Bas Langereis leest u voor!

–

Vrijdag 1 december:
Om zeven over zeven loop ik het gebouw van de werkplek binnen en alle alarmen gaan af. En luid. Niet veel later is er een beveiligingsmedewerker die de rust weer herstelt. Fijn. Later blijkt dat er pas om half acht een collega zou binnenkomen om het alarm eraf te halen. Ach zo. Ik doe vanmorgen van alles en nog wat. Eind van de morgen is er overleg en daarna werk ik wat uit en dan is het mooi geweest van vandaag. Nog steeds zeer snotterig en hoesterig en vermoeid. Kwart over vier thuis. Bijpraten met De Vrouw. Krant. Koffer deels al inpakken. De Vrouw serveert een schotel van wortelpeterselie met palmkool en peper, plus een restant salade van gisteren ernaast. Afwasje. Webstek. Iets lezen, maar rond acht uur ga ik slapen in de hoop dat ik morgen wat uitgerust ben.
Muziek vandaag: i/o (Dark-Size Mix) (Peter Gabriel)

–

Donderdag 30 november:
Niet heel goed geslapen weer. Toch op tijd op de werkplek. Daar van alles. Begin van de middag blijkt een afspraak – de reden dat ik naar kantoor ben gegaan – uit te vallen. Nou ja. Op tijd naar huis. Daar ben ik om kwart over vier. Nogal vermoeid. Krant. De Vrouw serveert witlof met kaas en aardappel uit de oven, met ernaast een salade. Afwas en afval. Webstek. Lezen. Slapen.
Muziek vandaag: i/o (Bright-Size Mix) (Peter Gabriel), Dominion (Zopp)

–

Woensdag 29 november:
Ik slaap niet heel goed en ben om vijf uur wakker. Dan maar op en een ronde hardlopen door de sneeuwprut. Het gaat niet heel soepel, maar het lukt niet eens onaardig. Foto’s van Ernst van afgelopen zondagmiddag zijn er: gaaf. Begin van de ochtend wandel ik naar de super. Erna naar de repetitie van Wirwar. Velen zijn niet heel fit en het ontbreekt aan energie, maar we werken toch een heel groot deel van de voorstelling goed door. Twaalf uur thuis. Lunch. Afwasje en huishoudelijks. Dan op de fiets naar Onze Vader. Hij viert in februari zijn negentigste verjaardag en we stellen een lijst met genodigden op (sorry dat je geen uitnodiging krijgt). Kwart over vier ben ik weer thuis. Ik ben zeer vermoeid. Krant. Dan maak ik (geen) avondeten. Ik warm de pompoensoep op van gisteren en voor De Vrouw bak ik runderschnitzel. Afwasje. Webstek. Lezen. Vroeg slapen.
Muziek vandaag: Coming Attractions (Adrian Belew), Live In Theatre 1988 (David Sylvian), Rain Before Seven… (Penguin Cafe)

–

Dinsdag 28 november:
Slapen gaat redelijk. In alle vroegte weer op en om zeven uur ben ik op de werkplek. Daar van alles. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag ook van alles. Kwart over vijf thuis. De Zoon is er niet veel later. De Vrouw serveert een pittige pompoensoep, zeer smakelijk. Afwasje. Kwart voor zeven fiets ik naar Peter-Jan voor de repetitie van onze toneelgroep. De complexe eindscène gaat ons steeds beter af; de lol is ook steeds groter. Als ik om half tien terug ga fietsen, begint er een sneeuwstorm. Thuis nog even napraten, dan slapen.
Muziek vandaag: geen

–

Maandag 27 november:
Het lukt. Rond zeven uur ben ik wakker en op. Ik loop een korte ronde hard langs kanaal en door regen. Iets na half negen is de laptob aan en ga ik een paar uurtjes aan het werk. Er liggen geen echt urgente zaken en ik kan het wat kalm aan doen. Tussendoor koffie met De Vrouw en lunch. Afwasje en stofzuigen. Ik wandel een klein rondje langs het kanaal en door de regen. Dan werk ik nog heel even en rond half vier is het klaar. Even zitten en vervolgens avondeten maken: bamisoep. Die lukt. Afwasje. Ik selecteer en bewerk de foto’s van de afgelopen dagen. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: There Is No Love (Rhodri Davies, David Sylvian & Mark Wastell), Sylvian/Czukay (Holger Czukay), Autobahn (Kraftwerk), Sophomore (D’Virgilio, Morse & Jennings), Rio (Trevor Rabin), Songs From The Shed (The Wrong Object), The World Is Everything – A Samadhisound Sampler (allerlei), the skies, they shift like chords (Roger Eno)

