Meer iets voor mijn weblog (excuus) (4)
Thuis luidden we de vakantie liederlijk in. Daar kwam zwetende stoomseks van. Maar die heb ik door de week ook en dit verhaal gaat over de vakantie, dus ik ga daar nu niet uitgebreid over vertellen. Voordat het echt kwam tot zwetende stoomseks had ik trouwens ook nog eerst eten gekookt en keek Vrouwlief televisie en we aten mijn kookresultaat nog op ook en later die avond schreef ik mijn columns voor tijdens de vakantie, las ik de reisgids, pakte ik de vaatwasmachine in en deed ik hem aan ook. Er zijn tenslotte meer dingen in het leven dan alleen maar zwetende stoomseks.
Ja, we hebben een heerlijke vakantie gehad. Leuk dat u het vraagt. U bent vast benieuwd.
We begonnen op de vrijdagmiddag, nu alweer bijna drie weken geleden. Ik had die morgen op mijn nieuwe werkplek alles opgeruimd en de laatste overdrachten gemaakt. Had ik al verteld dat ik een nieuwe werkplek heb? Nee? Nou, dit stukje gaat niet over de nieuwe werkplek. Dit stukje gaat over vakantie. Lekker puh. Op de terugweg naar huis reed ik via het centrum van ons mooie Apeldoorn. In het centrum van ons mooie Apeldoorn bevindt zich de leukste platenwinkel die ik ken. Ik moet er elke week even heen.
“Ha Bas!” word ik er altijd vrolijk begroet. Ik ben een goede klant.
“Dag Marjolein,” zeg ik dan tegen de leuke Marjolein. Marjolein is leuk. Had ik al verteld dat Marjolein leuk is? Ze werkt nog niet zo lang in de winkel, dus ze kent mijn muzieksmaak nog niet. Dat komt nog wel. Als de winkel openblijft, tenminste. Het gaat niet zo goed met de platenwinkel. Dus: kom op, mensen! Breng eens een bezoek aan ons mooie Apeldoorn en vergeet daarbij deze platenwinkel niet! Dan kun je ook eens zien hoe leuk Marjolein is.
Deze vrijdag kocht ik niets. Ik heb voor september de nieuwe Steven Wilson in bestelling staan en dat ding gaat me vijfenzestig ballen kosten en het geld groeit me niet op de rug. In mijn eentje houd ik die platenwinkel toch niet open. Wat me wel erg lijkt, is dat als de winkel uiteindelijk tóch moet sluiten vanwege financiële problemen, dat ik dan Marjolein niet meer wekelijks zal zien. Had ik al verteld dat Marjolein leuk is?
Ik kocht dus niets en fietste naar huis. Daar wachtte Vrouwlief. Marjolein is leuk, maar van Vrouwlief houd ik het meest. Ik gaf haar dan ook een dikke zoen. Er kwamen tongen aan te pas. Dat had ik met Marjolein nog nooit gedaan. Maar wat niet is kan nog komen. Je weet het nooit.
Wild trok ik mijn werkkloffie uit. Niet om beter in de gelegenheid te zijn voor een uitgebreide portie zwetende stoomseks, maar gewoon omdat ik in mijn vrije tijd andere kleren draag. Zo’n overhemd en jasje zijn best mooi, maar vooral onder werktijd. Buiten werktijd draag ik mijn oude vertrouwde T-shirts met de kop van Frank Zappa erop.
Vervolgens was het tijd voor boodschappen. Met maar liefst twee lege kratjes Dommelsch achterop fietste ik naar de supermarkt. In de winkel knikkerde ik allerlei lekkers in het wagentje. Het was vakantie en dat gingen we vieren ook! Bij de kassa werd ik geholpen door een of andere spinazietrut. Waarom kan bedienend personeel niet allemaal zo leuk zijn als Marjolein? Had ik al verteld dat Marjolein leuk is? Op de terugweg naar huis had ik maar één kratje Dommelsch achterop. Gelukkig was dat kratje niet leeg maar vol.
Thuis luidden we de vakantie liederlijk in. Daar kwam zwetende stoomseks van. Maar die heb ik door de week ook en dit verhaal gaat over de vakantie, dus ik ga daar nu niet uitgebreid over vertellen. Over die zwetende stoomseks, bedoel ik. Voordat het echt kwam tot zwetende stoomseks had ik trouwens ook nog eerst eten gekookt en keek Vrouwlief televisie en we aten mijn kookresultaat nog op ook en later die avond schreef ik mijn columns voor tijdens de vakantie, las ik de reisgids, pakte ik de vaatwasmachine in en deed ik hem aan ook. Er zijn tenslotte meer dingen in het leven dan alleen maar zwetende stoomseks.
