Bas Langereis leest u voor!

–

–

–

–

–

–

–

bazbo 0499: Rick Wakeman – Live at Hammersmith
Liveplaat uit 1985, die ik kocht op 1 maart in het jaar erop. Wakeman speelt hier met zijn English Rock Ensemble en helaas is de zang van Roger Newell zeer zwak. Gelukkig is het merendeel van de stukken instrumentaal. Wat we horen zijn uittreksels van de drie ‘grote’ platen Six Wives, Journey en Arthur. Bij tijd en wijle zijn de toetsengeluidjes ook nogal cheesy en plastic en goedkoop. De geweldige synthesizersolo’s in Merlin komen bijvoorbeeld helemaal niet uit de verf. Muziektechnisch staat het allemaal als een huis, alleen klinkt het gewoon niet goed. Eigenlijk is alleen het stuk Three Wives echt helemaal dikke prima. Nou ja.

–

bazbo 0498: Rick Wakeman – Silent Nights
Hoppa, de volgende Wakeman. Deze verscheen in 1985 en ik kocht een originele eerste Britse versie op 14 mei 1985. Deze vind ik iets minder sterk dan de voorganger. Een zwik aardige rocksongs en twee instrumentaaltjes. Die instrumentaaltjes schieten er dan ook gelijk bovenuit. Van de rocksongs blijven vooral The Opera, Glory Boys (net geen hitje) en That’s Who I Am hangen. De zang door Roger Newell is niet zo krachtig, dat zal er ook mee te maken hebben. The Dancer is een cabaretesk lied, waarin Wakeman zelf ‘zingt’. Het instrumentale Elgin Mansions is een klein meesterwerkje.

–

bazbo 0497: Rick Wakeman – Cost Of Living
In 1983 komt Wakeman met een sterke plaat. Ik koop hem op 16 februari 1984, de Europese versie. Er staat divers spul op. Deels vocaal, voorzien van teksten door Tim Rice, deels instrumentaal. Opener twij is een geinig piano-introotje, Pandemonium, One For The Road en Happening Man zijn krachtige rocksongs, Monkey Nuts is een melige meebruller en Bedtime Stories is een slaapliedje. Hoogtepunten zijn het schitterende Gone But Not Forgotten (dat Wakeman tot aan de dag van vandaag tijdens pianoconcerten speelt), het complexe Shakespeare Run en het lange en indrukwekkende Elegy – Written In A Country Churchyard, het gedicht van Thomas Gray met orkestrale muziek van Wakeman. Ook al heel lang niet gehoord, deze. Fijne plaat.

–

bazbo 0496: Rick Wakeman – Rock n’ Roll Prophet
In 1982 brengt Wakeman een plaat uit die al drie jaar op de planken lag. Allerlei gedoe met platenmaatschappijen maakte het hem onmogelijk ‘m eerder te laten verschijnen. Er is meer gedoe: er is geen vocalist beschikbaar voor de zangpartijen van de drie liedjes die erop staan. Noodgedwongen zingt Wakeman ze zelf in. Het zijn tamelijk melige liederen. Voor één lied laat hij een heuse videoclip maken, maar die raakt zoek ergens in een studioarchief om pas dertig jaar later ergens boven water te komen. Wakeman, ook nog eens net gescheiden, legt het aan met een van de dames die op de voorkant van de hoes te zien is, maar het huwelijk strandt binnen een jaar. Dan maar de dame van de achterzijde van de hoes, moet hij hebben gedacht. Op de achterzijde staat model Nina Carter, bekend van niet heel nette films. Met haar begint hij zijn derde of vierde huwelijk, weet ik ook veel. Tot overmaat van ramp heeft platenmaatschappij Moon Records die het album wél uitbrengt helemaal niets over voor promotie van de plaat, zodat hij al snel in de obscuriteit verdwijnt. Er zijn ook maar drie vinylversies van verschenen en ik vind de allereerste Britse persing toevallig in de winkel op 17 mei 1984, de dag dat ik negentien jaar oud word. Op het album dus drie melige liedjes en vijf instrumentaaltjes, waarvan er enkele zeer de moeite waard zijn. Een jaar of twintig geleden verscheen het album in een uitgebreidere versie op cd; vier instrumentale giermoogstukken staan kriskras tussen de nummers van het originele album, waardoor de logische volgorde van de plaat compleet verstoord is. Het origineel blijft alles bij elkaar een bijzondere pretplaat.

