Dag 7: Zondag 22 juli 2007
Een rustige zondag op straat. Een smart ticket en hengelaars op de Galatabrug. Een boottocht vol herkenning en een hoop paleizen, forten, yali’s en bruggen. Een lunch in Azië met gebakken makreel en een problema. Een terugreis met veel foto’s en een verkoper van kötyoghurt. Een büfe die Efes verkoopt op zondag en een diner bij een bekend restaurant. Een linzensoep en een hoop aubergines. Een tweede büfe die stiekem blikken bier verhandelt en een hoop vraagtekens.
De boottocht van donderdag was een groot succes, dus hebben we besloten om die gewoon nóg een keer te doen. We lopen naar de tramhalte. Het is opvallend rustig op straat. De meeste winkels zijn gesloten en nog niet de helft van de straatverkopers biedt zich aan.
Bij halte Eminönö stappen we uit en gaan we naar de terminal waar we donderdag van de boot af kwamen. We zitten meteen goed en een ‘smart ticket’ heen en terug naar het eindpunt kost twaalf en een halve lira.
We hebben nog drie kwartier en wandelen nog even de Galatabrug op. Sportvissers, jong en oud, werpen hun hengel in de Gouden Hoorn. Dan gaan we aan boord. Het schip is wat kleiner en aftandser dan de MS Istanbul van donderdag. We vinden een plekkie op het voordek. Het weer lijkt minder helder dan donderdag, maar zal zich in de loop van de middag herstellen. Iets na twaalf uur vertrekken we.
Wat zal ik over de tocht zeggen? Oh, wat mooi. We herkennen steeds meer bekende paleizen, forten, yali’s, bruggen en dergelijke. Maar goed dat we dat ene boek van AarJan bij ons hebben. De boot slaat Rumeli Kavagi over, de plaats waar we donderdag zijn opgestapt, maar vaart gelijk door naar de Aziatische kant: Anadolu Kavagi. Daar gaan we van boord. We hebben ongeveer anderhalf uur vóór de terugreis, of je moet nog een paar uur langer willen blijven hangen.
In de straatjes voor de aanlegsteiger van de veerboot barst het van de eettentjes, van goedkope kraam aan de weg tot aan poepchique restaurants. We besluiten tot een snel hapje en belanden in een lokantina waar we gebakken makreel met salade eten. We vragen om Efes, maar de ober verschiet van kleur en schudt van nee. Hij heeft het over ‘problema’. Het is zondag en de chauffeur van donderdag had ons al gezegd dat het op zondag verboden is om alcohol te drinken. Ach wat, su (plat water) voldoet ook. En het visje is lekker.
Dan gaan we terug aan boord. Dit keer weer de MS Istanbul. We vinden een goede plek op het beneden voordek in de schaduw. De zee is blauw en het uitzicht? Oh, wat mooi. Je blijft foto’s maken. En die jongen die drankjes en zo verkoopt, wat roept die nou? Hoor ik daar “kötyoghurt”?
Om kwart voor vijf staan we weer op het Eminönüplein en we pakken de tram terug naar het hotel. Bij de minimarket (büfe) kopen we koude Efes. Kopen mag dus kennelijk wel. We houden pauze in de hotelkamer. Later eten we op de hoek van de straat, bij het Laleli Iskender restaurant. Lamskoteletten, döner en kebab met aubergines. En die linzensoep niet te vergeten. En wat of we willen drinken. Efes, natuurlijk. “No alcohol in whole Turkey,” zegt Mahmut. Dan maar weer ‘su’. Het eten is weer voortreffelijk. Toetjes en koffie of thee slaan we af. Mahmut wenst ons een goede reis terug en tot volgend jaar.
Als we terugslenteren naar het hotel passeren we nog een büfe en we besluiten nog wat Efes in te slaan. De verkoper pakt ze snel in krantenpapier in. Misschien omdat hij ze toch niet mag verkopen. Als we in de hotelkamer zijn, voelen de blikken koel aan, dus waarschijnlijk was het krantenpapier wel om ze koud te houden. Oh, wat mooi.
