Bas Langereis leest u voor!

Jurgen Lambal werd wakker. Iemand streelde hem door zijn halflange haren en over zijn wang. Hij opende zijn ogen.
‘Goedemorgen,’ klonk een zachte stem naast hem. Hij draaide zijn hoofd en keek in de blauwe ogen van Sonja. Ze gaf hem een kus op zijn neus en kroop tegen hem aan. ‘Pak me eens beet,’ fluisterde ze.
Jurgen deed het. Hij draaide zich naar haar toe en sloeg onder het dekbed een arm om haar heen. ‘Je hebt je shirt niet meer aan.’
‘Nee.’ Ze zoende hem op zijn onderlip. ‘Ik heb je kleren net in de droger gedaan, maar wilde nog even lekker bij je liggen.’
Jurgen maakte zich los.
‘Wat is er?’
‘Alleen maar even piesen.’
‘Oh, gelukkig.’ Ze ging op haar rug liggen en lachte naar hem.
Jurgen stapte uit bed en ging snel naar de badkamer. Hij deed de beugel naast het toilet omhoog en ging zitten. Wat gebeurde er? Waar was hij beland?
‘Kom,’ nodigde Sonja hem even later uit. Ze had het dekbed van zich afgeslagen en ontving hem met open armen.
Jurgen ging half naast en half boven haar liggen. Hij likte haar neus, haar sproetjes, haar lippen, haar hals, haar borsten, haar tepels.
‘Je hebt een grote jongen,’ constateerde ze.
‘Volgens mij vind je dat helemaal niet erg.’
Ze keken elkaar aan en lachten.
‘Wil je lief voor me zijn?’ fluisterde ze. Ze pakte zijn hand en trok die tussen haar benen. Hij kroelde door de schaamhaartjes en toen Sonja zwaar begon te ademen, wist hij dat hij het juiste plekje had gevonden. Lange tijd bleef hij haar zachtjes strelen en naar haar kijken. Sonja lag met haar ogen gesloten. Haar hijgen ging steeds meer over in zacht gekreun. Hij voelde hoe al haar spieren zich spanden, behalve die in haar benen. Haar gezicht verkrampte wat. Het kreunen werd luider. Ze beet op haar lip. Ze trilde. Ze gromde. Ze schokte. Ze kwam klaar. Het duurde een tijdje. Toen ontspande ze en keek ze hem weer aan. ‘Dank je,’ fluisterde ze hijgend. ‘Dat was fijn. Je bent lief.’
‘Ik dacht,’ begon Jurgen voorzichtig, ‘dat mensen in een rolstoel … ‘
‘Niet meer konden vrijen en klaarkomen?’ lachte Sonja. ‘Verkeerd gedacht, jochie. Dat is niet bij iedereen zo. Ik heb geluk gehad. Het duurt wel iets langer misschien, maar het gevoel is nog net zo intens. Heb jij iets bij je?’
‘Eh, wat bedoel je?’
‘Een condoom. Ik ben in mijn vruchtbare periode en ik wil niet nog een kindje. En niet zo raar kijken, hoor. Ook mensen in een rolstoel kunnen kinderen krijgen. Nou, heb je een condoom bij je?’
Jurgen schudde zijn hoofd.
‘Geeft niets,’ grinnikte Sonja. ‘Dan doe ik het zo.’ Ze ging op haar zij naar hem toe liggen en duwde Jurgen op zijn rug. Haar hand gleed over zijn buik naar zijn orgaan. Zachtjes bewoog ze hem. Jurgen keek naar haar, zij keek naar hem. ‘Lekker?’ Ze glimlachten naar elkaar. Het kwam snel. Jurgen spoot zijn zaad op zijn buik. Ze zoenden en vielen weer in slaap.

