Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0534: Yes – Tales From Topographic Oceans
Jawel. Het kon nóg gekker in 1973. Wat dacht je van een dubbelelpee met slechts één stuk erop, onderverdeeld in vier delen, ieder op een plaatkant? Anderson vond de inspiratie in een voetnoot (!) van het boek Autobiography Of A Yogi (Paramahansa Yogananda) en prepareerde tijdens de wereldtour van 1973 in hotelkamers samen met Howe de basis van dit monstrueuze werk. Je houdt ervan of je haat het. Ik houd ervan. Het is niet mijn favoriete Yesplaat, maar er staat veel prachtigs op. De eerste plaatkant, The Revealing Science Of God (Dance Of The Dawn) is in zijn geheel redelijk representatief. Wakeman komt vooral aan bod op plaatkant 2 (al is zijn moogsolo op 1 legendarisch), Howe op 3 en de ritmetandem Squire en White op 4. Wakeman vond het allemaal niet zo sterk, saboteerde de opnamesessies nogal en verveelde zich te pletter. Probleem was dat hij tijdens de tour wel aan de bak moest en het weinige werk dat hij had (de band speelde de gehele dubbelelpee van voren naar achteren) ergerde hem dusdanig, dat hij besloot de band vaarwel te zeggen. Oei. Ik kocht de plaat tweedehands op 17 mei 1983 (ik was op mijn achttiende verjaardag in Concerto), een tweedehands originele Duitsche versie uit 1973.

–

bazbo 0533: Yes – Yessongs
Legendarisch livealbum dat bekend staat als een van de beste liveplaten aller tijden. Driedubbelaar. Gekker moest het toch niet worden in 1973. Anderson, Howe, Squire en Wakeman hadden kort voor de tour een nogal groot probleem: drummer Bruford stapte uit de band om zich aan te sluiten bij Fripp en King Crimson. Alan White bleek snel gevonden en had nog sneller het hele oeuvre onder de knie. Bruford is hier nog slechts op drie stukken te horen, waaronder een fenomenale versie van Perpetual Change (met drumsolo); verder dwingt White respect af met zijn wat rockier manier van spelen. Opener Siberian Khatru is representatief voor wat gaat komen: niet de allerbeste geluidskwaliteit en wat rauw, maar eerlijk en recht-voor-z’n-raap. Heart Of The Sunrise is hemels, vooral de hoge uithalen van Anderson. De toetsensolo van Wakeman is meesterlijk, de meebrulversie van I’ve Seen All Good People is heerlijk aanstekelijk, Squire’s bassolo’s in The Fish zijn indrukwekkend, het plaatkantlange Close To The Edge laat horen dat het stuk live ook heel goed uit de verf kwam, Howe ragt er fijn op los in het geluidstechnisch belabberde Yours Is No Disgrace en het absolute hoogtepunt is afsluiter Starship Trooper, met de snijdende moogsolo als ultraklapper. Het zou nog drie jaar duren voordat de gelijknamige filmregistratie van deze tour uitkwam. Ik kocht deze zware jongen op 7 september 1983, een Europese heruitgave uit een onbekend jaar. Het is niet de 4-panelen-uitklapper, maar de ‘simpele’ 3-paneelshoes. Grijsgedraaid.

–

bazbo 0532: Yes – Close To The Edge
Nog geen jaar later, in 1972, gaat de band nog een stapje verder. Slechts drie composities op deze plaat, die velen zien als het ultieme Yesalbum. Wakeman is volledig geïntegreerd in de groep en mag al zijn kunde en kennis uit de kast halen. Anderson weet zijn stem en zweefteksten uit te buiten en onderdeel van het instrumentarium te maken (want waar gáát het allemaal eigenlijk over? geen idee!). Het titelnummer beslaat de hele eerste plaatkant en is met zijn vier delen een soort progsymfonie. And You And I start als het rustpunt van de plaat, maar blijkt toch complexer uit te vallen. Een van mijn persoonlijk favoriete Yesstukken. Rocker Siberian Khatru (zeg het maar, waar gáát het allemaal eigenlijk over?) kent gave riffs en een legendarische solo van Howe. Wat Squire op zijn bas doet op deze plaat, doet niemand hem na en drukt, samen met de ragfijne drumpartijen van Bruford, een geweldige stempel op het groepsgeluid. Meesterwerk. Misschien ook wel mijn favoriete Yesplaat. Onlangs kwam ik erachter dat er echter een ding zo gruwelijk fout is aan dit album en dat is: de volgorde. Stonden de drie stukken in omgekeerde volgorde, dan was het waarschijnlijk een van de allerbeste platen aller tijden. Met een cd programmeer je dat zo, maar ondertussen ben ik zo verknocht aan de ‘oude’ volgorde, dat ik niet langer zeik. Ik kocht mijn plaat op 9 mei 1983, een Canadese heruitgave uit 1977.

