B-log: 12 t/m 18 september 2015
Vrijdag 18 september:
De Vrouw heeft De Wekker op zeven uur gezet. Ik ga uit bed. Zij niet. Beneden doe ik wat klussen en lees ik de krant. Om negen uur fiets ik naar de Turkse winkel voor wat Turkse broden. Tien uur zit onze familie in de auto. In Arnhem hebben we een gesprek met maatschappelijk werk van het Leo Kannerhuis. We zoeken naar ondersteuning voor De Zoon in zijn toekomst bij wonen, werken en vrije tijd. Het gesprek is voor onszelf nog enigszins te ordenen, maar we zien dat De Zoon het al snel niet goed volgt. Hij krijgt binnenkort een vervolggesprek, wij gaan informatie inwinnen bij mogelijke instanties die ondersteuning bieden en gezamenlijk regelen we dat we half oktober een keukentafelgesprek bij de gemeente hebben om een indicatie aan te vragen. De Zoon brengt mij naar de werkplek en daar ben ik om kwart voor een. Het is er doodstil en ik kan er veel urgente dingen doen. Plots staat ook de leidinggevende naast me met de offerte voor mijn traject en een begeleidende brief. Daarin staat dat ik vanaf 1 november acties voor mijn traject niet meer in werktijd kan doen. Wacht, dit begrijp ik niet goed. Ik zou toch tot 1 februari mijn twaalf uur doorwerken? Ik vraag opheldering en ontdek dat ik van 1 november tot 1 februari die twaalf uur niet hoef te werken. De opzegtermijn van de werkgever gaat wél in, dus ik ben verzekerd van inkomen. Ah, ik snap ‘m. Komende week komt het concept beëindigingsovereenkomst voor die twaalf uur. Ik ben benieuwd. Kwart over vijf rijd ik met twee collega’s mee naar het huis van Diana in Wijchen. Daar nemen we met meer collega’s informeel afscheid van Peter, de man voor wie ik veertien maanden lang veel werk heb mogen doen. Ik vertel hem dat ik veel door en van hem heb geleerd over integriteit, persoonlijke waarden en ankers, gerichte aandacht en trouw zijn aan jezelf. Hij geeft me een mooi boek over mindfulness en van mij ontvangt hij een exemplaar van Bas, Willem en ik. Vervolgens komt het eten op tafel. Iedereen heeft wat te eten meegenomen en het meeste is zeer lekker. De avond is ook nog eens prima gezellig. Pas als we om kwart voor tien in de auto naar Arnhem zitten, stort ik in. Iets over half elf heb ik een bus naar Apeldoorn. Het laatste stukje ga ik lopen en ik ben rond half twaalf thuis. Daar is De Vrouw. We praten wat bij. Ik zie dat mijn gisteren bestelde boekjes Netwerken werkt (Rob van Eeden & Els Nijssen) en The Colour Of Magic (Terry Pratchett) zijn binnengekomen. Mooi. Heel even na twaalven ga ik naar bed. Gefeliciteerd, schat.
Muziek vandaag: That Which Passes (Robert Fripp), The Family Album (Rick Wakeman)
–
Donderdag 17 september:
Half acht ben ik echt wakker. Ik heb veel geslapen, maar nu lukt het niet meer, dus sta ik op. Vandaag ben ik thuis. Een dagje bijtanken. Heb ik het nog nodig? Ik heb er wel zin in. Op het programma staan een paar zaken die ik wil doen. Eerst maar eens koffie en de krant. De Vrouw is er ook en zij vertrekt tegen half tien naar haar werk. Ik verwerk mijn aantekeningen van gisterenmorgen en begin met wat opdrachten en uitzoekwerk. Halverwege de ochtend stap ik op de fiets en maak een boodschappenronde. In het centrum loop ik naar de biologische markt en koop daar wat kaas. Op de terugweg haal ik vast wat spullen voor het weekend en de volgende week bij een supermarkt en de Turkse winkel. Als ik thuis kom, is De Vrouw ook net terug. We lunchen samen en vervolgens stappen we opnieuw op de fiets. We rijden ook opnieuw naar het centrum. Bij een klerenwinkel koop ik een mooi hemd voor zaterdag. De zoektocht naar een winterjas is minder succesvol. Tegen vijven zijn we weer thuis en ik kan gelijk beginnen met het avondeten. Ik maak een currypasta van verschillende kruiden, knoflook en olie en daarmee smeer ik parten pompoen in. Die gaan veertig minuten in de oven. Ernaast komt een risotto, gebakken rosbieffiletlapjes en een salade van tomaat, bosui, komkommer en avocado. Alles is verrassend smakelijk. Half acht gaan De Zoon en ik hardlopen. Het is inmiddels mooi droog, dus dat is lekker. Vanavond gaat het lopen zelf me wat minder gemakkelijk af, maar ik houd het wel gewoon een half uur en twee kanaalrondjes vol, dus dat voelt goed. De rest van de avond kan ik (eindelijk) ontspannen en zitten. Ik lees en luister aan de keukentafel tot kwart over tien en dan ga ik douchen en moet ik toch echt gaan slapen.
