Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 2 oktober:
Pas om negen uur ben ik beneden, zonder dat ik heel goed geslapen heb. Het zal de druk zijn die ik voel; ik heb het idee dat ik veel moet en dat ik veel dagelijkse klussen heb: opdrachten voor mijn traject en begin maken met netwerken, de aandachtscursus die vandaag start, gedoe rondom de beëindigingsovereenkomst, het bewerken van de foto’s van 19 september en afgelopen vakantie, beloofde werkzaamheden voor een festivalletje dat eind oktober gaat plaatsvinden, plus gewoon voltijds werken, mijn hardlooprondjes en dagelijkse boodschappen. Is het veel of ervaar ik het als veel? Het zal. Ik drink koffie, doe wat aan de foto’s, stofzuig de woonkamer en bekijk de mail voor de aandachtscursus. Er is ook mail van de medewerker Personeelszaken. Het artikel over het vervallen van vergoeding bij overlijden mag eruit, mooi! Voor wat betreft het andere artikel, schijnt dat mijn recht op wachtgeld vervalt als ik transitiegeld krijg, maar ik kan dat online nergens terugvinden. Ik vraag dus waar die informatie vandaan komt en ben benieuwd. Als ik het mailtje heb weggestuurd, heeft De Vrouw de info gevonden: het klopt. O. Nou ja, morgen verder. We lunchen met soep en tosti’s. Halverwege de middag heb ik al heel veel foto’s van Londen bewerkt, maar ik moet op de fiets weg. Op naar voor mij de eerste bijeenkomst mindfulness. Voor de anderen in de groep is het de tweede bijeenkomst. Veel heb ik volgens mij niet gemist; ik pak het makkelijk op. Vorige keer ging het over de automatische piloot (goh, hoe herkenbaar) en vandaag over hindernissen. Er zijn er vijf: verlangen, verzet, onrust, slaperigheid en twijfel. Goh, hoe herkenbaar. Het wordt nog wat om over die hindernissen heen te komen. We doen een paar oefeningen en dan is het alweer klaar. Bij het vertrek zie ik in de centrale ruimte van de afdeling op tafel een bekend boek liggen: Dit doe ik gewoon!, het mantelzorgboek van vorig jaar waarvoor ik vier verhalen, flaptekst en titel heb aangeleverd. Opmerkelijk.Thuis kan ik nog een uurtje werken aan de foto’s. Alles is bewerkt; nu nog namen geven. De Zoon heeft een tafel gereserveerd in het Apeldoorns Indiaas restaurant. Hij trakteert als een nabrander van ons vijfentwintigjarig huwelijk. We eten gefrituurde zalm en gamba’s vooraf en curry van lam, lychee, mango en cashewnoten en een grillmix als hoofdgerecht. Toe is er Indiaas ijs. Voortreffelijk. Om kwart voor tien zijn we weer thuis en kan ik nog wat fotowerk verrichten tot het half twaalf is. Vermoeidheid!
Muziek vandaag: The Equatorial Stars (Eno & Fripp), Dance Me This (Frank Zappa), The Time Machine (Rick Wakeman), Short Stories (Jon & Vangelis), Hidden (Jungle By Night), Power Play (Stick Men)