–

bazbo 0495: Rick Wakeman – G’olé!
Oja! Ook al meer dan twintig jaar niet gehoord. Op 4 maart 1987 kocht ik de eerste Nederlandse versie van dit album uit 1983. Dit is de officiële soundtrack bij de officiële film over de 1982 World Cup voetbal. Geinig project. Het resultaat: twaalf luchtige instrumentale stukjes met piano en vaak nogal kitscherige toetsengeluidjes. Compositorisch zeer aangenaam, dat wel. Leuk zondagmuziekske.

–

bazbo 0494: Rick Wakeman – 1984
27 oktober 1983. Nog twee maanden en vier dagen te gaan. Dan is het 1984. Ik koop alvast dit album, een eerste Britse versie uit het jaar van verschijnen: 1981. Het is het zoveelste grote project van Wakeman. Er zou een film en een enorme tour met toeters en bellen komen, maar dat lukt niet. Wat overblijft, is dit album en het is een bijzonder sterke plaat. Gastrollen voor Chaka Khan, Steve Harley, Tim Rice (die ook de teksten schreef) en ene meneer Jon Anderson. De openingssuite scheurt lekker met dat geweldige Hammond en de finale – het titelnummer – is het absolute hoogtepunt. Deze plaat heb ik nooit op cd gevonden (of idioot duur) en deze elpee heb ik al meer dan twintig jaar niet gehoord, dus ik zit hier waarlijk te smullen. Mooi werk, dit.

–

bazbo 0493: Rick Wakeman – Rhapsodies
Aha! Wakemans verzameling domme deunen! In 1979 had Wakeman alweer vaarwel gezegd tegen Yes (het was pas de tweede keer en er zouden nog minstens drie keer volgen) en dus had hij alle tijd om zich toe te leggen op zijn solocarrière. Nog steeds wonend in Zwitserland maakte hij deze collectie met zeer gemakkelijk in het gehoor liggende stukjes. Bij vlagen is het nogal melig en niet alles is even geslaagd. Toch staat er geinig spul op deze dubbelaar. Een discoversie van Rhapsody In Blue? Yep. Bombay Duck, Big Ben, het mooie Sea Horses, een dronken Swan Lager, de Wooly Willy Tango, een prachtversie van Summertime: Wakeman is van allerlei markten thuis. Ik kocht de plaat op 17 mei 1983, de dag dat ik achttien jaar werd. Denk dat ik hem dus kreeg voor mijn verjaardag. En ik heb er nóg eentje, jaren later gekregen van iemand en ik kan me niet meer herinneren van wie. Mijn eigen plaat is een Europese uitgave uit 1979 en de gekregen plaat is een Amerikaanse, ook uit dat jaar. Bizarre boel, dit.

–

bazbo 0492: Rick Wakeman – Rick Wakeman’s Criminal Record
Op 19 mei 1983 kocht ik deze elpee, een Amerikaanse versie uit het jaar van verschijnen, 1977. Op deze plaat staan Yesmaatjes Chris Squire en Alan White de heer Wakeman bij. Het album gaat over allerlei verschijningen van overtredingen, rechtspraak en criminaliteit. Van The Statue Of Justice tot Crime Of Passion, van The Chamber Of Horrors tot The Birdman Of Alcatrazz en van Judas Iskariot tot The Breathalizer. Vooral plaatkant 1 vind ik geweldig; plaatkant 2 is meer akoestisch met het enorme kerkorgelstuk Judas als indrukwekkende apotheose. Dit is wel een van mijn favoriete Wakemanplaten.