–

bazbo 0531: Yes – Fragile
In 1971 staat de band onder druk om snel een opvolger van The Yes Album te maken. Probleempje: toetsenist Tony Kaye was net uit de band gezet en ene meneer Rick Wakeman repeteerde nog maar pas mee. Oplossinkje: we nemen de vier stukken die we hebben op en vullen die aan met vijf solostukjes, voor ieder bandlid één. Wakeman komt met Cans And Brahms (een deel uit Brahms’ vierde symfonie, waarin ieder toetsenapparaat een partij speelt), Anderson zingt alles uit het veelstemmige We Have Heaven, Bruford levert het korte maar krachtige Five Percent For Nothing aan, Squire dubt allerlei baspartijen over elkaar in The Fish en Howe speelt zijn solostuk Mood For A Day. De vier groepsstukken zijn stuk voor stuk krachtig en zeer goed. Opener Roundabout is de grote hit van de band, South Side Of The Sky de rocker (met het mooie piano-interlude in het midden), Long Distance Runaround het zo typische Andersonliedje en afsluiter Heart Of The Sunrise is een van de sterkste stukken van de band. Het resultaat is een wat fragmentarische en gespleten plaat, maar behoort tot een van de vele hoogtepunten in het Yesoeuvre. Ik kocht ‘m op 4 augustus 1983, een Nederlandse heruitgave uit een onbekend jaar. En ik heb nog een tweede exemplaar. Geen idee meer hoe ik eraan kom, maar het is een Spaanse heruitgave uit 1982 met de titels van de nummers in het Spaans.

–

bazbo 0530: Yes – The Yes Album
Kijk, dit lijkt er veel meer op! Dit was de eerste Yeselpee die ik ooit hoorde. In 1981 probeerde ik mijn vriendjes ervan te overtuigen hoe goed Emerson Lake & Palmer zijn. Het lukt niet. Als ik bij Ruud ben, neemt hij me mee naar de slaapkamer van zijn broer. Hij zet een elpee op en zegt: ‘Moet je dít eens horen.’ Ik hoor de virtuositeit van ELP, de mooie melodieën en samenzang van Electric Light Orchestra, de hoge stem van Roger Hodgson in Supertramp. En ik hoor iets nieuws: gitaarsolo’s die me wél iets doen. Wat hoor ik in hemelsnaam? Ik hoor The Yes Album. Ruud zet hem op een cassettebandje. Omdat het een C60 is krijg ik alleen de eerste vier stukken; op de andere tig bandjes staan meer Yesalbums. Zelf koop ik The Yes Album op 2 oktober 1983, een tweedehands Amerikaanse versie. In 1971 heeft gitarist Peter Banks plaats gemaakt voor ene Steve Howe. Howe is van wat meer markten thuis en heeft een veel diverser geluid dan Banks. De band sluit zichzelf op in een landhuis ergens in de Britse weilanden en komt op de proppen met dit album. Slechts zes nummers staan erop. Opener Yours Is No Disgrace zet de toon: afwisselend, melodieus, meerdere lagen en veel ruimte voor de solo’s van Howe. Howe krijgt een soloplekje en mag zijn indrukwekkende Clap spelen. Starship Trooper is de voorbode van de lange stukken die nog gaan komen; het valt in drie delen uiteen. Op de tweede plaatkant publiekslieveling I’ve Seen All Good People (dat als studioversie lang niet zo spectaculair is als tijdens concerten), het niemendalletje A Venture en het indrukwekkende Perpetual Change. Velen zien het als de eerste echte Yesplaat, maar dat vind ik oneerlijk. Het is wel een heel goede. Dat wel.

–

bazbo 0529: Yes – Time And A Word
Tweede album, uit 1970. De groep zoekt naar een verbreding van het geluid en schakelt een heus orkest in. Dat levert geweldig materiaal op. Van de Big Country-achtige cowboyriedel in opener No Opportunity Necessary, No Experience Needed (een cover van Ritchie Havens) tot de tetterdetetriffs in het fenomenale Then. Ook interessant: de cover van Steven Stills Everydays en het proggy The Prophet. Rockers zijn er ook: Sweet Dreams en Astral Traveller. Clear Day is het lieflijke liedje en het titelnummer is het titelnummer. Verder valt vooral het baswerk weer op: loeihard in de mix. Fijn! Kortom: goede plaat. Nog altijd is hét geluid er nog nét niet, maar het scheelt niet veel. Ik kocht deze heruitgave uit een onbekend jaar op 29 augustus 1983, vrij kort voor Owner Of A Lonely Heart uitkwam.