Muziekcolumn – Dulfer / Big Boy!
“Is het een goede plaat?” vroeg ik aan Hans.
Hij bracht zijn flesje bier naar zijn mond en ik deed hetzelfde met het mijne. Normaal kreeg ik koffie aangeboden als ik hier de winkel binnenliep, maar vandaag drukte Jeroen een flesje Heineken in mijn hand.
“Tuurlijk is het een goeie plaat!” riep Hans uit. “Anders stond ik hier niet!”
“Eerst wil ik er wel eens wat van horen dan,” lokte ik hem uit de tent.
“Je moet nog even wachten, anders krijg ik last met de vakbond,” antwoordde hij.
“Vakbond?” vroeg ik, eigenlijk veel te brutaal. “Sinds wanneer lopen types als jij bij een vakbond? Heb jij dat nodig dan?”
Ik moest even opzij stappen om een andere klant door te laten. Het was hier trouwens nogal krapjes, want er stond een compleet drumstel en een keyboard in de winkel.
Hans gaf geen antwoord, maar leegde zijn flesje in een teug. Vervolgens liep hij naar zijn instrument. Hij pakte het en hing het om zijn nek. De andere twee muzikanten kwamen er bij. Ze begonnen.
“Doe mij maar die prachtige, nieuwe spetterende en superswingende house-funk-metal-tetterdetet-plaat!” zei ik tegen Jeroen, toen het eerste nummer afgelopen was.
Hans kwam op me af.
“Hoe vind je het tot nu toe?” vroeg hij.
Ik pakte het cd-doosje van Jeroen aan en gaf het aan Hans.
“Signeren maar!” commandeerde ik hem.
Met een halfdikke stift maakte Hans er iets moois van. Toen deed hij een stap naar achteren en pakte iets.
“Hierzo,” zei hij. “Dit krijg je van mij erbij.”
Het was een klein doosje met een speldje van een saxofoon.
“Ik heb er nog maar een paar en ik kan ze dus niet aan jan en alleman uitdelen.”
Ik werd even stil en keek naar het kleine cadeautje van Hans in mijn hand.
“Bedankt,” stamelde ik toen. “Ik moet nu gaan, want ik heb vanavond nog een vergadering.”
“Tot kijk,” zei Hans. “Veel plezier met de cd.”
Het kleine publiek vroeg hardop wanneer Hans verder ging spelen.
“Tot zeker ziens,” zei ik. “En doe de groeten aan Candy.”
Een jaar later, in 1995, stond Dulfer op het Bosvolpop-festival in Apeldoorn.
“Wat is dit?” riep hij toen hij opkwam. “Is dit heel Apeldoorn? Het lijkt godverdomme wel of ik in Staphorst sta!”
Vervolgens gaf hij een spetterend optreden dat het weinige volk de pan uit deed swingen.
Weer een jaar later bracht hij zijn nieuwe plaat uit, en ook toen trok hij ter promotie langs de muziekwinkels. Nota bene op mijn eigen verjaardag stond hij in het Plato-filiaal in Apeldoorn. Op mijn hoesje van de ‘Dig!’-cd staat: “Gefeliciteerd! Dulfer.” Sindsdien verloor ik hem wat uit het oog.
Maar op 30 april 2006 gaf hij een gratis concert in Gigant Café in Apeldoorn. Wederom was er niet veel publiek op afgekomen. Hoewel hij zichtbaar (veel) ouder was geworden, gaf hij toch weer een energieke set weg. Na afloop ging hij de tafeltjes langs om wat met het publiek te praten. Ik vergat om te vragen of ik ooit de groeten van Candy nog terugkreeg…
(Dulfer en bazbo – Gigant Café, Apeldoorn – 30 april 2006)
Apeldoorn, januari 2008