Vergeten verlangen
Jammer genoeg heb ik teveel fantasie. Dat maakt namelijk dat ik me soms moeilijk kan concentreren. En nu ik in mijn werk af en toe iets moet doen waar ik totaal geen enkele goesting mee heb, dwalen mijn gedachten te vaak af. Zo zat ik orders te sorteren en kwartaalbonnen toe te voegen. Een klusje van niks. Na een half uurtje zakten mijn ogen langzaam dicht. Op zoek naar wat actie besloot ik een kop koffie te gaan halen op de afdeling development. Met een inventarisformulier ging ik naar de kelder. Daar waar de nerds wonen en werken. Met mijn iets te korte rokje, hoge hakken en strakke shirtje was ik daar een vrolijke verschijning. In elk geval zag ik de koppies die normaal gebogen achter de beeldschermen zaten opveren.
Mijn heupwiegende reis leidde me regelrecht naar de centraal opgestelde automaat. Ik bukte licht voorover om goed te kunnen zien welke smaken koffie er waren en wat ik wilde. Het werd langzaam drukker rond de koffieautomaat. Toen mijn bakkie klaar was draaide ik me om.
“Hee, kan een van jullie me helpen?” Ik zei het tegen niemand in het bijzonder. Het is een beetje een filter.
“Wat zoek je?” De jongen keek me aan met van die harde veroveringsogen. Hij was niet echt knap, meer het soort net-niet-nerd.
“Niet iemand die alleen maar kan blaten. Ik heb een echte techneut nodig.” Hij schrok. Ik kan best een kittig ding zijn als ik wil. In verlegenheid gebracht richtte hij zich tot de groep.
“Ah, ben je er zo een?” Hij wachtte even voor hij zijn enorme grap laat vallen. “Trillende techniek zeker?”
“Niemand lacht, praatjesmaker.” Met een vriendelijke glimlach kijk ik hem aan. “Maar ik heb inderdaad liever een trillende techneut dan een bazelende slappeling.”
Kijk! Daar werd wél om gelachen.
Vanuit mijn ooghoek zag ik een van de verlegener jongens terug naar zijn bureau lopen. Daar zat ik op te wachten. Die gladjakkers zie ik op de marketing afdeling al teveel. Echte nerds zijn zo veel leuker.
De jongen was weer gaan zitten. Ik liep naar hem toe.
‘Hoi, ben jij Dennis?’ Om hem niet meteen aan het schrikken te maken, gooide ik niet meteen mijn hele keur aan verleiding in de strijd. Hij is nogal schuchter. Het zou goed kunnen zijn dat hij al jaren hier werkt, maar ik had hem nooit gezien. Best een lekker koppie, mager maar redelijk gespierd. En een persoonlijkheidsstoornis van hier tot Tokyo. Hij was het type dat thuis naar heftige porno kijkt.
“Eh, ja.” Hij keek me niet eens aan. Zijn ogen bleven gericht op het scherm.
“Ik geloof dat jij me kan helpen met deze lijst.” Om er zeker van te zijn dat hij het zag, wapperde ik de lijst voor zijn beeldscherm. “Ik moet weten welke servers er zijn, een of ander nummer op deze lijst zetten, en dan mag je weer verder met World of Warcraft, hihi.”
Dennis’ mondhoek wrong zich even in een grimas die aan lachen deed denken. Zonder een woord te zeggen stond hij op. Ik hobbelde achter hem aan. We gingen een deur door, die hij netjes voor me open hield. Door een halletje naar een gang zonder ramen. Toen flitste hij met zijn pas langs een rood knipperend lichtje naast een volgende deur. Zodra de deur open was, hoorde ik het lawaai van de draaiende servers. Oorverdovend was het niet, maar de ruimte was goed geluidsdicht.
“De serienummers die je moet hebben staan op de achterkant van elke server. Als jij me vertelt wat er op je papier in de eerste kolom van je spreadsheet staat, dan zoek ik het serienummer en de licentiecode voor je op.” Hij praatte zakelijk en straalde wat meer vertrouwen uit nu hij alleen met me was. Ik deed een stapje naar hem toe en las het eerste nummer voor. Hij liep naar een kast, trok die open en las wat voor.
“Hè? Ik versta je echt niet.” Ik liep weer naar hem toe en probeerde met hem mee te lezen. Heel toevallig duwde ik mijn borsten een beetje tegen hem aan, in mijn poging om het nummer te kunnen lezen. Hij wees met zijn vinger naar een kleurige sticker achterop de server.
“Hier staat wat je moet lezen.” Ik legde mijn arm op zijn rug, en boog nog verder voorover.
“Oh, ja, kun je dit nummer voorlezen? Dan schrijf ik mee.” Zo gingen we nog een paar kasten af. Iedere keer als ik een nummer van hem hoorde, ging ik dichter bij hem staan. Elke keer als ik hem aanraakte, vluchtte hij weg zodra hij kon. Toen de lijst vol was, probeerde ik als laatste redmiddel de directe benadering. We waren bij de laatste kast aangekomen, in de hoek van de ruimte.
“En nu moeten wij nog een nummertje maken,” glimlachte ik naar hem. Zijn ogen schoten vuur. Hij wilde nog een stap achteruit doen, maar hij stond met zijn rug tegen de muur. Ik tilde mijn been op en zette mijn voet op een van de krukjes die er stond. Mijn rok viel open en mijn hand gleed langs mijn been. Dennis slikte toen ik mijn andere hand over zijn buik wreef. Langzaam ging ik met mijn hand naar beneden, langs de knoopjes van zijn overhemd. Ik kon zien dat hij een grote bobbel in zijn broek had.
“Misschien moeten we gewoon weer aan het werk gaan. Ik moet al deze kasten nog op slot doen. Ik zal je vast uitlaten.” Dennis begon zich langs me heen te wurmen. Kijk, en dan haak ik af. Het was koud in het serverhok, en echt veel had ik niet aan. Een beetje teleurgesteld liep ik achter hem aan. Toen hij de deur open deed, keek ik hem nog één keer zo geil als ik kon aan, maar de betovering, als die er al was geweest, was definitief verbroken.
“Jammer hoor. Een geluidsdicht hok, een lekker ding en die enorme hunkering in mijn onderbuik. Maar ik heb me vergist.”
Ik trok de deur achter me dicht en stond weer in het halletje zonder ramen. Het was echt koud in dat serverhok. Om weer een beetje op te warmen leunde ik tegen de deur en stak ik even mijn hand in mijn rok. Aan de andere kant hoorde ik: “Godverdomme!” Gevolgd door gekreun. Mijn vingers streelden prettig in mijn onderbroekje. Niet veel later zuchtte ik diep. Ik maakte mijn kleren weer op orde en liep richting mijn verdieping.
Februari 2008