–

Donderdag 1 oktober:
De wekker gaat. Het is iets voor half acht. Douche, koffie, nog een was aan. Kwart voor negen ga ik naar het spreekuur van een advocatenkantoor om de beëindigingsovereenkomst na te laten kijken. De dame die mij te woord staat is strijdbaar en schreeuwt haar verontwaardiging bijna van zich af, maar ik wil slechts advies over wat écht niet correct is. Er blijkt een artikel in te zitten dat bepaalt dat als mij voor 1 maart iets overkomt alles komt te vervallen en dat is inderdaad niet wenselijk. Aansluitend bezoek ik de biowinkel en de Turkse slager. Thuis is er koffie met De Vrouw en wat kranten. Ook maak ik een mail naar de collega van personeelszaken met verzoek om het ene artikel te schrappen en het andere over wachtgeld nog eens toe te lichten. We lunchen. Ondertussen zijn er (voornamelijk in mijn hoofd) volop plannen, zodat ik bang word of ik alles dit weekend wel ga redden. Eerst maar eens nog wat boodschappen. Dan een uurtje niets. Nou ja, ik lees het boekje van Wakeman uit en snijd de prei. Dan gaan De Zoon en ik hardlopen. Het is duidelijk dat ik een paar dagen niet heb gelopen. Halverwege moet ik een pauze inlassen. Na de korte douche maak ik de bamisoep af; even na zeven zitten we aan tafel. Als het allemaal op is, handel ik wat mail af en dan kan ik aan de keukentafel lezen en luisteren tot het elf uur is.
Muziek vandaag: Churchscapes (Robert Fripp), Hand. Cannot. Erase. (Steven Wilson), The Aristocrats (The Aristocrats), The Oblivian Particle (Spock’s Beard), The Elements (2015 tour box) (King Crimson)

–

Woensdag 30 september: van London naar huis
Half acht sta ik op en anderhalf uur later zitten we aan het ontbijt. Erna pakken we de koffer in. Past alles erin? Bijna. In de losse tas zitten het grote boek, de elpee en de andere boeken. Iets na tien uur hebben we ons afgemeld en staan we buiten het hotel. Onderweg naar Broadway lopen we een paar klerenwinkels in, maar het aanbod is niet echt spectaculair. We nemen de metro naar St. Pancras. Er blijft nog geld op onze Oysterkaarten. Op het station is tijd voor een boekenwinkel (eerste deel van de dagboeken van Michael Palin), koffie en een paar boodschappen (broodjes voor onderweg). Half een checken we in en bij de veiligheidscontrole wordt mijn tas eruit gehaald. Het duurt even, alles mag eruit en later er ook weer in, want de meneer vindt helemaal niets. Steekproef of zag ik er bedreigend uit? In de Eurostar hebben we zo ongeveer dezelfde plaatsen als op de heenweg, zonder uitzicht. Ik begin te lezen in Grumpy old rock star (Rick Wakeman) en het blijkt een hoogst amusante verzameling hilarische verhalen te zijn. Iets na vier uur lokale tijd arriveren we in Brussel, waar we een klein half uurtje wachttijd hebben. De directe trein naar Antwerpen rijdt niet in verband met een aanrijding, dus moeten we omrijden via Leuven en zijn we pas om zes uur in Antwerpen. We hebben een kwartiertje overstaptijd voor de trein naar Rotterdam. De rest van de aansluitingen verloopt voorspoedig en uiteindelijk stappen we om tien voor tien in Apeldoorn uit. Tussendoor zak ik wel gigantisch in en er dreigen zelfs angst- en paniekbuien. Die zetten gelukkig niet door; ik weet mezelf op de been te houden. De Zoon haalt ons met de auto van het station. Met hem is alles goed gegaan. Thuis pak ik de koffer uit en zet ik een eerste was aan. Dan is het toch echt gebeurd voor vandaag en ik lig voor elf uur in bed.

