Bas Langereis leest u voor!

–

bazbo 0393: Rush – Exit … Stage Left
Dit is voor mij de allerbeste Rushplaat. Ik kocht hem een dikke week na mijn vorige, op 11 december 1986 bij Free Record Shop. Het is de eerste Nederlandse persing van deze liveplaat, die uitkwam in 1981. Op dit dubbelalbum vooral songs van de vier platen uit wat in mijn oren de gouden Rushtijd was: Farewell To Kings, Hemispheres, Permanent Waves en Moving Pictures. Je hoort hoe hard het trio moet werken om alles zo perfect mogelijk te laten klinken. Alex Lifeson is natuurlijk meesterlijk op zijn gitaren, Neil Peart blijft de drumprofessor en Geddy Lee maakt heel veel indruk met zijn baswerk, rhythm gitaar, synths en debiel scherpe stem. Eigenlijk is alles goed op dit album, maar voor mij zijn de hoogtepunten YYZ, Jacob’s Ladder en Xanadu.

–

bazbo 0392: Rush – All The World’s A Stage
Liveplaat uit 1976 van deze Canadese progrockers. Ik kocht ‘m op 2 december 1986 en ik heb geen idee meer wat me daartoe bracht. Volgens mij had ik nog nooit iets van Rush gehoord. Ik heb trouwens een Nederlandse versie uit het jaar van verschijnen. Wat ik me ook helemaal niet meer kan herinneren, is dat kant 1 en 4 op de ene plaat staan (terwijl kant 4 op het label ‘kant 2’ heet) en op de andere plaat kant 2 en 3 (terwijl het label 1 en 2 noemt). Beetje verwarrend. Ik denk dat het productiebedrijf nogal gehaast (in a rush) was. Grapje. Slecht grapje. Wat zeker niet slecht is, is de geboden muziek op deze plaat. Het zijn concertopnames van de tijd dat Rush nog ‘ruig’ was en geen synthesizers in gebruik had. Dat kwam hierna. Mooie rauwe registratie, dit. De versie van 2112 springt eruit en vooral By-Tor And The Snow Dog met het indrukwekkende instrumentale deel vind ik heel gaaf. Leuk om dit weer eens te horen na vijfentwintig jaar. Prima plaat, maar haalt het niet bij de volgende in de kast.

–

bazbo 0391: Roxy Music & Bryan Ferry – Street Life – 20 Great Hits
Kijk. Deze verzamelplaat kocht ik op 27 november 1987, bij Free Record Shop. Het is een dubbelelpee uit 1986 en ik heb een Duitse versie van dat jaar. Al het grote werk van Roxy Music en de solohits van Bryan Ferry staan erop. Mooi om te horen hoe Roxy Music en dan vooral het beestachtige synthwerk van Brian Eno zijn tijd ver vooruit was. Ik vind het tijdloos en nog altijd prachtig en het smaakt naar meer.

–

bazbo 0390: Diana Ross – Why Do Fools Fall In Love
A ja, mevrouwtje Ros. Toen De Vrouw zei dat ze een plaat van Diana heeft, had ik gehoopt dat het die met Upside Down erop zou zijn, maar helaas. De eerste twee liedjes van deze plaat uit 1981 zijn veelbelovend; daarna is het saaie discomeuk en dat verschrikkelijke zeiklied Endless Love. Het zal heus wel kwaliteitspop zijn, maar aan mij is het niet besteed.

–

bazbo 0389: Rondo Veneziano – Venezia 2000
De worst compleet. Op deze plaat uit 1983 meer van hetzelfde hetzelfde. Nu in één lange suite. Opvallend is dat op de hoes geen enkele muzikant staat vermeld. Dat doet me vermoeden dat het toch allemaal uit de synthesizer komt. Gelukkig zijn de platen kort. Laten we De Vrouw op onze blote knieën bedanken.

