Bas Langereis leest u voor!

–

Vrijdag 29 september:
Half zes op. Koffie. Kwart voor zeven ben ik aan het werk. Er ligt een grote klus en daarmee ga ik in alle rust aan de slag. Een concentratieklus waar ik zo’n beetje de gehele dag voor had vrijgehouden heb ik om half tien klaar. O. Dan heb ik alle tijd om nog wat andere opdrachten en taken uit te voeren. Koffie en nog meer koffie. De Vrouw is vanmorgen even de deur uit maar is na twaalf uur terug. We lunchen. Afwasje. Ik wandel een klein rondje buiten het centrum en werk dan nog even verder. Na drie uur is Aad er en we overleggen online met een organisatie die een voorstelling van Wirwar wil boeken. Het ziet ernaar uit dat we de theatervoorstelling Ik pas! nog een keer gaan spelen eind van het jaar of begin volgend jaar, dus dat is mooi. We praten nog wat na en om half vijf kan ik mijn werkzaamheden voor deze week afronden. Niet veel later maak ik avondeten. Eerst bloemkool en venkel blancheren. Ondertussen monteer ik een salade van bosui, bleekselderij, komkommer en kerstomaat. De bloemkool en venkel leg ik in een braadslede samen met oesterzwam, rode ui en courgette. Dit gaat vijfentwintig minuten de oven in. Ik bak een runderschnitzel voor De Vrouw. We eten alles op. Natafelen. Afwasje. Krant op het balkon. Ik bel Onze Vader. Het gaat heel goed met hem; hij heeft inmiddels een rollator en merkt dat hij weer beter loopt. We spreken af dat ik hem in de loop van komende week nogmaals bel om af te spreken wanneer ik volgend weekend bij ham aan kom. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: How Long This Time? Live 1970 (The Keith Tippett Group), het zevende plaatje (het vijfde concert) uit de doos The Mothers 1971 (Frank Zappa), het vierde en vijfde plaatje uit de set Broadsword And The Beast (Monster Edition) (Jethro Tull), het achtste plaatje (het zesde concert) uit de doos The Mothers 1971 (Frank Zappa), The Harmony Codex (Steven Wilson), How Long This Time? Live 1970 (The Keith Tippett Group), Real Gone (Tom Waits),

–

Donderdag 28 september:
De stressvolle dag op de werkplek blijkt minder stressvol dan verwacht. Vroeg in de ochtend heb ik al veel afgewerkt en voorbereid, zodat de rest van de dag rustiger gaat. Ik spreek de psycholoog en het gaat dusdanig goed, dat we de voorlopig laatste sessie houden over zeven weken. Tussen de middag wandel ik door bos. Dan nog een overleg met mijn leidinggevende en directeur om het traject af te ronden, maar helemaal klaar is het nog niet, want over een maand ga ik nog in gesprek met de bedrijfsmaatschappelijk werkende, eind november met de psycholoog en dan begin januari nog éénmaal met de leidinggevende en directeur, ervan uitgaand dat ik dan alles goed op de rit heb. Ik rond nog wat werkzaamheden af – toch weer veel meer weggewerkt dan gepland – en even na half vier is het klaar. Op de terugweg stap ik uit in het centrum van Arnhem en haal mijn bestellingen op in de plaatselijke platenwinkel. Kwart over vijf thuis. De Vrouw heeft een smakelijke ovenschotel van aardappel, bloemkool, sperzieboon, kerrie en kaas. Ernaast het restant salade van gisteren. We eten alles op. Afwasje. Krant op het balkon. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Harmony Codex (Steven Wilson), het vijfde en zesde plaatje (het vierde concert) uit de doos The Mothers 1971 (Frank Zappa)