–

bazbo 0491: Rick Wakeman – White Rock
Op 8 augustus 1983 was ik in Concerto, Amsterdam. Daar kocht ik deze plaat tweedehands. De buitenhoes ontbrak en ik kreeg hem voor een paar gulden mee. Het blijkt een originele Nederlandse versie te zijn uit 1976. In dat jaar was Wakeman terug in Yes. Hij woonde op dat moment tijdelijk in Zwitserland om de muziek te maken voor de officiële documentaire over de Olympische Winterspelen van dat jaar. Het resultaat staat op deze plaat. Typische Wakemanmuziek: instrumentaal, veel Moog, af en toe een klassiek koor, prachtmelodieën en voor die tijd opzienbarende nieuwe geluiden. Het geïmproviseerde After The Ball speelt Wakeman nog altijd tijdens zijn akoestische pianoconcerten.

–

bazbo 0490: Rick Wakeman and the English Rock Ensemble – No Earthly Connection
Na The Six Wives, Journey en Arthur vroeg de muziekpers zich af wat het volgende megaproject van Wakeman zou worden: de Tweede Wereldoorlog? de bijbel? Wakeman genoot: ‘Ik had meer het complete werk van Shakespear in gedachten, maar ik vind de teksten niet zo goed.’ En dus kwam hij in 1976 op de proppen met deze plaat. Opnieuw iets concepterigs, zij het wat vaags over muziek, leven en het verband daartussen. Geen koor en orkest dit keer, maar een rockband met twee blazers erbij. Dat geeft een geheel ander geluid. Het half uur durende Music Reincarnate beslaat tweederde van de plaat en daarna volgen nog twee kortere stukken: The Prisoner en The Lost Cycle. Ik kocht mijn plaat tweedehands op 16 februari 1984 en het is een Europese heruitgave uit 1978. Alleraardigst is dat het originele hoesontwerp erin zit, dus met bedrukte binnenhoes en met het zilverfolie, dat je in een koker moet draaien en op de hoes moet zetten, zodat je Wakeman via de koker kunt zien. Een zeer sterk album in het immense oeuvre van Wakeman.

–

bazbo 0489: Rick Wakeman – The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table
Welja. Een plaat over het heldenepos van Koning Arthur, waarom ook niet? Grotendeels met hetzelfde bandje en orkest en koor opgenomen als Journey, maar nu in de studio. De plaat verscheen in 1975; ik kocht hem op 8 augustus 1983. Tweedehands en ik blijk een originele Nederlandse versie uit 1975 te hebben, compleet met het uitgebreide boek dat er toen bij zat. Veel ‘klassiekers’ op deze plaat. De openingsmaten van opener Arthur zijn jarenlang de herkenningstune van een radioprogramma geweest (en het is me compleet ontschoten hoe dat programma heette. ‘Gaten graven!’ Het Stenen Tijdperk, kan dat?), maar de absolute klapper is het instrumentale Merlin The Magician, met de spectaculaire Moogsolo’s en het razendsnelle piano-outro. Toen de hele plaat voor het eerst live uitgevoerd moest worden, huurde Wakeman het Wembley stadion af. Waar hij geen rekening mee had gehouden, was dat het stadion op zijn gehuurde dagen voorzien was van ijs voor een of ander schaatsevenement. Dat ijs kon niet weg. En dus zijn er tijdens het optreden ijsdansende ridders te paard te zien. Nogal hilarisch en uiteindelijk legendarisch.

