Bas Langereis leest u voor!

Ziehier onze tuin in 2008. Net als vorig jaar een fotoverslag.

Take a look at our garden in 2008. Just like last year, here’s a review with pictures.

We had a walk through the town centre of Apeldoorn, met up with hidihi and Auke, saw some bands perform at the Market Sqare and in café ‘De Flierefluiter’. Later on we visited art café ‘Sam Sam’, waved goodbye to our friends and had some shoarma.

Ingrediënten:
8 eieren
1 rode paprika
1ui
100gr gerookt spek in blokjes
150 gr bacon in plakken
bieslook
scheut koksroom (soya)
peper en zout
3 el geraspte kaas

Verwarm de oven voor op 180 graden.
Snipper de ui en de paprika.
Bak het spek uit. Doe er de gesnipperde ui en gesneden paprika bij.
Roerbak deze 4 minuten mee.
Zet het vuur uit en laat geheel afkoelen.
Vet een cakevorm in met olie.
Beleg de schaal met plakken bacon.
Breek de eieren in een beslagkom.
Voeg de geraspte kaas, peper en zout toe. Wees zuinig met zout, omdat het spek al zout is).
Roer er ook de koksroom en het bieslook doorheen.
Voeg nu het mengsel van spek, ui en paprika toe. Roer het goed door.
Giet het eiermengsel in de voorbewerkte schaal.
Zet deze in de voorverwarmde oven, bak het op 180 graden in ongeveer 50 minuten gaar. Controleren met een satéprikker.
Laat het baksel afkoelen. Snijd het in plakken en serveer het op een schaal.

E

Potjandosie, ik zit in Tilburg in de Heuvelstraat op het terras van ‘Stoffel’ samen met mijn vrouwlief. Het is dinsdagmiddag 27 mei, het heeft net wat geregend, maar nu is het zonnig en we drinken Erdinger witbier.
“Ik heb er zin in,” zegt vrouwlief.
“Hier? Nu?” vraag ik met mijn tong uit mijn mondhoek.
“Nee joh, in het concert van vanavond.”
We gaan straks naar de zaal 013. De band Asia speelt er vanavond. Vier van mijn jeugdhelden op één podium. In 1982 ontstond deze groep. Vier bandleden die beroemd waren uit andere bands. Geoffrey Downes was de toetsen spelende helft van The Buggles en speelde op een Yes-plaat mee, Steve Howe was de gitarist van Yes, Carl Palmer was de drummer van Emerson Lake & Palmer, en John Wetton speelde bas en hij zong in onder andere King Crimson. Twee platen hebben de heren samen gemaakt en daarna verliet de een na de ander de band. Nu, vijfentwintig jaar na hun debuut als supergroep, toert de band in de originele bezetting de wereld rond en ze zijn vandaag in Tilburg!

“Hee, kijk daar eens!” roep ik bij mijn tweede halve liter Erdinger. “Daar loopt Steve Howe.” En inderdaad. De meestergitarist komt voorbijlopen met een klein tasje over zijn schouder. Naast hem loopt een dikke crewmedewerker die de overige tassen en koffers met zich meesleept. “Leuk, die helden die zo voorbij komen lopen.”
“Jij zit hier gewoon te soppen als een klein jongetje,” zegt vrouwlief lachend.
“Daar! John Wetton!” Hij ziet er goed uit na twee open hart operaties. Opvallend hoeveel hij afgevallen is. De laatste keer dat ik hem zag, gaf ik hem de bijnaam ‘John Vetton’.
“Waarom maak je geen foto’s, schat?” vraagt vrouwlief. Ik zoek in het kleine buideltje dat voor mijn buik hangt.
“Te laat!” roep ik. “Daar gaat Geoffrey Downes al!”
“Nog een te gaan,” zegt vrouwlief. “Hoe heette die drummer ook weer?”
“Daar!” ga ik uit mijn dak.
“Is het hem?” vraagt vrouwlief.
“Jaaaaa!” brul ik buiten zinnen. “Het is TheGrandWazoo!”

