Bas Langereis leest u voor!

Hij had vierentwintig frikandellen in zijn mond gepropt en moest daar nog bij glimlachen ook. Zijn knuisten zaten onder de mayonaise en ketchup, die middels zijn eigen zweet langzaam naar beneden dropen over zijn broek en benen, en uiteindelijk op zijn sandalen terechtkwam en gedwee tussen de tenen ging zitten. Dit barbaarse tafereel duurde in totaal drie volle minuten. En hij was niet de enige! Maar liefst vijftig mensen hadden frikandellen in hun niet geciviliseerde smoel gestopt. Ze zaten aan een lange tafel met elk een emmer naast zich voor als er gebrokkeld diende te worden. Een blaasorkest blies moed in. Ik was getuige van een revolutionaire stop in de evolutie. Hier zag ik langzaam het einde van de beschaving in zicht komen! In een boekje dat ik daarvoor in mijn handen gedrukt kreeg van een loslopende man met het syndroom van Down stond precies beschreven wat hier uitgevoerd werd. Men verbrak het wereldrecord ‘Frikandellen eten’. Deze wedstrijd werd gehouden op een braderie waar ik per ongeluk verzeild was geraakt.
Ik had even niet opgelet bij mijn dagelijkse wandeling en was de verkeerde weg ingeslagen, vandaar.

Ik wilde de man vragen waarom de vierentwintig frikandellen in zijn muil voor zoveel plezier leken te zorgen, maar er was geen enkele communicatie meer mogelijk. In plaats van een antwoord kreeg ik stukken afvalvlees in mijn gezicht gespuugd. Ik haalde de bak heet frituurvet uit de kar vol snacks en gooide hem over zijn rood geworden kop heen.

Een dag later stuitte ik alweer op een recordverbetering. Dit maal in Roggel alwaar het wereldrecord “Twister” gevestigd werd. Bij “Twister” is het dan de bedoeling om met zoveel mogelijk mensen in de knoop te zitten. Lichamelijk gezien, natuurlijk; geestelijk valt er weinig meer te redden bij de deelnemers, zo vrees ik. Op kinderfeestjes in de zomer dolle pret, waarbij een malle oom of buurman met een veel te strak getrokken zwembroek het hardste moest lachen wanneer het heel zooitje in elkaar stortte. Ik wilde het toch wel eens zien daar in Roggel, gewoon omdat ik veel interesse heb in de antropologie van de spelletjesmens en het treurige leven in het bijzonder. Een omroeper met een bak stro op zijn hoofd dat voor kapsel door moest gaan sprak luid en duidelijk: “Zet uw linkerbal op rood en uw rechterbal op groen, mocht u geen linker- danwel rechterbal hebben, gebruik dan gerust uw eierstokken. Vrouwen en kinderen eerst!” Er werd geklapt, gejoeld, geschreeuwd, kortom men had plezier. Aan de bar bestelde ik me een dikke trappist en vroeg me af waarom ik in godsnaam zo treurig werd van zoveel geluk om me heen. Ik werd die middag stom- en stomdronken en eenmaal thuis gekomen probeerde ik zo lang mogelijk mijn adem in te houden.