De volgende morgen werd ik gewekt door de hevige aandrang mij te ontdoen van de fecaliën die zich in het uiteinde van mijn maagdarmkanaal hadden opgehoopt. Dus stond ik op en ging naar de badkamer om daar eens flink te schijten. Gelijk klaarwakker was ik. Ik liet Vrouwlief even slapen. Zelf nam ik een douche en ging naar beneden. Daar genoot ik van een forse mok koffie, de twee zaterdagkranten en het idee dat ik vakantie had. Een uurtje later ging ik boodschappen doen. Tja, we willen nu eenmaal lekker verse broodjes bij de lunch en bovendien hadden we de avond ervoor dat ene kratje Dommelsch zo goed als leeggemaakt. Nu is de platenwinkel niet al te ver van de supermarkt. Zou ik nog even langsgaan om te kijken of Marjolein er werkte? Had ik al verteld dat Marjolein leuk is? Ik deed het niet (langsgaan om te kijken of Marjolein er werkte); ze zou eens kunnen denken dat ik de hele tijd aan haar dacht. Dat was niet zo. Wel veel, maar niet de hele tijd. Ik deed mijn boodschapjes, zette het volle kratje Dommelsch weer achterop en reed naar huis. Thuis pakte ik alles uit en toen ging ik nog méér boodschapjes doen. Bij de Turkse supermarkt, deze keer. ‘Waarom deed je die niet gelijk met de eerste lading boodschappen?’ hoor ik je vragen. Ten eerste waren bij de eerste lading boodschappen mijn fietstassen vol en had ik een kratje Dommelsch achterop, ten tweede is de Turkse winkel een iets andere kant op dan de normale supermarkt en ten derde gaat het u geen ene mallemoer aan waarom ik wat dan ook doe. Ik ga me hier niet zitten verantwoorden voor wie of wat dan ook. Kom op, zeg. Als lezer moet je je wel weten te gedragen, hoor. Ik bedoel: ik schrijf wat ik wil; of u het leest en wat u ervan vindt, is uw zaak. Wél zie ik graag dat mijn stukje veel keren bekeken is en dat er lekker veel leuke reacties onder staan. Dat is toch niet te veel gevraagd? Nou dan.
Maar goed, de Turkse winkel werd het. Bij de Turkse winkel hebben ze lekkere dingen. Neem nu dat meisje achter de kassa. Bijna net zo leuk als Marjolein. Had ik al verteld dat Marjolein leuk is? Of wat zeg ik nu? Er zit helemaal geen meisje achter de kassa van de Turkse winkel. Dat zou ik wel willen. De wens is de vader van de gedachte. En van de fantasie. In werkelijkheid zit er een vriendelijke meneer achter de kassa van de Turkse winkel. Of een ongeïnteresseerde jonge knul. Mij kan het niet schelen. Ik val niet op mannen.
Het leuke van de Turkse winkel is dus dat ze er lekkere dingen hebben. Nu wil het toeval dat ze die lekkere dingen ook verkopen en nog voor een prettige prijs ook. Het mooist is hun afdeling verse groente en fruit. Je likt je vingers af als je al die heerlijkheden alleen al ziet. Er is ook sprake van een breed assortiment. Ze hebben er zelfs doodgewone appels. Daarnaast allerlei inheemse rommel waarvan ik de naam niet weet. (Je googlet zelf maar als je het niet kunt laten.) Ik kan niet alles weten. Mijn hoofd zit al vol genoeg. De laatste tijd verrassend veel met beelden van iemand als Marjolein. Marjolein is leuk, had ik dat al verteld? Gelukkig weet ik me nog wel de namen te herinneren van ooft als peer, perzik, aardbei, nectarine, pruim, abrikoos, banaan, druif, kaki, mango, avocado, meloen en pompoen dat men hier in de Turkse winkel verkoopt. Groente is er ook in overvloed. Aubergines, aardappelen, bloemkool, witte kool, rode kool, groene kool, spitskool, wilde spinazie, uien, prei, aardappelen, bonen, venkel, koolrabi, rettich, courgette, wortelen, paprika’s, citroen, bieten, komkommers, tomaten, allerlei soorten sla (eikebladsla, krulsla, rucola, romanasla, ijsbergsla), noem maar op. Ik heb het net gedaan (opnoemen). Heel vrolijk word ik van de kruidenhoek. Zowel gedroogd als vers is er van alles: koriander, peterselie, bieslook, munt, kebabmix, karwijzaad, pul biber, isot, sumak en ga zo maar door. Radijs, pepers, gember, knoflook, meiknolletjes, bosuien, kiemen. Ik zei toch dat ik door zou gaan? Als ik de tijd zou hebben, dan kan ik uren in zo’n winkel rondsnuffelen. Het ruikt er altijd bijzonder. Alsof die knul achter de kassa zich al een paar weken niet gewassen heeft. Of zou het de geur van het vers gebakken brood uit de oven zijn? Of de nog warme baklava?
Je hoort het al: ik kom oren en ogen te kort in die Turkse winkel. Net als in de platenzaak. Maar dat komt door Marjolein. Had ik al verteld dat Marjolein leuk is? Vast. Om een lang verhaal nog langer te maken: ik kocht wat ik nodig had, rekende die meuk nog af ook en fietste weer naar huis. Daar lag nog een flinke stapel was te wachten!
Ik sorteerde alle was op kleur en hittebestendigheid. Orde moet er zijn. Het lastige was wel dat er nu zo’n vijftig verschillende stapeltjes lagen met op iedere stapel maar één kledingstuk. Een bont scala aan kleuren heeft onze garderobe. Dan maar wat grover te werk: licht bij licht en donker bij donker. Twijfelgevallen bij donker. Huppakee, daar ging de eerste lading al de machine in. Dat schoot lekker op. Jammer dat zo’n wasapparaat er zo lang over doet. En dan moet het buiten nog te drogen hangen. Zo blijft een mens aan de gang. En ik heb maar één leven de tijd. Zonde dat ik het moet verdoen met dit soort overbodige handelingen. Je maakt je kleren schoon, trekt ze weer aan en dan worden ze weer vuil. Klinkt een beetje als bodemloze put, niet? Nou ja.
Ondertussen was het ook alweer tijd om eten klaar te maken. Dat deed ik. Iemand moet het toch doen. Zonder zekerheden ben je nergens. Het eten was klaar. We aten het op. (Over zinloos gesproken; je kakt het ook weer uit.) Toen was het weer tijd voor bier.
Zo. Alle klussen waren gedaan. Nu kon de vakantie pas écht beginnen. Dat deed hij dan ook en al snel was ik die Marjolein helemaal vergeten.
Of is dit allemaal meer iets voor mijn weblog? In dat geval: excuus.
Apeldoorn, augustus 2011