. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het eerste plaatje van Glitter And Doom Live (Tom Waits)

–

Maandag 11 november:
Op tijd op de werkplek. Donker, druilerig. Veel te doen. Tussen de middag wandel ik door bos. Nog veel te doen. Kwart over vijf ben ik thuis. De Vrouw serveert een terrine van spruit, wortel, ui en ei, met ernaast het restant bietenpasta van zaterdag en een salade van koolrabi, tomaat, komkommer en kaki. We eten er fiks van en er blijft voldoende over voor morgen. Natafelen. Afwasje. Restje krant van zaterdag. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Harmogram Suite (Marvin Ayres), reEncanto – Live At Union Chapel (Mayra Andrade), Guitarscape (Steve Howe)

–

Zondag 10 november:
Kwart voor zes op. Ik loop een ronde hard langs kanaal, buiten het centrum en door duisternis. Lopen gaat bijzonder aardig. Thuis nog terug in bed. Pas om half tien staan we op. Koffie. Meer koffie met De Vrouw. Stofzuigen. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje. Ik fiets naar het ziekenhuis om Onze Vaders was te brengen. Als ik vraag hoe het vandaag met hem gaat, zegt hij dat het slecht is, maar al snel zie ik hem opbloeien. De aandacht en het praatje doet het hem. De Oudste Broer komt ook binnen. Na een dik half uur vertrek ik weer. Thuis heel even zitten; dan wandelen we naar een gelegenheid in het centrum. Een Zwager viert er zijn zeventigste verjaardag. Er is wat naaste familie, veel lekker eten en gezelligheid. Kwart voor acht zijn we thuis. Krant. Webstek.
Muziek vandaag: het derde plaatje van Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards (Tom Waits)

–

Zaterdag 9 november:
Half zeven. Koffie. Webstek. Begin van de ochtend loop ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. We lopen opnieuw het centrum in; ik haal brood bij de Syrische winkel. Meer koffie met De Vrouw. Later lunch. Afwasje en huishoudelijks. Vervolgens stappen we op de fiets en rijden naar het ziekenhuis. Als we de kamer binnenkomen, is Onze Vader bezig iets op te rapen van de grond, maar dat lukt hem niet. Hij is aan het rommelen met hoortoestellen en batterijen, die hij niet vervangen krijgt. Pas na een half uur hebben we het voor elkaar. Dan is hij opgelucht en goed te pas. Hij vertelt over de huiskamer waar hij is geweest; hij mist het praatje en we zien hem opbloeien tijdens het uurtje dat we er zijn. Lopen en bewegen gaat steeds beter. Bij het afscheid loopt hij met ons mee naar de deuren van de afdeling. Half vier zijn we thuis. Even uitrusten. Dan maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, koolrabi, komkommer en kaki. Ondertussen kook ik kikkererwtenpasta. Dan bak ik kastanjechampignons, ui en een restje bindsla. Daar gaan gepureerde rode bieten en knoflookkruidenkaas en ten slotte de pasta doorheen. Voor De Vrouw bak ik steak du chef. We eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Real Gone (Tom Waits), Hard Hat Area (Allan Holdsworth), de eerste twee plaatjes van Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards (Tom Waits)