–

Zondag 26 november: van Heerlen naar Apeldoorn + De verjaardag van Anja
De wekker gaat om half zeven. Kort geslapen, dus. We zijn de eersten (en enigen) bij het ontbijt en halen de trein van tien voor half tien. De reis verloopt zeer voorspoedig en om half een zijn we thuis. De koffers zijn snel leeg en ik sta even na een uur in Gigant. De zaal is snel op orde en wat dan volgt is een uitstekende versie van De verjaardag van Anja, ondanks dat nogal wat mensen op het podium niet helemaal fit zijn. Harry Voss is er om nogmaals zijn boek te presenteren (Aad, Olivier, Willem, Reinier en ik lezen er stukken uit), Peter-Jan en Aad dragen weer gedichten voor bij schilderijen en Mark maakt prachtige gitaarmuziek (en zorgt voor een verrassing in de vorm van zangeres Danielle). Ik lees een paar zeer korte verhalen, een verhaal uit de oude doos en zing dat ene liedje van Hans Dorrestijn. We lopen gruwelijk uit, maar de reacties zijn ongekend goed. Mooie, heel mooie middag. Na afloop is er een korte afterparty in de foyer en daarna eten De Vrouw en ik curry’s in een Indiaas restaurant. Het is bijna half tien als we thuis zijn. Even zitten en dan ga ik slapen. Als het lukt.

–

Zaterdag 25 november: Mosae Zappa festival in Heerlen
Niet zo heel goed geslapen. Pas om kwart over acht op. Ontbijt is oké. We wandelen een rondje door het centrum van Heerlen en om twaalf uur zijn we in Outpoet. Fred Händl speelt Zappa op piano, zeer onderhoudend. Remko Serban doet iets soortgelijks op gitaar. Tussendoor is er ontmoeting, koffie en pompoencake. Vervolgens lopen we naar café Tess en daar drinken we thee. Ook daar komen veel mensen binnen en Remko speelt er wederom iets. We lopen een rondje en zoeken een restaurant en belanden uiteindelijk in grillroom voor shoarma en pizza. Dan naar het station, alwaar we een taxi nemen naar de Oefenbunker in Landgraaf. We zijn mooi op tijd en maken het hele programma mee. De loeiharde rock van Wolfbox (gitaar en drums), de fraaie soloset van Gary Lucas, de meesterlijke jazzZappa van The Wrong Object en de overvolle 88tetterdetetZappa van Cheap Thrills. Ik ben mijn stem volledig kwijt en veel van het geluid komt als een muur mijn hoofd binnen, maar ik weet plekjes in de zaal te vinden waar het goed gaat. Mooie avond. Peter en Inge zetten ons af in het centrum van Heerlen en we zijn pas om half twee in de hotelkamer.

Lotgenoten,

U zult het wel weer allemaal gezeik vinden, maar ik moet u toch vertellen over wat ik een tijdje terug heb beleefd rondom het functioneren van mijn urogenitale buis.
Begin september was ik op vakantie en ik liep door de Altstadt van Dresden. Het was er zeer warm – zo’n dertig graden – en we hadden ons op het heetst van de dag op een terras tegoed gedaan aan koffie, Obstschmanktorte en een boel water. Dat kon niet goed gaan.
Niet veel later liepen we over de Zwinger en ja hoor. ‘Vrouw,’ zei ik tegen De Vrouw, ‘ik moet pissen.’
De Vrouw zuchtte.

Want ja, ik moet vaak plassen. Dat krijg je als je een oude vent wordt. Om de dag ga ik ’s morgens in alle vroegte een ronde hardlopen. Weer of geen weer. Als ik dan na drie kwartier of een uur weer thuis kom, dan vul ik alle afgescheiden vocht weer aan met veel water. Minstens drie grote glazen verdwijnen er dan in mij. De eerste twee à drie uur daarna moet ik vaak naar het toilet. Heel vaak. Op warme dagen drink ik meer dan anders, dus dan leeg ik mijn blaas ook vaker dan anders.
Ouderdom komt met gebreken. Mijn plas ophouden, dat lukt me steeds minder goed. Als ik mijn tanden sta te poetsen, komt de aandrang op gang en niet zelden verlies ik staande bij de waskom al enige druppels urine. U wilt het allemaal niet weten, dus houd ik erover op.

We daalden de trappen van de Zwinger af. ‘Blijf jij maar hier in de buurt!’ riep ik naar De Vrouw achter mij. Ik spoedde me over het Theaterplatz. Waar? Waar?
Je zult het altijd zien: juist als je op z’n hoogst nodigst moet, dan is er nergens een geschikte plek te vinden om de aardappels af te gieten. Maar wacht. Daar! Daar aan de overkant, daar was een terras van een hotel-restaurant. Het was druk op dat terras, dus niemand die zou doorhebben dat ik geen klant was en geen consumptie had genuttigd, maar wel gebruik maakte van het toilet. Ik slalomde tussen de tafeltjes door, negeerde de serveerster die bij de deuropening stond en rende bijna naar binnen. Dit moest niet te lang meer duren. Een enkel druppeltje ontsnapte me al.
Bliksemsnel scande ik het interieur en de wanden op bordjes die zouden kunnen duiden waar het toilet zich bevond. Zowaar. Een pijl wees me een trap af en daar beneden was het nogal een doolhof. En geen verder bordje of pijl meer te vinden, natuurlijk. Althans niet op het eerste snelle gezicht. Ik liep verschillende conferentie- en eetzalen in en uit en net op tijd ontwaarde ik het vervolg van de pijlenbordjesspeurtocht.
Op het moment dat ik mijn hoop opgaf – of wacht, het ging niet om de grote hoop, het ging om het afscheiden van urine – op het moment dat ik het bijna echt niet meer kon ophouden, zag ik het vervolg van mijn route aangegeven staan. Nog een hoek om hier, een gang door daar en krijg nou wat: daar de deuren van de wc. Met dat ik voor het urinoir stond en mijn broek had geopend, gingen de sluizen open en stroomde het afvoerwater naar buiten. Net op tijd.

