Bas Langereis leest u voor!

Een goede band kwam naar Nederland en ik had kaarten voor het concert in Weert op zondag 5 februari. Altijd leuk. Het concert zou ook nog eens vroeg beginnen om zeven uur en het voorprogramma om vijf uur. Dat betekende dat ik rond tien uur de laatste trein terug naar Apeldoorn nog ruim zou kunnen halen. Ook leuk.
Minder leuk was dat het al een tijdje zowel overdag als ’s nachts vroor dat het kraakte. De avond ervoor zag ik op televisie de gruwelijke beelden van chaos op de stations, bevroren wissels, besneeuwde rails, uitgevallen treinen, ontbrekende informatie op perrons, mopperende reizigers en NS-personeel dat in geen velden of wegen te vinden was. Het zag ernaar uit dat mijn reis naar Weert een horrortocht zou worden à la de De hel van ’63.

Diezelfde zaterdagavond plande ik toch maar een route. Ik had met een goede kennis een leuke deal kunnen maken: ‘Als jij mij vanuit je woonplaats naar Weert en terug rijdt, heb ik een concertkaartje voor je.’ Hij ging akkoord. De goede kennis woont in Houten en we spraken af om 15.00 uur op het station aldaar.
De site van de NS gaf aan dat er verschillende treinen die zondag niet zouden rijden. Bovendien was er tot 16.00 uur geen treinverkeer mogelijk tussen Amersfoort en Utrecht in verband met geplande werkzaamheden. Geplande werkzaamheden? Met dit weer?

Om het zekere voor het onzekere te nemen ging ik zondagmorgen om 11.30 uur de deur uit. Ik stalde mijn fiets bij het station van Apeldoorn, kocht wat water en koeken voor onderweg en keek eens op het informatiescherm. Het was 11.50 uur en de trein van 11.57 naar Hilversum en Amsterdam had een kwartier vertraging. Dat begon goed. Op het perron stonden twee heren in NS-uniform. Zou ik ze wat vragen? Ik wist alleen niet wat. Toen klonk er een omroepbericht.
‘Dames en heren. In verband met de aanhoudende kou zijn wissels en bovenleidingen storingsgevoelig. Hierdoor rijdt de NS de komende twee dagen met een aangepaste dienstregeling. Houdt u rekening met vollere treinen, vaker overstappen en een langere reistijd. Plan uw reis kort voor vertrek via ns.nl.’
Hoe kan ik nu rekening houden met een langere reistijd als ik kort voor vertrek moet plannen? Of andersom: hoe kan ik nu kort voor vertrek plannen als ik rekening moet houden met een langere reistijd? Hoe lang is die reistijd dan?

Geloof het of niet, de vertraging bleek korter en om 12.08 vertrok de trein. Ik keek de coupé eens rond. Het was zeer rustig. Slechts vier of vijf plaatsen waren bezet.
Om 12.50 uur stond ik op het station van Hilversum. Ik kon een sprinter naar Utrecht pakken een kwartier later, maar hoe lang ging die erover doen? Even naar de stationshal, misschien was het daar warmer. Het was er niet alleen warmer; de informatieschermen waren er ook veel groter en uitgebreider. Ah, er kwam een extra intercity om 13.21 uur. Ik keek eens om me heen. In de stationshal stonden een paar NS-medewerkers. Niemand die hun wat vroeg. Was ook niet nodig, want alles wat je wilde weten, stond op de informatieschermen of werd omgeroepen.

De trein stopte en de deuren openden.
‘Meneer, zou u mijn stoel een zetje kunnen geven?’ hoorde ik achter mij.
Ik draaide me om en zag niets. Toen merkte ik dat ik naar beneden moest kijken. Een jonge vrouw met een kort zwart jasje en vrolijk kort blonde haartjes zat op zo’n heel laag rolstoeltje, een sportmodelletje. Ze had haar wagentje al langs mij gereden.
‘Ja, natuurlijk,’  zei ik.
Voor ik het wist, dook ze uit het karretje. Wat ging ze doen? Ze zette haar handen op de vloer van het balkon en haar voeten op de treeplank. Handig draaide ze met haar billen. Hup, daar zat ze op de vloer. En daar stond ik met de rolstoel. Ik tilde hem de trein in.
‘Wacht, ik trek me even op.’ Ze greep het klapstoeltje dat tegen de muur was bevestigd en trok zichzelf omhoog. Ik reed haar wagen onder haar leuke billen en met nog een sierlijke draai zat ze weer in haar rolstoel. ‘Dank je wel.’
Haar lachje was geweldig. Mijn dagje was goed. Wat een lief meisje!

In de trein at ik een koek en dronk ik een fles water leeg.
‘Nu zul je het hebben,’ werd ik bang. ‘Nu komen we bij Utrecht CS. Hier is de chaos compleet. Ik ben benieuwd of ik een trein kan pakken.’
Ik stapte uit en liep naar de stationshal. Daar zou het vast allahmachtig druk zijn. Het was er nagenoeg uitgestorven. Op het grote scherm las ik dat de sprinter naar Breda over tien minuten zou vertrekken.
‘Hoi, met Bas! … Ik zit in de sprinter, die vertrekt over vijf minuten, dus ik denk dat ik over een kwartier in Houten ben. … Is goed, wacht ik daar.’
Exact om 14.00 uur, een uur vroeger dan waarmee ik rekening had gehouden, pikte de goede kennis mij op bij het station van Houten.

Het concertje was leuk! Erg leuk. Ik ontmoette Billy en Ethell en Clint en nog wat anderen, zong luid mee, maakte foto’s, dronk bier, schoot filmpjes voor op YouTube, lachte me een kriek en had een waanzinnig leuke vooravond.

Kwart voor tien zaten we weer in de auto. De goede kennis bleek echt een goede kennis. Hij zette me af in Utrecht, voor de ingang van het station aan de Jaarbeurszijde. Om 23.05 uur kocht ik een broodje in de grote stationshal. Ik kreeg er een gratis kop koffie bij. De stationshal was op tientallen NS-medewerkers na leeg. Ik at mijn broodje en om 23.20 uur vertrok de trein naar Amersfoort.
Precies volgens de dienstregeling stapte ik om 00.05 uur uit op het station in Apeldoorn en nog voor 00.20 uur betrad ik een warme woonkamer.

Twee dagen lang was het een rommeltje geweest op het spoor. De derde dag verliep het tijdens mijn reis best soepel. Wat een mazzel had ik.
Ik ben benieuwd wanneer het gezeur begint over vorstschade aan de wegen.

Apeldoorn, februari 2012

(Benieuwd naar foto’s en filmpjes van het concert? Klik hier.)

Hier lees je ‘m op FOK!.