Bas Langereis leest u voor!

Wednesday September 26, 2007:

Only a few hours at work and then we go off from Apeldoorn to Tilburg. Every train seems to be delayed. We arrive in Tilburg around 15.00. Our hotel is straight in front of the railway station. We check in and leave for a walk to the Heuvel. Sadly, that fantastic record store ‘Tommy’ has disappeared after its 30 years of existance.
We end up in café ‘Stoffels’, where the venue 013 is just around the corner, and enjoy our large Erdinger. After the first few sips, I realize I have left my rubber chicken in the hotel room. Twenty minutes later I’m back with the mascotte. It’ll play a role in the rest of these day’s story.
Hasi, zymurgy and au3 arrive, followed by Paulu$, and later Billy and Weasel show up too. We choose a nice meal from the menu. The menu is on the vinyl you can find in an album cover. I have some chicken with brie cheese and nuts, but can’t seem to find the brie and the nuts.
Then we go to the venue. 013 is a great place. When we enter the hall, not many people are in there, yet. We find a nice spot on the first two ‘steps’ of the big stairs that starts halfway the venue. From here we have a great view on stage.
We meet lots of people we’ve seen before. Even the Yes-focus guys are here! Hasi, Paulu$, au3 and zymurgy struggle themselves in front of the stage. UniMuta is spotted and also a few FoolZ have arrived. Then the house lights go down and the show begins.

‘Dumb All Over’ opens the concert. It reminds me of the great t-shirt I saw at the merchendise stand. Just black and with huge white lettering only ‘DUMB ALL OVER’. I went to ask for it, but the guy before me had the last one. The seller peeled it from the wall for him. Lucky baztard! The song features the first video interplay with the band. While the band play the song, FZ sings and plays guitar on the video screen. After that, the band splashes into ‘What’s New In Baltimore’. Wow. The sound isn’t perfect at this moment yet. It’s on ‘stadium mode’, I think, but during the next couple of minutes it’s getting better and better.
Ray White, the special guest and the singer in Zappa’s band during 1975-1977 and 1980-1984, still has that wonderful powerful soulful voice. I love him. He’s featured in the next couple of songs that seems to be written for him (but weren’t): ‘Carolina Hard-Core Ecstacy’, ‘City Of Tiny Lites’ and ‘Advance Romance’. I look at my arms and notice I have chicken skin.
Next is a couple of older tunes. Some material from ‘Absolutely Free’. ‘Suzy Cream Cheese’ is the absolute surprise, together with ‘America Drinks And Goes Home’. ‘Brown Shoes Don’t Make It’ shows a band that is very tight.
Then we move to 1973-1974. ‘Dog/Meat’ is a real treat. The ‘dog’ part is performed on ‘Yellow Shark’ style, and moves me a lot. ‘Stinkfoot’ features another video with Frank, this time it’s from the 1974 KCET tv-show. And then we witness one of the absolute highlights of the show: ‘Pygmy Twylyte’. It’s performed very accurate and tight, and Dweezil gives us a marvellous guitar solo that cuts through the veins. I realize this show is it’s money’s worth. During ‘Dupree’s Paradise’ there’s an improv section. Sheila Gonzales plays two saxophones at the same time. I think it was during this section that Dweezil looks in the audience in my direction and says: “Hey, nice chicken!” I wave with it some more. “Name me any sentence, and Ray will sing it in this song,” is Dweezil’s question to the audience. “Fuck the Swedes!” is shouted from the audience, and I recognize Hasy and zymurgy’s voice. When Ray White sings this line over and over again in ‘soul-mode’, everyone in the audience is laughing his brain out. How little do they know about Swedish Zappateers? (Some footage of this can be seen here: http://youtube.com/watch?v=NlsPZVUyeBI&mode=related&search ) ‘Dupree’s segues into a lovely version of ‘Uncle Remus’, that moves me a lot.
In ‘Willie The Pimp’, ‘Joe’s Garage’, ‘Wind Up Working In A Gas Station’ and ‘San’ Berdino’, Ray White is heavily featured. These uptempo tunes appear to be real crowd pleasers.
And then Dweezil starts the opening lick of ‘Zoot Allures’. The audience is quiet and hold their breath. Nice try. At the end, Dweezil plays the loop of ‘Ship Ahoy’, that used to be the coda for ‘Zoot’. The crowd goes mad. Without desperately trying to sound like his father, Dweezil gives us some great guitar extravaganza, that lasts several minutes long.
When the band begins with the opening bars of ‘Illinois Enema Bandit’, the audience understands something important is happening. Ray White sings it with such a powerful voice, like he’s never been away. This is absolutely stunning and I notice a tear in my eye. Dweezil’s guitar solo is relieving. And then it’s over.
The band leaves the stage, but not for long. They return for a long encore that starts with ‘Cosmik Debris’. This also features video images from the 1974 KCET-sessions, but this time it seems like a different edit. The funny interplay between Frank and George Duke is now between Dweezil and his father. The band gives us their version of the impossible-to-play synclavier-composition ‘G-Spot Tornado’ and boy, does this sound tight. A heavy ‘Muffin Man’, with also video footage (from the ‘Baby Snakes’ movie) is the perfect ending of this concert.

We don’t leave the hall, but meet lots of people.
UniMuta was satisfied with tonight’s show. Emil and Cynthia are there, with their friend Martijn. On their way to the concert, they found out that they didn’t have tickets for the show. (“I thought you said yóú were going to buy the tickets!” “No! You said you would buy them!”) They made a short phone call to 013, found out that the concert hadn’t sold out and bought their tickets.
I buy some merchandise. A tourbook and the ‘Dub Room Special’ cd. I give my free poster to Martijn. Emil gives us beer.
Then it’s time to walk to the hotel. We say goodnight to everyone and “See you tomorrow” to some others. The hotel is cheap and clean.

Setlist Tilburg, Wednesday September 26, 2007

Dumb All Over
What’s New In Baltimore?
Carolina Hard-Core Ecstasy
City Of Tiny Lites
Advance Romance
Suzy Creamcheese
Brown Shoes Don’t Make It
America Drinks And Goes Home
Dog/Meat
Stinkfoot
Pygmy Twylyte
Dupree’s Paradise
Uncle Remus
Willie The Pimp
Joe’s Garage Wind Up Workin’ In A Gas Station
San’ Berdino
Zoot Allures (incl ‘Ship Ahoy’)
Illinois Enema Bandit
Cosmik Debris
G-Spot Tornado
Muffin Man

Youtube movies:

Willie The Pimp: here

Zoot Allures/Ship Ahoy/The Illinois Enema Bandit: here

Cosmik Debris part 1: here

Cosmik Debris part 2: here

Thursday September 27, 2007:

We wake up on time for a simple breakfast. Then we move to Amsterdam. Again, no train seems to leave on time. Anyway, we’re in Amsterdam around noon, so we have lots of time to walk around. We stroll from the Central Station to the Leidseplein.
Our first stop is record shop ‘Fame’. I see lots of items I want to buy, but don’t have the money for. Then the phone rings. Billy! “Hi man!” he speaks. “I said wanted to be there tonight too, but I can’t make it. Too bad. But did you know this afternoon a special exhibition of Zappa pictures will open in record store ‘Record Palace’, and famous storyteller Willem de Ridder will speak on his meetings with Zappa?” I didn’t know, but now I know how to spend this afternoon! But first, let’s have some lunch in ‘Luxembourg’ on the Spui.

