Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0508: Joe Walsh – You Bought It – You Name It
Dit album komt uit 1982 en kocht ik op 2 december 1988. Het is een verzameling serieuze, melige, luchtige en melodieuze liederen. Opener I Can Play That Rock And Roll zet behoorlijk de toon, al was het maar vanwege de beroemde videoclip, waarin Walsh nogal geïnspireerd lijkt op het hotelimago van ene Keith Moon. Verder is er rauwe rock in I Told You So (met mede-Eagle Don Felder), het tongue-in-cheek The Worry Song, de jeugdparodie Space Age Whiz Kids (ook weer met geinig clipje) en het dromerige instrumentale Theme From Island Weirdos. Verhaal gaat dat Walsh zijn plaat compleet af bij de platenmaatschappij inleverde. Die liet hem fabriceren en tijdens een eerste luistersessie met de hoge omes erbij riepen die tijdens het nummer ILBT’s: ‘Hey, you can’t sing that on your record!’ Walsh lachte zich een breuk, want hij wist dat de plaat al in de winkels lag en dat geen enkele hoge ome ooit de moeite had genomen om te luisteren naar wat hij had ingeleverd. ILBT’s was een afkorting in de titel, maar in het lied zelf zong hij het voluit. Hoor hieronder. Geinig en afwisselend album.

–

bazbo 0507: Joe Walsh – “But Seriously, Folks…”
Alleraardigste plaat van Walsh. Ik kocht hem pas ‘laat’, zeker als je weet dat zijn grote, grote solostuk erop staat. Het was 5 oktober 1989, dat ik deze Nederlandse versie uit 1978 tweedehands ergens kocht. Volop aardige songs op deze plaat, van opener Over And Over tot At The Station en van Tomorrow tot het instrumentale Theme From Boat Weirdos. Maar de grootste klapper is zijn satirische Life’s Been Good. Wat zal ik erover zeggen? Ik vind het nog altijd een geweldig stuk. Mooie plaat, dit.

–

bazbo 0506: Joe Walsh – You Can’t Argue With A Sick Mind
Dit was mijn eerste Walshplaat die ik kocht. Gelijk wel een heul goeie! Nadat ik dus de liveplaat van de Eagles had gehoord en ontdekte dat de sterkste stukken van Walsh waren, ging ik op 29 maart 1982 naar de platenwinkel en ik kwam terug met dit livealbum uit 1976, een heruitgave uit datzelfde jaar. Er zat geen binnenhoes bij met informatie en ik had dus enkel de titels van de songs (die me niets zeiden) toen ik de plaat opzette. Ik wist niet wat ik hoorde! Opener Walk Away is een puntige en poepswingende rocksong met een geweldige riff (uit het oeuvre van The James Gang, maar dat wist ik toen nog niet), Meadows een mooi gedragen nummer (waarvan het outro later afkomstig bleek van een heel ander stuk, ook weer van The James Gang), Time Out een knallende rocker en Help Me Thru The Night een lieflijk liedje (met samenzang van twee/drie Eagles). Klappers zijn de overige twee stukken: Rocky Mountain Way, met de gierende talkboxslidegitaarsolo (!) en een megaversie van Turn To Stone (allemensen, dat meandere intro en dan die fenomenale riff die erin ramt! aan het eind van het nummer komt een wat atmosferisch/jazzy intermezzo, dat uitmond in een knallende finale). Potver, nu ik het allemaal weer terughoor na meer dan twintig jaren, vind ik het weer retegeil. Gave plaat!

–

bazbo 0505: Joe Walsh – So What
Joe Walsh! Ik had in de jaren tachtig niet zo veel gitaarhelden, maar Walsh waardeerde ik toen al zeer. Ik leerde hem kennen toen hij bij de Eagles (Hotel California en The Long Run) speelde. Mijn broer had de liveplaat uit die tijd en de twee sterkste songs van dat dubbelalbum bleken twee Walshsolonummers te zijn: Life’s Been Good en All Night Long. Dus ging ik op zoek naar zijn solowerk. Dit is zijn tweede soloplaat – nadat hij uit The James Gang was gestapt en ook Barnstorm niet goed van de grond kreeg – uit 1974 en ik kocht op 8 juni 1989 een Duitsche herdruk uit 1975; tweedehands, volgens mij. Er staat verschrikkelijk goed spul op. De plaat begint ijzersterk met Welcome To The Club, later op kant 1 horen we het lekkere Time-Out en op kant twee klinkt een goede versie van Turn To Stone (dat ook al op de Barnstorm-plaat stond). De eerste plaatkant blijf ik van voor naar achter een mooie rij pakkende stukken vinden; op kant twee wordt het na een nummer wat zoetsappig, al is Help Me Thru The Night (met zang van Eagles) wonderschoon en het afsluitende Emma (een eerbetoon aan zijn overleden dochtertje) erg indrukwekkend. Jarenlang vond ik het melige All Night Laundry Mat Blues het leukste stukje, maar ik ben wat volwassener geworden.

–

bazbo 0504: Rick Wakeman – Time Machine
En dan halverwege 1988 komt Wakeman ineens weer met een rockalbum. Bedoeling was een film, een theaterproductie, iets enorms weer, maar het kwam ook weer eens niet van de grond. Wat overbleef was deze elpee. Een verbazingwekkend aardige plaat ook nog. Opener Custer’s Last Stand begint bijna provocerend met dat typische Wakemangeluid en loopje. En ja, het is de legendarische Roy Wood die zingt. Later op de plaat horen we ook John Parr, Tracey Ackerman en Ashley Holt. Dave Paton op bas, Tony Fernandez op drums en ene John Knightsbridge op gitaar (op twee stukjes). Pakkende songs hier alom, zij het geen hoogvliegers. Grote uitzondering mijn inziens Ice: echt heel sterk. Schijnt dat Wakeman het zelf ook als een van zijn beste stukken ziet/hoort. Hoogst aangename plaat, die ik kocht op 31 augustus. Een van de weinige vinyluitgaven (uit Groot-Brittannië) heb ik en hij klinkt nog haarscherp. Er verscheen ook een cd-versie met ‘extended’ uitvoeringen van twee stukken en die ‘extensions’ voegden weinig toe, want ik heb die natuurlijk ook. Net zoals al het andere werk van Wakeman dat hierna verscheen. Dit is dus mijn laatste Wakeman op vinyl.