–

Woensdag 27 september:
Kwart over zes wakker en op. Koffie en allerlei. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Thuis koffie. Dan naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. Er zijn nieuwe spelers, die het afgelopen jaar in een instroomgroep hebben geoefend en geproefd. Vanaf nu zijn ze erbij op woensdag. Half een thuis. Koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. Dan lunch. Afwasje en ander huishoudelijks. Ik wandel een rondje langs het kanaal en door park en doe nog een paar boodschappen. Krant op het balkon. Eind van de middag maak ik avondeten. Ik kook ui en aardappel. Ondertussen monteer ik een salade van bosui, bleekselderij, komkommer en kerstomaat. Ook was ik andijvie. Als de aardappels gaar zijn, stamp ik daar de andijvie doorheen en roer ik er nog knoflookkruidenkaas op. Voor De Vrouw bak ik een steak bavette. We eten er goed van en alleen van de salade blijft iets over. Afwas. Lezen op het balkon. Webstek. Lezen, maar niet op het balkon.
Muziek vandaag: Passado En Claro (Anders Jormin), Blood Money (Tom Waits), het derde en vierde plaatje (het derde concert) uit de doos The Mothers 1971 (Frank Zappa), Every Step A Dance, Every Word A Song (Bill Bruford & Michiel Borstlap)

–

Dinsdag 26 september: met Kunst-Zinnig-Brein naar het Nursing Congres over NAH
Ook vanmorgen vroeg een uurtje aan het werk. Dan pak ik iets voor half acht een bus. Een dik uur later ben ik in een congrescentrum in Ede. Daar vindt het Nursing Congres over NAH plaats. Ik ben vroeg, organiseer een goede plek en al snel zijn Ank, Bob, Marianne en Ellert-Jan er ook. We richten de mini-expositie in, maken de opening van het congres mee en praten vervolgens uitgebreid bij. We zijn nog bij de bijdrage van ervaringsdeskundige Margôt Ros. In de pauzes is er – ondanks een minder grote groep bezoekers – veel belangstelling. Kwart over drie is het voor ons klaar. We ruimen alles weer op en de organisatie komt ons vertellen dat ze het echt zeer waardevol vindt dat Kunst-Zinnig-Brein aanwezig is op het congres. Ank en ik gaan de komende tijd nadenken en overleggen of we het blijven doen. Vijf uur thuis. De Vrouw is de deur uit. Even uitrusten. Dan maak ik avondeten. Eerst kook ik spaghetti. Dan bak ik oesterzwam, bosui, courgette en daar roer ik een klein restje groente van gisteren doorheen. Nog wat pesto erbij en kaas erover en klaar. Afwasje. Lezen op het balkon. Webstek. Verder lezen, maar niet op het balkon.
Muziek vandaag: The Drop (Brian Eno), Way Down Below Buffalo Hell (Jam Nation), de eerste twee plaatjes (de eerste twee concerten) uit de doos The Mothers 1971 (Frank Zappa)

–

Maandag 25 september:
Op de ‘normale’ tijd op. Eerst een uurtje aan het werk thuis, dan pak ik een bus even na half acht. Leuke aansluiting en kwart voor negen ben ik in een locatie van organisatie alwaar we een teamdag houden. Allemaal fijn. Eind van de middag verplaatsen we ons naar een andere locatie, eentje van Natuurmonumenten, en daar leidt een collega een wandeling over de hei en door het bos. Na afloop nog iets drinken met elkaar. Ik kan met een (andere) collega terug rijden naar Apeldoorn en om zes uur ben ik thuis. De Vrouw serveert bloemkool met aardappel en doperwt en ernaast een salade van ui, komkommer, tomaat en blauwe bes. We eten er fiks van. Afwasje. Krant op het balkon. Webstek. Lezen. (Niet meer op het balkon. Het is te donker en te fris.)
Muziek vandaag: Reflection (Brian Eno), Small Craft On A Milk Sea (Brian Eno with Jon Hopkins & Leo Abrahams), B.L.U.E. Nights – Live (Bruford Levin Upper Extremities), 16 (Einar Solberg)

–

Zondag 24 september:
Pas om kwart voor zeven wakker. Ik loop opnieuw een ronde hard, dit keer door park en langs kanaal. Ook deze ronde gaat soepel. Thuis nog terug in bed. Na negenen zijn we op. Koffie op het balkon. Meer koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. De Zoon is er om twaalf uur voor lunch. Afwasje. Half twee ben ik in Gigant. Met de spelers van Wirwar bekijken we de drie demo-docu’s die afgelopen anderhalf jaar gemaakt zijn. De spelers hebben wat gasten uitgenodigd (vrienden, familie) en zaal De Walvis is leuk gevuld. Half vijf weer thuis. Even uitrusten en dan maak ik avondeten. Niet heel moeilijk: eerst aardappel in een braadslede voor vijfentwintig minuten in de oven; dan nog eens vijfentwintig minuten, maar nu met kastanjechampignon, courgette en rode ui erbij in. Tussendoor vul ik een restantje salade aan met bosui en kerstomaat. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Lezen op het balkon. Webstek en wat vakantiefotowerk. Lezen op het balkon. Op tijd slapen.
Muziek vandaag: Alice (Tom Waits), Pasado En Clara (Anders Jormin)

