Tsja, daar staan we dan met ons goeie gedrag. Het enige dat we kunnen doen is er op ons paasbest uitzien en afwachten wat er gaat komen. Dat doen we dan ook. Er zit niets anders op. Ons hele leven staat in het teken van ons dienstbaar opstellen. Of we willen of niet. Veel keus is ons niet gegeven. (more…)
Vrijdag 13 februari hielden Billy & Ethell het feest ter ere van hun nieuwe huis én van Ethell’s verjaardag. We reisden af naar het mooie Maastricht, aten in ons hotel ‘De Poshoorn’ en gingen naar het feest.
De volgende dag vroeg op. Maastricht is mooi.
Als mijn vader meegaat naar het voetbalveldje verderop in de straat, dan weet ik dat het leuk gaat worden. Eerst schopt hij de bal over naar mijn broer en mij. Wij moeten hem terugschoppen. Het lijkt wel of papa iedere bal zó weet te stoppen. Als hij naar ons overspeelt, schiet hij vaak door en moeten we grote afstanden rennen om de bal weer terug te halen. Aan het eind van het spel komt het mooiste: hij gooit de bal iets omhoog en als die vlak voor hem is, geeft hij de bal een enorme poeier recht omhoog. Mijn vader kan de bal het hoogst schoppen van de hele wereld. (more…)
Carlo Piemol is druk.
Hij legt de nichtjes Tok en Tak over de knie.
Maar wat ziet hij daar?
Een leerzaam verhaal over …
ja waarover eigenlijk? (more…)
Alles Kan Kapot is een boek over liefde. Liefde voor meisjes, liefde voor vrouwen, liefde voor dé vrouw. En bovenal: de zoektocht naar liefde en het vasthouden daarvan.
Tijdens het lezen van Alles Kan Kapot betrapte ik mijzelf op hardop lachen. (Langereis is op zijn best wanneer hij zijn kijk op de wereld tentoon spreidt. Zijn theorieën en bij tijd en wijle absurde logica zijn een genot om te lezen.) (‘Bij het zoeken van een vrouw gaat het niet alleen om de buitenkant, maar óók om de binnenkant. Ooit een vrouw van binnen gezien? Snij er maar eens eentje open. Nee, dát ziet er lekker uit.’) Maar ik betrapte me even zo goed op een greep naar de tissues. (Meisjes die niet komen opdagen. Verwachtingen die niet worden ingelost. Langereis verstaat de kunst om leegte te beschrijven.)
Alles Kan Kapot is ietwat fragmentarisch. Chronologisch is het niet. Herinneringen van niet zo lang geleden worden gevolgd door momenten van erg lang geleden. Tussendoor wordt ook de tegenwoordige tijd nog aangedaan. Dat is in het begin wat verwarrend maar langzaam kan men een rode draad herkennen. En de rode draad leert ons dat er eigenlijk geen verschil is. Of Langereis vertelt over nú of over vroeger: het is dezelfde jongen. Dezelfde man. De hoesfoto vat dit misschien wel het best samen. Zijn haar is tegenwoordig langer; hij heeft een baard, maar hij is nog steeds de jongen. In dat licht blijkt chronologie overbodige luxe. En blijkt wat fragmentarisch leek gewoon een doorlopend verhaal te zijn.
Hij dwaalt door het leven en zoekt antwoorden in alles en iedereen die hij tegenkomt. Langereis dwaalt door zijn verhalen. Gerechten lijken soms even belangrijk als dialogen. De tuin is op momenten net zo belangrijk als de meisjes. Hij vertelt er allemaal liefdevol over. Op het moment van lezen lijken bepaalde passages irrelevant. Maar bij nadere overpeinzing zijn het simpelweg momenten die de man meemaakt. En op die momenten zíjn ze belangrijk.
De geest van Herman Brusselmans is nooit ver weg. Maar nergens kreeg ik het gevoel te lezen in een Brusselmans-ripp-off. Daarvoor heeft Langereis voldoende eigen ideeën. Natuurlijk, er zijn overeenkomsten. Zijn manier van vertellen, de zeer open autobiografische stijl, de humor, het hijsen van Miljaardezjuus, de beledigingen, de meisjes. Maar het boek verliest er zijn geloofwaardigheid niet door; het voelt niet als na-aperij.