On the Leidseplein I spot this cute lady that I think I know. I walk to her and say: “Hi Scheila, great performance last night in Tilburg! I’ll see you tonight!” She looks shocked. I just walk on through.
We find our little hotel, the Marnix Hotel. The Chinese guy behind the desk says: “Hello, I think I have a problem.” I think; “Kut.” He says: “You’ve booked a room with shower and toilet. I don’t have that room for tonight. But you can go across the street and go to that hotel and there you have a room with toilet and shower. You won’t have to pay anything more.” We walk across the street to ‘The Lantaerne’ Hotel to check in. We have to wait, because of Bald-Headed John and Magdalena from Manchester are before us. Many kisses (Dutch way, Mag: THREE times!) and hello’s. Great to see them again. They need an hour before we meet. We check our room. It’s small, clean and cheap, so we have nothing to complain.
We walk to Paradiso hall, and across the room there’s ‘Record Palace’. The shop is full of Zappa album covers and Zappa pictures. Nice.
We walk back to the hotel to pick up Bald-Headed John and Magdalena. We pass De Melkweg, the venue where tonight’s ZpZ show will happen. A large black bus drives into the street. I tell my wife to wait a little, for I want to see who’s leaving this bus. She says: “You should look here,” and points to the other side of the road. I take a look. A young man with dark curly hair comes on walking towards the venue. I cross the road and walk towards him. I take his hand and shake it. “Mr. Zappa. I’ve witnessed your show in Tilburg last night, and I was very impressed. I was the guy with the rubber chicken.” I open my black jeans jacket and show him the insights of my pocket. He grins shyly. “Ah, that was you,” he whispers. I continue: “I will be at tonight’s show too, and I’m really looking forward to it.” “Thank you,” is all he can say. “Thank you,” is what I say too. And then I walk on.
We meet up with Bald-Headed John and Magdalena again. Together we stroll to the Leidseplein and have a beer in a Grand Café called ‘The Palladium’. Then we go over to the ‘Record Palace’ and spend some time there. Nice vinyl. It smells good. Except for Peter Frampton’s ‘I’m In You’. Before Willem de Ridder can start his stories, we leave to the Leidseplein.

Outside the ‘Hard Rock Café’ we have another beer and meet up with Hasi, zymurgy, Remco, Paulu$, Parrafin-Lamp and au3. The boys walk on in with rolls of pink paper on which they will write tonight’s secret word. “Fuck the Swedes”, that must be it. A friend of Bald-Headed John, called David, also from Manchester, shows up. He has come over for the show, but hasn’t got a ticket yet.
Few beers later we decide to have a meal somewhere. I have seen this Argentinian steakhouse on the Leidseplein. Some of us go there. The food is great and Paraffin-Lamp too, for he wants to pay all our dinner. Meanwhile, the rest of the guys have finished painting their banners for tonight’s show.
Time to go to the Melkweg. Lots of familiar faces again. Ed_Lick is there, sibbz, Jelly, paulb, chunga’s revenge, NotPedro, and many more. And David from Manchester is there; he’s got in, and has bought a ticket for €110. The venue is way smaller than 013. Still, there’s lots of space on the sideways near the stage. There are some steps aside, so even the smaller people have a good look on the stage. Beer, anyone?

This time, the show starts off with ‘Stinkfoot’, with the video footage. The audience is stunned. After the guitar solo, Dweezil says: “Hey you guys, great to be here, but there’s one thing that really annoys me and that is some of you taping this show! Like you! I can see the red light on your camera!” He points in my direction. I was just taking a photograph and he scares me a lot. Right behind me there’s Jelly, who’s quickly stopping filming.
After the opening tune we hear ‘City Of Tiny Lites’, that features Ray White in full glory.
“Here’s a song we haven’t played for a while,” is Dweezils announcement to ‘Florentine Pogen’, and boy it’s nice. When it’s over, Dweezil pays some attention to the stupid members of the audience. “Thank you guys, even you with the banners about the Swedes. It’s so nice to see that some people went to see us yesterday and today too. There’s even a guy with a rubber chicken!” The house lights seem to switch on and I feel like I’m a hero for a macrosecond. Then we head off to ‘Advance Romance’: “No more credit to the liquer store” remains one of the best opening lines of a song ever. Ray White sings it in full splendour and the whole song sounds even better than last night. When it’s finished, Dweezil says: “This little song features Ray White, and we’ve never played it before on stage.” The band splashes into a very nice version of ‘Doreen’, that everyone seem to enjoy.
Then it’s time for the ‘old’ tunes. ‘Suzy Creamcheese’, ‘Brown Shoes Don’t Make It’ and ‘America Drinks And Goes Home’. All played very well. Especially ‘Brown Shoes’ is very well received by the crowd. During ‘America’ Scheila does her waitress act again.
This time I don’t miss ‘Dog/Meat’. A wonderful version again. When ‘Dumb All Over’ (with video) starts, I decide to go for a pee. Whithin two minutes I’m outside the hall and can do my thing. Then when I enter the hall again, it appears to be so crowded, that I’m afraid to never rejoin my friends. During ‘What’s New In Baltimore?’ I’m still in the back of the hall. The pause between ‘Baltimore’ and ‘Pygmy Twylyte’ gives me the opportunity to struggle my way forward. Again, a wonderful guitar solo in this tune. Finally, I reach my friends.
Then we get ‘Dupree’s Paradise’ which includes vamps like ‘Packard Goose’ and ‘Heavy Duty Judy’ on which the band improvises. This time Dweezil says: “I want Ray White to sing random lyrics like ‘I love my bootbelt better than my woman’.” Ray sings these lines, but some voices in the audience scream for “Fuck The Swedes.” From this moment on the “Fuck The Swedes” quote becomes the joke onstage.
When ‘Dupree’s’ is almost over, I see lots of empty gaps in the audience right in front of the stage, so I take a few steps closer to the stage. EdLick is there. ‘Uncle Remus’ sets in and I feel something behind my eyes. This is beautiful, really beautiful.
Next we have some uptempo crowd pleasers with Ray White. ‘Willie The Pimp’, ‘Joe’s Garage’, ‘Wind Up Workin’ In A Gas Station’ and ‘San Berdino’ really please the crowd.
We know the end is near. Dweezil starts ‘Zoot Allures’, and again it includes ‘Ship Ahoy’. Meanwhile, I have found my way right in front of the stage and I want to make some pictures. Next to me stands this man from about 50 years old with his daughter that is about 10 years old, I think. The girl isn’t looking at the stage, but at my rubber chicken. I can’t seem to make a good picture, so I give her the chicken and do my picture job. The girl is watching the rubber thing in her hands and her face tells us all that she thinks it’s a dirty thing. Never seen such big eyes on a kid. Then i get it back.
Finally, there’s ‘The Illinois Enema Bandit’, during which the whole band makes nothing but ‘Swedes’ jokes. I am laughing and crying at the same time. What a way to finish the show. Ray White sings so beautiful, it leaves me with my jaw on the ground.
The encores are the same as last night. ‘Cosmik Debris’, with the alternate 1974 video, a splendid accurate version of ‘G-Spot Tornado’ and the inevitable ‘Muffin’ Man’ with the ‘Baby Snakes’ video on the screen.
And then it’s over. The band bows and bows, and Dweezil gets lots of attention from the fans in front of the stage.
I buy some merchandise: a shirt, a mug and the pink underpants that says: ‘We don’t mess around’, and that sums it all up.