–

bazbo 0388: Rondo Veneziano – Rondo Veneziano
Net als je denkt dat je zondag niet meer stuk kan, komt dit voorbij. Deze plaat uit 1980 is van De Vrouw. Rondo Veneziano was een Italiaanse aangelegenheid (goh) die begin tachtiger jaren zeer populair was. Mozart en Italiaanse lichte muziek met een discodreun eronder. Maar dan niet computergestuurd. Zoiets. Het resultaat: eenheidsworst met een hoog NCRV-gehalte. Niet erg. Voor een zondag, dan.

–

bazbo 0387: Rogue – Let It Go
Geweldig leuke jaren zeventig pop van deze band rondom Guy Fletcher! Deze plaat uit 1976 kent slechts vier versies en De Vrouw heeft de Nederlandse. O, wat verlang ik soms terug naar de betere tijden van veertig jaar geleden…

–

bazbo 0386: Kenny Rogers – At His Best
Deze is van De Vrouw, hoor! Nederlandsch verzamelplaatje uit 1988 met vooral werk uit de vroegere periode (jaren zeventig met The First Edition) van deze dikke cowboy, die tegenwoordig op zijn tachtigste helemaal niet meer zo dik is. Gelukkig is dit de laatste Rogersplaat in de kast. Daar blijven ze voorlopig ook.

–

bazbo 0385: Kenny Rogers – Duets
Ook deze is van De Vrouw. Soort verzamelaar uit 1984 met duetten. Eentje met Sheena Easton, eentje met Kim Carnes (van het album Gideon) en de rest met Dottie West. Zwijmelzeurzooi.

–

bazbo 0384: Kenny Rogers – Eyes That See In The Dark
Deze is ook van De Vrouw. Tijdens het tweede nummer zei ik haar: ‘Volgens mij zitten de gebroeders Gibb hierachter.’ Een blik op de hoes en jawel: de gehele plaat is in 1983 geproduceerd en geschreven door Barry en zijn broeders Gee. En ik moet zeggen: dat maakt hem goed verteerbaar. Ik zal hem niet snel meer opzetten, maar het zijn stuk voor stuk mooie liederen hierop. Opvallend is dat meneer Rogers ook gelijk gaat zingen/klinken zoals Barry. Grote hit is het duet met Dolly.

–

bazbo 0383: Kenny Rogers – Grootste Hits
Deze is ook van De Vrouw. Verzamelaar uit 1980. Er staan zowaar ook wat countryliedjes op. Verder zwijmelmeuk.

–

Vrijdag 18 januari:
Geen wekker. Zeven uur op. Een half uurtje later heb ik de werklaptop open en doe ik wat korte werkzaamheden. Half negen wandel ik naar de Kap. Daar heb ik een overleg met de directeur en een interne communicatiemedewerker; samen maken we een jaarplanning voor de artikelen die ik in 2019 maandelijks ga schrijven voor een wijkkrant. Halverwege de ochtend ben ik weer thuis. De Vrouw is de deur uit; op bezoek bij haar Zzus in het ziekenhuis in Ede. Ik werk nog wat, lunch en werk nog wat meer. Tussendoor draai ik vinyl. De Vrouw is rond half drie terug. Het gaat beter met de Zus dan afgelopen dinsdag, ze is beter aanspreekbaar en helderder en dat is een mooi bericht. Ik werk nog door tot na half vijf. Dan doe ik de werklaptop dicht. De Zoon en Onze Vader zijn er rond zes uur. We wandelen naar een restaurant in het centrum. Daar trakteert Vader op een verlaat kerstetentje. Het eten is redelijk, de omgeving toch wat lawaaierig, maar we hebben plezier en daar draait het om. Iets voor half tien zetten we Vader weer op de bus naar huis. Thuis werk ik de webstek bij en lees en luister ik nog heel even tot het bijna elf uur is.
Muziek vandaag: Chronicles Of Man (Rick Wakeman), Live Au Bataclan (Sapho), Zarx & Johnson / Lawaii Op Hawaii (12″ single) (Orgel Vreten), De Man & Zijn Machine (Orgel Vreten), Sailor (Sailor), Moonflower (Santana), het plaatje dat mee kwam met de PROG (allerlei), Somnium (Jacco Gardner)

