Draai hier al je vinyl uit je platenkast – vrijdag 1 maart 2019
–
bazbo 0508: Joe Walsh – You Bought It – You Name It
Dit album komt uit 1982 en kocht ik op 2 december 1988. Het is een verzameling serieuze, melige, luchtige en melodieuze liederen. Opener I Can Play That Rock And Roll zet behoorlijk de toon, al was het maar vanwege de beroemde videoclip, waarin Walsh nogal geïnspireerd lijkt op het hotelimago van ene Keith Moon. Verder is er rauwe rock in I Told You So (met mede-Eagle Don Felder), het tongue-in-cheek The Worry Song, de jeugdparodie Space Age Whiz Kids (ook weer met geinig clipje) en het dromerige instrumentale Theme From Island Weirdos. Verhaal gaat dat Walsh zijn plaat compleet af bij de platenmaatschappij inleverde. Die liet hem fabriceren en tijdens een eerste luistersessie met de hoge omes erbij riepen die tijdens het nummer ILBT’s: ‘Hey, you can’t sing that on your record!’ Walsh lachte zich een breuk, want hij wist dat de plaat al in de winkels lag en dat geen enkele hoge ome ooit de moeite had genomen om te luisteren naar wat hij had ingeleverd. ILBT’s was een afkorting in de titel, maar in het lied zelf zong hij het voluit. Hoor hieronder. Geinig en afwisselend album.
–
bazbo 0507: Joe Walsh – “But Seriously, Folks…”
Alleraardigste plaat van Walsh. Ik kocht hem pas ‘laat’, zeker als je weet dat zijn grote, grote solostuk erop staat. Het was 5 oktober 1989, dat ik deze Nederlandse versie uit 1978 tweedehands ergens kocht. Volop aardige songs op deze plaat, van opener Over And Over tot At The Station en van Tomorrow tot het instrumentale Theme From Boat Weirdos. Maar de grootste klapper is zijn satirische Life’s Been Good. Wat zal ik erover zeggen? Ik vind het nog altijd een geweldig stuk. Mooie plaat, dit.
–
bazbo 0506: Joe Walsh – You Can’t Argue With A Sick Mind
Dit was mijn eerste Walshplaat die ik kocht. Gelijk wel een heul goeie! Nadat ik dus de liveplaat van de Eagles had gehoord en ontdekte dat de sterkste stukken van Walsh waren, ging ik op 29 maart 1982 naar de platenwinkel en ik kwam terug met dit livealbum uit 1976, een heruitgave uit datzelfde jaar. Er zat geen binnenhoes bij met informatie en ik had dus enkel de titels van de songs (die me niets zeiden) toen ik de plaat opzette. Ik wist niet wat ik hoorde! Opener Walk Away is een puntige en poepswingende rocksong met een geweldige riff (uit het oeuvre van The James Gang, maar dat wist ik toen nog niet), Meadows een mooi gedragen nummer (waarvan het outro later afkomstig bleek van een heel ander stuk, ook weer van The James Gang), Time Out een knallende rocker en Help Me Thru The Night een lieflijk liedje (met samenzang van twee/drie Eagles). Klappers zijn de overige twee stukken: Rocky Mountain Way, met de gierende talkboxslidegitaarsolo (!) en een megaversie van Turn To Stone (allemensen, dat meandere intro en dan die fenomenale riff die erin ramt! aan het eind van het nummer komt een wat atmosferisch/jazzy intermezzo, dat uitmond in een knallende finale). Potver, nu ik het allemaal weer terughoor na meer dan twintig jaren, vind ik het weer retegeil. Gave plaat!
–
bazbo 0505: Joe Walsh – So What
Joe Walsh! Ik had in de jaren tachtig niet zo veel gitaarhelden, maar Walsh waardeerde ik toen al zeer. Ik leerde hem kennen toen hij bij de Eagles (Hotel California en The Long Run) speelde. Mijn broer had de liveplaat uit die tijd en de twee sterkste songs van dat dubbelalbum bleken twee Walshsolonummers te zijn: Life’s Been Good en All Night Long. Dus ging ik op zoek naar zijn solowerk. Dit is zijn tweede soloplaat – nadat hij uit The James Gang was gestapt en ook Barnstorm niet goed van de grond kreeg – uit 1974 en ik kocht op 8 juni 1989 een Duitsche herdruk uit 1975; tweedehands, volgens mij. Er staat verschrikkelijk goed spul op. De plaat begint ijzersterk met Welcome To The Club, later op kant 1 horen we het lekkere Time-Out en op kant twee klinkt een goede versie van Turn To Stone (dat ook al op de Barnstorm-plaat stond). De eerste plaatkant blijf ik van voor naar achter een mooie rij pakkende stukken vinden; op kant twee wordt het na een nummer wat zoetsappig, al is Help Me Thru The Night (met zang van Eagles) wonderschoon en het afsluitende Emma (een eerbetoon aan zijn overleden dochtertje) erg indrukwekkend. Jarenlang vond ik het melige All Night Laundry Mat Blues het leukste stukje, maar ik ben wat volwassener geworden.