–

bazbo 0503: Rick Wakeman & Ramon Ramedios – A Suite Of Gods
Wat krijgen we nu? De hoes van deze is groen uitgeslagen! En dat terwijl ik heel zuinig ben op mijn vinyl en deze al meer dan twintig jaar niet uit de kast heb gehad. Ik kocht deze op 28 maart 1988. De samenwerking met klassieke tenor Ramedios beviel Wakeman kennelijk zo goed, dat hij nog een plaat met hem maakte. Deze dus. Het is een plaat over de Griekse mythologie. Geen orkesten, koren en rockbands: alleen toetsen en de zang. En in een enkel stuk wat spaarzame drums, gelukkig niet voorgeprogrammeerd uit de computer, maar levend ingespeeld door Tony Fernandez. De combi toetsen en stem pakt verbazingwekkend goed uit, moet ik zeggen. Hoogtepunt is het lange Hercules, waarin alles samen komt. Ik heb een van de weinige uitgaven op vinyl, dit is een Britse uit het jaar van verschijnen. Mooi om weer te horen!

–

bazbo 0502: Rick Wakeman – The Gospels
Het kan nog veel debieler. In 1987 brengt Wakeman zelfs zijn eigen kerkmuziek uit. Kerkorgel, synthesizer, piano, koorknapenkoor, klassiek geschoolde tenor Ramon Ramedios en verteller Robert Powell: alles lijkt te kloppen. Alleen de computerdrums klinken nergens naar. De platenmaatschappij die het dubbelalbum uitbracht deed niets aan promotie, zodat hij al snel in de obscuriteit verdween. Mij verbaasde het ook niet dat er al snel een compleet opnieuw opgenomen versie kwam van een andere maatschappij, die wél een en ander aan reclame deed. The New Gospels deed het dan ook veel beter. Toch is deze versie wat intiemer. Lang niet gehoord. Ik kocht hem op 21 april 1987 en heb de enige uitgave op vinyl. Best bijzonder.

–

bazbo 0501: Rick Wakeman – The Family Album
We blijven nog even in de stemmige sfeertjes van meneer Wakeman. Na Country Airs verscheen deze, onder de noemer ‘The Rick Wakeman New Age Collection’. Ik hield mijn hart vast, toen ik hem op 9 september 1987 kocht. Ook weer bij Free Record Shop. Thuisgekomen bleek het een verzameling instrumentale stukjes te zijn, ieder geïnspireerd door een gezinslid of huisdier. Aan de binnenkant van de klaphoes staan er daadwerkelijk foto’s van die gezinsleden en huisdieren. We zien zijn zoveelste vrouw, zijn ouders, zijn vijf kinderen (waaronder de twee zoontjes die later ook toetsen gingen spelen, al dan niet in Yes), de honden, de katten en de konijnen. Een bijzondere inkijk in het gezinsleven van een muzikant. De muziekjes zelf zijn net zo hartverwarmend en rustgevend, zonder dat het tenenkrommend wordt. Er staan waarlijk mooie melodietjes op, soms zelfs springerig vrolijk! Er zijn maar twee vinylversies van dit album (bedenk: rond 1987 was de cd definitief aan het doorbreken) en ik heb een Britse.

–

bazbo 0500: Rick Wakeman – Country Airs
De vijfhonderdste plaat! En het is een bijzondere. In 1986 brengt Wakeman plots een plaat met tien akoestische pianostukken uit. Tien klankschilderijtjes, geïnspireerd op een wandeling door de natuur. Op een New Age-label. Het idee is niet zo sterk, maar de tien stukken zijn prachtig: melodieus, sfeervol en onmiskenbaar vol typische Wakemanwendingen, melodieën en tegenmelodieën. Ik kocht een Nederlandse versie op 25 februari 1987 (bij Free Record Shop!) en deze plaat heb ik heel veel gedraaid. Op cd vond ik ‘m nooit, al is er wel een versie met alle stukken opnieuw opgenomen in 1992/1993, maar in een afwijkende volgorde en op een nogal digitaal klinkend mormel van een piano. Pas onlangs kwam een herdruk van het originele werk op cd uit en die heb ik gelijk aangeschaft. De plaat blijkt achteraf een soort ommekeer in het oeuvre van Wakeman te zijn: naast de rock- en projectplaten verschijnen er nu ook regelmatig werken met rustgevender piano- of synthesizermuziek erop.

–

bazbo 0499: Rick Wakeman – Live at Hammersmith
Liveplaat uit 1985, die ik kocht op 1 maart in het jaar erop. Wakeman speelt hier met zijn English Rock Ensemble en helaas is de zang van Roger Newell zeer zwak. Gelukkig is het merendeel van de stukken instrumentaal. Wat we horen zijn uittreksels van de drie ‘grote’ platen Six Wives, Journey en Arthur. Bij tijd en wijle zijn de toetsengeluidjes ook nogal cheesy en plastic en goedkoop. De geweldige synthesizersolo’s in Merlin komen bijvoorbeeld helemaal niet uit de verf. Muziektechnisch staat het allemaal als een huis, alleen klinkt het gewoon niet goed. Eigenlijk is alleen het stuk Three Wives echt helemaal dikke prima. Nou ja.

–

bazbo 0498: Rick Wakeman – Silent Nights
Hoppa, de volgende Wakeman. Deze verscheen in 1985 en ik kocht een originele eerste Britse versie op 14 mei 1985. Deze vind ik iets minder sterk dan de voorganger. Een zwik aardige rocksongs en twee instrumentaaltjes. Die instrumentaaltjes schieten er dan ook gelijk bovenuit. Van de rocksongs blijven vooral The Opera, Glory Boys (net geen hitje) en That’s Who I Am hangen. De zang door Roger Newell is niet zo krachtig, dat zal er ook mee te maken hebben. The Dancer is een cabaretesk lied, waarin Wakeman zelf ‘zingt’. Het instrumentale Elgin Mansions is een klein meesterwerkje.