–

bazbo 0488: Rick Wakeman – Journey To The Centre Of The Earth
Toen deze plaat uit kwam in 1974, was Wakeman alweer uit Yes gestapt. Tijd genoeg dus om zijn droom uit te werken: een groot muziekstuk, geïnspireerd op het boek van Jules Verne. Voor dit ambitieuze project kreeg hij het voor elkaar een heel orkest en koor zijn werk te laten spelen, twee keer op een dag. Vreemd genoeg koos hij voor de rockband-partijen geen gelouterde muzikanten, maar een zootje kroegtijgers uit zijn stampub. Het klinkt ook een beetje zo. Niet dat het slecht is, maar de zang is soms nogal vals en de enige virtuoos is meneer Wakeman zelf. Wat houd ik toch van die snijdende Moog van ‘m. Om het hele project uit te kunnen voeren en op te kunnen nemen, nam Wakeman een tweede hypotheek op zijn huis en verkocht hij een paar van zijn verzamelde oldtimers. Niet veel later kreeg hij zijn eerste hartaanval. Daarvan herstellende in het ziekenhuis schreef hij alweer aan zijn volgende megaproject. Daarover straks meer. Ik kocht de plaat op 9 juni 1983 en het blijkt een Nederlandse versie uit 1974 te zijn.

–

bazbo 0487: Rick Wakeman – The Six Wives Of Henry VIII
Volgende uitgebreide sectie. Deze kocht ik op 28 augustus 1982. Een jaar ervoor had ik kennisgemaakt met de muziek van de band Yes. Een vriendje had een heleboel elpees van die band van zijn grote broer geleend en voor mij op cassettebandjes opgenomen. Ik draaide die cassettes compleet stuk en ging toen de elpees maar zelf kopen. Al snel ontdekte ik dat ik het werk van de toetsenist Rick Wakeman erg goed vond en ik begreep dat hij ook soloplaten had gemaakt. Dit was een van de eerste die ik kocht. Tweedehands. Toen ik thuis kwam, zag ik dat er enorme krassen en deuken op de eerste plaatkant stonden. Ik durfde er niet mee terug. Jarenlang kende ik van deze plaat alleen het eerste stuk van kant 1. Kant 2 was gelukkig ongeschonden. Het is wel een eerste Britse persing, dat dan weer wel. Het was de officiële solodebuutplaat van Wakeman uit 1973 en er zouden er nogal wat volgen. Toen het vriendje een keer bij mij was, liet ik hem het solowerk van Wakeman horen. ‘Ik vind er niets aan,’ zei hij. ‘Het enige goede toetsenstukje dat ik ken, dat staat op die liveplaat van Yes.’ Ik greep in de kast, haalde Yessongs tevoorschijn en draaide de toetsensolo. ‘Ja, dat!’ gilde het vriendje. ‘Dus van mij mag je de boom in met je Wakeman.’ Ik zei: ‘De toetsenist van Yes was toen Rick Wakeman en zijn livestukje is een uittreksel van zijn eerste soloplaat. Kijk maar op de hoes, het heet Excerpts from The Six Wives Of Henry VIII.’ Vriendje droop af. Werd vage kennis.

–

bazbo 0486: Tom Waits – Franks Wild Years
Toen deze uitkwam, ik hem kocht (op 15 april 1988) en de Europese versie uit 1987 voor het eerst hoorde, dacht ik: Hm, meer van hetzelfde. Al snel dacht ik daar heel anders over. Deze klinkt nog filmischer en theatraler dan voorganger Rain Dogs. Waits presenteert zijn plaat als een theaterproductie in twee bedrijven en zichzelf als incarnatie van Weil en Brecht ineen, of iets dergelijks. Allerlei prachtstukken op deze plaat, weer. Voor mij is Yesterday Is Here het mooiste lied van de plaat, maar eigenlijk moet je ‘m weer als een geheel zien horen. Hij bouwde er een bizarre show omheen en trok er de hele wereld mee over. Er verscheen een live album van (Big Time) en dat heb ik niet op vinyl. Wel op cd, net als alle daarop volgende Waitsalbums. Einde sectie Waits, dus.