–

Donderdag 17 januari:
Niet heel veel beter geslapen. Vraag niet waarom. Ik zei toch niet te vragen waarom? Waarom doe je het dan toch? Dat doe ik toch ook niet? Of toch wel. Op de werkplek weer lekker veel te doen. Een jaargesprek, bijvoorbeeld. Over hoe ik mijn komende jaar zie. Ik zie wel wat er voorbij komt, is mijn plan. Dat levert stof voor een leuk gesprek. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. Ook in de middag lekker veel. Ik krijg niet alles af wat ik had gepland, maar morgen is er weer een dag. Half zes thuis. De Vrouw serveert een schotel van kalkoen, ui, doperwten en groene asperges, met een pittige salade van komkommer, bosui en blauwe bessen. We hebben het over De Schoonzus, die gisteren weer is opgenomen in het ziekenhuis. Ik was af, werk de webstek bij en lees en luister tot half elf.
Muziek vandaag: Of Monsters And Birds (Monika Roscher Bigband), Valkyrie (Glass Hammer), Friendship (Rikard Sjöblom’s Gungfly)

–

Woensdag 16 januari:
Geen wekker. Kwart voor acht op. Uurtje later wandel ik naar de Kap. Daar handel ik wat mail af en vervolgens ga ik terug. Thuis even een verwijsbrief halen en dan wandel ik naar een kaakchirurg/orthodontist voor advies over mijn gebit. Ik mis al een paar jaar twee (melk)kiezen en mijn ondertanden zijn af en toe in beweging. Ik wil weten wat eraan te doen is en wat eventuele kosten zijn. Ik krijg een uitgebreid consult. Probleem is dat mijn onderkaak veel korter is dan de bovenkaak; de ondertanden botsen als het ware tegen mijn verhemelte. Op zich geen ramp; tanden groeien gewoon door totdat ze ergens tegenaan komen. Een orthodontistische behandeling alleen gaat het niet worden; iIn mijn twee ‘gaten’ kan het beste een implantaat, maar dat lost het probleem van de bewegende voortanden niet zo op. Een ander groot probleem is een bovenkies, die doorgroeit boven het ‘gat’ in mijn onderkaak. Opnieuw overleg met de tandarts, dus. Fijn. Ben ik iets opgeschoten? Een beetje. Op de terugweg wandel ik langs de biowinkel. Thuis koffie met De Vrouw. Die gaat om half een naar het werk. Ik lunch, handel wat zaken af, lees en luister. Eind van de middag ga ik een ronde hardlopen. Thuis maak ik eten voor mijzelf. Ik bak kastanjechampignons en andijvie en voeg dan het restant boerenkoolschotel van gisteren toe. Hoop kaas eroverheen en klaar. Kleine afwas. Telefoon met Onze Vader; we gaan vrijdagavond uit eten. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. De Vrouw is er om half negen. Even bijkletsen. Tien uur ga ik weer slapen of wat daarvoor mag doorgaan.
Muziek vandaag: Somnium (Jacco Gardner), All The World’s A Stage (Rush), Exit… Stage Left (Rush), Deliverance (Opeth), Chocolate Kings (PFM), Jetlag (PFM), Damnation (Opeth)

–

Dinsdag 15 januari:
Heel klein beetje beter geslapen. Op de werkplek flink bezig. Collega gaat twintig uur minder werken en we overleggen in het team wat ieders wensen en verwachtingen zijn. Nog even afwachten hoe het allemaal uitpakt. Tussen de middag wandel ik door het bos. Ook in de middag verzet ik veel werk. Half zes thuis. De Zoon eet mee en vertelt over van alles. We blijven wel zorgen houden om zijn kwetsbaarheid; anderen maken er soms misbruik van, zo lijkt het. Zo heeft hij zijn handtekening weer eens gezet onder een contract dat een verkoper hem aan de voordeur aanbood. De Vrouw serveert de schotel van gehakt, ui, peper, spek, knolselderij en boerenkool. Ik was af; De Vrouw bekijkt met De Zoon zijn administratieve situatie. Hij begrijpt het allemaal goed, maar het lukt hem niet te ordenen en dus stapelt allerlei (digitale) post zich op. De rest van de avond lees en luister ik tot een uur of half elf.
Muziek vandaag: Photos Of Ghosts (PFM), The World Became The World (PFM), Summer Dancing (Judy Dyble & Andy Lewis)

