Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0515: Alan White – Ramshackled
Alan White is de drummer van Yes en deze plaat komt uit 1976, het jaar dat alle leden van de band een soloplaat uitbrengen. Die van Howe (Beginnings) viel wat tegen of daarvan had ik hogere verwachtingen; die van Anderson (Olias Of Sunhillow), Moraz (The Story Of I) en Squire (Fish Out Of Water) zijn zeer de moeite waard, zo niet fenomenaal (Anderson, Squire). Dit is dan die van White. Ik had hem tot 18 april 2009 nooit gehoord. Op die dag kocht ik hem ergens voor tien Britse ponden. Althans, er zit een prijsstickertje op met dat bedrag erop. Die dag was ik op de platenbeurs in Utrecht en daar kocht ik dus dit album. (Ik heb mijn fotoarchief erop na moeten slaan.) Het blijkt een originele Britse persing uit 1976 te zijn, compleet met de fotobinnenhoes en het kleurrijke inlegvel en de dikke buitenhoes met embossing erin. Op zich is de plaat niet zo zeldzaam, maar in vrij ongeschonden staat (zoals die ik hier heb) levert hij toch enkele tientallen euro’s op. Verkopen doe ik hem toch niet, want ook al klinkt de plaat totaal niet als een van die van White’s Yescollega’s of van Yes zelf, hij valt me niet tegen. Het zijn meer liederen in de rhythm & blues stijl en de drums spelen niet eens de hoofdrol, ook al is er veel percussie te horen en die bespeelt White niet eens zelf. De composities zijn stuk voor stuk van de andere muzikanten op deze plaat. Geinige liedjes, leuk om af en toe eens te horen. Echte uitschieter is Spring – Song Of Innocence, dat dan wel wat atmosferischer of proggy lijkt; het is het enige nummer waarop we de stem van ene Jon Anderson horen. Kortom: geen hoogvlieger, maar heul aardig. Paar jaar geleden vond ik hem op cd (in de merchandisestand tijdens een nogal slecht Yes-concert in Tivoli Vredenburg Utrecht) en naderhand heb ik hem door meneer White laten signeren.

–

bazbo 0514: Roger Waters – The Tide Is Turning (After Live Aid) (12″ single)
Tweede single van het album Radio K.A.O.S.. Dit is een meer gedragen lied, mooie melodie, toch wat cynische tekst. Ik kocht deze op 4 februari 1988. Ik zie op Discogs dat het nogal een unieke 12″ is. Er is er maar eentje van verschenen en ik schijn er tientallen pleuro’s voor te kunnen vragen. Gaan we niet doen; ik houd hem lekker zelf. Op kant 1 het titelnummer, op kant 2 nog een demo van een lied dat niet op het album verscheen (Get Back To Radio) én een geweldige liveversie van Money, uitgevoerd door ‘Roger Waters and The Bleeding Heart Band’ met ene Paul Carrack die zingt. Mooie versie!

–

bazbo 0513: Roger Waters – Radio Waves (12″ single)
Eerste single van de Radio K.O.A.S.-plaat. Naast een remix en een 7″-versie staat er een demo op van Going To Live In LA, een song die niet op de elpee terecht kwam. Ik heb een Franse versie, die ik kocht op 4 februari 1988.

–

bazbo 0512: Roger Waters – Radio K.A.O.S.
Het onderliggende verhaal van deze opvolger (van Pros) is heel wat minder vaag, eerder geniaal. ‘The album follows Billy, a mentally and physically disabled man from Wales, forced to live with his uncle David in Los Angeles after his brother Benny was sent to prison after an act intended to support striking coal miners results in the death of a taxi driver, following his dismissal from his mining job due to “market forces.” The album explores Billy’s mind and view on the world through an on-air conversation between him and Jim, a disc jockey at a local fictitious radio station named Radio KAOS.’ Een echte Waters dus, vol cynisme en duistere achterdocht. De muzikale uitwerking is helaas een stuk minder. Niet dat het slecht is, maar niet veel van de acht nummers blijft lekker hangen. Er spelen geweldige muzikanten, maar ik hoor het er niet aan af. Het is ook geen plaat die ik eens fijn opzet en waarbij ik ondertussen wat anders ga doen; het vraagt de nodige aandacht om het verhaal en de verschillende dialogen te volgen. Dan is-ie ook wel intrigerend. Nou ja. Ik kocht de Nederlandse versie van de plaat op 25 januari 1988, toen hij net uit was. Destijds was ik er nogal gek mee; nu vind ik hem zelfs wat vlak.

–

bazbo 0511: Roger Waters – The Pros And Cons Of Hitch Hiking
Deze (de Europese versie uit 1984) koop ik op 8 juni 1988 en dat terwijl de plaat dan al vier jaar uit is. In 1978 bood Waters zijn band Pink Floyd twee concepten aan om een volgende plaat mee te vullen. De band koos de ene en dat werd The Wall. Waters stopte het andere concept in een laatje, om het een paar jaar later eruit te halen voor deze debuutsoloplaat. Hij klinkt helemaal Pink Floyd, alleen het gitaargeluid is heel anders. Dat kan ook niet anders, want voor de gitaar had Waters ene meneer Clapton gevraagd. Het onderliggende verhaal is wat vaag, maar klinkt als een echte nachtmerrie. Aan het eind lijkt het wat luchtiger te worden met het titelnummer. Mooie plaat, heel lang niet gehoord.

–

bazbo 0510: Joe Walsh – Got Any Gum?
Een nog leukere verrassing is deze plaat uit 1987. Ik koop hem op 11 november 1988, toen de Europese versie net in Nederland uit was. De plaat staat vol aanstekelijke deunen in een heerlijke ragcontext. Opener The Radio Song is nog wat luchtig, Fun zit al vol fijne riffs, In My Car brul je zo mee en ga zo maar door! In Half Of The Time trekt meneer zowaar zijn talkboxgitaar weer eens onder de mottenballen vandaan. Halverwege de tweede plaatkant neemt Walsh wat gas terug. Fijn werk, dit. ’t Is dat ik geen auto heb, anders: keihard draaien terwijl ik met open ramen over de boulevard van Malibu rijd.

–

bazbo 0509: Joe Walsh – The Confessor
In 1985 komt Walsh met een verrassend sterke plaat, vol stevige rocksongs. Ik kocht hem overigens pas op 8 juni 1989, een Europese versie. Problems, 15 Years, Good Man Down: prachtstukken. Rosewood Bitters is dan weer een vreemde eend in de bijt, want nogal huppelig niemendalletje. Absolute top is het titelnummer, dat dreigend begint en uitmondt in een geweldige gitaarriff. Monsterlijk.