In preparation on the Zappateers Festival in March 2008, the FoolZ are rehearsing like maniacs. This particular rehearsal, Remco couldn’t be there …
The FoolZ have invited special guest ke and the new drummer Erwin to study lots of stuff. Believe me, their set will be most interesting!
Â
Jammer genoeg heb ik teveel fantasie. Dat maakt namelijk dat ik me soms moeilijk kan concentreren. En nu ik in mijn werk af en toe iets moet doen waar ik totaal geen enkele goesting mee heb, dwalen mijn gedachten te vaak af. Zo zat ik orders te sorteren en kwartaalbonnen toe te voegen. Een klusje van niks. Na een half uurtje zakten mijn ogen langzaam dicht. Op zoek naar wat actie besloot ik een kop koffie te gaan halen op de afdeling development. Met een inventarisformulier ging ik naar de kelder. Daar waar de nerds wonen en werken. Met mijn iets te korte rokje, hoge hakken en strakke shirtje was ik daar een vrolijke verschijning. In elk geval zag ik de koppies die normaal gebogen achter de beeldschermen zaten opveren.
Mijn heupwiegende reis leidde me regelrecht naar de centraal opgestelde automaat. Ik bukte licht voorover om goed te kunnen zien welke smaken koffie er waren en wat ik wilde. Het werd langzaam drukker rond de koffieautomaat. Toen mijn bakkie klaar was draaide ik me om.
“Hee, kan een van jullie me helpen?” Ik zei het tegen niemand in het bijzonder. Het is een beetje een filter.
“Wat zoek je?” De jongen keek me aan met van die harde veroveringsogen. Hij was niet echt knap, meer het soort net-niet-nerd.
“Niet iemand die alleen maar kan blaten. Ik heb een echte techneut nodig.” Hij schrok. Ik kan best een kittig ding zijn als ik wil. In verlegenheid gebracht richtte hij zich tot de groep.
“Ah, ben je er zo een?” Hij wachtte even voor hij zijn enorme grap laat vallen. “Trillende techniek zeker?”
“Niemand lacht, praatjesmaker.” Met een vriendelijke glimlach kijk ik hem aan. “Maar ik heb inderdaad liever een trillende techneut dan een bazelende slappeling.”
Kijk! Daar werd wél om gelachen.
Vanuit mijn ooghoek zag ik een van de verlegener jongens terug naar zijn bureau lopen. Daar zat ik op te wachten. Die gladjakkers zie ik op de marketing afdeling al teveel. Echte nerds zijn zo veel leuker.
De jongen was weer gaan zitten. Ik liep naar hem toe.
‘Hoi, ben jij Dennis?’ Om hem niet meteen aan het schrikken te maken, gooide ik niet meteen mijn hele keur aan verleiding in de strijd. Hij is nogal schuchter. Het zou goed kunnen zijn dat hij al jaren hier werkt, maar ik had hem nooit gezien. Best een lekker koppie, mager maar redelijk gespierd. En een persoonlijkheidsstoornis van hier tot Tokyo. Hij was het type dat thuis naar heftige porno kijkt.
“Eh, ja.” Hij keek me niet eens aan. Zijn ogen bleven gericht op het scherm.
“Ik geloof dat jij me kan helpen met deze lijst.” Om er zeker van te zijn dat hij het zag, wapperde ik de lijst voor zijn beeldscherm. “Ik moet weten welke servers er zijn, een of ander nummer op deze lijst zetten, en dan mag je weer verder met World of Warcraft, hihi.”
Dennis’ mondhoek wrong zich even in een grimas die aan lachen deed denken. Zonder een woord te zeggen stond hij op. Ik hobbelde achter hem aan. We gingen een deur door, die hij netjes voor me open hield. Door een halletje naar een gang zonder ramen. Toen flitste hij met zijn pas langs een rood knipperend lichtje naast een volgende deur. Zodra de deur open was, hoorde ik het lawaai van de draaiende servers. Oorverdovend was het niet, maar de ruimte was goed geluidsdicht.
“De serienummers die je moet hebben staan op de achterkant van elke server. Als jij me vertelt wat er op je papier in de eerste kolom van je spreadsheet staat, dan zoek ik het serienummer en de licentiecode voor je op.” Hij praatte zakelijk en straalde wat meer vertrouwen uit nu hij alleen met me was. Ik deed een stapje naar hem toe en las het eerste nummer voor. Hij liep naar een kast, trok die open en las wat voor.
“Hè? Ik versta je echt niet.” Ik liep weer naar hem toe en probeerde met hem mee te lezen. Heel toevallig duwde ik mijn borsten een beetje tegen hem aan, in mijn poging om het nummer te kunnen lezen. Hij wees met zijn vinger naar een kleurige sticker achterop de server.
“Hier staat wat je moet lezen.” Ik legde mijn arm op zijn rug, en boog nog verder voorover.