Misschien. Je weet het niet. Dat overkomt me wel vaker. Vergelijkbaar met dat ik iets in mijn hoofd heb te gaan doen en ik loop de kamer uit om naar de andere ruimte te gaan en daar datgene wat ik in mijn hoofd heb te gaan doen en met dat ik in die andere ruimte ben, weet ik niet meer wat ik er kom doen. Herkenbaar. Dat zeggen er wel meer. Toch kan niemand in mijn hoofd kijken. Maar goed ook. Ik zou maar uitkijken.
Zo op het eerste gezicht is er niets aan de hand, maar wacht maar. Wacht maar tot ik iets ga zeggen. Dan zul je merken dat er wel degelijk iets aan de hand is, al kun je er niet precies de vinger op leggen. Ha, de vinger leggen wat er aan de hand is. Hoe verzin je het? Niet moeilijk. Om het te verzinnen. Je denkt het een, schrijft het op en voor je het weet associeer je het andere. Het brein zit mooi in elkaar. Dat zou je niet zeggen als je een kop open klieft en de hersensmurrie naar buiten ziet gulpen. Je zal het maar verzinnen. Of beelden erbij hebben. Ik krijg ze niet meer uit mijn hoofd. Er is wel meer dat ik niet meer uit mijn hoofd kan krijgen. De angst, de angst, de paniek, de totale paniek. Het zit er nu eenmaal en af en toe laat het van zich horen. Als een ver familielid van wie je hoopt dat die het liefst ver weg blijft, maar soms voor je neus staat tijdens een uitvaart of ander familiefeest. Van je familie moet je het hebben, zeggen ze. Had mijn familie maar geld, dan had ik niks te klagen. Maar er is geen geld. Gelukkig niet, want als er geld is, is er ook een heleboel ander gezeur en gedoe. Niet fijn. Net als die totale paniek in mijn hoofd. Er is wel meer wat niet fijn is. Op je bloten voeten dansen in een mijnenveld, bijvoorbeeld. Met rubber laarzen dansen in een mijnenveld valt ook niet aan te raden. Minder suiker eten is dat dan weer wel. Aan te raden, bedoel ik.
Die tandarts van mij raadt me aan om mijn halfjaarlijkse bezoek aan de mondhygiëniste voort te zetten, terwijl de mondhygiëniste zelf tegen mij zegt dat het zo goed gaat, dat ik best minder frequent bij haar kan komen. Gek word je ervan. Als je al niet gek was. Nu ben ik dat. Soms. Gek. Soms doe ik gek. Dan sta ik in een theaterzaal op een toneel. Soms sta ik niet in een theaterzaal op een toneel en doe ik gek en dan ben ik gek. Daar zit ‘m het verschil. Soms denk ik dat ik gek word, maar dat kan dus niet want dat ben ik al. ‘Ben jij helemaal gék geworden?’ riep mama vroeger, als er weer eens iets wat ik geestig had bedoeld totaal anders uitpakte. Ik weet zo geen voorbeeld, verzin zelf ook eens iets. ‘Ben jij helemaal gék geworden?’ riep ze dan. En dan wist ik: ‘Nee.’ Want ik was al gek. Al deed ik maar alsof. Naturel spelen, ik kan het als geen ander. Doe maar gewoon, dan doe ik al gek genoeg.
Kijk om je heen: gek is nooit genoeg. Er komt altijd nog veel meer bij. Daar hoef je geen politicologie voor gestudeerd te hebben. Dat heb ik dan ook niet. Ik studeerde voor sociaal-cultureel werker (met een k) en toen was het nog zo dat je met een hbo-opleiding geen student was, dus wat klets ik helemaal? Ik dwaal af. De kern is dat de waarheid nog absurder is dan alle bizarre fantasie bij elkaar. De plee van Marcel du Champ; zie welk gevaar er in ieder van ons schuilt en je zou alle huidige waarden en normen er het liefst doorheen spoelen. Of zo. Ik weet ook niet wat ik hiermee wil zeggen. Ik zeg, ik spreek, ik roep, ik schreeuw, ik tier, ik brul. Niemand die het hoort. Gelukkig niet. Gelukkig niet, zeg.
Geluk is gelul, zei iemand ooit. Als dat zo is, dan ben ik blij. Vandaar dan ook. Vandaar dan ook dat ik aan het woord blijf. Op papier, hier, daar, op een podium, in een theaterzaal en vooral in mijn hoofd. In mijn hoofd, uit mijn hoofd. Veel heb ik al zo vaak gezegd dat ik het uit mijn hoofd ken. Je zult je afvragen: wat is je liefste wens? Dat ik uit mijn hoofd kán. Dat ik mijn kop open klief en je de hersensmurrie naar buiten ziet gulpen. Je zal het maar verzinnen. Of beelden erbij hebben. Ik krijg ze niet meer uit mijn hoofd. Terwijl dat juist de bedoeling was. Dat alles uit mijn hoofd gaat. Kwijt, weg, verdwenen, als een herinnering die je bent vergeten. Of die nooit heeft bestaan. Dat kan ook. Misschien.
Misschien heb ik koorts.

–
Apeldoorn, oktober 2024

Hier lees je ‘m op FOK!.

–
Setlist:

Disciple
Written In Anger
Thrill Me
I Want To Build My World
Let Me Down Slowly
Multiplicity
The Last American Hero
Cornerstone

I Can’t Change Your Mind
Please Don’t Leave Me ‘Til I Leave You
When I Leave This Land
She’s Like A Fable
Array Of Lights
Can We Leave The Light On Longer?
You Hurt Me Inside
I Won’t Blame Life
Homegrown