Terwijl hij nog wat verder dommelde, was Sonja uit bed gegleden en naar de badkamer gegaan. Toen ze de slaapkamer weer binnenkwam, was Jurgen wakker. Hij keek hoe ze zich naakt vanuit haar sportrolstoel op het bed hees en haar kleren begon aan te trekken.
‘Nu zit je echt diep in de shit, Jurgen.’
‘Ik had het niet willen missen.’
Sonja lachte.
‘Wat is dat voor plek op je bovenbeen?’
‘Daar heeft Maikel me een paar dagen geleden getrapt.’
‘Doet het pijn? Het is een fikse blauwe plek.’
‘Het is mijn been, Jurgen. Daar voel ik niets.’
‘Is hij vaker zo gewelddadig?’
‘Je wilt het niet weten.’
‘Vertel.’
Sonja zweeg. Jurgen kreeg een vermoeden. Hij sloeg het dekbed weg en ging naast haar op de rand van het bed zitten. Sonja had haar onderbroekje en haar yogabroek op haar enkels hangen, klaar om straks op te hijsen. Verder droeg ze alleen nog een bh.
‘Hij was het, hè?’ Hij legde een hand op haar bovenbeen.
‘Nee, ik ben van de trap gevallen.’
‘Ik geloof er niets van. Hij was het. Hij heeft ervoor gezorgd dat je in een rolstoel zit.’
Sonja’s lijf begon te schokken. ‘Nee, ik ben van de trap gevallen.’
‘Nadat hij jou geduwd heeft. Houd jezelf niet voor de gek, Son.’
Ze liet zich opzij tegen hem aan vallen. Hij nam haar trillende lijfje in zijn armen. ‘Hij is zo ziek in zijn hoofd, Jurgen,’ snikte ze. ‘Volgens mij heeft hij een persoonlijkheidsstoornis of zoiets.’ Sonja legde haar hoofd tegen zijn blote borst. Jurgen kuste haar in haar nog wat natte blonde vlechtjes. Zo bleef hij net zo lang met haar zitten, tot ze weer naar hem opkeek en tegen hem zei: ‘Nu weet je alles. Nu weet je ook waarom hij zo kan zijn. Nu weet je ook waarom je bij hem uit de buurt moet blijven.’

Er ging een telefoon.
‘Da’s de mijne,’ zei Sonja. ‘Wil jij hem pakken? Hij ligt aan mijn kant op het nachtkastje.’
Jurgen liet zich half achterover vallen, greep het toestelletje beet, kwam weer overeind en gaf het aan Sonja. Ze keek op het schermpje en schrok zichtbaar. Toch nam ze op.
‘Wat wil je?’ vroeg ze. Ze luisterde. ‘Nee, dat heb ik je al vaker gezegd: dat zeg ik niet. Ik wil niet meer dat je ooit in zijn buurt komt, als je geen hulp … Ja, dat weet ik ook heus wel, dat hij ook jouw … Dat kan wel zijn, maar je maakt hem niet kapot, zoals je mij ook kapot hebt gemaakt … Wat? Drie uur vanmiddag? Op de steiger?’ Ze keek Jurgen aan met angstige ogen. ‘Ik zal het zeggen als ik hem zie. Maar reken er niet op.’ Ze hing op.
‘Maikel?’ vroeg Jurgen.
Sonja keek hem wanhopig aan. ‘Hij weet dat je hier bent.’ De tranen stonden alweer in haar ogen.
Jurgen sloeg een arm om haar heen. ‘Ik ga ernaartoe en sluit het voor eens en altijd af,’ zei hij.
‘Ik denk niet dat je dat gaat lukken.’
‘Wacht maar, dan kent hij mij nog niet.’
Sonja slikte haar tranen weg en lachte. Ze kuste hem en Jurgen zoende haar terug.
‘Ik wil nog wel een keer,’ zei Jurgen.
‘Ik niet.’ Sonja duwde zich van hem af en trok een zwart hemdje zonder mouwen over haar hoofd aan. Toen sjorde ze haar onderbroek en yogabroek omhoog.