–

Zaterdag 23 september:
Kwart over zes wakker en op. Mijn ronde hardlopen langs het kanaal gaat nog soepel ook. Begin van de ochtend loop ik mijn gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie op het balkon. Dan opnieuw het centrum in voor super, markt en Syrische winkel. Kwart voor elf staat De Zoon met de auto voor de deur. We brengen allerlei spul naar de stort. Half een is hij opnieuw in huis voor lunch. Afwasje. Ik wandel met De Vrouw naar de meubelzaak niet ver van huis en we bestellen een nieuwe eettafel en vier stoelen. Thuis even rust. Lezen op het balkon. Iets na half zes is De Zoon er weer en we wandelen naar een Thais restaurant aan de nadere kant van het centrum. Daar treffen we schoonfamilie. We praten bij en eten. Half elf thuis.
Muziek vandaag het derde plaatje uit de set Broadsword And The Beast (Monster Edition), Look At You Now (The Flower Kings)

–

Vrijdag 22 september:
Ik wil ‘november’ intypen in plaats van ‘september’. Dat u het even weet. Redelijk geslapen, vanmorgen alles soepel en in alle vroegte ben ik op de werkplek. Tralala. Dat komt helemaal goed met de planning, mits er geen onverwachte en urgente zaken komen. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. In de middag meer fraais en om kwart voor vijf ben ik thuis. Ik maak avondeten. Een goede bietenrisotto met een salade van bosui, kerstomaat, rode druif en blauwe bes. We eten alles op. Natafelen. Afwas en afval. Lezen op het balkon. Webstek. Lezen op het balkn.
Muziek vandaag: het vijfde en zesde plaatje uit de box 200 Motels (50th Anniversary Edition) (Frank Zappa)

–

Donderdag 21 september:
En voorts weer. Komende werkdagen ligt er veel en ik maak me zorgen hoe ik het allemaal op korte termijn red, maar als ik vanmorgen op de werkplek aan de slag ga, merk ik dat ik in korte tijd al heel veel af krijg en dat maakt de planning voor de komende dagen weer rustiger. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. In de middag krijg ik ook veel voor elkaar en om kwart over vijf ben ik thuis. Ik maak het avondeten, dat wil zeggen: ik warm het restant rodelinzencouscous met de Marokkaanse groentestoof op en zet het restant salade ernaast. We eten alles op. Natafelen. Afwas. Krant op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: het derde en vierde plaatje uit de box 200 Motels (50th Anniversary Edition) (Frank Zappa)

–

Woensdag 20 september:
Kwart over zes op. Koffie. Rondje super. Thuis koffie. Dan naar Gigant voor de repetitie van Wirwar. We bespreken urgente komende zaken, zien de foto’s die Henk vorige week van de voorstelling heeft gemaakt en praten uitgebreid na. Twaalf uur ben ik weer thuis. Koffie met De Vrouw op het balkon. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. We lopen naar een meubelzaak wat verderop en kiezen nieuwe eetkamerstoelen en eetkamertafel. We kopen of bestellen nog niet, maar krijgen stalen mee naar huis om te kijken. Wordt zaterdagmiddag vervolgd. Op de terugweg eten we ijs en koop ik Het huwelijk van Jan en Sofie (Herman Brusselmans). Krant op het balkon. Dan maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, radijs, komkommer en blauwe bes. Dan bak ik kastanjechampignon, ui, courgette, paprika, bataat, snijbiet en tomaat. Erbij maak ik rodelinzencouscous. Voor De Vrouw bak ik blokjes kippendijfilet. We eten er goed van en toch blijft er voldoende over voor morgen. Afwas. Nog een krant op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: 16 (Einar Solberg), het tweede plaatje uit de set Broadsword And The Beast (Monster Edition) (Jethro Tull), de eerste twee plaatjes uit de box 200 Motels (50th Anniversary Edition) (Frank Zappa)