–

bazbo 0497: Rick Wakeman – Cost Of Living
In 1983 komt Wakeman met een sterke plaat. Ik koop hem op 16 februari 1984, de Europese versie. Er staat divers spul op. Deels vocaal, voorzien van teksten door Tim Rice, deels instrumentaal. Opener twij is een geinig piano-introotje, Pandemonium, One For The Road en Happening Man zijn krachtige rocksongs, Monkey Nuts is een melige meebruller en Bedtime Stories is een slaapliedje. Hoogtepunten zijn het schitterende Gone But Not Forgotten (dat Wakeman tot aan de dag van vandaag tijdens pianoconcerten speelt), het complexe Shakespeare Run en het lange en indrukwekkende Elegy – Written In A Country Churchyard, het gedicht van Thomas Gray met orkestrale muziek van Wakeman. Ook al heel lang niet gehoord, deze. Fijne plaat.

–

bazbo 0496: Rick Wakeman – Rock n’ Roll Prophet
In 1982 brengt Wakeman een plaat uit die al drie jaar op de planken lag. Allerlei gedoe met platenmaatschappijen maakte het hem onmogelijk ‘m eerder te laten verschijnen. Er is meer gedoe: er is geen vocalist beschikbaar voor de zangpartijen van de drie liedjes die erop staan. Noodgedwongen zingt Wakeman ze zelf in. Het zijn tamelijk melige liederen. Voor één lied laat hij een heuse videoclip maken, maar die raakt zoek ergens in een studioarchief om pas dertig jaar later ergens boven water te komen. Wakeman, ook nog eens net gescheiden, legt het aan met een van de dames die op de voorkant van de hoes te zien is, maar het huwelijk strandt binnen een jaar. Dan maar de dame van de achterzijde van de hoes, moet hij hebben gedacht. Op de achterzijde staat model Nina Carter, bekend van niet heel nette films. Met haar begint hij zijn derde of vierde huwelijk, weet ik ook veel. Tot overmaat van ramp heeft platenmaatschappij Moon Records die het album wél uitbrengt helemaal niets over voor promotie van de plaat, zodat hij al snel in de obscuriteit verdwijnt. Er zijn ook maar drie vinylversies van verschenen en ik vind de allereerste Britse persing toevallig in de winkel op 17 mei 1984, de dag dat ik negentien jaar oud word. Op het album dus drie melige liedjes en vijf instrumentaaltjes, waarvan er enkele zeer de moeite waard zijn. Een jaar of twintig geleden verscheen het album in een uitgebreidere versie op cd; vier instrumentale giermoogstukken staan kriskras tussen de nummers van het originele album, waardoor de logische volgorde van de plaat compleet verstoord is. Het origineel blijft alles bij elkaar een bijzondere pretplaat.

–

bazbo 0495: Rick Wakeman – G’olé!
Oja! Ook al meer dan twintig jaar niet gehoord. Op 4 maart 1987 kocht ik de eerste Nederlandse versie van dit album uit 1983. Dit is de officiële soundtrack bij de officiële film over de 1982 World Cup voetbal. Geinig project. Het resultaat: twaalf luchtige instrumentale stukjes met piano en vaak nogal kitscherige toetsengeluidjes. Compositorisch zeer aangenaam, dat wel. Leuk zondagmuziekske.

–

bazbo 0494: Rick Wakeman – 1984
27 oktober 1983. Nog twee maanden en vier dagen te gaan. Dan is het 1984. Ik koop alvast dit album, een eerste Britse versie uit het jaar van verschijnen: 1981. Het is het zoveelste grote project van Wakeman. Er zou een film en een enorme tour met toeters en bellen komen, maar dat lukt niet. Wat overblijft, is dit album en het is een bijzonder sterke plaat. Gastrollen voor Chaka Khan, Steve Harley, Tim Rice (die ook de teksten schreef) en ene meneer Jon Anderson. De openingssuite scheurt lekker met dat geweldige Hammond en de finale – het titelnummer – is het absolute hoogtepunt. Deze plaat heb ik nooit op cd gevonden (of idioot duur) en deze elpee heb ik al meer dan twintig jaar niet gehoord, dus ik zit hier waarlijk te smullen. Mooi werk, dit.

–

bazbo 0493: Rick Wakeman – Rhapsodies
Aha! Wakemans verzameling domme deunen! In 1979 had Wakeman alweer vaarwel gezegd tegen Yes (het was pas de tweede keer en er zouden nog minstens drie keer volgen) en dus had hij alle tijd om zich toe te leggen op zijn solocarrière. Nog steeds wonend in Zwitserland maakte hij deze collectie met zeer gemakkelijk in het gehoor liggende stukjes. Bij vlagen is het nogal melig en niet alles is even geslaagd. Toch staat er geinig spul op deze dubbelaar. Een discoversie van Rhapsody In Blue? Yep. Bombay Duck, Big Ben, het mooie Sea Horses, een dronken Swan Lager, de Wooly Willy Tango, een prachtversie van Summertime: Wakeman is van allerlei markten thuis. Ik kocht de plaat op 17 mei 1983, de dag dat ik achttien jaar werd. Denk dat ik hem dus kreeg voor mijn verjaardag. En ik heb er nóg eentje, jaren later gekregen van iemand en ik kan me niet meer herinneren van wie. Mijn eigen plaat is een Europese uitgave uit 1979 en de gekregen plaat is een Amerikaanse, ook uit dat jaar. Bizarre boel, dit.

–

bazbo 0492: Rick Wakeman – Rick Wakeman’s Criminal Record
Op 19 mei 1983 kocht ik deze elpee, een Amerikaanse versie uit het jaar van verschijnen, 1977. Op deze plaat staan Yesmaatjes Chris Squire en Alan White de heer Wakeman bij. Het album gaat over allerlei verschijningen van overtredingen, rechtspraak en criminaliteit. Van The Statue Of Justice tot Crime Of Passion, van The Chamber Of Horrors tot The Birdman Of Alcatrazz en van Judas Iskariot tot The Breathalizer. Vooral plaatkant 1 vind ik geweldig; plaatkant 2 is meer akoestisch met het enorme kerkorgelstuk Judas als indrukwekkende apotheose. Dit is wel een van mijn favoriete Wakemanplaten.