Het duurde even, maar toen was ik dan ook zeer opgelucht. De weg weer naar buiten vinden was andere koek. Ik verliet de toiletruimte. Waar kwam ik nou vandaan? Van rechts, volgens mij. Aan het einde van de gang kwam ik in een zoveelste dinerzaal. Was ik hier doorheen gekomen op de heenweg? Volgens mij niet. Terug maar weer, de gang door langs de toiletten en daar kwam ik bij twee gesloten deuren. Donker hier. Was ik een gesloten deur door gekomen? Nee. Och jee. Terug naar die dinerzaal. Ik zal in mijn hoge nood niet goed hebben opgelet en wel degelijk die zaal hebben doorkruist. Dus weer terug naar de grote zaal met alle tafels en stoelen, maar waar kwam ik toen vandaan?

Welnu, hoe dan ook: na zeer veel gezoek vond ik de trap naar boven, liep ik op de begane grond het labyrint verder door, passeerde ik opnieuw die ene serveerster en stond ik dan eindelijk buiten. Moest ik ondertussen weer plassen.

Wat een avonturen weer.

–
Apeldoorn, oktober 2023

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Vrijdag 24 november: van Apeldoorn naar Heerlen + Mosae Zappa festival
Mijn wekker gaat op de gewone tijd. Vijf uur sta ik dus op. Koffie. Ontbijt. We pakken de koffers verder in. Half negen stappen we op een bus. We reizen via Arnhem naar Elst en daar maken we een tussenstop in het streekziekenhuis voor een controleafspraak van De Vrouw. Meer dan een jaar na de operatie is alles prima. We treinen verder en rond een uur zijn we in Heerlen. We lunchen in de lokale tostibar en bezoeken de plaatselijke platenwinkel. Dan kunnen we in het hotel terecht. Het zou vorig jaar sluiten, maar blijkt slechts tijdelijk dicht geweest om te verbouwen. Op de kamer rusten we wat uit. Tegen vijven wandelen we een rondje. We drinken thee in een gelegenheid en daarna eten we in het Indonesisch restaurant. Half acht zijn we present in Café Bluff. Er komen nog veel meer mensen binnen en de hoeveelheid bekenden is groot. De hoofdact van vanavond: Die Miserablen Hurensöhne. Twee mooie sets Zappa in het Hessisch. Strak, amusant én goed. Na half twaalf is er nog een discoset, maar die maken we niet meer mee.
Muziek vandaag: Leviathan (Robert Fripp & The Grid), The Turning Year (Roger Eno)

–

Donderdag 23 november:
Nog redelijk geslapen ook. Vroeg op de werkplek. Daar veel werk. En een werkoverleg met mijn leidinggevende, die op mijn uitdrukkelijke wens de werkdruk weer weet te verhogen naar het niveau van voorheen. Fijn. Tussen de middag wandel ik door bos. Ook in de middag veel werk. Kwart over vijf ben ik thuis. Ik bereid spullen voor De verjaardag van Anja van zondag voor. Krant. De Vrouw serveert een schotel van ui, pastinaak en witte kool en daarnaast een salade van bosui, rode kool en kaki. Zeer smakelijk allemaal. Weten dan ook alles op. Afwasje. Ik pak een koffer in. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Out In The Sun (Patrick Moraz), the skies, they shift like chords (Roger Eno)

–

Woensdag 22 november:
Half zeven op. Niet zo heel goed geslapen. Koffie. Ook wat voorbereidingen voor De verjaardag van Anja van zondag. Kwart over acht wandel ik naar de super. Thuis koffie. Dan naar Gigant voor een repetitie van Wirwar. De nieuwe spelers hebben een plek in de voorstelling gekregen en in de afgelopen repetities heeft de hele groep grote sprongen vooruit gemaakt. Dit gaat goedkomen voor de voorstelling die we 15 januari gaan spelen. Na afloop spreek ik Aad over wat praktische zaken rondom Wirwar én De verjaardag van Anja. Half een thuis. Koffie. Lunch met De Vrouw. Afwasje en ander huishoudelijks. Halverwege de middag wandelen we een rondje door het centrum. We doen onze stemplicht en bezoeken een supermarkt. Thuis heb ik telefonisch contact met Ank. We bespreken hoe we Kunst-Zinnig-Brein gaan afronden en maken afspraken over een ontmoeting in december of januari. Dan maak ik avondeten. Eerst een salade van bosui, rode kool, komkommer en kaki. Dan bak ik kastanjechampignon, ui, bataat, pastinaak en palmkool. Daar gaat tomatenpuree, ahornsiroop, sojasaus en kerstomaat bij en dat pruttelt tot het gaar is. Ernaast prepareer ik linzencouscous. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. We eten alles op. Afwasje. Krant. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: Wandermüde (Stephan Mathieu & David Sylvian), Belewprints – The Acoustic Adrian Belew Volume Two (Adrian Belew), There’s A Light That Enters Houses With No Other House In Sight (David Sylvian), There Is No Love (Rhodri Davis, David Sylvian, Mark Wastell)