Encore
One Life
Thank You
Seek For Adventure

–

Vrijdag 8 november:
Redelijk fris als ik mijn ronde hardloop langs Grift en kanaal. Niet erg. Lopen gaat redelijk. Zeven uur ben ik aan het werk. Wederom van alles te doen. Tussendoor koffie en koffie met De Vrouw. Lunch. Afwasje. Ik fiets naar het ziekenhuis. Onze Vader ligt in een andere kamer; hij heeft geen idee waarom. Aanvankelijk is hij wat opstandig, vindt dat ze hem aan zijn lot overlaten en hem niets vertellen. Hij is gisteren en vandaag in de ‘huiskamer’ gezet, maar daar zat hij lange tijd alleen; dan is hij liever in zijn kamer. Hij maakt zich zorgen over allerlei praktische dingen, maar ik mag weinig tot niets doen.. Ter plekke ontvang ik bericht van De Zus: waarschijnlijk kan hij dinsdag verhuizen naar een revalidatieafdeling. Als ik hem dat duidelijk weet te maken, komt er rust en is hij voor rede vatbaar. Ik zie dat hij behoefte heeft aan ontmoeting en gesprek. Bij het weggaan zeg ik de verpleegkundige dat Vader niet weet waarom hij is verhuisd en in op een kamer alleen ligt. Hij blijkt de hele nacht de rest van de zaal wakker te hebben gehouden met rondspoken en scharrelen. Ach zo. Thuis nog een uurtje werken en om half vijf is het klaar. De Zoon is er om half zes. De Vrouw serveert een nasigerecht met veel verse groenten erin. Ernaast salade van koolrabi, paprika, kerstomaat, komkommer en mango. We eten alles op. Afwasje. Webstek. Dan komen onze buren op bezoek; zij gaan volgende week voor een maand overwinteren in Spanje en we praten even bij. Kwart voor twaalf slapen.
Muziek vandaag: Alice (Tom Waits), Blood Money (Tom Waits), London Symphonic Orchestra (Frank Zappa), Tree (John Metcalfe), Guitarscape (Steve Howe), De Amsterdam Klezmer Band (Amsterdam Klezmer Band)

–

Donderdag 7 november:
Alles wel. Op tijd op de werkplek. Daar van alles. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. Meer van alles. Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert het restant van de schotel van gisteren met het restant van de salade van gisteren. We eten alles op. Afwasje en afval. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Ana Hina (Natacha Atlas & The Mazeeka Ensemble), Built For Fighting (Damian Wilson), The Itself Of Itself (Bass Communion)

–

Woensdag 6 november:
Gefeliciteerd Henk, met je zeventigste verjaardag. Zes uur op. De ronde hardlopen gaat soepel en het lukt zowaar. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Koffie. Dan naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. Vandaag over twee weken speelt de groep de voorstelling Ik pas! in het Hoftheater in Raalte. Er is nog wat repetitie te doen, want het kleinere podium en minder coulissen vragen in sommige scènes een aanpassing. Eén uur thuis. Koffie. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan is De Vrouw terug van weggeweest. Lezen. Uitrusten. Half vijf ga ik avondeten maken: de roemruchte salade van bloemkool, paprika, rode ui, kerstomaat, linzen, mango en sultana’s met eroverheen een knoflook-tahindressing uit de oven. We eten er fiks van en er blijft voldoende over voor morgen. Ernaast nog een salade van bosui, koolrabi, radijs, komkommer en kaki. Afwasje. Krant. Ik lees het indrukwekkende boek Moon to earth (Moon Zappa) uit. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Mule Variations (Tom Waits), Hold On (cd single) (Tom Waits), Wardenclyffe Tower (Allan Holdsworth), Songs For Beating Hearts (Beardfish), Guitarscape (Steve Howe)

–

Dinsdag 5 november:
De wekker gaat op de gebruikelijke tijd. Vandaag werk ik thuis en om zes uur start ik. Tussendoor koffie. Meer koffie met De Vrouw. Later lunch. Half twee fietsen we naar het ziekenhuis. Als we (samen met De Zus) binnen komen, slaapt Onze Vader nog. Het duurt enige tijd voor hij goed beseft waar hij is en wie er om hem heen zijn. Fysiek gaat het goed; hij heeft vanmorgen fysiotherapie gehad en een stukje gelopen. Een verpleegkundige weet te vertellen dat hij naar een revalidatieafdeling zal kunnen als hij goed eet, drinkt en plast. We merken dat hij soms verward is, maar dat hij heel slecht ziet en hoort helpt niet echt mee. Iets voor drieën gaan we weer. Thuis werk ik nog een uurtje en om half vijf is het klaar. Even uitrusten. De Vrouw serveert het restant van de schotel van gisteren, aangevuld met allerlei groenten uit de oven. Ernaast een salade van komkommer, tomaat en kaki. We eten alles op. Afwasje. Lezen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Early Years Vol. 2 (Tom Waits), Guitarscape (Steve Howe), The Black Rider (Tom Waits), Tree (John Metcalfe), Space For The Earth (Ozric Tentacles), Bringing It Down To The Bass (Tony Levin), Sheltering Skies (King Crimson), Strobemørke (Trojka)