–

bazbo 0485: Tom Waits – Rain Dogs
Mijn allereerste Waitsplaat! Ik kocht hem op 14 juli 1986, toen de plaat net was verschenen. Waarom? Lees hier maar. Ik was gelijk om. Stuk voor stuk schitterende songs, gegoten in een rammelpottenjas. Ik heb de eerste Europese versie. Singapore, Jockey Full Of Bourbon, Tango Till They’re Sore, Time, Downtown Train: er staat gewoon te veel te goed spul op deze plaat. Over legendarisch gesproken.

–

bazbo 0484: Tom Waits – Swordfishtrombones
Legendarisch album. Een soort ommekeer in het oeuvre van Waits, al vind ik dat hij met Blue Valentine al een aardige hint heeft gegeven. Piepjanknor van de betere soort, dit. De plaat is van 1983, maar ik heb een heruitgave uit 1986, die ik kocht op 30 mei 1988. Opener Underground zet gelijk de toon: donker, naargeestig en vooral raar. Hoogtepunten noemen vind ik lastig, want voor mij luistert de plaat als één geheel. Vooruit: Johnsburg, Illinois, 16 Shells From A Thirty-Ought-Six en In The Neighborhood (met clipje).

–

bazbo 0483: Tom Waits – Blue Valentine
Dit is mijn favoriete Waitsplaat. Mooie mix van jazzy en bluesy liederen en de aangrijpende melancholie, plus de nog-net-niet-over-de-top-scheurstem. Ik kocht de Europese versie uit 1978 van deze plaat op 1 juli 1988. Hoogtepunten te over: opener Somewhere is fenomenaal, maar vergeet ook niet Whistlin’ Past The Graveyard en het meesterlijke $29.00. Het album was een mooie voorbode van de waanzinnige shit die nog moest komen. De hoes heeft jarenlang ingelijst in de woonkamer van ons vorige huis aan de muur gehangen.

–

Vrijdag 1 maart:
Geen wekker. Toch om half zeven uit bed. Koffie. Nog geen uur later heb ik de werklaptop open en ben ik lekker aan de slag. Heel veel kan ik doen en inhalen. En vinyl draaien. Rond half twaalf wandel ik even naar een supermarkt voor wat lunchdingen (sla, brood). De Vrouw gaat vanmiddag uit. Ik lunch en ga weer verder met het werk en met vinyl. Half vijf heb ik alles klaar wat ik klaar wil hebben en sluit ik af. De Vrouw komt dan thuis. We kletsen bij en horen vinyl. Dan maak ik avondeten. De zuurkoolschotel met spek en witte bonen, met een salade van komkommer, bosui en tomaten. Ook braad ik rundersaucijzen. De Zoon is er pas om kwart voor zeven. We eten de boel grotendeels op en ik was af. Dan ga ik hardlopen. Ik sta er zelf nogal van te kijken hoe gemakkelijk het gaat. De rest van de avond werk ik de webstek bij, lees en luister ik. Half elf ga ik slapen.
Muziek vandaag: Silhouettes (Klaus Schulze), 1492 (Vangelis), Country Airs (Rick Wakeman), The Family Album (Rick Wakeman), The Gospels (Rick Wakeman), A Suite Of Gods (Rick Wakeman), Time Machine (Rick Wakeman), So What (Joe Walsh), You Can’t Argue With A Sick Mind (Joe Walsh), “But Seriously, Folks…” (Joe Walsh), You Bought It – You Name It (Joe Walsh), Chronomonaut (Glass Hammer), Runaljod – Gap Var Ginnunga (Wardruna)

