Bas Langereis leest u voor!

–

Vrijdag 15 februari:
Geen wekker en toch voor zeven uur op. Koffie. Niet heel veel later heb ik mijn werklaptop open geklapt. Vier uren lang werk ik lekker door en ik krijg heel veel af, zo voor de vakantie. Tussendoor koffie met De Vrouw en van alles vinyl. Twaalf uur sluit ik alles af. Ik heb telefonisch contact met de locatie van morgen en geef de precieze aantallen gasten door (39). We lunchen. Ik was af en fiets daarna naar twee supermarkten voor wat zooi. Dan nog iets lezen en vinyl. Eind van de middag maak ik het avondeten: een reusachtige chili. Zeven uur is De Zoon er nog niet, dus beginnen De Vrouw en ik vast met eten. Niet veel later meldt De Zoon zich wel en hij sluit alsnog aan. Niet erg. Ik was af. Erna – het is dan al half negen – werk ik de webstek bij en lees en luister ik nog heel even voordat ik om half elf naar bed ga.
Muziek vandaag: 2 (The Gloaming), Poesie und Musik – Francois Villon (Vollenweider, Bardet & Valentini), Poesie und Musik – Heinrich Heine: Ich Kann Nicht Mehr Die Augen Schliessen (Vollenweider, Bardet & Valentini), White Winds (Andreas Vollenweider), Down To The Moon (Andreas Vollenweider), Closing Time (Tom Waits), The Heart Of Saturday Night (Tom Waits), Nighthawks At The Diner (Tom Waits), Bounced Checks (Tom Waits), Anesthetize (Porcupine Tree)

–

Donderdag 14 februari:
Opgewekt. Op de werkplek moet ik heel veel doen. Tussen de middag wandel ik door bos, veld en zon. Het wordt zacht. In de middag moet ik weer veel doen, wil ik alles voor het weekend af krijgen. Kwart voor zes thuis. Nog even iets voor De Vrouw halen. Dan een ronde hardlopen. Het gaat wat moeizaam, maar ik red het. Koud is het niet (meer). Thuis maak ik eten voor mijzelf, want De Vrouw is op stap en naar de bioscoop met Schoonzus. Ik bak kastanjechampignons en die voeg ik bij de preisoep met bloemkool van gisteren. Dat smaakt. Kleine afwas. Ik werk de webstek bij en lees en luister nog iets. Nog voor half elf slapen.
Muziek vandaag: de tweede plaat van het dubbelalbum Andy Warhol’s Velvet Underground featuring Nico (Velvet Underground), A Drop Of Light (All Traps On Earth), The Gloaming (The Gloaming)

–

Woensdag 13 februari:
Kwart over zeven uit bed. Koffie. Een uurtje later heb ik mijn werk voor de Kap gedaan. Meer koffie met De Vrouw. Vinyl. Ik wandel naar de slager en super. Thuis nog meer koffie met De Vrouw en lunch. Vinyl. Begin van de middag fietsen we naar het huis van Onze Vader. Vandaag viert hij zijn vijfentachtigste verjaardag. Mijn Zus is er ook en niet veel later de (oud-)buren ook. Vader tobt met zijn gezondheid (ogen en darmen) en voelt zich beperkt in zijn mobiliteit doordat hij geen auto meer rijdt; hij vindt het moeilijk om daar los van te komen en nieuwe mogelijkheden te zien. Dat maakt hem wat somber en soms moppert hij. Vanmiddag zijn er momenten dat hij plezier heeft. Zaterdag vieren we het groter en ik hoop voor hem dat hij er oprecht van kan genieten. Eind van de middag zijn we thuis. Vinyl. Ik maak avondeten. Ik bak uien, knoflook, prei en Thaise currypasta, doe daar bouillon bij, pureer het en zo ontstaat een soep die ik aanvul met gekookte bloemkool van gisterenavond. Ook maak ik een salade van bleekselderij, bosui, komkommer, tomaat en feta, plus ik bak kogelbiefstukken. We eten de soep niet, maar de rest wel op. Dan was ik af en breng ik afval naar de containers. Vervolgens werk ik de webstek bij en lees en luister ik tot tien uur.
Muziek vandaag: Voyagers (Steve Howe & Paul Sutin), Pacific Coast Highway (Christopher Franke), Zolang De Voorraad Strekt (Herman van Veen), Home Invasion – In Concert At The Royal Albert Hall (Steven Wilson), Signalen (Herman van Veen), In Vogelvlucht – 20 Jaar – Zijn Mooiste Liedjes (Herman van Veen), de eerste plaat van Andy Warhol’s Velvet Underground featuring Nico (Velvet Underground), The Great Adventure (The Neal Morse Band)

–

Dinsdag 12 februari:
Het lukt me nog om uit bed te komen ook. Veel oorsuizingen en niet heel vast op de benen, dat wel. En opgewekt. Gelukkig is er op de werkplek veel. Tussen de middag wandel ik door bos en zon. Ook in de middag heel veel te doen, dus tijd om moe te zijn heb ik niet. Om vijf uur thuis. Daar zak ik in. De Zoon is er om zes uur en De Vrouw serveert een schotel van uien, lamsshoarma, bloemkool en tomaten uit de oven. Ik was af en ga een ronde hardlopen. Erna heb ik telefonisch contact met een tante en Onze Vader. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. Tien uur slaap ik.
Muziek vandaag: Skald (Wardruna), het laatste beetje van de cd die met de PROG mee kwam

–

Maandag 11 februari:
Daar gaan we weer. Op de werkplek heb ik het niet heel vol; ik kan in alle rust alle dingen doen die ik wil en moet doen. Tussen de middag wandel ik door bos, veld en lichte regen. In de middag gestaag verder; ik ben op orde. Eind van de middag reis ik met de bus naar een locatie in Rheden, waar weer een avond met cliënten is. Weinig belangstelling en ik kan er niet al te veel doen. Na afloop vraag ik de medewerker van het dorpshuis hoe ik bij het station kom. Ik heb een half uur om de bus te halen. Dan moet ik daar links. Dat doe ik. Na tien minuten lopen wordt het me te donker. Gelukkig komt me een hardlopende meneer tegemoet. Station blijkt de andere kant op te zijn. Hij loopt verder; ik ren hem achterna. Terug bij het beginpunt, daar dan links. Na een paar honderd meter is het station. Ik ben nog ruim op tijd voor de bus ook. Een uur later ben ik thuis. Het is half elf geweest. Doodop. Veel energie om met De Vrouw bij te praten heb ik niet, dus snel door naar bed.
Muziek vandaag: geen.