In the Hard Rock Café, we meet with Magdalena, Bald-Headed John, Remco, zymurgy, au3, Hasi, Paulu$ and David. We have a few beers.
Eventually, it’s only David, ModifiedDog and me that moves to the next pub for one last drink. We sit outside when suddenly Scheila Gonzalez, Aaron Arntz and Billy Hulting walk by. They make a picture with my rubber chicken and I photograph them doing that.
Then we leave for our hotel. It’s small, cheap and clean.

Next morning we have breakfast together with Magdalena and Bald-Headed John, but then leave for home. During our walk and train journey home, we come up with ideas of visiting the Antwerp show next week ….

(to be continued?)

Setlist De Melkweg, Amsterdam – September 27, 2007:

Stinkfoot (with video)
City Of Tiny Lites
Florentine Pogen
Advance Romance
Doreen
Suzy Creamcheese
Brown Shoes
America Drinks
Dog Meat
Dumb All Over (with video)
What’s New In Baltimore
Pygmy Twylyte
Dupree’s Paradise (including Packard Goose and Heavy Duty Judy lines and Fuck The Swedes vocal improvs)
Uncle Remus
Willie The Pimp
Joe’s Garage
Wind Up Workin’ In A Gas Station San Berdino Zoot Allures including Ship Ahoy
The Illinois Enema Bandit
encores:
Cosmik Debris (with alternate 1974 video)
G-Spot Tornado
Muffin’ Man (with video)Â

Apeldoorn, September 29/30, 2007Â

The next Sunday, the wife has an idea. “Shall we check if there’s tickets for the Antwerp show?” She’s crazy. Next day, I find out that there are still tickets left. We will be seated on 7th row in the middle.

Saturday, October 6, 2007 – Elizabethzaal, Antwerp, Belgium

Okay, so here we go. Up to another ZpZ show. We leave Apeldoorn at 10.30, and travel via Utrecht, Rotterdam and Roosendaal to Antwerp. We arrive at 13.30. When we leave the Central Railway Station, we find out that the venue is just three doors from the railway station, and next to the venue is our Hotel Atlanta.
We check in and our hotel room appears to be clean and cheap. I open the window and look at the two large black tour busses in front of the venue. One bus opens its door and someone is walking from the bus to the venue. I recognize Ray White immediately.
We go for a walk to the old centre of town. When we stroll into the Keyserlei, four people come walking towards us. “Hey, here we are again,” I say, while opening my black jean jacket and showing them the inside of the pocket. Jamie Kime, Aaron Arntz, Billy Hulting and Scheila Gonzalez have big eyes. “The chicken man!” shouts Scheila. We all laugh.
We visit the Groenmarkt, the Grote Markt and the nautic museum along the river Schelde. Then we go back and have a nice Tongerlo abbey beer on a terrace on the Grote Markt. We even have another one. Then we go back to the venue. Meanwhile, we have contact with LudzNL, and we meet in a bar close to the venue. There we have a nice Jupiler. We’re all hungry and we go to a Lebanese grill restaurant where we eat nice, quick and cheap.

It’s 19.00 and we go to the Elizabethzaal. I buy my ticket and we go inside. To my great pleasure I find out that the ZpZ-dvd is released and being sold. Of course I have my copy and I also buy my ‘Dumb All Over’ t-shirt. We meet up with UniMuta, and with that guy from Apeldoorn I recognize!
The Elizabethzaal is a very nice theatre hall with comfortable pink pluche seats. But: a seated audience for a rock show? The Amsterdam show really steamily rocked.
When the band plays their first few tunes, I’m disgusted with the sound. It’s on ‘stadium mode’, with lots and lots of delay. I don’t like it. I hope it will get better during the first tunes, but it doesn’t. The band really performs well, and they’re having fun onstage, but the audience is lame.
Opening tunes are a small improv, ‘Peaches En Regalia’ and ‘Cosmik Debris’ (with video footage). Then Ray White is introduced, and he sings very fine on ‘City Of Tiny Lites’, ‘Advance Romance’, ‘I’m Not Satisfied’ (premiere!) and ‘Doreen’. We hear ‘Eat That Question’, that wasn’t played in Tilburg and Amsterdam.
The old tunes are very accurate, again. ‘Son Of Suzie Creamcheese’, ‘Brown Shoes Don’t Make It’ and ‘America Drinks And Goes Home’ are well received by the audience. During the latter tune, Scheila does her barmaid act, and now I’m able to take some pictures of that. ‘Lonely Little Girl’ is another premier version in this tour. It’s followed by ‘Carolina Hard-Core Ecstasy’.
Next is the great instrumental part of the show. ‘Pygmy Twylyte’ is wonderful again, with a great guitar solo by Dweezil. This time, I succeed in filming it with my photo camera. The monster version of ‘Dupree’s Paradise’ has some special features. Every band member plays a solo. When it’s up to keyboardist Aaron Arntz, he stands up to the microphone, and asks: “Is the man with the chicken in the house?” I stand up. “Can I please have it onstage with me?” he asks. I walk towards the stage, and hand it over to him. “Do with it what you want!” I tell him, “but I really want it back.” “Sure! No problem!” He goes over to his keyboard rig and fools around with the chicken while playing some great solos too. When he’s finished, Dweezil tells him to give the chicken back. I’m halfway the stage, when he throws it high up into the air in my direction. Luckily, I catch it. The audience is going wild! Then I go back to my seat. Ray White is doing his lyrical improv part; this time the sentence he has to improvise on is: “I’m gonna fuck you up!” and he sings lots of references to a rubber chicken. I laugh my brains out. What a special ‘Dupree’s’ this is! The segue into ‘Uncle Remus’ is emotional to me, again. What a gorgeous melody.
After this great section we get the crowd pleasing tunes. ‘Willie The Pimp’ features Ray White’s new hat (he bought it that afternoon), ‘Joe’s Garage’, ‘Wind Up Working In A Gas Station’ and ‘San Ber’Dino’. We know the end is near.
I expect ‘Zoot Allures’, but the band goes straight into ‘The Illinois Enema Bandit’. Another fantastic version, without Swedish jokes this time. Then the band leaves the stage.
Of course they have to do an encore. We get ‘G-Spot Tornado’ in another tight and accurate version. And then ‘Muffin Man’, with the video footage is the farewell to Antwerp. The band bows and bows. Dweezil has to sign lots of things.
We go to the foyer to have a drink. It’s been a wonderful show, despite the delay in the sound. We think a seated audience causes a reserved show. When the audience is standing and dancing, it inspires the band to perform at its peak. However, the rubber chicken abuse extravaganza was very much in Zappa-style.

