Er zijn twee zaken die het café fantastisch maken. De eerste zaak is Korenwolf van de tap. Dat heb je niet in ieder café, maar wel in café ‘De paffende snol’. De tweede zaak is de serveerster, die we voor het gemak maar even Samantha noemen. Het fantastische aan Samantha zijn haar knoeperds van tieten. Haar snoet mag er ook zijn, maar als je daar een blik op werpt, wordt je aandacht onmiddellijk afgeleid naar die joektoeters van haar.
Het meisje dat voor mij uit fietst draagt een spijkerbroek en gympies. Dat soort meisjes zijn toch het leukst. Ze heeft ook een goede kont. Maar wat zit ze dom op het zadel. De fiets is te laag voor haar. Haar rug is gekromd en bij het trappen komen haar knieën ver omhoog. Ik vind het geen gezicht. Haar gezicht kan ik trouwens ook niet zien. Wel haar wapperende lange blonde haren. En haar goede kont. Daar troost ik mij dan maar even mee. Hoe oud zou het grietje zijn?
Het staat ergens in een klein hoekje in de krant op maandag 6 juni 2011. “Andrew Gold overleden,” lees ik. Net geen zestig. Hartaanval. Ik knipper met mijn ogen. ‘Mijn held’ kan ik hem niet noemen. Toch heb ik een tijd lang zeer genoten van zijn prachtplaat. Zou hij op cd te vinden zijn?
Ik wilde helemaal niet meedoen! Ik mocht maar vierhonderd woorden gebruiken! Normaal schrijf ik stukken van minimaal drieduizend woorden die nergens over gaan. “Zo’n verhaal moet je dus ook wel in vierhonderd woorden lukken,” zeiden de mensen om mij heen. Vooruit.
Ik was een van de tien geselecteerde kandidaten om mijn verhaal voor te komen lezen. De hele avond is opgenomen voor TV Apeldoorn. (Je ziet mijn bijdrage hier. Ik zit op 04:00 en mijn verhaal lees ik voor vanaf 05:50!)
Uiteindelijk kreeg ik een eervolle vermelding en hoorde ik bij de beste drie. Net niet gewonnen!
De officiële site van CODA met uitleg én foto’s.
Mijn bijdrage: (more…)
Nice perfomance! See the links to my YouTube videos at the bottom of this post.
–
YouTube:
Wat doe ik hier? Het is zo allemachtig druk en ik heb het niet op mensenmassa’s. Hoe de angst toch mijn leven regeert, je houdt het niet voor mogelijk. Ik wel. “Gaan we iets naar voren?” vraagt Ard. Ik vind het best, knik ik. Naar voren? Nóg meer de drukte in? Ik ben vrij. Helemaal vrij. Wat ga ik doen? Ik loop van het terrein weg. Ik loop. Geen idee waar naartoe. Wel waar doorheen. Door de straten. Het stormt in m’n kop. Leeg moet het. Nooit verandert er iets ooit. Ik passeer honderden mensen. Ze zijn dronken en geil. Ik zie veel te veel veel te blote armen en benen en buiken en decolletés. Maar goed dat ik mijn mes niet bij me heb. Ik heb helemaal geen mes. Ik lul maar wat. Ik krijg een kus. Lief. Dahaag.