–

Maandag 4 november:
Weinig nieuws, anders dat Onze Vader vandaag meerdere geriatrische onderzoeken gaat krijgen en een operatie aan de heup gaat ondergaan. Toch naar de werkplek. Daar van alles. Ik hoor heel slecht vandaag. De baas gaat vertrekken. Meer narigheid. Halverwege de ochtend bericht dat de operatie al is geweest en geslaagd. Geen pauze. Ik ga om kwart voor drie weg. Kwart over vier thuis. Even telefonisch contact met De Zus. De Vrouw serveert een schotel van aardappel, wortelpeterselie, bataat, spruit en kaas. Ernaast een restant salade van gisteren. We eten er fiks van. Afwasje. Half zes fiets ik naar het ziekenhuis. Onze Vader zit er fris en monter bij; hij heeft net goed gegeten. Hij is opgewekt en vertelt wat er precies is gebeurd: ‘Het gebeurde gewoon.’ De ware toedracht krijg ik niet. Even later is De Broer met De Schoonzus er ook. We zien: die gaat vlot herstellen en is heel snel weer thuis. Ik heb net mijn jas weer aan als de Oudste Broer ook binnen komt. Dat geeft ons de gelegenheid te vertrekken. Kwart voor acht thuis. Even bijpraten. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Songs For Beating Hearts (Beardfish)

–

Zondag 3 november:
Geen ronde hardlopen vanmorgen. Na half negen staan we op. Koffie. Allerlei. Meer koffie. Allerlei. Nog meer koffie. Allerlei. Krant van vrijdag. Het hoofd is vol, de verkoudheid nog niet weg. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje en stofzuigen. Ik wandel een rondje langs kanaal en door parken en zon. Vier uur is het tijd voor de zondagmiddagluistersessie met de Duitsche vrienden (Burnin’ Red Ivanhoe). Erna maak ik avondeten: een risotto van prei en courgette. Ernaast een salade van bosui, koolrabi, radijs, komkommer, tomaat en kaki. We eten alles op. Afwasje. Krant. Webstek. Dan komt er bericht van De Zus. Onze Vader is vanmiddag gevallen en heeft lang op de vloer gelegen. Hij is met de ambulance opgehaald en nu op de Eerste Hulp. Meer informatie volgt. Oei.
Muziek vandaag: Secrets (Allan Holdsworth), Built For Fighting (Damian Wilson), Bone Machine (Tom Waits)

–

Zaterdag 2 november:
Zes uur. Koffie. Webstek. Begin van de ochtend wandel ik de gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. Nogmaals het centrum in; bij de Syrische winkel haal ik brood voor morgen. Meer koffie met De Vrouw. We lunchen. Afwasje en huishoudelijks. Dan lopen we naar het station. We hebben een trein van kwart voor twee en drie kwartier later zijn we in Utrecht. We wandelen door het centrum, drinken thee op het St. Janskerkhofplein en eten samosa en curry’s in een Indiaas restaurant. Kwart over zeven zijn we in Tivoli Vredenburg. Dit keer gaan we naar Cloud Nine, de allerbovenste bovenzaal. Damian Wilson ontvangt iedereen weer persoonlijk bij de deur. Het hele concert is trouwens van een intimiteit alsof je bij hem in de huiskamer bent. Op het podium ook twee broers, eerst Paul en later ook Justin. Er zijn songs van zijn soloplaten en enkele van de albums met Adam Wakeman. Het is de derde keer dat we hem in een dergelijke akoestische setting zien, dus veel liedjes komen bekend voor. In de tweede set komt pianist Andrew Holdsworth er af en toe bij en dan klinkt het echt als een uitgebreide Wilson & Wakeman. Zeer mooi. Wilson zelf is weer zeer goed bij stem en de amusante verhalen tussen de songs door zorgen voor afwisseling en extra vermaak. Bij het afscheid en verlaten van de zaal heeft hij bij de deur opnieuw aandacht voor iedereen. We zijn om elf uur op het station en daar pakken we een trein naar Amersfoort. Onderweg horen we dat een vervangende bus tussen Amersfoort en Apeldoorn niet rijdt, maar er is wel een trein naar Enschede. Daar wachten we op, maar dan ontdekken we dat die trein helemaal niet via Apeldoorn rijdt. Snel naar het stationsplein van Amersfoort en daar hebben we een bus naar station Apeldoorn. Kwart over een thuis. Gelijk slapen.
Muziek vandaag: Big Time (Tom Waits)