We meet lots of people. The rubber chicken is heavily recognized as a special guest. It’s LudzNL that spots Ray White walking through the people towards the exit. When Ray sees the rubber chicken, he burst into laughter, and LudzNL takes the picture of me with Ray. We meet up with Audie and Johnny, a brother and sister from Arnhem, with Audie’s daughter Ruth and son (lost his name, sorry). Together, we decide to have a drink in a bar. We say goodbye to LudzNL and Unimuta. When we leave the Elizabethzaal, we see Jamie Kime and Pete Griffin standing by the bus. “Oh, the chicken man!” they shout. They tell me that Aaron was afraid that I’d be upset when he’d asked the chicken to go upstage. I laugh and tell them that the chicken is meant to be onstage as much as possible. We shake hands and then we leave and go to a nice ‘volkscafé’, where Frans Bauer and Flemish schlagersingers are being played all night long. The Maes pilsnener is very good, and we have nice conversations with our new Zappa-friends from Arnhem. It’s 01.30 when we leave the terrace and go to our hotel. We pass the tour busses again, and this time it’s Joe Travers that steps outside. “Oh, the chicken man,”  he says. He shakes my hand. “Thank you so much for following us all these days.” He really means it. I thank him a lot for the great music, and then we take our last steps to the hotel room.  It’s clean and cheap.
Next morning we have a simple but good breakfast and take a walk through the city park of Antwerp. At the end of the morning we have a Leffe in a Brasserie and a lunch with Karmeliet Tripel and Kwak close to the Central Railway Station. Then it’s off home.
Our ZpZ-adventure is over.

Setlist Elizabethzaal, Antwerp – October 6, 2007:

LudzNL’s video footage of the rubber chicken onstage is here: http://youtube.com/watch?v=6OZj3-SXYEw. Too bad it’s that short. I myself have better footage, check it out! The links are below.

Youtube movies:

Pygmy Twylyte: here

rubber chicken abuse part one: here

rubber chicken abuse part two: here

Wind Up Working In A Gas Station: here

Apeldoorn, October 8, 2007

“Pff, staan we dan weer, hè? Te wachten op de kassa,” hoor ik een klant zeggen tegen de meneer achter haar. Gelukkig zegt die man eigenlijk niks terug. Alleen: “Hmm …” Hij mompelt nog iets onverstaanbaars en kijkt vervolgens een andere kant op. Groot gelijk. Dat zou ik ook doen als er zo’n wijf met me wil praten.

Het is al de hele dag gezeur. Toen ik binnenkwam hoorde ik van een collega dat er problemen waren met de pinautomaten van een tweetal kassa’s. Ik wist meteen: dit wordt een klotedag.
Op dagen als deze zijn de rijen langer, de mensen onvriendelijker en de baas ongeduldiger. Niemand heeft tegenwoordig nog contant geld in de portemonnee. En de klanten die dat wel hebben zijn bejaard en houden de boel alleen maar langer op. De storingen aan de pinautomaten van kassa twee en kassa drie staan keurig vermeld op een bordje aan het begin van de rij. De rest van de automaten werkt nog wel. Ik neem kassa negen over en krijg meteen de volle laag van het vrouwtje.

“Hallo? Kunnen jullie even opschieten? Er staan hier mensen te wachten.”
Mijn collega draagt de laatste dingen over en ik zit nog niet eens goed op mijn stoel. Dan hoor ik dit.
“Het is heel erg druk in de winkel, hoor,” gaat deze klant door. “Kom op, tijd om te werken!”
“Mevrouw, mijn collega draagt mij even belangrijke dingen over,” zeg ik beleefd. “Een momentje geduld, alstublieft.” Ik denk: “Bla bla, wijf.”
“Het is te gek voor woorden dat ze twee van de negen pinautomaten buiten werking laten op dit tijdstip van de dag. En als ze dat nou nog op kunnen vangen met een beetje service… maar nee hoor, ze gaan staan kletsen alsof iedereen hier alle tijd van de wereld heeft.”

Ze praat niet direct tegen mij. Dat vind ik nog wel het alleronbeleefdste wat een mens kan doen. Dat wijf praat tegen de man achter haar in de rij, of tegen de hele rij achter haar. Daar vindt ze medestanders. Nee, ze dénkt dat ze medestanders vindt. De man achter haar en de andere mensen in de rij kijken ongemakkelijk een andere kant op.
De boodschap is evenwel voor mij bedoeld. Niet dat ik er iets aan kan doen dat zij een tyfuswijf is, of dat er een paar pinautomaten stuk zijn, of dat er oorlog is in de wereld, of honger in Darfur. Nee, daar houdt dit type geen rekening mee. Ze moet gewoon even klagen tegen mensen die knikken en denken dat ik als caissière enige invloed heb op de werking van een stukje hoogwaardige techniek. Ik lach en wens haar stilletjes een langzame en vooral pijnlijke dood, terwijl ik mijn kassa start en mijn stoel goed zet.
Ze heeft haar boodschapjes op de band gelegd. Die liggen nu klaar om gescand te worden: een korfje vruchtenyoghurt, een blik gepelde tomaten, een half casinobrood, een pak zilvervliesrijst. Wat ze daar mee moet is me onduidelijk. Het lijkt me een type dat de komkommers uitzoekt op pasvorm in plaats van op smaak. Om toch maar vlot van het zeikwijf en de rest van de wachtende klanten af te zijn begin ik de spullen te scannen.

“Heeft u een spaarkaart?” vraag ik glimlachend. “Wilt u zegeltjes?”
De vrouw schudt van nee.
“Doet u mee aan de Phantasialand spaaractie? En heeft u een koffiekaart?”
Het irriteert haar en ik vind het leuk. De koffiekaart bestaat niet eens.
Dan moet ze betalen. Op het moment dat ze haar pas door de gleuf haalt, hoor ik haar mompelen. De bekende piep, pincode en ‘ok’. Dan is het wachten. Het duurt lang, alsof de bank het even zeker wil weten, voor het slechte nieuws op het schermpje verschijnt. Er piept iets vanuit de elektronische kassa.

“‘Uw saldo is niet toereikend’, zegt het apparaat, mevrouw.” Ik kijk haar vriendelijk, maar toch ook wel triomfantelijk aan.
“Dat kan niet. Verdomme.” Ze kijkt schichtig naar de rij achter zich.
“De betaling is mislukt, kunt u misschien op een andere manier betalen?” Ik glimlach mijn alleraardigste lach en weet al hoe laat het is.
“Deze automaat is ook al stuk,” zegt ze tegen de rij achter haar.
“Mevrouw,” leg ik net te hard en hoorbaar aan haar uit, “deze automaat werkt prima. Het apparaat geeft aan dat uw saldo niet toereikend is.”
“Maar ik héb wél geld!” schreeuwt ze. Zie ik dat nou goed of staat ze nog te stampvoeten ook? “Jullie willen me gewoon niet geloven!”
“Daar heeft het niet zoveel mee te maken, mevrouw. Ik moet volgens de regels te werk gaan. U kunt om een of andere reden met deze pas niet betalen.”
“Ik heb van de week nog geld gebeurd!” Ze wil de spullen van de band halen.
“Dat geloof ik wel, maar ik kan u deze boodschappen nu niet mee geven. U heeft nog niet betaald.”
“Ik heb wél betaald! Ik betaal me scheel hier! Ik betaal al jaren veel te veel!”
“Het spijt me, mevrouw. Wilt u die spullen hier laten en nu plaats maken voor de volgende klant?”
“Ik heb nu even maling aan de volgende klant! En het spijt jou helemaal niet, trut! Jij vindt het gewoon leuk om mensen te pesten! Geef mij mijn boodschappen!”
“Mevrouw, u heeft ze niet betaald, dus zijn ze niet van u. Pas als u betaalt, krijgt u ze mee.”
“Wat is dat godverdomme voor grote bek? Beetje respect, ja? De klant is koning! Ik ga een klacht indienen!”