We schudden handen, we zoenen, we kletsen, we lachen en we drinken Erdinger. Dan gaan we naar 013.
Bij de ingang mag ik gewoon doorlopen, maar ik zie vanuit een ooghoek dat vrouwlief haar tasje moet laten zien. Ik lach, want ik weet dat ik er veel ruiger uitzie met mijn lange krulhaar en mijn t-shirtje met de bandnaam ‘Yes’ erop.
We droppen jassen en tassen bij de garderobe, kopen munten en halen bier. Dan gaan we de zaal in.

Het is niet uitverkocht. Hoop ruimte om ons heen. En een boel bekenden die we tegenkomen en die ons gedag komen zeggen.
Dan gaat het zaallicht uit en begint de openingsmuziek. Vier jeugdhelden betreden het podium. Ik ril.
Als ik in het rond kijk, zie ik overal telefoontjes en camera’s. Iedereen maakt foto’s. Ik open het buideltje dat om mijn middel hangt en haal mijn fototoestel tevoorschijn. Enthousiast begin ik te knippen.

Ik heb een gaaf cameraatje. Als het licht op het podium goed is, maak ik de mooiste foto’s. Het licht is niet altijd goed op het podium, dus blijf ik mijn wijsvinger op de knop houden. Mislukkingen gooi ik later wel weg. Duizend foto’s op een avond zijn geen uitzondering.
Met mijn camera kan ik ook filmpjes maken. Wat een uitkomst. En de kwaliteit is nog redelijk goed ook. Ik heb al een boel mensen blij gemaakt met mijn beelden van optredens.
Nu maak ik al wel drie filmpjes. Tijdens de opnames houd ik mijn hand op het grote beeldschermpje van de camera. Het display geeft erg veel licht af, en dat kan storend zijn voor de mensen die naar het podium staan te kijken.

Het concert is fenomenaal. Oké, het zijn oude mannen op het podium, maar het plezier, de toewijding en het vakmanschap spetteren ervan af. Veel stukken van de eerste Asia plaat uit 1982, maar ook aandacht voor de muziek die de vier mannen daarvóór maakten.
Ik kijk naar vrouwlief en TheGrandWazoo. Wat een lol hebben we. Ik wil me even goed concentreren op de muziek en stop mijn camera weg in het buideltje dat om mijn middel hangt.

Ineens klopt er iemand op mijn schouder. Ik kijk. Het is een dame gekleed in een kostuum, een pak. Ze ziet eruit als van de bewaking of zoiets.
“Wilt u de zaal verlaten?” zegt ze in mijn oor. Heb ik dat goed verstaan?
“Wat zegt u?” buig ik me naar haar toe.
“Wilt u de zaal verlaten?” herhaalt ze streng.
Ik haal mijn schouders op en laat haar mijn lege handen zien. “Waarom?”
Ze legt een hand op mijn schouder en duwt me in de richting van de uitgang. Ik ga haar voor. We dringen ons door het publiek. Men gaat opzij.

“Wat is er aan de hand?” vraag ik vriendelijk als we de zaal uit zijn.
“Het is niet toegestaan om foto’s te maken.”
“O?” reageer ik verbaasd. “Dat wist ik niet.”
“Meneer, er hangen bij de ingang vier posters dat het niet mag. En een collega heeft u gevraagd of u een camera bij u heeft.”
“O? Ik heb geen poster gezien. Serieus,” zeg ik. “En werkelijk waar: mij is niets gevraagd, bij binnenkomst.”
“Iedereen is gevraagd. Loop mee, dan laat ik het u zien.” Ze gaat me voor naar de ingang. “Daar, wijst ze me op allerlei gekopieerde A4’tjes aan de binnenkant van de deur. “En hier hebben allerlei collega’s gestaan om u te controleren.”
“Echt, ik ben niet gevraagd. Ik moet er dan tussendoor zijn geglipt.”

“U moet alle foto’s wissen,” zegt ze streng.
“Oké. Ik wist écht van niets. Maar oké.”
Ze kijkt op mijn schermpje. Ik laat een foto zien en klik op ‘delete’.
“Kunt u ze niet allemaal tegelijk wissen?”
“Er staan ook nogal wat foto’s van de tuin op,” zeg ik naar waarheid. “Die wil ik graag houden.”
“Dat begrijp ik.”
Ik begin druk op allerlei knopjes te drukken. De mevrouw blijft op mijn schermpje kijken.