–

Dinsdag 29 september: Tate Modern en Steven Wilson
Half acht ben ik weer op. Na ons ontbijt en laatste dingetjes lopen we naar Hammersmith station en daar nemen we de underground. Via Holborn reizen we naar St.Pauls Cathedral. We lopen om de kathedraal heen. Opnieuw ervaar ik het als een indrukwekkend gebouw en opnieuw gaan we niet naar binnen. Toch ben ik wel benieuwd naar het interieur. We wandelen naar de oever van de Thames en gaan over de Milennium Bridge. Zo komen we bij Tate Modern. Ha, het zoveelste museum van deze dagen. We zien het werk van Roy Lichtenstein, Andy Warhol, Pablo Picasso, Piet Mondriaan, Henry Moore, Mark Rothko en vele anderen. Na bijna twee uur gaan we zitten en drinken we koffie. Gaan we nog meer zien? Nee, het is voldoende geweest. Vlak voor het museum, aan de oever van de Thames zit Chantal en even later wandelt Andrew langs. Met hem hebben we om twee uur afgesproken en hij is precies op tijd. We lopen naar de pub Prince William Henry aan Blackfriars Street op de Southbank. Daar lunchen we. Voor De Vrouw en mij is er fish & chips. Hadden we nog niet gehad. Het is mooi Andrew te spreken. Eindelijk gebeurt dat eens; normaal hebben we daar tijdens of rond festivals geen gelegenheid voor. Gevieren wandelen we langs de Thames naar metrostation Temple. Daar nemen we afscheid van Andrew en de Piccadilly line naar South Kensington. Nog voor zes uur staan we weer bij de box office van The Royal Albert Hall. Wat we hoopten, lukt: De Vrouw krijgt een upgrade van haar ticket: van helemaal bovenin gaat ze naar de stalls; uiteindelijk zit ze nog meer vooraan dan Chantal en ik. Vanavond krijgen we zelfs een voorprogramma. Matt Berry and the Maypoles vind ik op zich wel aardig. Ik hoor er leuke elementen inzitten, maar het komt niet helemaal over. Bovendien lijkt het erop dat ze als een soort geluidscheck fungeren. En de show van Steven Wilson zelf? Allemachtig mooi. Eigenlijk hoor ik geen échte verrassingen, maar ik vind het wel verschrikkelijk goed en ik heb wel degelijk een paar momenten van Kippenvel met een hoofdletter K. En er zijn weer speciale gasten: Ninet, Guthrie Govan, Theo Travis en Gavin Harrison. De setlijst bestaat uit stukken die ik ook hoorde in de voorgaande tour, aangevuld met werk van de Grace For Drowning en The Raven That Refused To Sing And Other Stories tours. Ongeveer is het zoiets: No Twilight Within The Courts Of The Sun, Shesmovedon, Routine (met Ninet), Open Car, Don’t Hate Me, Home Invasion (met Guthrie Govan), Drive Home (Met Guthrie Govan en Theo Travis die de rest van de set tot aan de toegift meespeelt), Sectarian, Insurgentes, No Part Of Me en dat wat Steven Wilson aankondigt als: ‘The beast’. Het blijkt een ‘korte'(re) versie van Raider II. Encore 1: Dark Matter. Encore 2: Lazarus (met Gavin Harrison), The Sound Of Muzak (met Gavin Harrison). Ik ben sprakeloos en heb met open mond zitten luisteren. Het is al afgelopen. Stik. Wat een prachtavonden. We gaan de zaal uit en in de betrekkelijk kleine foyer van The Royal Albert Hall blijven we iets drinken. Dan nemen we afscheid van Chantal en pakken we de bus 9 naar Hammermith. Het is twaalf uur geweest als we in het hotel aankomen en gaan slapen.