Kijk, dan haak ik af. Ik pak de goedkope vruchtenyoghurt en trek het dekseltje van het korfje af. Met één beweging smijt ik de volledige inhoud in haar gezicht. “Hier,” zeg ik kalmpjes. “Uw yoghurt.” Ik open het blik gepelde tomaten bij het lipje, gris over de band haar decolleté naar mij toe en deponeer de inhoud van het blik in de geul tussen haar dikke oude tieten. “En daar zijn uw gepelde tomaten.” Ik haal het half gesneden casinobrood uit het zakje en prop het in haar van verbazing opengesperde mond. “En een wit casino.” Het pak rijst scheur ik open en ik giet de bruinige korrels over haar haren heen. De vrouw hangt hijgend over de band. Ze probeert adem te halen, maar dat gaat nogal moeilijk, geloof ik. Langzaam zakt ze door de knieën. Terwijl ze ineenzijgt, kijkt ze mij nog met wijd open ogen aan.
“Kijkt u eens, mevrouw,” zeg ik haar nog. “Hier hebt u uw boodschappen. Gratis.”

Ik glimlach naar de volgende klant in de rij.
“Komt u maar hoor, er is niks mis met de automaat aan deze kassa.”

Hier lees je ‘m op FOK!.

Een mooie septemberdag. En een festivalletje bij Ian’s Pub in Apeldoorn. Captain Scally Wag bracht leuke pret-Pogues muziek. Binnenkort live in Finnigan’s (13 oktober) en het Bluescafé (ergens in november). Gaan, hoor! O, en lang leve Murphy’s Red!

A beautiful September day. And also a little Irish festival at Ian’s Pub in Apeldoorn. Captain Scally Wag plays nice fun-Pogues kinda music. Soon live in Finnigan’s (October 13) and the Bluescafé (in November). Do go and see them! Oh, and praise Murphy’s Red!

Â

De meeste mensen die mij kennen, weten wel een beetje hoe ik in elkaar steek. Ik wil onafhankelijk zijn in alles wat ik doe, en niet gebonden zijn aan welke verplichting dan ook. Die carrière van mij, die gaat dan ook voor alles. Wat niet wegneemt dat ik af en toe grote behoefte heb aan een flinke portie buitenissige seks.

Zo ook die donderdagmorgen. Ik was ’s morgens het kantoor binnengekomen en hij viel me onmiddellijk op. Een nieuwe jongen op het bureau en ik wist van niets? Tijdens het werkoverleg liet ik niets van mijn belangstelling merken, maar ik nam hem goed op. Hij deed zijn best slim over te komen. Soms maakte hij een opmerking die inhoudsloos genoeg was om niemand voor het hoofd te stoten, maar die liet blijken dat hij wist waar het over ging. Een beetje vragen naar de bekende weg, zeg maar. Hij zag er verzorgd uit. Zijn haren waren kort geknipt en hij was glad geschoren. Hij droeg een pak, maar had het jasje uitgedaan. Alleen dat groene overhemd vond ik wat overdreven. Gelukkig droeg hij geen stropdas. Je zag hem staan voor de spiegel vanmorgen, twijfelend in zijn ongemakkelijk zittende plooibroek.

Toen de meeting afgelopen was, zag ik dat hij de vergaderkamer verliet. Ik pakte snel mijn spullen en liep achter hem aan. Hij liep langs de kopieermachine en verdween toen in het herentoilet. Ik bedacht me niet en deed hetzelfde. Hij stond bij een urinoir. Ik liep naar de wastafel en begon mijn handen te wassen. In de spiegel zag ik dat hij verbaasd omkeek.

“Eh, sorry…”, begon hij hakkelend, “maar heb je door dat je in het herentoilet terecht bent gekomen?”
“O, is dat zo?”, deed ik net alsof ik verbaasd was. “Stom. Ik dacht er niet bij na.”
Hij had zijn gulp dichtgeritst en draaide zich om. Ik droogde mijn handen af. Hij kwam naar de wastafel en begon zijn handen te wassen.
“Ben je nieuw hier?”, vroeg ik naar de bekende weg. Dat kan ik namelijk ook.
“Ja. Gisteren begonnen.”
“Welke afdeling?”
“Development. Of, eh, Software Engineering, zoals het officieel heet. Ik zit in het team van Hans de Bok.”
“Is het wat?” Hans was zo’n uitgerangeerde, overspannen stresskip die ze manager hadden gemaakt omdat hij niks kon.
“Dat kan ik nog niet zeggen na een dag. Maar er liggen volgens mij genoeg kansen en uitdagingen.”

Kansen en uitdagingen, als iemand dat in een serieus gesprek zegt, moet ik altijd heel erg kotsen. Dus ik besloot er geen gras overheen te laten groeien. Ik ging dichter naar hem toe en legde mijn hand op zijn schouder.
“Over kansen en uitdagingen gesproken. Is er een kans dat wij een uitdaging aangaan?”
“Wat bedoel je?” vroeg hij verbaasd.
“Ach, gewoon. Ik wil onafhankelijk zijn in alles wat ik doe, en niet gebonden zijn aan welke verplichting dan ook. Die carrière van mij, die gaat dan ook voor alles. Wat niet wegneemt dat ik af en toe grote behoefte heb aan een flinke portie buitenissige seks.”
De jongeman begon zwaar te ademen. Hij draaide zich naar mij toe, maar bleef wat aarzelend staan.

“Kom, niet zo terughoudend”, zei ik. Ik pakte zijn handen en legde die op mijn borsten. Zelf pakte ik zijn kont lekker vast en begon ik zijn broek los te maken. Mijn initiatief viel in goede aarde. Hij drukte zijn lippen in mijn hals. Ik had zijn broek open en die zakte op zijn enkels. Toen pakte ik zijn overhemd met twee handen bij het bovenste knoopje beet en rukte het open. De knoopjes stuiterden over de tegels. Mijn handen streken over zijn blote torso. Ik werd er zowaar heet van. Hij had inmiddels mijn korte rok omhooggetrokken en zat met zijn hand in mijn string. Zelf had ik al zijn boxershort bij het boord vastgepakt. Handig deed ik die naar beneden. Ik wierp een blik naar zijn in oprichting zijnde orgaan. Hij mocht er zijn. Maar wat was dat? In zijn witte onderbroek zat een knoert van een bruine streep.

Kijk, dan haak ik af. Ik deed een stap naar achteren. Zijn handen verdwenen uit mijn kleren.
“Viezerik”, zei ik. “Dacht je werkelijk dat ik met zó iemand een flinke portie buitenissige seks zou willen hebben?”
“Huh? Wat bedoel je?” vroeg hij niet-begrijpend.
Ik antwoordde niet, maar draaide me om en liep naar de deur van de toiletruimte. Hij bleef achter met zijn overhemd opengescheurd, en met zijn broek en boxershort op zijn enkels.
Toen ik de deur opengooide, botste ik bijna tegen de manager van de afdeling Development op.
“Sorry Hans”, zei ik. “Ik had me vergist.” Zonder verder nog aandacht te besteden aan zijn verbaasde blik liep ik naar mijn kantoor. Wél zag ik vanuit een ooghoek dat hij hoofdschuddend de toiletruimte betrad.

Hier lees je ‘m op FOK!.