“Oh, ja, kun je dit nummer voorlezen? Dan schrijf ik mee.” Zo gingen we nog een paar kasten af. Iedere keer als ik een nummer van hem hoorde, ging ik dichter bij hem staan. Elke keer als ik hem aanraakte, vluchtte hij weg zodra hij kon. Toen de lijst vol was, probeerde ik als laatste redmiddel de directe benadering. We waren bij de laatste kast aangekomen, in de hoek van de ruimte.
“En nu moeten wij nog een nummertje maken,” glimlachte ik naar hem. Zijn ogen schoten vuur. Hij wilde nog een stap achteruit doen, maar hij stond met zijn rug tegen de muur. Ik tilde mijn been op en zette mijn voet op een van de krukjes die er stond. Mijn rok viel open en mijn hand gleed langs mijn been. Dennis slikte toen ik mijn andere hand over zijn buik wreef. Langzaam ging ik met mijn hand naar beneden, langs de knoopjes van zijn overhemd. Ik kon zien dat hij een grote bobbel in zijn broek had.
“Misschien moeten we gewoon weer aan het werk gaan. Ik moet al deze kasten nog op slot doen. Ik zal je vast uitlaten.” Dennis begon zich langs me heen te wurmen. Kijk, en dan haak ik af. Het was koud in het serverhok, en echt veel had ik niet aan. Een beetje teleurgesteld liep ik achter hem aan. Toen hij de deur open deed, keek ik hem nog één keer zo geil als ik kon aan, maar de betovering, als die er al was geweest, was definitief verbroken.
“Jammer hoor. Een geluidsdicht hok, een lekker ding en die enorme hunkering in mijn onderbuik. Maar ik heb me vergist.”
Ik trok de deur achter me dicht en stond weer in het halletje zonder ramen. Het was echt koud in dat serverhok. Om weer een beetje op te warmen leunde ik tegen de deur en stak ik even mijn hand in mijn rok. Aan de andere kant hoorde ik: “Godverdomme!” Gevolgd door gekreun. Mijn vingers streelden prettig in mijn onderbroekje. Niet veel later zuchtte ik diep. Ik maakte mijn kleren weer op orde en liep richting mijn verdieping.
Februari 2008
While preparing for the Zappateers Festival on March 14 and 15, The FoolZ were rehearsing with special guest ke …
Utrecht CS is het meest troosteloze station dat ik ken. En dan heb ik het niet over de hal, met het grote blauwe infobord, maar over het perron 18, waar de trein naar Vleuten vertrekt. Wat ik in Vleuten moet is een heel ander verhaal; dat vertel ik nog wel eens. Laat ik er nu kort over zijn: er woont een leuke jongen in Vleuten, en die ging ik bezoeken. Aangezien hij geen student is, en eigenlijk nog thuis woont, moet ik zo nu en dan wat moeite doen om hem te zien. Zijn moeder, die tevens zijn waakhond is, slaapt altijd om twaalf uur. Ik spreek met hem af om half een, zodat we de nacht samen kunnen doorbrengen. Dat is heel plezierig. Om weer eens zo’n nachtje te beleven, stond ik om kwart over twaalf te wachten op de laatste trein naar Vleuten.
Het was doodstil op het perron. Je hoorde verderop af en toe een trein binnenkomen of vertrekken. Een koude wind sneed over het perron en ik trok mijn jas nog eens stevig dicht. De verlichting was karig en de stoeptegelvloer was vochtig.
Plotseling voelde ik achter mij iemand naderbij komen. Snel draaide ik me om. Het was een oude man met een lange jas en een grijze baard. Hij had een fles in zijn hand. “Hee lekkerdje,” zei hij met dubbele tong. “Kom eens hier. Het is koud en als je dicht tegen elkaar aan gaat staan, krijgen we het allebei warm.”
Veel mensen die mijn stukjes lezen denken dat ik wat ‘overassertief’ ben. Dat ik me red in allerlei situaties door gelijk het juiste te zeggen, of door zelfs geweld te gebruiken. In werkelijkheid ben ik te blond om adrem van me af te bijten.
“Pardon,” hakkelde ik, “wat wilt u?”
“Met zo’n lijf als dat van jou zou ik me geen zorgen maken vanavond,” spuugde hij. Ik rook de alcohol uit zijn mond. Er zaten rode vlekken op zijn lippen. In zijn dunne haar zag ik korsten zitten. Wat een griezel.
Ineens moest ik denken aan een paar weken geleden. Toen kwam ik met de trein ook langs Utrecht en moest ik ook overstappen. Ik nam de tijd, want ik had een ontmoeting met iemand die ik al geruime tijd via het internet spreek. Ik had hem nog nooit in levende lijve gezien. Ja, wel eens op zijn eigen website. Nu zaten we dan samen in de lunchroom van het station. Hij had inderdaad lang haar en een grijzende baard. Zijn ogen waren uiterst vriendelijk. Hij sprak bedachtzaam en bedeesd. De gedachte dat hij getrouwd was en al zoveel ouder en wijzer dan ik, maakte me wat onzeker. We hebben zeker een uur met elkaar zitten praten en aan het eind viel me op hoe vertrouwd hij voor mij leek. Een teken dat niet iedere vreemde man zomaar een engerd is.