–

bazbo 0491: Rick Wakeman – White Rock
Op 8 augustus 1983 was ik in Concerto, Amsterdam. Daar kocht ik deze plaat tweedehands. De buitenhoes ontbrak en ik kreeg hem voor een paar gulden mee. Het blijkt een originele Nederlandse versie te zijn uit 1976. In dat jaar was Wakeman terug in Yes. Hij woonde op dat moment tijdelijk in Zwitserland om de muziek te maken voor de officiële documentaire over de Olympische Winterspelen van dat jaar. Het resultaat staat op deze plaat. Typische Wakemanmuziek: instrumentaal, veel Moog, af en toe een klassiek koor, prachtmelodieën en voor die tijd opzienbarende nieuwe geluiden. Het geïmproviseerde After The Ball speelt Wakeman nog altijd tijdens zijn akoestische pianoconcerten.

–

bazbo 0490: Rick Wakeman and the English Rock Ensemble – No Earthly Connection
Na The Six Wives, Journey en Arthur vroeg de muziekpers zich af wat het volgende megaproject van Wakeman zou worden: de Tweede Wereldoorlog? de bijbel? Wakeman genoot: ‘Ik had meer het complete werk van Shakespear in gedachten, maar ik vind de teksten niet zo goed.’ En dus kwam hij in 1976 op de proppen met deze plaat. Opnieuw iets concepterigs, zij het wat vaags over muziek, leven en het verband daartussen. Geen koor en orkest dit keer, maar een rockband met twee blazers erbij. Dat geeft een geheel ander geluid. Het half uur durende Music Reincarnate beslaat tweederde van de plaat en daarna volgen nog twee kortere stukken: The Prisoner en The Lost Cycle. Ik kocht mijn plaat tweedehands op 16 februari 1984 en het is een Europese heruitgave uit 1978. Alleraardigst is dat het originele hoesontwerp erin zit, dus met bedrukte binnenhoes en met het zilverfolie, dat je in een koker moet draaien en op de hoes moet zetten, zodat je Wakeman via de koker kunt zien. Een zeer sterk album in het immense oeuvre van Wakeman.

–

bazbo 0489: Rick Wakeman – The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table
Welja. Een plaat over het heldenepos van Koning Arthur, waarom ook niet? Grotendeels met hetzelfde bandje en orkest en koor opgenomen als Journey, maar nu in de studio. De plaat verscheen in 1975; ik kocht hem op 8 augustus 1983. Tweedehands en ik blijk een originele Nederlandse versie uit 1975 te hebben, compleet met het uitgebreide boek dat er toen bij zat. Veel ‘klassiekers’ op deze plaat. De openingsmaten van opener Arthur zijn jarenlang de herkenningstune van een radioprogramma geweest (en het is me compleet ontschoten hoe dat programma heette. ‘Gaten graven!’ Het Stenen Tijdperk, kan dat?), maar de absolute klapper is het instrumentale Merlin The Magician, met de spectaculaire Moogsolo’s en het razendsnelle piano-outro. Toen de hele plaat voor het eerst live uitgevoerd moest worden, huurde Wakeman het Wembley stadion af. Waar hij geen rekening mee had gehouden, was dat het stadion op zijn gehuurde dagen voorzien was van ijs voor een of ander schaatsevenement. Dat ijs kon niet weg. En dus zijn er tijdens het optreden ijsdansende ridders te paard te zien. Nogal hilarisch en uiteindelijk legendarisch.

–

bazbo 0488: Rick Wakeman – Journey To The Centre Of The Earth
Toen deze plaat uit kwam in 1974, was Wakeman alweer uit Yes gestapt. Tijd genoeg dus om zijn droom uit te werken: een groot muziekstuk, geïnspireerd op het boek van Jules Verne. Voor dit ambitieuze project kreeg hij het voor elkaar een heel orkest en koor zijn werk te laten spelen, twee keer op een dag. Vreemd genoeg koos hij voor de rockband-partijen geen gelouterde muzikanten, maar een zootje kroegtijgers uit zijn stampub. Het klinkt ook een beetje zo. Niet dat het slecht is, maar de zang is soms nogal vals en de enige virtuoos is meneer Wakeman zelf. Wat houd ik toch van die snijdende Moog van ‘m. Om het hele project uit te kunnen voeren en op te kunnen nemen, nam Wakeman een tweede hypotheek op zijn huis en verkocht hij een paar van zijn verzamelde oldtimers. Niet veel later kreeg hij zijn eerste hartaanval. Daarvan herstellende in het ziekenhuis schreef hij alweer aan zijn volgende megaproject. Daarover straks meer. Ik kocht de plaat op 9 juni 1983 en het blijkt een Nederlandse versie uit 1974 te zijn.

–

bazbo 0487: Rick Wakeman – The Six Wives Of Henry VIII
Volgende uitgebreide sectie. Deze kocht ik op 28 augustus 1982. Een jaar ervoor had ik kennisgemaakt met de muziek van de band Yes. Een vriendje had een heleboel elpees van die band van zijn grote broer geleend en voor mij op cassettebandjes opgenomen. Ik draaide die cassettes compleet stuk en ging toen de elpees maar zelf kopen. Al snel ontdekte ik dat ik het werk van de toetsenist Rick Wakeman erg goed vond en ik begreep dat hij ook soloplaten had gemaakt. Dit was een van de eerste die ik kocht. Tweedehands. Toen ik thuis kwam, zag ik dat er enorme krassen en deuken op de eerste plaatkant stonden. Ik durfde er niet mee terug. Jarenlang kende ik van deze plaat alleen het eerste stuk van kant 1. Kant 2 was gelukkig ongeschonden. Het is wel een eerste Britse persing, dat dan weer wel. Het was de officiële solodebuutplaat van Wakeman uit 1973 en er zouden er nogal wat volgen. Toen het vriendje een keer bij mij was, liet ik hem het solowerk van Wakeman horen. ‘Ik vind er niets aan,’ zei hij. ‘Het enige goede toetsenstukje dat ik ken, dat staat op die liveplaat van Yes.’ Ik greep in de kast, haalde Yessongs tevoorschijn en draaide de toetsensolo. ‘Ja, dat!’ gilde het vriendje. ‘Dus van mij mag je de boom in met je Wakeman.’ Ik zei: ‘De toetsenist van Yes was toen Rick Wakeman en zijn livestukje is een uittreksel van zijn eerste soloplaat. Kijk maar op de hoes, het heet Excerpts from The Six Wives Of Henry VIII.’ Vriendje droop af. Werd vage kennis.