Potjandosie, en zo zit ik hier ineens met een enorm mooie cd/dvd-box in mijn poten.
Een box van de band die zorgde voor een keerpunt in mijn muzikale jeugd. Het verhaal over Peter Gunn heb ik al eens elders gepubliceerd en wel hier.
Zevenendertig jaar nadat de band werd opgericht en negen jaar na het laatste teken van leven verschijnt dan From The Beginning. Vijf cd’s en een dvd. De échte verzamelaar had natuurlijk al het reguliere materiaal al, maar deze box zit zó vol met waardevolle extra’s, dat die verstokte ELP-fan er toch weer aan moet geloven. Zoals ik.
In tegenstelling tot de eerdere box The Return Of The Manticore uit 1995 is deze verzameling chronologisch samengesteld. We beginnen bij het begin in 1969 en eindigen bij de laatste concerten van 1998.
De eerste schijf gaat helemaal in op het ontstaan van de band en de eerste stappen in de studio en op het podium. We horen allereerst een stuk van King Crimson, Atomic Rooster en The Nice. Nummers waarin achtereenvolgens Greg Lake, Carl Palmer en Keith Emerson hun wortels goed laten horen: de lyrische zang in Epitaph, het creatieve drumwerk in Death And Decline en de maniakale orgelklanken in Fantasia: Intermezzo Karelia Suite. Daarna een paar nummers van de debuutplaat Emerson Lake & Palmer. De cd eindigt met drie stukken van het concert in Londen, opgenomen op 9 december 1970.
De tweede disc begint met Tarkus, toch een ijkpunt in het ELP-repertoire. Verderop horen we een onuitgegeven lied uit de Tarkus-sessies: Oh My Father. Het is zo op het eerste gehoor een wat weinigzeggend gitaarnummertje. Opvallend is dat de hele LP Pictures At An Exhibition wordt overgeslagen. Wél veel aandacht is er voor Trilogy uit 1972. Van Brain Salad Surgery horen we eerste versies van Jerusalem en Still … You Turn Me On.
Disc drie opent met het gigantische Karn Evil 9, en gaat dan verder met het Works-verhaal. Wat solomateriaal – zo staat Emerson’s Piano Concerto No. 1 er in zijn geheel op –  en een live versie van Pirates uit de 1978 tour. Zónder orkest, want dat was wegens financiële problemen al naar huis gestuurd.
De vierde schijf gaat in op de latere periode. Van Love Beach uit 1978 horen we alleen Canario en van In Concert (later uitgebreid en omgedoopt tot Works Live) het eerder genoemde Peter Gunn. In 1979 gingen Emerson ,Lake en Palmer ieder hun eigen weg. In 1986 kwamen Emerson en Lake even bij elkaar om samen met Cozy Powell een album op te nemen. We horen hier Mars – The Bringer Of War. Twee jaar later formeerden Emerson en Palmer met Robert Berry de band ‘3’ en van dat album vinden we hier Desde La Vida. In 1993 volgde dan de échte reünie Black Moon. Van dit album een tweetal stukken en iets van de liveplaat At The Royal Albert Hall. Het laatste studio-album stamt uit 1995. In The Hot Seat was een draak van een plaat, zoals de twee stukken laten horen. De vierde schijf sluit af met Hang On To A Dream van de 1995 Manticore-sessies, en Touch And Go van het in 1998 verschenen album Live In Poland.
Het vijfde plaatje is de parel in de hele box. Hierop vinden we het complete concert dat de band gaf in Mar y Sol in Puerto Rico op 3 januari 1972. Take A Pebble verscheen in dat jaar op een verzamelplaat van het Atlantic label. Sindsdien wachtten de liefhebbers tot het concert in zijn geheel uitgegeven zou worden. Bij deze dan. Het geluid is prachtig geremastered; de synths in Tarkus knallen echt door de kamer. De opnames geven een goed beeld van hoe een concert in die tijd geweest moet zijn.
De zesde schijf is de dvd The Manticore Special, een documentaire over de waanzinnige tournee uit 1973, toen de band de wereld rondtrok om hun meesterwerk Brain Salad Surgery te promoten. Ik had al een eerdere dvd-versie van deze film en ik kan nog niet veel kwaliteitsverschil opmerken.

Is deze box essentieel? Ik ben geneigd om de vraag positief te beantwoorden. De eerdere box The Return Of The Manticore ging maar tot 1993, maar heeft weer andere extra’s in onuitgegeven werk en een zestal opnieuw opgenomen stukken dat wel erg spettert. Daar staat tegenover dat die box verder niet chronologisch is en dus een rommeltje. From The Beginning begint wél bij het begin en zo kun je de ontwikkeling van de band in al zijn details goed volgen. Het bijvoegen van het complete Mar y Sol-concert, waarvan de fans al jaren hoopten dat het ooit eens in zijn totaliteit uitgebracht zou worden, maakt de aanschaf helemaal de moeite waard. Voeg daarbij de prachtige vormgeving en het uitgebreide boek dat louter gevuld is met commentaar van de drie muzikanten zelf. Zestig pleuro. Geen geld.

Holy moly, and so I’m here sitting with a wonderful cd/dvd-box in my filthy hands. A box full of music by the band that meant a turning point in my musical youth. I’ve published my story on Peter Gunn somewhere else. Sadly it’s only in Dutch, but for those of you who’d like to give it a try, it’s here. From The Beginning appears thirty seven years after the band got together and nine years after the last signs of life. Five cd’s and a dvd. The real collector obviously already has all the regular albums, but this box set is só full of precious extras that even the most fanatic collector has to fall for it. Just like me.
In contradiction to the earlier box set The Return Of The Manticore from 1995, this collection is chronological. We start in 1969 and finish at the last concerts in 1998.
The first disc entirely focusses on the birth of the band and their first steps in the studio and on stage. First we hear a song by King Crimson, Atomic Rooster and The Nice. Pieces in which respectively Greg Lake, Carl Palmer en Keith Emerson play us their roots. The lyrical vocal in Epitaph, the creative drumming in Death And Decline and maniac organsounds in Fantasia: Intermezzo from Karelia Suite. Then there’s some major pieces from the debut album Emerson Lake & Palmer. The disc ends with three tunes from a concert in Londen, recorded on December 9, 1970.
The second disc opens with Tarkus, undoubtly a signature piece in the ELP-repertoire. Further on we hear a previously unreleased song from the Tarkus-sessions: Oh My Father. On first hearing it’s a simple guitar song. Sadly the whole album Pictures At An Exhibition is neglected in this box. On the other hand, there’s lots of attention for Trilogy from 1972. Brain Salad Surgery is represented by the early versions of Jerusalem and Still … You Turn Me On.
Disc three opens with the the majestic Karn Evil 9, and continues with the story of the Works albums. Some solo material –  Emerson’s Piano Concerto No. 1 is presented in its entirety – and a live version of Pirates recorded during the 1978 tour. Without the orchestra that is, for that was already sent home because of financial problems.
The forth disc describes the later era of the band. From Love Beach from 1978 we only hear Canario‘ and from In Concert (later expanded and rebaptised to Works Live) the aforementioned Peter Gunn. In 1979 Emerson ,Lake and Palmer each followed their own path for some years. In 1986 Emerson and Lake regrouped to record an album with Cozy Powell. It is represented here by Mars –  The Bringer Of War. Two years later Emerson and Palmer formed a band called ‘3’ withRobert Berry, and from that album comes Desde La Vida. The real reunion happened in 1993 with the album Black Moon. Two songs from that album and one tune from Live At The Royal Albert Hall. The last studio-album was recorded in 1995. In The Hot Seat was not a very good album, as the two songs let us hear. The forth disc closes with Hang On To A Dream from the 1995 Manticore-sessions, and Touch And Go, taken from the 1998 release Live In Poland.
The fifthe disc is the pearl in the entire box set. Here we find the complete concert that the band played in Mar y Sol in Puerto Rico on January 3, 1972. Take A Pebble appeared that year on a sampler LP on the Atlantic label. From that moment on, the fans have waited patiently untill the moment this show would be released completely. Here it is. The sound is beautifully remastered; the synths blow into the room from out of the speakers. These recordings give us a good impression of an ELP show in that period.
The sixth disc is the dvd The Manticore Special, a documentary on the crazy world tour in 1973, when the band travelled the world to promote their masterpiece Brain Salad Surgery. I had already an earlier dvd-version of this film and I cannot notice any change in image and/or sound quality yet.