–

Dinsdag 21 november:
Slapen lukt. Weer vroeg op de werkplek. Daar veel. Tussen de middag wandel ik door bos en veld. In de middag weer veel. Iets voor half zes thuis. Krant. De Zoon is er even later ook. De Vrouw serveert een klassieke schotel van ui, knolselderij en palmkool, met ernaast een salade. We eten alles op. Afwasje. Kwart voor zeven zit ik op de fiets en rijd ik naar Peter-Jan voor een toneelrepetitie. Die gaat wat mij betreft goed; de tekst van de complexe afsluitende scène ken ik steeds beter en ik heb steeds minder het papier nodig. Daarnaast een zeer genoeglijke avond. Tien uur weer thuis. Even bijpraten en dan probeer ik te slapen. Dat gaat lastig, want schorre keel en verstopte neus.
Muziek vandaag: geen

–

Maandag 20 november:
Nog goed geslapen ook. Opstaan gaat moeilijk, maar het lukt wel. Zeer op tijd op de werkplek. Daar van alles. Ook veel wat veel energie kost. Boem, er is nieuws: Sara Tavares overleden. Mag niet. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag weer van alles. Kwart over vijf thuis. Krant. De Vrouw serveert een stoempje van aardappel, bataat en noten, met ernaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer en meer. Zeer smakelijk allemaal. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Story Of I (Patrick Moraz), Uncommon Deities (David Sylvian with Jan Bang, Erik Honoré, Sidsel Endresen, Arve Henriksen), Emotion (Papa Wemba)

–

Zondag 19 november: Meet Your World festival
Zes uur ben ik wakker en op. Ik loop een ronde hard langs het kanaal en het gaat zeer aardig. Thuis nog terug in bed. Rond negenen staan we op. Koffie en allerlei. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om twaalf uur voor lunch. Afwasje. Ik loop naar Gigant en maak daar een groot deel van het Meet Your World festival mee. Wat mooie liedjes van Rahella & Aydin, dan in de theaterzaal wat werk van het ensemble Méli-Melo El Duende samen met kinderen uit het AZC en in de popzaal de Turkse metalband Tarhun. Vervolgens hoor ik dichters uit Irak, Afghanistan en Marokko die muzikale ondersteuning krijgen van een Palestijnse oudspeler. Zeer mooi, al versta ik er natuurlijk geen bal van. Aad zou hier de aankondigingen doen, maar hij blijkt ziek te zijn. In de popzaal klinkt de aanstekelijke desert blues van Samira’s Blues. Tegen vieren in het café voor waar ik voor kom: Omar Ka & Friends. Hij blijkt muzikanten uit Nederland of die in Nederland verblijven bij zich te hebben. Het is fijne opzwepende Afrikaanse muziek en het kwintet speelt het publiek plat. Om kwart voor zes ben ik thuis. De Vrouw is de deur uit. Vanwege vermoeidheid schuif ik een pizza in de oven. Er is nog salade van gisterenavond over. Afwasje. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: het eerste plaatje van A Victim Of Stars 1982-2012 (David Sylvian), H.O.W. (Omar Ka), het tweede plaatje van A Victim Of Stars 1982-2012 (David Sylvian), Op Zop Too Wah (Adrian Belew), het vierde plaatje (het tweede concert) uit de doos Over-Nite Sensation (50th Anniversary Super Deluxe Edition) (Frank Zappa)

–

Zaterdag 18 november:
Pas om kwart over zes op. Koffie. Dan loop ik mijn gebruikelijke zaterdagmorgenronde langs slager en super. Koffie met De Vrouw. Krant. Dan wandel ik nogmaals het centrum in en koop brood bij de Syrische winkel. Meer koffie met De Vrouw. De Zoon is er om half een voor lunch. Afwasje. Halverwege de middag lopen we door de regen naar een kleine gelegenheid waar De Vrouw haar afscheidsbijeenkomst met de naaste collega’s van het werk wil vieren. We maken afspraken en drinken thee. Thuis maak ik avondeten: een risotto met ui, shiitake, paprika en palmkool, met ernaast een salade van bosui, koolrabi, komkommer, kerstomaat en kaki. Voor De Vrouw bak ik steak bavette. Van de salade blijft over voor morgen; verder eten we alles op. Afwas en afval. Webstek. Ik krijg een foto van Rob toegestuurd. Lezen.
Muziek vandaag: Country Airs (Rick Wakeman), Died In The Wool – Manafon Variations (David Sylvian), het tweede en derde plaatje uit de doos Over-Nite Sensation (50th Anniversary Super Deluxe Edition) (Frank Zappa), Departure Tapes (Giancarlo Erra)