–

Zondag 10 februari:
Kwart voor negen wakker. Zo. Toch zit mijn hoofd nog vol, merk ik. Koffie. Iets lezen. Vinyl. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er rond kwart over een. Ik maak bacon ’n eggs. Erna was ik af. Vervolgens stappen we gedrieën op de fiets en in de middag vieren we de vierde verjaardag van de Neef. Aanvankelijk is het er nogal druk en heb ik veel last van alle geluid, maar na een uurtje is het rustiger en valt het mee. Als we om kwart over vijf terug fietsen, valt de regen niet mee. Ik maak allerlei restanten warm: de bieten van donderdag, de curry van vrijdag en de risotto van gisteren. Daar zet ik de salade van gisteren bij en bak ik rundersteaks van vandaag. Alles op. Ik was weer af en dan blijkt de regen nogal plens, dus sla ik een ronde hardlopen over. Ik werk de webstek bij en ga lezen en luisteren tot tien uur. Hoofd leeg? Het lijkt erop.
Muziek vandaag: Seraphim (Paul Sutin & Steve Howe), Get Back! (Ike & Tina Turner), Disco Samba (12″ single) (Two Man Sound), Present Arms (UB40), UK (UK), Van Halen (Van Halen), China (Vangelis), Five Miles Out (Mike Oldfield), Monolith of Phobos (Claypool Lennon Delirium), bijna de tweede helft van de cd die met de PROG mee kwam

–

Zaterdag 9 februari:
Kwart voor acht uit bed. Koffie. Ik maak mijn werk voor de Kap af. Zo. Misschien woensdag nog een kleine correctie op mijn artikel, maar meer niet. Ik lees de krant van gisteren en hoor vinyl. Iets na tienen wandel ik naar de slager en biowinkel. Aansluitend nog over de markt. Ik koop ook een reisgidsje over Luxemburg; die hebben we nog niet en over een week is het zover. Thuis meer koffie met De Vrouw en vinyl. De Zoon is er om een uur voor de lunch. Hij is wat gespannen, heeft de afgelopen twee weken een paar keer meegedraaid bij een hovenierbedrijf om te zien of het iets voor hem kan zijn en komende weken mag hij nog een paar keer meelopen, zijn vaste werkgever/kweker bericht nu dat binnenkort de werkzaamheden na de winterstop gaan beginnen; hierdoor is hij even overzicht kwijt over wat er allemaal gebeurt en over de dingen die gaan komen. Gelukkig weten we hem op te monteren. Na de lunch en afwas lees ik de krant van vandaag en de PROG uit. Ondertussen vinyl. Eind van de middag maak ik avondeten. Een salade van bleekselderij, bosui, komkommer en tomaat, een risotto met uien, knolselderij en courgette, plus lamsfiletlappen. De boel smaakt, zeker de risotto. Morgen kliekendag. Ik was af en breng groen afval naar de container. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. Half elf weer.
Muziek vandaag: Thursday Afternoon (Brian Eno), Last Exit (Traffic), John Barleycorn Must Die (Traffic), Welcome To The Canteen (Traffic), The Low Spark Of High-Heeled Boys (Traffic), Shoot Out At The Fantasy Factory (Traffic), On The Road (Traffic), When The Eagle Flies (Traffic), The Best Of The Tumbleweeds (The Tumbleweeds), Nil Recurring (Porcupine Tree), Civilisation (Southern Empire), Runaljod – Yggdrasil (Wardruna), de eerste helft van de cd die met de PROG mee kwam

–

bazbo 0451: … To The Power Of Three
18 april 1988. Ik was in de platenwinkel en schrok me een hoedje. Wat was dit voor album? Twee namen op de hoes van de plaat die net uit was kwamen me superbekend voor en dus nam ik hem gelijk mee zonder er iets van te beluisteren. Dit moest ik hebben! In 1987 maakten Keith Emerson en Carl Palmer deze plaat samen met Robert Berry. Even geheugen opfrissen. In 1978 doekten Emerson Lake & Palmer mijn meest favoriete band ooit op. Acht jaar later wilden de drie weer iets samen proberen, maar Palmer zat vast zijn toenmalige band Asia, dus brachten Emerson en Lake een album uit samen met Cozy Powell onder de naam Emerson Lake & Powell. Nog weer een jaar later was Palmer vrij, maar ondertussen had Lake de samenwerking met Emerson weer gezien. Toen schoof de firma Geffen ene Robert Berry naar voren. Het resultaat was dit album van Emerson Berry & Palmer, dat verscheen onder de bandnaam 3. Ik verwachtte min of meer een verlengde van het ELP-geluid, maar toen ik thuis de plaat op de draaitafel legde, viel dat wat tegen. Niet dat het slecht is wat ik hoorde, maar mijn verwachtingen waren te hoog. Wat ik hoorde waren acht oerdegelijke recht-toe-recht-aansongs in de beste AOR-traditie, met een hoofdrol voor Berry’s zang en teksten. Slechts het stuk Desde La Vida heeft een ELP-sausje en het afsluitende On My Way Home kent een echte Emerson-melodie. Ik heb de Europese versie. Er volgde een (Zuid-)Amerikaanse tour, maar die bleek weinig succesvol. We moesten nog weer vijf jaar wachten tot een echte ELP-reünie. En van een tweede 3-album kwam het niet. Dertig jaar later (vorig jaar, dus) maakte Robert Berry de opvolger: Op The Rules Have Changed staan wederom acht stukken, dit keer geheel door Berry ingespeeld, maar: grotendeels geschreven samen met Emerson in het jaar voordat hij een einde aan zijn leven maakte (2016). Hierdoor is het een perfect eerbetoon aan de Grootmeester Emerson geworden. Aanrader! Maar dit album van dertig jaar ervoor heeft zeker zijn charme.

–

bazbo 450: Tangerine Dream – In The Beginning …
In deze doos zitten zes platen, te weten de eerste vier studioalbums van Tangerine Dream Electronic Meditation, Alpha Centauri, (dubbelaar) Zeit en Atem, plus als bonus de toen nog niet eerder uitgebrachte elpee Green Desert. Er is maar een uitgave op het Jive Records label en die heb ik. Nogal bijzondere box, merk ik; als ik wil kan ik er tientallen euro’s voor vragen. In totaal staat op de platen dik vier uur geweldige kosmische ambient en vooral de eerste plaatkant van Zeit is nog altijd indrukwekkend met die strijkers die zo’n gruwelijk donkerdreigende sfeer neerleggen. Ik kocht deze doos op 29 januari 1987 en heb hem volgens mij dertig jaar niet gehoord. Gaaf.