–
bazbo 0504: Rick Wakeman – Time Machine
En dan halverwege 1988 komt Wakeman ineens weer met een rockalbum. Bedoeling was een film, een theaterproductie, iets enorms weer, maar het kwam ook weer eens niet van de grond. Wat overbleef was deze elpee. Een verbazingwekkend aardige plaat ook nog. Opener Custer’s Last Stand begint bijna provocerend met dat typische Wakemangeluid en loopje. En ja, het is de legendarische Roy Wood die zingt. Later op de plaat horen we ook John Parr, Tracey Ackerman en Ashley Holt. Dave Paton op bas, Tony Fernandez op drums en ene John Knightsbridge op gitaar (op twee stukjes). Pakkende songs hier alom, zij het geen hoogvliegers. Grote uitzondering mijn inziens Ice: echt heel sterk. Schijnt dat Wakeman het zelf ook als een van zijn beste stukken ziet/hoort. Hoogst aangename plaat, die ik kocht op 31 augustus. Een van de weinige vinyluitgaven (uit Groot-Brittannië) heb ik en hij klinkt nog haarscherp. Er verscheen ook een cd-versie met ‘extended’ uitvoeringen van twee stukken en die ‘extensions’ voegden weinig toe, want ik heb die natuurlijk ook. Net zoals al het andere werk van Wakeman dat hierna verscheen. Dit is dus mijn laatste Wakeman op vinyl.
–
bazbo 0503: Rick Wakeman & Ramon Ramedios – A Suite Of Gods
Wat krijgen we nu? De hoes van deze is groen uitgeslagen! En dat terwijl ik heel zuinig ben op mijn vinyl en deze al meer dan twintig jaar niet uit de kast heb gehad. Ik kocht deze op 28 maart 1988. De samenwerking met klassieke tenor Ramedios beviel Wakeman kennelijk zo goed, dat hij nog een plaat met hem maakte. Deze dus. Het is een plaat over de Griekse mythologie. Geen orkesten, koren en rockbands: alleen toetsen en de zang. En in een enkel stuk wat spaarzame drums, gelukkig niet voorgeprogrammeerd uit de computer, maar levend ingespeeld door Tony Fernandez. De combi toetsen en stem pakt verbazingwekkend goed uit, moet ik zeggen. Hoogtepunt is het lange Hercules, waarin alles samen komt. Ik heb een van de weinige uitgaven op vinyl, dit is een Britse uit het jaar van verschijnen. Mooi om weer te horen!
–
bazbo 0502: Rick Wakeman – The Gospels
Het kan nog veel debieler. In 1987 brengt Wakeman zelfs zijn eigen kerkmuziek uit. Kerkorgel, synthesizer, piano, koorknapenkoor, klassiek geschoolde tenor Ramon Ramedios en verteller Robert Powell: alles lijkt te kloppen. Alleen de computerdrums klinken nergens naar. De platenmaatschappij die het dubbelalbum uitbracht deed niets aan promotie, zodat hij al snel in de obscuriteit verdween. Mij verbaasde het ook niet dat er al snel een compleet opnieuw opgenomen versie kwam van een andere maatschappij, die wél een en ander aan reclame deed. The New Gospels deed het dan ook veel beter. Toch is deze versie wat intiemer. Lang niet gehoord. Ik kocht hem op 21 april 1987 en heb de enige uitgave op vinyl. Best bijzonder.
–
bazbo 0501: Rick Wakeman – The Family Album
We blijven nog even in de stemmige sfeertjes van meneer Wakeman. Na Country Airs verscheen deze, onder de noemer ‘The Rick Wakeman New Age Collection’. Ik hield mijn hart vast, toen ik hem op 9 september 1987 kocht. Ook weer bij Free Record Shop. Thuisgekomen bleek het een verzameling instrumentale stukjes te zijn, ieder geïnspireerd door een gezinslid of huisdier. Aan de binnenkant van de klaphoes staan er daadwerkelijk foto’s van die gezinsleden en huisdieren. We zien zijn zoveelste vrouw, zijn ouders, zijn vijf kinderen (waaronder de twee zoontjes die later ook toetsen gingen spelen, al dan niet in Yes), de honden, de katten en de konijnen. Een bijzondere inkijk in het gezinsleven van een muzikant. De muziekjes zelf zijn net zo hartverwarmend en rustgevend, zonder dat het tenenkrommend wordt. Er staan waarlijk mooie melodietjes op, soms zelfs springerig vrolijk! Er zijn maar twee vinylversies van dit album (bedenk: rond 1987 was de cd definitief aan het doorbreken) en ik heb een Britse.
–
bazbo 0500: Rick Wakeman – Country Airs
De vijfhonderdste plaat! En het is een bijzondere. In 1986 brengt Wakeman plots een plaat met tien akoestische pianostukken uit. Tien klankschilderijtjes, geïnspireerd op een wandeling door de natuur. Op een New Age-label. Het idee is niet zo sterk, maar de tien stukken zijn prachtig: melodieus, sfeervol en onmiskenbaar vol typische Wakemanwendingen, melodieën en tegenmelodieën. Ik kocht een Nederlandse versie op 25 februari 1987 (bij Free Record Shop!) en deze plaat heb ik heel veel gedraaid. Op cd vond ik ‘m nooit, al is er wel een versie met alle stukken opnieuw opgenomen in 1992/1993, maar in een afwijkende volgorde en op een nogal digitaal klinkend mormel van een piano. Pas onlangs kwam een herdruk van het originele werk op cd uit en die heb ik gelijk aangeschaft. De plaat blijkt achteraf een soort ommekeer in het oeuvre van Wakeman te zijn: naast de rock- en projectplaten verschijnen er nu ook regelmatig werken met rustgevender piano- of synthesizermuziek erop.