Maar nu stond deze zwerver voor me. Hij stak zijn hand uit en pakte me bij mijn arm. ‘Kom met me mee,” siste hij. “Ginds is een rustig hoekje, uit de wind.”
“Maar meneer, ik wil niet mee,” zei ik. Ik geloof niet dat hij mij hoorde.
“Van een geile pot neuken word je wel warm,” ging hij verder.
De gedachte dat ik deze man zou moeten aanraken, vervulde me met afschuw. In een soort van kleine paniek begon ik luid te praten. “Meneer! Ik zei dat ik niet met u mee wil!”
“Toe nou, lekker stuk,” fluisterde hij ineens. “Gun een oude man ook eens wat.”
“Laat me los! Viezerd!” schreeuwde ik. “Blijf met je poten van me af!”
De man liet zijn fles op de grond aan stukken vallen en pakte mij met twee handen beet.
Nu zijn lichaam zo dicht bij me was, rook ik zijn geur. Zijn adem stonk naar verschraald bier en ziekte. Ik walgde van hem. Kijk, als je een praatje wil maken: best. Maar aan me zitten? Nee, dan haak ik af. Hij zwaaide met een hand richting mijn borsten, en het enige waar ik op dat moment op hoopte was een voorbijrijdende trein. Zijn jas raakte de mijne; ik zag de stank van zijn gore jas op me afdruipen. Toen gaf ik hem een duw. Hij wankelde naar achteren. Ik wilde hem een rotschop geven zodat hij in elk geval op het spoor terecht zou komen, zelfs nu er geen trein aan kwam.
Halverwege mijn beweging stopte ik. De man stond gebogen naar de grond te turen. Hij zag er ineens breekbaar uit. Alsof hij geslonken was tot een skelet gevuld met wanhoop.
En toen ging hij huilen. Gewoon alleen maar huilen. Ik hoorde hem grienen en zag zijn lichaam schokken.
“Kwam er maar een trein aan,” schudde hij met troosteloze snikken uit zijn hangende schouders. “Dan mag je me de laatste duw geven. Van mij hoeft het niet meer … “
“Maar meneer,” bracht ik uit. Ik schrok van hem. Zo gemeen en vies als hij daarnet nog was, zo oud en versleten zag ik hem nu staan. “Maar meneer, het kan toch ook anders gaan?”
“Nee, dat gaat niet. Ik ben mislukt. Totaal mislukt.” Even tilde hij zijn hoofd op en keek hij me aan. Zijn wangen waren nat. “Het heeft geen zin meer.” Langzaam liep hij van mij weg. In de richting van de rand van het perron. Hij zou toch niet…?
Zonder na te denken rende ik achter hem aan. “Meneer!”
De man was al vlakbij de rails.
“Stop! Ik wil u wat vertellen!”
Hij maakte geen aanstalten om naar mij te luisteren. Met gebogen hoofd keek hij naar het spoor.
“Meneer!” Ik greep de man bij zijn jas. Hij had niet veel kracht in zijn magere lijf. Hij beefde, en vanuit mijn ooghoek zag ik twee mannen met politieuniformen aan komen rennen.
“Ik wil niet, lieve meid,” brokkelde de zwerver. “Ik wil echt niet meer …” Hij liet zijn tranen weer vloeien.
Ik trok hem wat dichter neer me toe. “Je bent niet mislukt. Je bent even de weg kwijt, maar nog steeds een mooi mens,” zei ik. Mijn jas raakte de zijne. Ik sloeg mijn armen om hem heen en gaf hem een knuffel. Het was het enige dat in me opkwam op dat moment. Ik rook zijn geur niet. Ik zag alleen de eenzaamheid en het verdriet in zijn ogen.
De twee agenten kwamen voorzichtig dichterbij. Ik liet de man los.
“Ga maar met ze mee,” fluisterde ik. Ik knikte in de richting van de agenten. “Zij zullen je helpen.”
“Bedankt, meisje,” fluisterde hij terug. Hij droogde zijn tranen en keek me aan. “Je bent een goeie meid.”
Hij draaide zich om en sloffend liep hij met de politie mee.
Ondanks het troosteloze station en de ranzige geur die uit mijn strakke truitje omhoog steeg, voelde ik me gelukkig. Over vijf minuten kwam mijn trein naar Vleuten.
Februari 2008
There’s more to come! The FoolZ will play acousticly on the Zappateers Festival on Friday, March 14, and it looks like ke is joining them on that occasion too…
youtube videos by LudzNL:
Blessed Relief – Idiot Bastard Son – featuring ke on viola
Bobby Brown – featuring bazbo