Is this box set essential? I’ve been considering this and my conclusion is positive. The previous box set The Return Of The Manticore had material until 1993, but contains different extras and unreleased recordings, and six brand new rerecorded songs that sound very good. On the other hand, that compilation doesn’t have a chronological running order, which makes it kind of messy.
From The Beginning does start at the beginning of the band, and thus one can follow the details of their developments of the band’s career. The addition of the complete Mar y Sol-concert, a show the fans hoped to be released in its entirety for years and years, makes this box set worthwhile to have. Besides that, the art work is stunning and the extensive booklet filled with comments by the three musicians themselves. Sixty euros. A Cheopo.

Met dank aan de hormonen…

Als vrouw zijnde heb ik soms van die dagen. Moet ik er meer over vertellen? Laat ik het er maar op houden dat mijn haar voor geen meter zit en dat mijn gemoedstoestand niet zo gelijkmatig is als anders. Hormonen: ze zouden ze moeten afschaffen.
Het vervelendste is als mannen erover beginnen. Laatst ontmoette ik er een die zei dat hijzelf het grootste slachtoffer was van de menstruatie van zijn vrouw: “Want ik moet de hele dag naar dat uitgezakte kapsel kijken!” Of nog erger: “Ik heb drie hele dagen last van dat chagrijnige smoel.” Soms tref je d’r ook wel eens eentje die een betere poging waagt. Ik krijg echte moordneigingen van mannen die laatdunkend doen over menstrueren. Sommige kerels bedoelen het goed, al snappen ze er geen bal van. Ze denken te weten wat het voor ergernis is. Maar uiteindelijk gaan ze toch allemaal onderuit. Neem nou de volgende situatie.

Ik kwam de supermarkt binnen en liep door naar de medewerkersruimte. Daar hing ik mijn jas op en trok ik de uniformjas aan.
“Goedemiddag,” hoorde ik achter mij. Ik draaide me om. Het was die jonge vakkenvuller van de non-food afdeling. Een lekkere knul. Ik had wel eens met hem staan zoenen in het emballagehok.
“Hee, hoi.”
“Je ziet er mooi uit,” zei hij.
“Mijn haar zit vandaag nergens naar.”
“Ach, ik hou wel van een beetje wild.” Hij snoof en gaf me een vettige knipoog.
“En ik van wilde kerels.”
“Zie ik je in de eerste rookpauze even in het magazijn?” fluisterde hij.
Ondanks mijn toestand vond ik het wel spannend, en ik zei: “Is goed. Jij mag er ook altijd best zijn.”

Die middag achter de kassa was het saai. Vrijdag overdag is het bij ons nooit druk. Pas later, tijdens de koopavond, dan komen de klanten. Hordes gezinnen die de weekendboodschappen komen halen. Van die saaie vrouwen, doodgeslagen door hun kinderen. Ze nemen massaal hun kerel mee om het weekend al ruziënd te kunnen beginnen. Die ellende zat er aan te komen. Ik voelde het aan mijn water. Nu had ik niet zoveel te doen. Ik was dan ook blij dat het rookpauze was. Snel ging ik naar het magazijn. Ik wachtte bij de voorraad dranken. Snel bracht ik nog even mijn haren wat in fatsoen, voor zover dat ging.

“Hee, ben je daar al?” zei een stem. Ik keek opzij en zag hem. Hij keek me glimlachend aan.
“Had je iemand verwacht, dan?” vroeg ik. “Had je ook nog met iemand anders afgesproken? Toch niet die tuthola van de kaas, hè?”
“Nee, die nooit meer. Ik heb d’r wel eens geprobeerd te benaderen, maar toen ik een hand op haar knie legde, werd ze al allergisch. Bleek ze ongesteld te zijn.”
“O? Is dat een bezwaar dan?”
“Nee joh,” lachte hij. “Dat is toch de normaalste zaak van de wereld? Vrouwen zijn nou eenmaal regelmatig ongesteld. Dat hoort er gewoon bij. Dus ik zei tegen die tuthola dat ik dat helemaal niet erg vond, dat ze ongesteld was. Begon ze over seks voor het huwelijk en zo.”
“Dat is bij mij geen probleem,” vertelde ik.
“Nee? Vertel daar eens wat meer over.”
“Seks, daar moet je niet over praten. Dat moet je gewoon doen,” was mijn mening. “Niks mis met een stomend hete pot seks. Zo vaak mogelijk.”
“Je hebt gelijk,” zei hij. Hij kwam dichterbij en sloeg zijn armen om mij heen. Ik boog naar voren en zoende hem vol op zijn mond. “En je zoent lekker,” hijgde hij. Zijn tong drong tussen mijn lippen door mijn mond in. Hij wurmde zijn been tussen de mijne. Het was een heerlijk gevoel om zijn gespannen spier tegen mijn warme orgaan te voelen. Zijn opgezwollen orgaan duwde zacht maar dwingend in mijn onderbuik.
“Eh, wacht even,” zei ik.
“Hoezo? Net zeg je dat je zovaak mogelijk … heb je nu dan geen zin in een stomend hete pot seks?”
“Sorry, ik heb mijn dag niet.”
“O, is dat het? Je bent ongesteld. Oftewel: lek. Ik dacht al: wat ruik ik toch?”

Kijk, dan haak ik af. Ineens zag ik hem in een van die mannen die met hun vrouw boodschappen ging doen op vrijdag. Alleen maar om zijn vadzige mokkel tevreden te houden, zodat hij seks kon hebben. Automatisch ging mijn knie omhoog. Ik trof hem vol. Het was een heerlijk gevoel om mijn knie tegen zijn weke delen te voelen. Hij klapte dubbel en belandde met zijn kop in mijn decolleté. Met twee vuisten ramde ik hem van boven op zijn schedel.
Hij zakte door de knieën en viel languit voorover op de grond. Ik keek letterlijk en figuurlijk op hem neer. Kreunend lag hij daar. Naast ons stond een stapel kratten goedkope wijn. Toen ik hem zijn hoofd zag optillen besloot ik wat ik moest doen. Hij was de loser bij de kassa, de klootzak die vanavond aan de kassa stond en probeerde met me te flirten terwijl hun domme, saaie vrouwen bezig waren de boodschappen in te pakken en de kinderen in het gareel te houden.

Ik pakte een fles en sloeg die op zijn hoofd kapot. Het geluid was mooier dan dat van zijn plettende ballen op mijn knie. Het was een kinderkoor op speed. Het glas kletterde alle kanten op. Bloed gutste uit een wond en vermengde zich met de inhoud van de fles. Het was rode wijn. Bloedrood. En goede wijn smaakt naar meer. Ik pakte het bovenste krat van de stapel en hief het hoog boven mijn hoofd. Eén moment zag ik hem lijden. Zijn ogen draaiden mijn kant uit en in zijn blik zag ik dat hij wist wat er ging gebeuren. Toen kraakte alles: de flessen, zijn schedel en mijn wraakzucht.