‘Vorige week had ik me toch een troela in bed, zeg.’ Joop keek me aan met een blik alsof hij een tegenreactie van mij verwachtte. Die tegenreactie bleef uit, dus ging hij verder: ‘Ik mocht niet eens d’r poepgaatje likken. Nou, dan moet je mij net hebben. Gelukkig zijn er ook andere handelingen die je kunt verrichten in bed.’
‘Je omdraaien en gaan slapen, bijvoorbeeld,’ zei ik. U begrijpt, het was weer een dolle boel in café Droeftoeter. Het is dat ik een afspraak had, want zelf was ik liever thuis gebleven.
‘Had ik me daarvoor een hele avond zitten uitsloven bij dat wijf?’ Joop werd giftig. ‘Nee, ik heb er uiteindelijk nog uit gehaald wat erin zat.’
‘Heb je een vinger in haar keel gestoken of haar een laxeerpil gegeven?’
‘Het grote probleem met jullie schrijvers is dat er met jullie geen goed gesprek te voeren is.’
‘Ik heb tot nu toe nog niet gezegd dat dit een goed gesprek is.’

‘Mag hier nog wat zijn?’ De serveerster was bij onze tafel gekomen.
‘Nog een water, graag,’ zei ik tegen het mooie donkere meisje, van wie ik even de naam kwijt was. Bij nadere overpeinzing kon ik me ook niet herinneren dat ze me ooit haar naam had gezegd. Maar mooi was ze. En donker. ‘Mag gewoon uit de kraan, hoor.’ Ik gaf haar mijn lege glas.
‘Door jouw bestellingen zal het personeel geen grote bonussen ontvangen, Bas,’ lachte ze. Haar ogen glinsterden en haar zwarte kroesvlechtjes wiegden zachtjes heen en weer.
‘Het leven is kut, jongedame,’ zei ik. ‘Wen er maar vast aan voor later, maar geniet van de onbezorgde jeugd zo lang het nog kan.’
‘Dank je, Bas. Als ik wijze raad nodig heb, weet ik bij wie ik moet zijn.’
‘Wijze raad geef ik graag aan lieve meisjes, dus je bent van harte welkom.’
Ze bloosde een beetje en dat was best bijzonder voor iemand met een bijna zwarte huid. ‘En voor jou?’ vroeg ze aan Joop.
Joop keek eindelijk op en zei: ‘Jezus, wat ben jij dik.’
‘Voor jou een hengst voor je smoel dus, begrijp ik?’ Het meisje werd fel.
‘Nee, dan nog graag een vaasje pils, alsjeblieft. Ik heb deze nog niet leeg, maar dat duurt niet lang meer.’
‘Fijn dat we het beleefd kunnen houden.’ Ze snoof, richtte haar hoofd op, draaide zich om en liep naar de bar.

‘Zeg nu zelf. Dik ís ze toch zeker?’
‘Laat ik het zo zeggen: ze voldoet niet aan het inmiddels afgedane gratenbalenbeeld dat de mode-industrie ons jarenlang heeft opgedrongen. Ik vind haar een mooi mens.’
‘Zeik niet, Bas. En kom zeker niet aan met dat ware schoonheid van binnen zit.’
‘Dat heb je me dan ook niet horen zeggen, Joop. Snijd een vrouw open en je wilt niet weten wat een rottigheid je tegemoet komt.’
‘Precies. Over rottigheid gesproken: binnenkort moet ik weer voor een uitgebreide behandeling bij de parodontoloog. De mijne is echt zo’n beul, met z’n martelwerktuigen. En denk je dat de verzekering iets dekt? Mooi niet. Die vogel woont in een kast van een huis. Drie keer raden waar hij dat van doet. Wacht. Even een wind laten. Zo. Z’n wijf is ook al zo’n trut. Die werkt af en toe bij de receptie van de praktijk, maar heeft ook een eigen zaak. Ze doet iets zweverigs met kleurentherapie of weet ik veel wat. Zelf is het niet zo’n licht. Dom. Dóm. Maar ze is jong, blond en lekker, met grote tieten, dus ik geef die parodontoloog van me groot gelijk. Ik heb d’r nog eens geprobeerd, toen ik na een behandeling bij de balie een vervolgafspraak moest maken. Een afspraak, vroeg ze. Wanneer schikt het u? Dus ik zeg: ik kan nu wel, kun jij nu ook even? Weet je wat ze zegt? Helemaal niets. Stond ze met haar grote tieten en haar mond vol tanden. Mooie tanden, dat wel. Daar zal die parodontoloog wel voor zorgen. En in ruil daarvoor mag hij die blonde stoot bij d’r poes pakken. Niet dat ik jaloers ben, hoor. Voor haar tien anderen. Schijten moet ik.’ Joop zette zijn vaasje op tafel.
‘Da’s mooi,’ zei ik. ‘Want daar zal je mijn afspraak hebben.’
Hij liep naar de toiletten. Ondertussen was de deur van het café met een luide klap weer dichtgevallen. Daar was ze. Ze zag mij zitten en kwam naar me toe.

‘Dag Wendy.’
‘Dag Bas.’
‘Blijf je staan?’
‘Nee.’ Ze ging zitten.
‘Vooruit dan maar.’
‘Huh?’ vroeg ze verward. ‘Wat bedoel je?’
‘Ik bedoel niets. Ik bedoel nooit wat. Mij betrap je niet op bedoelen. Maar vertel eens: hoe gaat het met jou?’
‘Lekker. Fijn wel.’
‘Ach zo. Hoe komt het dat het lekker en fijn wel gaat?’
‘Ik heb het heel druk.’
‘Dat lijkt mij juist niet lekker en niet fijn wel.’
‘Voor mijn portemonnee wel.’
‘Laat eens zien?’
‘Zien? Wat wil je zien?’
‘Die portemonnee van jou.’
‘O? Waarom?’ Ze begon in haar handtas te rommelen en te zoeken.
‘Laat maar, Wendy. Ik wilde slechts weten hoe of lekker en fijn wel voor je portemonnee eruit ziet. Maar kennelijk wil je het niet met mij delen. Ik had gehoopt dat we geen geheimen voor elkaar zouden hebben. Dat blijkt niet het geval. Mijn verwachtingen zijn weer eens anders dan die van de ander.’
‘O. Eh …’ hakkelde ze. ‘Eh … sorry.’
‘Het geeft niet. Het ligt niet aan jou. Het ligt aan mij.’
Zwijgend keken we ieder voor ons uit. 
Vanuit de wc klonk het luid: ‘Hnnnnngggg! Hnnnnnngggg!’
‘Wat is dat?’ vroeg Wendy.
‘Let er maar niet op.’
‘Het lijkt wel of iemand een kind krijgt in het toilet!’
‘Een man?’
‘In sommige gevallen is persen níét goed.’