–

Maandag 14 januari:
Slapen gaat niet zo heel goed. Toch sta ik opgeruimd op. Op de werkplek is veel te doen. Ik doe ook veel. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en zon. Ook in de middag veel. Half zes thuis. Ik ga zo ongeveer gelijk mijn ronde hardlopen. Het heeft de hele middag geregend, maar nu is het opgeklaard. Lopen gaat lekker. Thuis maak ik de stoemp van zaterdag warm en die eet ik op. Met kaas. Afwas. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. De Vrouw is er om negen uur. Bijpraten. Tien uur probeer ik weer te gaan slapen.
Muziek vandaag: Live at Pompeii (David Gilmour)

–

Zondag 13 januari:
Acht uur wakker. Koffie. Meer koffie met De Vrouw. Vinyl. Ik doe wat voorbereidend werk voor mijn bezoek aan de orthodontist woensdag. De Zoon is er om half twee voor een lunch. Ik was af en stofzuig. Erna wandel ik het centrum in – het is even droog – en koop in een supermarkt wat sla en ander kleins. Thuis weer vinyl. Dan maak ik eten. Ik warm de soepen van donderdag en vrijdag op, maak een salade van bosui, komkommer, aardbei en blauwe bes, bak biefstukken en schenk rabarberlimonade. Het smaakt zeer goed. Ik was weer af. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. Tien uur.
Muziek vandaag: Somnium (Jacco Gardner), Nexus (Virgil Howe & Steve Howe), Grootste Hits (Kenny Rogers), Eyes That See In The Dark (Kenny Rogers), Duets (Kenny Rogers), At His Best (Kenny Rogers), Let It Go (Rogue), Rondo Veneziano (Rondo Veneziano), Venezia 2000 (Rondo Veneziano), Why Do Fools Fall In Love (Diana Ross), Street Life – 20 Great Hits (Roxy Music & Bryan Ferry), Live In Chicago – June 28, 2017 (King Crimson), De Man & Zijn Machine (Orgel Vreten)

–

Zaterdag 12 januari:
Half negen wakker. Koffie en de foto’s van gisterenavond ordenen en bewerken. De Vrouw is ook op tijd uit bed. We horen vinyl. Halverwege de ochtend loop ik door de lichte regen naar de slager en biowinkel. Op de terugweg is het geen lichte regen meer. Aansluitend ga ik nog naar de markt voor fruit. De Zoon ziet een fietstocht door de plensbui niet zo zitten, dus lunchen we met z’n tweetjes. Erna was ik af. De bestelde gehoorbeschermers zijn er. Ik hang een spiegel in de hal en een schilderijtje op het toilet op en draai de kraan bij de waskom in de badkamer vast. Dan lees ik de krant en hoor ik vinyl. Eind van de middag maak ik avondeten: een stoemp van pastinaak, knolselderij, spek, ui en andijvie. Erbij een salade van bosui, komkommer, aardbei en blauwe bes. Nog meer vinyl. Na de afwas ga ik een ronde lopen. Het is even droog. Lopen lukt. In de avond werk ik de webstek bij en ga ik lezen en luisteren tot het half elf is.
Muziek vandaag: Night Airs (Rick Wakeman), De Man & Zijn Machine (Orgel Vreten), Zarx & Johnson / Lawaii Op Hawaii (12″ single), Refugee (Refugee), The Desert Music (Steve Reich), Turn Of The Cards (Renaissance), Can’t Slow Down (Lionel Ritchie), Robbie Robertson (Robbie Robertson), Fallen Angel (12″ single) (Robbie Robertson), Gideon (Kenny Rogers), Lazarus (cd-single) (Porcupine Tree), Deadwing (Porcupine Tree), Talking With Strangers (Judy Dyble)