Besmeurd met rode wijn ging ik terug naar de winkel. De twee veertienjarige vakkenvullers keken me raar aan. Angst stond in hun ogen toen ik lief naar ze glimlachte. Het was dezelfde glimlach die ik achter de kassa had als er weer zo’n veertiger stond te geilen tijdens het pinnen.
Vandaag had ik ze allemaal te pakken. Soms sta ik versteld van mijn eigen kracht. Met dank aan de hormonen.

Hier lees je ‘m op FOK!.

Hij had vierentwintig frikandellen in zijn mond gepropt en moest daar nog bij glimlachen ook. Zijn knuisten zaten onder de mayonaise en ketchup, die middels zijn eigen zweet langzaam naar beneden dropen over zijn broek en benen, en uiteindelijk op zijn sandalen terechtkwam en gedwee tussen de tenen ging zitten. Dit barbaarse tafereel duurde in totaal drie volle minuten. En hij was niet de enige! Maar liefst vijftig mensen hadden frikandellen in hun niet geciviliseerde smoel gestopt. Ze zaten aan een lange tafel met elk een emmer naast zich voor als er gebrokkeld diende te worden. Een blaasorkest blies moed in. Ik was getuige van een revolutionaire stop in de evolutie. Hier zag ik langzaam het einde van de beschaving in zicht komen! In een boekje dat ik daarvoor in mijn handen gedrukt kreeg van een loslopende man met het syndroom van Down stond precies beschreven wat hier uitgevoerd werd. Men verbrak het wereldrecord ‘Frikandellen eten’. Deze wedstrijd werd gehouden op een braderie waar ik per ongeluk verzeild was geraakt.
Ik had even niet opgelet bij mijn dagelijkse wandeling en was de verkeerde weg ingeslagen, vandaar.

Ik wilde de man vragen waarom de vierentwintig frikandellen in zijn muil voor zoveel plezier leken te zorgen, maar er was geen enkele communicatie meer mogelijk. In plaats van een antwoord kreeg ik stukken afvalvlees in mijn gezicht gespuugd. Ik haalde de bak heet frituurvet uit de kar vol snacks en gooide hem over zijn rood geworden kop heen.

Een dag later stuitte ik alweer op een recordverbetering. Dit maal in Roggel alwaar het wereldrecord “Twister” gevestigd werd. Bij “Twister” is het dan de bedoeling om met zoveel mogelijk mensen in de knoop te zitten. Lichamelijk gezien, natuurlijk; geestelijk valt er weinig meer te redden bij de deelnemers, zo vrees ik. Op kinderfeestjes in de zomer dolle pret, waarbij een malle oom of buurman met een veel te strak getrokken zwembroek het hardste moest lachen wanneer het heel zooitje in elkaar stortte. Ik wilde het toch wel eens zien daar in Roggel, gewoon omdat ik veel interesse heb in de antropologie van de spelletjesmens en het treurige leven in het bijzonder. Een omroeper met een bak stro op zijn hoofd dat voor kapsel door moest gaan sprak luid en duidelijk: “Zet uw linkerbal op rood en uw rechterbal op groen, mocht u geen linker- danwel rechterbal hebben, gebruik dan gerust uw eierstokken. Vrouwen en kinderen eerst!” Er werd geklapt, gejoeld, geschreeuwd, kortom men had plezier. Aan de bar bestelde ik me een dikke trappist en vroeg me af waarom ik in godsnaam zo treurig werd van zoveel geluk om me heen. Ik werd die middag stom- en stomdronken en eenmaal thuis gekomen probeerde ik zo lang mogelijk mijn adem in te houden.

Als ik iets onaantrekkelijk vind, dan zijn het wel vrouwen in politie-uniform. Mensen in uniform hebben überhaupt niet zo mijn voorkeur. Niet dat ik zo antiautoritair zou zijn, integendeel. Ik ben van mening dat elke crimineel een nekschot moet krijgen. Met een elastiekje welteverstaan. Doch een vrouwmens in politieoutfit is zowat de grootste gruwel die een man kan overkomen.

Zo gleed na het ontwaken jongstleden, mijn one night stand uit bed met enkel een slip aan. Ik bad tot God om Hem te bedanken voor dit wonder, niet wetende waar ik deze schoonheid nu weer vandaan had gehaald. Immers, onder de zware nevel van Belgisch gerstenat was ik hier terecht gekomen. Ik ging rechtop in bed zitten en bekeek de kamer eens goed. Fantasieloos en redelijk naar Ikea normen ingericht. Kleren netjes op een stoel gelegd, dus er was niks afgescheurd die nacht. Was er eigenlijk wel geneukt?

“Goedemorgen”, zei het onbekende meisje. “Ja fijn, dag en hallo”, repliceerde ik zo koel mogelijk met suizend hoofd. “Zeg, kom eens terug in bed. Ik wil even weten wie je bent”, murmelde ik. Ze lachte schel en stak haar tong uit. “Ik moet naar het werk, kroegtijger!” Uit haar klerenkast graaide ze het meest afzichtelijke uniform dat ik ooit had gezien. Even dacht ik nog dat we een smerig spelletje gingen spelen. Met handboeien en knuppels en zo. Maar ze bleek het godverdomme te menen! Het politieoverhemd hoog omhoog gerold, de walgelijke nepbroche rechtstreeks uit de kermisautomaat, de blauwe broek tot aan de oren dichtgeknoopt en de mannelijke, zwarte schoenen die ik onlangs nog bij Zeeman in de uitverkoop zag liggen. Ik moest plots vreselijk kakken. Zo nodig, dat het zelfs voor het zoeken naar een toilet te laat was. Dan maar in een hoekje op de overloop. Het onbekende meisje werd, zoals verwacht, woest en sloeg me met de dienstknuppel haar huis uit, echter niet voordat ik me had aangekleed. Ik smeet haar wat muntjes na voor de schade en ging opgewekt naar huis.

‘ s Avonds, tijdens het zinloze zappen, viel mijn oog op een aardige politieagente met een kort rokje aan. “Kijk, zo kan het dus ook”, sprak ik tot mezelf. Ze likte ietwat erotisch aan een knuppel en speelde wulps met een stel handboeien. Beneden in beeld verscheen een telefoonnummer. Ik besloot te bellen, want ik wilde wel eens weten wat hier precies de bedoeling van was. “Dit nummer kost 95 cent per minuut”, sprak eerst een man aan de telefoon, wiens stem ik meende te herkennen van de Staatsloterijshow. Godskolere, wat was dit weer een duur grapje. Burgerjournalistiek wordt op deze manier niet bepaald gestimuleerd! Een kreunende dame nam op en vroeg iets wat ik slecht kon verstaan. En terwijl ik alweer een flinke ontlasting voelde opkomen sprak ik tot haar: “Pecuniam non olet.” Het bleef nog lang stil aan de andere kant van de lijn…

Tim Op het Broek

Een cadeautje van AarJan en familie, gekregen tijdens hun heerlijke barbecue in Gouda op 2 september 2007.

A present from AarJan and his family. They gave it to me during their delicious bbq in Gouda on September 2, 2007.