–

Dinsdag 19 september: drieëndertig jaar getrouwd
Redelijk goed geslapen en weer vroeg op de werkplek. Veel te doen en te overleggen vandaag. Tussen de middag wandel ik kort door bos. Eind van de middag een laat overleg en na afloop blijkt de bus niet te rijden. Het betekent dat ik om kwart over zes thuis ben. De Zoon en De Vrouw zijn net klaar met eten. Ik eet de hap (kikkererwtenpasta met tomaten-groentesaus) en die smaakt. De Vrouw heeft een chocoladecadeautje en we nemen er eentje als nagerecht. Afwasje. De Vrouw gaat de deur uit. Krant op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: het tweede plaatje van de set Foxtrot At Fifty + Hackett Highlights: Live In Brighton (Steve Hackett), Look At You Now (The Flower Kings)

–

Maandag 18 september:
En ja, de wekker wekt me vóór vijf uur. Twee uur later ben ik op de werkplek. Ik lees me in en werk mail weg. Tussen de middag wandel ik door bos. Eind van de middag nog een overleg en om kwart voor vier vertrek ik weer. In het centrum van Arnhem bezoek ik kort de plaatselijke platenwinkel en haal ik mijn bestellingen op. Kwart over vijf ben ik thuis. Krant op het balkon. De Vrouw serveert een stoempje van aardappel, champignon en rode biet met ernaast een salade van ui, komkommer, tomaat en mandarijn. Smakelijk! We tafelen na. Afwasje. Lezen op het balkon. Het is vroeg donker. Webstek. Meer lezen op het balkon.
Muziek vandaag: het eerste plaatje uit de set Broadsword And The Beast (Monster Edition) (Jethro Tull), Passado En Claro (Anders Jormin), het eerste plaatje van de set Foxtrot At Fifty + Hackett Highlights: Live In Brighton (Steve Hackett)

–

Zondag 17 september: De verjaardag van Anja
Het regent stort als ik om zes uur opsta. Een uur later loop ik mijn ronde hard en regent het nog altijd stort. Niet erg. Lopen gaat uitstekend. Thuis nog terug in bed. Na negenen staan we op. Koffie op het balkon. Ik bereid me nog wat voor op De verjaardag van Anja van vanmiddag. Meer koffie op het balkon. De zoon is er om elf uur voor brunch. Afwasje en stofzuigen. Dan stap ik op de fiets en rijd naar Gigant. We hebben de zaal snel ingericht. Licht is problematischer, een kaartjesscanner ook, maar uiteindelijk komt het allemaal goed. Wat volgt is wederom een bijzondere, verrassende en geheel anders dan de andere voorstelling. Henk van ’t Veen leest zijn bizarre verhalen, Bernard Brogue speelt mooie folkliedjes en aan het eind komt theatergroep Buiten Alle Perken een paar scènes spelen. Tussendoor lezen we zelf verhalen en gedichten en Aad presteert het om een sprookje voor te lezen à la Sesamstraat. De zaal zit aardig vol en de reacties na afloop zijn weer heel goed. Alles is snel opgeruimd en we praten na in de foyer. Ik fiets naar huis, ruim de spullen op en ga dan terug naar Gigant. Met Ineke en De Vrouw gaat het naar een Afghaans restaurant. Daar doen we ons te goed aan een mooie maaltijd. Om tien uur zijn we weer thuis en ga ik slapen.
Muziek vandaag: geen

–

Zaterdag 16 september:
Half zeven op. Koffie. Begin van de ochtend wandel ik naar de slager en super. Koffie op het balkon. Dan nog een keer het centrum in voor een bezoek aan de markt en de Syrische winkel. Koffie met De Vrouw op de galerij in de zon. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje en ander huishoudelijks. We wandelen het centrum in en bezoeken een soort braderie in een winkelstraat. IJs bij een favoriete winkel. Vier uur zijn we weer terug. Een uur later maak ik avondeten. Ik bak champignons en doe die bij de courgettesoep in de pan. Voor De Vrouw bak ik nog wat blokjes kippendijfilet. We eten nogmaals fiks van de soep. Er blijft nog een kleine portie over en die vries ik in. Afwas. Lezen op het balkon. Webstek. Lezen op het balkon.
Muziek vandaag: het vijfde en zesde plaatje uit de doos Music For Installations (Brian Eno), Zappa ’88: The Last U.S. Show (Frank Zappa), Mule Variations (Tom Waits)

