Oudejaarsborrel
Zo. Daar staat ze. Wat is ze toch prachtig. Die zachte rondingen zijn een lust voor mijn oog. Ik leg mijn hand in haar hals. Ze voelt koud aan. Langzaam laat ik mijn vingers naar beneden glijden. Eerst die heerlijke bolling. Die koester en streel ik iets langer. Dan zakt mijn hand langs haar glooiende vormen. Je zou er opgewonden van raken. Het water loopt me al in de mond.
Zo. Daar staat ze. Wat is ze toch prachtig. Die zachte rondingen zijn een lust voor mijn oog. Ik leg mijn hand in haar hals. Ze voelt koud aan. Langzaam laat ik mijn vingers naar beneden glijden. Eerst die heerlijke bolling. Die koester en streel ik iets langer. Dan zakt mijn hand langs haar glooiende vormen. Je zou er opgewonden van raken. Het water loopt me al in de mond.
De fles op tafel is nog onaangebroken. Eigenlijk zou ik geen sterke drank meer tot mij moeten nemen. Het is niet goed voor mij. Er waren ooit tijden dat ik in twee avonden een literfles wodka naar binnen goot. Als water, zo dronk ik het. Het leek alsof ik allerlei ellende wilde verdringen en verdrinken, maar dat was niet zo. Gewoon, een ordinaire verslaving. Wat begon als een slaapmutsje laat op de avond, werd een chronische afhankelijkheid van het distillaat. Niet drinken vóór tien uur werd niet drinken vóór negen uur en op een gegeven moment niet vóór half acht. Vóór half acht had ik dan al wat biertjes achter mijn kiezen. Een paar jaar geleden heb ik alle sterke drank afgezworen. Dan maar alleen wat biertjes op een avond. Het maakte dat ik tegenwoordig zelf allerlei vrouwelijke rondingen heb. En een dikke kop.
Het leven is te vreselijk om het niet op het op een zuipen te zetten. Nu weer Oudjaar. Het enige positieve van Oudjaar is dat je niet terugblikt op je héle miserabele leven, maar enkel op het afgelopen jaar. Niet dat het veel uitmaakt. Want wat een kútjaar was 2009!
Ik heb me voor één keer niet gehouden aan mijn eigen regel dat ik geen sterke drank meer tot mij neem. In de slijterij heb ik gisteren deze fles vol prachtig kleurloos Russisch graanwater gekocht. Voor één keer kneep ik een oogje dicht. Wordt het misschien op de valreep toch nog een béétje een aardig jaar. Want voor de rest: verschrikkelijk! Daar gaan we.
De pijn in mijn oog was de eerste in een serie lichamelijke ongemakken die het rampjaar 2009 teisterden. Mijn zwakke darmen zorgden regelmatig voor dunne fecaliën en wat had ik een auw aan mijn klauw. Fysiotherapie in combinatie met acupunctuur, laat me niet lachen. En die therapeute bleek niet te versieren. De trut. Even leek haar behandeling te helpen, maar tegenwoordig heb ik na een dag werken weer gigantische spierpijn.
Werk. Ook zoiets. Ik heb afgelopen jaar niet één, maar wel twéé nieuwe werkplekken moeten aanvaarden. Weg van de werkvloer; niets meer direct met cliënten en collega’s, maar met een oubollig jasje aan in een suffig kantoor zitten zweten.
Vakantie maakte niet veel goed. Wat hebben we ook weer gedaan? Een paar reisjes gemaakt, dat was het. Over de ellende met de NS heb ik hier op FOK! ruimschoots kond gedaan. Léés die stomme stukjes van mij dan ook eens! Wat nog meer? Hamburg, Gebhardshain. En niet te vergeten Praag. Toen ik er als jochie was, vijfentwintig jaar geleden, was het een grauwe stad. Nu is het goed opgeknapt. Maar wat is het er verschrikkelijk druk en toeristisch geworden! Het bier is er net zo duur als hier en het eten is niet veel anders dan in het gemiddelde grillstalletje in de uitgaansgebieden van onze Hollandse steden. We waren er vijf dagen in de zomer en je zult het altijd zien: vijf dagen regen. Ik zal er nog wel eens een uitgebreide column over schrijven. Help me onthouden.
