Catalogus vol viezigheid
Tegenwoordig heeft iedereen hem op de salontafel liggen, maar er was een tijd dat je hem angstvallig onder het echtelijke matras verstopt hield. Op de financiële pagina van de dagbladen stond altijd van alles, maar niet hoezeer het Beate Uhse voor de wind ging. Heden ten dage wordt de PABO-catalogus nog steeds discreet verstuurd in een envelop zonder naam van het bedrijf erop, maar de openheid over erotische speeltjes, ondergoed met gaten of het bekijken van een vies filmpje op z’n tijd is nog nooit zo groot geweest.
Dat was vijftien jaar geleden wel anders.
De verjaardag van Gerd zat eraan te komen. Gerd is een groot deel van mijn tiener- en pubertijd in beeld geweest. Ik leerde hem kennen toen ik een van de oudste verkenners was bij de scoutinggroep waar ik iedere zaterdagmiddag naar toe ging. Gerd kwam binnen als groentje; hij was twee jaar jonger dan ik. Dat maakte voor ons niets uit. Vanaf het eerste moment dat we elkaar zagen en spraken, konden we het goed met elkaar vinden. Als het ging om de kijk op het leven, dan waren we het nóóit met elkaar eens, maar onze liefde voor muziek en ons beider gevoel voor humor compenseerde alles. De anderen werden nogal eens gek van ons melige gezeik. Niets, maar dan ook niets namen we serieus en de lol die we trapten kon niet grof of seksistisch genoeg zijn.
In onze vrije tijd zochten we elkaar op. Gerd woonde een halve straat verderop en om de haverklap belde hij aan. Dan draaiden we mijn platen op mijn zolderkamer, filosofeerden we over de onzin van Het Leven of speelden we met medescouts nachtelijke potten Risk.
Soms ook stonden we in het cafégedeelte van Hotel Prinsen in Ugchelen te biljarten. Jägermeister en bier vloeiden rijkelijk en in een enkel geval raakten de ballen elkaar ook nog.
Ondertussen was dat allemaal anders geworden. We werden allebei wat ouder en vonden ieder een vrouw met wie we gingen samenwonen. Bij mij lag er ook al een baby in een wieg.
We zagen elkaar veel minder en dat vonden we allebei jammer. “Maar ja,” zeiden we tegen elkaar, “zo gaat dat in het leven.” Met verjaardagen vielen we nog wel bij elkaar binnen. Ondanks dat we ieder een totaal ander leven waren gaan leiden (hij de commercie in, ik de sociale softsector; hij twee auto’s onder z’n kont, ik geen rijbewijs), bleef de lol onderling onveranderd. Ook in het gezelschap van onze echtgenotes konden we heerlijk tekeergaan over vrouwen, seksuele activiteit en genitale ongemakken.
“Kerels onder elkaar,” grinnikte Vrouwlief wel eens tegen de partner van Gerd. Die kon alleen maar hoofdschudden met rode oortjes en met ogen die vuur leken te spuwen.
De verjaardag van Gerd zat eraan te komen. Vier weken vóór die tijd bladerde ik de tv-gids door. Ik had die advertenties wel eens vaker gezien, maar de laatste tijd stonden er méér in. Een wulpse rondborstige dame in doorschijnend ondergoed prees een erotische catalogus aan. Deze keer kon je hem gratis aanvragen.
“Hé schat,” zei ik tegen Vrouwlief. “Zullen we Gerd eens verrassen voor zijn verjaardag?”
“Heb je een idee, dan?”
“We vragen deze prospectus voor hem aan en laten hem op zijn adres bezorgen.” Ik liet de advertentie zien.
“Haha, lachen, man! Dat vindt hij vast leuk.”
“Denk ik ook. Hij zit altijd vol met verhalen over vrouwen en over zijn seksuele prestaties.”
“Doen! Lachen!”
Zo geschiedde. Ik knipte de bon uit de tv-gids en vulde hem in. Bij ‘adres’ schreef ik de straat, het huisnummer en woonplaats van Gerd. Een envelop was snel gevonden, een postzegel zo gelikt en het poststuk diezelfde dag nog in een brievenbus van de PTT gemikt.
De verjaardag van Gerd was nu wel heel dichtbij gekomen. Ik was de hele grap allang vergeten, zo onbeduidend vond ik hem inmiddels.
We gingen overdag met de stinkende streekbus naar het huis waar Gerd met zijn vrouw Jannie woonde. De woonkamer zat vol met zijn schoonfamilie. We legden ons kindje van ons af en voegden ons bij de koffie, het fris en het bier.
Eigenlijk wist ik al een paar jaar van gekkigheid niet meer wat ik Gerd zou moeten geven voor zijn verjaardag. Wat hem wérkelijk bezig hield wist ik niet meer. Een bierpakket, dus. Gerd deed net of hij er blij mee was en ik deed net alsof ik blij was dat ik iets had gevonden waar hij blij mee was.
Bij de schoonfamilie steeg de drank naar het dikke hoofd.
“Gerd!” riep de schoonvader. “Laat eens zien wat je allemaal hebt gekregen!”
De gastheer liep jolig naar een of ander dressoir en pronkte met prullaria, whisky en bierpakketten. Ah, de schoonfamilie wist het ook niet.
“Mooi hoor,” riep schoonmoeder tipsy.
“Ga je dat allemaal in je eentje opzuipen?” nodigde de schoonvader zichzelf uit.
“Wil je de chips even doorgeven?” vroeg een schoonzus giechelig. “Is er trouwens nog cola?”
“En ik kreeg nog wat,” zei Gerd met een glimlach toen het even stil was in de kring. “Gisteren, met de post.”
“O?” vroeg iemand. “Wat dan? Laat eens zien?”
“Dat hebben we meteen weggegooid!” siste Jannie giftig tussenbeide.
“Wat was het dan?” vroeg schoonmoeder nieuwsgierig.
“Je wilt het niet weten. En wij willen het er niet over hebben,” zei Jannie beslist.
“Een of andere vuile grappenmaker heeft een catalogus van de PABO toegestuurd,” fluisterde Gerd me toe toen hij naast me zat. “We hebben hem inderdaad gelijk weggegooid.”
“O?” grapte ik voorzichtig. “Zat er niks van je gading bij, dan?”
“Alsof ik dat nodig zou hebben!” viel Gerd uit. “Nee, bij ons vliegen de vonken er nog altijd af.”
“Hete boel, dus,” gooide ik even wat olie op het vuur. “Niet te blussen in bed.”
Gerd grinnikte.
“Nou ja!” riep Jannie met rode koontjes. “Daar heb je de kerels weer, hoor!”
“Maar,” zei Gerd, “als ik er óóit achter kom wie me dit geflikt heeft …” Zijn stem klonk plots dreigend. “Serieus, je moest eens weten wat voor smerigheid erin stond.”
“Écht heel goor en ranzig!” vulde Jannie aan.
Ik keek Gerd eens aan. Eén van mijn beste vrienden, met wie ik zo’n groot deel van mijn jeugd had gedeeld, met wie ik altijd de meest seksistische grappen en onzin kon maken, die vriend werd hier voor mijn ogen in luttele minuten een héél vage kennis.
Vrouwlief en ik stonden op, gaven iedereen een hand ten afscheid, graaiden ons kind van de vloer en begaven ons naar huis. Daar gaven we ons over aan een fikse portie lage lusten, waarmee – als het ooit als film op de markt was gekomen – Beate Uhse een hoop geld verdiend zou kunnen hebben.
Het is een gave.
Apeldoorn, maart 2009