Nieuwjaarsdiner – een culicolumn
Wat zet je de gasten van je nieuwjaarsfeestje voor? De ellende is dat je van te voren niet weet hoeveel mensen er zullen binnenvallen. Het kan de hele buurt, de ganse familie en de volledige vriendenclub zijn, maar voor hetzelfde geld hebben ze allemaal zelf veel betere champagne in huis en blijven ze weg. Weet je ook gelijk hoe belangrijk je voor ze bent. Niet, dus.
Voor de zekerheid heb ik gekozen voor gerechten die je een tijdje goed kunt houden in koelkast of vriezer, zodat ik in het geval van een tegenvallende opkomst voor de rest van de maand januari voldoende voer op voorraad heb.
Het is nogal een rommeltje in de keuken. Dat is het eigenlijk zelden als ik sta te koken. Ik ben niet zo erg als mijn Vrouwlief, die het presteert om bij het monteren van een éénpansgerecht het godganse aanrecht vol te stapelen met vieze schalen, pannen, gereedschappen en kommen. Normaal gesproken gebruik ik zelf tijdens het koken ieder moment dat ik even niets te doen heb om te spoelen, af te wassen en het aanrecht op te ruimen. Een overzichtelijke werkplek werkt wel zo prettig. (Keukentip: gebruik tijdens het koken ieder moment dat je even niets te doen hebt om te spoelen, af te wassen en het aanrecht op te ruimen. Een overzichtelijke werkplek werkt wel zo prettig.)
Maar nu is het niet normaal gesproken. Ik moet teveel gerechten tegelijk klaarmaken. Dus is het een zootje om mij heen. Het aanrecht is bezaaid met uienschillen, vies bestek, gebruikte schalen en een defecte staafmixer.
“Had ik maar pizza besteld,” mompel ik, terwijl ik de voorbereidingen tref voor wat nog slechts het voorgerecht moet worden.
“Wat wordt het voorgerecht, eigenlijk?” vraagt Vrouwlief, die even haar hoofd om het hoekje van de keuken steekt.
“We starten met mijn beruchte aambei-amuses, vervolgens de ovulatiecocktail met mictiemayonaise, gevolgd door de smegmasoep op basis van fecaliënfond en voor de liefhebbers van iets hartigs is er de placentasalade met vomitatievinaigrette!”
“Heb je dat in de uitnodiging gezet?” vraagt Vrouwlief. “Dan zal er niet veel volk komen opdagen, ben ik bang.”
Dat zou jammer zijn. Ons open huis met Nieuwjaar is namelijk altijd een gelegenheid om samen terug te kijken op het afgelopen jaar. Is er wat gebeurd? ’s Even denken.
“Eigenlijk was 2008 een prima jaar,” moet ik concluderen. Natuurlijk zou ik kunnen zeuren over alle leuke, lieve meisjes en mooie vrouwen die ik heb ontmoet en die mij niet hebben gezegd dat ze tot in het oneindige van mij zullen houden. Want ja mensen, ook in het afgelopen jaar ben ik veel leuke, lieve meisjes en mooie vrouwen tegengekomen. Niet dat er ook maar iets gebeurde, hoor. Zó’n viespeuk ben ik nou ook weer niet. Maar erover schrijven doe ik graag. Wat zei nou laatst iemand? “Als ik jouw stukjes lees, over dat je in de sauna zit te gluren naar andere vrouwen, dan heb ik het erg met jouw vrouw te doen.” Gelukkig weet mijn vrouw dat ik nog altijd dat verlegen jochie ben dat stiekem naar meisjes kijkt en te schijterig is om met ze te praten. Ze wéét dat er nooit iets zal gebeuren en dat ik dolgraag bij haar thuis ben. Eigenlijk zou iedereen het veel meer met mij te doen moeten hebben dan met mijn vrouw, want ík ben het toch maar mooi die iedere keer weer het slachtoffer is van hormonale toestanden, ongecontroleerde verlangens en ongewenste erecties als er weer eens een mooie meid om mij heen is. Nee, laat ik deze keer niet zeuren over meisjes.
