Bas Langereis leest u voor!

Op vrijdagavond 25 mei vond het Jazz In The Woods festival plaats. Jazz- en popmuziek door het hele centrum van Apeldoorn. Overal waar we kwamen was het net pauze – dat zul je altijd zien – maar er was toch veel te genieten… Let op het Hammond orgel van De Beter R. De Vries Band!

The Jazz In The Woods festival was this year on Friday evening May 25. One could enjoy all kinds of jazz and pop music in the town centre of Apeldoorn. But as always, at every stage we walked by, there was intermission. Still, we enjoyed some nice music. Please notice the Hammond organ of the Beter R. De Vries Band!

In onze tuin, aan de zuidwestkant, groeit een passiebloem. We leiden hem langs de schutting. Vorig jaar zat er geen enkele bloem in; dit jaar belooft het een kleurrijke schutting te worden. Ik hoop regelmatig dit bericht bij te werken, zodat iedereen de ontwikkeling van de passiebloem in bloei kan zien.

On the westside of our garden, there grows a plant we call ‘passiebloem’ (passion flower, I don’t know what it’s called in English, sorry). It grows and we lead it through our wooden fence. Last year, there was no single flower in the plant, but this year it seems like it’s going to give us a colourful fence. I hope to update this topic very regularly, so everyone can see the development of our ‘passiebloem’ in full blossom.

 Oei. Ik liep mijn Plato-filiaal binnen en was verkocht. Of nee, deze cd was verkocht. Mayra Andrade is een heel jonge vrouw, afkomstig van de Kaap-Verdische eilanden. Ze was nog geen twintig jaar toen Charles Aznavour haar vroeg om een duet met hem te zingen voor zijn nieuwste album. En hij was niet de enige die talent in haar zag: ook Cesaria Evora en Chico Buarque zijn zeer lovend over haar. Mayra heeft op verschillende plekken in de wereld gewoond (Cuba, Brazilië, Kaap-Verdië en Parijs), en dat hoor je op haar debuutplaat. Invloeden zijn afro, jazz en samba, en maken dit tot een zeer prettig in het gehoor liggend wereldpop album waarop de nadruk op Braziliaans getinte arrangementen ligt. De instrumentatie is merendeels akoestisch: percussie, gitaren, accordeon, piano en Farfisa. En allemachtig wat een heerlijke stem. Mayra zingt voornamelijk in het Kaap-Verdisch, met uitzondering van Comme s’Il En Pleuvait. Een favoriet liedje noemen kan ik niet, of het moet het titelstuk zijn, of het afsluitende Regasu of Nha Nobréza, Tunuka of het lieflijke Mana. Kortom: deze hele plaat is van hemelse schoonheid. De foto van Mayra Andrade op het hoesje trouwens ook. Als La Troba Kung-Fú de leukste zomerfeest-cd van 2007 gemaakt heeft, dan is deze Navega de allermooiste. Deze moet iedere dag een keer in mijn speler. Met dank aan André van mijn Plato-filiaal; hij draaide deze plaat in de winkel en ik was verkocht …

Ouch. I entered the Plato-shop in Apeldoorn and was totally blown away by this cd. Mayra Andrade is a very young woman from the Cape Verdic islands. She wasn’t just twenty years old when Charles Aznavour asked her to sing a duet with him on his latest album. He wasn’t the only one that was aware of her talent: Cesaria Evora and Chico Buarque have been very positive about her. Mayra has lived on many different places on earth (Cuba, Brazil, Cape Verde and Parijs), and you can hear that on her debut album. Influeces are afro, jazz and samba, and they make this a very nice world pop album to listen and relax to. The emphesis is on the Brazilian sounding arrangements. The instrumentation is mostly acoustic: percussion, gitars, accordeon, piano and Farfisa. And wow, what a lovely voice. She sings all songs in Cape-Verdian language, except for Comme s’Il En Pleuvait. I can’t mention a favourite song, but maybe it’s the title track or Regasu, Tunuka or Nha Nobréza, or the sweet Mana. To be short: this whole album is one of heavenly beauty. By the way, Mayra Andrade’s photo on the cover is also gorgeous. If La Troba Kung-Fú has produced the most amusing summer party cd of 2007, then this Navega is the most beautiful one. I really gotta play this cd once everyday. Thankz to André from the Plato-shop, for playing it while I was entering the shop …

Prachtige traditioneel klinkende samba en bossanova van deze dochter van Joyce (Silveira Palhano de Jesus), de bekende Braziliaanse zangeres. Bijgestaan door onder andere gitarist Celso Fonseca en natuurlijk haar moeder maakt Clara Moreno, ondanks de eenvoudige opzet, een broeierige en opwindende plaat. De eenvoud zit hem in de instrumentatie: enkel de zwoele zang, Een of soms twee akoestische gitaren, en af en toe wat percussie. Meer is er niet nodig. Mijn vrouw vindt het niks, maar ik ga ervoor. Ideaal voor de zondagmorgen of de hete avonden.