De klok sloeg vier maal. Het was tijd voor zijn gebruikelijke wandeling. Nog voordat hij de riem had gepakt, stond Beitel al enthousiast aan zijn voeten te springen. De heer Vuistsnede glimlachte en zei: ‘Ja, dat heb je goed gezien. We gaan naar buiten.’
De heer Vuistsnede sloot zijn appartement af. Terwijl hij over de galerij liep, trok Beitel aan de riem: die wist dat er een fijne wandeling aan zat te komen en kon niet wachten voordat hij bij de lift was. Het was dat het mopshondje te klein was, anders had hij met zijn platgeslagen neus het knopje van de lift ingedrukt. De deuren openden zich.
‘Goedemiddag,’ zei de heer Vuistsnede beleefd. De jongedame in kwestie zei niets, knikte niet eens. De heer Vuistsnede stapte de lift binnen en draaide zich om. Zijn blik was gericht op de liftdeuren die zich sloten. Vanuit een ooghoek probeerde hij de vrouw schuin achter hem te observeren. Het weinige dat hij zo snel had gezien, waren haar opgestoken blonde haren, de dikke bontmantel en de zwarte netkousen waarin gaten zaten. Allerlei gedachten en vermoedens schoten hem door het hoofd, maar de heer Vuistsnede probeerde die te verdringen. Hij kende haar niet, hij kende haar levensverhaal niet en hoe nieuwsgierig hij ook was, het zag er niet naar uit dat hij het ooit zou kennen, dus wilde hij geen oordeel vellen, hoe moeilijk ook. Tja, oordelen gaat snel, was hij van mening. Zeer snel.
De lift deed er niet heel lang over om op de begane grond te komen. Beitel gaf een kort blafje en de deuren openden zich weer. Het hondje sleurde zijn baasje bijna naar buiten. ‘Goedemiddag,’ zei meneer Vuistsnede zonder nog om te kijken. Vriendelijk zijn en blijven kon altijd.

Ze waren nog een twintig meter op weg of er kwamen twee politiewagens met gillende sirenes aangereden. Of wacht, daar kwam ook nog een arrestantenwagen en nóg eens twee politiewagens achteraan. Meneer Vuistsnede stopte en draaide zich om. De politiemacht kwam tot stilstand bij het entree van het appartementencomplex. Meerdere agenten waren uitgestapt en zochten nu in hoog tempo een weg naar binnen.
Waar was de jongedame in de bontjas gebleven? Ze was niet achter hem aan komen lopen, dus zal ze de andere kant op gelopen zijn, redeneerde meneer Vuistsnede. Maar hij zag haar niet meer. Zo ver weg kon ze toch nog niet zijn.
‘Uitkijken, ouwe!’ riep iemand. Zo’n moderne elektrische fiets met van die dikke banden reed hem bijna omver. Meneer Vuistsnede was te verbouwereerd om iets te zeggen. Hij bevond zich op het voetpad! Wat deed die vette baik hier dan? Levensgevaarlijk.
‘Kom, Beitel,’ zei meneer Vuistsnede. Waarom hij dat zei, wist hij eigenlijk niet goed, want Beitel trok aan de riem in de richting van het stadspark.

Dat stadspark was niet heel groot, maar toch konden ze er uren in rondwandelen. Beitel vond steeds weer nieuwe paadjes en doorsluipgangetjes en meneer Vuistsnede liet zich maar wat graag meeslepen. Het bewegen deed hem goed, merkte hij. Fit blijven was belangrijk, zeker voor iemand van zijn leeftijd. Na een tijdje sloeg de vermoeidheid echter wel toe.
‘Even rusten, Beitel,’ zei hij. Het mopshondje wist wat hij bedoelde, want hij trok aan de riem in de richting van hun vaste bank, iets verderop.

