Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0586: Frank Zappa – London Symphony Orchestra vol. I
London Symphony Orchestra bevat wat de titel doet vermoeden: muziek uitgevoerd door het London Symphony Orchestra. In januari 1983 was het Zappa gelukt om een paar sessies met dit orkest te boeken in The Barbican in Londen. Helaas had de band nauwelijks tijd om te repeteren. Bovendien lag de opnameruimte vlakbij een pub. En dus horen we nogal wat missers. Op de tweede plaat die er verscheen met opnames van deze sessies (en die ik niet op vinyl heb), is in Strictly Genteel te horen hoe Zappa heeft geprobeerd de valse trompetpartijen te maskeren met allerlei edits en hoe hem dat niet is gelukt. Op deze plaat valt het allemaal mee en het materiaal op deze plaat is adembenemend. Op plaatkant 1 opent met het schitterende meeslepende Sad Jane. Daarna horen we Pedro’s Dowry (dat we al kennen van Orchestral Favorites) en Envelopes (dat in een rockversie te horen was op Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch). Plaatkant twee is helemaal gereserveerd voor Mo ’n Herb’s Vacation, een driedelig werkstuk dat wat meer een beroep doet op het abstracte vermogen van de luisteraar. Bij vlagen is dit orkestwerk wat lastig om doorheen te zagen, bij andere vlagen vind het briljant. Ik heb twee identieke exemplaren van deze elpee: de Amerikaanse en enige versie uit 1983. Eentje zat er in de Ankcollectie, maar ik had er al eentje die ik ooit kreeg van Zappaloog Ben Watson tijdens een Zappaquiz op de tweede dag van het Zappateersfestival in Bradford-on-Avon in Groot-Brittannië op zondag 19 februari 2007.

–

bazbo 0585: Frank Zappa – The Man From Utopia
In 1983 verscheen dit album. Eerst even over de hoes. Die verwijst naar een openluchtconcert uit 1982 waarbij de band zo’n beetje het podium werd afgeplaagd door een zwerm muskieten uit het naastgelegen moeras. Op de achterzijde van de hoes zien we de figuur van de achterzijde en werpen we ene blik in het publiek, waarin rookbommen, oproerpolitie en meer van dat: dit slaat op het beruchte concert in Palermo, waarin de politie en het leger tijdens het concert tussen het publiek met elkaar in conflict kwam. Zappa brak het concert na een half uur af, omdat zijn bandleden het podium af moesten vanwege het traangas dat hen teisterde. En dan het gebodene op dit album: het is een mix van studio en live. Korte songs over allerlei onderwerpen, van politiek tot bandanekdotes. Op dit album horen we ook de ‘spreekstem’zang die Zappa nogal eens gebruikte: The Dangerous Kitchen en The Jazz Discharge Party Hats zijn hier voorbeelden van: naderhand overdubde Steve Vai in de studio exact de zangmelodie en het resultaat is verbijsterend. Ook een setje covers: het titelnummer en Mary Lou (samengevoegd tot één stuk The Man From Utopia Meets Mary Lou) zijn oude doowopnummers, de stijl waar Zappa zo enorm van hield. Ten slotte enkele indrukwekkende instrumentaaltjes: Tink Walks Amok, Moggio en We Are Not Alone. Kortom: een enorm afwisselende plaat. Heel geinig, maar geen hoogtepunt in de catalogus. Toen de plaat op cd uitkwam, gooide Zappa de speelvolgorde helemaal door elkaar en voegde hij er een extra nummertje aan toe. Ik heb een exemplaar van deze elpee in de Ankcollectie: een bijzondere Amerikaanse ‘Pitman’-pressing, die op Discogs enkele tientallen neuro’s oplevert.