Muziek vandaag: Country Airs (rerecorded version) (Rick Wakeman), Themes Of Theory (Eddie Jobson), Clearlight Symphony (Cyrille Verdeaux), Platform One (The Wrong Object), Quadrophenia (Deluxe Edition) (The Who), Pale Communion (Opeth), het plaatje dat meekwam met de PROG, Still Life (Talking) (Pat Metheny Group)
–
Woensdag 16 september:
Slapen gaat niet goed. Ik ben veel wakker. Het laatste uurtje lukt dan weer wel, dus als de wekker gaat, is het moeilijk om uit bed te komen. Toch doe ik het. Ik hoef niet vroeg de deur uit, dus kan ik het rustig aan doen vanmorgen. Pas iets voor acht uur vertrek ik naar Velp. Verroest, er is oponthoud op de snelweg, waardoor ik de aansluiting mis. Toch ben ik precies op tijd. Henk vraagt hoe het gaat en ik vertel. Niet zo goed dus. ‘Maar als ik bezig ben, valt het mee, en ik weet dat als ik mijzelf in acht neem, dat het dan straks wel weer goed gaat.’ Dat is aanleiding voor een goed gesprek. Waarom mag het niet gewoon slecht gaan? Ik probeer mijn angst te beheersen, in plaats van te accepteren dat hij er is en er vervolgens mee om te gaan. Pas bij het laatste zal ik mijn eigen keuzes kunnen maken. Verder hebben we het over waarden, integriteit, compassie, zelfbewustzijn en … de droombaan. Ik had nagedacht over wat ik het liefste doe: schrijven. De komende tijd ga ik contacten leggen met mensen die mij verder kunnen helpen. Henk geeft me drie namen. Dat betekent: netwerken. Daar ga ik me eerst in verdiepen: hoe pak ik dat aan? Vervolgens maak ik van mijzelf een profiel in een notendop. En dan het gesprek aan. Wel bijzonder: Henk weet me op te peppen. Niet door een peptalk, maar door zijn manier van vragen. Belangrijke boodschap voor mezelf: Geloof niets of niemand, maar toets of het klopt en bouw aan een filter en zelfinzicht. Mooi. Elf uur sta ik weer buiten en een dik uur later ben ik op de werkplek. Daar ligt echt veel te doen wat vandaag ook echt gedaan moet. Morgen en vrijdagmorgen ben ik afwezig, vandaar. Uiteindelijk krijg ik enorm veel voor elkaar. En tussendoor ook nog een werkoverleg met de leidinggevende. Ik kaart aan dat ik mijn recht op transitievergoeding wil laten gelden als ik per 1 november voor twaalf uur werkloos word. Blijkt dat een en ander al in gang is gezet, ook de transitievergoeding. Mooi. En de opzegtermijn voor de werkgever (drie maanden in mijn geval) gaat per 1 november in, zodat ik tot 1 februari verzekerd ben van volledig inkomen. Ook mooi. Eind van de middag ga ik – en met mij vele andere collega’s – kijken bij de buren, een woonvoorziening voor jeugd met een beperking. Leuk om eens te bekijken, zeker omdat ik er al jaren bijna dagelijks voorbij loop. Na een klein uur wordt het me toch te druk en lawaaiig en ga ik naar huis. Daar arriveer ik om half acht. Inmiddels heeft de vermoeidheid toegeslagen. De Vrouw serveert haar bloemkoolsoep en quiche van gisteren; vandaag bakt ze er hamburgers bij. We tafelen wat na en ten slotte lees en luister ik nog zo’n anderhalf uur aan de keukentafel. Om tien uur ga ik toch echt slapen.