Toen ze vlakbij waren, nam iemand anders ook plaats. ‘Deze is bezet, Beitel. Een stukje verder staat er nog een.’
‘U kunt er nog wel bij, hoor.’ De stem klonk warm en vriendelijk. Meneer Vuistsnede keek in twee donkerbruine ogen. Hij smolt. De jonge vrouw streek een lok blond haar uit haar gezicht, glimlachte en zei: ‘Ik schuif een stukje op. Komt u er gezellig bij zitten.’
‘Dank u, dat is heel aardig van u.’
‘Geen probleem,’ glunderde ze. ‘Het park en de bank is er voor iedereen.’
Meneer Vuistsnede nam plaats. Hij trok Beitel naar zich toe en liet hem tussen zijn benen op de grond zitten. Het hondje was echter ongedurig, stond al snel weer op zijn pootjes en begon naar de jongedame te blaffen. ‘Nee, Beitel. Zit.’ Meneer Vuistsnede drukte hem weer terug op zijn plaats. Grommend bleef de mops zitten. ‘Braaf, Beitel.’ In de verte klonken sirenes.
‘Wat luistert hij goed,’ zei ze.
‘Dank u,’ knikte hij. Het was destijds een dure puppycursus geweest, maar dat vertelde hij maar niet.
‘Komt u vaak hier in het park?’
‘Bijna dagelijks, hè Beitel?’ En vaak meerdere keren per dag, zelfs. Vandaag was het blauwe zakje nog niet gevuld. ‘En u? Klopt het dat ik u hier nog niet eerder heb gezien?’
Ze legde een hand op zijn onderarm. ‘Zeg maar “je”, hoor. “U” voelt zo oud.’
‘Och pardon, het was niet mijn bedoeling om…’
‘Nee nee, zo bedoel ik het niet.’ Ze lachte. ‘Ik bedoel: ik ben denk ik heel wat jonger dan u, maar ik wilde absoluut niet zeggen dat u oud bent.’
‘Maar dat ben ik wel.’ Nu was het zijn beurt om te lachen.
‘U bent grappig,’ zei ze. ‘Maar ik bedoel het respectvol. Het voelt niet goed dat ik u tutoyeer.’
‘Wat je wilt. Ik vind het goed,’ zei hij.
‘U bent niet alleen grappig, maar u bent ook fijn gezelschap.’
Hij glimlachte verlegen. Ze raakten verder aan de praat. Boven hen cirkelde een tijdje een helikopter en na een paar rondjes werd het weer stil in de lucht. Langzaam werd het donker om hen heen.
‘Het is al laat,’ zei ze.
‘Och ja, nu je het zegt. Kan ik je ergens naartoe brengen?’
‘Nee, niet speciaal. Ik zou graag wat gaan eten.’
‘Alleen?’
‘Liever niet,’ zei ze. ‘Maar ik ben alleen.’
‘Laat mij je dan vergezellen.’
‘Ik zei het toch? U bent fijn gezelschap.’

‘Wilt u alvast iets drinken?’ De ober stond afwachtend met een telefoonachtig apparaatje naar hen te kijken.
‘Ja, graag,’ zei ze. Verder zei ze niets, maar ze keek meneer Vuistsnede intens aan.
‘O, eh …’ hakkelde hij. ‘Eh … zullen we een flesje wijn delen?’
‘Prima plan,’ zei ze. Ze opende het menu en begon te lezen.
‘Doet u maar een flesje rode huiswijn.’
‘Uitstekend. Komt er zo aan.’ De ober tikte iets in en verwijderde zich.
‘Ik ga even naar het toilet,’ zei hij. ‘Let jij zo lang op Beitel?’
‘Natuurlijk,’ zei ze. Beitel bewoog onrustig onder de tafel, maar kon geen kant op. Hij lag vast aan de tafelpoot.

Op de wc was hij snel klaar. Terwijl hij zijn handen waste, keek hij in de spiegel. Wat gebeurde er vandaag? Het leek onwerkelijk. Te mooi om waar te zijn. Hij, meneer Vuistsnede, hij was uit eten met een aantrekkelijke jongedame. Zij vond hem fijn gezelschap en het genoegen was geheel wederzijds. Maar illusies maakte hij zich niet. Hij was een stuk ouder dan zij. Maar, knikte hij zichzelf in de spiegel toe, voor nu zou hij genieten van het moment. En daarbij: hij wilde haar niet te lang laten wachten.

Toen hij bij hun tafel terug kwam, stond zijn glas ingeschonken klaar. Beitel gromde dreigend. ‘Kom kom,’ zei hij, terwijl hij weer ging zitten. ‘Niet zo argwanend, hoor. Het is goed volk. Je hoeft niet jaloers te zijn op … eh, hoe heet je eigenlijk?’
Ze grinnikte. ‘Zeg maar Manuela,’ zei ze.
‘Manuela,’ herhaalde hij. ‘Mooie n…’
‘Hebt u een keus kunnen maken?’ De restaurantbediende stond alweer aan de tafel. ‘Wat mag het voor u zijn?’
‘Voor mij de koningsoesterzwammen,’ zei Manuela.
Meneer Vuistsnede vouwde de kaart open en het eerste wat hij zag was de Wiener schnitzel. ‘Doe deze maar,’ wees hij.
‘Zoals u wilt.’ En weg was de ober.
Meneer Vuistsnede nam een ferme slok.