–

bazbo 0584: Frank Zappa – Ship Arriving Too Late To Save A Drowning Witch
In 1982 komt dit album uit. Ik heb ‘m in de Ankcollectie, een Europese versie die verscheen op 21 april 1982. Het is een korte, maar bonte verzameling muziek. Op kant 1 de wat ’toegankelijkere’ stukken: meebruller No Not Now met de hoge stemmetjes, de ‘hit’ Valley Girl waarin dochter Moon haar parodie op het accent van de Encino-meisjes mag laten horen, plus I Come From Nowhere met de stem van Roy Estrada (die op vrije voeten was). Op dat laatste stuk valt vooral het gruizige en smerige gitaargeluid op, het geluid dat Zappa veel tijdens de 1982-tour gebruikte. Het doet je onderbuik schudden. Kant twee is heel andere koek. Het opent met Drowning Witch, het nummer waarvan Zappa zelf zei dat het heel moeilijk te spelen is en dat de 1982- en 1984-band het nooit gelukt is zonder fouten. Het is live opgenomen, zij het dat er vijftien edits in zitten, sommige zelfs in een enkele maat. Het is inderdaad een zeer complex stuk, met malle maatwisselingen en verbluffende gitaarsolo’s. Het loopt over in Envelopes, een orkeststuk dat al dateert uit 1978, maar in deze rockversie nooit op plaat was verschenen. Het komt later terug op het LSO-album. De plaat eindigt met Teen-Age Prostitute, een heel kort stuk met hoofdrollen voor de stemmen van Robert Martin en operazangeres Lisa Popeil. En hoor ik daar een variant op de lick van Peter Gunn? Geinige plaat, dit weer.

–

bazbo 0583: Frank Zappa – Goblin Girl (12″ picture disc single)
Dit is een redelijk unieke picture disc. Hij is maar één keer uitgegeven, in 1981 welteverstaan, vlak na het verschijnen van You Are What You Is. Ik kocht hem ooit op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, maar ik ben vergeten een datum erin te zetten. Het titelnummer staat op YAWYI en is een mal lied over een dwergmeisje. Je hoort er allerlei stemmen doorheen en de tekst van het refrein van Doreen, het nummer dat op YAWYI ervoor komt. Op kant twee Pink Napkins, dat eerder op Shut Up ‘N Play Yer Guitar Some More stond. Op Discogs zie ik dat ik redelijk wat poen voor deze plaat kan vragen. Leuk om te weten.

–

bazbo 0582: Frank Zappa – You Are What You Is
Dit is wat mij betreft de vrolijkste Zappaplaat ooit. Hij heeft in ieder geval het hoogste meebrulgehalte. Schijn bedriegt echter; de boel zit zo complex in elkaar, dat het me soms duizelt qua laagjes, loopjes, koortjes, gitaarsolootjes, overloopjes en tekstflardjes. Alle stukjes en liedjes lopen naadloos in elkaar over; rond deze tijd waren concerten van Zappa ook één langgerekte suite van stukken geworden. De plaat kwam uit in 1981 en vele bekenden spelen en zingen mee: Willis, White, Harris, Mars, Barrow, Mann, Walley. De ‘stuntgitaar’partijen zijn ingespeeld door de toen piepjonge Steve Vai. De teksten gaan over allerlei zaken, waarbij vooral Zappa’s woede tegen kerk en politiek op plaatkant drie opvallen. Er gebeurt zo veel op deze plaat. Kant twee gaat over politiek en over buitenissige figuren. Op plaatkant vier horen we een parodie op the Doors, op zelfmoordenaars en op een lastige groupie die ooit eens een bandlid volgde. Laatste stuk is I Don’t Wanna Get Drafted, dat in een heel andere versie op single verscheen. Andere bijzonderheid: aan het einde van plaatkant een horen we Theme from the third movement of Sinister Footware, een gitaarsolo die het hele maagdarmkanaal doet beven. Er zit een exemplaar in de Ankcollectie, een Europese uit 1981. Zelf kocht ik mijn vinylversie op 30 juni 1987, een Europese geremasterde heruitgave uit 1986 en die klinkt nog fantastisch. Wat een heerlijk album is dit toch!