Ik was trouwens niet de enige met lichamelijke achteruitgang. Vrouwlief bleek een lastige blessure aan haar been te hebben, die evenzolastig niet overgaat. Ze kan daardoor niet meer zo ver lopen en dat is dan weer heel lastig als je op vakantie een mooie stad wilt bezoeken. Tjonge, wat worden we oud. En het wordt steeds erger.
“Hoe ging het met de rest van je gezin?” hoor ik jullie vragen. Mijn zoon is geslaagd voor het VMBO-Groen en doet nu MBO-Plantenteelt. Die zal dus nog wel een tijdje studeren en mij het geld met wagonladingen tegelijk uit mijn portemonnee trekken. En voor mij de tuin doen, daar wil hij nog niet aan. De luiwammes! Hele weekenden zit hij boven in zijn slaapkamer te gamen en wij maar werken! Weten jullie hoe duur een opvoedingstherapeut is?
Muzikaal gezien was 2009 ook een rampjaar. Veel te weinig concerten heb ik gezien. En wat waren The Nits, Allan Holdsworth en Zappa Plays Zappa slecht, zeg. Over die ouwe zakken van Yes heb ik het al helemaal niet. Vijftig pleuro voor een kaartje en dan worden de muzikanten op het podium kunstmatig in leven gehouden. Het Zappanale-festival in Noord-Oost Duitsland kost me tegenwoordig al een hele week!
De cd’s zijn nog altijd schrikbarend duur. En dan komt er zoveel fraais uit! Dit jaar heb ik vooral genoten van de platen van dames uit de verre streken. Mariana Aydar en Mayra Andrade waren echt de absolute hoogtepunten. Ondanks dat ze mijzelf niet naar een hoogtepunt hebben gebracht. Dat dan weer niet.
Nu we het toch over dames en hoogtepunten hebben: de hoeveelheid zuchtmeisjes was in het afgelopen jaar weer niet te overzien, maar de hoeveelheid hoogtepunten die ze me hebben bezorgd was weer nul komma nul, nada nop, zero de botten. Lees die kulstukjes van mij er nog maar eens op na. Floortje Lachrimpel, het niet onaardige meisje, het barmeisje en noem ze allemaal maar op. Hoeveel geile boodschappen moet ik nog doen in dit leven?
Want o, wat schreef ik toch weer veel. Vooral voor FOK!, deze keer. In totaal wel zeventig stukken; deze meegerekend. Twee maanden geleden had ik een strenge selectie uit mijn gehele FOK!oeuvre klaar en die heb ik als manuscript naar de uitgever gestuurd. “Hartelijk dank voor het inzenden van uw manuscript ‘Hoe veeg ik mijn gat goed?’ … Houdt u rekening met een lange wachttijd … We nemen contact op.” Nou, we zijn dus twee maanden verder, dus het zal nog wel even duren.
De vraag is hoe lang ik kan teren op het succes van mijn ‘oude’ boek ‘Alles kan kapot’, dat nog altijd een ware hit is in het land der letteren! Ik kan potdomme de straat niet meer op of ik word herkend van krant, radio, tv en videoclip.
Op de voorleesmiddag in juni kwamen vier mensen luisteren, waaronder Vrouwlief en mijn zoon. En die FOK!columnistenvoorleesavond in oktober was misschien wel gezellig, maar de kosten van mijn weekendretour Apeldoorn-Amsterdam wogen niet op tegen de weinige zendtijd die ik er kreeg. Twéé lullige verhaaltjes mocht ik voorlezen, terwijl ik een avondvullend programma heb! En dan zeg ik nog niets over het abominabele niveau van mijn medecolumnisten! Laat je niets wijsmaken als de eindredacteur zegt dat hij trots is op zijn medewerkers die ‘heel behoorlijke columns’ schrijven!
FOK! vraagt veel van mij. Ik moet wekelijks iets aanleveren, ook al heb ik niets om aan te leveren. Nachtenlang lig ik dan te prakkiseren. Ik zal nooit wennen aan chronische slapeloosheid.
Kortom, hoe vreselijk is dit alles! En dit moeten we dan vieren? Met vrienden en familie? Niets ervan. Ik blijf vanavond lekker alleen. Ik en de zachte rondingen van de fles op tafel.
2010 zal een zwaar jaar worden.
Apeldoorn, 31 december 2009