Gorgeous traditionally sounding samba and bossa nova is what Clara Moreno offers us on this album. She’s the daughter of Joyce (Silverira Palhano de Jesus), a well known Brazilian singer. She gets help from – among others – guitarist Celso Fonseca and of course her mother. The album is brooding and exciting, despite its simplicity. The simpleness can be found in the instrumentation: just the moody vocal, one or two acoustic guitars, and some percussion every now and then. Nothing more is needed. My wife doesn’t like it at all, but I go for it! Ideal for Sunday morning or your hot nights.

Eigenlijk had ik het een beetje gehad met Porcupine Tree. Daar zit een verhaaltje achter. Toen ik de band ontdekte in 1995, was net het album The Sky Moves Sideways uit en ik viel helemaal voor de psychedelische kant van de band. Het album daarna, Signify, vond ik zelfs nog mooier. Veel albums kwamen daarna, waarvan ik de meeste erg kon waarderen. De laatste twee albums waren in mijn oren ineens te gemeen hard, te ruig, te metal. Het kon me niet zo bekoren, al deed een song als Lazarus me wel weer smelten. Toen vorig jaar de dvd Arriving Somewhere… verscheen en ik die bekeek, was ik toch wel weer onder de indruk.
Welnu, deze nieuwe Fear Of A Blank Planet is fenomenaal. Het ‘harde’ geluid voelt beter geïntegreerd in de muziek. Tuurlijk, Steven Wilson trekt af en toe flink van leer op de gitaar en op die momenten beukt de herrie je kamer in, maar het is veel beter in balans met de rustiger passages, die zowaar ouderwets psychedelisch aandoen. Favoriete liedje hier is de afsluiter Sleep Together, waarin zelfs een strijkje komt opdraven. Daarnaast zijn er gastbijdragen van Alex Lifeson en Robert Fripp. Het album is ook verschenen als speciale editie, met een bonus-dvd waarop de hele plaat is geremixed in DTS 5.1 en met een veertig pagina’s tellend boekwerk. Zwaar aanbevolen!

To be honest: I was kinda fedup with Porcupine Tree. There’s a short story to that. When I discovered the band in 1995, their album The Sky Moves Sideways had just been released and I totally fell in love with the psychadelic side of the band. I even liked the album’s follow-up, Signify, better. Lots of other album followed, most of them I liked very much. Porcupine Tree’s last two albums suddenly sounded way too meanly loud, too rough, too metal in my ears. That was nothing for me, even though a song like Lazarus made me melt in the old-fashioned way. Last year, when the dvd Arriving Somewhere… was released, and when I watched that, I was very impressed again.
Tell you what? This new Fear Of A Blank Planet is fenomenal. The ‘hard’ sound feels way better integrated in their music. Of course, Steven Wilson rams his guitar heavily every now and then, and on those moments the noise splatters into your room, but this time it’s way much better balanced with the more easy parts, the parts that even sound old-fashionly psychadelic. My favorite song is the album’s final Sleep Together, in which a string orchestra is featured. On the album there are also guest appearances by Alex Lifeson en Robert Fripp. There’s also a special version of the album with a bonus-dvd on which you find a DTS 5.1 remix and with a fourty pages booklet. Heavily recommended!

La Troba Kung-Fú is het nieuwe project van zanger-accordeonist Joan Garriga. U weet wel, van de band Dusminguet die verantwoordelijk was voor de aanstekelijkste Spaanse mestizomuziek. Nadat Dusminguet in 2003 ophield te bestaan, heeft Garriga een nieuwe band samengesteld die het begrip wereldmuziek een nieuwe dimensie geeft. Clavell Morenet is een groot feest. Je hoort verschillende genres zoals Catalaanse rumba, reggae, cumbia, salsa, vallenato en rock. Hoogtepunt van de plaat vind ik zelf het springerige Oriente Miedo waarin een verslavende accordeon de hoofdrol vervult. Kijk ook op de website van de band, www.latrobakungfu.net !!! Die is net zo mooi als het album …

La Troba Kung-Fú is the new project by singer-accordeonist Joan Garriga. Remember him, from the band Dusminguet? That band was responsible for the most infective Spanish mestizomusic. After Dusminguet’s existance stopped in 2003, Garriga formed a new band, in which the term ‘world music’ gets a new dimension. Clavell Morenet is one big party. One hears different styles like Catalonian rumba, reggae, cumbia, salsa, vallenato and rock. To me, the highlight of the album is the jumpy tune Oriente Miedo in which an addictive accordeon plays the lead role. Please visit the band’s website www.latrobakungfu.net !!! It’s as gorgeous as the album …

Op donderdag 17 mei vierde ik mijn 42e verjaardag. Maar het feestje was een dag later!

On Thursday May 17, I celebrated my 42nd birthday. But the party was one day later!