Ik loop langs de toog.
‘Wat mag het zijn?’ vraagt barman Bert.
‘Effe niks,’ zeg ik. ‘Ik kom zo wel wat bij je halen.’
Iets verderop staat een tafel. Op de bank erachter ga ik zitten, met mijn rug leunend tegen de muur. Zo heb ik goed uitzicht op de rest het café. Tegenover mij staan een paar stoelen aan tafel en ginds is de toog. Het is leeg in café De natte krakeling.

Maar plots! Wat gebeurt daar nou? Je raadt het nooit. De deur van het café gaat open en er komt iemand binnen. Het moet niet gekker worden hier. Het personage komt naar mijn tafel toe gelopen.
‘Zal ik bij jou komen zitten?’ vraagt het meisje. Ze is lang en slank, draagt een wijde, legergroene en nonchalante broek met daarboven een strak zwart truitje. Haar lange haren heeft ze in een paardenstaart. Ze kijkt me glimlachend aan met een vriendelijke blik in haar ogen.
‘Dat mag,’ zeg ik. ‘Al heb je mijn toestemming niet nodig. We leven in een vrij land, dus je mag gaan en staan én zitten waar je wilt. Maar elders is toch nog genoeg plek?’
‘Wil je liever dat ik ergens anders ga zitten? Als je liever alleen bent. Of wacht je op iemand?’
‘Nee, dat allemaal niet. Ik ben over het algemeen wel graag alleen, maar doorgaans gaat men naar een café om anderen te ontmoeten en te spreken. Ik wacht niet op iemand in het bijzonder. En nee, ik heb liever niet dat je ergens anders gaat zitten.’
‘Mooi,’ zegt ze. Ze pakt een stoel en schuift aan.

‘Welkom,’ zeg ik. ‘Wil je iets drinken?’
‘Nee, dank je. Ik heb geen dorst.’
‘Dat kan, al is het niet gebruikelijk in een café. Zelf vraag ik altijd om water, uit de kraan. Kost vaak niets. Bij nader inzien zie ik het vreemde er niet van dat iemand niets drinkt in een café. Hoe vaak loopt een mens niet een klerenwinkel binnen om slechts te kijken en te passen en vervolgens met lege handen weer naar buiten te gaan?’
‘Precies.’ Ze knikt me vastberaden toe. ‘En er hangen hier geen bordjes met: consumptie verplicht.’
‘Mooie tattoo,’ zeg ik.
‘Ik heb helemaal geen tattoo.’
‘Inderdaad, nu je het zegt. Vandaar dat ik het zo mooi vind.’
‘Dank je.’ Ze bloost. Ik vraag me af waarom. ‘Maar als ik wel een tattoo had gehad en die zou bijvoorbeeld onder mijn truitje zitten, dan had je zeker gewild dat ik dat truitje omhoog zou doen om je mijn tattoo te laten zien?’
‘Wat een wantrouwen in de goede bedoelingen van een eerzame burger,’ zei ik.
Ze grinnikt.
‘Hoe heet je?’
‘Lieke.’
Ik denk: I like Lieke.
‘En jij?’
‘Bas.’
‘Dan is het in het Spaans: Bas y Lieke.’
‘Ja?’
‘Vat je ‘m?’
‘Valt er wat te vatten?’
‘Bas y Lieke. Basiliek.’
‘Ach zo.’
Ze lacht.
Ik lach met haar mee, ook al vat ik ‘m nog steeds niet.
‘Je vat ‘m nog steeds niet, hè?’
‘Is dat erg, Lieke?’
‘Nee. ’t Was ook wel een stomme associatie.’
‘Weet je,’ zeg ik, terwijl ik mijn hand leg op haar blote bovenarm die op tafel ligt, ‘dat geeft niet. Soms zeggen we stomme dingen. Ik doe de hele tijd niet anders.’
‘Ik heb nog niks stoms van jou gehoord.’
‘Maar je kent me dan ook nog niet zo lang.’
‘Da’s waar.’ Ze knikt weer. ‘Je kijkt trouwens alsof je dat jammer of raar vind. Had ik je moeten kennen? Je komt me wel bekend voor. Kom je hier vaker?’
‘Nee, dat niet.’
‘Wat dan wel? Je bent toch geen bekend persoon of zo, hè? Want ik lees geen kranten en zit ook niet op Feestboek.’
‘Ik heb ook geen Feestboek, maar ik lees wel kranten – hoewel, ook niet allemaal, eentje maar – en zo heel bekend ben ik nu ook weer niet.’
‘Waar zou ik je van moeten kennen?’ Lieke werd weer een beetje rood in haar gezicht.