–

bazbo 0486: Tom Waits – Franks Wild Years
Toen deze uitkwam, ik hem kocht (op 15 april 1988) en de Europese versie uit 1987 voor het eerst hoorde, dacht ik: Hm, meer van hetzelfde. Al snel dacht ik daar heel anders over. Deze klinkt nog filmischer en theatraler dan voorganger Rain Dogs. Waits presenteert zijn plaat als een theaterproductie in twee bedrijven en zichzelf als incarnatie van Weil en Brecht ineen, of iets dergelijks. Allerlei prachtstukken op deze plaat, weer. Voor mij is Yesterday Is Here het mooiste lied van de plaat, maar eigenlijk moet je ‘m weer als een geheel zien horen. Hij bouwde er een bizarre show omheen en trok er de hele wereld mee over. Er verscheen een live album van (Big Time) en dat heb ik niet op vinyl. Wel op cd, net als alle daarop volgende Waitsalbums. Einde sectie Waits, dus.

–

bazbo 0485: Tom Waits – Rain Dogs
Mijn allereerste Waitsplaat! Ik kocht hem op 14 juli 1986, toen de plaat net was verschenen. Waarom? Lees hier maar. Ik was gelijk om. Stuk voor stuk schitterende songs, gegoten in een rammelpottenjas. Ik heb de eerste Europese versie. Singapore, Jockey Full Of Bourbon, Tango Till They’re Sore, Time, Downtown Train: er staat gewoon te veel te goed spul op deze plaat. Over legendarisch gesproken.

–

bazbo 0484: Tom Waits – Swordfishtrombones
Legendarisch album. Een soort ommekeer in het oeuvre van Waits, al vind ik dat hij met Blue Valentine al een aardige hint heeft gegeven. Piepjanknor van de betere soort, dit. De plaat is van 1983, maar ik heb een heruitgave uit 1986, die ik kocht op 30 mei 1988. Opener Underground zet gelijk de toon: donker, naargeestig en vooral raar. Hoogtepunten noemen vind ik lastig, want voor mij luistert de plaat als één geheel. Vooruit: Johnsburg, Illinois, 16 Shells From A Thirty-Ought-Six en In The Neighborhood (met clipje).

–

bazbo 0483: Tom Waits – Blue Valentine
Dit is mijn favoriete Waitsplaat. Mooie mix van jazzy en bluesy liederen en de aangrijpende melancholie, plus de nog-net-niet-over-de-top-scheurstem. Ik kocht de Europese versie uit 1978 van deze plaat op 1 juli 1988. Hoogtepunten te over: opener Somewhere is fenomenaal, maar vergeet ook niet Whistlin’ Past The Graveyard en het meesterlijke $29.00. Het album was een mooie voorbode van de waanzinnige shit die nog moest komen. De hoes heeft jarenlang ingelijst in de woonkamer van ons vorige huis aan de muur gehangen.

–

bazbo 0482: Tom Waits – Bounced Checks
Hier ontbreken er wat in de Waitschronologie. Small Change heb ik niet op vinyl; het was mijn eerste Waitscd. Ook Heartattack And Vine en Foreign Affairs kocht ik veel later pas op cd. Bounced Checks is een bijzonder verzamelaartje uit 1981 en ik kocht een Europese herdruk op 16 november 1989. Er staan niet alleen grote ‘hits’ op, maar ook wat alternatieve en live-versies. Small Change was nog zeer jazz, daarna ging het meer de Beefheartachtige weird-kant op. Jersey Girl, later gecovered door meneer Springsteen, kent bijvoorbeeld al die maniakale whiskyraspstem die vanaf halverwege de jaren tachtig zo kenmerkend waren voor Waits. Leuk plaatje dit, al was het maar vanwege de vermakelijke livedronkenmansuitvoering van The Piano Has Been Drinking.

–

bazbo 0481: Tom Waits – Nighthawks At The Diner
Legendarisch album, live opgenomen in een studio met een uitgenodigd publiek, ergens in 1975. De plaat verscheen ergens later dat jaar en ik kocht een Europese heruitgave op 7 juli 1988. We horen hier Waits in een wat melige, zogenaamd halfdronken bui. De aankondigingen van de jazzy nieuwe liedjes zijn bij vlagen hilarisch, met als hoogtepunt Better Off Without A Wife. Maar er staat verder ook verschrikkelijk goed spul op. De band is lekker op dreef en dit is dus gewoon anderhalf uur genieten geblazen.

–

bazbo 0480: Tom Waits – The Heart Of Saturday Night
Opvolger uit 1974 van Closing Time. Ik kocht mijn Europese heruitgave op 12 januari 1989. Nog steeds fantastische ambachtsliederen, zij het hier nu een heel stuk jazzier. Aardig om te weten is dat Waits in dat jaar nogal eens het voorprogramma verzorgde van de concerten rond LA van een meneer Frank Zappa. Zappa’s manager, Herb Cohen, was betrokken bij deze eerste twee platen van Waits. Fijn luisterpul hier.

–

bazbo 0479: Tom Waits – Closing Time
Aha, weer een interessante en uitgebreide sectie. Dit is de debuutplaat van meneer Waits uit 1973. Ik kocht een Europese heruitgave op 20 november 1989. Twaalf prachtige melodieuze ambachtsliederen, stuk voor stuk pakkend. Instrumentale afsluiter is de enige vreemde eend in de bijt en vreemd genoeg daarmee voor mij het absolute hoogtepunt. Vele klassiekers op dit album.