–

Donderdag 28 februari:
Opnieuw redelijk geslapen. Alles oké. Op de werkplek is er veel, maar ik kom niet tot veel. De druk loopt wat op. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. In de middag werk ik verder. Vijf uur thuis. Krant lezen. De Vrouw is niet helemaal fit, dus maak ik het avondeten. Uien bakken, rundergehakt, spekjes, knoflook, peper, kastanjechampignons, aubergine, garam masala. Ernaast een couscoussalade. We eten het op en praten bij. Dan was ik af en breng afval naar de groencontainer. Ik werk de webstek bij, plaats vakantiefoto’s en ga dan lezen en luisteren tot het tien uur is geweest.
Muziek vandaag: Manga (Mayra Andrade), Crises (Mike Oldfield), A Drop Of Light (All Traps On Earth), Propeller (Grice)

–

Woensdag 27 februari:
Geen wekker en toch voor zeven uur op. Koffie. Dan kijk ik of er veel werk voor de Kap is. Veel is het niet, toch is er werk. Half negen wandel ik erheen. Ik schrijf de basis van een artikel, overleg met wat lui en om half twaalf wandel ik via de biowinkel terug naar huis. Nog even koffie met De Vrouw, die dan naar haar werk gaat. Vinyl. Ik lunch en fiets naar de huisarts. Sinds een maand of wat heb ik verdikkingen op de gewrichten van enkele vingers en sinds een week of twee zijn ze pijnlijk. Bij dagelijkse dingen in en om huis heb ik er geen last van, maar na ingespannen werken (ik heb een toetsenbordbaan en thuis schrijf ik ook veel – het is het enige wat ik een beetje kan) is het pijnlijk. De dokter zet een tweesporenbeleid uit: bloedprikken om allerlei zaken uit te sluiten (Lyme, cholestorol, hart/vaatziekte, enzovoorts) en tegelijkertijd röntgenfoto’s van mijn handen om te kijken of het beginnende reuma kan zijn. O. Bij de naastgelegen supermarkt haal ik nog enkele dingen. Door de zon en zachte temperaturen fiets ik naar huis. Heel even uitblazen (vinyl) en dan ga ik een ronde hardlopen. Zo, ik zit weer op mijn gebruikelijke niveau. Het is warm met mijn wintertenue aan. Toch lukt het goed. Thuis maak ik eten voor mijzelf: uien bakken, kastanjechampignons, bosui en courgette, met een hoop geitenkaas eroverheen. Vinyl. Klein afwasje. Dan werk ik de webstek bij, doe ik de laatste dingen aan de vakantiefoto’s en lees en luister ik. De Vrouw is er om half negen en om tien uur ga ik slapen.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis), Cost Of Living (Rick Wakeman), Silent Nights (Rick Wakeman), Live at Hammersmith (Rick Wakeman), 3 (The Gloaming), The Grey Of Granite Stone (Grice), Truth Decay (Adam Holzman)

–

Dinsdag 26 februari:
Slapen lukt beter. Buiten nog steeds heel koud. Dat gaat snel anders zijn. Op de werkplek kan ik weer veel verder. Tussen de middag wandel ik zonder winterjas door het bos en de zon. Verder ook in de middag. Half zes thuis. De Zoon is er drie kwartier later en nog weer een half uur verder serveert De Vrouw een quiche van spek, pompoen en boerenkool. Ik was af, lees en luister wat, werk de webstek bij en ga rond half elf slapen.
Muziek vandaag: Manga (Mayra Andrade), Propeller (Grice), Runaljod – Gap Var Ginnunga (Wardruna), Shimmer Into Nature (Ed Wynne)