‘Een water, kijk eens.’ De serveerster zette het glas voor mijn neus op tafel. ‘En een vaasje pils voor meneer. De meneer die nu een mevrouw is geworden, zie ik.’
‘Dag. Mag ik een witte wijn van je?’ vroeg Wendy.
‘Nee. Niet van mij. En van het café alleen als je betaalt.’
‘Allemensen, de bediening gaat hier opmerkingen van mij kopiëren,’ zei ik.
‘Ja Bas,’ lachte ze. ‘Ik leer veel van je.’
‘Dan zeg ik al die onzin dus allemaal niet voor niets.’
Ze glimlachte haar mooie tanden bloot. ‘Een witte wijn, dus,’ zei ze tegen Wendy. ‘Droog?’
‘Nee, liever niet. Heb je een zoete?’
‘Vast wel. Nog voorkeur voor iets?’
‘Als het maar zoet is.’
‘Ik ga zoeken.’ De serveerster draaide zich om en liep naar de bar.
‘Waar waren we gebleven?’ vroeg Wendy.
‘Bij stil aan de tafel zitten,’ zei ik.
Daar gingen we een tijdje mee verder.

‘Was me dat bouten.’ Daar had je Joop weer. ‘En wie is deze dame in kwestie?’ Hij stak zijn hand uit naar Wendy.
Die stond op en zei: ‘Wendy. Wendy Korstbanker.’
‘Hoogst aangenaam.’ Joop keek haar glimmend aan. ‘Ik heet Joop.’
‘Joop Glimmerveen?’
‘Nee. Als dat zo was, dan stond ik hier niet.’
‘Dan hadden we je ook niet willen kennen,’ zei ik. ‘Dat doen we nu overigens ook liever niet.’
‘Vergeef dit stuk langharig tuig,’ zei Joop tegen Wendy.
‘Een zoete witte wijn. Alstublieft.’ De serveerster zette het glas voor de neus van Wendy neer.
‘Jemig,’ zei Joop. ‘Het wordt tijd dat ze dit café gaan uitbouwen. Wat neemt die kont van jou een ruimte in.’
De serveerster pakte het vaasje pils van Joop van tafel en goot het uit over zijn hoofd. ‘Beleefd zijn is moeilijk voor je, hè?’ zei ze.
‘Gloeiendeteringnikker!’ brulde Joop.
‘Nou nou, Joop,’ moeide Wendy zich ermee. ‘Niet van die taal uitslaan. Die siert je niet.’
‘Het is toch een nikker?’ brieste Joop. ‘En nog een teringnikker ook. Een vadsige teringnikker.’
Ik zei: ‘Ik houd er niet van hoe je het woord ‘nikker’ gebruikt, Joop. Beetje respect voor de werkende medemens.’
‘O, meneer hoort er een negatieve lading in? Nou, die was er moedwillig ingestopt.’ Hij wendde zich tot de serveerster. ‘Tief een end op met je dikke koeliekont.’
‘Niks ervan,’ zei Wendy. ‘Ik heb mijn wijn nog niet ingeschonken gekregen.’
‘Dat ze die wijn in haar blubberreet steekt.’
‘Dan lust ik hem niet meer.’ Wendy keek Joop strak aan.
Joop draaide zijn hoofd weg en keek naar mij. ‘Bas, zeg jij nou ook eens wat! Dat die wijven zich dienen te gedragen of zo. Of is dat ook weer taal die je liever niet gebezigd hoort? Jij bent al net zo’n deugdrol als iedereen. En maar al die vermenging van rassen en culturen goedpraten. Man man man.’
‘Dat we allen verschillend zijn, is juist mooi,’ zei ik. ‘Er valt nog iets van elkaar te leren. Stel dat we allemaal hetzelfde zijn, bijvoorbeeld allemaal zoals jij, dan was er niets te ontdekken, alleen te schelden en te schreeuwen. Bovendien had je dan geen troela om het poepgaatje te likken. Iedereen is gewoon zoals-ie is. Grove taal en lompe afkeuring veranderen daar niets aan.’
‘Hoe kom je daar nou bij?’ krijste Joop en nu wees hij op de serveerster. ‘Ik zou nooit mijn tong willen steken in deze zwarte blubberreet.’
De serveerster zette haar dienblad op tafel, pakte de wijnfles die erop stond bij de hals beet en sloeg hem keihard op het hoofd van Joop kapot. De scherven en zoete mousseerwijn spatten in het rond. Joop zakte ineen en gleed op de grond.
‘Goed gedaan, zeg,’ zei Wendy. ‘Ik houd wel van kranige meiden.’
‘Jij houdt toch sowieso wel van meiden?’ vroeg ik voor de zekerheid na.
‘Ja, dat weet je nog goed,’ zei ze. ‘Maar soms val ik ook op mannen, hoor. Ik ben biseksueel. Leuke serveerster, trouwens.’
De serveerster stond er een beetje onhandig bij.
‘Sta jij hier nou alweer te blozen?’ vroeg ik haar.
‘Sorry,’ zei ze verlegen.
‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, hoor. Ik vind je mooi als je bloost. Als je niet bloost, vind ik je ook mooi, trouwens.’
‘Dank je.’
‘Hoe heet je?’ vroeg Wendy.
‘Brandy,’ zei de serveerster.
‘Je verzint het niet.’ Ik keek de twee meiden aan. Dit werd een geile bende. ‘Kijk uit waar je gaat staan,’ zei ik. ‘Straks stap je op Joop. Dat zou je mooie schoenen maar vuil maken.’
‘Met een beetje geluk houdt hij van trampling,’ zei Wendy. Ze ging met haar naaldhakken op de buik van Joop staan. ‘Toch sneu voor hem dat hij er niets van mee krijgt. Wat kijk je?’ vroeg ze nu aan Brandy.
‘Ik … eh … ik …’
‘Zeg het maar, schoonheid.’
‘Ik … ik heb een voetfetish.’
‘Een foodfetish?’ vroeg ik. ‘Doe je dan ook aan foodporn?’
‘Bas,’ vroeg Wendy, ‘doe je mee?’
‘Ik heb geen horloge om,’ zei ik.
‘Ja? En?’
‘Toch weet ik feilloos hoe laat of het is.’

–
Apeldoorn, januari 2019  

Hier lees je ‘m op FOK!

–

bazbo 0449: Talking Heads – Blind (12″ single)
Ik kocht deze maxisingle op 7 september 1988, omdat er een nummer op stond dat niet op het album Naked stond. Het titelnummer is op deze Britse versie in twee versies te horen en die twee versies slaan nergens op, want overbodige Extended en Deaf, Dumb & Blind mixen. Het bonuslied Bill verscheen wel op de cd. Die cd had ik een paar jaar later ook.

–

bazbo 0448: Talking Heads – Naked
Deze kocht ik op 25 juli 1988, volgens mij ergens op de bovenverdieping van tweedehandsmeubelzaak MikMak hier in het zo majestueuze Apeldoorn. Daar stonden zowel nieuwe als gebruikte platen en ik sleepte er heel wat vinyl goedkoop weg. Zoals deze. Hij was nieuw, want net uit. Mijn Europese versie was goedkoop, maar is wel compleet met bedrukte binnenhoes en een inlegvel met informatie. Op dit album gaan Talking Heads weer een stap verder. Allerlei Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse ritmes voeren de boventoon. Boel blazers ook. Blind was de single, maar (Nothing But) Flowers, The Democratic Circus en Cool Water zijn wat mij betreft de krakers van de plaat.