–

bazbo 0478: Andreas Vollenweider – Down To The Moon
14 augustus 1986 kocht ik de opvolger van White Winds. Net zo wonderschoon, de ploeg muzikanten lijkt wat uitgebreider en geluid is kamerbreder. Verder een beetje meer van hetzelfde. Heerlijk voortkabbelende sfeerklanken. Soms swingend, soms dreigend en uiteindelijk positief stemmend. Of zo. Mijn versie is een Nederlandse uit 1986.

–

bazbo 0477: Andreas Vollenweider – White Winds (Seeker’s Journey)
De eerste twee (bekende) soloplaten van Vollenweider heb ik niet (op elpee). Dit was mijn eerste en ik kreeg hem op 5 december 1984. Hij ligt erg in het verlengde van de twee beroemde platen. Sfeervolle, instrumentale muziek, met een hoofdrol voor de (soms elektrische) harp van Vollenweider. Mooi, ruimtelijk. Hoog niveau. Ik heb een Duitse versie uit het jaar van verschijnen 1984.

–

bazbo 0476: Vollenweider, Bardet & Valentini – Heinrich Heine: Ich Kann Nicht Mehr Die Auge Schliessen
Een soortgelijke plaat als hierboven, maar dit keer uit 1977 en met teksten van Heinrich Heine. Da’s een Duitscher, dus klinken de teksten ook wat natuurlijker. In het Duits. Muziek is ook wat afwisselender, omdat er naast akoestische bas, gitaar en harp ook mondharmonica, fluit en saxofoon klinken. Ook hier: muziek wonderschoon, dat Duitse gedrein wat op de zenuwen werkend. Ik kocht deze ook op 4 maart 1987 en deze is een originele Zwitserse uitgave.

–

bazbo 0475: Vollenweider, Bardet & Valentini – Poesie und Musik – Francois Villon
Op 4 maart 1987 kocht ik deze plaat, in de veronderstelling dat ik van die typische Andreas Vollenweidermuziek zou horen. Het is een folkplaat, waarop René Bardet de gedichten van Francois Villon voordraagt. In het Duits. Dit album verscheen in 1976, dus nog voordat Vollenweider beroemd werd met zijn sfeermuziek. Ik heb een Zwitserse herdruk. De muziek is akoestisch: gitaar, harp en wat percussie. Mooie muziek, maar het Duitse gedreutel komt me snel de keel uit.

–

bazbo 0474: Velvet Underground – Andy Warhol’s Velvet Underground featuring Nico
Dubbelaar met het beste van Velvet Underground. Ik heb een Nederlandse versie uit 1983, die ik kocht op 15 augustus 1988. Het contrast tussen de gierende gitaren en de lieflijke liedjes kan niet groter zijn. Mijn favoriet blijft All Tomorrow’s Parties. Mooi spul, dit.

–

bazbo 0473: Herman van Veen – In Vogelvlucht – 20 Jaar – Zijn Mooiste Liedjes
Oei, een dubbelaar zelfs. Mooie stem, maar het repertoire spreekt me helemaal niet aan. Deze plaat is van De Vrouw.

–

bazbo 0472: Herman van Veen – Signalen
Oei, meer van dit. Mooie stem, maar het repertoire spreekt me helemaal niet aan. Deze plaat is van De Vrouw

–

bazbo 0471: Herman van Veen – Zolang De Voorraad Strekt
Oei. Dit kwam ook nog, herinner ik me nu. Mooie stem, maar het repertoire spreekt me helemaal niet aan. Deze plaat is van De Vrouw.

–

bazbo 0470: Vangelis – China
Op 4 september 1984 koop ik dit album, een Nederlandse versie van dit album uit 1979. Ik haal hem vaak uit de kast om te draaien. Ik vind hem schitterend. Vraag me dus echt af waarom dit mijn enige Vangelisplaat op vinyl is. Nu kun je zeggen: op cd komt het beter tot zijn recht, maar het duurde heel lang voor ik mijn eerste Vangeliscd kocht. Nu heb ik er een zwikkie.

–

bazbo 0469: Van Halen – Van Halen
Hoor! De debuutplaat van Van Halen. Ik kocht ‘m op 22 november 1989 bij Free Record Shop voor een lage prijs. Het is dan ook een Europese heruitgave van dit album uit 1978. Alleen maar klappers op dit album. Nu ken ik de rest van het oeuvre van de band niet echt goed, maar volgens mij heeft de band het niveau van dit album nooit meer gehaald. Misschien met Jump nog een poging. Elf puntige songs met een enorm hoog meebrulquotiënt. Daar gaat-ie weer! ‘Running with the devil! WHAAAAAAAAAAAA!!!’

–

bazbo 0468: UK – UK
Hier het betere werk. In 1978 vormden John Wetton, Bill Bruford, Eddie Jobson en Allan Holdsworth de band UK. Wetton en Bruford kenden elkaar uit King Crimson, Eddie Jobson had viooloverdubs gedaan op King Crimson’s plaat USA (om vervolgens werk te verrichten bij Curved Air, Roxy Music en ene meneer Zappa) en Bruford had Holdsworth een gitaarglansrol laten vervullen op zijn eerste soloplaat. Kortom: supergroep. De plaat is dan ook supergoed. Van openingstrio In The Dead Of Night – By The Light Of Day – Presto VIvace And Reprise via het ijzingwekkende kippenvelintro van Alaska tot afsluiter Mental Medication. Alleen maar hoogtepunten. Thirty Years, Time To Kill en Nevermore. Dan heb ik hierbij alles genoemd. Adembenemend. Vier virtuozen, maar alles staat in dienst van de muziek: de brommende bas en warme stem van Wetton, de levendige drums van Bruford, de speelse toetsenpartijen en bezwerende vioolklanken van Jobson, maar de meeste indruk maken de gierende en vloeiende gitaarlijnen van Holdsworth. Ik kocht mijn plaat, een Amerikaanse versie, (pas) op 8 juni 1989. Fenomenaal album, dit.