‘Ken je hem niet?’ Het is Bert, de uitbater van dit café. ‘Kijk dan maar uit.’
‘Barman Bert,’ zeg ik. ‘Wij willen niets drinken, dank je.’
‘Maar nu wil ik wel weten,’ zegt Lieke tegen Bert, maar wijzend op mij, ‘waar ik hem van zou moeten kennen.’
‘Schrijver,’ zegt Bert kortaf. Hij loopt door.
Lieke kijkt me aan. ‘Och ja, nu hij het zegt… nu valt het kwartje. Je bent die schrijver.’
‘Goed geraden!’
‘Sorry.’ Ze bloost weer en wendt haar blik naar het tafelblad.
Ik leg mijn wijsvinger onder haar kinnetje en duw haar gezicht weer omhoog, zodat ik haar kan aankijken. ‘Waarom moet jij je verontschuldigen voor iemand die je niet goed kent? Nergens voor nodig.’
Ze lacht. Gelukkig. Dan veegt ze met een hand haar lange donkerblonde haren uit haar gezicht. ‘Waarom moet ik uitkijken voor jou?’
‘Ik ben die schrijver, weet je.’
‘Dat snap ik niet.’
‘Mag ik vragen hoe oud je bent?’
‘Ja hoor, dat mag.’
Nog voor dat ze verder antwoord kan geven, zeg ik: ‘Fijn. Dan ga ik je vragen hoe oud je bent. Daar komt-ie, hoor. Hoe oud ben jij?’
‘Haha,’ lacht ze. ‘Jij bent een rare.’
‘Dat is geen antwoord,’ zeg ik.
‘Twintig.’
‘Twintig,’ herhaal ik. ‘Oei. Maar het geeft niet.’
“Oei? Val ik je tegen? Je kijkt bedenkelijk.’
‘Nee, tegenvallen is het niet. Ik noem je in mijn hoofd en verhaal steeds meisje, maar met twintig ben je een vrouw.’
‘Een jonge vrouw, mag dat ook?’ lacht ze.
‘Van mij wel. Maar ik ben een oude man en voor mij is iedere vrouw onder de vijfenveertig een meisje.’

Och, opeens is ze even afgeleid. Het meisje pakt haar telefoon en kijkt ernaar. Ze glimlacht en begint op het apparaatje te tikken. Iets maakt haar blij. Een berichtje van iemand, een foto, een filmpje? Ik zie haar stralende gezicht en haar lach en ik word een beetje weemoedig.
Ze kijkt op. ‘Hé, wat is er?’ vraagt ze. ‘Ben je oké?’
‘Ja, het gaat,’ zeg ik.
‘Wat was er dan?’
‘Ach, ik ben een oude man en ik word soms wat melancholiek of nostalgisch.’
‘Hoe komt dat nu dan?’
Ik wil haar geen schuldgevoel aanpraten of opdringen. Het komt ook niet door haar maar dat komt het wel.

