King Crimson: ‘Lizard’ – Muziekcolumn
“Wat is dit?” vroeg Geertje met een beetje vies gezicht.
“Vind je de wijn niet lekker?” werd ik wat bezorgd. “Zit er kurk in?” Ik had maar één fles.
“Dat is het niet,” zei ze bits. “Maar je kunt wel wat leukere muziek opzetten.”
“Wéér een nieuwe cd gekocht?” vroeg Vrouwlief.
“Hoe kom je daarbij?” was mijn wedervraag.
“Nou, ik vind deze kassabon in jouw jaszak. Je hebt dus weer een nieuwe cd gekocht?”
“Nee joh,” antwoordde ik. “Het is een heel oude.”
“Toch staat hier de datum van gisteren op het bonnetje.”
“Dat klopt. Maar het is een héél oude plaat. Die is opnieuw uitgegeven.”
“En dan moet jij hem ook weer hebben?”
“Natuurlijk. Er staat veel extra materiaal op dat ik nog niet had. Je bent een verzamelaar of je bent het niet.”
“Liever niet. Het kost klauwen met geld.”
“Ik eens per maand een cd’tje; jij om de dag een nieuwe handtas.”
Geertje was het meisje van dat moment. Wat zag ze er mooi uit! Ze droeg altijd zwarte kleren en maakte haar ogen zwaar op met mascara. Daar staken haar bleke huid en blonde krullen dan schitterend bij af. Geertje was mijn buurmeisje. Ik woonde in de studentenkamer naast haar. Stilletjes hoopte ik dat het ooit iets heel moois zou worden tussen haar en mij. Zo verlegen als ik was had ik gevraagd of ze bij mij een wijntje kwam drinken.
“Hoe doe jij dat toch met dat weinige geld van je?” vroeg ze.
“Ik heb voor iedere week vijfentwintig gulden,” legde ik uit. “In het weekend ben ik bij mijn ouders. Ze geven me veel mee voor door de week. Als wij hier in huis gezamenlijk koken, dan kost dat drie gulden per dag per persoon. Op vrijdagmiddag ga ik naar Apeldoorn en dan ben ik zondagavond weer hier. We koken dus vier dagen in de week. Vier keer drie is twaalf gulden. Een enkele keer moet ik iets bijkopen. Veel meer heb ik niet nodig. Dan hou ik ongeveer een tientje in de week over. Daarvan koop ik soms een flesje wijn, zoals vandaag. Wil je ook wat?”
“Graag,” zei ze. Gul schonk ik een flink glas voor haar vol.
“Ik houd zoveel over, dat ik eens in de twee à drie weken een elpee kan kopen.”
“Knap hoor, dat je van zo weinig geld kunt rondkomen.”
“Wacht, dan draai ik mijn laatste aanwinst. Wáánzinnige plaat!”
Mijn platenverzameling groeide gestaag. Ik had een goede muziekwinkel ontdekt. In het straatje tegenover het Centraal Station van Tilburg bevond zich ‘Tommy’. Die was ruim gesorteerd. Zeker twee keer in de week ging ik er snuffelen in de bakken. Zo ook vandaag. Ik neusde door alle afdelingen en zocht naar mijn favoriete bandjes.
Achttien jaar was ik, en ik was compleet ‘verprogd’. Wat begon met Supertramp en Electric Light Orchestra, mondde uit in een fixatie voor de symfonische rock van Emerson Lake & Palmer, Camel en Yes. Ik had natuurlijk al hun officiële platen en was nu ook bezig om het solowerk of de albums van eerdere of latere groepen van de bandleden te bemachtigen. Alles moest ik hebben en ik was al een aardig eindje op weg. In tijdschriftenwinkels las ik de laatste recensies en specials (die bladen kopen deed ik niet), zodat ik op de hoogte bleef van de recente uitgaven. In de bibliotheek ging ik op zoek naar informatie over klassieke progalbums die ik zéker nog zou moeten hebben.
“Kijk hier,” siste ik. “De bak van King Crimson.” Daar had ik nog niets van. Wel veel over gelezen. Grensverleggende muziek moest het zijn. Er stond een hele rij elpees van de band. “Laat ik eens kijken welke het zijn.” Voor ik het wist, stond ik met twee platen in mijn handen. Ik bleef ze bekijken.
Deze hier, deze heette ‘In The Court Of The Crimson King’. Die werd in alle boeken en bladen bejubeld als zijnde ‘een klassieker’. Het was de allereerste Crimsonplaat en werd uitgebracht in 1969. Inderdaad, Greg Lake speelt en zingt erop. Een jaar later was hij onderdeel van Emerson Lake & Palmer, mijn meest favoriete band ooit.
Maar deze dan! Deze was ‘Lizard’. Uit 1970. Malle hoes. Maar het interessantst vond ik de gastzanger op slechts één lied: Jon Anderson, de vocalist van Yes, de band die nu ook al een jaar of twee mijn leven beheerste.
De keus was moeilijk. Werd het Greg Lake of Jon Anderson? Uiteindelijk ging ik voor de laatste, omdat ik op dat moment helemaal in een vlaag van zijn koorknapenstem zat. Ik rekende ‘Lizard’ af (zeventien gulden!) en fietste terug naar mijn studentenkamer.
“Wat is dit?” vroeg Geertje met een beetje vies gezicht.
“Vind je de wijn niet lekker?” werd ik wat bezorgd. “Zit er kurk in?” Ik had maar één fles.
“Dat is het niet,” zei ze bits. “Maar je kunt wel wat leukere muziek opzetten.”
“Oh, ik dacht dat je wel openstond voor iets vernieuwends. Te gek, hè? De mellotrons gieren je om je oren!”
“Vernieuwend of niet: wat een takkenherrie.” Ze stond op en liep naar de deur. Daar draaide ze zich nog eenmaal om en zei: “Jij bent gek.”
Ik bleef verbouwereerd achter. “Oei,” zuchtte ik. “Met dit soort muziek versier ik nooit een leuke meid!”
“Wat is het eigenlijk voor plaat?” vroeg Vrouwlief.
“‘Lizard’, van King Crimson!” riep ik uit. “Wáánzinnig! Zal ik hem even door de kamer heen knallen?”
“Nee, dank je,” zei Vrouwlief. “Denk je er wel aan dat we het zuinig aan moeten doen?”
“Ik weet het, schat,” antwoordde ik. Zij is mijn schat. Ondanks de takkenherrie heb ik toch ooit een leuke meid versierd. Of nee, zij versierde mij.
“Dus niet zomaar allerlei dure cd’s bestellen.”
“Ik bestel niet, hoor.”
“Dit bonnetje uit je jaszak dan? Met de datum van gisteren erop? Dat is toch van de platenwinkel?”
“Klopt. Ik had die plaat al maanden geleden besteld.”
“Waar haal je het geld dan vandaan?”
“Ik leg toch steeds die munten van twee euro opzij?”
Wat of Vrouwlief in mijn jaszakken zoekt, is mij soms een raadsel. Nu maar hopen dat ze alleen maar de bonnetjes van mijn cd’s vindt en niet de uitstaande rekeningen van de stamkroeg of de facturen van de hoerenkeet.
(‘Lizard’ van King Crimson (1970) is eind 2009 opnieuw geremastered heruitgegeven, voorzien van een prachtige remix door Steve Wilson!
Helaas bestaat sinds een paar jaar de winkel ‘Tommy’ in Tilburg niet meer …)
Apeldoorn, mei 2010