–

bazbo 0467: UB40 – Present Arms
Er waren tijden dat UB40 wel deugde. Niet dat ik het kocht, hoor. Dat deed De Vrouw. Deze plaat, de Europese versie uit 1981, is van haar. Er zit een singletje bij. Gratis! De plaat staat vol aardige reggae. Hitje One In Ten vind ik leuk.

–

bazbo 0466: Two Man Sound – Disco Samba (12″single)
‘Marketed and distributed by Boni records Katwijk the Netherlands.’ Dat we het even weten. Wat een draak, deze maxisingle uit 1985. Hij is van De Vrouw.

–

bazbo 0465: Ike & Tina Turner – Get Back!
Op 27 augustus 1987 was ik in de Free Record Shop. Daar kocht ik deze plaat. Eigenlijk alleen maar omdat Get It On en Nutbush City Limits erop stonden. Het is een Canadese versie uit 1985 en het is een verzamelalbum. Nu ik het allemaal zo terug hoor, vind ik het niet zo bijzonder; vooral de Stones-covers interesseren me geen lor. En zo spectaculair kon mevrouw Turner niet zingen; het is veel van hetzelfde geschreeuw. Ik snap wel dat Ike haar veel sloeg. Maar Get It On en Nutbush City Limits blijven gaaf. Vooral de stuwende bas, die hakkende rhythmguitar en die snijdende synthsolo in Nutbush blijven me kippenvel bezorgen.

–

bazbo 0464: The Tumbleweeds – The Best Of The Tumbleweeds
The Tumbleweeds waren een Nederlandse band, aan de hoesfoto te zien uit Brabant. Ze maakten eind jaren zestig en in de jaren zeventig country & western van een nogal belegen soort. Wat we hier horen is een verzamelplaat met veertien klappers. Nou… klappers. Deze is van De Vrouw, dat we dat even heel helder hebben.

–

bazbo 0463: Traffic – When The Eagle Flies
Inderdaad, Winwood mocht het ziekenhuis in met een gevaarlijke longaandoening. Toen hij eruit kwam, was zijn grote band uiteen. Het duurde een jaar voordat hij weer zin had iets te doen. Met Capaldi, Wood en Rosko Gee maakte hij dit in- en in Britse en landelijke album. Veel aandacht voor meanderende melodieën en ruimtelijke arrangementen. Weinig Hammond, maar leuke klavinet en gitaar. En de eeuwige stem. Van een tour kwam het niet meer. Winwood had er geen zin meer in. Einde Traffic. Ik kocht een Duitsche heruitgave van deze plaat op 21 februari 1989 en heb daar geen spijt van.

–

bazbo 0462: Traffic – On The Road
Na Shoot Out tourde Winwood met zijn sextet intensief over de hele wereld. Het putte hem uit en het werd bijna zijn dood. Gelukkig zijn er opnames gemaakt en die verschenen op dit dubbellivealbum uit 1973. Slechts zes stukken. Kant 1 herbergt Glad/Freedom Rider en kant 4 kent een jazzy twintigminutendurende uitvoering van Low Spark. Opvallend op de plaat: Winwood bespeelt niet zijn Hammond, dat laat hij over aan ene Barry Beckett, maar beroert de pianotoetsen en de gitaarsnaren. Hoogtepunt is dan ook de mooie versie van (Sometimes I Feel So) Uninspired. Ik kocht deze plaat op 20 maart 1987 (jaja) en het blijkt een Duitsche persing uit 1973 te zijn. Mooie concertplaat dit!

–

bazbo 0461: Traffic – Shoot Out At The Fantasy Factory
Ook hiervan heb ik weer een Duitsche heruitgave, die ik kocht op 29 mei 1987. Nu kun je dat heel goed zien, want van de orginele versie uit 1973 ontbraken van de hoes de rechterboven- en linkeronderhoek, net als op de voorganger. Bij mijn plaat zijn die gewoon zwart. De plaat zelf vind ik ook wat minder dan de voorganger. Rick Gretch en Jim Gordon hadden plaatsgemaakt voor David Hood en Roger Hawkins en met dit zestal maakte Winwood de vijf stukken. Het titelnummer is de opener en daarna volgt het lange en wat langdradige Roll Right Stones. Op de tweede plaatkant komt alles weer goed met drie mooie dynamische stukken. Niet het hoogtepunt in het Trafficoeuvre, maar een leuke plaat!

–

bazbo 0460: Traffic – The Low Spark Of High-Heeled Boys
Dit is denk ik mijn favoriete Trafficplaat, al was het maar vanwege het briljante titelnummer. Maart 1987 was nogal een Trafficmaand, zie ik. Ik kocht mijn Duitse heruitgave op 26 maart 1987, namelijk. Het is een heruitgave met de hoes waarvan die karakteristieke hoeken eraf geknipt zijn. Het geeft het album een bijzonder en ogenschijnlijk driedimensionaal uiterlijk. Maar dan de muziek! Winwood, Capaldi en Wood kregen bij het maken van dit album weer hulp van Gretch, Baah en Gordon. Dave Mason was nu definitief geen onderdeel meer van de groep. Op dit album staan – behalve twee wat luchtige rockertjes – vooral mooi gearrangeerde stukken, die soms landelijk of pastoraal aandoen. Hidden Treasure, Many A Mile To Freedom en vooral Rainmaker: samen met het titelnummer maken ze dit album tot eentje van knalhoog niveau. Lekker!

–

bazbo 0459: Traffic – Welcome To The Canteen
Dit is eigenlijk geen Trafficplaat. In 1971 gingen Winwood, Wood en Capaldi een tourtje doen met oud-Trafficlid Dave Mason en ritmesectie Rick Gretch, Reebop Kwaaku Baah en Jim Gordon. Het resultaat is dit livealbum. De naam Traffic staat nergens op de hoes, maar het ‘logo’ is wel op de achterzijde te vinden. Maakt het uit; wat we hier horen is van hoog niveau. Mooie versies van 40.000 Headmen, Should Have Took More Than You Gave en een lange Dear Mr. Fantasy (inclusief gitaarduel). Afsluiter Gimme Some Lovin’ is als Winwood-compositie niet zo’n vreemde eend in de bijt, maar past hier duidelijk niet zo goed. Ik kocht dit album op 13 maart 1987 en ik heb volgens mij ook weer een heruitgave. Fijn plaatje. Ik heb alle Traffic (natuurlijk) ook op cd en volgens mij bestaat er een ‘uitgebreidere’ versie van dit concert, maar die heb ik nooit gevonden.