–

Maandag 25 februari:
Niet zo goed geslapen. Toch goed op. En dus gaat het werkleven verder. Op die werkplek valt de schade mee: niet heel veel achterstallig werk ligt er. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en zon. Het is boterzacht, bijna lente. Ook in de middag ben ik bezig van alles in te halen en aan het eind van de middag ben ik goed op orde. Op de terugweg duik ik de muziekwinkel in, aangezien mijn bestelde plaat Manga (Mayra Andrade) aangekomen is. Ben benieuwd. Ik ben om kwart voor zes thuis en ga eerst een ronde hardlopen. Dat valt nog niet mee, al kom ik wel verder dan zaterdag. Opbouwen dus, maar dat zei ik al. Thuis maak ik het restant wortel en pastinaak in ras-el-hanoutsaus warm en dat eet ik, samen met een linzendoperwtenpaprikasalade die De Vrouw heeft gemaakt. Klein afwasje. Ondertussen lees ik de krant en hoor ik de nieuwe plaat. Mooie liedjes, soms is de ritmische begeleiding me wat te elektronisch, maar de stem blijft allemachtig fantastisch. Ik werk de webstek bij, doe nog wat aan foto’s en ga dan wat lezen en luisteren. De Vrouw is er om half negen. Wat bijpraten en om tien uur ga ik weer slapen.
Muziek vandaag: Manga (Mayra Andrade), 3 (The Gloaming), The Grey Of Granite Stone (Grice)

–

Zondag 24 februari:
Half acht uit bed. Koffie. Verder met foto’s. Meer koffie met De Vrouw. En vinyl. Dan nog meer koffie en vinyl. De Zoon is er rond een uur met wasgoed en trek in lunch. Na vinyl en afwas fiets ik met De Zoon mee om naar zijn kurenvertonende wasmachine te kijken. Hm, er is iets met zijn wasmachinekraan; er komt geen water (meer) in de machine. Dat is een zaak voor de woningstiching, lijkt me. Op de terugweg fiets ik nog naar een supermarkt. Thuis nog wat vinyl, verder met foto’s en dan ga ik avondeten maken. Een ratatouille van uien, aubergine en courgette, met een salade van bosui, komkommer, tomaat en augurk. Erbij lamsworsten met knoflookyoghurtmayo. En vinyl. Dat smaakt. De afwas is snel klaar en dan ga ik de webstek bijwerken, nog wat foto’s ordenen en lezen en luisteren, zodat ik rond tien uur kan gaan slapen.
Muziek vandaag: Chariots Of Fire (Vangelis), Soil Festivities (Vangelis), No Earthly Connection (Rick Wakeman), White Rock (Rick Wakeman), Rick Wakeman’s Criminal Record (Rick Wakeman), Rhapsodies (Rick Wakeman), Truth Decay (Adam Holzman), 1984 (Rick Wakeman), G’Olé! (Rick Wakeman), Rock n’ Roll Prophet (Rick Wakeman), The Great Adventure (Neal Morse Band), Skald (Wardruna)

–

Zaterdag 23 februari:
Half acht wakker. Koffie. Webstek wat bijwerken en foto’s overzetten op de harde schijf. Meer koffie met De Vrouw. Mooie plaat van Holzman, overigens. Halverwege de ochtend wandel ik naar de slager en super voor de weekendboodschappen. Aansluitend naar de markt voor fruit en brood en vis. Dan weer koffie met De Vrouw. En vinyl. De Zoon is er om een uur of een voor de lunch. Ik was af en ga kranten lezen en vinyl horen. Eind van de middag maak ik avondeten: een Marokkaanse groenteschotel van uien, knoflook, peper, paprika, wortel en pastinaak met ras-el-hanout. Erbij een salade van bosui, komkommer, tomaat en rode kool. Ook bak ik steaks. We eten het op. Ik was af en ga een ronde hardlopen. Dat valt vies tegen. Ik moet halverwege een wandelpauze nemen. Niet erg; in de komende dagen bouw ik langzaam weer op. Thuis werk ik een deel van de webstek bij en het laatste uurtje ontspan ik door te lezen en te luisteren. Na half elf slapen.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis), Truth Decay (Adam Holzman), Blue Valentine (Tom Waits), Swordfishtrombones (Tom Waits), Rain Dogs (Tom Waits), Franks Wild Years (Tom Waits), The Six Wives Of Henry VIII (Rick Wakeman), Journey To The Centre Of The Earth (Rick Wakeman), The Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table (Rick Wakeman), Alexandrine (Grice), Runaljod – Ragnarok (Wardruna)