Muziek vandaag: Love, Fear And The Time Machine (Special Edition) (Riverside)
–
Dinsdag 15 september:
Ik sta op. Veel energie heb ik niet. Toch heb ik redelijk geslapen. Dat het wel gaat als ik op ben, is zo langzamerhand wel gewoontjes. Verhip, ik heb een slechte aansluiting op het Willemsplein. Of nee, de aansluitende bus is veel te vroeg, dat is het. Op het station krijg ik een signaal: plotse geluiden doen me zeer en ik schrik. Dat wordt wat vandaag. Gelukkig is het op de werkplek vanmorgen goed te doen. Er is heel veel werk, maar om me heen zijn niet al te veel prikkels. Plots zijn ze er wel en dan verschuil ik mij achter wat oordopjes en kabbelende muziek. Werkt goed. Ik moet er een paar keer naar grijpen. Tussen de middag loop ik in het zonnetje naar een restaurant op de hoek van de straat. Al mijn collega’s zijn daar ook en we lunchen met een vrouw of twaalf. Na een uurtje loop ik het kwartiertje ook weer terug. De rest van de middag hebben we een overleg. Het lukt me maar net om op de been te blijven. Er is druk op mijn hoofd, dat hoofd doet bij vlagen zeer en ik krijg nog net geen angstaanval. Ik zit er stilletjes bij en overleef. Nog net weet ik de bus van vijf uur te halen en om half zeven ben ik thuis. De Vrouw heeft bloemkoolsoep gemaakt en een quiche van pompoen, spek en roomkaas. Ik bak daar nog een boel lamskoteletten bij. Zowaar,ik kan iets eten. Nadat alles ook weer opgeruimd is, lees ik de krant en begin ik in de PROG die vandaag binnen kwam. Ook luister ik iets en heb ik contact met Tim, die aankomende zaterdag van de partij zal zijn. Tien uur is het echt gedaan voor vandaag. De ergste angst en spanning is weg, maar de vermoeidheid is meedogenloos.
Muziek vandaag: het tweede plaatje van GTR (deluxe edition) (GTR), het tweede plaatje van Bridge Across Forever (Transatlantic)
–
Maandag 14 september:
Nog heel moe ben ik als de wekker gaat. Het lukt me om op te staan. Als ik bezig ben, dan gaat het redelijk. Ik ben mooi op tijd op de werkplek. Voel me opgejaagd, gespannen, moe. Tussen de middag heb ik ook nog eens niet de gelegenheid voor een rondje buiten door bos en veld. In de middag kan ik regelen dat ik deze week ook een dag thuis ben; dat is nodig om bij te tanken en energie op te doen voor vrijdagavond en zaterdag. Omdat ik geen pauze heb kunnen nemen, ga ik om iets voor vier uur naar de bushalte. Ik word overvallen door een enorme plensbui, die weliswaar nog geen drie minuten duurt maar me wel drijfnat maakt. Om zes uur ben ik thuis en vrijwel direct begin ik met eten maken. Het wordt een lasagne van romaslabladeren en een tomatengehaktsaus met snijbiet. Erbij een salade van bosui, komkommer, cactusvijg en peer, met het laatste restje frambozencompote in de dressing. Zo om half acht zitten we aan tafel en weer een half uur later ben ik buiten. Heel even ben ik bang opnieuw een stortbui op de kop te krijgen, maar het blijft gelukkig bij een paar druppels. De Zoon is vooruit gelopen, dus ik ben alleen. Niet erg. Na een half uur is mijn hoofd niet leeg, maar ik heb wel heel lekker gelopen; het ging me zeer gemakkelijk af en ik ben klaar voor ik het weet. Nog een uurtje lees en luister ik aan de keukentafel. Ik douche kort en ga om kwart over tien slapen.
