Slapeloos – Lotgenoten (0067)
Lotgenoten,
Ik sliep slecht. Dat kwam zo. We gaan op vakantie met de trein. Ik wil niet vliegen. Hoogtevrees, vliegangst, milieu, duurzaam, klimaatdrammer, enzovoorts. U kent het wel. Of niet. De trein, dus. Maar daar lag ik niet van wakker. Dat was om iets anders. Lees gauw verder.
We stippelden een mooie route uit door België en Frankrijk, dan Spanje in en dan later ook weer terug. Gezien onze route was een bepaalde Interrail-pas het voordeligst. In een maand tijd mogen we vijf dagen reizen.
Met een Interrail-pas heb je in Europa toegang tot alle treinen, maar in sommige gevallen moet je een plaatsreservering regelen: in alle hogesnelheidslijnen en in sommige landen in sommige intercity’s ook. Die plaatsreserveringen kosten geld en zo lopen de kosten toch weer aardig op.
Het plannen en reserveren van treinen is tijdrovend en ingewikkeld. Een paar jaar geleden wilden we een voor ons doen complexe reis maken – met de nachttrein naar Kopenhagen, daar overstappen op een trein naar Stockholm – en toen hebben we de hulp ingeroepen van de treinreiswinkel. Daar konden we uitstekend terecht, zowel telefonisch als in de fysieke winkel in Amsterdam. In de winkel zocht iemand alles tot in de details voor ons uit. In sommige gevallen was een treinkaartje nog niet beschikbaar, maar we kregen bericht als dat wel zo was en dan regelde de treinreiswinkel de kaarten en stuurde die uiteindelijk alles zowel digitaal als fysiek naar ons toe. Deze uitmuntende service kostte een of twee tientjes en dat was het zeker waard, want we hadden geen stress en geen slapeloze nachten.
Dat was nu wel anders.
Het plan was als volgt. We reizen van ons zo majestueuze Apeldoorn naar Schiphol. Daar stappen we in de Eurostar naar Parijs. In Parijs moet je overstappen. Tenminste: je moet van station Gare du Nord met een metro naar een ander station: Gare de Lyon. (Dat vonden we een spannende overstap en die hebben we in juni ‘getest’; het leverde een mooi weekendje Rouen op.) Vanaf Gare de Lyon rijden we met een hogesnelheidslijn naar Montpellier. Daar hebben we twee hotelovernachtingen, dus gelegenheid om de stad te bekijken. Op de tweede reisdag gaan we Spanje in. In Barcelona stappen we over op een hogesnelheidslijn naar Valencia. Daar hebben we drie hele dagen om de stad te zien. Dan gaan we hogesnelheidslijnen terug naar Barcelona en daar spenderen we vier hele dagen. Vanaf Barcelona nemen we een hogesnelheidslijn naar Lyon en in Lyon verblijven we drie nachten. Ten slotte reizen we van Lyon naar Brussel, daar stappen we over op een intercity naar Schiphol en dan komen we die dag uiteindelijk weer terug in ons zo majestueuze Apeldoorn.
De reis naar Parijs boeken konden we zelf. Althans: De Vrouw kan dat. Ik niet. Ik laat dit soort zenuwslopend werk graag over haar. Zij is er verrekte handig in geworden. Daarna werd het wat lastiger. De Vrouw hing een hele dag aan de telefoon en kreeg uiteindelijk iemand aan de lijn van NS Internationaal die er wél verstand van had. Aan het eind van die hele dag waren we een boel extra geld kwijt maar hadden we wel gereserveerde stoelen van Parijs naar Montpellier, van Montpellier naar Barcelona, van Barcelona naar Lyon en van Lyon naar Brussel. Maar niet tussen Barcelona en Valencia en weer terug. Dat kon de meneer van de NS ook niet. Och jee, hoe moest dat nu? We hebben het ganse internet tot in de duisterste krochten afgezocht maar: nee, dit lukt niet.
Nu heb ik een boek. Een boek over treinreizen in Europa. Gekregen van De Vrouw, ergens rond afgelopen Kerst, toen we druk vakantieplannen aan het maken waren. En in dat boek, daar las ik dat stoelen reserveren in Spaanse treinen inderdaad lastig is en niet op afstand kan. Je moet naar een loket ter plaatse. Oei oei, maar wat als de trein vol is? Dan moesten we of een trein later nemen en dat is vaak uren later en dan waren we dus heel laat op de plaats van bestemming en kwamen we in de problemen met hotel of appartement, óf dan moesten we een regionale intercity nemen die er uren en uren over doet en dan hadden we hetzelfde probleem. Hoe moest dit nou? U begrijpt inmiddels: nachtenlang wakker liggen.
