Zieke(n)huisgenoot
Het leuke van ziekenhuizen zijn de wachtkamers. Ik had tijdens mijn studie niet altijd iets te doen. Komt dat bekend voor? Nou, bij mij wel. Thuis zitten is niets voor mij. En om de tijd door te komen zocht ik regelmatig leuke bezigheden. Mijn studentenhuis was niet altijd een leuke plek om te verblijven. Zeker niet als mijn huisgenoot Joris een dagje thuis was. Die zat dan de hele dag op de bank bier te drinken en werd steeds vervelender. Vaak maakte hij seksueel getinte opmerkingen die vallen onder intimidatie. Helaas was het een studentenhuis en geen werkvloer, waar je een klacht kon indienen. Een vorige keer had ik hem een flinke pets verkocht toen hij begon met zijn: “Pris, ik wil je kont zien.”
Zo was het ook vanochtend. Ik wilde de hele dag niks doen. Ik had een beetje een kater van de vorige avond en besloot een dag niet naar college te gaan. Dat was voor ik er achter kwam dat Joris hetzelfde besluit had genomen. Ik trof hem aan op de bank, met een fles bier in zijn hand. “Het wordt tijd om iets te verzinnen voor vandaag,” dacht ik bij mezelf. Een van mijn huisgenotes werkt op de wasafdeling van een ziekenhuis twee straten verderop. Ik besloot eens te gaan kijken of ik daar met haar een kop koffie kon gaan scoren.
In de centrale hal van het ziekenhuis was het een drukte van belang. Aangezien ik ongeveer weet hoe laat de pauzes van Jasmijn zijn, belde ik haar rond koffietijd even op.
“Pris! Leuk dat je belt! Gaan we vanavond weer stappen? Het was gezellig gisteren!” Zoals altijd neemt Jasmijn de telefoon enthousiast op.
“Nou,” zei ik. Ik hou van verassingen. “Laten we dat bespreken bij een bak koffie. Ik sta in het ziekenhuis nu.”
“O, wat leuk! Wacht, ik kom je halen. Loop naar de meest linkse blauwe deur in de hal. Die waar ‘Geen Toegang – Personeel’ op staat.” Ze giechelde en hing op.
Bij de deur aangekomen voelde ik me bijzonder. Niet iedereen mag daar zomaar in. En ik had genoeg doktersromannetjes gelezen om te weten dat daar heel wat gebeurde. Ik was vastbesloten om een kijkje te nemen in een linnenkamer. Al was het alleen maar om te weten hoe dat er in het echt uit ziet. Jasmijn opende de deur van binnen en samen liepen we in de richting van een van de koffieautomaten voor het personeel. Jasmijn zag er schattig uit in haar blauwe broekpak. Het was geen zustersuniform – daar kick ik wel op -, maar ook hier zou ik genoegen mee nemen.
Na ons kopje koffie trok ik de stoute schoenen aan.
“Haha, wil je de linnenkamer zien?” Jasmijn lachte. “Laten we dan gaan.” Ze vertelde mij dat ze regelmatig dingen zag die op z’n minst verdacht waren, maar dat ze nog nooit iemand had kunnen betrappen. En dat terwijl ze vaak genoeg de waskamers in- en uitliep, aangezien ze de was rond bracht.
We gingen eerst naar de kamer het dichtst bij de zustersruimte, en toen begreep ik waarom er nooit iemand werd betrapt daar. Het was een bijna volledig glazen hok waar strakke kasten stonden. Geen plek om te foezelen.
“Maar je kent me toch, Pris?” Aan de ondeugende lach van Jasmijn te zien zou ze me haar geheim snel onthullen.
“Je maakt me nieuwsgierig, in je geile pakje, Jas.”
“We gaan naar de kelder. Daar werk ik.” Ze gaf me een vette knipoog.
In de kelder was meer privacy. Al snel waren we aan het zoenen, en verdween mijn hand in de losse broek van Jasmijn.
“Als je mijn stomme uniform al geil vindt, zal ik dan eens een wit zustersuniformpje voor je mee nemen?” hijgde ze.
“O, dat lijkt me lekker, ja.” Ik ging voor haar op mijn knieën. En zij verwende me oraal, terwijl ze een forse spuit in mijn poepgaatje duwde.
“Is dat niet gevaarlijk?” vroeg ik haar hitsig.
“Nee, joh. Deze worden gebruikt om laxeermiddelen in te brengen. Hooguit moet je over een uurtje vreselijk nodig naar de plee.”
Toen we allebei onze ochtend behoorlijk hadden opgevrolijkt, moest Jasmijn weer terug haar ronde doen. We namen haastig afscheid.
Vrolijk fietste ik naar huis. En pas toen ik bij huis kwam, voelde ik heftige aandrang. Jasmijn had gelijk: ik moest vreselijk nodig poepen. Ik wandelde met mijn fiets achterom, de tuin in. Met moeite kreeg ik mijn ketting op slot en viste ik mijn sleutels uit mijn zak. Het begon nu vreselijk te drukken. Met kracht hield ik mijn gaatje gesloten tot ik op de plee was. De deur door, naar de woonkamer. Nog enkele meters had ik tot de wc, maar verder kwam ik niet.
“Hee, Pris!” Met zijn vette pens stond hij voor me. Ik rook bier in zijn adem. “Laat je lekkere kont eens zien.”
Woedend wou ik hem weer slaan om mijn hardloopwedstrijd naar de wc voort te zetten, toen ik op een beter idee kwam. Met tranen in mijn ogen hield ik de druk op mijn anus nog heel even vol.
“O Joris, wat een geil idee.”
Verbaasd keek hij me aan, en ik ging door: “Ga maar op de bank zitten. Ik ga je belonen voor goed gedrag.”
Hij wist niet wat hem overkwam. Ik gaf hem een duwtje, zodat hij achteruit op de bank viel. Zijn ogen puilden uit zijn kassen, terwijl hij naar mijn vingers keek, die haastig doch verleidelijk mijn broek losknoopten. Ik trok mijn broek naar beneden en draaide me om.
“Trek jij mijn slipje maar uit,” zei ik toen ik mijn billen in de richting van zijn gezicht duwde.
Zijn handen gingen begerig langs mijn heupen. En toen ik mijn slipje naar beneden voelde gaan, haakte ik eindelijk af.
Januari 2008