–

bazbo 0382: Kenny Rogers – Gideon
Deze is van De Vrouw! Deze plaat komt uit 1980 en is volgens mij zo’n beetje zijn laatste waarop hij nog wat country-achtig klinkt. Daarna werd het vooral softpop en zwijmelzooi, al dan niet in duet met een grootheid. Ook op dit album nogal wat kaarslichtkost. Opvallend: alle stukken zijn gecomponeerd door Kim Carnes, die ook een duet met de grote grijze geitenbreier zingt en veel achtergrondkoortjes doet. De Vrouw heeft een Nederlandse versie mét poster erin en aan de gaatjes in de poster te zien heeft ze hem ooit opgehangen gehad.

–

bazbo 0381: Robbie Robertson – Fallen Angel (12″ single)
Een van de singles van het soloalbum van Robertson. Deze kocht ik op 24 oktober 1989, volgens mij stond hij in de uitverkoopbakken. Naast het titelnummer en een albumnummer, ook een nieuw lied dat niet op de elpee staat: Tailgating. Heel spectaculair is dat niet, toch leuk om te hebben. Het titelnummer blijft mooi. Dreigend, spookachtig. Een mooi eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Band-muzikant Richard Manuel.

–

bazbo 0380: Robbie Robertson – Robbie Robertson
In 1988 las ik een recensie in de Music Maker en diezelfde week, op 27 juli 1988, kocht ik de elpee. Het is een Britse/Europese versie uit het jaar van verschijnen (1987) Magistrale plaat van de Grootmeester van The Band. Dit is geloof ik zijn eerste soloplaat. Er staan schitterende songs op. Opener Fallen Angel zet de toon (met de spookachtige stem van Peter Gabriel (!), Showdown At Big Sky en Broken Arrow zijn twee hoogtepunten en Somewhere Down The Crazy River is de hit. Lang niet gehoord, deze. Mooi!

–

bazbo 0379: Lionel Ritchie – Can’t Slow Down
Plaat van De Vrouw. Een Franse uitgave uit 1983. Geen kwaad woord over deze sympathieke zangert. Zijn plaat vind ik niet zo veel aan. Grote hits staan erop en een boel andere dansbare stukken en zwijmelaars. Geen woorden aan vuil maken.

–

bazbo 0378: Renaissance – Turn Of The Cards
Ook van deze weet ik niet wanneer ik hem kocht of kreeg. Volgens mij komt ook deze van een beurs vijftien jaar geleden. Ik heb een eerste Europese/Britse versie. Niet veel gedraaid. Heel veel mooi werk op deze plaat uit 1974. Mevrouw Annie Haslam zingt als een … eh … als Annie Haslam. Iets met engeltjes of zo. Hoogtepunt is Mother Russia.

–

bazbo 0377: Steve Reich – The Desert Music
Deze is ook gaaf. Begin 1988 las ik ergens in een muziekblad een recensie van deze plaat en op 22 februari kocht ik ‘m, zonder dat ik ooit ook maar wat had gehoord. Thuisgekomen viel ik zowat van mijn stoel. Wat was dit voor prachtigs? Reich maakt ‘minimale’ muziek, maar ik vind het niet zo minimaal, eerder repeterend. Het arrangement met orkest en koor geeft het stuk echt een ‘vol’ geluid. Beetje vreemd dat ik dit bij de pop en rock heb staan, maar bij ‘klassiek’ past het ook niet echt. Maakt het wat uit? Mij niet. Later kocht ik meer werk van Reich (op cd). Mijn elpee is een Europese versie uit het jaar van verschijnen: 1985.