Twee weken voordat we op reis gaan, voeren we alle gegevens in de Interrail-app op onze telefoons. Met dat we de geplande ritten in Spanje intikken, verschijnt er een link naar het kopen van stoelreserveringen. Het zal toch niet waar zijn? Het is ook niet waar. Ook via de link: lukt niet. Ik ga op mijn desktopcomputer naar de webstek van Interrail en zoek op de Helppagina. Hé, hier staat iets: je kunt een pre-order regelen door te bellen naar een of ander telefoonnummer van de Spaanse treinmaatschappij. Dat kan maximaal 72 uur voordat je reis begint en dan sturen ze je een link waarmee je in Spanje naar de balie moet en dan kun je daar je stoelreservering definitief maken. Ach zo.
Is er geen andere manier om met die treinmaatschappij in contact te komen? Ik worstel me door de site van Renfe heen en klik op ‘Contact’. Mailen kan niet, maar wel contact via Facebook maar ik heb geen Facebook en via Twitter. Twitter! Is het nog ergens goed voor. Ik op Twitter zoeken; blijken er vier verschillende Renfe-accounts te zijn. De eerste die ik benader gaat alleen maar over actuele verstoringen op het spoor en over vertragingen. Die verwijst me wel netjes naar dat ene telefoonnummer. De tweede, die moet ik hebben, maar die kan geen reserveringen maken en verwijst me eveneens naar het ene telefoonnummer.
De volgende dag bel ik het nummer. Ik krijg een enorm snel Spaanspratende computerdame te horen die me van alles vertelt, maar waar ik helemaal niets van begrijp. Dan zegt een andere vrouwenstem: ‘If you want to communicate in English, please press 4.’ Ik press 4. Er gaat een telefoon over en vervolgens klinkt de meest afgrijselijke wachtmuzak die je je maar kunt bedenken. Na zes minuten stopt de muziek en zegt een damesstem: ‘At the moment there is no one of our employees available who can speak English. If you want to connect with us in Spanish, press 1. If you want our conversation in English, please call us again at another moment.’
Die dag en de volgende dag bel ik het telefoonnummer een boel keren, maar steeds is er niemand die mij in het Engels te woord kan staan. (Mijn Spaans is nogal beperkt, ik kan ‘Olé!’ zeggen, maar weet niet wat ik dan eigenlijk uitdruk.)
Ik wil nog één poging wagen en dan geef ik het op en dan zien we maar aan het loket in Barcelona. Helaas: weer niemand in huis die Engels spreekt. Geërgerd verbreek ik de verbinding.
Op dat moment gaat mijn werktelefoon. Een collega die een klusje van mij gaat waarnemen.
We spreken wat praktische zaken door en ronden af.
‘Ga je nog wat leuks doen in de vakantie?’ vraagt hij.
Ik vertel van onze treinreis.
‘O wat gaaf,’ zegt hij. ‘Veel plezier. Ik ben in mei met de trein via Frankrijk en Spanje naar Marokko gereisd. Die rit langs de Franse en Spaanse kust is prachtig. Wij hadden ook een Interrail.’
‘Wacht even. Via de hogesnelheidslijnen?’
‘Ideaal.’
‘Maar hoe heb je dat gedaan met stoelreserveringen? Wij kunnen dat vanuit Nederland niet regelen.’
‘O jawel, hoor. Dat was geen enkel probleem.’
‘Hoe heb je dat dan gedáán?’
‘Via de treinreiswinkel.’
‘Váááát? Via de treinreiswinkel? Maar die bestaat toch niet meer? Die doen toch alleen maar online en voorgeprogrammeerde reizen?’
‘Wij hebben gewoon gereserveerd via hun site.’
‘Ik ga het uitzoeken. Dank je voor de tip!’
Gelijk het internet op en naar de webstek van de treinreiswinkel. Ik zoek via Help en kom op een pagina over reserveringen. Daar staan allerlei landen genoemd en hoe je het via deze site kunt doen. Ik klik op ‘Spanje’ en kom zowaar terug op de hoompeetsj en daar kan ik via een knop ‘Reserveringen’ de reis invoeren die ik wil maken en er volgt een link naar een betaalwijze en …
Ik roep De Vrouw erbij en nog geen vijf minuten later hebben we de benodigde stoelreserveringen voor elkaar. Alles bijeen voor nog geen twintig euro.
Sindsdien geen slapeloze nacht meer gehad.
Wat een avonturen weer.
–
Apeldoorn, september 2024