“Waarom mogen er eigenlijk geen foto’s gemaakt worden?” vraag ik.
“Policy van de band. Die willen niet dat er foto’s genomen worden.” Ze is afgeleid en kijkt even niet op mijn schermpje. Er komt net een goede foto voorbij. Die wis ik niet.
“Ach zo, als ik dat geweten had, had ik het ook niet gedaan.”
“U had het kunnen zien op de site van 013.”
“Alsof ik daar iedere dag naar kijk.”
“Ik kan er ook niets aan doen,” zegt ze, terwijl ik allerlei foto’s laat staan en verder skip. “Ik moet uitvoeren wat ik moet doen.”
“Ik kan ook wel begrijpen dat een band liever niet heeft dat er foto’s gemaakt worden,” zeg ik. Ondertussen laat ik nog een heleboel foto’s staan en ook mijn eerste filmpje. “Als ik van tevoren had geweten dat de band het liever niet heeft, dan had ik mijn camera helemaal niet meegenomen.”
“Ik begrijp ook niet precies waarom zo’n band het niet wil,” zegt ze. “Het is toch juist mooie reclame voor hun concerten en cd’s?” Ineens lijkt ze minder streng. Ik kijk haar aan en zie dat het eigenlijk een heel mooie vrouw is. “Ik snap ook niet wat ertegen is.”
Terwijl ze praat, zie ik dat ze helemaal niet meer in het schermpje van mijn camera kijkt. Ik zie dat er nog twee filmpjes passeren en klik op het knopje ‘verder’. Ze zei immers dat ik mijn foto’s moest verwijderen, niet mijn filmpjes.
“Je hebt nogal wat foto’s gemaakt,” zegt ze met een glimlach.
“Ja joh,” lach ik terug. “Ik heb een gave camera, maar als het licht niet zo goed is, dan worden die foto’s niks. Dus lig ik voortdurend op de knop te drukken in de hoop dat er één mooie bij zit. Dat maakt dat ik nu al zo’n honderd foto’s heb gemaakt.”
“Je bent een echte liefhebber.”
“Vier jeugdhelden op één podium,” grinnik ik.

“Zo, dat was het,” zeg ik. Ze heeft niet gezien dat ik alle filmpjes en een zwikkie foto’s heb laten staan. Ik laat haar een foto van mijn tuin zien.
“Breng je de camera naar de garderobe?” vraagt ze.
“Oké,” zeg ik. “Sorry voor de verwarring.”
“Het is goed. Geniet van de rest van het concert.”
“Dat zal ik zeker doen.”

Ik stop mijn camera bij de garderobe in onze tas. Dan haal ik bier en ga ik terug naar de zaal. Ik passeer de strenge dame en hef mijn drie bieren. Ze lacht en roept: “Proost.”
Bij vrouwlief en TheGrandWazoo moet ik natuurlijk het hele verhaal vertellen, maar ik wil naar het concert luisteren. Ik heb zo’n kwartier gemist. Waaronder een lied van de nieuwe cd en het hemelsmooie stuk ‘The Court Of The Crimson King’.
Ik kijk, ik luister, en voel me bloot zonder camera. Maar het concert is fantastisch.

Als het afgelopen is, gaan we naar de foyer. Ik koop merchandise: een t-shirt, een cd en de DVD van het concert van de tour van vorig jaar.
We praten. Ik leg uit. We ontmoeten bekenden. Ik vertel. We noteren adressen. We drinken bier. TheGrandWazoo moet een trein halen. Ik ga met mijn vrouwlief terug naar het hotel.
In onze hotelkamer heb ik een wilde nacht met vrouwlief. Dit verhaal gaat over muziek, dus het gedeelte van de wilde nacht moet ik hier helaas overslaan. Jammer, mensen, maar schrijven is schrappen.

De volgende morgen staan we op tijd op. We moeten die middag allebei nog werken. Om half negen betreden we de ontbijtzaal.
Ik wil koffie pakken. Er staat een meneer bij de koffiemachine. Het is Steve Howe, de gitarist.
“Goodmorning,” zeg ik. “That was a lovely concert last night. I really enjoyed it.”
“Thanks, man. Hey, it’s you!”
“Huh?”
“Yeah, you recognize me, but I recognize you! Are you member of the Yesfocus group?”
“I am!”
“You were at my acoustic concert three years ago!”
“I was!”
We praten even verder. Dan zie ik iemand de trap af komen. Het is een man met sportschoenen, een driekwart broek en een groen shirtje. Dan zie ik wie het is. Het is Carl Palmer. Lieve help, mijn jeugdhelden in hetzelfde hotel.

