Acht Andalusische anekdotes (4)
Voor de keuken hoef je niet speciaal naar Zuid-Spanje. In de reisgidsen staat het allemaal mooi omschreven: je bestelt een drankje, krijgt er een tapa bij en als het op is, dan neem je er nog eentje. Echter, in de praktijk werkt het anders.
We zijn in Málaga en vinden een tapasbar op het Plaza de Merced. Op de kaart staan allerlei gerechtjes die zowel voor de vleeseter (De Vrouw) als de vegetariër (ik dus) aantrekkelijk lijken. De prijzen ervan vinden we eveneens acceptabel. Die kaart staat uitnodigend rechtop op een soort lessenaar aan de rand van het terras. Nog voordat we er een blik op hebben kunnen werpen, staan er al twee jongemannen naast ons die in gebrekkig maar supersnel Engels de voeding aanprijzen. Het terras lijkt vol, maar ze kunnen ook een plekje in de schaduw regelen. Ik wijs op die ene tafel op het terras die onbezet is. More shadow? Nee, dat hoeft niet, de zon zakt en over tien minuten valt de schaduw over het plein. In razend tempo is het tafeltje ontdaan van de afwas en hebben we de kaart in onze klauwen. Wel duurt het nogal voordat iemand de tafel komt schoonpoetsen en ons vraagt of we iets willen drinken. Als dat na tien minuten dan wél gebeurt en we een grote fles koud water hebben besteld, kijkt de jongeman ons onderzoekend aan en met zijn telfoonachtige bestelapparaat in zijn hand vraagt hij: ‘Ready to order?’ De Vrouw kiest een croquette en voor mij de fried eggplant sticks. ‘En verder?’ Nou, daarna kijken we wat de volgende hap gaat zijn. Nee, zo werkt het dus niet. Of we meer tapas willen bestellen, want het is druk. Vooruit, aardappelen, paddestoelen en pollo. Rats, weg is het menu en de jongeman. Vijf minuten later staat het water en een dienblad met de tapas voor onze neus. Muchas frituras. Aan de rand van het terras staan mensen te dringen bij de menukaart op de lessenaar. De tapasbar is geliefd, lijkt het wel. Of hij staat aangeprezen in een reisgids, dat kan natuurlijk ook. Nog geen half uur later zijn de lege schaaltjes en borden voor onze neus weggegrist en krijgen we een pinautomaat onder onze neus gedrukt. Terwijl ik mijn pas op het apparaat leg (geen fooi, bekijk het maar), wijst een andere jongeman een drietal mensen dat onze tafel beschikbaar komt. Ach zo.
Een keer tapas eten vind ik prima, maar avond aan avond hetzelfde: nee dank je wel. In grote delen van Spanje en helemaal in Andalusië struikel je over de tapasbars (net zoals hier over de kebabzaken). Toen we een paar dagen terug in Granada waren, was dat opeens niet zo. Hoe dat? Nou, in Granada komen de Moorse invloeden nog veelvuldig tot uiting. Niet alleen in het Alhambra, in de Moorse wijk Albacaín of in de tientallen Arabische winkeltjes, maar vooral ook in de horeca. Het barst er van de Arabische mezze- en falafeltenten. Nu vind ik – mits goed bereid – falafel best eens aardig, maar iedere avond dezelfde frituurfood staat me tegen. Overigens vonden we in Granada de allerbeste falafel in een Palestijns eethuisje. Flinterdunne korst, roomzachte vulling en engelachtige smaak. Nog nooit zulke goede falafel gegeten. En dat was dan nog maar de amuse.
Maar nu waren we in Málaga en daar zagen we tussen de honderden rumoerige tapasterrassen slechts een paar restaurants waar ze iets anders serveren.
‘Wat is dit hier? Hoe komen ze bij deze combinatie?’ vroeg ik me hardop af.
‘Wat bedoel je?’
‘Moet je kijken: een Indiaas-Mexicaans restaurant.’ De ene helft van de kaart bestond uit curry’s, de andere uit bonenschotels en tortilla’s. ‘Of hier: French taco’s. Hoe moet ik dat zien? Serveren ze de bonen in een baguette of zo? Taco’s gevuld met camembert?’
De meest bizarre combinatie van kookstijlen vonden we echter in La Barra Inka: een levendig restaurant met op de kaart een fusion van de Peruviaanse en Japanse keuken. Bizar lekker waren de tequeños caseros, de arroz chaufa Nikkei en de pechuga de pollo deshilachada en una salsa de ají amarillo, acompañada de patata y arroz. Ik begreep ook niets van de kaart, maar met behulp van Google Translate kwamen we een heel eind: deegpakketjes gevuld met kaas en met groenten, een soort kipcurry en rijst met ei en groenten. Er klonk panfluitmuziek die zo uit Peru óf Japan had kunnen komen. De jongeman die ons bediende sprak nauwelijks Engels, maar hij deed zijn best en hielp ons bij onze keuze. En ja, hier wilde ik wel een euro of wat extra neerleggen om hem en zijn collega’s te bedanken.
Bij het verlaten van het restaurant aaiden we de grote pluchen alpaca’s die de ingang net niet versperden. ‘Say?nara’, zei ik nog. ‘En tupananchikkama. Jan mayampi, voor mijn part.’
Wat een avonturen toch weer.
–
Apeldoorn, juli 2025