Ik kende Dorien van de kerk. We hadden samen Communie gedaan en soms zagen we elkaar op het kerkplein. Ze praatte veel en ik durfde niets te zeggen en ze had een wat bleek en spichtig sproetensnoetje en een bos grove krullen. Met haar witte tanden en de stralende lach stond ze voor me te praten over van alles. Ze zei het nog niet, maar ik wist dat ze me leuk vond en ik vond haar nog veel leuker.
Maar ik zat in tweestrijd. Irene, mijn nicht uit Canada logeerde bij ons. Ze was lang en slank en had heel lange steil donkerblonde haren tot op haar kont en oneindig lange benen en ze droeg hotpants. Mama fluisterde tegen me dat ze ‘ordinair’ was, maar ik vond haar heel mooi. Twee problemen: ik sprak geen woord Engels en zij was achttien en ik elf jaar jonger. Een paar weken geleden ontmoette ik Irene weer en ook nu wist ik nauwelijks wat te zeggen ondanks dat ik nu wél Engels spreek. Ze is nog altijd een mooie vrouw, al zal ze nu bijna zeventig zijn.
Ik denk terug aan een recent filmpje dat ik onlangs online zag, beelden van Garth Hudson, de oude pianist van de band The Band. In het filmpje zit hij achter de piano, voorover gebogen, kalend maar met grijze halflange haren in zijn nek. Zijn bewegingen lijken onvast, maar hij speelt een jazzy en bluesy geïmproviseerd stuk als vanouds zo soepel en het is fantastisch en ik kijk naar de hoogbejaarde man en ik denk aan Dorien en Irene en het ontroert me en ik word verschrikkelijk emotioneel.

Plots schrik ik op. De stoel tegenover mij is leeg. Ik voel beweging naast mij. Ik kijk naar rechts van me. Daar zit het meisje dat Lieke heet. Ze is naast mij op de bank gekropen.
‘Och,’ zegt ze zacht. Ze legt haar rechterhand op mijn linkerwang. ‘Je huilt.’ Voorzichtig veegt ze de traan weg.
Ik zeg: ‘Ik ben gewoon een oude, sentimentele zeikerd.’ Met mijn jochiesverliefdheid.
Ze lacht zo mooi en slaat haar beide armen om mij heen en legt haar hoofd tegen mijn schouder.
Ik wroet met mijn neus in haar haren en druk er een kus in. Lang mag het niet duren. Ik duw haar een beetje van mij af, kijk haar aan, pak haar handen en zeg: ‘Ik moet gaan.’
‘Oh, jammer. Is het al zo laat?’
‘Nee, laat is het niet,’ zeg ik. ‘Maar het is hoog tijd.’

–
Apeldoorn, augustus 2023

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

bazbo 0921: Emerson Lake & Palmer – Emerson Lake & Palmer
Deze vreemde verzamelaar vind ik op een rommelmarkt, op zaterdag 9 september 2023 aan de oever van de Elbe in Dresden. Temidden van alle stalletjes en kleedjes vol zutzooi staat één ferme kraam met grammofoonplaten. Ik blader wat door de bakken en mijn oog valt op deze elpee, die ik niet ken. Als ik dan op de achterzijde de nummers bekijk, moet ik onbedaarlijk lachen. De verkoper komt erbij staan en kijkt me vragend aan. Ik zeg hem dat ik deze elpee nog nooit heb gezien. Hij legt uit dat de plaat in 1980 is uitgebracht op een bekend Oost-Duitsch label, waarop destijds veel grammofoonplaten verschenen, want voor die Wende was het allemaal ingewikkeld, hè. Ik vertel hem maar niet dat de tracklisting nogal bizar is. De eerste plaatkant is dezelfde als op de elpee Love Beach, waarschijnlijk de allerslechtste plaat van Emerson Lake & Palmer (samen met In The Hot Seat). Het zal zijn omdat die elpee in 1980 net uit was, dat er spul van op staat. Op de tweede plaatkant vinden we Fanfare For The Common Man (van Works Volume 1 uit 1977) en dan Maple Leaf Rag (het Keith Emerson solostukje van Works Volume 2 ook uit 1977) en L.A. Nights (het solostuk van Carl Palmer, een Amerikaans klinkend instrumentaal rockstuck met gitaar van Joe Walsh, ook van Works Volume 1). De afsluiter is The Barbarian dat dan weer afkomstig is van de debuutplaat Emerson Lake & Palmer uit 1970. Kortom: ik moet dit hebben. Als ik de acht euro wil afrekenen, komt De Vrouw met iets anders aanzetten (dat een cadeautje voor een nichtje moet gaan worden) en de aardige verkoper wijst op mijn ELP-elpee en zegt: ‘Die kannst du kostenlos haben.’ Wauw. Thuisgekomen ontdek ik dat het geen heel bijzondere uitgave is. Er zwerven er honderden te koop over het internet. Maar daar gaat het mij niet om. Ik draai hem één keer en daarna verdwijnt hij in de kast. Waarschijnlijk voorgoed. Maar ik heb er een verhaal bij.