Ik wil me niet verder opdringen. Deze mensen willen ook gewoon even rustig ontbijten. Net als ik.
Toch draait meneer Howe zich halverwege zijn maaltijd om en begint een gesprek met ons. Meneer Palmer vraagt: “Is breakfast included?”
“No idea,” zegt Howe, “but it’s good.”
We lachen allemaal.
Een half uur later moeten we gaan. We staan op.
“Hey mate,” draait meneer Howe zich nogmaals naar ons om, “see you around.”
“Nice to meet you two, misters Howe and Palmer,” glunder ik. “Hope to meet you soon in concert again.”
Dan moeten we écht gaan.

Thuisgekomen gaan we ieder naar ons werk. Aan het eind van de middag zijn we weer thuis en kijken vrouwlief en ik de DVD van het Asia optreden van een jaar geleden.
“Nou, eens kijken hoeveel mensen er hier foto’s maken.” zeg ik. En ik zeg ook: “Kijk, toen dít nummer gisterenavond begon, werd ik eruit geplukt.”

Apeldoorn, May 2008

Mijn youtube filmpjes:

Wildest Dreams

Open Your Eyes

Fanfare For The Common Man

Setlijst:
Daylight
Only Time Will Tell
Wildest Dreams
Never Again
Cutting It Fine
Roundabout
Time Again
Clap
The Smile Has Left Your Eyes
Voice of America
The Court of the Crimson King
Fanfare for the Common Man
Open Your Eyes
The Heat Goes On
Video Killed the Radio Star
An Extraordinary Life
Without You
Heat of the Moment

Encore:
Sole Survivor

Klantvriendelijkheid staat hoog in het vaandel bij de supermarkt waarin ik werk. En dat terwijl sommige klanten zelf niet altijd vriendelijk zijn. Als caissière moet je jezelf het nodige laten welgevallen. Iedereen kent wel die klanten die ongeduldig zijn. Vooral als net de kassarol op is, krijg ik nogal eens commentaar. Of als de klant onvoldoende saldo blijkt te hebben bij het pinnen, dan is het vaak mijn schuld.
We hebben bij ons in de winkel een vaste klant die iedereen ‘De Schrik van de Dag’ noemt. Deze meneer komt iedere dag zijn boodschapjes halen. Als hij het pand binnenkomt, gaat dat als een lopend vuurtje door de winkel. Niemand wil met hem van doen hebben. Hij is bijzonder nors en onvriendelijk. Altijd. Daarbij gebruikt hij heel grove woorden.

Doordat ik al een tijdje in de winkel achter de kassa werk, heb ik langzamerhand wat mensenkennis opgedaan. Ik herken de vaste klanten van een afstand, en aan nieuwe bezoekers zie ik al snel wat voor vlees ik in de kuip heb. Kort door de bocht: luidruchtige jeugd heeft een tussenuur van school, oudere dames zijn traag en zeuren een boel, moeders weten niet wat ze met hun zindoordrijvende krijsende kinderen aan moeten, en kerels van middelbare leeftijd staren alleen maar naar mijn bescheiden décolleteetje.

De meneer die we ‘De Schrik’ noemen, die had ik al redelijk snel door. Het is een bijzondere man. Hoe zal ik dat zeggen? ‘Een steekje los’ is niet zo netjes. Ik heb een oom die een beroerte heeft gehad. Er is iets in zijn hersenen kapot gegaan, waardoor hij niet meer de leuke oom is die ik ken van vroeger. Hij praat maar en praat maar, en weet van geen ophouden. Ook niet als je vraagt of hij even stil wil zijn. Dan wordt hij juist ineens heel boos. Zo ken ik mijn oom niet van vroeger. Het is zijn aandoening die hem zo gemaakt heeft. Mijn oom zelf kan er niets aan doen.
Het lijkt erop dat ‘De Schrik’ ook zo’n hersenpatiënt is. Ik heb hem nog nooit zien lachen. Hij moppert alleen maar en zoals gezegd gebruikt hij daarbij heel nare woorden. Daarnaast heeft hij een of andere tic. Als hij iets op de band zet, dan doet hij dat drie keer. Echt waar, hij zet het pak melk hard neer, tilt hem dan weer op en zet hem met een smak nog een keer op de band. En dat dan nog een keer. Drie keer is scheepsrecht; zoiets. Ik weet het niet. En dan zijn gezicht. Er zit zoveel spanning in zijn gelaatsspieren. Alsof hij ieder moment kan ontploffen.
Hij kiest bijna altijd mijn kassa om af te rekenen. Ondanks dat hij zo onvriendelijk is, probeer ik toch om netjes te blijven. Tja, je bent professional of niet, hè?