Verder herinnerde hij zich weinig van de avond. Ja, het was alleraardigst geweest met Manuela. Ze had die dikke bontmantel niet uitgedaan, maar haar gezelschap was prettig. Het gesprek voelde ongedwongen en warm. Ze bevroeg hem vriendelijk over zijn leven en zijn werkverleden en wilde weten waarom hij alleen woonde want hij was toch een aantrekkelijke man? Blozend had hij zijn blik afgewend van haar vragende ogen en haar sensueel volle lippen die ze fel rood bijstiftte. Er zaten gaten in haar zwarte netkousen. Hij had nog iets gestotterd over onafhankelijkheid, maar de details wist hij niet meer. Dat was vreemd, want zo veel had hij niet gedronken. Er was meer vreemd. Hij wist haar voornaam, maar had hij zichzelf eigenlijk voorgesteld? Hadden ze nog een nagerecht besteld? Was hij het die had afgerekend? Vaag stond hem nog bij dat ze samen het restaurant verlieten en daarna dat hij thuis was gekomen en op de bank was geploft. Wat hij zich niet meer kon herinneren, was of ze met hem mee was gegaan of al eerder afscheid had genomen. Had hij zelf zijn huisdeursleutel uit zijn broekzak weten te vissen? Hij vond het warm in huis, wilde zijn jasje uittrekken en kwam tot de ontdekking dat zijn portefeuille met alle pasjes erin uit de binnenzak was verdwenen. Maar daarover kon hij zich op dat moment niet zo heel druk maken, want hij was te moe en viel in slaap. Beitel was nergens te bekennen, terwijl die altijd ’s nachts op de bank sliep.
Veel, heel veel later schrok de heer Vuistsnede wakker. De klok sloeg vier maal.

–
Apeldoorn, oktober 2023

Hier lees je ‘m op FOK!.

–

Vrijdag 17 november:
Half zes wakker en op. Ik loop een ronde hard langs kanaal en die gaat lekker soepel. Thuis start ik met het ordenen en bewerken van de foto’s van vorige week. Koffie met De Vrouw. De schoonmaak is in huis. Meer koffie met De Vrouw. Dan lunch. Afwasje. De Vrouw gaat de deur uit en ik wandel een rondje en haal het groentepakket op. Ik rond de fotoklus af. Eind van de middag maak ik avondeten voor mijzelve: een spaghetti met shiitake, bosui, paprika bindsla en een kruidenroomkaassaus. Afwasje. Dan stap ik op de fiets en rijd ik naar een theehuis aan het Westenenkerpark. Daar presenteren Harry en Aad hun boekje Harry Voss en de nozems van het bos. Wat volgt is een avond. Die is genoeglijk. De verhalen zijn mooi, de naam Gerrit van Weess komt voorbij (en doet me weemoedig snikken) en het boekje ziet er werkelijk goed uit. Ik schaf het aan. Om kwart over tien ben ik thuis. Even uitblazen en dan slapen geblazen.
Muziek vandaag: Manafon (David Sylvian), Sleepwalkers (David Sylvian, The Songs & Tales Of Airoea – Book 1: The Tale Of Father Robin (State Of Nature) (The Chronicles Of Father Robin), Salighet (Jordsjø), Ignis Fatuus (White Willow)

–

Donderdag 16 november:
Tien jaar. Op de werkplek heb ik vanmorgen een (voor)laatste behandelsessie met de psycholoog. Ik heb mijn doorpakplan klaar en het helpt me om in actie te komen als het even niet goed gaat, maar 16 november 2013 benoem ik in het gesprek niet. Hoeft ook niet. Verder is er veel werk en dat verricht ik. Tussen de middag wandel ik door veld en bos. In de middag ook veel werk. Op de terugweg koop ik in een plaatselijke platenwinkel mijn exemplaar van de doos Over-Nite Sensation (50th Anniversary Super Deluxe Edition) (Frank Zappa). Kwart over vijf thuis. De Vrouw serveert het restant van de groene kool met tomatensaus uit de oven van gisteren met ernaast een salade. We eten alles op. Afwas. Webstek. Lezen. Tien jaar.
Muziek vandaag: het eerste plaatje uit de doos Over-Nite Sensation (50th Anniversary Super Deluxe Edition) (Frank Zappa), Ignis Fatuus (White Willow)

–

Woensdag 15 november:
Ik ben om kwart over zes wakker en ga een ronde hardlopen. Die gaat niet heel gemakkelijk, maar ik red het. Als ik thuis kom, gaat het regenen. Ik wandel naar de super. Vanmorgen kan ik helaas niet naar de repetitie van Wirwar. De Vrouw en ik gaan om kwart voor tien de deur uit en pakken een bus naar Ede. Daar zijn we om elf uur in een kerk om de uitvaart van mijn tante Gerda bij te wonen. Goede woorden van de kinderen en kleinkinderen en zowaar een niet onaardige dienst. We begeleiden mijn bijna achtentachtig jaar geworden tante naar de begraafplaats en na afloop ontmoeten we veel familie in een gelegenheid buiten het centrum. We nuttigen wat koffie en een broodje, maar het is er zeer vol en rumoerig en na een uurtje nemen we afscheid. Door de zon wandelen we naar een nabijgelegen bushalte. Daar moeten we even wachten en iets voor half vier zijn we thuis. Even uitrusten. Dan maak ik avondeten: groene kool met een tomatensaus en shiitake, rode ui en knolselderij uit de oven. Daarnaast een salade van bosui, koolrabi en komkommer. Voor De Vrouw bak ik kalfschnitzel. We eten er fiks van. Afwas. Webstek. Lezen.
Muziek vandaag: The Songs & Tales Of Airoea – Book 1: The Tale Of Father Robin (State Of Nature) (The Chronicles Of Father Robin), Salighet (Jordsjø), When Loud Weather Buffeted Naoshima (David Sylvian)