–

bazbo 0376: Refugee – Refugee
Het zat Lee Jackson en Brian Davison niet mee. Begin 1970 zei hun bandleider Keith Emerson de band vaarwel en doekte daarmee The Nice op om zelf enorm succesvol te worden met Emerson Lake & Palmer. De twee probeerden wat solo, maar het lukte niet. Gelukkig was daar een nieuwe toetsenist: de Zwitser Patrick Moraz. In 1974 nam het drietal deze plaat op. Ze deden een korte tour en toen kreeg Moraz een telefoontje van ene Chris Squire: of Moraz eens met zijn band Yes wilde komen repeteren? En dus zaten Jackson en Davison opnieuw zonder band; hun verdere carrière is daarna nooit goed van de grond gekomen. Op deze elpee staat fenomenaal werk in de beste Nice/ELP/Yes-progtraditie. De stem van Jackson vind ik niet zo sprekend, maar gelukkig is het leeuwendeel van de plaat instrumentaal. Moraz brengt zijn typische vloeiende melodielijnen in. Ik weet niet meer wanneer ik deze kocht; het was tweedehands ergens op een beurs een jaar of tien geleden, meen ik. Het is wel een originele Duitse versie uit 1974. Prachtplaat, weer eens.

–

bazbo 0375: Orgel Vreten – Zarx & Johnson / Lawaii Op Hawai (12″ single)
Deze maxisingle kreeg ik gisterenavond bij de elpee die ik kocht. Meer van dezelfde waanzin van het vijftal. En lekkâh!

–

bazbo 0374: Orgel Vreten – De Man & Zijn Machine
Barst, heb ik net de P gehad, koop ik gisterenavond iets met een O. Belachelijk goed concert van Orgel Vreten in Gigant. Wat een waanzin. En nog swingend ook. De twee duellerende orgels zijn het centrale punt van de band, maar hét podiumbeest is Arno Bakker met zijn trombone, sousafoon en ontregelende capriolen. Op deze plaat komt het allemaal net niet over, maar toch is het een feest van herinneringen aan een klasseconcert.

–

bazbo 0373: Prince And The Revolution – Around The World In A Day
De Europese versie van deze plaat uit 1985 kocht ik op 22 juli 1988. Hij staat vol fijne psychadelische songs. Een van de beste platen van de kleine geilneef, al ken ik niet eens zo heel veel van hem. Ik heb wel één Prince-elpee!

–

bazbo 0372: Elvis Presley – Elvis The Moviestar – 20 Original Hits
Deze behoort tot de eerste tien platen die ik ooit kocht. Op 8 februari 1980 was ik nog veertien jaar. Ik had een klasgenootje dat helemaal weg was van Elvis en ik was nogal verliefd op ‘r en probeerde te snappen wat ze er nou zo leuk aan vond. In die tijd waren op televisie de speelfilms met Elvis nogal eens te zien en die zat ik dan met mijn moeder te bekijken. De films vond ik niet zo veel aan, maar de muziek vond ik heel aardig. Nu ik het allemaal zo terug hoor, vind ik dat nog steeds. Op deze Nederlandse verzamelplaat uit 1979 staan twintig grote hits. Ik weet niet of ze allemaal uit films komen, maar wat kan mij dat nou schelen? Het klasgenootje zag ik jaren later nog eens terug en ik heb daar hier op FOK! nog eens over geschreven.

–

bazbo 0371: Pink Floyd – One Slip (12″ single)
Behalve het – in mijn ogen vrij nietszeggende – titelnummer staat er de albumversie van Terminal Frost op en de echt interessante liveversie van Dogs Of War. Ik kocht de Britse 12″ versie (dit keer geen ‘poster cover’) op 12 september 1988.

–

bazbo 0370: Pink Floyd – On The Turning Away (12″ single)
Hé, deze is mooi! De hoes is een poster van de Momentary Lapse Of Reason elpee! Dat wist ik geeneens meer. Blijkt nog een verzamelaarsobject te zijn ook; op Discogs gaat hij voor tientallen euro’s. Ik kocht hem op 23 december 1987. Op de tweede plaatkant staan twee liveversies: het titelnummer en Run Like Hell.

–

bazbo 0369: Pink Floyd – A Momentary Lapse Of Reason
Ik krijg deze elpee op 5 december 1987 van Sinterklaas. Hij is dan net verschenen. Pink Floyd is dan voornamelijk David Gilmour met Nick Mason. Rick Wright is erbij, maar heeft geen prominente rol. Verder een boel sessiemuzikanten aan het werk. Dat werk bestaat voornamelijk uit compacte songs. Er staat mooi spul op, hoor. De opener Signs Of Life is bijna provocerend met die kabbelende natuurgeluiden en die zo kenmerkende gitaar. Dogs Of War vind ik prachtig en de zo typische afsluiter Sorrow is wat mij betreft zo’n beetje het hoogtepunt van de plaat. Geen slecht werk, maar ik mis de diepgang en het psychopatische van Waters.