–

Maandag 28 september: Victoria & Albert Museum en Steven Wilson
Vanmorgen gaat de wekker om kwart voor zeven. We douchen en daarna gaan we ontbijten. Zo rond tienen lopen we buiten. We nemen de underground vanaf Rochester Garden naar South Kensington. In de undergroundtunnel kunnen we het Victoria & Albert Museum al in. De collectie is enorm, gigantisch, overweldigend. Oneindig veel zilver, juwelen, glas en keramiek, maar ook theaterattributen en meubelen. We zien maar een fractie van de hele collectie. Na twee uur drinken we koffie en dan wandelen we naar de vlakbij gelegen Royal Albert Hall. Van de zaal zelf zien we nog niets, maar op de derde verdieping is een kleine expositie van werk dat Carl Glover en Lasse Hoile hebben gemaakt voor Steven Wilson. Ik koop het bijbehorende boek en laat het door beide heren signeren. De expositie zelf valt wat tegen, maar de ontmoeting met Adam Holzman maakt veel goed. Dan op naar Kensington Gardens. Na enig zoeken en heen en weer sms’en ontmoeten we Chantal. We lopen naar Queen Street Mew en in The Queen’s Arms weten we een plaatsje te bemachtigen. Ik bestel burgers aan de bar, reken af met mijn bankkaart en ga weer zitten. Een tijdje later worden er twee in plaats van drie burgers bezorgd. Wat is er faut gegaan? We hebben geen tijd meer om bij te bestellen en dus delen De Vrouw en ik een vierkazenburger. Wat een burgeravontuur. Nog vóór zessen staan we bij te box office van The Royal Albert Hall. Onze kaart is gearriveerd en we kunnen naar binnen. Bij de hoofdstand van de merchandise doe ik oodschappen: het speciale shirt, een set buttons en de gesigneerde vinyl Transcience. We kopen iets te drinken en gaan dan naar boven om te kijken of we de zaal in kunnen. Bij de deur staat iemand van de staff; hij biedt aan dat we andere kaarten krijgen, zodat de benedenring goed gevuld raakt. Dat lijkt ons wel wat, want we zouden echt helemaal bovenin zitten en nu mogen we met z’n drietjes naast elkaar in the stalls. En wat een plek is dat! We hebben zeer goed zicht op het podium. The Royal Albert Hall is een overdonderend mooie zaal. Een uur lang kijken we onze ogen uit en dan moet het concert nog beginnen. En dat concert zelf is echt waanzinnig. Allereerst krijgen we het volledige album Hand. Cannot. Erase. en Ninet komt deze keer live haar partij in Routine zingen. De mix van geluid en beeld is weer geweldig. Kippenvel. Na de pauze gelijk een enorme verrassing: Drag Ropes (met Michael Akerfeld) van het Storm Corrosion album! De rest van de set bestaat uit stukken die ik tijdens de afgelopen tour al mocht horen, afgewisseld met nog een paar mooie verrassingen. Index, How Is Your Life Today, het nieuwe stuk My Book Of Regrets, Lazarus, Harmony Korine, The Watchmaker (achter het gordijn) en Let’s Sleep Together. Toegiften zijn The Sound Of Muzak en The Raven That Refused To Sing. Het zindert allemaal nog lang na, want wat is dit een enorm indrukwekkend concert. Het duurt een minuut of twintig voordat het geluid optimaal is en even ben ik bang dat met name de luidere fragmenten slecht zouden blijven, maar het valt me al snel alleszins mee. Wat niet meevalt: na afloop zijn alle bars in het gebouw en daarbuiten dicht. Ook de collegebar op de hoek van de straat sluit net als we binnenkomen. Het is elf uur. Dan nemen we maar de bus naar Hammersmith. Daar zijn we opvallend snel. In de bar The William Morris kunnen we nog iets drinken. Tien over twaalf zijn we terug in het hotel en gaan we naar bed.

