Porcupine Tree – ‘Fear Of A Blank Planet’
Eigenlijk had ik het een beetje gehad met Porcupine Tree. Daar zit een verhaaltje achter. Toen ik de band ontdekte in 1995, was net het album The Sky Moves Sideways uit en ik viel helemaal voor de psychedelische kant van de band. Het album daarna, Signify, vond ik zelfs nog mooier. Veel albums kwamen daarna, waarvan ik de meeste erg kon waarderen. De laatste twee albums waren in mijn oren ineens te gemeen hard, te ruig, te metal. Het kon me niet zo bekoren, al deed een song als Lazarus me wel weer smelten. Toen vorig jaar de dvd Arriving Somewhere… verscheen en ik die bekeek, was ik toch wel weer onder de indruk.
Welnu, deze nieuwe Fear Of A Blank Planet is fenomenaal. Het ‘harde’ geluid voelt beter geïntegreerd in de muziek. Tuurlijk, Steven Wilson trekt af en toe flink van leer op de gitaar en op die momenten beukt de herrie je kamer in, maar het is veel beter in balans met de rustiger passages, die zowaar ouderwets psychedelisch aandoen. Favoriete liedje hier is de afsluiter Sleep Together, waarin zelfs een strijkje komt opdraven. Daarnaast zijn er gastbijdragen van Alex Lifeson en Robert Fripp. Het album is ook verschenen als speciale editie, met een bonus-dvd waarop de hele plaat is geremixed in DTS 5.1 en met een veertig pagina’s tellend boekwerk. Zwaar aanbevolen!
To be honest: I was kinda fedup with Porcupine Tree. There’s a short story to that. When I discovered the band in 1995, their album The Sky Moves Sideways had just been released and I totally fell in love with the psychadelic side of the band. I even liked the album’s follow-up, Signify, better. Lots of other album followed, most of them I liked very much. Porcupine Tree’s last two albums suddenly sounded way too meanly loud, too rough, too metal in my ears. That was nothing for me, even though a song like Lazarus made me melt in the old-fashioned way. Last year, when the dvd Arriving Somewhere… was released, and when I watched that, I was very impressed again.
Tell you what? This new Fear Of A Blank Planet is fenomenal. The ‘hard’ sound feels way better integrated in their music. Of course, Steven Wilson rams his guitar heavily every now and then, and on those moments the noise splatters into your room, but this time it’s way much better balanced with the more easy parts, the parts that even sound old-fashionly psychadelic. My favorite song is the album’s final Sleep Together, in which a string orchestra is featured. On the album there are also guest appearances by Alex Lifeson en Robert Fripp. There’s also a special version of the album with a bonus-dvd on which you find a DTS 5.1 remix and with a fourty pages booklet. Heavily recommended!