Muziek vandaag: Progeny: Highlights from Seventy-Two (Yes), het eerste plaatje van GTR (Deluxe Edition) (GTR)
–
Zondag 13 september:
Pas om half tien ben ik beneden. Klusjes, koffie. Tegen elven ga ik naar buiten voor mijn gebruikelijke zondagmorgenrondje langs de plasticcontainer, Matenpoort en het kanaal. Er gebeurt me iets bijzonders: ik loop en mijn kop zit vol met van alles en ik loop snel en ben me niet als anders bewust van wat ik om me heen zie en als ik na drie kwartier in plaats van een uur terug ben, voelt mijn hoofd nog steeds vol. Ik maak nog een keer koffie, nu ook voor De Vrouw. Ik lees het boek met de korte stukken van Terry Pratchett uit (indrukwekkend toch hoe die man schrijft over zijn ziekte Alzheimer), begin in Zeik en de moord op de poetsvrouw van Hugo Claus (Herman Brusselmans) en niet veel later brunchen we. In de middag probeer ik te ontspannen met lezen en luisteren, maar het lukt me niet echt. Er is druk in mijn hoofd en ik ben bang dat ik een angstaanval ga krijgen. (Hoe gek wil je het hebben?) Gelukkig gebeurt het niet – daarvoor heb ik mezelf te goed onder controle -, maar ik merk hoe alle energie wegglijdt. Ik maak het avondeten: een pruttelpot van lamsbout, ui, tomaat, paprika en courgette en een salade van krulsla, komkommer, radijs, bosui en avocado. Iets na half acht blijf ik alleen achter aan de keukentafel, alwaar ik lees en luister tot het bizarre en onderhoudende boek van Brusselmans uit en het tien uur is. Ik ga naar bed en zie op tegen de komende dagen en week.
Muziek vandaag: A Blessing Of Tears (Robert Fripp), The Deform Variations (Adam Holzman), More Than Just A Seagull (Gandalf), City Of Love (Ashkabad), Mustt Mustt (Nusrat Fateh Ali Khan), Le Pop (Katzenjammer), The Island Sessions (Hotel), The Steve Howe Album (Steve Howe), A Scarcity Of Miracles (Jakszyk Fripp & Collins), Swordfishtrombones (Tom Waits), When The Eagle Flies (Traffic), het eerste plaatje van Bridge Across Forever (Transatlantic), Cartography (Arven Henriksen)
–
Zaterdag 12 september:
Ik ben om zeven uur al erg wakker, probeer nog wat te slapen, maar dat gaat niet goed. Onrust in mijn lijf en mijn hoofd. Niet erg, maar het is er wel. Uit bed, dus. Loopkleren aan, koffie, was in de machine, vaat uit de machine, enzovoorts. Half negen loop ik buiten hard. Het is nog fris en bewolkt, maar na drie minuten merk ik daar niets meer van. Ik ben gewoon lekker bezig met lopen en al lijkt het niet snel te gaan, uiteindelijk red ik het prima en gaat het gemakkelijk. Thuis neem ik koffie en een douche en vervolgens rijd ik naar de supermarkt en de Turkse winkel. De boodschappen breng ik thuis en ik rijd naar nog een supermarkt. Daar ontmoet ik Harry en zijn vrouw. Harry heeft zijn tweede burnout in korte tijd gehad; we wisselen ervaringen uit (zonder elkaar adviezen te geven) en dat neemt even wat tijd in beslag. Thuis is er nogmaals koffie en aansluitend lunchen we. Begin van de middag maak ik de groene container schoon en ruim ik de tuinslang op. Ook knutselen we nog wat aan de lijst voor ons feest over een week; hij staat nu in de verf. Ik wandel via het Kanaalpark naar een iets verderop gelegen supermarkt voor een cadeautje en wat spontane dingen. Dan is het tijd voor ontspanning. Ik zet hapjes op tafel en we drinken wat. De Zoon is inmiddels uit en ik maak avondeten voor ons tweetjes: een salade van bataviasla, komkommer, bosui en cactusvijg met daarnaast kogelbiefstuk en frambozencompote. Waarom ook niet? Na het eten beantwoord ik wat mail, we zien het journaal en ik lees en luister aan de keukentafel tot elf uur bedtijd.
Muziek vandaag: Radiophonics (Robert Fripp), Voyagers (Paul Sutin & Steve Howe), Visions (Gandalf), Baionarena (Manu Chao), Chicomax (El Tatto Del Tigre), Upojenie (Pat Metheny & Anna Maria Jopek), Last Night The Moon Came Dropping Its Clothes In The Street (Jon Hassell)