–

bazbo 0447: Talking Heads – Little Creatures
Deze plaat is over de gehele wereld verschenen op het EMI-label, behalve in Canada. Daar bracht het Sire-label hem uit. Ik heb een Canadese versie van de plaat uit 1985. Little Creatures was de opvolger van Stop Making Sense. Ik kocht ‘m op 22 juli 1988. Niet zo’n klapper als z’n voorganger, maar de elf nummers zijn stuk voor stuk wel retegoed. Na een keer draaien zing je ze zo mee. Grote hit: Road To Nowhere. De overige video’s mogen er ook zijn.

–

bazbo 0446: Talking Heads – Stop Making Sense
Deze is van De Vrouw. Zij kocht hem in het jaar van verschijnen, 1984. Ze had de film nooit gezien. Tot ik in haar leven verscheen en ‘m op video kocht. Een paar jaar later verscheen de uitgebreide cd-versie en niet veel later de dvd. Legendarische plaat, die slechts een fractie van de film laat horen. De film kent een briljante opbouw, die op plaat helemaal niet overkomt. Maar wat er op de plaat staat, is fenomenaal. Stampers stuk voor stuk. Van Psycho Killer via Slippery People, Burning Down The House en Once In A Lifetime naar Take Me To The River. Eén springvloed van meezingers. Heerlijk. De Vrouw heeft een Europese versie, compleet met de met foto’s bedrukte binnenhoes en het dikke boekwerk erin.

–

bazbo 0445: Talk Talk – Give It Up (12″ single)
Deze trok ik op 15 september 1986 ergens uit de uitverkoopbakken. Goede deun. Op de tweede kant staan twee versies van Pictures Of Bernadette. Geloof me, die foto’s vallen vies tegen, halen het niet bij Give It Up. Het titelnummer komt van het album The Colour Of Spring, de opvolger van It’s My Life. Ik heb hier een Europese versie. Leuk hebbedingetje, want sinds ik het album waarvanaf het komt op cd heb, is het wat overbodig.

–

bazbo 0444: Talk Talk – It’s My Life
Deze is van De Vrouw. Toen deze elpee uitkwam in 1984, vond ik het nog weinigzeggende jarentachtigflutpop. Dat veranderde met de erop volgende elpee. Niet dat ik die op vinyl heb, wel op cd. Net als de twee daarop volgende. Daarop is er meer ruimte, meer open, meer atmosfeer. Maar over die volgende platen gaat het nu niet. Nu moeten we het doen met de nogal gedateerd klinkende muziek van dit album. Slecht is het zeker niet, maar wat mij betreft niet voor regelmatige herbeluistering vatbaar. De Vrouw heeft overigens een Europese versie, vervaardigd in Uden. Met hitjes.

–

bazbo 0443: David Sylvian & Holger Czukay – Plight & Premonition
In 1987 was Sylvian in de studio bij Holger Czukay (u weet wel, van Can). Terwijl Czukay met iets bezig was, improviseerde Sylvian van alles op allerlei instrumenten. Czukay was onder de indruk, voegde er nog wat aan toe en hopla: album. Verscheen in 1988 en ik kocht mijn Europese versie op 25 maart van dat jaar. Volgens Discogs kan ik ook voor deze plaat tientallen neuro’s vragen. Wat we horen, is een ambient-achtige geluidscollage. Niet wereldschokkend, maar zeker ook niet verkeerd. Vorig jaar heel mooi geremastered heruitgegeven, in één pakket met opvolger Flux + Mutability. Beetje vreemd, maar wel lekker.

–

bazbo 0442: David Sylvian – Let The Happiness In (12″ single)
Deze single afkomstig van het album Secrets Of The Beehive is zeer de moeite waard. Naast het titelnummer twee interessante extraatjes: een remix van Buoy, het nummer dat eerder verscheen op het album Dreams Of Reason Produce Monsters van Mick Karn (en waarop Sylvian gastzong), en Blue Of Noon, een wat jazzy instrumentaaltje, dat een voorbode was van de geïmproviseerde muziekrichting die Sylvian in latere jaren zou opgaan. Ik heb hier een Britse versie van deze maxisingle, die ik kocht op 13 november 1987 (bij Free Record Shop, ja) en waarvoor ik volgens Discogs nogal wat geld kan vragen. Ook al meer dan vijfentwintig jaar niet gehoord, dit. Mooi!

–

bazbo 0441: David Sylvian – Secrets Of The Beehive
Over klankschilderijen gesproken. Op dit album staan er negen. In het najaar van 1987 bracht Sylvian de opvolger van Gone To Earth uit. Ik kocht ‘m op 4 november van dat jaar en heb de ‘glossy’ Europese versie. Het is een herfstig album geworden. De stem zit zeer voor in de mix en de instrumentatie is nog opener en ruimtelijker, met de nadruk op akoestische instrumenten. Het maakt het allemaal zeer indringend en indrukwekkend. Ik heb dit album wel drie keer op cd. Een eerste versie (met bonuslied Forbidden Colours), hij zit in de Weatherbox en een latere remaster met een ander bonuslied. Gone To Earth is mijn absolute favoriet, maar deze zit er niet ver naast. Wat een schitterende plaat. Alleen veel te kort.

–

Neil Innes

(9 december 1944 – 29 december 2019)

Belangrijk man van The Bonzo Dog Doo Dah Band en The Rutles. Muzikant, entertainer.

–

Jules Deelder

(24 november 1944 – 19 december 2019)

Dichter en performer.

–

Jan Erik Kongshaug

(4 juli 1944 – 5 november 2019 )

Producer van het beroemde Noorse ECM-label.

–

Ginger Baker

(19 augustus 1939 – 6 oktober 2019)

Legendarische drummer (Cream, Blind Faith, Hawkwind, Ginger Baker’s Airforce, etc.)

–

Hossam Ramzy

(15 december 1953 – 11 september 2019)

Egyptisch componist en percussionist. Werkte met Jimmy Page, Robert Plant, Khaled, Peter Gabriel en zo meer.

–

Rutger Hauer

(23 januari 1944 – 19 juli 2019)

Jeugdheld. Speelde later ook in mooie films. Turks Fruit, Blade Runner.

–

Joao Gilberto

(10 juni 1931 – 6 juli 2019)

Grondlegger van de bossanova

–

Adnan Ekdemir

(1 januari 1962 – 27 juni 2019)

Kok, cateraar, kunstliefhebber, lokale bekendheid. In 1990 waren we zo ongeveer zijn eerste gasten in zijn net geopende restaurant Byzantium. Heel wat mooie dingen met hem meegemaakt, van feesten tot aan kookcursussen. Waar moeten we nu ons huwelijksjubileumfeestje geven? En wie maakt de tiramisu?

