Draai al je vinyl uit je platenkast
–
bazbo 0910: Froukje – Als Ik God Was
Omdat ik twee items koop op Record Store Day op 22 april 2023, krijg ik deze single. Ik draai hem nu pas voor het eerst. En waarschijnlijk ook voor het laatst. Ik ken die hele Froukje niet en haar liedje klinkt leuk en intiem, met wat elektronica en fragiele zang. Wereldschokkend is het niet in mijn oren. De B-zijde trouwens ook niet. Het plaatje staat inmiddels hoog boven in een platenkast waar de singles staan die ik er waarschijnlijk nooit meer uit haal.
–
bazbo 0909: Emerson Lake & Palmer – Brain Salad Surgery
Ook op die Record Store Day op 22 april 2023 vind ik deze picture disc. De prijs is belachelijk hoog en de plaat heb ik al ikweetniethoeveel keer in de kast staan (twee maal vinyl, vier maal cd), maar toch neem ik hem mee. Het is in mijn oren het meest consistente album dat de heren Emerson Lake & Palmer samen hebben gemaakt. In 1973 zijn ze op het toppunt van hun creativiteit en roem. De vorige plaat Trilogy hadden ze laag voor laag in de studio in elkaar geknutseld en het aantal overdubs was niet te tellen. De stukken bleken op het podium niet uit te voeren. Dat moest met dit nieuwe album anders. In een soort concertsetting in hun studio (een oude bioscoop in hartje Londen) construeerde het trio dit fenomenale album dat bekend staat als een van de meesterwerken in de prog. De hoes is overigens van H.R.Giger. Eigenlijk is ieder stuk op de plaat raak, of het moet het korte niemendalletje Benny The Bouncer zijn, een humoristisch countryrockjazzliedje. Opener Jerusalem, de beroemde Britse hymne, zet de toon voor het album: majestueus en magistraal. Emersons Moog giert rond de prachtige zang van Lake. En dan ramt Toccata erin: Emersons bewerking van het vierde deel uit het pianoconcert van Alberto Ginastera. Onnavolgbaar technisch complex met in het midden een door Palmer gecomponeerde drumsolo waarin hij gebruik maakt van zijn nieuwste snufje: de Moogdrum, een systeem waarin zijn drumvellen zijn gekoppeld aan Emersons synthesizer. Still… You Turn Me On is het rustpunt van de plaat: een lieflijk liefdesliedje van Greg Lake. De laatste dertig minuten zijn ingeruimd voor Karn Evil 9, een monstercompositie van Emerson die in drie delen uiteenvalt. Het thema ervan is me tot op de dag van vandaag niet duidelijk (en ik beluister dit stuk toch al zo’n dikke tweeënveertig jaar), maar het heeft iets van doen met toekomst en technologie. Het eerste deel is complexe progrock, het tweede deel is meer pianojazzy en in het derde deel wordt de nachtmerrie dat computers de wereld gaan beheersen uitgebeeld door Emersons grandioze synthesizerpartijen. Voorwaar, geen kattenpis, deze plaat. Het trio trekt er in 1973 en 1974 dan ook de hele wereld mee over met allerlei toeters en bellen: quadrofonisch geluid, enorme decorstukken, een vleugel die opstijgt en al ronddraaiende meermalen over de kop gaat en een ongekende lichtshow. Niet gek dat de groep erna een pauze neemt. Van die tour verschijnt nog wel een driedubbelelpee Welcome Back My Friends To The Show That Never Ends, waarop zo’n beetje de gehele Brain Salad Surgery is te beluisteren. Zelf ben ik er nog altijd niet uit of Brain Salad Surgery het allerbeste album van de groep is. Voor deze picture disc is gebruik gemaakt van de remaster uit 2014 en o ja, ik laat hem in de verpakking zitten en ik heb hem dus (nog) nooit gedraaid.
–
bazbo 0908: Porcupine Tree – IA/DW/XT
22 april 2023 was het Record Store Day. Er stond niet heel veel op mijn lijstje voor dit jaar. (Ik haak een beetje af, omdat de prijzen van de platen de pan uit swingen.) In de paar kratten die de plaatselijke platenwinkel alhier in ons zo majestueuze Apeldoorn had staan, viste ik er toch iets uit. Op deze EP staan vier stukken, die Porcupine Tree opnam tijdens de sessies voor de albums In Absentia (2002) en Deadwing (2005) en ze staan ook op de debiel dure Deluxe dozen van die platen en die heb ik niet. Drown With Me en Chloroform kende ik al wel; die stonden ook op een cd-single die ik in de kast heb staan. Revenant is een kort instrumentaaltje van Richard Barbieri en Mother And Child Divided is ook instrumentaal, maar heeft zo’n stampende heavy riff waar Steven Wilson en de zijnen een patent op hebben. Leuk hebbeding, draai hem nu voor de tweede keer en op Discogs zie ik dat hij al voor schandalig hoge prijzen in de verkoop staat en is geweest.