Een tijdje terug kwam De Schrik weer eens op zijn vaste tijdstip de winkel binnen.
“Pssst!” siste Rachid van achter een drankenpalletwagen. Ik keek naar hem op. “Hij is er!”
“Dat had ik al gezien, hoor,” lachte ik naar hem. “Als hij zo de winkel uit is, neem ik wel pauze. Dan zoek ik je even op in het emballagehok.”
Rachid stak zijn tong uit zijn mondhoek en kreeg een geile blik in zijn ogen. Wat een lekkere knul is het toch.
De Schrik beukte met zijn winkelwagentje een ander karretje opzij. Wat een hufter, zag ik de mevrouw van het andere karretje denken. De man liep naar zijn vaste schappen en haalde zijn vertrouwde boodschappen.
Precies vijf minuten later stond hij bij mij in de rij. Op de band lag een vloerbrood, een schouderkarbonade, gesneden wokgroente, voorverpakte sla, aardappelschijfjes, een pak melk en een doos volkorencrackers. En dat alles drie keer achter elkaar neergezet. Tel uit.

“Dag meneer,” zei ik vriendelijk toen hij aan de beurt was.
“Hmm,” bromde hij.
“Mooi weer vandaag, niet?” probeerde ik hem vrolijk te stemmen. “Het ziet ernaar uit dat het de komende dagen nog beter wordt.”
“Wat kan mij dat schelen?” zei de man nogal luid.
Ik schrok. “Oh, sorry, meneer. Ik wist niet dat u boos werd.”
“Ik ben niet boos!” schreeuwde hij hard. “Ik ben woedend! Dat gezeik altijd over dat kutweer!”
“Nogmaals excuus, meneer.”
“Flikker op met je excuus. Spuugzat word ik al dat gelul aan mijn kop! Je moet gewoon je bek dicht houden en je stomme werk doen!”
“Nou meneer,” durfde ik, “ik probeer aardig tegen u te doen en dan verwacht ik toch op z’n minst dat u een beetje netjes terug doet.”
“Kutwijf!” gilde hij. “Het is dat je een lekkere meid bent met mooie ogen, anders had ik je een ram voor je kop verkocht!”
Ik schrok nu toch wel van zijn heftige uitval. Zo boos en onvriendelijk had ik hem nog nooit gezien. Ik keek vanuit een ooghoek of er al collega’s in de buurt waren. Jawel, daar was Rachid, nog steeds bij zijn palletwagen met frisdranken.
“Nou, schiet je nog op?” raasde de man. “Hoeveel moet ik betalen?”
“Het is zeventien vijfendertig. Maar een momentje, meneer. Ik ben bang dat er iets fout gaat.”

Je zult het altijd zien. Deze keer was en de kassarol op en bleek hij bij het pinnen onvoldoende saldo te hebben.
“Dat is pech, de kassarol is op. Maar met een minuutje is het weer voor elkaar hoor!” Ik deed mijn best om opgeruimd te glimlachen.
“Wat een klotenapparatuur hebben ze toch in die winkels. Vroeger rekenden ze het uit hun hoofd uit. Maar dat leren ze niet meer op die teringscholen!”
“Nou kijk eens, was dat snel of niet? De kassarol doet het weer. Hoe gaat u betalen?”
“Pinnen natuurlijk! Bij contant geld ronden jullie af en dat gaat altijd ten koste van de consument!” Driftig haalde hij zijn pasje door de gleuf. Hij ramde zo hard op de kleine toetsjes dat ik bang was dat hij het apparaat zou vernielen.
“PIEP!” zei de pinautomaat.
“Oei, meneer. Hier staat dat u onvoldoende saldo heeft.”
“Lulkoek!” schreeuwde hij nog harder. Ik zag zijn slapen trillen. “Je zit mij gewoon te pesten, vuile hoer!”
Kijk, iemand mag dan nog zo gehandicapt zijn, maar als iemand dát soort dingen gaat roepen, dan haak ik af.