–

Martine Bijl

(19 maart 1948 – 30 mei 2019)

Toch een soort icoon uit mijn jeugd.

–

Doris Day

(3 april 1922 – 13 mei 2019)

Jeugdherinneringen …

–

Roelof Rump
(14 december 1948 – 8 mei 2019)

Beter bekend als StrangeArt. Sprokkelaar, raaf, sociaal fotograaf. Kleurrijk figuur met een ongekend gevoel voor rechtvaardigheid. Zijn gedrevenheid en prachtige portretten maakten diepe indruk.

–

Bruce Bickford
(11 februari 1947 – 28 april 2019)
Animator. Animatiekunstenaar.

–

John Smothers
(? – 26 april 2019)
Frank Zappa’s bodyguard

–

Dave Samuels
(9 oktober 1948 – 22 april 2019)
Percussionist (Frank Zappa, Spyro Gyra, Carrebean Jazz Project, Carla Bley)

–

Mark Hollis
(4 januari 1955 – 25 februari 2019)
Talk Talk

–

Ayub Ogada (Job Seda)
(1956 – 1 Februari 2019)
Keniaans zanger en nyattispeler

–

bazbo 0440: David Sylvian – A Little Girl Dreams Of Taking The Veil (12″ single)
Dit is de single van de Gone To Earth-elpee. Op kant A twee versies van Taking The Veil: een wat langere mix en een 7″ singleversie. Op kant B twee instrumentaaltjes van de tweede elpee van het album. Ik kocht deze Europese versie op 23 september 1989, volgens mij in de uitverkoopbakken.

–

bazbo 0439: David Sylvian – Gone To Earth
Ik zou toch zweren dat ik ook een vinylversie had van de EP Words Of The Shaman. Hij staat niet in de kast. Miste ik niet ook de eerste elpee van Japan? Vreemd. Op 10 oktober 1986 ging ik naar de platenwinkel. Ik had net een recensie van Gone To Earth gelezen in de Music Maker. Zonder er iets van te luisteren kocht ik het album. Ik kende slechts de Japanplaat Quiet Life en wat ik thuis hoorde, overtrof alle verwachtingen. De eerste plaat van deze dubbelaar telt zeven schitterende vocale nummers met een hoofdrol voor de stem, de ruimtelijke drums, de gitaar van Fripp en de flugelhorn van Kenny Wheeler. Op de tweede plaat zijn tien instrumentale klankschilderijen te horen; net iets minder ambient dan Eno, maar wel atmosferisch genoeg om bij weg te wezen. Dit album behoort tot mijn meest favoriete platen. Laughter And Forgetting / Before The Bullfight en vooral Wave zijn wat mij betreft de hoogtepunten van deze prachtplaat. Ik heb de allereerste Europese versie van het album 1986 en hij klinkt nog altijd geweldig. Ik schreef al eerder over dit album; je leest het hier op FOK!.

–

bazbo 0438: David Sylvian – The Ink In The Well (12″ single)
Kijk. Een single van het album Brilliant Trees. Ik wist geeneens meer dat ik ‘m heb. Op de B-kant een instrumentale versie van Weathered Wall. Ook fijn. Ik kocht een Duitse versie van deze maxisingle op 25 september 1987. De video van het titelnummer is weer door Corbijn.

–

bazbo 0437: David Sylvian – Brilliant Trees
Eerste soloalbum van Sylvian uit 1984 en wat voor een. Vele groten doen mee: Sakamoto, broer Steve Jansen, Richard Barbieri, Holger Czukay, Danny Thompson, Jon Hassell, Mark Isham, Kenny Wheeler, noem ze maar op (dat heb ik net gedaan). Stuk voor stuk schitterende atmosferische songs, waarin weliswaar de stem centraal staat, maar de instrumentatie diepe indruk maakt. Zeven klankschilderijen. Ik kocht deze plaat op 26 juni 1987 en ik heb een eerste Britse versie. De twee ‘hitjes’ kregen een video mee, gemaakt door ene Anton Corbijn.

–

bazbo 0436: David Sylvian & Ryuichi Sakamoto – Bamboo Houses / Bamboo Music (12″ single)
16 september 1987, staat er in de binnenhoes. Dat was de dag dat ik deze maxisingle kocht. Een mooie samenwerking tussen de oud-leadzanger van Japan en de oud-bandleider van Yellow Magic Orchestra. Sylvian en Sakamoto hadden al vaker met elkaar samengewerkt en zouden dat nog vele malen doen. Deze maxisingle verscheen in 1982; ik heb een Britse versie, die het in de verkoop leuk zou doen.

–

bazbo 0435: Steve Swallow – Carla
Deze is leuk! En gaaf om weer eens te horen. Ik kocht dit album op 10 mei 1990. In mijn herinnering waren we toen al lang overgeschakeld op cd, maar kennelijk hadden we een soort overgangsperiode. Op dit album van deze bassist uit 1987 allerlei fijne lightjazzpareltjes. Swallow heeft alle acht stukken geschreven. Ze hadden ook zo van Carla Bley kunnen zijn. Mevrouw bespeelt het orgel op deze plaat en de titel van het album … nou ja, u begrijpt het wel. Er zijn niet veel versies van deze elpee en ik heb een Duitse. Swingt u mee?

–

bazbo 0434: Supertramp – …Famous Last Words…
Ik kocht deze op 4 december 1982, zo ongeveer in de week dat hij verscheen. Ik heb dan ook een eerste Europese versie. Ook deze binnenhoes heb ik uit elkaar geknipt om aan de muur van de zolderkamer te hangen. Volgens mij is het een beetje vergeten Supertrampplaat. Dat is jammer, want er staat heel mooi spul op. Niveau is van voor naar achter hoog. Geen enkel overbodig lied. De balans tussen de luchtige Hodgson en de wat zwaarmoedige Davies is zoals altijd prima. Grote hit is natuurlijk It’s Raining Again, maar voor mij zijn opener Crazy en Waiting So Long de sterkste stukken van dit uitstekende album. Tijdens de tour in 1982/1983 kondigde Hodgson aan dat hij de band zou verlaten en een solocarrière ging starten. Sindsdien heb ik Supertramp niet meer gevolgd. Laatste plaat van de band dus in onze vinylverzameling.

–

bazbo 0433: Supertramp – Paris
Sinterklaas, 5 december 1980. Ik krijg deze elpee. Al snel heb ik de binnenhoezen uit elkaar geknipt en aan de muur van mijn zolderkamer gehangen. Ik draai hem volkomen grijs. Gelukkig kom ik acht jaar later De Vrouw tegen en zij blijkt hem ook te hebben. De Vrouw en ik hebben een verschillende Europese versie uit 1980. Jaar of twee/drie terug kocht ik ‘m op cd. Mooie liveregistratie. Laat horen hoe goed de band live was. Her en der klinkt het dicht bij de originele studioversies, maar vaker is het spontaner, opener, beter. Asylum is een favoriet, het afsluitende Crime Of The Century ook. Eigenlijk zijn alle stukken die komen van Crime geweldig.