De kafttekst van Alles Kan Kapot vermeldt: ‘…maar als men vóór in het boek begint, ontvouwt zich een doorlopend verhaal, dat uiteindelijk leidt naar een ingrijpende gebeurtenis.’ Dat weet ik nog zo net niet. Ik zou het andersom willen stellen. Aan de hand van deze ingrijpende gebeurtenis ontvouwt zich een heel boek. De zoektocht waarmee hij in een groot deel van zijn boek bezig is wordt meer verklaarbaar in het licht van het slot. Maar dat is interpretatie. Misschien zie ik verbanden die er niet zijn. Ik ben niet de psycholoog van Langereis. Dat is Langereis (onbewust?) zelf, het hele boek lang.
Bas Langereis ontpopt zich als een romanticus. Soms in de mooie zin van het woord. Soms zou je hem een schop onder zijn kont willen geven. Hoe het ook zij: hardnekkig is hij wel. Steeds weer zijn er meisjes aan wie hij zijn hart geeft. Steeds weer wordt hij teleurgesteld. Steeds weer vindt hij rust bij zijn Eline. Dé vrouw.
Bas Langereis gaf zijn boek de titel Alles Kan Kapot mee. Ik hoop niet dat dit de definitieve eindconclusie is. Hij heeft net 306 pagina’s gezocht naar wat nooit kapot zou gaan.
Van mij mogen er nog vele pagina’s volgen.
Johan Reitsma
Februari 2009
“Oooooh!” roept Vrouwlief. “Ik ken dat spul nog wel!”
Zoonlief kijkt niet-begrijpend.
“Ik ga snel nog eens pasta maken,” zeg ik.
“Doe dat,” zegt mijn zoon. Hij is zestien en nogal een koolhydratenverslinder.
“En drie keer raden wat ik er dan naast zet in plaats van die eeuwige Parmesan van mijn kaasboer van de markt?”
“Je wáágt het niet!” roept Vrouwlief. “Ik ken weinig redenen om van je te scheiden, maar …”
Ik hoor het niet, want ik denk al aan de maandagmarkt. (more…)
Carlo Piemol loopt op straat.
Hij ziet veel rommel liggen.
Carlo Piemol ergert zich eraan.
Maar het ergst zijn de mensen.
Een leerzaam verhaal over zwerfvuil. En daklozen. (more…)
Lex performed solo in Art Café ‘Sam Sam’ and played a variety of tunes and styles. Bruno Rombout assisted on accordeon in the last two sets, where we even got a few Zappa tunes!
Youtube:
Let’s Make The Water Turn Black (Frank Zappa)
“Ontspoorde kinderen? Dat is de schuld van de ouders! Ouders moeten de verantwoordelijkheid nemen!” Nee, het ligt anders. Overheid en samenleving hebben druk op gezinnen uitgeoefend dat moeders óók moeten werken, zodat ze niet meer thuis zijn als het kind van school komt. Ik vind het niet vreemd dat kinderen dan kunnen ontsporen en áls dat dan gebeurt, is dat dan de schuld en verantwoordelijkheid van ouders? Nee. Dat is de omgekeerde wereld.
Als ik thuiskom van school, dan is ze er altijd. Ze heeft de thee al klaar. Ik doe de keukendeur achter me dicht en loop naar de gang. Daar hang ik mijn jas op. Vervolgens loop ik naar de achterkamer.
Benodigdheden voor vier personen (grote eters):
3 aardappelen
3 uien
9 eieren
150 gram geraspte pittige kaas
zout en peper
olijfolie
1. Zet alle benodigdheden klaar.
2. Schil de aardappelen en snijd ze in dunne plakjes. Pel de uien en snijd ze in dunne ringen.
3. Klop de eieren los in een kom.
4. Doe de geraspte kaas erbij en peper en het zout naar smaak. Roer alles goed door elkaar.
5. Bak de aardappelschijfjes en uienringen in de olie vijf minuten in een ruime koekenpan.
6. Giet het eiermengsel eroverheen. Laat dit afgedekt zo’n acht minuten bakken.
7. Als de bodem gaar is en de tortilla bovenop wat droog wordt, keer hem dan om. Schuif de tortilla op een omgekeerde deksel of op een snijplank. Kwak de tortilla dan met de niet-gare kant terug in de pan. Dat kan een rommeltje op je kookplaat geven.
8. Na nog eens zeven minuten bakken is je tortilla klaar. Snijd hem in punten en serveer direct.
Eet smakelijk!