–

Zondag 27 september: National Gallery en Portrait Gallery
Rond 08.30 zijn we op en een uur later zitten we beneden bij het ontbijt. Het is niet een heel uitgebreid ontbijt. Er staat een hoop, maar voor ons is het voornamelijk vulling en weinig voeding. Echter, de browniescones zijn uitstekend. We zullen ons de komende dagen nog wel meer geconfronteerd zien met gerechten zonder groente. Maakt niet uit voor een paar dagen. Vanmorgen nemen we de bus van Hammersmith Broadway naar Trafalgar Square. We bezoeken de National Gallery. Eindelijk zie ik eens de werken van Bosch, Renoir, Monet en Cezanne. Prachtig. Ook het gebouw zelf is een belevenis. Het is er niet echt druk en we kunnen overal goed bij. Twee uur later staan we buiten en we lopen bij Charing Cross Road. We gaan iets drinken in The Montagu Pyke en plots zie ik binnen een plakkaat hangen: dit pand is tussen 1988 en 1996 de plaats geweest waar de beroemde The Marquee Club was gevestigd. Twee panden verder vinden we de gigantische boekhandel Foyles. Ik koop er Grumpy old rock star (and other wonderous stories) (Rick Wakeman) en Lowside of the road – A life of Tom Waits (Barney Haskyns). Ik zou nog uren kunnen doorbrengen in de winkel, maar dat doen we niet. De Vrouw wil graag naar Oxford Street, maar als we er zijn blijkt het er echt gigantisch druk. Snel slaan we linksaf Wardour Street in. Het pand waar The Marquee Club zat eind jaren zestig is er helaas niet meer. We wandelen verder door Soho en rusten uit in St Ann’s Churchyard. Eind van de middag zijn we nog een uurtje in The National Portrait Gallery. Ook goed. Op Leicester Square is van alles gaande, waaronder het feest ter gelegenheid van de première van een of andere film. We struinen door Chinatown en komen uiteindelijk in Greek Street, waar we getuige zijn van de opnames voor een film. In Bateman Street vinden we Gopal’s, waar we lamb curry eten. Zeer lekker. We nemen de metro terug naar Hammersmith en drinken nog iets in The Hop Poles. Tien uur zijn we terug in het hotel en we zijn zo vermoeid, dat we vroeg naar bed gaan.

–

Zaterdag 26 september: van Utrecht naar London, Hammersmith
De wekker gaat om kwart over zeven, maar ik ben ‘m voor. We nemen een douche en gaan naar de ontbijtkamer. Die zit propvol studenten en dus mogen we in de keuken wachten met koffie. Het ontbijt is eenvoudig, maar net als de kamer prima voor een keertje. Net na negen uur lopen we buiten en zowaar, we halen de trein van tien uur naar Rotterdam. Daar hebben we een klein halfuurtje en om kwart over een zijn we in Brussel. We lunchen met uitgebreide burgers en wat me opvalt is, dat er veel mensen op dit station zijn, maar dat het toch veel rust uitstraalt; er is geen lawaai, hectisch gedoe, enzovoorts. Om drie uur zitten we in de Eurostar. We hebben nauwelijks uitzicht doordat we niet bij een raam zitten. Dat is voor de twintig minuten Kanaaltunnel niet zo erg. Het is kwart over vier plaatselijke tijd als we aankomen op station St Pancras. Eerst maar eens onze Oysterkaart opladen. Dat is een beetje een probleem omdat de apparatuur alleen Britse bankkaarten slikt. Gelukkig heeft De Vrouw een creditkaart. De metrorit duurt bijna een half uur en om kwart over vijf arriveren we op Broadway, Hammersmith. We lopen de King Street in en vinden op nummer 124 ons hotel. Daar krijgen we een enorme kamer; het blijkt een rolstoeltoegankelijke. Als we hebben uitgepakt, wandelen we rond zessen naar de oever van de Thames. Ik had verwacht dat het een kwartiertje lopen zou zijn, maar het is echt vlakbij. Slechts een straat oversteken en we zijn al bij Fulnivall Gardens. Het uitzicht over de rivier, de oevers, de zonsondergang en Hammersmith Bridge is prachtig. We drinken iets in The Blue Anchor. Het wordt er druk en vol, want deze dagen speelt zich de wereldcup rugby af. Als we naar King Street wandelen, passeren we de beroemde Hammersmith Apollo (voorheen het even beroemde Hammersmith Odeon). In The William Morris dineren we met pubfood: roast, steak, onion rings, chips en weinig tot geen groente. Na negen uur zijn we terug in het hotel. We drinken nog iets in de lege hotelbar en liggen om elf uur in bed.