–

Vrijdag 8 februari:
Geen wekker en toch nog voor zeven uur wakker. Koffie en wat werk voor de Kap. Iets na negen uur wandel ik langs het kanaal naar de tandarts. Hij doet de jaarlijkse controle en komt terug op mijn bezoek aan de orthodontist. De vraag over mijn mogelijk doorgroeiende bovenkies kan hij eenvoudig beantwoorden: op foto’s van de afgelopen jaren is te zien dat het stabiel is. Voor de voortgang van mijn scheve boel in de onderkaak: eerst maar eens de tandvleesproblematied paradontologisch oplossen en pas daarna de implantaten en de kronen laten bouwen. O. Schiet ik veel op? Nee, niet echt. Eerst maar terug naar de orthodontist. Kijken wat die zegt. Op de terugweg bezoek ik een supermarkt voor wat kleinigheden. Thuis koffie, vinyl en lunch met De Vrouw. Half twee wandel ik naar de Kap. Daar interview ik twee dames voor een artikel in de plaatselijke krant. Aansluitend werk ik snel mijn aantekeningen uit en ga ik via een andere supermarkt naar huis. Even zitten (vinyl) en dan ga ik avondeten maken. Eerst een salade van bosui, komkommer, kerstomaat, peer, bleekselderij en feta. Daarna een curry van rundreepjes, uien, knoflook, peper, paprika en bataat. Ten slotte kook ik broccolirijst. Kwart over zes willen we aan tafel, maar De Zoon is er nog niet. Hij laat weten dat hij overslaat. Nou. O. We eten veel van de goede schotel en tafelen na. Ik ga afwassen en hardlopen. Halverwege heb ik fikse wind tegen. Niet erg, want het is niet koud. Thuis werk ik de webstek bij en lees en luister ik. Half elf weer.
Muziek vandaag: Nocturne – The Piano Album (Vangelis), Trip Into The Body (Johan Timman), IV (Toto), Mr. Fantasy (Traffic), Traffic (Traffic), At The Edge Of Light (Steve Hackett), Southern Empire (Southern Empire)

–

Donderdag 7 februari:
Ruimte. Rust in het hoofd. Fijn. De hele dag kan ik op de werkplek weer veel doen en inhalen. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en kaalslag. Ook in de middag schiet ik op. Half zes thuis. Even de krant lezen. De Vrouw serveert rode biet met broccolirijst en rundervinken, met een salade van komkommer en kerstomaat, plus een fruitsalade van framboos en blauwe bes toe. We horen vinyl. Ik was af en dan ga ik de webstek bijwerken en lezen en luisteren. Nog voor half elf lig ik in bed.
Muziek vandaag: The Three Degrees (The Three Degrees), Chronometree (Glass Hammer), X (Peter Hammill), Stripped (Wilson & Wakeman)

–

Woensdag 6 februari:
Geen wekker, maar wel om half zeven op. Al snel heb ik mijn werk voor de Kap klaar. Meer koffie met De Vrouw en vinyl. Om iets na negenen fiets ik door de lichte regen naar het ziekenhuis. Ik moet nogal lang wachten, maar mag uiteindelijk de gehoortest doen en even later op audiëntie bij de KNO-arts. Resultaat: inderdaad, mijn gehoor is in de afgelopen vijf jaar nogal achteruit gegaan. Ik zit echt op de grens naar een gehoorapparaat. Het kan me helpen bij gesprekken, naar muziek luisteren of in het verkeer, maar juist niet op verjaardagen, in het café, daar waar veel omgevingsgeluiden zijn. En die tinnitus, hoe staat het met de wetenschap? Vijf jaar geleden moest ik er nog mee leren leven. Dat is nu niet anders. Of ik kom bij psychologische hulp. Ik zeg dat mijn oorsuizingen me vaak helpen als eerste signaal bij overprikkeling en stress. Kortom: ik moet maar eens nadenken of ik gehoorapparaten op proef ga gebruiken. Wie weet. Op de terugweg rijd ik langs de biowinkel. Als ik thuis kom, is De Vrouw naar haar werk. Ik drink koffie, hoor vinyl, lunch en zie iets van een dvd. Eind van de middag ga ik mijn ronde hardlopen. Het regent weer lichtjes, maar dat is niet zo erg. Erger wordt het halverwege, als de lichte regen niet langer licht blijkt en de tegenwind toeslaat. Nou ja. Thuis maak ik het restant eten van gisterenavond warm, boel parmesan eroverheen. Dan werk ik de webstek bij, lees ik in de PROG die vandaag binnen kwam en luister ik. De Vrouw is er weer om negen uur. Bijpraten. Tien uur slapen.
Muziek vandaag: de overige vijf platen uit de doos In The Beginning… (Tangerine Dream), de rest van de tweede dvd en een stuk van de derde dvd uit de doos Neerlands Hoop Compleet (Neerlands Hoop), … To The Power Of Three (3), QE2 (Mike Oldfield), A Drop Of Light (All Traps On Earth), We Lost The Skyline (Porcupine Tree), Somnium (Jacco Gardner)

–

Dinsdag 5 februari:
Weer redelijk geslapen. De snijdende kou is buiten weg. Het vele werk op de werkplek niet. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag heb ik ook van alles en omdat ik vanmorgen heel veel achterstallig heb weggewerkt, is er veel ruimte in het hoofd. Mooi. Omdat ik met een collega kan meerijden tot Beekbergen, ben ik al om vijf uur thuis. Ook mooi. De Zoon is er om zes uur en De Vrouw serveert een schotel van wortel, uien, sperziebonen, kikkererwtenpasta en tomatensaus. Die gaat er goed in. Sfeer is prima. Om zes uur is alles afgewassen en opgeruimd. Ik draai vinyl, werk de webstek bij en lees en luister weer. Op tijd naar bed en dat is tien uur.
Muziek vandaag: de eerste elpee uit de doos In The Beginning … (Tangerine Dream), A Drop Of Light (All Traps On Earth), Night Of The Demon (Gazpacho)

–

Maandag 4 februari:
Diep geslapen. Zowaar, ik sta gemakkelijk op. Koude wind buiten. Op de werkplek heb ik veel tijd en ruimte om van alles op orde te krijgen en dus mijn hoofd een stuk leger. Tussen de middag wandel ik door veld en bos en snijdende wind. Ook in de middag ruim ik van alles op en weg. Half zes thuis. Eerst een ronde hardlopen. Een groot deel van de route heb ik de snijdende wind tegen. Ik loop door, dus blijf warm. Wel moe terug thuis. Daar eten maken. Kastanjechampignons bakken, bosui en bleekselderij erbij, courgette, paprika en uiteindelijk veel parmesan. Goede hap. Dan werk ik de webstek bij en lees en luister ik. De Vrouw is om negen uur thuis en een uur later ga ik weer slapen. Ditmaal met een opgeruimder hoofd.
Muziek vandaag: A Drop Of Light (All Traps On Earth), Stripped (Wilson & Wakeman), Somnium (Jacco Gardner)