“Meneer!” begon ik. “Nu is het genoeg! Ik ben heel vriendelijk geweest en u zit mij alleen maar af te bekken.”
De Schrik boog heel even naar achteren. Plotseling werd hij heel wit en draaiden zijn ogen weg. Even was ik bang dat hij door het lint zou gaan en een geweer van onder zijn jas tevoorschijn zou halen. In plaats daarvan kreeg hij schuim op zijn mond en begon hij heel heftig te schudden. Hij kon niet meer op zijn benen staan en viel op de grond.
“Meneer!” riep ik uit, terwijl ik over de kassa heen boog. Hij lag hevig te trillen, te schoppen en te slaan. Uit zijn mond kwamen vreemde kreten en een heleboel speeksel.
“Jongens, help!” riep ik naar collega’s. “Deze meneer heeft een epileptische aanval!”

Ik sprong achter mijn kassa vandaan en rende naar hem toe. Rachid kwam er ook bij, maar die bleef op een afstandje. Ik was bij de man neergeknield. Hij lag met zijn hoofd op de harde tegelvloer te beuken. Er zat al een fikse wond aan de zijkant. Snel hield ik mijn hand tussen zijn hoofd en de vloer.
“Jongens, vlug! Bel 112!” riep ik.
Rachid rende weg. Er kwam intussen een hele horde klanten bij ons staan kijken. Iets verderop stond de filiaalchef. Die was duidelijk zenuwachtig en wist niet wat hij moest doen. Ik boog me weer naar de man en legde hem op zijn zij.
“Rustig maar, meneer,” zei ik tegen De Schrik. Ik weet niet waarom ik het zei. Hij zou het waarschijnlijk toch niet horen. “Rustig maar. We hebben een ambulance gebeld. Het komt allemaal goed.”
De man bleef maar schudden, schoppen en slaan. Zijn gezicht was helemaal blauw geworden en zijn ogen bleven wegdraaien. Een heel eng gezicht. Ik zat nog altijd met mijn hand onder zijn hoofd. Toen ik naar zijn kleren keek, zag ik dat hij het in zijn broek had gedaan. Wat naar voor hem, zeg.
“Breng eens een kussen voor meneer!” riep ik naar Rachid, die inmiddels weer was teruggekomen. Het kussen legden we onder zijn hoofd, zodat hij zich niet al te erg zou bezeren.

Het duurde voor mijn gevoel uren voordat de ambulance er was. Tegen die tijd was de man wat tot rust gekomen. Ze gaven hem een paar injecties waardoor hij heel slaperig werd en namen hem mee naar het ziekenhuis.
Toen hij op de brancard lag, boog ik nog even over hem heen. Ineens deed hij zijn ogen open en keek hij me aan. Ik pakte zijn hand.
“Dank je wel,” fluisterde hij. Er liepen tranen over zijn wangen.
“Het was niets,” zei ik zachtjes.
“Toch wel,” vormden zijn lippen. Hij bracht mijn hand naar zijn mond. Er zat bloed van zijn hoofd op mijn vingers. Ik wilde hem terugtrekken, maar dat lukte niet. Heel voorzichtig drukte hij een kus op de rug van mijn hand.
De ambulancemedewerkers zetten de brancard in beweging en daar ging hij. Trillend keek ik hem na.

En toen moest ik ineens zelf ook huilen.

Mei 2008

Hier lees je ‘m op FOK!.

En dit is de plek waar ik overdag veel werk. Let op de mooie kunstwerken van Ria.

This is the area where I do a lot of work during the day time. Notice the beautiful art works by Ria.

Hopeloze poging om de drie vleermuisjes te fotograferen die ’s avonds rond het huis vliegen.

Hopeless try to picture the three little bats that fly around the house at dusk.

The first FoolZ show after the Zappateers Festival in March 2008. (Pictures and review of the Festival are here.) The cooperation with ke appeared to be succesful. Here in Café Averechts in Utrecht The FoolZ were asked to do a more intimate acoustic set.

Youtube: ‘Peaches En Regalia’: here