–

bazbo 0458: Traffic – John Barleycorn Must Die
En dus besloot Winwood eind 1969 maar dat Traffic niet meer bestond en ging hij een soloplaat maken. Al snel realiseerde hij zich dat hij wat hulp nodig had en schakelde hij Jim Capaldi en Chris Wood weer in. Het duurde vervolgens niet heel lang voordat hij begreep dat hij hiermee een nieuw Trafficalbum aan het maken was. Ik kocht John Barleycorn Must Die op 23 maart 1987. Ook dit is een heruitgave van het album iot 1970 dat velen als de beste Trafficplaat ooit beschouwen. Er staat dan ook grandioos spul op. Instrumentale opener Glad en het erin overlopende Freedom Rider zetten fiks de toon. Empty Pages is wellicht het sterkste stuk en het akoestische folkliedje John Barleycorn vormt een rustpunt in de plaat. Prachtwerk!

–

bazbo 0457: Traffic – Last Exit
Tijdens de opnames van de opvolger krijgt Traffic een probleem. Het botert even niet zo met Dave Mason en die pakt zijn biezen. Vandaar dat zijn bijdragen beperkt zijn tot twee nummertjes. De andere drie studio-opnames zijn bijna helemaal Winwoods werk. En wat voor werk. Withering Tree, Medicated Goo en vooral Shanghai Noodle Factory zijn hoogtepunten in het Trafficoeuvre. De tweede plaatkant kent twee live-opnames die niet uitblinken in geluidskwaliteit. Hoe veel ik ook van Hammond houd, hij staat wel knalhard in de mix, waardoor de balans nogal foetsie is. Wat we hier horen is Traffic als trio: slechts Chris Wood op sax en fluit, Jim Capaldi op drums en Winwood op Hammond en zang. Lijkt kaal; is het niet. Ik kocht deze plaat op 11 mei 1987 en heb een Europese heruitgave van een onbekend jaar…

–

bazbo 0456: Traffic – Traffic
Was de eerste Trafficplaat al geweldig, het tweede album uit 1968 is nog geweldiger. Tien pareltjes waarin vooral het Hammond van Winwood hoge ogen gooit. Twee mooie Mason-songs erop ook: You Can All Join In en Feelin’ Allright. Toch is het Winwood die hier de meest geweldige klappen uitdeelt met 40.000 Headmen en vooral Pearly Queen. Het is me niet duidelijk wat voor versie ik in handen heb, volgens mij een heruitgave, maar wat doet het ertoe? De plaat kocht ik op 31 maart 1987 en klinkt nog altijd ijzersterk en fris. Geweldig album.

–

bazbo 0455: Traffic – Mr. Fantasy
Kijk! Of nee: hoor! Nu komt een interessante sectie. Traffic? Ja. In 1967 zei de jonge Steve Winwood vaarwel tegen The Spencer Davis Group. Samen met Jim Capaldi, Chris Wood en Dave Mason betrok hij een boerderijtje op het Britse platteland en daar knutselde het viertal dit album in elkaar. Het is een prachtig werkstuk geworden. Psychadelische songs, zeer melodieus, grensverleggend, vol humor ook, zeer afwisselend niet in de laatste plaats door de drie verschillende stemmen. Titelnummer Dear Mr. Fantasy is een stuk dat Winwood tot vandaag de dag live op het podium speelt en waarin zijn gitaarsolo de hoofdrol vervult. Volgens Discogs heb ik een Britse heruitgave uit 1988, maar ik kocht hem toch echt op 23 maart 1987. Dat het een heruitgave is, geloof ik wel, want het was een goedkopere plaat. Mooi werk, dit!

–

bazbo 0454: Toto – IV
Deze is van De Vrouw. Ik heb nooit iets gehad met Toto, of het moet dat zevende album zijn waarop ene Jon Anderson slechts ‘Tadata tadadada’ zingt in Can’t Stop Loving You. We horen hier nu de Britse versie uit 1982. Met grote hits, zegt een sticker op de hoes. Goed in elkander stekende Amerikaanse stadionrock met wat proggy randjes. Meer niet. Leuk om te horen.

–

bazbo 0453: Johan Timman – Trip Into The Body
Deze heb ik vijftien jaar geleden of zo afgepakt van iemand die zijn hele elpeeverzameling wilde wegmikken. Ik had ergens halverwege de jaren tachtig een reportage over deze plaat gelezen in de Music Maker. Dus nu had ik hem gratis en voor niets. Hij is in uitstekende staat. Er zijn maar zes versies van en ik heb niet eens een Nederlansche, maar een Duitsche uit het jaar dat deze plaat verscheen: 1981. De heer Timman heeft een compleet elektronisch album gemaakt, geïnspireerd op het menselijk lichaam. De verschillende delen behandelen het brein, het hart, de longen, bloedlichaampjes, enzovoorts. Met een enorme batterij synthesizers maakt hij muziek die een malle mix is tussen Jean-Michelle Jarre, Yellow Magic Orchestra en Kraftwerk. Intrigerend is het wel. Daarna heb ik nooit meer iets gehoord van Timman. De lul. O, die ontbreekt op de plaat.

–

bazbo 0452: The Three Degrees – The Three Degrees
Ik plaats deze foto’s ook op Instagram. Vanavond bovenstaande foto dus. Na nog geen twee minuten de eerste reactie: ‘Wow! Thanks for the love. Mwah :* Sxx’. Blijkt de leadzangeres van The Three Degrees te zijn. Leuk. Deze plaat is van De Vrouw. Zelf zou ik Dirty Ol’ Man en When Will I See You Again nooit kopen. Niet dat het slecht is, verre van. De Vrouw heeft een Europese versie, made in Holland, uit het jaar van verschijnen, 1973. Heerlijke disco en funk zoals disco en funk is bedoeld. En zingen kon ze, die dame op Instagram.