2008 stond namelijk heus niet alleen in het teken van meisjes, hoor. Nee, het was vooral ook een muzikaal jaar. Ik heb meegeholpen met het organiseren van een heus muziekfestival en dat bracht nogal veel werk met zich mee. Leuke concerten gezien, ook. Van klein tot groot. Hier in Apeldoorn en ook verder weg. Onmiddellijk denk ik terug aan de concerten van Asia en Adrian Belew, en aan het magistrale Zappanale-festival in Bad Doberan in Duitsland.
Mijn verzameling cd’s en dvd’s groeide gestaag. Allemensen, wat een prachtige muziekjes heb ik gekocht! Hoogtepunten uit het muzikale jaar 2008: Marianne Faithful, Keith Emerson band featuring Marc Bonilla, en de dvd van Sara Tavares.
Muziek was ook de eerste reden dat we in november een lang weekend in Engeland waren. We hebben leuke uitstapjes gemaakt in de laatste twaalf maanden. Brussel, Maastricht en zelfs Lissabon hebben we bezocht. Mooie herinneringen komen naar boven.
“En dan heb ik het nog helemaal niet gehad over het hoofdgerecht!” roep ik naar de kamer, waar Vrouwlief zich weer heeft verschanst.
“Wat had je dáárvoor dan in gedachten?” klinkt de stem van Vrouwlief van ver.
“De hoofddis begint met kotscordonbleus met rochelragout, gevolgd door met transpiratietartaar gevulde kakkoekjes van diarreedeeg met een krokant laagje galglazuur erop. Daarna komen de gevulde darmfloradoperwten, snotsnacks met roosrijst in oorsmeergelatine, prutprak en geflambeerde flatulentieflan, teringterrine en pispizza. En als ze dan nóg honger hebben, heb ik nog een verrassing achter de hand: gelardeerde fistelfilet in zaadsaus op een bedje van coronacouscous, ondersteund door een schilferschurftschotel van gebakken giergamba’s met sputumspek met zweetzwoerd.”
In de woonkamer blijft het angstvallig stil. Snel ga ik verder.
“Voor iedereen die op de hoogte wil blijven van de familie- en gezinsavonturen van bazbo in 2008,” mijmer ik al kokende, als ze zich naar het toilet heeft gespoed, “ook daar is wel het een en ander over te vertellen.”
In navolging van mijn vader meende ook mijn moeder een onprettige val te moeten maken, waarbij ze haar heup brak. Een nare periode in het ziekenhuis en later ook een verpleeghuis volgde. En mijn zoon? Over hem maakte ik een mooi verhaal. Voor ieder die het gemist heeft: hij ging glansrijk over naar het vierde leerjaar van het VMBO. Dat wordt eindexamen binnenkort. Niet dat het spannend is, want hij kwam onlangs thuis met een kerstrapport, waarop bleek dat hij voor slechts één vak lager dan een zeven heeft gescoord.
De schrijverij beleefde een ware wervelwind in 2008. Alleen al voor FOK! maakte ik iedere week een ‘column’. De verhalen over vroeger, de geile boodschappen, de culi-columns en de observaties van lekkere meidjes, alsmede de avonturen van Freek Torso, Egbert de Ruijter en Carlo Piemol waren niet van de lucht! Wat ben ik alle trouwe lezers dankbaar!