–

Dinsdag 14 november:
Lekker op tijd op de werkplek. Daar handel ik van alles af. Ook een paar mooie gesprekken met collega’s. Tussen de middag wandel ik door bos. In de middag nog meer van alles afhandelen en nog een paar mooie gesprekken met collega’s. Half zes thuis. De Zoon is er even later ook. De Vrouw serveert een stoemp van aardappel, knolselderij en Chinese kool, met een salade ernaast. We eten alles op, want zeer smakelijk. Afwasje. Dan naar de repetitie van de toneelgroep. Het gaat mooi. Net voor half elf thuis. Nog even bijpraten met De Vrouw en dan slapen.
Muziek vandaag: geen

–

Maandag 13 november:
Ik word pas om kwart over zeven wakker. Eerst maar eens een ronde hardlopen langs het kanaal. Die lukt aardig. Dan thuis rustig opstarten en om een uur of negen heb ik de werklaptob aan. Er is niet heel veel urgents en ik doe het nodige. Tussendoor koffie met De Vrouw. Eind van de morgen wandel ik naar de super. Lunch. Afwasje. In de middag nog iets doen en uiteindelijk heb ik een uur of vier gewerkt. Kranten. Eind van de middag maak ik avondeten. Eerst kastanjechampignons bakken, daar prei bij, risottorijst en bouillon. Aan het eind gaat er nog een restant kikkererwt doorheen. Voor De Vrouw bak ik runderschnitzel. Ten slotte zet ik er Oostenrijkse linzensalade naast. We eten alles op. Afwasje. Toneellezen. Webstek. Meer toneellezen.
Muziek vandaag: Mixing Colours (Brian Eno & Roger Eno), Blemish (David Sylvian), World Citizen (cd single) (David Sylvian & Ryuichi Sakamoto), The Guitar As Orchestra (Adrian Belew), Night Song (Nusrat Fateh Ali Khan & Michael Brook), Unending Ascending (Gong), The Good Son vs. The Only Daughter – The Blemish Remixes (David Sylvian), Side-Eye NYC v1.IV (Pat Metheny)

–

Zondag 12 november: van Wien naar Apeldoorn
De wekker gaat om kwart over zes. We pakken de rest van de koffers in, ontbijten en iets na half negen staan we op de hoek van de straat. We pakken een tram naar het Hauptbahnhof. Daar hebben we een dik uur. We kopen broodjes voor onderweg en drinken koffie. Onze trein vertrekt dertien minuten over tien. We reizen door de zon en het landschap dat we woensdagavond niet konden zien vanwege de duisternis. Het is veelal vlak; pas bij de grens bij Passau is het heuvelachtige en interessanter doordat het spoor de Donau volgt. Tot aan Frankfurt blijft het de moeite waard om naar buiten te kijken. Daarna is het donker. De overstap in Düsseldorf duurt een half uur langer vanwege vertraging van de aansluitende trein. Iets na negen uur staan we in Arnhem op het station en we wachten een kwartiertje op onze bus. Even na tien stappen we uit voor de deur. De koffers zijn snel uitgepakt. Nog even uitblazen en dan ga ik slapen.

–

Zaterdag 11 november: The Idiot Festival
En weer kwart over zeven wakker en op. Niet zo heel goed geslapen, maar het gaat goedkomen. Vandaag een rustiger dag. Na het ontbijt doen we eerst wat boodschappen bij verschillende supermarkten rondom het hotel. Dan nemen we tram en U-Bahn naar Volksgarten. Vanaf daar wandelen we naar Josefstadt, een bijzonder aardig buurtje net buiten de Burgring. Het waait en dat maakt het wat minder aangenaam dan gisteren. Koffie met Kuchen. Na een rondje lopen we langs het Rathaus met een grote kerstmarkt op het plein. Tram naar Hofburg. Door de Spaanse rijschool. Net achter de Graben vinden we een restaurant, aldaar lunch van Kurbis-Orangensuppe. We lopen door de grote winkelstraat (…) naar de Staatsoper. Het is vier uur en we ontmoeten Inge en Peter. Samen wandelen we een stukje over de Stephansplatz en dan nemen we de U-Bahn naar onze hotelbuurt. We vinden een Indiaas restaurant in de straat. Curry van paneer met spinazie, met naan. Zeer goed. In hotel even rusten. Gevieren met tram en U-Bahn naar Arena voor het Impossible Festival. Als we binnenkomen is Gabba Zappa Hey net begonnen. We begroeten Hasi, Jean-Paul en Jessica. Later Tim en Chantal ook. TV Smith. We maken een half uurtje Punk Rock Boys mee en dan is het half twaalf. Met U-Bahn en tram terug naar hotel.