–

Zondag 3 februari:
Opnieuw pas om kwart over acht wakker. Goed geslapen weer, dat wel. Koffie, allerlei online klussen en vinyl. De Vrouw is eind van de ochtend ook op. Nog meer koffie. De Zoon is er kwart over een voor lunch. Na de afwas en stofzuigerij nog meer vinyl. Ook lees ik Alle verhalen (Hans Dorrestijn) uit. Halverwege de middag wandelen we door de zon naar buiten. Aan de andere kant van het centrum komen Geraldine en Isabel binnen tijdens de Midwintermarathon en die willen we zien. We lopen ze mis, maar later zien we ze wel. Vijf uur weer thuis. Ik maak avondeten. Witlof uit de oven, aardappelpartjes gebakken en steaks. Erbij de (fruit)salade van gisteren, rijkelijk aangevuld. De afwas is klein. Rond zeven uur werk ik de webstek bij en lees en luister ik. Tien uur en mijn hoofd lijkt leger.
Muziek vandaag: Corridor (Steve Jansen), Secrets Of The Beehive (David Sylvian), Let The Happiness In (12″ single) (David Sylvian), Plight & Premonition (David Sylvian & Holger Czukay), It’s My Life (Talk Talk), Give It Up (12″ single) (Talk Talk), Stop Making Sense (Talking Heads), Little Creatures (Talking Heads), Naked (Talking Heads), Blind (12″ single) (Talking Heads), Cloud About Mercury (David Torn), Currents (Tame Impala), Bundles (Soft Machine)

–

Zaterdag 2 februari:
Pas om half negen ben ik echt wakker. Mijn hoofd nog steeds vol. Koffie met De Vrouw. Dan klussen zoals de was. De Vrouw gaat om tien uur de deur uit, op bezoek bij haar Zus. Ik hoor wat vinyl en ga dan door de nattesneeuwstormen een paar boodschappenrondes doen. De Zoon is er om kwart over een voor een lunch. Afwas is klein. In de middag wandel ik door de nattesneeuwstorm langs het kanaal naar een supermarkt. Vijf minuten na mij komt De Vrouw thuis. Even bijpraten, wat vinyl en de krant lezen. Dan ga ik avondeten maken. Ik warm de schotels van gisteren en eergisteren op, maak een salade van komkommer, bosui, kerstomaat, framboos en blauwe bes, plus ik bak kalkoenlapjes gevuld met roquefort. De boel smaakt goed. De afwas is te overzien en erna ga ik hardlopen. Het is inmiddels droog. Lopen gaat niet gemakkelijk; ik ben snel heel moe, maar houd het vol. Wel nogal afgepeigerd kom ik thuis. Webstek bijwerken, nog iets lezen en luisteren en net iets na tien uur ga ik weer naar bed, mijn hoofd nog steeds niet leeg.
Muziek vandaag: de tweede plaat van het album Paris (Supertramp), …Famous Last Words… (Supertramp), Carla (Steve Swallow), Bamboo Houses / Bamboo Music (12″ single) (David Sylvian & Ryuichi Sakamoto), Brilliant Trees (David Sylvian), The Ink In The Well (12″ single) (David Sylvian), Gone To Earth (David Sylvian), A Little Girl Dreams Of Taking The Veil (12″ single) (David Sylvian), Profiles (Nick Mason & Rick Fenn), White Of The Eye (Nick Mason & Rick Fenn), Lost In The Ghost Light (Tim Bowness)

Encore:
20. The Dog Breath Variations
21. G-Spot Tornado

–

bazbo 0432: Supertramp – Breakfast In America
Deze plaat hebben we twee keer! In beide gevallen is het de originele Nederlandse versie. Ik kreeg mijn exemplaar voor mijn verjaardag, van het meisje uit de klas op wie ik verliefd was en van haar broer. Ze kwamen op mijn feestje. Dat was leuk. Later heb ik over het meisje nog geschreven, niet zo zeer over vroeger, maar over het moment dat ik haar nog eens ontmoette, nu een jaar of elf geleden. Je leest mijn verhaal hier op FOK!. Op deze plaat is Supertramp tot volle wasdom gekomen. Van begin tot eind deugt dit album op en top. Niets dan prachtstukken. Hits waren natuurlijk The Logical Song, het titelnummer, Goodbye Stranger en Take The Long Way Home. Ik heb altijd het afsluitende Child Of Vision het allerbeste gevonden. Leuke pianosolo.

–

bazbo 0431: Supertramp – Even In The Quietest Moments
Met deze plaat uit 1977 brak Supertramp definitief door, al was het maar vanwege het hitje, de opener Give A Little Bit. De stukken zitten hier compositorisch nog beter in elkaar. Veel hoogtepunten weer. Het titelnummer behoort tot mijn favorieten, net als het monumentale Fool’s Overture. Deze plaat is van De Vrouw! Zij heeft een Britse uitgave uit 1977.

–

bazbo 0430: Supertramp – Crisis? What Crisis?
We moeten chronologisch twee platen overslaan, omdat ik die twee platen niet heb. Onder die twee platen valt Crime Of The Century, het absolute meesterwerk van de band. Ik heb hem jaren op een cassettebandje gehad. Pas een jaar of wat geleden kocht ik ‘m op cd. Crisis? What Crisis? was de opvolger en is bijna net zo goed en mooi. De songs lijken wat lichter op de voorganger, maar schijn bedriegt. Zeer veel hoogtepunten op dit album uit 1975: Ain’t Nobody But Me, A Soapbox Opera, Another Man’s Woman, Lady, … stuk voor stuk stukken die lang op de livesetlijst stonden. Ik kocht mijn plaat op 28 december 1981. Heb hem veel gedraaid, maar hij ziet er nog als nieuw uit en zo klinkt hij ook nog, merk ik. Het is een Canadese versie uit 1975.

–

bazbo 0429: Supertramp – Supertramp
Dit is de allereerste Supertrampelpee. Hij komt uit 1970. Met Roger Hodgson en Rick Davies. En ene Rick Palmer-James, die niet heel veel later de tekstschrijver van King Crimson zou worden/zijn (1972-1974). We horen hier een prettig rauwe versie van de band. Leuke muziek, waarop de piano en het orgel de boventoon voert. Her en der een springerige gitaar. Hodgson zingt nog niet zo hoog, eerder wat ijl. Het is allemaal nog niet zo pakkend als vanaf het derde album. Ik kocht mijn Britse heruitgave uit 1982 op 19 mei 1982. Hoogtepunt van de plaat: Try Again.