–

bazbo 0368: Pink Floyd – The Final Cut
Velen vinden het een van de minste Floydplaten; ik vind het een van de betere. Het is dat duistere, dat beangstigende dat ik zo mooi vind in het werk van Waters. Want het is vooral Waters die hier klinkt. De overige bandleden vervullen slechts een bijrol en Wright lag zelfs helemaal uit de band in deze tijd. Mijn versie is een Amerikaanse heruitgave uit een onbekend jaar, maar het moet ergens tussen 1983 (toen deze elpee verscheen) en 1988 zijn geweest, want ik kocht ‘m op 20 januari 1988. Mooiste liedje? One Of The Few of toch maar Paranoid Eyes.

–

bazbo 0367: Pink Floyd – The Wall
Eind 1979 had een achterbuurjongen deze elpee gekocht. ‘Mooi wel,’ zei hij, ‘alleen weet ik niet waarom het zo nodig weer een dubbelelpee moest worden.’ Ik kende de band niet goed, hoorde de elpee bij hem in zijn jongenskamer en vond hem erg mooi. Toen ik zelf muziek ging kopen en over de band ging lezen, kon die opmerking van hem eigenlijk helemaal niet plaatsen, want de enige dubbelelpee die Pink Floyd voor 1979 had uitgebracht was Ummagumma en die was van 1969! Sloeg dus gewoon helemaal nergens op. Ik begrijp wel iets van dat het krachtigste spul op de eerste plaat staat, maar zelf vind ik dat op de derde en vierde kant alle puzzelstukken zo mooi in elkander vallen. Voor mij is Hey You het sterkste stuk, maar ik zie het hele album als één geheel. Ik kocht mijn versie (waarschijnlijk ook weer een heruitgave) op 30 oktober 1987, opnieuw bij de V&D. Legendarisch album, echt gaaf, maar voor mij niet het allersterkste werk van de band.

–

bazbo 0366: Pink Floyd – Wish You Were Here
Het zal in 1979 of 1980 zijn geweest. Mijn oudste broer had van iemand wat platen geleend, waaronder deze. Toen hij een keer naar school of zijn baantje was, sloop ik naar zijn slaapkamer en draaide ik deze plaat. Ik was helemaal overdonderd. Dit moest ik hebben. Ik nam hem gelijk op een cassettebandje op. Dat bandje was al snel helemaal kapotgedraaid. In de zomer van 1985 had ik een vriendinnetje dat deze plaat had en we draaiden hem samen heel veel. Pas op 16 oktober 1987 kocht ik mijn eigen exemplaar, ook weer bij V&D. Lange tijd kon ik deze plaat niet horen zonder in huilen uit te barsten. Mijn versie is ook weer een heruitgave, ik vermoed uit de UK. Deze heeft het zwarte folie eromheen, de binnenhoes met de foto’s erop en de fotokaarten erin. Ik moet zeggen dat ik deze plaat uit 1985 nog altijd de ultieme Floydplaat vind. Het is eigenlijk een lange suite met slechts vier delen, met het almachtige Shine On You Crazy Diamond als hoogtepunt. Kippenvel, ook vandaag weer.

–

bazbo 0365: Pink Floyd – The Dark Side Of The Moon
Wat kan ik over dit album zeggen dat nog niet is gezegd? Niet veel. Ik kocht hem pas op 23 oktober 1987. Bij V&D. Er zijn zo veel versies dat ik er niet heel wijs uit kan worden. Ik zal een herdruk hebben, uit de UK, in ieder geval. Met klaphoes en de twee posters. De pyramideposter heeft jarenlang op mijn zolderkamer in het ouderlijk huis gehangen. Klassieke plaat, dat ook.