Het allermooiste geschenk voor mijn trouwe lezers was het uitkomen van mijn boek ‘Alles kan kapot’. Inmiddels ligt het al op alle koffietafels in Apeldoorn en is het bezig met een ware zegetocht onder alle FOK!kers. Ik kan niet over straat of in de supermarkt zonder herkend te worden. Uit voorzorg doe ik bij iedere stap buiten de deur mijn zonnebril op. En geloof me, het is best lastig om op die manier ’s avonds laat de vuilnisbak buiten te zetten. Voor iedereen die van mijn meesterwerken maar geen genoeg kan krijgen: mijn volgende boek is allang af. Ik wil er nog niet teveel van verklappen, maar het zal binnenkort verschijnen onder de voorlopige titel ‘Hoe reinig ik mijn gat goed?’. Wederom zal het een pareltje van vertelkunst zijn, waarin ik onderwerpen als liefde, angst, drank, vrouwen en seks tot in alle diepte zal beschrijven. Houdt u zich maar vast vast!
“Hoe zit het met het toetje?” vraagt Vrouwlief als ze weer de keuken binnenkomt. “Wacht even hoor, dan houd ik me vast vast.”
“Vast vast? Wat een lelijk taalgebruik,” fulmineer ik. “Maar als nagerecht kunt u verwachten: bulkbavarois en urine-ijs, geceldeelde siefsabayon en puspudding!”
Het gezicht dat mijn vrouw trekt, is niet prettig om te zien.
“Sta daar niet zo’n onprettig gezicht te trekken,” wijs ik haar terecht. “Ga de kamer aan kant maken! De gasten komen zo!”
“Hoe zit het trouwens met die nieuwe werkplek,” hoor ik al mijn trouwe lezers vragen. “Hoe is dat het afgelopen jaar gegaan?” Het antwoord is eenvoudig: heerlijk. U wist dat ik daar alleen maar vrouwen als collega heb? Dat vind ik overigens geenszins een bezwaar. Want het is fijn samenwerken met allen. Vooral met die ene. En met die andere.
Over vrouwen gesproken: waar zijn in 2008 de meisjes gebleven? Of nee, daar zou ik niet over zeuren. Maar mag ik één vrouw noemen? Mijn eigen Vrouwlief? Vast wel.
Ieder jaar moet ik van haar begin december de kunstkerstboom van zolder halen. En dat niet alleen, ik mag hem ook nog eens opbouwen en die klotenlampjes erin bevestigen. Ieder jaar lukt het me om dit ritueel tot bijna het laatste weekend vóór Kerstmis uit te stellen. En dit jaar? Dit jaar begon Vrouwlief helemaal uit zichzelf: “Zullen we dit jaar eens geen boom doen?” Het was een schitterend moment waarin ik mij realiseerde dat ik ontzettend veel van haar houd. Ook schitterend waren de miljoenen kerstballen en de miljarden lampjes die ze een dag later ter compensatie van een boom in ons huis had aangebracht. Momenteel draag ik mijn zonnebril ook binnenshuis.
En dan is het zover. De gehele bazbo-familie, inclusief broers, zussen en ouders, alle vrienden en bekenden zijn op komen dagen. Voer zat!
“Nou, bazbo,” roept men, “laat maar eens zien wat je hebt gekookt voor ons!”
Ik zal het voorproeven ook. Snel neem ik een willekeurig hapje uit een willekeurige schaal. Niet al te lang kauwen, lijkt me. Gelijk doorslikken. Met dat het mijn slokdarm in glijdt, word ik ietwat draaierig. Voordat ik het weet, is mijn hap met een kramp van heftige antiperistaltiek teruggeworpen in de willekeurige schaal. En dan volgt de rest. Al het eten van vandaag, van Oudejaarsavond en van eergisteren. BRÁÁÁÁÁÁÁK!
Eet smakelijk!
Recept voor braakballen met blote billetjes in een vetverkleving:
Meng 500g gehakt met 300g zuurkool, 100g gewelde rozijnen, twee eieren, karwijzaad (kummel) en scherp paprikapoeder. Draai hier ballen of balletjes van.
Braad de ballen in hete boter.
Bak spekjes uit, voeg een pot witte bonen toe (uitgelekt) en een scheut droge witte wijn. Opwarmen en serveren met de braakballen, desnoods met een salmonellasalade.
Apeldoorn, januari 2009