Jurgen liep met haar hand in hand. Hij trok haar rolstoel op die manier een klein beetje; met haar andere hand maakte Sonja aan een kant zelf ook vaart. Er kwam een heel fijn motregentje uit de lucht vallen. Het was niet erg, maar als je er langere tijd doorheen liep, werd je wel nat. Jurgen dacht aan de douche van daarnet. Sjonge, dacht hij, zo was ik mij in geen maanden en nu heb ik al twee keer binnen een halve dag gedoucht. Sonja had zijn kleren uit de wasdroger gehaald en voor hem klaargelegd. Ze hadden samen ontbeten. Koffie, sinaasappelsap, boterhammen met kaas en tomaat. Jurgen propte er zes naar binnen; Sonja at een beschuitje. ‘Waar laat je het allemaal?’ had ze gevraagd. ‘Het is gewoon te lekker,’ had Jurgen geantwoord. ‘Niet alleen het eten, maar jij ook.’ Ze hadden gelachen, gekieteld, geknuffeld. Nu dan liepen ze hand in hand naar de steiger.
Toen ze bij de straat langs het kanaal kwamen, liet Sonja los. ‘Maak hem niet bozer dan hij al is,’ zei ze.
Even later kwamen ze bij het paadje naar beneden. Ze konden niet zien of daar iemand was. Jurgen wilde de steiger al oplopen, maar Sonja bleef staan. ‘Jurgen,’ fluisterde ze. Hij boog naar haar toe. Ze gaf hem een kus op zijn wang en keek hem diep in zijn ogen. Toen zuchtte ze en gingen ze de steiger op.

Maikel stond met zijn rug naar hen toe. Hij merkte dat er mensen aankwamen en draaide zich om. Jurgen zag dat hij een zakje met wit poeder wegstopte en dat de aderen in zijn hals trilden.
‘Zo? Leuk samen?’ snoof Maikel. Zijn haren zaten in de war en plakten tegen zijn hoofd. ‘En? Kwam ze klaar, Jurgen? Bij mij maar heel af en toe. Dan zal het jou zéker niet gelukt zijn. Maar het bewijs dat ik haar goed genaaid heb, zal voorlopig nog wel op deze aarde rondlopen.’ Maikel deed een stap naar voren en stond nu vlak voor Sonja. ‘Vooruit teef, het is ook mijn kind. Waar is Tijs?’
‘Voor de zoveelste keer, Maikel: dat zeg ik niet.’ Sonja’s stem trilde. ‘Je zal pijn doen en dat wil ik voorkomen.’
‘Pijn? Wat weet jij nou van pijn? Weet jij hoe zeer het doet dat een vader zijn kind niet mag zien?’
‘Dat realiseer ik me heus wel, Maikel. Maar zo lang jij geen hulp zoekt, …’
‘Zo lang naai jij mijn beste vriend! Mocht jij ook niet in haar kont, Jurgen?’ Maikel had inmiddels een verbeten trekje rond zijn mond. ‘Luister Lambal, ik wed dat je ‘m niet eens omhoog kan krijgen, met je halfzachte wiet. Te bang voor het echte spul, dat ben je.’
‘Niet te bang, Maikel,’ zei Jurgen. ‘Dat heb ik je al eens gezegd. Misschien ben ik sterk genoeg om het niet te hoeven.’
‘Hoe durf je mijn vriendin in te pikken? Ik vertrouwde je. Maar jij hebt het gisterenavond in de snackbar verpest.’
‘Wat bedoelt hij, Jurgen?’ vroeg Sonja.
Maikel greep in de binnenzak van zijn jas, haalde het grote mes tevoorschijn en zwaaide ermee.
‘Maikel!’ gilde Sonja. ‘Wat is dat? Doe dat mes weg. Er zit bloed aan! Wat heb je gedaan?’

Plots klonken er stappen op het pad en even later stond ook Anoek op de steiger. ‘Jurgen!’ riep ze. ‘Ah, hier zit je. Heb je het gehoord? Gisterenavond is Marcel in de snackbar neergestoken.’
‘Wat?’ stamelde Jurgen.
‘Hij had zestien steekwonden in zijn borst en zijn keel was doorgesneden.’
Jurgen keek lijkbleek naar Maikel. ‘Monster,’ zei hij.
‘Wat is hier aan de hand?’ vroeg Anoek, die nu het mes in Maikels hand zag. ‘Maikel! Wat doe je?’
‘Hou je d’r buiten, snol,’ brieste Maikel. ‘En hoepel op.’
‘Maikel, stop hiermee,’ zei Sonja zacht. ‘Ik wil je helpen, heus waar. Als jij met mij mee gaat naar een dokter, dan komt het allemaal goed en kun je Tijs weer zien.’ Sonja reed naar Maikel toe. ‘Toe nou, Maikel. Doe het voor Tijs. En voor mij.’
‘Zodat jij met deze Lambal kunt wippen! Dacht het niet!’ Hij greep Sonja beet en zette het mes op haar keel. ‘Vooruit! Waar is Tijs?’
Jurgen hoorde achter zich zachte piepjes. Hij keek. Anoek had haar telefoon in haar hand.
‘Wie bel je?’ schreeuwde Maikel.
‘De politie,’ zei Anoek. ‘Je draait helemaal door, Maikel.’
‘Doe dat niet, hoer!’ Maikel haalde het mes van Sonja’s keel en zwaaide het naar Anoek, die veel te ver weg stond.
Opeens gebeurde er iets. Jurgen schrok van de plotse beweging van Sonja. Kennelijk dacht ze dat Maikels aandacht was verslapt. Ze gaf haar rolstoel een ferme draai naar rechts, zodat die met een voetsteun tegen een scheen van Maikel aanknalde. ‘Au! Kutwijf!’ brulde Maikel en hij greep naar zijn been.
Jurgen wist wat hij moest doen. Hij sprong dichterbij en gaf Maikel een duw. Maikel verloor zijn evenwicht en moest een stap opzij doen. Sonja maakte van de gelegenheid gebruik om een stukje weg te rijden. ‘Alles goed, Son?’ vroeg Jurgen en hij wilde naar haar toe.
‘Jurgen, kijk uit!’ gilde Sonja.
Maikel stond plotseling voor zijn neus, het met bloed bevlekte mes nog steeds in zijn hand. 

‘Hier,’ zei Maikel. Hij stak het grote mes tot aan het heft in Jurgens buik, bewoog het heen en weer en trok het er weer uit. Pijn deed het niet. Het voelde vreemd, alsof iets er plots niet meer was. Jurgen greep naar zijn buik. Het bloed dat uit de wond welde, voelde warm aan zijn handen. Er kwam een soort bedwelmende rust over hem. Hij keek naar Sonja. Die kwam langzaam naar hem toegereden. Ze riep iets, maar Jurgen hoorde het niet. Hij zag Maikel de steiger af rennen. Hij zag Anoek die stond te gillen. Hij zag het riet langs de oever van het kanaal. Hij zag minder goed. Zijn blik werd troebel. De wereld draaide. Hij kon niet meer staan. De kracht in zijn benen verslapte. Vertraagd zakte hij door de knieën en hij viel met zijn rug op de natte houten vloer van de steiger. Hij deed zijn ogen dicht. Ver weg klonken de tonen van sirenes die dichterbij kwamen. Hij deed zijn ogen weer open en keek in het gezicht van Sonja. Ze had zich uit haar rolstoel laten glijden en lag naast hem.

‘Jurgen, je hebt me gered, weet je dat?’ Sonja aaide hem over zijn voorhoofd. ‘Dat was heel dapper van je.’
Jurgen zei niets. Hij keek alleen maar in haar ogen.
‘Je haren zijn zo mooi, zo pas gewassen.’ Er liep een traan over haar wang.
Hij zag haar vaag. Steeds vager. Toen opende hij zijn mond. ‘Ik heb het zo koud.’
‘Volhouden, Jurgen. Het komt allemaal goed.’
‘Ik moet naar de wc.’
‘Het geeft niet.’
‘Ik bedoel: ik heb zo veel schijt in mij.’
Sonja glimlachte door haar tranen heen en legde haar wijsvinger op zijn lippen. ‘Nu niet meer, Jurgen. Het is voorbij.’
Om hem heen werd het donker. Jurgen Lambal zag niets meer.

EINDE
–
Apeldoorn, juni 2013

(Voor tuvokki.)

Lees ‘m hier op FOK!.